Γράφει η Βασιλική Καμπουρούδη
E.Q. και I.Q.: Δύο αντίθετες και αλληλοσυμπληρούμενες έννοιες…

Μέχρι πριν μερικά χρόνια οι περισσότεροι γονείς πίστευαν ότι το να φροντίσουν για την πνευματική και νοητική πρόοδο τον παιδιών τους αποτελούσε κύριο μέλημα στον σκοπό τους να δημιουργήσουν αυτάρκεις και ικανούς ανθρώπους.

Ωστόσο, είναι η θεωρία της συναισθηματικής νοημοσύνης (EQ),(dr.Daniel Goleman:2011) που βρίσκει όλο και περισσότερους υποστηρικτές τα τελευταία χρόνια, καθώς έμπρακτα αποδεικνύεται πως η πραγματική ευφυΐα -αυτή που πραγματικά μας «πάει μπροστά»- δεν είναι μόνο διανοητική (ΙQ).

Με τον όρο συναισθηματική νοημοσύνη ορίζεται η «ικανότητα να αναγνωρίζει κανείς τα δικά του συναισθήματα, να τα κατανοεί και να τα ελέγχει. Είναι επίσης η ικανότητα να αναγνωρίζει και να κατανοεί τα συναισθήματα των ανθρώπων γύρω του και να μπορεί να χειρίζεται αποτελεσματικά τόσο τα δικά του συναισθήματά του όσο και τις διαπροσωπικές του σχέσεις».

(dr.D.Goleman:2011). Οι γονείς που προσφέρουν στα παιδιά τους καθοδήγηση στον κόσμο των συναισθημάτων μεγαλώνουν συναισθηματικά υγιέστερα παιδιά. Παιδιά πιο ανθεκτικά και ευπροσάρμοστα. Παιδιά που σαφώς λυπούνται ή φοβούνται ή θυμώνουν όπως όλα τα παιδιά, αλλά είναι πιο ικανά να χαλαρώνουν, να βγαίνουν από την δύσκολη θέση και να συνεχίζουν τις παραγωγικές τους δραστηριότητες. Με άλλα λόγια, παιδιά που διαθέτουν περισσότερη συναισθηματική νοημοσύνη.

Η εκμάθηση της παιδικής συναισθηματική νοημοσύνης στην πράξη(D.Golemman:2011).
Ένα από τα χαρακτηριστικά του EQ, που έρχεται σε αντίθεση με το IQ, είναι ότι ενώ το IQ είναι κάτι προκαθορισμένο από τη γέννηση του ανθρώπου με μικρά περιθώρια εξέλιξης, το EQ αναπτύσσεται σταδιακά και σε οποιαδήποτε ηλικία. Έτσι, είναι στο χέρι πρώτα των γονιών να δημιουργήσουν τις βάσεις ώστε τα παιδιά τους να έχουν καλή σχέση πρώτα με τον ίδιο τους τον εαυτό και έπειτα με τους άλλους. Να γίνουν οι «συναισθηματικοί τους μέντορες». Πώς θα το πετύχουν αυτό;

Τα χαρακτηριστικά των γονιών που εφαρμόζουν την συναισθηματική αγωγή:(John Gottman:1997)

– Βλέπουν τα αρνητικά συναισθήματα των παιδιών τους ως μία ευκαιρία για επικοινωνία και τρυφερότητα. Αφιερώνουν, λοιπόν, χρόνο σε ένα λυπημένο, θυμωμένο ή φοβισμένο παιδί για να εκφράσει τα συναισθήματά του. Με τον ίδιο τρόπο αντιδρούν σε κάθε συναισθηματική κατάσταση του παιδιού.

– Μιλούν καθησυχαστικά στο παιδί. Το βοηθούν να κατονομάσει το συναίσθημα που νιώθει, ενώ θέτουν όρια ως προς την έκφραση του συναισθήματος (π.χ. εξηγούν στο παιδί ότι το να σπάσει όλα του τα παιχνίδια δεν αποτελεί λύση στον θύμο του. Το να συζητήσει, όμως, μαζί τους γιατί είναι θυμωμένο μπορεί να βοηθήσει να νιώσει καλύτερα).

– Έχουν επίγνωση και εκτιμούν τα δικά τους συναισθήματα. Έτσι, δεν συγχύζονται ή αγχώνονται όταν τα παιδιά τους εκφράζουν τα συναισθήματά τους –γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν.

– Αυτό που κάνουν είναι να παίρνουν σοβαρά τα συναισθήματα των παιδιών τους, χωρίς να τους λένε πώς πρέπει να αισθάνονται ούτε αναλαμβάνουν εκείνοι να λύσουν μόνοι τους το πρόβλημα του παιδιού. Αντίθετα, του δείχνουν τον τρόπο να το κάνει εκείνο.

Το αποτέλεσμα αυτής της καθοδήγησης είναι τα παιδιά να μάθουν να εμπιστεύονται (τον εαυτό τους και τους γονείς τους) και να χειρίζονται τα συναισθήματά τους. Να λύνουν μόνα τους τα προβλήματά τους και έτσι να αποκτούν αυτοεκτίμηση.

Συναισθηματική νοημοσύνη και σχολικές επιδόσεις
Τα παραπάνω στοιχεία στον χαρακτήρα των παιδιών θα τα βοηθήσουν και στις σχολικές τους επιδόσεις. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό του, η περιέργεια για να ανακαλύψει νέες ιδέες, η πρόθεση να προχωρήσει σε πράξεις, ο αυτοέλεγχος των κινήσεών του, η αρμονικότητα στην σχέση του με τους άλλους, η ικανότητα επικοινωνίας (ιδιαίτερα με τους συνομηλίκους του) και η συνεργασία στα πλαίσια των ομαδικών δραστηριοτήτων είναι όλα στοιχεία υψηλής συναισθηματικής νοημοσύνης, απαραίτητα για να τα πηγαίνουν πάντα καλά στο σχολείο, εξηγούν οι ειδικοί.

Οι στρατηγικές της συναισθηματικής νοημοσύνης(J.Gottman:1997).

Αυτό ουσιαστικά που θέλουν να πουν οι παιδοψυχολόγοι, πέρα από θεωρίες και συμβουλές, είναι ότι η σωστή διαπαιδαγώγηση απαιτεί κάτι περισσότερο από την διάνοια, από την σκέψη –απαιτεί συναίσθημα. Κανείς δεν αμφισβητεί την αγάπη του γονιού προς το παιδί, όμως από την επιθυμία να μεγαλώσουμε παιδιά με συναισθηματική νοημοσύνη μέχρι αυτό να γίνει τελικά πράξη η απόσταση συχνά είναι μεγάλη.

Οι παρακάτω στρατηγικές αποδεικνύονται χρήσιμες στην εφαρμογή της συναισθηματικής αγωγής:
1. Αποφύγετε τις υπερβολικές επικρίσεις, τα ταπεινωτικά σχόλια ή τον χλευασμό κατά την επικοινωνία σας με το παιδί.

2. Χρησιμοποιήστε την «κλιμάκωση» και τον έπαινο όταν τα παιδιά σας μαθαίνουν να κάνουν κάτι σωστά.

3. Αγνοήστε τις «γονεϊκές σας προτεραιότητες» -μάθετε π.χ. στο παιδί σας να τακτοποιεί το δωμάτιό του λέγοντας «υπάρχουν παιχνίδια πεταμένα σε όλο το δωμάτιο» και όχι «είσαι πολύ ακατάστατος!».

4. Δημιουργήστε με τον νου σας έναν «χάρτη» της καθημερινής ζωής του παιδιού σας –δηλαδή, να ξέρετε με ποιους ανθρώπους συναναστρέφεται κάθε μέρα, σε ποια μέρη συχνάζει, πώς περνά τον ελεύθερο χρόνο του. Έτσι θα μπορείτε να κατανοήσετε καλύτερα τα συναισθήματα που δε μπορεί να εκφράσει.

5. Αποφύγετε να «συνταχθείτε με τον εχθρό» -π.χ. αν η υπέρβαρη κόρη σας επιστρέψει σπίτι στεναχωρημένη επειδή η δασκάλα γυμναστικής την χλεύασε για το βάρος της, μην πάρετε το μέρος της δασκάλας, όσο κι αν πιστεύετε ότι η μικρή πρέπει να αδυνατίσει.

