Ονειρεμένα παιδικά δωμάτια με πρωταγωνίστρια την αγαπημένη στις λιλιπούτειες μικρές, Hello Kitty!!!
Aνακαλύψαμε τα πιο όμορφα και σας τα παρουσιάζουμε!!!

Αγαπημενα παιχνιδια απο το παρελθον !

Τα παιχνιδια που παιζαμε μικρα στις γειτονιες!!!

Ετσι αποφασισα να σας τα γραφω για να τα θυμηθουμε αλλα και για να τα μαθουμε στα παιδια μας!

Ειναι κριμα να χαθουν !

Τι λετε?

Η μαμα Αλικη Αρουχ προσφερθηκε με μεγαλη χαρα να με βοηθησει να συγκεντρωσω υλικο και ετσι θα σας παρουσιαζω συχνα τα παλια μας παιχνιδια!

Φυσικα αν εχετε και εσεις οτιδηποτε να μου στειλετε ακομα και να ειναι παιδικες αναμνησεις η οτιδηποτε αλλο θα χαρω να το δημοσιευσω!

Το email επικοινωνιας ειναι SuperMom@hotmail.gr

Φιλακια στα μουτρακια σας Σοφια!

Το παιχνίδι μέλισσες παίζεται από 5 παίκτες και πάνω . Για να παιχτεί το παιχνίδι, δυο παιδιά φτιάχνουν με τα χέρια τους μια γέφυρα και τα υπόλοιπα παιδιά περνούν κάτω απ’ αυτήν. Τα παιδιά τα οποία έφτιαξαν τη γέφυρα διαλέγουν δυο λέξεις, μια για το καθένα. Μετά τραγουδούν ένα τραγούδι: «Περνά – περνά η μέλισσα με τα μελισσόπουλα και με τα κλωσσόπουλα. Ζουμ – ζουμ – ζουμ να οι μέλισσες περνούν για να δούμε τι θα πουν». Όταν τελειώσουν το τραγούδι, το παιδί που βρίσκεται κάτω από τη γέφυρα, πιάνεται από τα παιδιά που έφτιαξαν τη γέφυρα. Μετά του λένε τις δυο λέξεις που διάλεξαν και το παιδί πρέπει να διαλέξει μια από τις δυο. Όποια λέξη από τις δυο διαλέξει πάει με το παιδί που διάλεξε αυτή τη λέξη. Έτσι γίνεται και με τους υπόλοιπους. Όποιος πάρει τους περισσότερους κερδίζει.

Δημήτρης, Λευτέρης, Νίκος, Ρούλα, Ελένη, Πλουμή,
Σταματία, Δημήτρης, Αλεξάνδρα, Γιάννης και Αντώνης
από το 2/Θ Δημοτικό Σχολείο Καταρράκτη Χίου.

Αγαπημενα παιχνιδια απο το παρελθον !

Ευχαριστες αναμνησεις που εσεις μοιραζεστε μαζι μας

Αν εχετε και εσεις κατι που θελετε να μοιραστειτε μαζι μας μην διστασετε να επικοινωνησετε μαζι μου μεσω του

προσωπικου μου λογαριασμου στο  facebook Sofia Athanasiadou

η στο mail μου SuperMom@hotmail.com

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε χωρίς να μας δημιουργούνται ψυχολογικά τραύματα.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.

Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα, μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα.. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς». συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί.

Κικη Παπαδοπουλου

Τι θυμηθηκα τωρα!!!

Τα παιχνιδια που παιζαμε μικρα στις γειτονιες!!!

Ετσι αποφασισα να σας τα γραφω για να τα θυμηθουμε αλλα και για να τα μαθουμε στα παιδια μας!

Ειναι κριμα να χαθουν !

Τι λετε?

Η μαμα Αλικη Αρουχ προσφερθηκε με μεγαλη χαρα να με βοηθησει να συγκεντρωσω υλικο και ετσι θα σας παρουσιαζω συχνα τα παλια μας παιχνιδια!

Φυσικα αν εχετε και εσεις οτιδηποτε να μου στειλετε ακομα και να ειναι παιδικες αναμνησεις η οτιδηποτε αλλο θα χαρω να το δημοσιευσω!

Το email επικοινωνιας ειναι SuperMom@hotmail.gr

Φιλακια στα μουτρακια σας Σοφια!

Το παιδί που κάνει τη «μάνα» στέκεται γυρισμένο στον τοίχο, ενώ τα υπόλοιπα παιδιά σχηματίζουν μια γραμμή αρκετά μέτρα μακριά του.

Στο διάστημα που το παιδί απαγγέλλει: «Ένα – δύο – τρία κόκκινο φως», τα παιδιά παίρνουν διάφορες στάσεις.

Μόλις η «μάνα» σταματήσει, γυρίζει απότομα προς το μέρος των παιδιών, που έχουν στο μεταξύ ακινητοποιηθεί.

Αν κάποιο απ΄ αυτά κουνιέται, «καίγεται» και δεν παίζει άλλο.
Το παιχνίδι επαναλαμβάνεται μέχρι τη στιγμή που κάποιο παιδί θα πλησιάσει τη «μάνα» πολύ κοντά και θα τη χτυπήσει στον ώμο. Τότε όλα τα παιδιά αρχίζουν να τρέχουν, για να περάσουν τη γραμμή της αφετηρίας.

Αν κάποιο παιδί πιαστεί απ΄ τη «μάνα», πριν περάσει τη γραμμή, τότε τα «φυλάει».

Αλλιώς, τα φυλάει πάλι το ίδιο παιδί.

Όμιλος Παραδοσιακών Παιχνιδιών Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη