Τοκετός

All posts in the Τοκετός category

Μια νέα μέθοδος καισαρικής που θυμίζει φυσιολογικό τοκετό

Published 12 Μαρτίου, 2016 by sofiaathanasiadou
Παρόλο που κάποιες μαμάδες υποστηρίζουν πόσο ικανοποιημένες είναι που γέννησαν με καισαρική, για κάποιες άλλες η καισαρική ήταν μία δυσάρεστη εμπειρία που αν μπορούσαν θα ήθελαν να έχουν αποφύγει. Ένας συχνός φόβος και ένα παράπονο σχετικά με τις καισαρικές, είναι ότι παρόλο που επιτυγχάνουν τον σκοπό του επιτυχούς τοκετού, δεν επιτρέπουν στην γυναίκα να δεθεί με το μωρό της και όλα γίνονται πολύ μηχανικά. Ωστόσο, για μέλλουσες μαμάδες που πρόκειται να γεννήσουν με καισαρική και ανησυχούν για τα παραπάνω, ορισμένα μαιευτήρια σε Αγγλία και Αμερική βρήκαν τη λύση. Την ονόμασαν «εξευγενισμένη» καισαρική και έχει ενδιαφέρον να δούμε σε τι διαφέρει από την καισαρική, όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα.

Ανοιχτές κουρτίνες

Στην τυπική καισαρική, υπάρχει ένα κουρτινάκι πάνω από την κοιλιά της μαμάς, προκειμένου να μην βλέπει την διαδικασία της επέμβασης. Όμως έτσι δεν βλέπει ούτε το μωρό της όταν γεννιέται. Στην «εξευγενισμένη» καισαρική, αν η μαμά το θέλει μπορεί να βλέπει τα πάντα, δηλαδή όλη την επέμβαση αλλά και την στιγμή που το μωρό βγαίνει από την κοιλιά της. Εναλλακτικά, μπορεί να τοποθετηθεί μία διάφανη κουρτίνα που θα προσφέρει καλή οπτική στη μαμά.

Άμεση επαφή

Μια ακόμα διαφορά της «εξευγενισμένης» καισαρικής είναι ότι υπάρχει η δυνατότητα να εναποτίθεται το νεογέννητο στο στήθος της μάνας, αμέσως αφού γεννηθεί για άμεση επαφή δέρμα με δέρμα. Αυτό βοηθά το δέσιμο μαμάς-μωρού και διεγείρει περισσότερο τους μαστούς της γυναίκας για τον πρώτο θηλασμό.

Όχι δεμένα χέρια

…γιατί αν είναι δεμένα, πώς θα κρατήσει η νέα μαμά το μωρό της; Μάλιστα, η ενδοφλέβια δεν τοποθετείται στο «καλό» χέρι της μητέρας, για να μπορεί να το χρησιμοποιεί ελεύθερα για το μωρό της.

Το μωρό μένει εκεί

Κατά κανόνα, στην τυπική καισαρική το νεογέννητο, αφού βγει από την κοιλιά της μαμάς και αφού η ίδια το δει για λίγο, καθαρίζεται και μεταφέρεται σε άλλο δωμάτιο –πάντως φεύγει από τη μαμά του. Στην εξευγενισμένη καισαρική το μωρό παραμένει στην αγκαλιά της μαμάς διαρκώς. Αποσπάται μόνο για να καθαριστεί, να του γίνουν κάποιες πρώτες εξετάσεις και στη συνέχεια επιστρέφει σε εκείνη.

Τοκετός με παρέα

Τέλος, όπως στον φυσιολογικό τοκετό, στην καισαρική αυτή, μπορεί να είναι στο πλευρό της επιτόκου όχι μόνο η μαία, αλλά και ο σύζυγός της, εφόσον το επιθυμεί, κάτι που πολύ σπάνια επιτρέπεται στις καισαρικές όπως τις ξέρουμε σήμερα.

Αν, όμως, η μέθοδος αυτή καισαρικής είναι πιο ευχάριστη για την γυναίκα, γιατί δεν καθιερώνεται, ώστε να γίνεται αποκλειστικά έτσι; Εξάλλου, δεν έχει μεγαλύτερο κόστος από την τυπική καισαρική, ούτε χρειάζεται να κάνει κάτι παραπάνω ο γυναικολόγος κατά την διαδικασία. Αμερικανοί γιατροί υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν ακόμα αρκετά επιστημονικά στοιχεία για να την στηρίξουν, ενώ υπάρχει πάντα ο κίνδυνος μολύνσεων όταν αλλάζει η διαδικασία μιας επέμβασης, και αυτό είναι κάτι που ίσως πολλά μαιευτήρια να μην θέλουν να ρισκάρουν.

Σε κάθε περίπτωση, αν αυτή η παραλλαγή της τυπικής καισαρικής σας γοητεύει περισσότερο σαν ιδέα, δοκιμάστε να την ζητήσετε από τον γυναικολόγο σας. Το πιθανότερο είναι ότι, καθώς δεν διαφέρει τρομερά, από την τυπική διαδικασία, δεν θα σας φέρει αντίρρηση –ή τουλάχιστον όχι εντελώς.

-Πηγή:www.mama365.gr

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: ΔΟΥΛΑ

Published 26 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

0108

Βρίσκονται κοντά στην επίτοκο, παρέχοντας συναισθηματική υποστήριξη, ενθάρρυνση, σωματική ανακούφιση, αλλά και ενημέρωση για την πορεία του τοκετού. Δεν πρόκειται για τις γνωστές σε όλους μας μαίες, αλλά για μια ξεχωριστή ομάδα γυναικών που σκοπό έχει να βοηθά τη γυναίκα σε όλα τα στάδια της εγκυμοσύνης αλλά και κατά τη διάρκεια της επιστροφή της στο σπίτι. Στο εξωτερικό τις έχουν ονομάσει «δούλες» (birth doula) και παρά το γεγονός ότι στα ελληνικά ο όρος «δούλα» έχει κακόσημη έννοια, ο ρόλος τους κατά τη διάρκεια του τοκετού αλλά και μετά είναι ιδιαίτερα σημαντικός.Οι βοηθοί μητρότητας τοκετού, όπως αποκαλούνται ελληνιστί, παρέχουν σωματική ανακούφιση στην επίτοκο, χρησιμοποιώντας μασάζ, τεχνικές χαλάρωσης κι άλλες μη φαρμακευτικές μεθόδους αντιμετώπισης του πόνου. Διευκολύνουν τη γυναίκα να αντλήσει πληροφόρηση για την πορεία του τοκετού της και ενθαρρύνουν και την ίδια και τον σύντροφό της να θέσουν ερωτήσεις στον γιατρό ώστε να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων.