6. Σκεφθείτε τις εμπειρίες των παιδιών σας σε σχέση με παρόμοιες εμπειρίες ενηλίκων, για να μπορέσετε να καταλάβετε πώς νιώθουν.

7. Μην προσπαθήσετε να επιβάλλετε τις δικές σας λύσεις στα προβλήματα του παιδιού –βοηθήστε να βρει αυτές που ταιριάζουν στον χαρακτήρα του.

8. Ενδυναμώστε το παιδί προσφέροντάς του επιλογές και σεβόμενοι τις επιθυμίες του.

9. Συμμεριστείτε τα όνειρα και την φαντασία του παιδιού σας.

10. Να είστε ειλικρινείς με το παιδί σας.

11. Διαβάστε μαζί με το παιδί σας παιδική λογοτεχνία –και να είστε υπομονετικοί καθ’όλη την διάρκεια της διαδικασίας.

12. Κατανοήστε τη θεμελιακή βάση της γονεϊκής σας εξουσίας –φροντίστε αυτή να είναι ο συναισθηματικός δεσμός σας με το παιδί και όχι οι απειλές και οι ταπεινώσεις.

13. Πιστέψτε στη θετική φύση της ανάπτυξης του ατόμου –οι εγκέφαλοι των παιδιών είναι από την φύση τους φτιαγμένοι για να αναζητούν ασφάλεια και αγάπη, γνώση και κατανόηση.

Διαβάστε περισσότερα: H συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών – iPaideia.gr

Από Μανίνα Ζουμπουλάκη

Καλώς εχόντων των πραγμάτων δεν θα την αποφύγεις την κλιμακτήριο – την προ-εμμηνόπαυση, περι-εμμηνόπαυση, την εμμηνόπαυση την ίδια με φούντες, την μετα-εμμηνόπαυση τελικά, και όχι τέλος. Λέω «καλώς εχόντων» γιατί θέλεις να ζήσεις φορέβα, εννοείται, να φτάσεις στις ηλικίες 45+, να την περάσεις κι αυτή την φλεγόμενη στεφάνη (σα λιοντάρι τσίρκου που πηδάει από τη μία στην άλλη: εφηβεία, ενηλικίωση, εγκυμοσύνη, επιλόχειος κατάθλιψη, θηλασμός, επανόρθωση συστήματος, κι άλλη εγκυμοσύνη, επανόρθωση συστήματος, πορεία προς κλιμακτήριο κλπ κλπ – αυτή είναι η σωστή σειρά φάσεων του γυναικείου σώματος άρα της γυναίκας από όπου και αν την πιάσεις).

Παρόλο που ο κόσμος καίγεται, εσύ προσωπικά μπαίνεις στην κλιμακτήριο ή βγαίνεις από την άλλη μεριά, και δεν είσαι η μόνη: αυτό που προσπαθώ να πω συνήθως στις γυναίκες είναι «δεν είσαι η μόνη άρα δεν είσαι μόνη σου, είμαστε κι εμείς εδώ, τα έχουμε περάσει»…. ΑΝ είναι καθόλου βοηθητικό κι αυτό, γιατί όταν είσαι με τα μυαλά στα κάγκελα χαμένη στη φάση σου, δεν ξέρω πόσο βοηθάει το να ξέρεις ότι δεν είσαι η μόνη τρελή… μακάρι να καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι καθόλου τρελή από τις ιστορίες των άλλων.

Λοιπόν το έχω ξαναγράψει: μην τσιμπάς με τις φήμες, μην δίνεις σημασία στην αρνητική διαφήμιση, στα σχόλια «άει μωρή κλιμακτηριακιά!», στον συσχετισμό της ηλικιακής/ορμονικής γυναικείας φάσης με δυσάρεστη και δυσοίωνη συμπεριφορά. Μην επηρεάζεσαι από το μεγάλο ταμπού-κακιά μάγισσα. Μην χαλιέσαι που καμία επώνυμη δεν βγαίνει ποτέ να πει «περνάω/πέρασα κλιμακτήριο κορίτσια!»  Η κλιμακτήριος δεν είναι τέρας, δεν βγάζεις κρεατοελιές και κέρατα, δεν χοντραίνεις ξαφνικά, δεν κρεμάς από τη μια μέρα στην άλλη.

Δηλαδή ακόμα και να πάρεις μερικά κιλά, το παθαίνεις λάου λάου. Φταίνε «οι ορμόνες» αλλά σε συνδυασμό με το ότι κινείσαι λιγότερο και τρως περισσότερο. Κινείσαι λιγότερο επειδή όσο μεγαλώνεις μειώνεται η ενέργεια κι οι σωματικές αντοχές σου, δεν έχεις καμιά όρεξη να σηκωθείς στις 7 το πρωί να κάνεις 120 κοιλιακούς. Αν υποθέσουμε ότι κάποτε το έκανες. Τρως περισσότερο επειδή δεν κινείσαι τόσο, είσαι μέσα στο σπίτι πολλές ώρες, τέλος… δεν φλερτάρεις, δεν ερωτεύεσαι, δεν ψάχνεσαι και δεν κάνεις σεξ όσο έκανες.

Αυτό συμβαίνει επειδή (1) βαριέσαι, το έχεις δει το έργο πολλές φορές και (2) η λίμπιντό σου πέφτει μαζί με τις «γυναικείες» ορμόνες – αλλά επειδή Οι Ορμόνες είναι πολύ μπερδευτικό θέμα, τις παραλείπω τελείως και πάω στην λίμπιντο. Η οποία πέφτει ιντίντ. Αν σκεφτόσουν το σεξ 10 φορές την ημέρα, το σκέφτεσαι 1 ή και καμία. Αν χάζευες πίσω από τα γυαλιά ηλίου, δεν χαζεύεις πια (άντρες/γυναίκες λέμε, ανάλογα με τα γούστα σου. Σκασίλα σου για τα τοπία). Μέχρι να σου κοπεί η περίοδος, ιδρώνεις και ξε-ιδρώνεις, φυσιέσαι, κουνάς βεντάλιες και φοράς μόνο βαμβακερά. Όταν σου κοπεί και μετά, ιδρώνεις λιγότερο αλλά και φτιάχνεσαι λιγότερο. Μαθαίνεις το θέμα «κολπική ξηρότητα» απέξω και ανακατωτά –  με κυστίτιδες και κολπίτιδες τοίχο-τοίχο, μια και το μαγικό μέχρι πρότινος όργανο δεν καταπολεμάει πια τα μικρόβια λόγω ανομβρίας.  Ακούς ανατριχιαστικές ιστορίες για ακράτειες αλλά είναι υπερβολές, αρκεί να μην φταρνιστείς μέσα σε λεωφορείο ενώ είσαι όρθια και μετά από ώρες στο δρόμο (οπότε σόρυ, σου φεύγουν ακόμα κι αν είσαι 35).

Τίποτε από ότι συμβαίνει στην κλιμακτήριο δεν είναι τραγικό. Τραγικό είναι να πεθάνεις, να σε χτυπήσει νταλίκα ή να αρρωστήσεις βαριά, και η κλιμακτήριος δεν είναι ατύχημα ούτε αρρώστια. Είναι μια άβολη φάση η οποία σε κοινωνίες που θεοποιούν τα νιάτα, παίρνει διαστάσεις ταμπού. Έχεις ups-and-down, πάνω-κάτω σαν ασανσέρ, κι έτσι και σου κάτσει, συνδυαστικά, ένα παιδί στην εφηβεία, τα έχεις δει όλα: φίλη μου πέρασε κλιμακτήριο παράλληλα με την αρχή-και-άνθηση εφηβείας της κόρης της και κάνανε το σπίτι λαμπόγυαλο οι δυο τους, κλαίγανε κάθε μέρα σε χωριστό δωμάτιο. Κι αυτό ήταν το λιγότερο.

