Είμαι μια τέλεια μάνα, με άψογο σπίτι, και χαρούμενα παιδιά – κάντε μου like

Published 27 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

teleiamanoula

Τα παιδιά ντυμένα ασορτί με τον καναπέ, βόλτες στο δάσος και σπιτικό φαγητό για φίλους: οι ευτυχισμένες μητέρες επέστρεψαν!

Όλοι πιστεύαμε ότι είχε εξαφανιστεί το είδος της γυναίκας με το ήσυχο φόρεμα, τα μαλλιά κομμωτηρίου, να περιμένει τον άντρα και τα παιδιά της να γυρίσουν στο σπίτι ενώ εκείνη ετοίμαζε γλυκά σε μια άψογη κουζίνα. Πιστεύαμε ότι η σκλάβα του σπιτιού, που καθάριζε, σιδέρωνε, περνούσε σκούπα, μαγείρευε και χαμογελούσε δεν ήταν παρά μια διαφημιστική αφίσα της τέλειας νοικοκυράς του 1960 και ότι είχε σβήσει οριστικά.

Αλλά, νάτην, ξαναζεί στα social media! Η νέα τέλεια γυναίκα είναι δραστήρια, αθλητική, απελευθερωμένη από την ανδρική κυριαρχία: η εικόνα της έχει εκσυγχρονιστεί. Την βλέπουμε πλέον να ταξιδεύει, να κάνει γιόγκα. Eίναι χαριτωμένη και χαμογελαστή, το εσωτερικό του σπιτιού της είναι άψογο, τα πιάτα είναι συλλεκτικά, τα λουλούδια φρέσκα, τα χαλιά μοδάτα, οι καναπέδες σουηδικοί και τα κέηκ σπιτικά. Αλλά κυρίως, πάνω από όλα, είναι ευτυχισμένη που είναι μητέρα. Είναι #happy, ευτυχισμένη, νιώθει πλήρης και περήφανη. Το φωνάζει με όλους τους δυνατούς τρόπους, με όλα τα πιθανά hashtags και όλες τις αναρτήσεις στο Instagram. Κι όσο πιο όμορφες και ήσυχες είναι οι φωτογραφίες της, τόσο πιο πολλά Like κάνει.

Ο πατέρας λείπει από το κάδρο

Ο πατέρας είναι διακριτική παρουσία και συμμετέχει ελάχιστα σε αυτή την θορυβώδη γιορτή της αφοσίωσης των γυναικών στην οικογένειά τους. Σπάνια εμφανίζεται στα στιγμιότυπα της καθημερινότητας που παραμένουν βασίλειο των μητέρων και επανεμφανίζεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις: οικογενειακά τραπέζια, διακοπές, σαββατοκύριακα, γενέθλια. Διατηρεί έτσι τις παραδοσιακές λειτουργίες του πατέρα:είναι ανάξιος και λίγο απών. Αλλά όταν κάνει την εμφάνισή του στα στιγμιότυπα είναι άψογος: ποτέ κακοχτενισμένος και ατημέλητος, άψογα ντυμένος όπως και τα παιδιά του.

Η παρέλαση και επίδειξη αυτής της απίστευτης μητρικής ευτυχίας έχει ωθήσει τις αμερικανίδες έφηβες να υιοθετούν εικονικά παιδιά στο Instagram. Είναι εύκολο επί της αρχής: κλέβεις φωτογραφίες που βρίσκεις στο ίντερνετ και επινοείς μια νέα ζωή στο παιδί που «υιοθέτησες». Θα έλεγε κανείς πως ο στόχος της γυναικείας ευτυχίας μέσω των παιδιών είναι πολύ ισχυρός σήμερα. Επικοινωνιακά και κοινωνικά η γέννηση ενός παιδιού παρουσιάζεται ως η μεγαλύτερη ευτυχία. Έτσι, οι γυναίκες πρέπει απολύτως να συμπέσουν με αυτό το πρότυπο. Θεωρείται αδιανόητο για μια γυναίκα να μην ποστάρει φωτογραφίες από το νεογέννητο παιδί της, οι άλλοι θα νομίζουν ότι είναι άσχημο ή έχει κάποιο πρόβλημα!» δηλώνει ο μαιευτήρας Τιερί Χαρβέ στην Le Monde.

Πράγματι, σήμερα για να θεωρείται κάποιος επιτυχημένος στη ζωή του, θα πρέπει να δημοσιοποιεί την προσωπική του ευτυχία καθώς και εκείνη των παιδιών του. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει κάποιος να περάσει ώρες για να ντύσει το παιδί του στα λινά, να εξαφανίσει τους λεκέδες από την κουζίνα ή να κάνει κομμωτήριο στην ανήλικη κόρη. Παλιότερα, όταν οι μητέρες γυρνούσαν στο σπίτι τους, ξεκουράζονταν. Τώρα, ακόμη και στα σπίτια τους, με τα τάμπλετ και τα smartphones, απορροφώνται από το κοινωνικό φαίνεσθαι. Βάζουν στον εαυτό τους θέματα που τις καταπονούν, στην πραγματικότητα λέει. Κι αυτό γιατί στο παιχνίδι της επίδειξης της ευτυχίας, αυτός που κερδίζει δεν είναι ο πιο ευτυχισμένος πραγματικά αλλά αυτός που μιμείται καλύτερα την ευτυχία. Οι γυναίκες πρέπει να περάσουν το σαλόνι τους και τα παιδιά τους στο φίλτρο Earlybird του Instagram, για να δείχνουν ομορφότερα. Κι όταν δεν κατορθώνουν να το κάνουν τόσο καλά όσο οι μαμάδες σταρ, απογοητεύονται και πιστεύουν ότι έχασαν κάτι.

H θυσία της μάνας

Πώς γίνεται και μια γενιά ελεύθερων και ανεξάρτητων γυναικών να συγκρίνουν τα σαλόνια και τα παιδιά τους με των άλλων; Αρχικά ο κόσμος των μπλογκς ξεκίνησε ως μια σφαίρα που θα απελευθέρωνε τις γυναίκες από τα παιδιά-βασιλιάδες. «Τα πρώτα μπλογκς γράφηκαν με χιούμορ, γελούσαμε με τα προβλήματά μας. Μιλούσαμε για συγκεκριμένα πράγματα. Ήμασταν λίγο ανάξιες μητέρες, οι μητέρες που άφηναν λίγο το παιδί να δει τηλεόραση για να κοιμηθούν μια ώρα, δηλώνει μία μπλόγκερ. Αλλά σιγά σιγά, το παιδί έγινε κεντρικός στόχος στα μπλογκ. Αγκαλιές στο ξύπνημα, βόλτες στο δάσος, τα πρώτα βήματα, γιορτές γενεθλίων και όλα αυτά μια σοφιστικέ αρχιτεκτονική. Έπρεπε να είσαι μέλος της πιο ευτυχισμένης #familytime. Ωστόσο, η διαφημιζόμενη ευτυχία είναι σαν μια πατερίτσα που επιτρέπει να περπατήσεις καλύτερα μπροστά σε όλους. Για πολλές μαμάδες, που έχουν προσωπικά προβλήματα, το παιδί χρυσώνει το χάπι και τους δίνει μια θετική εικόνα στα μάτια των άλλων. Πρέπει το παιδί μου να είναι τέλειο ώστε να είμαι κι εγώ.

Η απάντηση των «φυσιολογικών» μαμάδων

Αντιδρώντας στην μητρική ευτυχία που διαφημίζεται αφειδώς στα social media, πολλές γυναίκες ανεβάζουν στο Instagram την «αληθινή τους ζωή». ‘Ετσι εμφανίστηκαν γυναίκες που μιλούν ελεύθερα για τα ίχνη που άφησε η εγκυμοσύνη στο σώμα τους, που διηγούνται τις μαύρες νύχτες που περνούν, την κούραση, την ανησυχία, τις δυσκολίες του ζευγαριού, που φωτογραφίζουν.παιδιά που ουρλιάζουν στο σούπερ μάρκετ και κρεβάτια γεμάτα με χνουδωτά αρκουδάκια, κροκέτες ψαριού κατεψυγμένες ή παραβρασμένα μπιφτέκια στο φαγητό κλπ. Οι ίδιες άρχισαν να «πειράζουν» τις πιο δημοφιλείς φωτογραφίες στα social media. Εκεί βλέπουμε ότι στο ψυγείο δεν υπάρχουν μόνο τα τέλεια βιολογικά λαχανικά, αλλά κρύες μπύρες και στο σαλόνι τα έπιπλα είναι απεριποίητα. Στο μπλογκ της ανεβαίνουν και βίντεο με χαοτικά πρωινά που περνάει με τα παιδιά της 4 και 6 ετών και χιλιάδες μητέρες σχολιάζουν από κάτω, ευγνώμονες που κάποια τα λέει. «Προσπάθησα να κάνω τέλειες φωτογραφίες αλλά δεν τα κατάφερα ποτέ. Λατρεύω κάποιους λογαριασμούς στο Instagram αλλά εγώ ήθελα να απενοχοποιήσω τις μητέρες.Προσπαθώ να δείξω ότι η  μητρότητα είναι κάτι θετικό, αλλά ότι δεν πρέπει να πιάνει όλο το χώρο ή να μας βάζει σε πίεση».

Aπόσπασμα από iefimerida.gr

Πηγή:www.themamagers.gr

Η ζωή χωρίς σουτιέν είναι καλύτερη

Published 25 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

327353-676499

13η Οκτωβρίου: Παγκόσμια Ημέρα χωρίς Σουτιέν. 5 λόγοι για να το απαρνηθείς.