Την ανάγκη υποστήριξης που έχει μια γυναίκα κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης, την ώρα της γέννας και τις πρώτες μέρες στο σπίτι, οι περισσότερες την έχουν νιώσει και η ίδιες. Η κυρία Αγγελική Παπαμιχαήλ, βοηθός μητρότητας και πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια θηλασμού, έχοντας η ίδια βιώσει μια αρκετά τραυματική εμπειρία τοκετού, ήταν αποφασισμένη να διερευνήσει δυνατότητες εκπαίδευσης πάνω σε θέματα εγκυμοσύνης και τοκετού. «Έκανα, λοιπόν», μας λέει, «μία αίτηση για το τμήμα Μαιευτικής στα ΤΕΙ Αθηνών, η οποία όμως δεν προχώρησε, αλλά, ευτυχώς, ένα ταξίδι μου στο εξωτερικό απετέλεσε την αφορμή να ολοκληρώσω την αναζήτησή μου. Στις Ηνωμένες Πολιτείες συνάντησα μια φίλη που είχε γεννήσει πρόσφατα και περιγράφοντας την εμπειρία τοκετού της μου μίλησε για τη γυναίκα αυτήν, την ‘‘birth doula’’, η οποία ήταν μαζί της καθ’ όλη τη διάρκεια του τοκετού της, τη στήριζε συναισθηματικά, ακόμα και στις δύσκολες στιγμές που οι γιατροί τής έλεγαν ότι θα πρέπει να κάνει καισαρική, και την ανακούφιζε σωματικά κάνοντάς της μασάζ και βοηθώντας με τις αναπνοές. Ενθουσιάστηκα, ήταν αυτό που ήθελα να κάνω: υποστήριξη από γυναίκα προς γυναίκα, απαλλαγμένη από ιατρικές παρεμβάσεις, σεβόμενη τις ιδιαίτερες ανάγκες και επιθυμίες της κάθε μητέρας».Τον επόμενο χρόνο η κ. Παπαμιχαήλ είδε τυχαία μια ανακοίνωση του Συλλόγου «Ευτοκία» για προαγωγή του φυσικού τοκετού και άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με το ζήτημα. Λίγα χρόνια αργότερα οργανώθηκε στην Αθήνα το πρώτο σεμινάριο για βοηθούς μητρότητας τοκετού, με εκπαιδεύτρια τη διεθνώς καταξιωμένη βοηθό μητρότητας Debra Pascali Bonaro. Από τότε όλο και αυξάνονται οι γυναίκες οι οποίες γοητεύονται από αυτό, αλλά και όσες ζητούν τη βοήθειά τους.

Η βοηθός μητρότητας είναι μέρος της ομάδας τοκετού, αλλά δεν έχει ιατρική εκπαίδευση και συνεπώς δεν ασκεί κλινικές ή ιατρικές πράξεις ή διάγνωση ιατρικών εξετάσεων και δεν ερμηνεύει τα ευρήματα ιατρικών μηχανημάτων κατά τη διάρκεια του τοκετού. Ο ρόλος της περιορίζεται στη συναισθηματική και πρακτική υποστήριξη αλλά, μέσα από δεκάδες έρευνες που έχουν διεξαχθεί σε πολλά μέρη του κόσμου, φαίνεται πως είναι πολύ σημαντικός:

  • Οι γυναίκες βιώνουν με μεγαλύτερη ικανοποίηση την εμπειρία του τοκετού τους
  • Μειώνεται η χρονική διάρκεια του τοκετού
  • Μειώνονται οι πιθανότητες για επισκληρίδιο ή άλλη τοπική αναισθησία, ο τοκετός με παρεμβάσεις (βεντούζα, εμβρυουλκός) και ο τοκετός με καισαρική τομή
  • Η σχέση μητέρας και βρέφους αρχίζει ομαλά, με σεβασμό και τρυφερότητα
  • Οι γυναίκες αντιμετωπίζουν λιγότερα προβλήματα με τον θηλασμό
  • Η νέα μητέρα εμφανίζει μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και λιγότερο άγχος, γεγονός που μειώνει τις πιθανότητες επιλόχειας κατάθλιψης
  • Ως συνέπεια όλων των παραπάνω, οι δαπάνες υγείας μειώνονται

Η στήριξη όμως στη γυναίκα δεν σταματάει στη γέννα. Όπως και στις παραδοσιακές κοινωνίες, οι λεχώνες περιστοιχίζονταν από άλλες γυναίκες και δέχονταν τη φροντίδα τους, έτσι και η βοηθός μητρότητας λοχείας είναι δίπλα στη μητέρα και την οικογένεια. Ο ρόλος της είναι περισσότερο «εκπαιδευτικός». Απαντάει στις ερωτήσεις των γονιών, τους συνδράμει σε πρακτικά θέματα, όπως στο μπάνιο, στο ντύσιμο, στην αλλαγή πάνας του μωρού, παρέχει πρακτική βοήθεια στον θηλασμό, ακούει τη μητέρα, τους φόβους και τις ανησυχίες της, «γράφει» παρέα της την ιστορία του συγκεκριμένου τοκετού, κάτι που συχνά οδηγεί τη νεαρή μητέρα σε ένα είδος αυτοψυχανάλυσης. Ύστερα από λίγες ημέρες ή εβδομάδες, η μητέρα αποκτά αυτοπεποίθηση με τη φροντίδα του βρέφους κι αρχίζει να καλλιεργεί έναν βαθύ δεσμό με το μωρό της, νιώθει μεγαλύτερη σιγουριά και ασφάλεια, θηλάζει με μεγαλύτερη επιτυχία, έχει μικρότερες πιθανότητες να πάθει επιλόχεια κατάθλιψη και τόσο η ίδια όσο και ο πατέρας, προσαρμόζεται πιο εύκολα στη νέα δυναμική της οικογένειας.