Τα νεύρα σου μπορεί να είναι πατατάκια στην κλιμακτήριο, μπορεί να κλαις, να χτυπιέσαι, ή να θες να μονάσεις. Δεν μου συνέβη κάτι από αυτά. Έχασα ενέργεια, κανα-δυο δόντια, κάμποσα μαλλιά, σίγουρα οστική μάζα με τις οκάδες. Τους κοιλιακούς μου, επειδή σταμάτησα να τους δουλεύω με επιμέλεια. Έχασα δουλειές και χρήματα και, πολύ τραγικά, έχασα αγαπημένους ανθρώπους, όχι λόγω κλιμακτηρίου. Χάνεις πράγματα μεγαλώνοντας δυστυχώς, δεν γίνεται διαφορετικά.  Και η ρημάδα η κλιμακτήριος που «δεν είναι ωραίο θέμα συζήτησης τώρα» ή ποτέ, με κολλητά την συνειδητοποίηση ότι πουρεύεις με βήμα ταχύ, δεν είναι πάρτυ-με-στρίπερς, κάθε άλλο…

Υπάρχει η Θεραπεία Αντικατάστασης Ορμονών, αλλά  με σαλτάρει λίγο η φαρμακευτική αντιμετώπιση ενός φυσιολογικού φαινομένου (πολλά Φ στη σειρά… φάουλ!) Δεν παίρνω φάρμακα αν δεν είναι απαραίτητο. Παίρνω όμως συμπληρώματα, πχ Evening Primrose Oil– έπαιρνα στην αρχή της εμμηνόπαυσης και μου τα ξανα-θύμισε η φίλη μου η Κάτια. Τα Ωμέγα γενικά είναι καλά, όπως και το σύμπλεγμα βιταμινών Β. Μπαίνεις στο Ιντερνετ και ψάχνεις τι προτείνουν οι άλλες, οι προηγηθείσες, ή ρωτάς μεγαλύτερες/συνομήλικες φίλες σου. Υπάρχουν σκευάσματα στα φαρμακεία για κολπική ξηρότητα (Eva Moist LongLasting, τέλειο και για σεξ) αλλά το ελαιόλαδο είναι μια χαρά, όπως και το λάδι καρύδας και το λάδι άρνικας για μικρο-τραυματισμούς, αμυχές κλπ, που όλο και σου τυχαίνουν στα επίμαχά σου χωρίς να το καταλάβεις.

Το Μαγικό Εργαλείο χάνει στροφές επειδή πουρεύει κι αυτό όπως όλο το Σύστημα: αν είσαι παχουλή, κρατάει μερικά χρόνια παραπάνω. Αν είσαι αδύνατη, πιτσικάρει πιο γρήγορα. Οι ορμόνες φταίνε, το πάχος τις διατηρεί πιο αφράτες. Είναι λίγο σαν να ψιλο-χάνεις μια από τις αισθήσεις σου, όχι τόσο βαρύ σαν να μην βλέπεις καλά ή να μην ακούς, αλλά αρκετό σοβαρό για την γυναικεία σου ταυτότητα: δεννννν πως το λένε, δεννννν κάτι, πάνω που είχες από-ενοχοποιηθεί για καμιά 40-50αριά χρόνια ορίστε που το μηχάνημα ξεμένει από λάδια, και αυτό σε ρίχνει, ως γυναίκα και ως επιστήμονα.

(Να συζητάς όμως για την κλιμακτήριο, να ρωτάς, να μιλάς και να γράφεις για το θέμα. Μην μπαίνεις στην λογική «αχ ευτυχώς έχω χρόνια ακόμα!» – έχεις, αλλά καλό είναι μέχρι να περάσουν όλα αυτά τα χρόνια που δεν είναι εκατομμύρια, να έχει αλλάξει το σώου. Αν δεν ασχοληθείς εσύ κι οι φίλες σου, η εμμηνόπαυση θα μείνει ταμπού όχι μόνο για σένα αλλά ΚΑΙ για τις κόρες σου, δηλαδή τις κόρες μας. Είναι κρίμα…)

Πάμε στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: πολλά πράγματα στη ζωή αποκτούν την σημασία που τους επιτρέπουμε να πάρουν. Ένας χωρισμός είναι όσο δραματικός αντέχουμε, μια κατάθλιψη κρατάει όσο την αφήνουμε να απλωθεί, ένα κέρατο προκύπτει επειδή χαλαρώνουμε τόσο ώστε να το επιτρέψουμε στον εαυτούλη μας που τόσο τον αγαπάμε. Γούτσου γούτσου.

Επειδή τον αγαπάμε λοιπόν τον εαυτούλη μας… μας αγαπούσαμε έγκυο με την κοιλιά στο στόμα, λεχώνα με τα μεμέ να στάζουν, ντεφορμέ μέχρι αηδίας, φορμαρισμένες στο φουλ, κουρεμένες, φιτ και φύτουλες, μαδημένες, χωρισμένες, μαλωμένες, μόνες και αγαπημένες… επειδή μας αγαπάμε πάντα και σε βάθος… οφείλουμε να μας αγαπήσουμε και γριούλες. Πουρούτσικες, από κλιμακτήριο και μετά, λίγο παρμένες στις άκρες, λίγο ψιλο-χοντρο-μαραμένες. Ένα στάδιο είναι κι αυτό, αν είμαστε τυχερές κρατάει κάμποσα χρόνια. Όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε, τόσο καλύτερα θα περάσουμε από δω και πέρα….

Πηγή:www.themamagers.gr

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Μήπως ανήκετε σε εκείνη την κατηγορία που γκρινιάζετε για όλα και με όλους και δραματοποιείτε οποιοδήποτε μικρό συμβάν της ζωής; Αν ναι, προσοχή!

Ως άντρας, αισθάνομαι πιο τρομαγμένος και αηδιασμένος από πολλές γυναίκες όταν μαθαίνω για βιασμούς και σεξουαλικές κακοποιήσεις. Αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις δίνουν στους υπόλοιπους από εμάς ένα κακό όνομα και παρέχουν τροφή για σχόλια που αρχίζουν με φράσεις όπως: «δυστυχώς οι άνδρες είναι τόσο …». Και δεν είμαστε – θέλω να πω, όχι όλοι μας.

Ως πατέρας, όμως, είμαι ευγνώμων που έρχονται στην επιφάνεια τέτοιες περιπτώσεις. Μου έχουν δώσει πολλές ευκαιρίες για να συζητήσουμε με τα τρία αγόρια μου (ηλικίας 18, 15 και 12) σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να μεταχειρίζονται τις γυναίκες. Θεωρώ πολύ σημαντικό να αναθρέψω τους γιους μου με τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνουν πάνω απ’ όλα άνθρωποι κι έπειτα σωστοί άντρες, που θα συμπεριφέρονται στις γυναίκες με ευαισθησία, σεβασμό και ευγένεια – σαν τζέντλεμαν με άλλα λόγια. Συχνά πιστεύουμε ότι έχουμε διανύσει πολύ δρόμο τα τελευταία 50 χρόνια, αλλά απ΄ότι βλέπω τα νεαρά αγόρια περιβάλλονται από στερεοτυπικές σεξιστικές εικόνες της ποπ κουλτούρας που προβάλλονται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

ΦΡΟΝΤΙΖΩ ΝΑ ΦΕΡΟΜΑΙ ΣΩΣΤΑ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΤΟΥΣ.

Η προσπάθειά μου να είμαι ένα καλό παράδειγμα γι’ αυτούς έχει τρία σκέλη.

Ο πρώτος στόχος είναι να φροντίζω να συμπεριφέρομαι πάντα σωστά στις γυναίκες και ειδικά στη μητέρα τους.  Ξέρω ότι τα παιδιά μαθαίνουν με τα μάτια τους κι όχι με τα αυτιά τους. Δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να φέρομαι σωστά στη γυναίκα μου. Αισθάνομαι τυχερός που με παντρεύτηκε. Μου δίνει χαρά να της πηγαίνω καφέ στο κρεβάτι, να κολλάω στο βλέμμα της και στις λέξεις της και άλλα πολλά. Όμως, αναρωτιέμαι: το περνάω αυτό στα αγόρια μου; Μάλλον ναι. Συχνά, παρακολουθώ πολύ προσεκτικά το πώς της φέρονται τα ίδια τα παιδιά και πώς την αντιμετωπίζουν, πιστεύοντας ότι είναι πιθανώς ένας ακριβής προγνωστικός δείκτης για το πώς θα συμπεριφέρονται προς τις άλλες γυναίκες στη ζωή τους.