ΚΑΡΟΛΙΝΑ ΝΙΑΜΟΝΙΤΑΚΗ

Σουτιέν: σύμβολο θηλυκότητας ή σεξιστικό «όργανο» καταπίεσης των γυναικών; H 13η Οκτωβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Σουτιέν, στο πλαίσιο του μήνα ενημέρωσης σχετικά με τον Καρκίνο του Μαστού. Με μότο να αφήσουμε το στήθος μας ελεύθερο για μια μέρα, ο στόχος είναι να νιώσουμε όλες ελεύθερες, να νοιαστούμε και να αγαπήσουμε το σώμα μας όπως ακριβώς είναι. Με αφορμή αυτό, ας ρίξουμε μια ματιά στην χρησιμότητα μιας από τις πιο παλιές σταθερές στην ζωή όλων των θηλυκών και στην απάρνησή της σήμερα. Δεν πρόκειται για φεμινιστικό μανιφέστο αλλά για την αλήθεια όσων προτίμησαν την προσωπική τους άνεση και ελευθερία από τα κοινωνικά πρότυπα και το δέλεαρ του να είσαι αρεστός.

Κάθε μικρό κοριτσάκι μεγαλώνει με την ιδέα και τη σιγουριά πως κάποια στιγμή στη ζωή του θα φορέσει ψηλοτάκουνα, κραγιόν και σουτιέν. Δοκιμάζει τις γόβες της μητέρας του κόβοντας βόλτες μέσα στο σπίτι, βάφεται άτσαλα με τα κραγιόν που θα πέσουν στα χέρια του και περιεργάζεται τα σουτιέν της περιμένοντας τη στιγμή που θα είναι σε θέση να φορέσει κι εκείνο ένα από αυτά τα δαντελένια κομμάτια υφάσματος. Τα χρόνια περνάνε και στο γυμνάσιο αντιλαμβάνεται πως κάποια άλλα κορίτσια φοράνε σουτιέν. Θεωρώντας πως η πολυπόθητη στιγμή έφτασε, μετά από τη συναίνεση της μητέρας του αγοράζει τον πρώτο του στηθόδεσμο και ενώ στην πραγματικότητα βρίσκεται σε μια τρυφερή και ανέμελη ηλικία μαθαίνει πως το στήθος του, ανεξαρτήτως μεγέθους, «πρέπει» πάση θυσία να βρίσκεται κρυμμένο, σφιγμένο και συμπιεσμένο σε δύο υφασμάτινες θήκες, γιατί ο χρυσός κανόνας για κάθε γυναίκα είναι να συνηθίσει πως η υποψία διαγράμμισης της θηλής της από την μπλούζα επιφέρει κυρώσεις. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλα εσώρουχα, τα σουτιέν δεν έχουν κάποιο άξιο λόγο ύπαρξης καθολικά, δεν εξυπηρετούν κάποιο κανόνα υγιεινής. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις στις οποίες μπορεί να προσφέρουν ανακούφιση και στήριξη σε ένα μεγάλο στήθος, αλλά δεν πρόκειται για την πλειοψηφία.

5 λόγοι που η ζωή (για κάποιες) χωρίς σουτιέν είναι καλύτερη

1. Ελευθερία
Η αίσθηση της ελευθερίας όταν δεν υπάρχει κάτι να σου πιέζει το στήθος και τη μέση είναι προφανώς αισθητή. Νιώθεις ότι το δέρμα σου αναπνέει, χωρίς να υπάρχει κάτι το ανεπιθύμητο να το σφίγγει και να σου αφήνει ενοχλητικά σημάδια.

2. Υγεία
Καθώς το σουτιέν πιέζει μια περιοχή του σώματος, κάνει και πιο δύσκολη την κατανομή των ζωτικών συστατικών στον οργανισμό, όπως για παράδειγμα τη μελατονίνη, ουσία η οποία βοηθάει στη καλή λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Επίσης πώς είναι δυνατόν να μην κάνει καλό να φοράς σουτιέν την ώρα που κοιμάσαι, όπως όλοι διατυμπανίζουν χρόνια, ενώ το να το φοράς ακόμη περισσότερες ώρες κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι εντάξει;

3. Αισθητική
Κάθε ελληνίδα μητέρα μέχρι και πριν κάποια χρόνια (αν όχι μέχρι σήμερα) ορκιζόταν πως αν δεν φοράς σουτιέν, το στήθος σου στα 30 θα έχει υποφέρει από τις άσχημες επιπτώσεις της δύναμης της βαρύτητας. Το 2016 όμως οι επιστημονικές έρευνες καταρρίπτουν αστικούς μύθους και προκαταλήψεις. Σύμφωνα με κάθε έρευνα των τελευταίων χρόνων, η βαρύτητα δεν επηρεάζει περισσότερο το στήθος αν δεν φοράς σουτιέν, απ’ ό,τι θα το επηρέαζε έτσι κι αλλιώς ο χρόνος.

4. Αυτοπεποίθηση
Μπορεί η αυτοπεποίθηση να είναι εντελώς προσωπική υπόθεση και πολλές γυναίκες να νιώθουν καλύτερα και πιο άνετα με το σουτιέν, πολλές όμως έχουν αποδεχτεί το στήθος τους και κατά συνέπεια το έχουν αγαπήσει μέσα από τη διαδικασία να το συνηθίσουν όπως είναι στην πραγματικότητα. Πρόκειται για μια δοκιμασία που χρειάζεται χρόνο και υπομονή αλλά μετά βλέπεις το στήθος σου διαφορετικά.

5. Επιλογή
Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι κάθε γυναίκα να έχει τη δυνατότητα να επιλέξει αν θέλει να φοράει οτιδήποτε, είτε αυτό είναι σουτιέν, είτε γόβες, είτε οτιδήποτε δεν προσβάλλει κάποιον άλλο. Το σουτιέν να είναι επιλογή και όχι δεδομένο και υποχρεωτικό, όπως όλα τα γυναικεία αξεσουάρ, σε μια κοινωνία που η υπόνοια «ελεύθερης» γυναικείας θηλής θεωρείται ανήθικο και προκλητικό.

Πηγή: www.athensvoice.gr

Σκέψεις ενός δυσλεκτικού!

Published 25 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

 

varietai_2014_7_29_14_22_30_b2

Καταρχάς επιτρέψτε μου να σας συστηθώ! Με λένε Μάριο Καρακατσάνη είμαι 35 ετών, είμαι δυσλεκτικός και ναι νιώθω καλά! Θα μου πείτε τώρα και γιατί να μην νιώθω, δυσλεξία έχω όχι καμιά βαριά αρρώστια!Ε λοιπόν για αυτόν ακριβός τον λόγο μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να συντάξω αυτό το άρθρο. Γιατί κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί τον παράξενο κόσμο που έχει στο μυαλό του ένας δυσλεκτικός. Ειδικότερα, όταν ο ίδιος δεν γνωρίζει για το πρόβλημα του!

Ας πάρουμε όμως τα πράματα από την αρχή. Τι είναι ο δυσλεκτικός; Όχι πάντως αυτός που έχει πρόβλημα ομιλίας όπως νομίζουν πολλοί.Ας δούμε τι αναφέρει η ψυχολόγος Λυρίκα Σκλαβούνου:»Η δυσλεξία ως έννοια , είναι ένας όρος ιατρικός που διαγιγνώσκει ,τη μαθησιακή δηλαδή διαταραχή που προκαλεί, προβλήματα στην ανάγνωση και στη γραφή, λέξεων. Στη δυσλεξία , επειδή έχουμε θεραπεία , δεν σημαίνει όμως πως είναι και νόσημα. Είναι όμως, αν διαγνωστεί έγκαιρα , ν΄ αντιμετωπιστούν όσο περισσότερα συμπτώματα φέρει ως αποτέλεσμα της η δυσλεξία . Στόχος μας είναι η άμεση πρόγνωση με σκοπό την συντομότερη αντιμετώπιση της.

Η δυσλεξία έχει συμπτώματα , τα οποία όσο συντομότερα εντοπίσουμε , τόσο συντομότερα αντιμετωπίζουμε. Η δυσλεξία , πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως , ούτε ασθένεια είναι , ούτε μεταδίδεται. Η αντιμετώπιση της , ανήκει λοιπόν σε μια δυσλειτουργία νευρολογικών αιτιών και κληρονομικών. Ο άνθρωπος που έχει γεννηθεί με δυσλεξία , θα πεθάνει και μ΄ αυτό. Όπως πολύ απλά ,ο άνθρωπος που γεννήθηκε να γράφει με το αριστερό και κάποτε αυτό ήταν κατακριτέο και δεχόταν μεγάλη βία για ν΄ αλλάξει χέρι γραφής, το ίδιο κι αυτός , αριστερόχειρας γεννήθηκε κι αριστερόχειρας θα πεθάνει.