Για περισσότερες πληροφορίες:
Σύλλογος Βοηθών Μητρότητας Ελλάδος
Τηλ.: 210 9823257, 6974999675
Ε-mail: v.mitrotitas@yahoo.gr και στο facebook group «Βοηθοί Μητρότητας»

Η ιστορία της Χριστίνας: έπαθα σύνδρομο Hellp

Published 25 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

survivor_590_b

Τι να γράψεις και τι να πεις; Πώς μπορούν με γράμματα να αποτυπωθούν τα συναισθήματα; Σκέφτεσαι, εγώ για ένα Double πήγα, τι έγινε και έμεινα μέσα; Γιατί είχα πίεση 19 -12, αφού δεν ένιωθα τίποτα άσχημο; Το μωρό λιπoβαρές μα εγώ έχω πάρει 14 κιλά. Τι σημαίνει λιποβαρές; Και καταλήγεις σε μια εντατική με ενδοφλέβια φάρμακα, με συνδεδεμένο μόνιτορ για την πίεση, το οποίο τρέμεις να γυρίσεις να κοιτάξεις. Σε ένα κρεβάτι μόνη σου, εσύ και το μωρό στην κοιλιά σου, να κάνεις προσευχές, μακάρι να πέσει η πίεση, μακάρι να πάω σπίτι μου, μακάρι να πάρει λίγο ακόμα βάρος η μικρούλα μου. Και κάθε μέρα να σου κάνουν εξετάσεις και όταν έρχεται το πρωινό να λες, θα φάω, άρα δεν γεννώ ακόμα, αντέχουμε άλλη μια μέρα, μπράβο μικρούλα μου και πάλι από την αρχή.

Ώσπου μια μέρα ήρθαν και μου είπαν «γεννάμε σε λίγο». Και άκουγα από μακριά «η μικρή χάνει παλμούς». Με πήραν με το κρεβάτι της εντατικής και με όλα τα μόνιτορ. Γέννησα με ολική νάρκωση. Και ξανά στην εντατική να σκέφτομαι, αφού έχω ακόμα κοιλιά και είμαι ακόμα εδώ, τι έγινε, γέννησα σίγουρα; Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι όταν μπήκα στο χειρουργείο ένιωσα μοναδική, όλο το προσωπικό του μαιευτηρίου ήταν κοντά μου, το ευχαριστώ για αυτό και για πολλά αλλά.

Η δική μου μαχήτρια μου γεννήθηκε 910 γρ. και έκλαψε αμέσως. Την είδα μετά από 2 μέρες. Έπαθα σοκ, κατηγορούσα – και ακόμα κατηγορώ – τον εαυτό μου για αυτό. Αντλούσα γάλα από την πρώτη μέρα με θήλαστρο και το πετούσα επειδή έπαιρνα φάρμακα. Η πίεση ακόμα στα ύψη, το ίδιο και η ταχυκαρδία. Και εκεί που είμαι στη μικρή και περιμένω τη γιατρό για ενημέρωση, έρχεται ο γυναικολόγος και μου λέει «μπαίνεις ξανά εντατική, έχεις σύνδρομο Hellp» (5% των γυναικών το παθαίνει μετά τη γέννα). Πάλι μακριά από το παιδί μου.

Μπήκα στις 26/11/13 στο μαιευτήριο, γέννησα στις 5/12/13 και πήγα στο σπίτι 12/12/13. Αμ, δεν πήγα. Τα πάντα μου, όλα μου ήταν εκεί, η ζωή μου, η μαχήτριά μου, το αστέρι μου. Αποφάσισα να πηγαίνω το πρωί και να φεύγω το βράδυ, να μένει μόνη της μόνο τη νύχτα κι ας ήμουν έξω από την αίθουσα. Αντλούσα εκεί και άφηνα το γάλα για εκείνη, παρακαλούσα πάντα για ένα «σταθερά», τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Άκουγα τον ήχο των μηχανημάτων και πεταγόμουν. Στις 25/12/13, στη γιορτή μου, εκτός από το «σταθερά», άκουσα και το «πάει καλά». Ακόμα και τώρα κλαίω με αυτό το δώρο, αλλά περισσότερο κλαίω γιατί ήρθε τότε μια αγαπημένη νοσοκόμα και μου είπε «πήγαινε πλύσου ξανά και έλα να αγγίξεις το παιδί σου». Μετά από 20 μέρες άγγιξα την πλατούλα της, έτρεμαν τα χέρια μου, δεν έβλεπα από το κλάμα τίποτα, την ένιωθα να κουνιέται και φοβόμουν μην της κάνω κακό, της άρεσε και μου άρεσε τόσο πολύ.

Ήρθε παραμονή Πρωτοχρονιάς και μαθαίνουμε ότι μπορούμε να κάνουμε αλλαγή χρόνου με τα παιδιά μας. Κι άλλο δώρο! Απίστευτη εμπειρία η αλλαγή χρόνου μέσα στη ΜΕΝΝ. Πέρασαν οι μέρες και από τη μονάδα 3, πήγαμε στη 2 στα 1500 γρ. και από τη θερμοκοιτίδα πήγαμε σε κουνάκι και το χάδι έγινε αγκαλιά και τα δάκρυα… έμειναν δάκρυα, αλλά δάκρυα χαράς. Πήρα το μωρό μου στο σπίτι στις 19/2/14, 2580 γρ. Σήμερα κλείνει έναν χρόνο – 9μιση μηνών διορθωμένη – και ήδη καλύπτει την προωρότητα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ακόμα και τώρα που γράφω, κλαίω. Θα ευγνωμονώ πάντα το προσωπικό του μαιευτηρίου και τους γιατρούς μας. Και πάνω από όλα τον Θεό για τον υπέροχο άντρα που ήταν βράχος δίπλα μου και δίπλα στη μαχήτριά μας.

Χριστίνα Μαστροδήμου

Πηγή: 31ebdomades.gr

Μπαμπάδες: To be or not to be (μέσα στην αίθουσα τοκετού)

Published 28 Οκτωβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

thumb_big4

Ρωτήσαμε τη μαιευτήρα-γυναικολόγο Μαρία Παπαδοπούλου να μας πει τα υπέρ και τα κατά του να είναι ένας πατέρας «παρών» τη στιγμή της γέννησης του παιδιού του.

Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, τα πράγματα ήταν πιο απλά για τους άντρες. Η θέση τους όταν περίμεναν τη γέννηση του παιδιού τους ήταν στο διάδρομο ή ακόμα και στο μπαρ του μαιευτηρίου. Σήμερα όμως είναι πάρα πολλοί εκείνοι που επιλέγουν να ζήσουν αυτή τη μοναδική εμπειρία μέσα από την αίθουσα τοκετού και να είναι παρόντες όταν το παιδί τους θα αντικρίσει για πρώτη φορά τον κόσμο. Εσείς, τι θα αποφασίζατε;

Ρωτήσαμε τη μαιευτήρα-γυναικολόγο Μαρία Παπαδοπούλου να μας πει τα υπέρ και τα κατά.

Λόγοι για να είστε παροντες

– Για να καθησυχάζετε τη σύντροφό σας. 
Πολλές μητέρες νιώθουν μεγαλύτερη σιγουριά όταν ο σύντροφός τους είναι δίπλα τους. Η παρουσία του τις καθησυχάζει και το γεγονός ότι μπορούν να κρατήσουν το χέρι του τις πιο επώδυνες στιγμές τις κάνει να αντιδρούν πολύ πιο ψύχραιμα. Το συναισθηματικό δέσιμο που αποκτούν οι μπαμπάδες, όταν είναι παρόντες στη γέννηση του παιδιού τους είναι τεράστιο. Συνήθως, οι μπαμπάδες θέλουν περισσότερο χρόνο για να δεθούν συναισθηματικά με το νέο μέλος της οικογένειας. Αν είστε εκεί, σίγουρα θα βιώσετε έρωτα με την πρώτη ματιά.

– Για να καλύψετε το κενό της οικογένειάς της που μπορεί να βρίσκεται μακριά. 
Ένας από τους λόγους για τους οποίους κάποτε οι άντρες περίμεναν να γίνουν μπαμπάδες βηματίζοντας πάνω κάτω σε ένα διάδρομο, είναι και το γεγονός ότι η παλαιού τύπου «πυρηνική» οικογένεια, διέθετε πολλά μέλη πρόθυμα να στηρίξουν την επίτοκο που σπάνια γεννούσε μακριά από τη μητέρα ή την αδερφή της. Σήμερα, για πολλά ζευγάρια που ζουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το πατρικό τους σπίτι, το έτερον ήμισυ εκπροσωπεί ό,τι κοντινότερο έχουν στην έννοια της οικογένειας και σε πολλές περιπτώσεις είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί πρακτικά να είναι εκεί την ώρα της γέννας.

– Για να συνεργαστείτε με το ιατρικό προσωπικό
Ίσως χρειαστεί κατά τη διάρκεια του τοκετού να κάνετε εσείς τον ενδιάμεσο, ανάμεσα στη γυναίκα σας και το γιατρό ή τη μαία και να τους εκφράσετε τις επιθυμίες ή τις ανησυχίες που εκείνη μπορεί μόνο να… μουγκρίσει. Εάν μάλιστα έχετε συζητήσει από πριν πώς έχει η ίδια φανταστεί την εμπειρία του τοκετού θα μπορείτε να φανείτε πολύ βοηθητικός ώστε να το ζήσει όπως το έχει ονειρευτεί.

– Για να της κάνετε το χατίρι

Εάν η σύντροφός σας θέλει να μοιραστεί αυτές τις στιγμές μαζί σας, μάλλον θα πρέπει να της κάνετε το χατίρι. Εξάλλου, όντας ο ίδιος ενεργό μέρος της όλης διαδικασίας, θα έχετε πολλές σημαντικές στιγμές να μοιραστείτε και να αναπολείτε στο μέλλον. 
– Για την εμπειρία
Ο τοκετός είναι μια πραγματικά συναρπαστική εμπειρία. Εάν το αποφασίσετε, είναι βέβαιο πως θα ζήσετε μερικές από τις πιο σημαντικές και συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές της ζωής σας.
Λόγοι για να μην είστε παρόντες
– Είναι πιθανό, αντί να βοηθήσετε, να κάνετε τα πράγματα χειρότερα
Εάν και μόνο η σκέψη ότι θα είστε παρόντες στο γεγονός σας γεμίζει στρες, ίσως είναι καλύτερα να μην είστε παρόν γιατί θα μεταδώσετε το άγχος σας στη μητέρα και, πιστέψτε μας, είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται.– Δεν αντέχετε το θέαμα
Ο τοκετός είναι μια αρκετά «βρόμικη» δουλειά που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων αίμα, αμνιακά υγρά και άλλες εκκρίσεις. Είναι πιθανό να αλλάξει τον τρόπο που βλέπετε τη σύντροφό σας, αν και όσοι το έζησαν πριν από εσάς δηλώνουν πως μολονότι η εμπειρία επένδυσε τη σχέση με τη γυναίκα τους με πολλά πρωτόγνωρα συναισθήματα, δεν επηρέασε ωστόσο τη σεξουαλική ζωή του ζευγαριού.

– Δεν μπορείτε τη θέα του αίματος
Πολλοί άνθρωποι έχουν μεγάλη ευαισθησία στη θέα του αίματος και γενικότερα των ιατρικών πράξεων. Εάν εσείς ανήκετε σε αυτή την κατηγορία, τότε καλό θα ήταν να μην είστε μέσα στον τοκετό. Ο γιατρός σας και η μαία σας θα πρέπει να ασχολούνται με τη γυναίκα και όχι να παρέχουν πρώτες βοήθειες σε εσάς.

– Αυτό λέει το ένστικτό σας
Εάν κάτι βαθιά μέσα σας λέει ότι είναι προτιμότερο να περιμένετε το μωρό σας έξω από την πόρτα, τότε αυτό να κάνετε. Είναι δικαίωμα κάθε μπαμπά να επιλέξει εάν θέλει ή όχι να είναι παρών στην αίθουσα τοκετού.

 

Τοκετός μετά από Καισαρική Τομή

Published 21 Οκτωβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

12096097_968591586515758_5708415869245154471_n

Ο Φυσιολογικός Τοκετός μετά από Καισαρική Τομή γίνεται όλο και πιο συχνός. Αυτό που πάντα λεγόταν “μια καισαρική, πάντα καισαρική” σήμερα δεν ισχύει πλέον. Η άποψη «μια φορά καισαρική, πάντα καισαρική» προέρχεται από την εποχή όπου η διάνοιξη της μήτρας στην καισαρική τομή γινόταν με κάθετη τομή. Απο τις αρχές της δεκαετίας του ’70, με τη συνήθη οριζόντια τομή της μήτρας, η πιθανότητα ρήξης έχει ελαχιστοποιηθεί (λιγότερο από 0,5%).

