Οι παρελάσεις, τα παιδιά που περπατούν καμαρωτά με τη σημαία στα χέρια, τα τύμπανα που χτυπούν ρυθμικά…. Δικαίως οι εθνικές γιορτές είναι οι αγαπημένες των παιδιών. Για μας τους γονείς, όμως, είναι επίσης εξαιρετικές ευκαιρίες για να μάθουμε στα παιδιά σημαντικά πράγματα για την πατρίδα και την ιστορία τους και για τις αξίες της ζωής.

Και βέβαια, ας τους μιλήσουμε για την ελληνική σημαία, η οποία βρίθει συμβολισμών. Αποτελείται από εννέα ισοπαχείς, οριζόντιες και εναλλασσόμενες λευκές και γαλάζιες παράλληλες λωρίδες. Πάνω αριστερά, μέσα σε ένα γαλάζιο τετράγωνο υπάρχει ένας λευκός σταυρός. Για τους περισσότερους, ο σταυρός συμβολίζει το θρήσκευμα της χώρας. Υπάρχουν, όμως, και ορισμένοι που υποστηρίζουν πως είναι το πανάρχαιο σύμβολο του δυισμού και συμβολίζει τα τέσσερα στοιχεία της φύσης.

Ως προς τις λωρίδες, οι θεωρίες είναι πολλές. Για ορισμένους, οι λωρίδες αυτές αντικατοπτρίζουν τα κύματα της ελληνικής θάλασσας. Οι εννέα λωρίδες όμως, επίσης, αντιστοιχούν σε κάθε γράμμα ξεχωριστά της λέξης «ελευθερία». Επίσης, είναι τόσες, όσες οι συλλαβές του εθνικού συνθήματος «Ελευθερία ή Θάνατος». Σύμφωνα με αυτή την τελευταία θεωρία, οι πέντε γαλάζιες λωρίδες αντιστοιχούν στις συλλαβές «ε-λευ-θε-ρί-α» και οι τέσσερις λευκές στις συλλαβές «θα-να-τος».

Βάσει μίας ακόμη θεωρίας, οι εννέα οριζόντιες γραμμές συμβολίζουν τις εννέα μούσες της ελληνικής μυθολογίας:  Την Καλλιόπη (επική ποίηση), Ευτέρπη (μουσική), Κλειώ (ιστορία), Ερατώ (λυρική ποίηση), Μελπομένη (τραγωδία), Πολύμνια (ύμνοι), Τερψιχόρη (χορός), Θάλεια (κωμωδία), Ουρανία (αστρονομία).

Πέρα από τη συζήτηση περί ιστορίας και μυθολογίας, όμως, ας δείξουμε στα παιδιά πόσο διασκεδαστικό είναι να μάθουν να φτιάχνουν τη δική τους ελληνική σημαία!

Θα χρειαστείτε μπλε μαρκαδόρο ή νερομπογιά, ένα ξύλινο καλαμάκι και κόλλα. Ανοίξτε εδώ το πατρόν της σημαίας και τυπώστε την. Χρωματίστε μπλε κάθε κλειστή επιφάνεια που έχει μαύρη κουκκίδα. Κόβουμε τη σημαία, τη διπλώνουμε στη μέση και εκεί κολλάμε το καλαμάκι.

Πηγή:www.letsfamily.gr

Τις μέρες αυτές, όσο αδιάφοροι κι αν είμαστε τον υπόλοιπο καιρό, μας αγγίζει  η ξεχωριστή πνευματικότητα της Μεγάλης Εβδομάδας. Από τότε που έκανα παιδιά στέκομαι με συγκίνηση στο πρόσωπο της Παναγιάς,  στην τραγική φιγούρα της μάνας που υπομένει κάτω απ΄το Σταυρό. Στην εικόνα της Σταύρωσης είναι στα δεξιά του Χριστού με το αριστερό χέρι στο μάγουλό της, σα να προσπαθεί να συγκρατήσει τον αβάσταχτο πόνο της.

Η Παναγιά γίνεται στα μάτια μου το σύμβολο της μάνας  που θρηνεί για την απώλεια του παιδιού της, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Είναι  η πνευματική μορφή που  συγκεντρώνει το συλλογικό πόνο της ανθρωπότητας για τις ζωές που χάνονται μέσα στον ανταγωνισμό  και στα παιχνίδια της μοίρας. Είναι η Μάνα όλων μας, που κουβαλά αγόγγυστα την κοσμική οδύνη, που μεταλλάσσει το θρήνο σε προσευχή, που  απελευθερώνει τις ψυχές από τον αβάσταχτο καημό της απώλειας, η μόνη που μπορεί να υπερβεί την πικρία και να τη μετασχηματίσει σε παρηγοριά.

«Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.
(…)
Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ’ ύστερα απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι…
(…)
Κι αν κάποτε τα φρένα σου μ’ αλήθεια, φως της αστραπής,
χτυπήσει ο Κύρης τ’ ουρανού, παιδάκι μου να μη την πεις!
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν!
Δεν είν’ αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!»

Κώστας Βάρναλης, Οι πόνοι της Παναγιάς

«Σε λένε μάνα του Χριστού, σε λεν κι άγια-Βαρβάρα
κλειδί του κάστρου του κλειστού στης μάχης την αντάρα.

Απ’ όπου να ‘σαι και θα ‘ρθεις και γλώσσα όποια μιλήσεις
μ’ όσους ανθρώπους κι αν βρεθείς, πίσω δε θα γυρίσεις.

Σε λένε μάνα του ληστή και μάνα του Πιλάτου
μα εσύ κρυφά μιλάς και κλαις τις ώρες του θανάτου.

Απ’ όπου νά ‘σαι και θα ‘ρθείς και γλώσσα όποια μιλήσεις
μ’ όσους ανθρώπους κι αν βρεθείς, πίσω δεν θα γυρίσεις.»

«Σε λένε μάνα του Χριστού», στίχοι: Μάνος Ελευθερίου, μουσική: Μϊκης Θεοδωράκης, ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης, από το δίσκο «Οκτώβρης ’78». Ακούστε το εδώ:

Πηγή: mikroimegaloi.gr