Όπως γεννιόμαστε με μπλε χρώμα ματιών , το Ίδιο ισχύει και για τη δυσλεξία. Οπωσδήποτε, η δυσλεξία , επηρεάζει τη ζωή των ανθρώπων που τη βιώνουν. Ζουν στην μειονεξία , στο περιθώριο , επειδή δυσκολεύονται , μαθησιακά να προχωρήσουν σε στάδια σχολικής εξέλιξης όπως τ΄ άλλα παιδιά. Η αποτυχία που εισπράττουν , δεν είναι δική τους ευθύνη και όμως επηρεάζει έντονα τον ψυχισμό τους . Η μεγαλύτερη προσοχή που εμείς οι ειδικοί οφείλουμε να λάβουμε υπόψη συν τις άλλες , είναι σε ποια κλίμακα μορφής είναι η δυσλεξία . Ήπια; Μέση; Βαριά ;

Έχω αναφέρει , πολλές φορές και επαναλάβει δημοσίως σε κάθε ευκαιρία , πως οι γονείς , φεύγοντας από το μαιευτήριο , πρέπει να τους δίνεται , ένα βασικό βιβλίο πληροφοριών , για να μην τους εγκαταλείπουμε στο άπειρο του νέου τους , ρόλο, με τις πολλές απαιτήσεις. Το ίδιο ακριβώς και πριν την προσχολική ηλικία , να τους εφοδιάζουμε πάλι με ένα βιβλίο που θα εμπεριέχει τα βασικά πάλι προβλήματα που θ΄ αντιμετωπίσουν, σε γενικότερο πλαίσιο.

Συγκεκριμένα όμως τα δυσλεκτικά άτομα , έχουν πολλά χαρίσματα και ύψιστες ικανότητες , άριστη αντίληψη του χώρου κι αυτό το στοιχείο παραπλανεί . Ο προφορικός λόγος τους δεν χρειάζεται λογοθεραπεία κι έτσι η διάγνωση αργεί να γίνει με αποτέλεσμα να χάνετε πολύτιμος χρόνος. Ένα ακόμη μείων για την διάγνωση τους είναι πως δεν τίθεται θέμα διανοητικής καθυστέρησης , το οποίο όμως επειδή ο δυσλεκτικός γράφει και διαβάζει με διαφορετικότητα , φέρνει σε αποπροσανατολισμό την διάγνωση της δυσλεξίας με την διάγνωση της νοητικής καθυστέρησης.

Ο δυσλεκτικός έχει προτερήματα που εμείς δεν έχουμε , ούτε κι είμαστε ικανοί ποτέ ν΄ αποκτήσουμε. Οι εικόνες στο μυαλό του είναι έντονες και ζωντανές. Κατακλύζονται από δημιουργικές σκέψεις και έχουν ένα έντονα ευαισθητοποιημένο συναισθηματικό κόσμο γεμάτο θετικότητα.

Η δυσλεξία , θέλω να τονίσω εδώ δεν αποτελεί μαθησιακή δυσκολία , είναι απλά το πρόβλημα που εμποδίζει τη μαθησιακή δυσκολία! Έτσι , ως πρόβλημα ή σύνδρομο αντιμετωπίζουμε οι ειδικοί τη δυσλεξία. Επειδή όμως οι άνθρωποι με δυσλεξία είναι παραπάνω αποδοτικοί στο προφορικό λόγο και στην ευφυΐα τους , με σκέψη ιδιαίτερα δημιουργική , το μόνο μέρος που μπορεί να γίνει αντιληπτή η δυσλεξία είναι από ενημερωμένους ειδικούς φορείς της παιδείας .

Παρόλα αυτά , το τεστ ευφυΐας , είναι απαραίτητο για ν΄ αποκλειστεί το ενδεχόμενο νοητικής στέρησης. Πολλά παιδιά με δυσλεξία , με εξέχουσα ευφυΐα , τα κατέστρεψαν με μια λάθος διάγνωση πώς ήταν νοητικά καθυστερημένα . Ιδιαιτερότητα τους είναι πως σκέπτονται πολύ με εικόνες , όμως δεν σημαίνει πως θ΄ αποκλείσουμε το ενδεχόμενο και το να υστερούν και στο προφορικό λόγο , μερικές από της περιπτώσεις δυσλεκτικών παιδιών. Το κύριο χαρακτηριστικό ενός νοητικά καθυστερημένου παιδιού ή ενός δυσλεκτικού , είναι πως το δυσλεκτικό παιδί υστερεί ή στο λόγο ή στη γραφή , ποτέ και στα δύο όπως ένα νοητικά καθυστερημένο παιδί.

Πόσο εύκολο όμως είναι για ένα δυσλεκτικό άνθρωπο να ζει με το σύνδρομο αυτό; Ποιες επιπτώσεις υπάρχουν που καλείται ν΄ αντιμετωπίσει;

Πολλοί διάσημοι είχαν δυσλεξία , όπως ο Αϊνστάιν , ο Τζον Λένον , ο Πικάσο , ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι , και πολλοί άλλοι. Στις περιπτώσεις τις δυσλεξίας , η άγνοια της ύπαρξης της σκοτώνει και γι΄ αυτό τώρα σ΄ αυτό το σημείο θα σας παραθέσω τα κυριότερα συμπτώματα. Η δυσλεξία στην ουσία είναι η Μαθησιακή Δυσκολία στα γραπτά και στην ανάγνωση. Οι παράγοντες όπως προαναφέραμε είναι και κληρονομικοί και γενετικοί. Γι΄ αυτό και το τέστ ,, PAVLIDIS TEST ,, είναι υποχρεωτικό.

ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ της δυσλεξίας είναι , πως οι άνθρωποι με το σύνδρομο είναι άριστοι στις κατασκευές επειδή σκέπτονται με εικόνες, δημιουργικοί και εφευρετικοί . Έχουμε όμως και τα υπόλοιπα συμπτώματα , όπως το να δυσκολεύονται στην ανάγνωση ( βασανίζονται να διαβάσουν και διαβάζουν , πολύ αργά και με πολλά λάθη, πολλές φορές αλλάζουν σειρά, αλλά και λέξεις.) Σοβαρό σύμπτωμα που διακατέχει τη δυσλεξία είναι η δυσκολία να μεταφέρουν τη σκέψη τους στο γραπτό λόγο. Δυσκολεύονται να μάθουν ξένες γλώσσες , υστερούν σε μαθήματα όπως τα γραπτά , τα φιλολογικά , τα συντακτικά. Η προπαίδεια για τους ανθρώπους με δυσλεξία είναι σαν βάσανο , όπως και η απομνημόνευση . Έχουν διάσπαση προσοχής και δυσκολία συγκέντρωσης.»

Τώρα που τα ξεκαθαρίσαμε τα πράγματα, και πατάμε στις ίδιες γνωστικές βάσεις, επιτρέψτε μου για άλλη μια φορά να σας ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου. Πρέπει οι δυσλεκτικοί να είναι ο απόκληρος της σχολικής κοινωνίας; Αν πιστεύετε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι κάντε μια ερώτηση στα παιδιά σας! Πόσα από αυτά έχουν δει, αν όχι να είναι ίδια αποδέκτες ή ακόμα χειρότερα πρωτεργάτες παρενόχλησης ενός παιδιού που ο γραφικός του χαρακτήρας μοιάζει με 3χρονου που μόλις ανακάλυψε το μολύβι? Που είναι πχ 12 ετών και γράφει το σπίτι ως «σπήτη», ή που τον επιπλήττει η δασκάλα του επειδή τον έχει πιάσει επανειλημμένος να βρίσκετε εκτός θέματος λόγο έλλειψη συγκέντρωσης; Ακούγοντας για πρώτη φορά στα αυτιά του την χαρακτηριστική ατάκα «Που βόσκεις βρεεεεε!» που μόνο από το στόμα του αείμνηστου Διονύση Παπαγιανόπουλου μας κάνει να γελάμε! Και πίσω, δεκάδες παιδικά αθώα στοματάκια να γελάνε κοροϊδεύοντας δίχως να ξέρουν τι κακό προκαλούν εκείνη την στιγμή.
Αφήνοντας τον άμοιρο πιτσιρικά να αναρωτιέται τι πήγε στραβά…

Γιατί όπως για εσάς είναι απόλυτα φυσιολογικός ο κόσμος που ζείτε, με τον όμορφο γραφικό σας χαρακτήρα και τα καλλιγραφικά σας γράμματα, με το να μπορείτε να αυτοσυγκεντρώνεστε σε αυτό που κάνετε δίνοντας το 100% του εαυτού σας , νομίζοντας πως όλοι έτσι είναι ή έστω θα έπρεπε να είναι. Έτσι και ο δυσλεκτικός νομίζει ότι όλοι είναι σαν αυτόν! Δεν ξέρει κάτι άλλο! Δεν έχει δει κάτι άλλο!

Και αν νομίζετε ότι σταματάει στα σχολικά χρόνια όλο αυτό, τότε πλανάστε οικτρά! Ίσα, ίσα που τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα! Γιατί έχει γίνει ένας μαντράχαλος 2 μέτρα και τα γράμματα του παραμένουν 3χρονου που ανακάλυψε το μολύβι για πρώτη φορά στην ζωή του…
Που ντρέπεται να συμπληρώσει μια αίτηση πρόσληψης εργασίας , για να μην δουν τα ορθογραφικά του λάθη και τον περάσουν για αγράμματο. Όπου για τον ίδιο λόγο δυσανασχετεί να γράψει μια ευχετήρια κάρτα στην κοπέλα του. Γιατί; Γιατί θυμάται ακόμα αυτά τα γέλια των συμμαθητών του πίσω από την πλάτη του, αποφεύγοντας έτσι να εκφράσει την αγάπη του ή τα συναισθήματα του μέσο του γραπτού λόγου. Τα λόγια όμως ξεχνιούνται, τα παίρνει ο άνεμος μαζί του, αφήνοντας πίσω για άλλη μια φορά να αναρωτιέται ένας νέος, «Μα τι διάολο πήγε στραβά; Αφού έκανα ότι και όλοι οι άλλοι… Γιατί να είμαι διαφορετικός;» Αλλά αυτή η σκέψη θα χαθεί το ίδιο γρήγορα όπως ήρθε. Γιατί ένας δυσλεκτικός δεν μπορεί να επικεντρωθεί ούτε στις ίδιες του τις σκέψεις.

Για αυτό λοιπόν θα έπρεπε οι γονείς να επικεντρώνονταν λίγο περισσότερο στα σημάδια που παρουσιάζουν τα παιδιά τους. Μήπως αντί να βρίσκουν την εύκολη λύση λέγοντας ότι τα παιδιά τους βαριούνται, δεν είναι μελετηρά, και ότι το μυαλό τους το έχουν συνέχεια αλλού, να δουν μήπως τελικά συμβαίνει κάτι άλλο; Γιατί αν περιμένετε από τους δασκάλους να σας πουν ότι παρατήρησαν κάτι , σωθήκατε!

Όλη αυτή η πληροφορία ήταν για εσάς, που ζείτε στον δικό σας τέλειο κόσμο. Για τους δυσλεκτικούς όμως, που ίσως με διαβάζουν αυτή τη την στιγμή, έχω να πω κάτι διαφορετικό:

Ποτέ μην το βάζετε κάτω, να γράφετε ασταμάτητα, η γραφή είναι ο δικός μας καθαρός ουρανός που μας στερούν να δούμε κρατώντας φυλακισμένους τους εαυτούς μας. Σπάστε τα δεσμά που σας κρατάνε πίσω!

Το κείμενο αυτό είναι επίτηδες αυτούσιο δίχως ίχνος επιμέλειας. Παρά μόνο ότι διόρθωνε από μόνος του ο ηλεκτρονικός κειμενογράφος και πιστέψτε ήταν πάρα πολλά! Γιατί όπως σας είπα και στην αρχή…

Με λένε Μάριο, είμαι δυσλεκτικός και νιώθω καλά!

Γράφει ο Μάριος Καρακατσάνης

Πηγή: http://www.westaygreece.gr

Γονείς στην Ισπανία κάνουν απεργία κατά του «homework» των παιδιών

Published 24 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

Τον ερχόμενο Νοέμβριο, οι γονείς στην Ισπανία κάνουν απεργία. Ή καλύτερα, αποχή από τα μαθήματα. Δηλαδή, από τα μαθήματα των παιδιών τους.

Την κινητοποίηση «μποϊκοτάζ στο διάβασμα στο σπίτι», έχει καλέσει η Ένωση Γονέων Δημόσιων Σχολείων. Αν οι δάσκαλοι επιμείνουν να στείλουν διάβασμα στο σπίτι στη διάρκεια του μποϊκοτάζ, τα παιδιά θα πρέπει να το αρνηθούν, και να επιστρέψουν την επόμενη μέρα στο σχολείο με ένα σημείωμα από τους γονείς τους που θα εξηγεί τι συμβαίνει. Γονείς και παιδιά «παλεύουν» πάνω από προβλήματα, κείμενα και εργασίες, όχι μόνο στην Ισπανία. Και λένε, «φτάνει».

Η Μαρία Χοσέ, γράφει η εφημερίδα El Pais, έχει μια πεντάχρονη κόρη, την Αλμουδένα. Βαριαναστενάζει κάθε φορά που έρχεται το Σαββατοκύριακο και πρέπει να κάνει την εργασία της. Αλλά αυτό που κυρίως ανησυχεί τη μητέρα, είναι η άλλη κόρη της, η 11χρονη Άνα Μαρία. Μόλις ξεκίνησε το γυμνάσιο στη Σεβίλη, αφού πέρασε δύο χρόνια διαβάζοντας ασταμάτητα στο σπίτι μέχρι την ώρα του δείπνου.

Παιδιά καθισμένα σε μια καρέκλα

Μια άλλη μητέρα, συνεχίζει η El Pais, η Ντιάνα, βλέπει την οκτάχρονη κόρη της να είναι στο σχολείο από τις 8.40 μέχρι τις 2.10. Γυρίζει σπίτι, τρώει το μεσημεριανό της φαγητό, και κάνει τα μαθήματά της από τις 4 μέχρι τις 6.30. «Υποτίθεται ότι θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν τα μαθήματα στις σχολικές ώρες, αλλά δεν υπάρχει χρόνος. Όταν τελειώνει, έχει και τις υπόλοιπες δραστηριότητες, οπότε η μέρα της είναι χειρότερη από ενός ενήλικα. Πότε θα παίξει;», αναρωτιέται η μητέρα της.

Η Ρέγιες είναι μητέρα του πεντάχρονου Αλμπέρτο. Ο Αλμπέρτο παίρνει παντού μαζί τις εργασίες του. Ακόμη και στο σπίτι της γιαγιάς του στα γεύματα του Σαββατοκύριακου. Η μητέρα του ανησυχεί. Το σχολείο, λέει, «πραγματικά πιέζει» τα παιδιά. Η μητέρα του προσπάθησε να τον μετακινήσει σε άλλο σχολείο, από αυτό της Σεβίλης στο οποίο φοιτούσε, αλλά ανακάλυψε ότι δεν υπήρχαν πολλές εναλλακτικές. Ούτε με τους άλλους γονείς βρήκε πεδίο συνεννόησης. «Δε θεωρούσαν ότι αυτό είναι κακό», λέει η Ρέγιες. «Μαθαίνουν στα παιδιά τους την ιδέα του ανταγωνισμού από μικρή ηλικία».

Η διαμάχη ανάμεσα στους γονείς που θέλουν πολύ διάβασμα στο σπίτι, και σε αυτούς που δε θέλουν, έχει φουντώσει στην Ισπανία. Στο σχολείο του Ελ Βετόν στο Κάθερες, κάποιοι γονείς ζητούν διάβασμα στο σπίτι για τα πεντάχρονα παιδιά τους. «Πιστεύουν ότι είναι σαν σπορ», λέει ο Χόρχε Τόρες, από τους πιο έμπειρους δασκάλους του σχολείου. «Αν τρέχω κάθε μέρα, θα κερδίσω τον μαραθώνιο. Αλλά δεν είναι έτσι».

Και το φαινόμενο δεν έχει «ισπανική εντοπιότητα». Όποιος έχει παιδί στο σχολείο, του ελληνικού συμπεριλαμβανομένου, είναι πολύ πιθανό να έχει ακούσει -συχνά έκπληκτος- μητέρες να ζητούν από τις δασκάλες πολύ διάβασμα στο σπίτι για τα παιδιά. «Για να μαθαίνουν καλύτερα», λένε κάποιες, «αν δεν έχουν διάβασμα, πώς θα απασχοληθούν;», αναρωτιούνται άλλες -πιο ειλικρινείς. Υπάρχουν ακόμη και γονείς που θεωρούν ότι ο δάσκαλος «δεν είναι καλός», αν δε στέλνει δουλειά για το σπίτι.

«Πολύ διάβασμα στο σπίτι; Κάποιοι γονείς λένε όχι», έγραφε τον περασμένο Αύγουστο η Washington Post. «Ήταν μια καθοριστική στιγμή για τη Σάρα Γιάνγκμπλαντ-Οκόα. Καθόταν με τον εξάχρονο γιο της το περασμένο φθινόπωρο, καθώς εκείνος, μετά από μια μεγάλη μέρα στο σχολείο, αγωνιζόταν πάνω από μια εργασία για το σπίτι που θα του έδινε παραπάνω βαθμούς. Καθώς εκείνη εκνευριζόταν, κάποια στιγμή του φώναξε άσχημα. Εκείνος έκλαψε. «Τον κοίταξα και είπα ‘Θέλεις να το κάνεις αυτό;’ Είπε όχι, και εγώ είπα ‘Ούτε εγώ θέλω’». Και αυτό ήταν το τέλος του διαβάσματος στο σπίτι για τον εξάχρονο.»

Η Σάρα ήξερε ότι ο γιος της πήγαινε καλά στο σχολείο, οπότε απλώς σταμάτησαν να ασχολούνται με τα πακέτα από χαρτιά εργασιών που έφταναν στο σπίτι κάθε εβδομάδα. Έτσι, βρέθηκε χρόνος τα απογεύματα για τις δραστηριότητες που ήθελε το παιδί.

Το διάβασμα στο σπίτι στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση

Η κουβέντα συνήθως επικεντρώνεται στο δημοτικό σχολείο -«ξεχνώντας» το γυμνάσιο, όπου δεν είναι ασυνήθιστο τα παιδιά να περνούν τα απογεύματά τους με τα κεφάλια κάτω, όλο το απόγευμα, κάθε απόγευμα.

Ένας 15χρονος Ισπανός έχει διάβασμα 6,5 ωρών στο σπίτι την εβδομάδα, αναφέρει έρευνα του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη το 2012. Στην ίδια καταγραφή φαίνεται ότι στη Ρουμανία, το Καζακστάν και τη Ρωσία, οι μαθητές ξοδεύουν 7 ώρες την εβδομάδα, ή και περισσότερο, για διάβασμα στο σπίτι. Στη Φινλανδία, λιγότερο από 3 ώρες την εβδομάδα, δηλαδή, στην τρίτη γυμνασίου ο μαθητής διαβάζει στο σπίτι 36 λεπτά τη μέρα, σύμφωνα με την έρευνα.

school1

«Να εξοριστεί το διάβασμα στο σπίτι από τις ζωές των παιδιών»

Πίσω στην Ισπανία, το 2015, η Έβα Μπαϊλέν, μητέρα τριών παιδιών, άρχισε να μαζεύει υπογραφές με αίτημα να μειωθεί το διάβασμα στο σπίτι, αφού είδε το μεσαίο της παιδί να χάνει κάθε ευκαιρία για παιχνίδι σε όλη την παιδική του ηλικία. Σχεδόν την ίδια στιγμή, παρενέβη στο ζήτημα και η Ένωση Γονέων, που αποτελείται από 12.000 ενώσεις, με αίτημα να εξαφανιστεί εντελώς το διάβασμα στο σπίτι από τις ζωές των παιδιών.