Στις περισσότερες όμως ανεπτυγμένες χώρες η προηγηθείσα καισαρική τομή δεν αποτελεί απόλυτη ένδειξη για τοκετό με καισαρική και στην επόμενη εγκυμοσύνη. Η εναλλακτική λύση είναι ο φυσιολογικός τοκετός μετά από καισαρική τομή(VBAC) ή “Κολπική Γέννα μετά από Καισαρική” (Vaginal Birth After Cesarean).

Πολλές γυναίκες που αν και ήθελαν να γεννήσουν φυσιολογικά και αναγκάστηκαν να γεννήσουν με καισαρική τομή θέλουν να γεννήσουν το δεύτερο παιδί τους με φυσιολογικό τοκετό, ωστόσο για να μπορέσει μια γυναίκα να γεννήσει φυσιολογικά μετά από καισαρική τομή χρειάζεται ορισμένες προϋποθέσεις. Οι περισσότερες γυναίκες με μία καισαρική τομή και χωρίς άλλο επιβαρυντικό παράγοντα, είναι υποψήφιες για να γεννήσουν φυσιολογικά. Ο προγραμματισμένος φυσιολογικός τοκετός μετά από προηγούμενη καισαρική τομή έχει ένα ποσοστό επιτυχούς περαίωσης που κυμαίνεται μεταξύ 60-80% απόλυτα συγκρίσιμο με το ποσοστό επιτυχούς κολπικού τοκετού σε πρωτότοκες γυναίκες. Εάν πριν από την καισαρική τομή είχε ήδη προηγηθεί ένας φυσιολογικό τοκετός τότε το ποσοστό επιτυχίας αγγίζει το 87-90%.

Τα κύρια πλεονεκτήματα – οφέλη του φυσιολογικού τοκετού μετά από καισαρική τομή είναι ότι η μητέρα αναρρώνει ταχύτερα , η διάρκεια νοσηλείας της στο μαιευτήριο είναι μικρότερη, αποφεύγει μολύνσεις ,τραύματα (εντέρου, ουροδόχου κύστης κτλ), απώλεια αίματος, θρομβώσεις στα αγγεία, μετεγχειρητικές επιπλοκές. Η μητέρα έχει πιο ενεργό ρόλο στην περιποίηση του νεογνού στις πρώτες ώρες ζωής του. Τέλος, υφίσταται η δυνατότητα για πολλές μελλοντικές εγκυμοσύνες διότι οι πολλαπλές καισαρικές τομές εγκυμονούν κινδύνους που σχετίζονται με την αντοχή της μήτρας, τον τραυματισμό γειτονικών οργάνων(εντέρου και ουροδόχου κύστεως) και στη θέση και υφή του πλακούντα (κίνδυνος για επιπωματικό ή/και στριφρό πλακούντα).Σίγουρα οφέλη υπάρχουν και για το έμβρυο όπως είναι η αποφυγή ιατρογενούς ανωριμότητας και μειώνει τις περιπτώσεις επιμένουσας πνευμονικής υπέρτασης. Πάντα ο Φυσιολογικός Τοκετός προετοιμάζει το μωρό για τη ζωή έξω από την μήτρα.

Οπωσδήποτε για την επιτυχή έκβαση του φυσιολογικού τοκετού θα πρέπει να ορίζονται κάποιες προϋποθέσεις. Μερικές από τις βασικές προϋποθέσεις είναι η επιλογή του Μαιευτήρα που να έχει πείρα σε ανάλογα περιστατικά, το Μαιευτήριο και η Αίθουσα Τοκετών να είναι πλήρως εξοπλισμένα όπως και να υπάρχει η δυνατότητα άμεσης καισαρικής τομής αν και όποτε χρειαστεί. Συμπληρωματικά, από τα αρχικά σταδία της εγκυμοσύνης έως και τον τελευταίο μήνα επιβάλλονται εβδομαδιαίες εξετάσεις του εμβρύου με υπέρηχο (και doppler),από την 32η εβδομάδα κύησης και μετά θα πρέπει να γίνονται τακτικοί έλεγχοι του εμβρύου με καρδιοτοκογράφημα (NST),θα πρέπει να αποφευχθεί η πρόκληση τοκετού με προσταγλανδίνες ή οξυτοκίνη, διότι ενισχύεται σημαντικά ο κίνδυνος για ρήξη της μήτρας και τέλος μετά την έξοδο του πλακούντα, πρέπει να εξεταστεί η κοιλότητα της μήτρας με τους δακτύλους (δακτυλική επισκόπηση) και ειδικά του πρόσθιου τοιχώματος.

Έχει μεγάλη σημασία να γνωρίζουμε τον ακριβή λόγο της προηγηθείσας καισαρικής τομής. Σε περίπτωση που ο λόγος της προηγηθείσας καισαρικής τομής ήταν δυσαναλογία θέσεων ή ισχιακής προβολής μπορεί η γυναίκα να δοκιμάσει τον φυσιολογικό τοκετό και μάλιστα να έχει μεγάλο ποσοστό επιτυχίας. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση που ο λόγος της καισαρικής τομής ήταν οι αλλοιώσεις του καρδιακού ρυθμού του εμβρύου, λόγω περιτύλιξης του ομφαλίου λώρου. Αναμφισβήτητα, υπάρχουν και αντενδείξεις οι οποίες εστιάζονται κυρίως στην τομή επί της μήτρας που πρέπει να είναι οπωσδήποτε χαμηλή εγκάρσια όπως και οποιαδήποτε άλλη τομή επί της μήτρας είναι σημαντική αντένδειξη, η προηγηθείσα ρήξη μήτρας ή προηγηθείσα ινομυωματεκτομή με τομή επί της μήτρας μέχρι την ενδομητρική κοιλότητα. Θα πρέπει να έχει περάσει όμως τουλάχιστον ένας χρόνος από την τελευταία καισαρική τομή προκειμένου η πιθανότητα επιτυχούς φυσιολογικού τοκετού μην είναι περιορισμένη. Είναι απαραίτητα να γίνει προγραμματισμένα γύρω στην 38η εβδομάδα της εγκυμοσύνης, Η επισκληρίδιος αναισθησία βοηθάει σημαντικά την όλη διαδικασία γιατί επιτρέπει στη γυναίκα να χαλαρώσει καθώς επίσης βοηθάει και στην διαστολή του τραχήλου.