Ο δεύτερος στόχος είναι η ατελείωτη, εξαιρετικά δύσκολη προσπάθεια να μπω ανάμεσά στους γιους μου και στον μισογυνισμό με τον οποίο βομβαρδίζονται καθημερινά από παντού. Λέω «εξαιρετικά δύσκολη», γιατί είναι τόσο δύσκολο να παρακολουθείς τα πάντα. Όταν ήμουν 14, ο πατέρας μου απηύδησε με το πόση τηλεόραση βλέπαμε ο αδελφός μου κι εγώ. Προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή μας από το «χαζοκούτι», όπως συνήθισε να λέει,  την κλείδωσε στο υπόγειο. Σήμερα, όμως, έχουμε τρεις τηλεοράσεις, πέντε κινητά τηλέφωνα, δύο τάμπλετ και τρεις υπολογιστές. Σίγουρα, δεν μπορώ να παρακολουθώ τα πάντα, αλλά κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.

Ο τρίτος στόχος είναι να ενημερώνονται οι γιοι μου για το συμβαίνει στον κόσμο και να συζητάμε μαζί θέματα που μπορούν να τους διδάξουν κάτι. Τα μηνύματα που προκύπτουν από αυτές τις συζητήσεις είναι ξεκάθαρα και στηρίζονται σχεδόν πάντα σε ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Έτσι, έχουν πλέον καλά στο μυαλό τους ότι δεν χτυπάμε ποτέ μια γυναίκα, δεν την εκφοβίζουμε, δεν την εκβιάζουμε και δεν βιντεοσκοπούμε ποτέ τίποτε χωρίς την συγκατάθεσή της. Αντιθέτως, την στηρίζουμε και την βοηθάμε αν βρίσκεται σε κίνδυνο ή κακοποιείται και όχι μόνο.

Θέλω να εμπεδώσουν την ιδέα ότι το να είσαι τζέντλεμαν είναι κάτι περισσότερο από το να συμπεριφέρεσαι σωστά στις γυναίκες. Φυσικά, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι μπορεί κάποια στιγμή να χρειαστεί να πάνε κόντρα στην «αγέλη» για χάρη των αρχών τους.

Αλλά για μένα αυτό σημαίνει να είσαι άντρας.

Επιμέλεια Γιάννης Αποστολίδης

Πηγή:www.themamagers.gr

Της Νινέττας Φαφούτη,

Οι συζητήσεις των περισσοτέρων γονέων, ως επί των πλείστων τουλάχιστον, επικεντρώνονται σε θέματα που αφορούν τα παιδιά τους… τα κατορθώματα, τις αταξίες και τις τυχόν προβληματικές τους συμπεριφορές. Κατά τη διάρκεια των καθημερινών αυτών συζητήσεων, εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις και τις σκέψεις τους ακόμα και όταν τo παιδί μπορεί να τους ακούσει και αυτό γιατί απλά θεωρούν πως είναι ακόμα πολύ μικρό για να αποκωδικοποιήσει τα πολύπλοκα νοήματα των συζητήσεων τους. Μήπως όμως τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ” όσα πιστεύουμε; Σκεφτήκατε ποτέ ποιο μπορεί να είναι το αντίκτυπο αυτών των συζητήσεων στον ψυχισμό τους; Πως καταγράφονται δηλαδή αυτοί οι διάλογοι μέσα τους;

Δεν μιλάει αλλά… καταλαβαίνει!

Το πιτσιρίκι σας είναι μόλις 14 μηνών, περπατάει πια χωρίς τη βοήθειά σας, εξερευνεί τον κόσμο γύρω τους και… επικοινωνεί μαζί σας με το δικό του ξεχωριστό τρόπο παρ” όλο που το λεξιλόγιο του είναι ακόμα ιδιαίτερα περιορισμένο. Ωστόσο, μήπως όμως, παρ” όλο που δεν μιλάει σας καταλαβαίνει; Σκεφτήκατε ποτέ αν η αντίληψη και η σκέψη προηγείται της ομιλίας ή αν συμβαίνει το αντίθετο;
Στον χώρο της αναπτυξιακής ψυχολογίας υπάρχει εδώ και πολλές δεκαετίες μια αξιοσημείωτη αντιπαράθεση πάνω στο θέμα αυτό. Κάποιοι δηλαδή πιστεύουν πως η σκέψη προηγείται της ομιλίας, ενώ κάποιοι άλλοι πως η ικανότητα να μιλάμε είναι αυτή που μας επιτρέπει να κάνουμε πολύπλοκες σκέψεις και φαντασιώσεις. Βέβαια, το θέμα μας εδώ δεν είναι η ανάλυση των μηχανισμών και θεωριών που ασχολούνται με την ομιλία. Έτσι, θα περιοριστούμε στην παρουσίαση μιας και μόνο τεκμηριωμένης διαπίστωσης: τα παιδιά, ακόμα και όταν δεν είναι σε θέση να εκφραστούν λεκτικά, έχουν ιδιαίτερα αναπτυγμένη αντίληψη. Παίζουν, συναρμολογούν, θυμούνται, εκφράζονται και επικοινωνούν, πολύ πριν μιλήσουν κι αυτό γιατί αφενός αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους και αφετέρου γιατί υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη δεκτική (αυτά που καταλαβαίνουν) και στην εκφραστική (αυτά που λένε) ομιλία. Μην σας κάνει, λοιπόν, εντύπωση… το μυαλό ενός παιδιού είναι ένας απέραντος κόσμος μέσα στον οποίο χιλιάδες διανοητικές διεργασίες λαμβάνουν χώρα καθημερινά και του επιτρέπουν, πολύ πριν εσείς θεωρήσετε πως είναι σε θέση να κατανοήσει το περιεχόμενο των συζητήσεων σας και ιδιαίτερα όταν αυτές το αφορούν.

Η αντίληψή τους ανά ηλικία

6 μηνών
Σύμφωνα με παιδοψυχολόγους, από τον έκτο κιόλας μήνα της ηλικίας τους, τα παιδιά είναι σε θέση να αναγνωρίσουν το όνομά τους μέσα σε μια πρόταση και να στρέψουν την προσοχή τους προς την συζήτηση.

12 μηνών
Γύρω στον πρώτο χρόνο της ηλικίας τους, μπορούν να προφέρουν κάποιες λεξούλες (συνήθως ουσιαστικά που αναφέρονται σε πράγματα ή άτομα που παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή τους). Αργότερα, μαθαίνουν κάποια ρήματα και αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον πολύπλοκο μηχανισμό με τον οποίο οι λέξεις, όταν τοποθετηθούν κατάλληλα, σχηματίζουν μια πρόταση.

14 μηνών
Γύρω στον 14ο μήνα αρχίζουν να αναγνωρίζουν «κοινωνικά σχήματα έκφρασης». Για παράδειγμα, όταν ο θυμός εκφράζεται με έντονο φωνητικό τόνο, ενώ η ικανοποίηση με «χαρούμενο» τόνο. Έτσι, η παρατήρηση της «εξωλεκτικής» σας συμπεριφοράς (κινήσεις, τόνος φωνής, έκφραση προσώπου κ.λπ.), συντελεί στην ικανότητα του παιδιού να αντιληφθεί αφενός το περιεχόμενο της συζήτησης και αφετέρου τα συναισθήματά σας για το ίδιο και τις πράξεις του.

18-21 μηνών
Γύρω στον 18ο-21ο μήνα της ηλικίας τους, μπαίνουν σε ένα πολύ παραγωγικό στάδιο της διανοητικής τους ανάπτυξης κατά τη διάρκεια του οποίου μαθαίνουν καθημερινά γύρω στις 9 λέξεις και παράλληλα αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τον τρόπο με τον οποίο η σειρά των λέξεων επηρεάζει το νόημα των προτάσεων. Αυτήν την περίοδο, μπορούν να καταλάβουν αφενός αν μιλάτε για αυτά και αφετέρου τι λέτε. Για παράδειγμα, αν σας ακούσουν να παραπονιέστε για το βάζο που έσπασαν, από τον τόνο της φωνής και την έκφρασή σας θα καταλάβουν ότι αυτό που έκαναν δεν ήταν σωστό!