«Πολλές οικογένειες νιώθουν καταπλακωμένες από το διάβασμα στο σπίτι. Οι γονείς καταλήγουν να το κάνουν οι ίδιοι, και τα παιδιά δεν έχουν χρόνο να κάνουν οτιδήποτε άλλο».

Ο Κάρλος Ουτέρα, πρόεδρος της Ένωσης Σχολικών Επιθεωρητών της Ισπανίας, θεωρεί ότι το διάβασμα στο σπίτι δεν πρέπει να ξεπερνά τα 30 λεπτά τη μέρα στα πρώτα χρόνια σχολικής ζωής, και τα 40 λεπτά τα τελευταία χρόνια του δημοτικού. Στο γυμνάσιο, εκτιμά ότι δεν πρέπει δεν πρέπει να ξεπερνά τη μία ώρα.

Παιδιά με burn-out, γονείς με στρες

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο αυξάνεται το διάβασμα στο σπίτι, τόσο αυξάνεται το στρες στην οικογένεια, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στην American Journal of Family Therapy το 2015.

Το 2013, έρευνα σε σχολεία «υψηλών επιδόσεων» κατέγραψε σωματικά προβλήματα σε μαθητές λυκείου που έχουν πολύ διάβασμα στο σπίτι. Η μελέτη δημοσιεύτηκε στη Journal of Experimental Education, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι πάνω από 2 ώρες διαβάσματος στο σπίτι την ημέρα, είναι αντιπαραγωγικό. Αλλά οι μαθητές που συμμετείχαν, απάντησαν ότι μελετούν πάνω από 3 ώρες την ημέρα. Το 80% των μαθητών ανέφεραν ότι είχαν βιώσει τουλάχιστον ένα σύμπτωμα σχετιζόμενο με το στρες τον περασμένο μήνα.

Απόσυρση, πλήξη και burnout-εξουθένωση, λιγότερος χρόνος για οικογένεια, φίλους και εξωσχολικές δραστηριότητες, έλλειψη ύπνου και αυξημένο στρες, είναι μεταξύ των συνεπειών που καταγράφονται.

«Τα ευρήματά μας για τις συνέπειες της εργασίας στο σπίτι αμφισβητούν την παραδοσιακή υπόθεση ότι είναι εγγενώς καλή», λέει η Ντενίζ Πόουπ, καθηγήτρια στη Σχολή Εκπαίδευσης του Στάνφορντ.

Ένας από τους πιο γνωστούς αμερικανούς ερευνητές για την εργασία στο σπίτι, ο κοινωνικός ψυχολόγος Χάρις Κούπερ από το πανεπιστήμιο του Duke, μελέτησε έρευνες από το 1987 ως το 2003. Συμπέρανε ότι το διάβασμα στο σπίτι συνδέεται με καλύτερες επιδόσεις στα τεστ στο λύκειο, λιγότερο στο γυμνάσιο, και σχεδόν καθόλου στο δημοτικό, γράφει στην ιστοσελίδα της η Αμερικανική Ψυχολογική Ένωση.

Αλλά, επειδή κι οι ίδιοι οι ερευνητές δεν πιστεύουν ότι οι επιδόσεις στα τεστ είναι το παν, γίνεται συζήτηση για το κατά πόσο το διάβασμα βοηθά στην ανάπτυξη της  προσωπικής ευθύνης, της οργάνωσης του χρόνου και της συγκρότησης σωστού τρόπου μελέτης. Όμως, «δεν είμαστε σίγουροι ότι τα κάνει αυτά», λέει η Μόλι Γκαλογουέι, καθηγήτρια σε πανεπιστήμιο του Όρεγκον.

Εργασίες χωρίς νόημα

Στην έρευνα των Πόουπ-Γκαλογουέι, μόλις 20-30% των μαθητών είπαν ότι νιώθουν να έχει χρησιμότητα ή νόημα η εργασία που τους ανατέθηκε στο σπίτι. Και αν δεκαετίες συζητούν οι ερευνητές για την αξία της μελέτης στο σπίτι, σε ένα πράγμα φαίνεται ότι όλοι συμφωνούν: η ποιότητα της εργασίας είναι που έχει σημασία.

Οι γονείς το ξέρουν. Όταν το παιδί έχει μια ενδιαφέρουσα εργασία, κάτι που το κινητοποιεί, κάτι ομαδικό, το περιγράφει με ενθουσιασμό με το που μπαίνει στο σπίτι. Και το κάνει με όρεξη. Αλλά με πόσο κέφι να κάνει πέντε ασκήσεις μαθηματικών με το ίδιο ακριβώς νόημα, όπου το μόνο που αλλάζει είναι οι αριθμοί; Με πόσο κέφι να κάνει «αντιγραφή κειμένου» στα 12 χρόνια του; Με πόσο κέφι να μάθει «απέξω» χωρία;

«Σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης, το να κάνουν τα παιδιά διαφορετικά πράγματα μετά το σχολείο, μπορεί να έχει θετικές συνέπειες. Το διάβασμα στο σπίτι δεν υπηρετεί το συμφέρον του παιδιού όταν του εμποδίζει την πρόσβαση σε ελεύθερο χρόνο, διασκέδαση και δραστηριότητες στην κοινότητα», λέει ο Χάρις Κούπερ.

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με την έρευνα του ΟΑΣΑ το 2012, οι μαθητές γυμνασίου διαβάζουν πάνω από 5 ώρες την εβδομάδα. Αλλά, όποιος έχει παιδί στο γυμνάσιο ή στο λύκειο, γνωρίζει καλά ότι το διάβασμα στο σπίτι δεν είναι μία ώρα την ημέρα. Γνωρίζει, επίσης, ότι στο διάβασμα μετά το σχολείο, έρχονται να προστεθούν και οι ώρες της εξωσχολικής διδασκαλίας των ξένων γλωσσών που -όσο και να θελήσεις ως γονιός να αποφύγεις προσπαθώντας να αξιοποιήσεις από νωρίς τη διδασκαλία τους στο δημόσιο σχολείο, δυστυχώς, δε μπορείς να το καταφέρεις, με 45λεπτα μαθήματα σε τμήματα δημοτικού των 26 παιδιών, από τα οποία άλλα πηγαίνουν ήδη στο φροντιστήριο και άλλα όχι. Και σε όλα αυτά, δεν αποκλείεται να έρχονται να προστεθούν και άλλα εξωσχολικά ενισχυτικά μαθήματα.

Και στο τέλος, καταλήγεις να βλέπεις το παιδί σου στα 12 χρόνια του, να γυρίζει από το σχολείο και να κάθεται σκυφτό σε μια καρέκλα, πάνω από μια στοίβα βιβλία. Και, αντιστρέφοντας τους ρόλους, να του λες εσύ, ο γονιός, «φτάνει παιδί μου, άφησέ τα, ξεκουράσου και λίγο». Και τα χρόνια περνούν από τότε που εσύ ήσουν μαθητής, και οι δεκαετίες περνούν, και ελπίζεις το παιδί σου να μη ζήσει τα ίδια. Και περιμένεις πάντα μήπως μια αληθινή ανατροπή στο εκπαιδευτικό σύστημα πάρει τα στοιβαγμένα βιβλία από μπροστά του, και του ανοίξει τη μπαλκονόπορτα να κοιτάξει ψηλά. Και το αφήσει να διαβάσει τα βιβλία που θα ανακαλύψει ότι του αρέσουν, και να κάνει πράγματα που θα ανακαλύψει ότι αγαπά να κάνει. Και να μορφωθεί πραγματικά, στα 14 χρόνια της εκπαίδευσής του, χωρίς να κρίνεται συνεχώς με εξετάσεις, χωρίς να κυνηγά συνεχώς τους βαθμούς. Και αυτό να είναι δικαίωμα, για το δικό σου, και για κάθε παιδί. Αδιακρίτως. Και περιμένεις μήπως κάτι αλλάξει. Και προσπαθείς, αν και όσο μπορείς, κάτι να αλλάξει. Αλλά τα χρόνια περνούν. Και βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει πάνω από τη στοίβα βιβλίων που μεγαλώνει και αυτή. Και περιμένεις κι άλλο, λίγο ακόμη, την ανατροπή που δεν έρχεται.

* Της Μάχης Μαργαρίτη για τηνΕΡΤ

πηγές: El Pais, Washington Post, American Psychological Association, OECD

Πηγή: m.tvxs.gr

Αυτή είναι η πιο χαρούμενη πρόωρη «μπέμπα» στον κόσμο (εικόνες)

Published 23 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

328392-678736

Το διάπλατο χαμόγελο ευτυχίας μιας μικρής μπέμπας είναι ό,τι πιο ενθαρρυντικό για τους νέους γονείς πρόωρων βρεφών. Η φωτογραφία τραβήχτηκε όταν η νεογέννητη Φρέγια ήταν πέντε ημερών και έγινε πολύ γρήγορα viral. Και τώρα η Φρέγια κέρδισε τον τίτλο του πιο «χαρούμενου πρόωρου βρέφους» στον κόσμο.