Δεν είναι ουτοπία να προσπαθήσετε Φυσιολογικό Τοκετό μετά από Καισαρική τομή (VBAC),Εάν πληρούνται οι προϋποθέσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω η πιθανότητα επιτυχούς εξέλιξης ενός φυσιολογικού τοκετού κυμαίνεται στο 60%.Ο κύριος λόγος είναι το εξαιρετικά μεγάλο αίσθημα ικανοποίησης και επιτυχίας με την πραγματοποίηση Φυσιολογικού Τοκετού μετά από Καισαρική τομή (VBAC). Η γυναίκα αισθάνεται ότι πέτυχε αυτό που ήθελε από την πρώτη φορά που έμεινε έγκυος. Της επιτρέπει την αισιοδοξία ότι και οι επόμενοι τοκετοί θα είναι φυσιολογικοί. Τέλος επιτρέπει στον σύζυγο να συμμετέχει ενεργά στην διαδικασία του Φυσιολογικού Τοκετού δίπλα στην γυναίκα του και τον γιατρό τους, γεγονός που εκτείνει την αίσθηση της ολοκλήρωσης στο ζευγάρι και την οικογένεια. Η ομαδα του Κου Χανδακα εχει μεγαλη και επιτυχη εμπειρια στην πραγματοποιηση τοκετων μετα απο καισαρικη τομη.

Πηγή:www.drchandakas.gr

Δεν μπορώ να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό. Αυτό με κάνει λιγότερο γυναίκα;

Published 8 Οκτωβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

Baby-In-Forced-Cesarean

Γράφει η L’s Mum για το The L’s Mum

«Ίσως να μη μπορέσεις ποτέ σου να γεννήσεις με φυσιολογικό τοκετό»

Αυτά τα λόγια τριγυρίζουν στο μυαλό μου κατά καιρούς και φέρνουν μαζί τους ανάμεικτα συναισθήματα. Είμαι ευγνώμων που το αγοράκι μου έφτασε με ασφάλεια στον κόσμο μέσω επείγουσας καισαρικής τομής. Είμαι θυμωμένη από όλη την αναστάτωση και το δράμα που ζήσαμε κατά τον τοκετό μου. Είμαι πληγωμένη επειδή δεν μπορώ να κάνω αυτό που μπορούν να κάνουν οι περισσότερες γυναίκες. Αισθάνομαι χαρά επειδή μπορώ ακόμη να αποκτήσω παιδιά, απλά με χειρουργική επέμβαση. Είμαι λυπημένη από τα προγράμματα που βλέπω στην τηλεόραση και παρουσιάζουν φυσιολογικούς τοκετούς και από τις ιστορίες τοκετού που διαβάζω. Αισθάνομαι και ζήλια επειδή εγώ δεν μπορώ να το κάνω.

Ζούσα ευχάριστα, αγνοώντας την κατάστασή μου. Μεγαλώνοντας γνώριζα πως θα γινόμουν και εγώ μητέρα μία μέρα, υπέθετα πως όλα θα πήγαιναν καλά, κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης μου προετοίμαζα τον εαυτό μου για τον τοκετό, τη γέννα, τα όσα θα έρχονταν μετά. Είχα διαβάσει τα πάντα για όλο αυτό. Ακόμη και όταν μου έκαναν επείγουσα καισαρική τομή δεν μου πέρασε από το μυαλό πως το επόμενο παιδί μου θα γεννιόταν με αυτό τον τρόπο.

Στην 11η εβδομάδα της εγκυμοσύνης διαγνώστηκα με δίκερη μήτρα. Αυτό σημαίνει φροντίδα από ειδικούς, επειδή ήμουν ασθενής υψηλού κινδύνου και φυσικά αυτού του είδους η μήτρα εμπεριέχει την πιθανότητα μιας πρόωρης γέννας. Ποτέ κανένας όμως δεν αμφισβήτησε πως αν όλα πήγαιναν καλά, θα είχα έναν καλό και φυσιολογικό τοκετό.

Έκανα έρευνα, προετοιμάστηκα και όταν πέρασα την ημερομηνία μου πίστεψα πως απλά άνηκα σε εκείνο το μικρό ποσοστό των περιπτώσεων που καθυστερούν. Είχα πολλές επιπλοκές λόγω της πρόκλησης, αλλά όλα πηγάζουν από το τελικό αποτέλεσμα. Αχ και να ξέραμε.

Κατά την επείγουσα καισαρική, ο χειρουργός ρώτησε αν είχα κάνει άλλη επέμβαση στη μήτρα μου. Ο πατέρας του L του επεσήμανε τη διάγνωσή μου, αλλά ο χειρουργός είπε πως αυτό δεν ίσχυε.

Στην πραγματικότητα, είχα μία μονόκερη μήτρα. Είναι λιγάκι πιο σπάνια, σα να έχεις το μωρό σου τυλιγμένο σε μια στριφογυριστή σκάλα και έτσι δεν είναι εύκολο να γεννήσεις φυσιολογικά, αλλά στην περίπτωσή μου ο χειρουργός μας συμβούλεψε να μην το επιχειρήσουμε επειδή ήμουν μια ειδική περίπτωση. Η μονόκερη μήτρα είναι μισή σε μέγεθος από όση θα έπρεπε, έχεις μία σάλπιγγα, μία ωοθήκη. Στη δική μου περίπτωση η αριστερή πλευρά δεν υπήρχε καθόλου.

Δεν το γράφω αυτό για να με συμπονέσετε, το γράφω περισσότερο για τον εαυτό μου και για τις άλλες γυναίκες που αντιμετωπίζουν μία παρόμοια κατάσταση. Ίσως να γνωρίζουν το πώς αισθάνομαι ή το πώς αισθανόμουν όταν το έμαθα για πρώτη φορά. Κάθε μέρα που περνάει, με πονά λιγότερο, αλλά γνωρίζω πως όταν το δεύτερο μωρό μου αποφασίσει να κάνει την εμφάνισή του τα συναισθήματα αυτά θα με κατακλύσουν και πάλι. Την επόμενη φορά όμως θα γνωρίζουμε όλοι τι θα συμβεί, θα κλείσουμε από πριν καισαρική και η φροντίδα μου θα είναι λιγάκι διαφορετική και σίγουρα πιο επισταμένη.