Πρέπει να είστε προσεκτικοί
Ακριβώς επειδή η αντίληψη των παιδιών είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένη, καλό θα ήταν να είστε προσεχτικοί στο τί και στο πώς λέτε κάτι όταν σας ακούνε. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί τα παιδιά καταγράφουν χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιείτε για το άτομό τους και μεγαλώνοντας, όταν είναι σε θέση να κατανοήσουν το νόημα αυτών των χαρακτηρισμών, τείνουν να τους υιοθετούν σαν στοιχεία της προσωπικότητάς τους. Αν για παράδειγμα συνηθίζετε να λέτε πως το παιδί σας είναι πολύ «ανασφαλής» σαν χαρακτήρας, μην εκπλαγείτε αν όντως είναι όταν μεγαλώσει. Επίσης, καλό θα ήταν να έχετε υπόψη σας ότι το παιδί έχει ανάγκη από επικοινωνία και διάλογο ακόμα και όταν είναι ιδιαίτερα μικρό και το λεξιλόγιό του φτωχό. Δώστε του, λοιπόν, την ευκαιρία να συμπεριληφθεί στην συζήτηση για το άτομό του, να εκφραστεί με όποιον τρόπο μπορεί, να αναπτύξει τις λεκτικές του ικανότητες και να μην αισθάνεται απομονωμένο κάθε φορά που μιλάτε μπροστά του για το ίδιο. Ένας άνθρωπος, όσο μικρός κι αν είναι, είναι άνθρωπος! Άλλωστε, ερήμην του, μπορείτε κάλλιστα να μιλάτε για τη συμπεριφορά και τις δυνατότητες ή αδυναμίες του και ν” αναζητάτε καινούργιες ή εναλλακτικές μεθόδους για τη διαπαιδαγώγησή του!

Με την συνεργασία της κας Νέλλης Θεοδοσίου (παιδοψυχολόγος)

Πηγή: kids.in.gr

www.babyads.gr

Πόσα παιδιά έχετε; Ρωτώ την κυρία δίπλα μου που κάθεται και παρακολουθεί την θεατρική παράσταση στο σχολείο. «Τρία» μου απαντά. «Τι τάξη πάνε» συνεχίζω την ανάκριση.

«Το ένα, το αγόρι τελειώνει το λύκειο, το άλλο είναι πάνω στη σκηνή – σαν την κόρη μου δηλαδή δεκατριών- και το μεγαλύτερό μου είναι ο άντρας μου».

Την κοιτάω και γελάω. Πράγματι οι άντρες είναι τα μεγάλα μας παιδιά. Ποτέ δεν μεγαλώνουν. Παρόλο που μπορεί να είναι δύο μέτρα, αρρενωποί, να στύβουν τα  σίδερα, να σηκώνουν στους ώμους τους όλα τα βάρη, παραμένουν παιδιά. Με την καλή έννοια πάντα.

Αρρωσταίνουν με δέκατα, πέφτουν στο κρεβάτι του θανατά. Δεν είναι ότι φοβούνται, μάλλον ζητούν την έξτρα περιποίηση, αυτή που τους παρείχε η μητέρα τους. Μια γρίπη και τους κουρελιάζει ψυχολογικά. Ζητούν την υποστήριξη, το χάδι, τον καλό λόγο όπως ακριβώς έκανε η μάνα τους όταν ήταν μικρά παιδιά.  Γκρινιάζουν σαν μωρά, πολύ γλυκά, αλλά τόσο κουραστικά. Θέλουν pampering, δηλαδή φροντίδα και προδέρμ. Γιατί έτσι τους μεγάλωσε η μητέρα τους. Το μεγάλωμα των αγοριών διαφέρει από το μεγάλωμα των κοριτσιών στην Ελλάδα.

Οι Ελληνίδες μάνες ειδικότερα οι  της παλιάς γενιάς, ανάθρεψαν τα αγόρια τους ξεχωριστά. Κάτι σαν αυτό που λένε στην Κρήτη, έχω δυο κορίτσια και ένα παιδί (παιδί είναι μόνο το αγόρι).  Η αλληλεξάρτηση μάνας και γιου μοναδική. Η μάνα πάνω από το αγόρι σε όλα τα επίπεδα. Η μάνα αποφάσιζε για την γυναίκα που θα παντρευτεί, εξάλλου καμία γυναίκα δεν ήταν αρκετά επαρκής για να σταθεί στο πλευρό του κανακάρη της. Η μάνα αποφάσιζε για το που θα μείνει το παιδί με την γυναίκα του. Η μάνα πάντα έφτιαχνε καλύτερα τον μουσακά από ότι η σύζυγος, η μάνα πάντα είχε τον πρώτο λόγο στο ζευγάρι.  Δεν έκανε παιδιά το ζευγάρι, «αυτή φταίει, η στέρφα». Διαφύλαττε τη σχέση της με τον γιό της  no matter what!

Κάπως έτσι γίνεται και με τα βαφτίσια. Το πρώτο παιδί που θα γεννηθεί πρέπει οπωσδήποτε να πάρει το όνομα ή της μητέρας ή του πατέρα του συζύγου. Θα μου πείτε, αυτά συνέβαιναν παλιά. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει.  Δεν έχουν αλλάξει και τόσο. Ας μην κρυβόμαστε. Βαφτίσεις δεν έχουν γίνει διότι τσακώθηκε η νύφη με την πεθερά μέσα  στην εκκλησία, μανάδες δεν μιλάνε στους γιους τους επειδή αυτοί σήκωσαν κεφάλι και πάνε κόντρα στην μανούλα.

Οι Ελληνίδες μάνες με τα αγόρια τους έχουν ένα κόλλημα. Ακόμα και αυτές οι μάνες που αποκαλούν τον εαυτό τους «μοντέρνες» και πιστέψτε με έχω άπειρα παραδείγματα γύρω μου. Όχι στο κορίτσι, ναι στο αγόρι. Έτσι ενηλικιώνονται κάνουν οικογένεια και η γυναίκα τους πρέπει να αναλάβει και τον ρόλο της μάνας του συζύγου. «Πάρε τηλέφωνο την μάνα μου να σου πει πως φτιάχνουν το κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες». Το τηλέφωνο χτυπά, άσχετες ώρες ακόμα και αργά το βράδυ για να μάθει η μαμά τι κάνει ο γιος της,  αν και είχαν μιλήσει το πρωί για καλημέρα το μεσημέρι και το απόγευμα.  Ο γιος βέβαια, κοντά στα πενήντα, δίνει πλήρη αναφορά.

Επεμβατική με τον τρόπο της, χρησιμοποιώντας  αθέμιτα μέσα. Τα συναισθήματα» Με ξέχασες τώρα που παντρεύτηκες! Είσαι καλά; Ανησύχησα…».

Έτσι εμείς αναλαμβάνουμε και τον ρόλο της μανούλας τους. Όχι δεν είναι κακό. Τους ανθρώπους που αγαπάμε τους φροντίζουμε, τους προσέχουμε νοιαζόμαστε για αυτούς, χωρίς κανένα αντάλλαγμα.

Όμως μήπως κατά βάθος προσπαθούμε να πάρουμε τον ρόλο της μάνας του άντρα μας ώστε κάποια στιγμή  να κοπεί ο ομφάλιος λώρος; Μήπως βλέπουμε ότι ο άντρας μας πρέπει πια να ανεξαρτητοποιηθεί και να ενηλικιωθεί;

Πηγή: www.themamagers.gr

Σοκ έχει προκαλέσει η ιστορία της εννιάχρονης από τα Ιωάννινα η οποία λόγω του ανηλεούς bullying που υπέστη υποχρεώθηκε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση προκειμένου να σταματήσουν οι επιθέσεις σε βάρος της για τα αυτιά της.

Η Εφη, η μητέρα της μικρής μίλησε στο protothema.gr και εξήγησε τους λόγους που την οδήγησαν να καταγγείλει το περιστατικό αλλά και να προχωρήσει σε αυτή τη λύση προκειμένου να εξασφαλίσει την ηρεμία της κόρης της.

«Η οικογένεια μου κι εγώ περάσαμε έναν Γολγοθά. Το κοριτσάκι μου είναι 9,5 ετών τώρα και για ένα ολόκληρο σχολικό έτος ζούσε έναν εφιάλτη από ένα άλλο αγοράκι, μεγαλύτερης τάξης. Όταν το κοριτσάκι μου γεννήθηκε τα αυτάκια του είχαν μέγεθος αρκετά μεγαλύτερο από το φυσιολογικό και για τον λόγο αυτό άρχισαν να το κοροϊδεύουν στο σχολείο. Εκείνο το συγκεκριμένο αγοράκι, λοιπόν, την κορόιδευε συνέχεια. Της έλεγε είσαι «ο Ντάμπο το ελεφαντάκι», είσαι μια «τσιγγάνα, γύφτισσα» και της φώναζε με επιφωνήματα «ουουουοουου» και τον άκουγαν και τα αλλά παιδιά και το παιδί μου γινόταν ο περίγελος του σχολείου. Επίσης, πολλές φορές την είχε χτυπήσει στα αυτιά της. Ο αδερφός της που είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος από τη κόρη μου, σήμερα είναι 11 ετών, τα έβλεπε όλα αυτά στο σχολείο και έπαιρνε την αδερφούλα του αγκαλιά και της έλεγε συνέχεια «μην κλαις». Είχαμε αρρωστήσει όλοι οικογενειακώς» καταγγέλλει η μητέρα.