Γεννήθηκε την Ημέρα των Ευχαριστιών το 2014 και ζύγιζε μόλις 1,7 κιλά, πολύ λιγότερο από το μέσο όρο βάρους ενός νεογέννητου που υπολογίζεται στα 2,5 έως και 5 κιλά. Σε ένα μήνα η Φρέγια γίνεται δύο ετών και μοιράζει ακόμη χαμόγελα.

Για το πώς βγήκε η φωτογραφία που την έκανε διάσημη στο διαδίκτυο μιλάει στον Independent η μαμά της Λορίν: «Της μιλούσα και της είπα: ‘Θες να βγάλουμε μια φωτογραφία και να την στείλουμε στον μπαμπά;’. Και τότε έσκασε αυτό το τεράστιο χαμόγελο. Η συγκίνησή μου ήταν απερίγραπτη και ήθελα να τη μοιραστώ με όλο τον κόσμο. Έδωσα μια φωτογραφία στις νοσοκόμες και τώρα που ξαναπήγα στην κλινική για να γεννήσω το δεύτερο παιδί μου, είδα τη φωτογραφία της Φρέγα κρεμασμένη στο δωμάτιο των νοσοκόμων».

Η εγκυμοσύνη της Λορίν ήταν δύσκολη. Από νωρίς είχε δείξει σημάδια προεκλαμψίας και αυξημένης αρτηριακής πίεσης. Ήξερε από νωρίς ότι θα γεννούσε πρόωρα και με καισαρική. Μετά τη γέννα η Λορίν ένιωσε την ανάγκη να ενθαρρύνει κι άλλους γονείς με πρόωρα βρέφη και για αυτό μοιράστηκε τη φωτογραφία του παιδιού της στο ιστολόγιο: «Γέννα χωρίς φόβο».

«Είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μας. Είναι το πιο φιλικό και κοινωνικό παιδί. Χαιρετά και χαμογελά όλο τον κόσμο. Φάνηκε η προσωπικότητά της από εκείνη τη φωτογραφία των πέντε ημερών και δεν έχει αλλάξει από τότε», καταλήγει η μαμά Λορίν.

328392-678738

 

Πηγή: www.athensvoice.gr

Βραζιλία: Πεντάχρονη «ζωγράφισε» τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη από ιερέα

Published 21 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

imagehandler

Νάνσυ Κουλούρα

Οι γονείς άρχισαν να ανησυχούν για την κορούλα τους πριν λίγο καιρό, όταν το κορίτσι σταμάτησε να πηγαίνει στα μαθήματα αγγλικών που παρέδιδε ο εν λόγω κληρικός

Οι γονείς ενός πεντάχρονου κοριτσιού από τη Βραζιλία ανακάλυψαν την αλήθεια για την σεξουαλική κακοποίηση που είχε υποστεί η κόρη τους μέσα από τις ζωγραφιές της μικρούλας, οι οποίες αποτυπώνουν την φρίκη που έζησε στα χέρια ενός ιερέα της πόλης της, στο Μίνας Ζεράις.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Daily Mail, οι γονείς άρχισαν να ανησυχούν για την κορούλα τους πριν λίγο καιρό, όταν το κορίτσι σταμάτησε να πηγαίνει στα μαθήματα αγγλικών που παρέδιδε ο εν λόγω ιερέας και μάλιστα αντιδρούσε έντονα και μόνο στην ιδέα να τον ξαναδεί.

Ανήσυχοι, απευθύνθηκαν σε ψυχολόγο, ο οποίος υποψιάστηκε κακοποίηση και τους ενθάρρυνε να ψάξουν το δωμάτιο της μικρής για αποδεικτικά στοιχεία.

sex-abuse-1

Τότε το ζευγάρι ανακάλυψε έντρομο έξι ζωγραφιές, τις οποίες η 5χρονη είχε παραχώσει μέσα σε βιβλία στο δωμάτιό της. Σε αυτές, το μικρό κορίτσια αποτύπωνε τη φρίκη που βίωσε στα χέρια του ιερέα, ζωγραφίζοντας τον άνδρα να γέρνει πάνω της ενώ βρίσκεται ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι και άλλες αποτρόπαιες σκηνές.

Τοπικά ΜΜΕ αναφέρουν ότι όταν ο εξοργισμένος πατέρας επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον 54χρονο κληρικό Joao da Silva εκφράζοντας τις υποψίες του, ο ίδιος παραδέχτηκε την ενοχή του.

Ο ιερέας έχει συλληφθεί και ανακρίνεται από τις αρχές.

sex-abuse-2

Πηγή:www.protothema.gr

Μπαμπάδες που αφήνουν τις κόρες τους να… τους περιποιηθούν

Published 19 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

mpampas-kotsidakia4

Δεν υπάρχει κάτι που ένας πατέρας δεν θα έκανε για την μικρή του πριγκίπισσα. Θα έβγαιναν στο δρόμο ακόμα και με ροζ κορδέλες στα μαλλιά τους ή και φουρκέτες στα παχιά γένια τους.

Είμαστε περήφανοι για αυτούς τους μπαμπάδες και σίγουροι ότι πάντα θα δείχνουν υπέροχοι, με ή χωρίς τα ροζ φιογκάκια!

 

mpampas-steka

mpampa-kolie

mpampa-kolie2

mpampas-bammenos

mpampas-bammenos2

mpampas-bammenos3

mpampas-bammenos4

mpampas-kori

mpampas-kotsidakia1

mpampas-kotsidakia2

mpampas-kotsidakia3

mpampas-kotsidakia5

mpampas-kotsidakia6

mpampas-kotsidakia7

 

Πηγή:www.mpampades.eu

Εσείς ξέρετε γιατί γκρινιάζετε διαρκώς;

Published 19 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

23711076_4fc16849cc5bd564cf40894b69cbb45c-limghandler

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Μήπως ανήκετε σε εκείνη την κατηγορία που γκρινιάζετε για όλα και με όλους και δραματοποιείτε οποιοδήποτε μικρό συμβάν της ζωής; Αν ναι, προσοχή!

Στο συμπέρασμα πως η διαρκής γκρίνια για τα πάντα σχετίζεται με την εμφάνιση καταθλιπτικών διαταραχών φαίνεται πως κατέληξαν επιστήμονες του Πανεπιστημίου Captain Christopher των ΗΠΑ.

Σε έρευνα τους που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Apparent Psychology, οι ερευνητές διαπιστώνουν πως τα άτομα τα οποία γκρινιάζουν συνεχώς για οποιοδήποτε θέμα, είτε αυτό τους αφορά, τους δημιουργεί προβλήματα, το γνωρίζουν σε βάθος, είτε όχι, είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν κάποια μορφή κατάθλιψης ή και να πάσχουν από αυτή.

Κατά τα πειράματα τους, οι επιστήμονες μελέτησαν μια ομάδα 200 ατόμων που (κατά γενική ομολογία όσων αναγκαστικά τους συναναστρέφονται) γκρινιάζουν συνεχώς και με οποιαδήποτε αφορμή, ενώ ως ομάδα ελέγχου χρησιμοποιήθηκαν 178 άτομα των οποίων τα επίπεδα γκρίνιας αξιολογούνται ως αποδεκτά από τον κοινωνικό τους περίγυρο. «Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Σύμφωνα με τις μετρήσεις μας, τα άτομα μεταξύ των συμμετεχόντων στο πείραμα που ξυπνούν το πρωί με τη χαρακτηριστική γκριμάτσα μιζέριας στο πρόσωπο τους, φωνάζουν στο παιδί τους επειδή δεν ήπιε το γάλα του, δυσανασχετούν διαβάζοντας την πρωινή εφημερίδα και συνεχίζουν τη μέρα τους γκρινιάζοντας επί παντός επιστητού στη δουλειά, είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν συμπτώματα κατάθλιψης σε σχέση με τους υπόλοιπους», σημειώνει ο δρ. James Cliff, ένας από τους βασικούς ερευνητές της επιστημονικής ομάδας του Πανεπιστημίου.

«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Μπορούμε πλέον να είμαστε σίγουροι ότι το να έχει κανείς μια βαθιά αρνητική στάση για τα πάντα μπορεί ενδεχομένως να τον οδηγήσει στην κατάθλιψη», συμπληρώνει ο δρ. Cliff.

Πηγή: www.imommy.gr

«Εμείς δεν κάνουμε εμβόλια στο παιδί μας και δεν πάθαμε τίποτα» – ΩΧ!

Published 19 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

sisterly_love

Από Φαίη Ζησοπούλου

To ότι ζούμε την εποχή που όλο και περισσότεροι γονείς δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους είναι γεγονός. Σύμφωνα με έρευνες μάλιστα, η χώρα μας κατατάσσεται στην 5η θέση στον κόσμο σε ανασφάλεια για τα εμβόλια, πίσω από τη Γαλλία, τη Βοσνία & Ερζεγοβίνη, τη Ρωσία και τη Μογγολία.