Στην αρχή δυσκολεύτηκα. Θρήνησα τον χαμό του φυσιολογικού. Αναρωτιόμουν γιατί έπρεπε να είμαι διαφορετική, γιατί σε μένα; Θύμωσα επειδή υποτίθεται πως είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο για μια γυναίκα. Με κάνει λιγότερο γυναίκα το ότι δεν μπορώ να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό;

Δεν  υπάρχουν σαφείς απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι πως δεν είμαι λιγότερο γυναίκα, είμαι διαφορετική σίγουρα, αλλά δεν είμαι λιγότερο μητέρα λόγω αυτού. Κι αυτό είναι τελικά το πιο σημαντικό, έτσι δεν είναι; Το παιδί σου, αυτό που χρειάζεται εσένα, τη μητέρα του.

Μπορεί να μην είμαι σε θέση να γεννήσω φυσιολογικά, αλλά είμαι η καλύτερη μαμά και μητριά που μπορώ στα αγόρια μου και θα είμαι και στα μελλοντικά παιδιά μου αν με ευλογήσει ο Θεός και με άλλα. Είναι εύκολο να σε συνεπάρει το συναίσθημα και για ένα διάστημα αυτό ακριβώς συνέβη. Σκέφτηκα έπειτα τις γυναίκες που δεν μπορούν να γεννήσουν, και πόσο χαζή και κουτή ήμουν που στεναχωρήθηκα τόσο λόγω αυτού του μικρού θέματος, επειδή στην τελική, εγώ μπορώ να κάνω παιδιά. Ορισμένες φορές τα συναισθήματά σου σε κάνουν να ντρέπεσαι γιατί υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι σε χειρότερη μοίρα από σένα.

Ορισμένες φορές εύχομαι να μην το γνώριζα, να παρέμενα ευτυχισμένη στην άγνοιά μου, επειδή δεν μπορώ να σταματήσω να ανησυχώ για το μέλλον. Αυτή είναι όμως η ζωή και θα υπάρχει πάντα κάτι για το οποίο θα ανησυχείς και κάτι που θα τριβελίζει το μυαλό σου, όπως τα παιδιά σου.

Σε όλες όσες έχουν διαγνωστεί με δίκερη ή μονόκερη μήτρα: δεν είσαι μόνη. Φυσικά και υπάρχει κίνδυνος και θα ανησυχήσεις. Αλλά είσαι ακόμη η ίδια γυναίκα που ήσουν και πριν, και τα παιδιά σου και τα παιδιά που θα αποκτήσεις θα συνεχίσουν να πιστεύουν πως είσαι μία εκπληκτική μαμά.

Ή τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω για τα δικά μου.

Πηγή:www.eimaimama.gr

Η κατάλληλη νοσηλεύτρια… σαν δεύτερη μητέρα.

Published 4 Οκτωβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou
20150810_neogno
Ο Σεπτέμβριος ήταν Μήνας Ευαισθητοποίησης για την Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών.
Τον αφιερώσαμε σε όλους όσους νοιάζονται και παλεύουν να έρθουν τα μωρά μας στην αγκαλιά μας.
Στη χώρα μας και ιδιαίτερα εν μέσω οικονομικής κρίσης, η κατάσταση στις μονάδες εντατικής νοσηλείας νεογνών (κρατικές και ιδιωτικές) είναι εξαιρετικά δύσκολη. Όλα αυτά είναι ένας λόγος παραπάνω να ευχαριστήσουμε το νοσηλευτικό προσωπικό των μονάδων καινα ελπίζουμε στην ανθρωπιά, στις ευαισθησίες τους και στην αγάπη που έχουν για τα μωρά μας.
Αυτή η «ελπίδα» όμως δεν μας καθησυχάζει. Δεν μας κάνει να ξεχάσουμε το πρόβλημα, αλλά να «ακούσουμε» πραγματικά την ανάγκη για την άμεση λύση του. Γιατί υπάρχουν και παραδείγματα «προς μίμηση».
Στην άλλη πλευρά της γης, σε ένα «παράλληλο σύμπαν» μια προωρομαμά, σαν και εμάς, γράφει πως η κατάλληλη νοσηλεύτρια έσωσε τη ζωή του γιου της και βοήθησε και τους γονείς του να αντέξουν τις πρώτες δυσκολίες της προωρότητας.
Ο μικρούλης είχε γεννηθεί 16 εβδομάδες νωρίτερα και αφού είχε περάσει την πρώτη του εβδομάδα στη Μονάδα άρχισε να παρουσιάζει τις πρώτες επιπλοκές.
Οι ενοχές και ο φόβος που ένιωθε η μητέρα του ενισχύθηκαν…
«Η κοιλιά του είχε πάρει ένα χρώμα μπλε-γκρι και είχε ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία στην αναπνοή. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είχε γίνει πραγματικότητα.  Θυμάμαι που σκεφτόμουν: Πάει. Αυτό ήταν. Θα πεθάνει μπροστά στα μάτια μας. Έμοιαζε τόσο αξιολύπητος, τόσο αδύναμος και τόσο άρρωστος. Τι έκανε την κοιλιά του να αλλάξει χρώμα τόσο γρήγορα; Τι του κάνανε;»
Ο γιατρός που ήταν σε εφημερία δεν είχε να δώσει καμιά απάντηση. Περίμενε τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Το μωρό έπρεπε να μεταφερθεί σε άλλο νοσοκομείο. Εκεί θα είχε περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Οι «αποδόσεις» για ένα μωρό 24 εβδομάδων ήταν ήδη χαμηλές και ειδικά για μωρό 24 εβδομάδων και με μπλε κοιλιά ήταν πολύ σοβαρό πρόβλημα. Οι γονείς υπέγραψαν τα χαρτιά για τη μεταφορά και περίμεναν…
Μετά από μια αναμονή ατελείωτη το ασθενοφόρο με το πλήρωμα του ήρθε. Μαζί του ήταν και μια μικροκαμωμένη νοσοκόμα με ανοιχτόχρωμα μαλλιά, όμορφα μάτια και μια σοβαρή συμπεριφορά.
«Ήρθε και μας συστήθηκε. Φαινόταν γνώστης της δουλειάς της και ειλικρινής- τ’όνομα της ήταν Παμ- και προφανώς την είχαν στείλει εκεί για να συνοδέψει το μωρό μας στο νέο του προσωρινό σπίτι. Μας είπε λίγα λόγια για το τι σημαίνει «πρόωρα γονείς», μας προετοίμασε για το χρόνο παραμονής του, για την ποιότητα του νοσοκομείου που θα πάει και για την μέχρι εκεί μεταφορά του. Εντυπωσιάστηκα από τον χειρισμό της ευαίσθητης κατάστασης μας, αλλά αυτό που μου έμεινε περισσότερο ήταν η ικανότητα της να φέρει την ελπίδα στην καρδιά μου, που είχε χαθεί από τη στιγμή που είδα πόσο άρρωστος ήταν. Εκείνη συνέχισε να πιστεύει πως θα επιβιώσει, παρά την μπλε κοιλιά. Έμοιαζε αποφασισμένη να του σώσει τη ζωή. Αυτό ήταν βασικό για μένα.»
Αφού η νοσηλεύτρια ηρέμησε τους γονείς, άρχισε να ετοιμάζει τον μικρούλη. Του μιλούσε γλυκά και τρυφερά. Του φερόταν σαν να μπορούσε να καταλάβει κάθε της λέξη. Η θεραπευτική διαδικασία είχε ξεκινήσει. Έτσι κέρδισε και την εμπιστοσύνη των γονιών. Της εμπιστεύτηκαν το μωρό τους σε όλη τη διαδρομή ενώ εκείνοι ακολουθούσαν με το δικό τους αυτοκίνητο μέχρι το νοσοκομείο…
tromaktiko3424 (1)
Η Παμ τελικά έγινε η κύρια νοσηλεύτρια του μικρού Τζάρεντ. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι ο μικρός έπασχε από Νεκρική Εντεροκολίτιδα, μια πάθηση συχνή στα πρόωρα βρέφη, όπου τμήματα του εντέρου υφίστανται νέκρωση (νέκρωση του ιστού). Επίσης είχε αμφιβληστροειδοπάθεια της προωρότητας  και 3ου βαθμού εγκεφαλική αιμορραγία. Η νοσηλεύτρια είχε πάρει πια τη ζωή του μικρού στα χέρια της.
«Για πέντε μήνες ήταν εκείνη, ο πατέρας του και εγώ. Μας περιβάλλανε υπέροχες νοσηλεύτριες που μέχρι σήμερα είμαστε σαν οικογένεια. Η Παμ όμως είναι σαν δεύτερη μαμά του. Είδα να προσεύχεται γι’αυτόν τις δύσκολες μέρες. Μοιράστηκα μαζί της τις μεγαλύτερες μου ανησυχίες. Με βοήθησε να βγάλω μια άκρη για το τι συμβαίνει. Τώρα πια στο σπίτι είναι οι γιαγιάδες, οι θείες και οι αδελφές μου που με βοηθάνε. Εκεί όμως ήταν η Παμ και δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ.
 