Μάλιστα, παρά το γεγονός ότι απευθύνθηκε στον διευθυντή του σχολείου, το πρόβλημα δεν λύθηκε. «Πήγα στον διευθυντή, μια, δυο, τρεις φορές. Έκανε παρατήρηση και μέχρι εκεί. Όταν το πρωί ξυπνούσε το παιδί και ερχόταν η ώρα να την πάω στο σχολείο, την έπιανε πόνος και σφίξιμο στο στομάχι, την έβλεπα που βούρκωναν τα ματάκια της. Δεν ήθελε να πηγαίνει σχολείο, δεν ήθελε να πιάνει τα μαλλιά της κοτσίδα και λυμένα που τα είχε τα μαλλιά της πάλι τα αυτάκια της φαίνονταν. Έφτασα στο σημείο να την πηγαίνω σε ψυχολόγο. Πάντα είχαμε στην άκρη του μυαλού μας κι εγώ και ο πατέρας της να  πάμε να της κάνουμε πλαστική στα αυτιά αλλά ήθελα να το κάνει αυτό μόνη της όταν θα μεγάλωνε και όχι από τώρα. Από την άλλη δεν ήθελα να της αλλάξω σχολείο γιατί εκεί είχε τις φίλες της, είχε τη σχολική του σειρά και δεν ήθελα να της τα αλλάξω όλα. Τελικά, πήραμε την απόφαση για χειρουργείο. Το παιδί στην αρχή φοβήθηκε αλλά έπρεπε και ήθελε και αυτή να το κάνει. Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Είναι μια επώδυνη εγχείριση. Της έκαναν ολική νάρκωση. Μετά για 15 με 20 μέρες πονούσε και της δίναμε παυσίπονα για να σταματήσουν οι πόνοι. Στη συνέχεια έπρεπε να πάει σχολείο. Εκείνο το διάστημα πήγαινε με τους επιδέσμους στο κεφάλι. Φορούσε τους επιδέσμους, κοιμόταν και διάβαζε με τους επιδέσμους στο κεφάλι. Μετά φορούσε κορδέλα στα μαλλιά της για να μην φαίνονται. Εκείνες τις ημέρες δεν την πείραζε κανείς και νομίζαμε ότι το μαρτύριο μας τελείωσε. Δυστυχώς, όμως, τα πειράγματα συνεχίστηκαν και μετά το χειρουργείο. Πάλι οι ίδιες κοροϊδίες… Περάσαμε πολύ δύσκολα» θυμάται.

Η οικογένεια αποφάσισε να αλλάξει σχολείο στην μικρή αφού το bullying συνεχιζόταν και μετά την πλαστική επέμβαση. «Φέτος, αλλάξαμε σχολείο γιατί η κατάσταση είχε ξεφύγει. Τώρα είναι σε ένα καλύτερο σχολείο, με έναν πιο υπεύθυνο διευθυντή και τη βλέπω χαρούμενη. Εγώ σαν Έφη έχω κάποιες ενοχές μέσα μου γιατί νιώθω ότι δεν το κυνήγησα όσο θα έπρεπε το θέμα με το παιδί μου. Ήμουν ευγενική με τον διευθυντή, δεν τσακώθηκα ποτέ, δεν μίλησα ποτέ με τους γονείς του παιδιού που κορόιδευαν τη κορούλα μου, γιατί δεν ήθελα σαν οικογένεια να φτάσουμε στα άκρα. Περάσαμε τον Γολγοθά μόνοι μας».

Πηγή: www.athensvoice.gr

Στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Stanford, μια ομάδα κορυφαίων ερευνητών μελετά εδώ και χρόνια την αλληλεπίδραση ανάμεσα στο κοινωνικό περιβάλλον, το νου, τον εγκέφαλο και το σώμα, προκειμένου να καταλάβει με ποιους τρόπους η μοναξιά, το άγχος ή η ανθρώπινη συνύπαρξη και η υποστήριξη μπορούν να επηρεάσουν την υγεία.

Ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας David Spiegel δήλωσε πρόσφατα ότι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άντρας για την υγειά του, είναι να βρει μια σύντροφο και να παντρευτεί. Μια γυναίκα, το καλύτερο που έχει να κάνει για να προστατέψει την υγεία της είναι να καλλιεργεί και να φροντίζει τη σχέση με τις φιλενάδες της. Όλοι στο ακροατήριο γέλασαν. Όμως ο Dr. David Spiegel σοβαρολογούσε. Η φράση του συνόψιζε τα ερευνητικά αποτελέσματα μιας ολόκληρης δεκαετίας.

Ήδη από το 2002, αρκετοί ερευνητές μελετούν τη σημασία της γυναικείας φιλίας. Αρχικά αντίστοιχες έρευνες έμοιαζαν να αναζητούν το αυτονόητο και αντιμετωπίζονταν με ειρωνεία. Όλοι ξέρουν ότι για τις γυναίκες, οι φίλες είναι οι πιο «σημαντικοί άλλοι».

Ξέρουν επίσης ότι οι γυναίκες συνδέονται με τρόπο διαφορετικό από εκείνον των αντρών, ότι επικοινωνούν διαφορετικά, αγαπούν διαφορετικά, βλέπουν τον κόσμο με άλλο μάτι. Η επιστήμη απέδειξε (σε μια έρευνα – σταθμό από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες – UCLA) ότι ο γυναικείος εγκέφαλος αντιδρά στο άγχος παράγοντας οξυτοκίνη -την περιβόητη «ορμόνη της αγάπης». Χάρη σε αυτήν, η αντίδραση «πολεμάω ή φεύγω» (fight or flight) μαλακώνει κι έτσι η γυναίκα αποφεύγει τις δύο ακραίες συμπεριφορές και αντιδρά πιο ήπια. Η οξυτοκίνη είναι αυτή που προσφέρει το βιολογικό κίνητρο στις γυναίκες να συνυπάρχουν με άλλες

γυναίκες και επίσης να φροντίζουν τα παιδιά τους.

Επιπλέον, ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο συνδέονται και συνυπάρχουν οι γυναίκες τις βοηθά να αντιμετωπίζουν το άγχος και πολύ δύσκολες δοκιμασίες στη ζωή τους. Ο ποιοτικός χρόνος που έχει μια γυναίκα με τις φίλες της προκαλεί στον οργανισμό της, την παραγωγή περισσότερης σεροτονίνης, ενός νευροδιαβιβαστή που βοηθά στην καταπολέμηση της κατάθλιψης και δημιουργεί ένα αίσθημα ευεξίας.

Οι γυναίκες μοιράζονται συναισθήματα, ενώ οι άντρες δημιουργούν σχέσεις με άξονα τις δράσεις τους. Είναι εξαιρετικά σπάνιο για έναν άντρα να καθίσει να μιλήσει με τους φίλους του για το πώς αισθάνεται ή για το πώς πάνε τα πράγματα στη ζωή του. Θα μιλήσει για τον αθλητισμό, για τα αυτοκίνητα, για το ψάρεμα, για το στρατό…

Οι γυναίκες αυτό είναι που κάνουν μεταξύ τους. Ανοίγουν την ψυχή τους και μοιράζονται. Με τις φίλες, με τις αδερφές, με τις μαμάδες τους… Οι επιστήμονες τώρα ξέρουν ότι αυτός ο χρόνος που περνάνε οι γυναίκες μαζί με άλλες γυναίκες είναι τόσο σημαντικός για την υγεία και τη φυσική τους κατάσταση, όσο το τρέξιμο

και η άθληση γενικότερα.