Όσοι προειδοποιούν για τις συνέπειες του μη εμβολιασμού, χαρακτηρίζονται από τους αρνητές του ως «πληρωμένοι παπαρολόγοι που εκφοβίζουν, προπαγανδίζουν και παραπληροφορούν τους γονείς». Οι φωνές όλων μας απέναντι στους εμβολιοσκεπτικιστές «πνίγονται» από τα social media και συγκεκριμένα το Facebook που έχει γεμίσει με αντιστασιακούς κατά των εμβολίων. Σελίδες με αναρίθμητα like με στρατευμένους γονείς που τα βάζουν με τις φαρμακευτικές που πλουτίζουν εις βάρος μας, με τους γιατρούς που «τα παίρνουν» από τις φαρμακευτικές και τους «ανεύθυνους γονείς που παίζουν τη ζωή των παιδιών τους στη ρουλέτα με το να τα εμβολιάζουν».

Συνήθως οι διαχειριστές των συγκεκριμένων σελίδων (που δεν φαίνεται να είναι γιατροί ή ειδικοί εν πάσει περιπτώσει) προτρέπουν τους γονείς να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους και εκεί μέσα γίνεται το αλαλούμ. Κάποιοι γονείς βρίσκονται σε τέτοια σύγχυση που ρωτούν αν πειράζει που το παιδί τους κάνει παρέα με άλλα παιδιά που είναι εμβολιασμένα ενώ άλλοι υπογράφουν όρκους αντιεμβολιασμού αποδεικνύοντας ότι ζουν σε ένα δικό τους κοινωνικό, νομικό και επιστημονικό σύμπαν. Αυτό θα μπορούσε να είναι και γραφικό, αν η στάση τους δεν αποτελούσε απειλή για την δημόσια υγεία.

Εχθές στο Παιδιατρικό κέντρο πέθανε ένα βρέφος 50 ημερών από κοκκύτη. Το βρέφος δεν πρόλαβε να εμβολιαστεί. Ωστόσο είναι σαφώς θύμα της αντιεμβολιαστικής υστερίας καθώς αν είχε εμβολιαστεί σωστά ο περιγυρός του, δεν θα είχε νοσήσει. Με λίγα λόγια μόλις άνοιξε στη χώρα μας ο χορός των άδικων θανάτων παιδιών, λόγω της αντιεμβολιαστικής λαίλαπας.

Πριν λίγο καιρό έπεσα πάνω σε μια παρέα μαμάδων – αρνητών των εμβολίων. Από τις συζητήσεις τους κατάλαβα ότι όλες είχαν από ένα μέχρι δέκα παιδάκια στον κοντινό τους κύκλο που ενώ δεν έκαναν εμβόλια δεν αρρώστησαν ποτέ. Οι ίδιες πάλι γνώριζαν έναν τεράστιο κύκλο παιδιών που έπαθαν τα χίλια μύρια όσα από τους εμβολιασμούς. Άλλα έμειναν παράλυτα, άλλα δεν τα κατάφεραν και μερικά ακόμα την γλίτωσαν από θαύμα. Οι ιστορίες της κόρης της θείας μιας μακρινής θείας που έπαθε εκείνο και το άλλο μόλις εμβολιάστηκε διαδίδονταν από στόμα σε στόμα επιβεβαιώνοντας πόσο τυχερές είναι που δεν ακολουθούν το κοπάδι. Όλους εμάς, δηλαδή, που εμβολιάζουμε τα παιδιά μας.

Με έναν πρόχειρο υπολογισμό συγκέντρωσα τα τρία συνηθέστερα επιχειρήματα που αντιτάσσουν οι πολέμιοι των εμβολίων για να βγάλω άκρη κάποια στιγμή.

  1. «Εμείς δεν εμβολιάσαμε τα παιδιά μας, και δεν έχουν πάθει τίποτα μέχρι τώρα».

Αγαπητοί γονείς που δεν εμβολιάζετε τα παιδιά σας, να ξέρετε πως «δεν πάθατε τίποτα» γιατί οι υπόλοιποι, που ευτυχώς είμαστε πολλοί ακόμα, έχουμε εμβολιάσει τα δικά μας παιδιά και τους εαυτούς μας. Με λίγα λόγια δεν πάθατε τίποτα γιατί πολύ απλά ζείτε σε ένα περιβάλλον που είναι δύσκολο να σας μεταδώσει κάποιος οποιαδήποτε αρρώστια. Αν ωστόσο ακολουθήσουν και άλλοι το παράδειγμά σας και δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους, τότε οι επικίνδυνες νόσοι μπορεί να μας χτυπήσουν την πόρτα.

Για να το πούμε διαφορετικά, εάν πέντε στους εκατό γονείς αποφύγουν τον εμβολιασμό, οι πέντε οικογένειες θα προστατευτούν αποφεύγοντας και τους κινδύνους του εμβολίου, χάρις στις υπόλοιπες 95 που εμβολιάστηκαν και έθεσαν τα παιδιά τους στους – ελάχιστους – κινδύνους του εμβολίου. Αν όμως είκοσι στους εκατό γονείς αποφασίσουν να αποφύγουν τον εμβολιασμό, τότε οι υπόλοιποι ογδόντα ανέλαβαν το ρίσκο από το εμβόλιο για τα παιδιά τους παραμένοντας ταυτόχρονα απροστάτευτοι: μια επιδημία μπορεί να τους πλήξει ανά πάσα στιγμή παρά τον εμβολιασμό. Η ιδιαιτερότητα των εμβολίων είναι ότι δουλεύουν καλύτερα εάν τα κάνουν όλοι, για αυτό όσοι δεν εμβολιάζετε τα παιδιά σας φέρετε ένα τεράστιο μερίδιο κοινωνικής ευθύνης για τις επιλογές σας.

2. «Και ποιος μου λέει ότι τα εμβόλια είναι 100% ασφαλή;».

Τίποτα δεν είναι 100% ασφαλές. Ούτε το νερό που πίνουμε. Και η πραγματικότητα είναι ότι κανένα εμβόλιο, όπως και κανένα φάρμακο, δεν είναι 100% ασφαλές. Για κάθε ιατρική παρέμβαση είναι καλό να φανταζόμαστε μια ζυγαριά: στην μία πλευρά υπάρχουν τα οφέλη του εμβολιασμού: τα εμβόλια προστατεύουν από ασθένειες που σκοτώνουν και στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς βρίσκονται οι πιθανές παρενέργειες από τα εμβόλια: συνήθως άμεσες και παροδικές, σπάνια μακροπρόθεσμες ή μόνιμες – υπαρκτές αλλά ασυνήθεις. Η ζυγαριά κλίνει προς την πλευρά του οφέλους: τα συνιστώμενα εμβόλια σώζουν ζωές, δουλεύουν.

3. «Μα δεν υπάρχουν πια σήμερα οι ασθένειες του παρελθόντος, άρα γιατί να κάνουμε εμβόλια».

Η ιλαρά είναι σήμερα σπάνια επειδή τα περισσότερα παιδιά εμβολιάζονται εναντίον της. Πριν την εποχή των συγκεκριμένων εμβολίων, τα νοσήματα αυτά θέριζαν. Σε περιοχές της Αφρικής και του αναπτυσσόμενου κόσμου όπου τα σύγχρονα εμβόλια δεν υπάρχουν, ο κοκκύτης, η ιλαρά, ο τέτανος, η διφθερίτιδα συνεχίζουν να σκοτώνουν χιλιάδες, εκατομμύρια παιδιά κάθε χρόνο. Και η ιστορία δείχνει ότι, όποτε πέφτει η εμβολιαστική κάλυψη ενός πληθυσμού, η ασθένεια πολύ σύντομα αυξάνεται σε συχνότητα και εμφανίζονται επιδημίες. Μερικά χρόνια πριν, στη Μεγάλη Βρετανία, οι γονείς δεν εμβολίαζαν τα παιδιά τους ενάντια στην ιλαρά, με αποτέλεσμα να βρεθούν μπροστά σε επιδημία της αρρώστιας.

Επειδή, λοιπόν, ο κίνδυνος θανάτου από αυτές τις ασθένειες σήμερα φαίνεται, και είναι εντέλει, ελάχιστος και μη ορατός, πολλοί γονείς επιλέγουν την αποχή από αυτά. Και αυτό είναι λάθος. Οι αφελείς που αρνούνται να εμβολιάσουν τα παιδιά τους, σίγουρα δεν θέλουν το κακό τους. Μάλιστα συχνά είναι οι γονείς που έχουν οικολογικές ευαισθησίες, που ακολουθούν εναλλακτικές μεθόδους ιατρικής, που είναι χορτοφάγοι,που έχουν καταργήσει πλήρως τη χρήση αντιβιοτικών. Κι ενώ είναι γεμάτοι ευαισθησίες, είναι οι ίδιοι που μπορεί, εν αγνοία τους, να χορηγήσουν στο παιδί τους καθημερινά φόρμουλα ξένου γάλακτος ή τσάι, ή προϊόντα που μπορεί να περιέχουν πολλαπλάσια ποσότητα αλουμινίου σε σύγκριση με τα εμβόλια για παράδειγμα. Είναι οι ίδιοι που ενώ κάνουν τα πάντα εάν το παιδί τους αρρωστήσει, δυσκολεύονται να κάνουν όσα χρειάζεται ώστε να μην αρρωστήσει.

Ο νόμος όμως επιβάλλει να φοράμε στα παιδιά μας ζώνες ασφαλείας όταν βρίσκονται μέσα σε ένα αυτοκίνητο, άσχετα αν κάποιοι, κάποιες φορές δεν το κάνουν. Κι αυτό είναι λάθος. Και είναι ένα λάθος που πληρώνουν αθώα βρέφη και παιδιά.