Δεν επέλεξα εγώ νοσηλευτή για το γιο μου, αλλά ο νοσηλευτής εμάς. Ο κύριος νοσηλευτής του παιδιού σας θα πρέπει να ενδιαφέρεται για το παιδί τόσο όσο εσείς. Έτσι θα έπρεπε να είναι. Θα πρέπει να έχει τις γνώσεις, την εμπειρία και την επιθυμία να αναλάβει με μεγάλο ενδιαφέρον το παιδί σας. Ο κύριος νοσηλευτής είναι ο «συνεργάτης» σας στο να εξασφαλιστεί η έξοδος του μωρού από τη Μ.Ε.Ν ζωντανό! Αυτό παίρνει ΑΓΑΠΗ!
 
Είμαι υπερήφανη να λέω ότι ο γιος μου είχε δεύτερη μαμά στη Μ.Ε.Ν. Σε αντίθεση με ορισμένες μητέρες, ήθελα οι νοσοκόμες του γιου μου να νιώθουν συνδεδεμένες μαζί του. Κατά κάποιο τρόπο με «έκανε μαμά» αυτή η εμπειρία. Εγώ και το μωρό είχαμε μια εύκολη μετάβαση στη ζωή στο σπίτι λόγω των μαθημάτων που μου έκανε για τη φροντίδα ενός πρόωρου.
 
Εκείνη με ενθάρρυνε επίσης να πάρω και εγώ το χρόνο μου και να δίνω βάση στις λεπτομέρειες. Είμαι αιώνια ευγνώμον. Ο Τζάριντ είναι ένα υγιές αγόρι χάρη σε πολλά από τα μαθήματα της.
 
Ξέρετε ποιος πρέπει να είναι ο κύριος νοσηλευτής του παιδιού σας; Είναι η νοσοκόμα με την οποία μπορείτε να το αφήσετε για να το φροντίσει και παρόλα αυτά να νιώσετε άνετα. Είναι η νοσοκόμα που της εμπιστεύεται τη ζωή του παιδιού σας. Είναι η νοσοκόμα που επιλέγει το παιδί σας. Είναι η νοσοκόμα που κάνει την επιβίωση του παιδιού σας πρωταρχική της ευθύνη.» 

Πώς χωράει το μωρό μέσα στην κοιλιά σας;

Published 3 Σεπτεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

Screenshot-117 (1)

Δεν είναι απίστευτο να συνειδητοποιείτε ότι για 9 μήνες κουβαλούσατε στα σπλάχνα σας τον μικρό θησαυρό που κρατάτε πια στα χέρια σας; Όσο μικρούλι και να είναι το μωράκι σας, είναι ασύλληπτο από πολλούς το πώς χωρούσε όλο αυτό το ανθρωπάκι στην κοιλίτσα σας.

Στο fermontfotografie μας δείχνουν με τη βοήθεια της φωτογραφίας ακριβώς τη στάση που είχε το μικράκι σας μέσα στο σώμα σας. Τα μωράκια διπλώνουν τα ποδαράκια και τα χεράκια τους και γίνονται μια μικρή μπαλίτσα. Πολλές φορές θα τα δείτε να κουλουριάζονται έτσι για να ηρεμήσουν και να αισθανθούν ασφαλή και πάλι στον έξω κόσμο. Απλά μεγαλώνοντας, είναι όλο και πιο δύσκολο να διατηρήσουν αυτή τη στάση.

 Screenshot-118

Screenshot-119

Screenshot-120

Screenshot-121

Τώρα, ξέρετε! Αλλά και πάλι, απίστευτο δεν είναι;

Πηγή:www.eimaimama.gr