«Τείνουμε να πιστεύουμε ότι φροντίζουμε το σώμα μας όταν γυμναζόμαστε και να θεωρούμε ότι είναι χαμένος, μη παραγωγικός ο χρόνος που περνάμε απλά για να είμαστε με τους φίλους μας». Η επιστημονική έρευνα αποδεικνύει το μεγάλο λάθος και τονίζει ότι, στην πραγματικότητα, η αδυναμία ενός ανθρώπου να δημιουργεί και να διατηρεί ποιοτικές διαπροσωπικές σχέσεις, όπου μοιράζεται τα συναισθήματά του, είναι το ίδιο καταστροφική για την υγεία όσο το κάπνισμα.

Εμπρός λοιπόν, να επενδύσουμε ξανά χρόνο και φροντίδα στις παρέες των γυναικών! Κάνουν καλό στην υγεία!

Πηγή: fe-mail.gr

w.newsbeast.gr

Της Ιωάννας Φωτοπούλου,

Πριν από λίγο καιρό διάβασα ένα πολύ καλό άρθρο που εξηγεί ένα φαινόμενο που βιώνουμε όλοι στις τάξεις μας και με τα χρόνια γίνεται όλο και πιο έντονο. Έτσι αποφάσισα να το μεταφράσω και να το αναρτήσω εδώ πιστεύοντας ότι κάποιοι θα βοηθηθούν διαβάζοντας το. Αν μη τι άλλο, για μας τους εκπαιδευτικούς είναι παρηγορητικό να γνωρίζουμε ότι δεν ευθυνόμαστε μόνο εμείς και η καλοκαιρινή μας άδεια για όλα τα δεινά του κόσμου…

Είμαι εργοθεραπεύτρια με 10ετή εμπειρία εργασίας με παιδιά, γονείς και δασκάλους. Συμφωνώ απόλυτα με το μήνυμα του δασκάλου που έλαβα πρόσφατα, ότι τα παιδιά μας χειροτερεύουν όλο και περισσότερο σε πολλά ζητήματα. Ακούω σταθερά την ίδια άποψη από κάθε δάσκαλο που συναντώ. Αδιαμφισβήτητα, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετούς πορείας μου, έχω δει και εξακολουθώ να βλέπω μία πτώση στην κοινωνική, συναισθηματική και ακαδημαϊκή λειτουργικότητα των μαθητών καθώς και μια ραγδαία αύξηση των μαθησιακών δυσκολιών και άλλων διαγνώσεων.

Τα σημερινά παιδιά έρχονται στο σχολείο συναισθηματικά ανώριμα για μάθηση και υπάρχουν πολλοί παράγοντες στο μοντέρνο τρόπο ζωής μας που συμβάλουν σε αυτό. Όπως γνωρίζουμε, ο εγκέφαλός μας είναι εύπλαστος. Μέσα από το περιβάλλον μπορούμε να κάνουμε τον εγκέφαλο δυνατότερο ή πιο αδύναμο. Ειλικρινά πιστεύω ότι παρά τις καλύτερες προθέσεις μας δυστυχώς σχηματίζουμε τον εγκέφαλο των παιδιών μας προς τη λάθος κατεύθυνση. Και παρακάτω θα αναλύσω το γιατί…

Δωρεάν υπηρεσία φύλαξης παιδιών…η πληρωμή σας περιμένει στην επόμενη γωνία. Παίζουμε με το νευρικό σύστημα των παιδιών μας, με την προσοχή τους και με την ικανότητά τους να λαμβάνουν ικανοποίηση καθυστερημένα. Συγκρινόμενη με την εικονική πραγματικότητα, η καθημερινή ζωή είναι βαρετή. Όταν τα παιδιά έρχονται στην τάξη, εκτίθενται σε ανθρώπινες φωνές και οπτικά ερεθίσματα που έρχονται σε αντίθεση με το βομβαρδισμό από εκρήξεις γραφικών και ειδικά εφέ τα οποία είναι συνηθισμένα να βλέπουν στις οθόνες τους. Μετά από ώρες εικονικής πραγματικότητας το να επεξεργαστείς πληροφορίες σε μια τάξη γίνεται όλο και μεγαλύτερη πρόκληση για τα παιδιά μας επειδή ο εγκέφαλός τους είναι συνηθισμένος στα υψηλά επίπεδα διέγερσης που προκαλούν τα βιντεοπαιχνίδια. Η ανικανότητα της επεξεργασίας χαμηλότερων επιπέδων διέγερσης καθιστά τα παιδιά ευάλωτα στις ακαδημαϊκές προκλήσεις. Επιπλέον, η τεχνολογία μας αποσυνδέει συναισθηματικά από τα παιδιά μας και τις οικογένειές μας. Η συναισθηματική διαθεσιμότητα των γονέων είναι η κύρια τροφή για τον εγκέφαλο των παιδιών μας. Δυστυχώς, βαθμιαία στερούμε από τα παιδιά μας αυτή την τροφή.

Τα παιδιά παίρνουν οτιδήποτε θέλουν, ακριβώς τη στιγμή που το θέλουν

“Πεινάω!!” Σε ένα δευτερόλεπτο θα σταματήσω στη μέση του δρόμου. “Διψάω! Να ένα μηχάνημα νερού. “Βαριέμαι!” Πάρε το τηλέφωνό μου” Η ικανότητα να λαμβάνεις ικανοποίηση με κάποια καθυστέρηση είναι ένα ένα από τα κλειδιά της μελλοντικής επιτυχίας. Έχουμε όλες τις καλές προθέσεις να κάνουμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα, αλλά δυστυχώς τα κάνουμε χαρούμενα βραχυπρόθεσμα και δυστυχισμένα μακροπρόθεσμα. Το να είσαι ικανός να απολαμβάνεις αυτό που θες με κάποια καθυστέρηση σημαίνει ότι έχεις την ικανότητα να λειτουργείς σε συνθήκες στρες. Τα παιδιά μας βαθμιαία γίνονται λιγότερο εξοπλισμένα να τα βγάζουν πέρα ακόμα και με λίγο στρες κάτι το οποίο μελλοντικά γίνεται τεράστιο εμπόδιο στο να επιτύχουν στη ζωή. Η ανικανότητα για καθυστερημένη ικανοποίηση φαίνεται συχνά στις αίθουσες διδασκαλίας, στα εμπορικά κέντρα, στα εστιατόρια και στα καταστήματα παιχνιδιών τη στιγμή που το παιδί ακούει όχι επειδή οι γονείς έχουν διδάξει τον εγκέφαλο των παιδιών τους να παίρνει αυτό που θέλει ακριβώς τη στιγμή που το θέλει.

Τα παιδιά κυριαρχούν στον κόσμο

“Στο γιο μου δεν αρέσουν τα λαχανικά”, “Δεν της αρέσει να πηγαίνει για ύπνο νωρίς”, “δεν της αρέσει να τρώει πρωινό”, “δεν της αρέσουν τα παιχνίδια, αλλά είναι πολύ καλή με το IPAD” “δεν του αρέσει να ντύνεται μόνος του”, “βαριέται να τρώει μόνη της”. Αυτά ακούω διαρκώς από τους γονείς. Από πότε τα παιδιά μας διδάσκουν πώς να είμαστε γονείς; Αν αφήσουμε τα πάντα να εξαρτώνται από αυτά, το μόνο που θα κάνουν θα είναι να τρώνε μακαρόνια με τυρί, παγωτό, να βλέπουν τηλεόραση, να παίζουν με τα tablet τους και ποτέ να μην πηγαίνουν για ύπνο. Τι καλό τους κάνουμε με το να τους δίνουμε αυτό που θέλουν όταν γνωρίζουμε ότι δεν είναι καλό γι’αυτά; Χωρίς την κατάλληλη τροφή και ένα καλό βραδινό ύπνο τα παιδιά μας έρχονται στο σχολείο ευερέθιστα, αγχωμένα και με διάσπαση προσοχής. Επιπρόσθετα, τους στέλνουμε το λάθος μήνυμα. Μαθαίνουν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και να μην κάνουν ότι δε θέλουν. Η λογική ότι πρέπει να το κάνεις απουσιάζει. Δυστυχώς, προκειμένου να πετύχουμε τους διάφορους στόχους στη ζωή μας πρέπει να κάνουμε ότι είναι απαραίτητο το οποίο μπορεί να μη συμπίπτει πάντοτε με αυτό που θέλουμε. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί θέλει να είναι άριαστος μαθητής, πρέπει να μελετήσει σκληρά. Αν θέλει να γίνει ένας επιτυχημένος ποδοσφαιριστής, πρέπει να προπονείται κάθε μέρα. Τα παιδιά μας γνωρίζουν πολύ καλά τι θέλουν αλλά δυσκολεύονται πάρα πολύ να κάνουν αυτό που πρέπει για να πετύχουν τους στόχους τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ανεπίτευκτους στόχους και αφήνει τα παιδιά απογοητευμένα.