 

Πηγή: www.themamagers.gr

Δαμάστε τις κακές τους συνήθειες

Published 18 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

varietai_2014_7_29_14_22_30_b2

Η λογοπεδικός Χαρά Καραμήτσου γράφει για τα παιδιά που θέλουν πάντα να μας ευχαριστούν και να κάνουν το σωστό

Ας είμαστε ειλικρινείς: παιδιά και σιχαμερές συνήθειες πάνε μαζί, από το σκάλισμα της μύτης μέχρι το φάγωμα των νυχιών. Πώς μπορούμε να τις σταματήσουμε ώστε να μη γίνουν μόνιμες; Οι παιδοψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι οι κακές συνήθειες δρουν ανακουφιστικά – φυσικά και στον κόσμο των παιδιών. Τα μικρά παιδιά αγνοούν ότι αυτές δεν είναι κοινωνικά αποδεκτές συμπεριφορές και όσο τους φωνάζουμε και τα επιπλήττουμε γι’ αυτές τόσο περισσότερο επιμένουν.  Ωστόσο, όσο πιο γρήγορα απαλλαγούν από αυτές τόσο καλύτερα θα είναι και για τα ίδια και για τους γύρω τους. Αλλά πρώτα πρέπει να μάθουμε ποιες είναι αυτές οι κακές συνήθειες για να σχεδιάσουμε τις ανάλογες δράσεις αποφυγής τους:

Το σκάλισμα της μύτης

Να ξέρετε ότι δεν είναι μόνο το παιδί σας που επιδίδεται σε αυτή τη σιχαμερή δραστηριότητα. Είναι η πιο κοινή δυσάρεστη συνήθεια (για τους άλλους) και, σύμφωνα με μια έρευνα, το 91% των παιδιών εξακολουθεί το σκάλισμα της μύτης και στην ενήλικη ζωή. Ανθυγιεινή καταρχάς συνήθεια, αφού τα μικρά, γεμάτα μικρόβια, δαχτυλάκια εισχωρούν στις ρινικές μεμβράνες και τις μολύνουν.

Ενθαρρύνετε συνεχώς τη χρήση χαρτομάντιλου για να καθαρίζουν τη μύτη τους, δείξτε τους σε έναν καθρέφτη το πρόσωπό τους την ώρα της «δράσης» και συζητήστε το αηδιαστικό της υπόθεσης μαζί, αλλά και επιμείνετε με ήρεμες υπενθυμίσεις και συχνή επιβράβευση. Η χρήση βαζελίνης στις ρινικές κοιλότητες αποτρέπει την ξηρότητα και τον ερεθισμό τους.

Το φάγωμα των νυχιών (ονυχοφαγία)

Από ένταση, άγχος, πλήξη. Προκαλεί παραμορφώσεις στα δάχτυλα, τα ματώνει και δημιουργεί μολύνσεις.

Εάν το φάγωμα εντείνεται καθώς περνούν τα χρόνια, θα πρέπει να απευθυνθούμε σε ψυχολόγο.  Για πιο απλές και πρακτικές εφαρμογές, δοκιμάστε να του αποσπάσετε την προσοχή και το ενδιαφέρον με ένα αγαπημένο παιχνίδι για να παίξει ή με μαρκαδόρους για να ζωγραφίσει κ.τ.λ.

Πλαστελίνη και βερνίκια νυχιών με δυσάρεστη γεύση καλό είναι να απαγορεύονται. Εάν είναι κορίτσι, μπορείτε να το επιβραβεύσετε με έναν θαυμάσιο «ενισχυτή»: ένα μανικιούρ της μαμάς!
Τέλος, κόβετε βαθιά τα νύχια του/της για να μην μπαίνουν στον πειρασμό να τα μασουλάνε.

Το τράβηγμα-στριφογύρισμα των μαλλιών

Συνήθως συμβαίνει στα κορίτσια και είναι μάλλον ανώδυνο. Η τριχοτιλλομανία, όμως, μπορεί να δημιουργήσει φαλάκρα. Είναι περίπλοκη διαταραχή και θα πρέπει να ενημερωθεί ο παιδίατρός σας, ο οποίος θα σας παραπέμψει σε ειδικό ψυχολόγο για εξειδικευμένη παρέμβαση.

Χαμηλά, πιο χαμηλά…

Μόλις τα νήπια απελευθερωθούν από την πάνα -τον δεύτερο χρόνο- και συνειδητοποιήσουν ότι παίρνουν ευχαρίστηση αγγίζοντας τα γεννητικά τους όργανα, τίποτα δεν τα σταματάει. Αλλά και τα παιδιά του σχολείου συνεχίζουν αυτή τη συμπεριφορά, την οποία οι ειδικοί θεωρούν φυσιολογική, προτρέποντας τους γονείς να παραμένουν ήρεμοι και να την αγνοήσουν. Προσπαθήστε να μη στιγματίσετε και προπάντων να μην ταυτίσετε αυτή τους τη συνήθεια με κάτι κακό ή βρώμικο, γιατί στη νηπιακή ηλικία αυτή η δραστηριότητα δεν έχει σεξουαλική απόχρωση και πάντα συμβαίνει όταν είναι σε ένταση, πλήξη ή και κούραση. Λάβετε επίσης υπόψη σας ότι μπορεί κάτι να τα ενοχλεί, όπως μόλυνση του ουροποιητικού συστήματος κ.λπ. Αποσπάστε με ήρεμο τρόπο την προσοχή τους σε άλλες δραστηριότητες, αδιαφορήστε και αντιμετωπίστε τη δραστηριότητα αυτή με ανοιχτό μυαλό.

Βήχας ή φτέρνισμα χωρίς να κλείνουν το στόμα

Ισως η πιο βρωμερή συνήθεια. Εκατομμύρια μικροσκοπικά σταγονίδια εκτοξεύονται παντού διασκορπίζοντας μικρόβια που μας αρρωσταίνουν.

Να τους μάθετε να χρησιμοποιούν χαρτομάντιλα ή να γυρίζουν το κεφάλι στο πλάι, βήχοντας μέσα στον λυγισμένο αγκώνα τους.

Κακοί τρόποι

Μάθετε από νωρίς στα παιδιά σας τις λέξεις «ευχαριστώ» και «παρακαλώ». Ενθαρρύνετέ τα με φράσεις όπως «τι θα πεις;», «μπράβο που ήσουν τόσο ευγενικός/ή». Είναι πολύ σημαντικό να μάθουν σωστούς τρόπους από πολύ νωρίς. Δείχνει κοινωνικό σεβασμό και παιδεία.

Γκρίνια

Θέστε τους όρους σας όταν γκρινιάζουν ασταμάτητα. Εάν βάλετε τη δική σας οριοθέτηση στην ανάρμοστη αυτή συμπεριφορά και δεν ενδίδετε αλλά κρατάτε σταθερή πορεία, θα αποδυναμώσετε αυτή την εκνευριστική και εξουθενωτική συνήθειά τους.

Τσιμπολογήματα και ανθυγιεινό φαγητό

Τα μικρά παιδιά είναι πελάτες των φαστφουντάδικων, όπου όμως τα συνοδεύουν οι γονείς τους. Οι κατά πλειοψηφία πελάτες…

Προτού απορρίψετε κάποιο υγιεινό φαγητό -γιατί είναι αδύνατο να το φάει- μη φοβηθείτε να τους το δώσετε να το δοκιμάσουν πολλές φορές. Οι διαιτολόγοι ισχυρίζονται ότι πρέπει να το δοκιμάσουν 10 με 14 φορές προτού αποφασίσουν αν τους αρέσει ή όχι. Εάν αρνηθούν να φάνε το φαγητό του σπιτιού, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν θα μαγειρεύετε ανάλογα με τη διάθεσή τους. Η εναλλακτική είναι μια φέτα ψωμί με τυρί. Αφήστε που οι εποχές είναι δύσκολες. Γενικά, οι λέξεις-κλειδιά για αλλαγή της συμπεριφοράς σε πιο αποδεκτές μορφές είναι:

Yπομονή: Οταν έχετε καταφέρει να έχουν την επιθυμητή συμπεριφορά, μπορεί να πισωγυρίσουν. Υπενθυμίστε τους ήρεμα τι πρέπει να κάνουν. Οταν τα διορθώνετε, εφαρμόστε αυτό που οι ψυχολόγοι ονομάζουν «μέθοδος σάντουιτς»: πείτε τους κάτι ενθαρρυντικό γύρω από το πόσο σκληρά προσπάθησαν, διορθώστε την παρατυπία και τελειώστε με θετική ενίσχυση.

Επιβράβευση: Δώστε ανταμοιβές («ενισχυτές»): Οταν κόβουν την κακιά συνήθεια, είναι λογικό να περιμένουν τον έπαινο (έναν καλό λόγο, ένα αυτοκόλλητο για την καλή συμπεριφορά τους κλπ). Τα παιδιά θέλουν πάντα να μας ευχαριστούν και να κάνουν το σωστό. Ο στόχος είναι να αλλάξετε την άσχημη συνήθεια σε μια πιο αποδεκτή. Εάν βρείτε μια ανταμοιβή που είναι ισχυρή, χρησιμοποιήστε την. Το κλειδί είναι η συνέχιση της θετικής ενίσχυσης της συμπεριφοράς και η ελαχιστοποίηση της αρνητικής. Καλή επιτυχία!

Της Χαράς Καραμήτσου
(λογοπεδικός, M.R.C.S.L.T.)
charakaramitsou@ath.forthnet.gr

 

Πηγή:www.protothema.gr