Ατέλειωτη διασκέδαση

Έχουμε δημιουργήσει έναν κόσμο τεχνητής διασκέδασης για τα παιδιά μας. Δεν υπάρχουν βαρετές στιγμές. Αμέσως μόλις ησυχάσουν, τρέχουμε να τα διασκεδάσουμε πάλι γιατί διαφορετικά νοιώθουμε ότι δεν εκπληρώνουμε το γονεϊκό μας καθήκον. Ζούμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Αυτά έχουν τον κόσμο της διασκέδασης κι εμείς τον κόσμο της δουλειάς. Γιατί τα παιδιά μας δε μας βοηθάνε στην κουζίνα ή στη μπουγάδα; Γιατί δε μαζεύουν τα παιχνίδια τους; Τα παραπάνω αποτελούν βασική μονότονη εργασία που εκπαιδεύουν τον εγκέφαλο να μπορεί να εργάζεται και να είναι λειτουργικός υπό συνθήκες βαρεμάρας. Είναι το ίδιο τμήμα του εγκεφάλου που χρησιμοποιείς ώστε να είσαι τελικά εκπαιδεύσιμος στο σχολείο. Όταν οι μαθητές έρχονται στο σχολείο και είναι ώρα για αντιγραφή, η απάντησή τους είναι δε μπορώ. Είναι πολύ δύσκολο, πολύ βαρετό. Γιατί; Επειδή το αντίστοιχο τμήμα του εγκεφάλου δεν είναι εκπαιδευμένο για να εκτελεί βαρετές και μονότονες δουλειές. Εκπαιδευέται όμως μέσα από τη δουλειά.

Περιορισμένη κοινωνική αλληλεπίδραση.

Είμαστε όλοι απασχολημένοι, έτσι δίνουμε στα παιδιά μας ψηφιακά γκατζετάκια και τα καθιστούμε επίσης απασχολημένα. Τα παιδιά στο παρελθόν συνήθιζαν να παίζουν έξω, όπου στα μη δομημένα φυσικά περιβάλλοντα, μάθαιναν και εξασκούσαν τις κοινωνικές τους δεξιότητες. Δυστυχώς, η τεχνολογία αντικατέστησε το εξωτερικό παιχνίδι. Επίσης, η τεχνολογία έκανε τους γονείς λιγότερο διαθέσιμους στην κοινωνική αλληλεπίδραση με τα παιδιά τους. Προφανώς, τα παιδιά μας έμειναν πίσω…το γκατζετάκι που έχουμε για το μπέιμπι σίτινγκ δεν είναι εξοπλισμένο για την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων. Οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν θαυμάσιες κοινωνικές δεξιότητες. Αυτή είναι η προτεραιότητα!

Ο εγκέφαλος είναι σαν ένας μυς που είναι εκπαιδεύσιμος και επανεκπαιδεύσιμος. Εαν θέλεις το παιδί σου να είναι ικανό να κάνει ποδήλατο, του διδάσκεις ποδηλατικές ικανότητες. Εαν θέλεις το παιδί σου να μάθει να περιμένει, πρέπει να του διδάξεις υπομονή. Εαν θέλεις το παιδί σου να μάθει να κοινωνικοποιείται, πρέπει να του διδάξεις κοινωνικές δεξιότητες. Το ίδιο εφαρμόζεται και σε όλες τις άλλες δεξιότητες. Δεν υπάρχει διαφορά!!

Ωστόσο, μπορείς να κάνεις τη διαφορά στη ζωή του παιδιού σου με το να εκπαιδεύσεις τον εγκέφαλό του έτσι ώστε το παιδί σου να λειτουργεί με επιτυχία σε κοινωνικό, συναισθηματικό και ακαδημαϊκό επίπεδο. Και να πως:

Περιόρισε την τεχνολογία και επανασυνδέσου συναισθηματικά με το παιδί σου.

Κάντε οικογενειακά δείπνα, βραδιές επιτραπέζιων παιχνιδιών, πηγαίνετε για ποδηλασία, περιπάτους στην εξοχή με φακό τη νύχτα.
Εκπλήξτε τα με λουλούδια, μοιραστείτε μαζί τους ένα χαμόγελο, γαργαλήστε τα, βάλτε ένα σημείωμα αγάπης πίσω από την πλάτη τους ή κάτω από το μαξιλάρι τους, κάντε τους έκπληξη με το να τα πάτε έξω για φαγητό μια μέρα μετά το σχολείο, χορέψτε μαζί, μπουσουλήστε μαζί, παίξτε μαξιλαροπόλεμο.
Εκπαιδεύστε τα στην καθυστερημένη απόλαυση

Κάντε τα να περιμένουν!!! Δεν είναι κακό να περνάνε διαστήματα όπου βαριούνται. Είναι το πρώτο βήμα προς τη δημιουργικότητα.
Βαθμιαία αυξήστε το χρόνο μεταξύ του θέλω και του παίρνω
Αποφύγετε τη χρήση τεχνολογίας στο αυτοκίνητο και στο εστιατόριο. Αντί γι’ αυτό διδάξτε τα να περιμένουν συζητώντας ή παίζοντας.
Περιορίστε το διαρκές τσιμπολόγημα.
Μη φοβάστε να θέσετε όρια. Τα παιδιά χρειάζονται όρια για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα και υγειή.

Κάντε ένα χρονοδιάγραμμα για τις ώρες των γευμάτων, του ύπνου και τη χρήση τεχνολογίας.
Σκεφτείτε τι έιναι καλό γι’αυτά, όχι τι θέλουν και τι δε θέλουν. Θα σας ευχαριστούν αργότερα στη ζωή τους γι ‘αυτό. Η γονεϊκότητα είναι μια σκληρή δουλειά. Πρέπει να είσαι δημιουργικός ώστε να τα καταφέρεις να κάνουν αυτό που είναι καλό γι’αυτά επειδή τις περισσότερες φορές αυτό έρχεται σε αντίθεση με αυτό που θέλουν.
Τα παιδιά χρειάζονται πρωινό και θρεπτικό φαγητό. Πρέπει να ξοδέψουν χρόνο σε εξωτερικές δραστηριότητες και να πάνε για ύπνο σε μία σταθερή ώρα έτσι ώστε να έρθουν στο σχολείο διαθέσιμα για μάθηση την επόμενη μέρα.
Μετατρέψτε τα πράγματα που δεν τους αρέσει να κάνουν ή να προσπαθούν σε διασκεδαστικά, συναισθηματικά διεγερτικά παιχνίδια.
Διδάξτε τα παιδιά σαν να κάνουν μονότονη εργασία από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους καθώς αυτό είναι το θεμέλιο για τη μελλοντική εργασιμότητα.

Να διπλώνουν τα στεγνά ρούχα, να μαζεύουν τα παιχνίδια τους, να απλώνουν ρούχα, να τοποθετούν στη θέση τους τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ και τη λαϊκή, να στρώνουν τραπέζι, να στρώνουν το κρεβάτι τους
Να είστε δημιουργικοί. Αρχικά κάντε το διεγερτικό και διασκεδαστικό έτσι ώστε ο εγκέφαλός τους να το συνδέσει με κάτι θετικό
Διδάξτε τους κοινωνικές δεξιότητες

Διδάξτε τους να περιμένουν τη σειρά τους, να μοιράζονται, να χάνουν, να κερδίζουν, να συμβιβάζονται, να λένε όμορφα λόγια στους άλλους, να χρησιμοποιούν το ευχαριστώ και το παρακαλώ.
Από την εμπειρία μου σαν εργοθεραπεύτρεια, τα παιδιά αλλάζουν, τη στιγμή που οι γονείς αλλάζουν την οπτική τους για τη γονεϊκότητα. Βοηθήστε τα παιδιά σας να επιτύχουν στη ζωή εκπαιδεύοντας και δυναμώνοντας τον εγκέφαλό τους νωρίς παρά αργά!!!

Victoria Prooday

Πηγή: enabloggiatosxoleio.gr

Διαβάστηκε εδώ: www.babyads.gr