Ποτήρια, λίγη κόλλα, μαγνήτες και κατευθείαν στο ψυγείο. Έτσι κάθε φορά που θέλουνε νερό ή λύση θα βρίσκεται στο ψυγείο. Κάθε μέρα τα πλένετε και για όλη την ημέρα είναι κρεμασμένα στο ψυγείο.

 

 

Η κατασκευή και οι φωτογραφίες είναι από την danamadeit.

Τα παιδιά του σήμερα θα γίνουν ο πολιτισμός του αύριο. Το να φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο σήμερα είναι σαν να βάζεις κάποιον μέσα σε ένα κλουβί με τίγρεις. Τα παιδιά δεν μπορούν να χειριστούν το περιβάλλον τουςκαι δεν έχουν πραγματικά εφόδια. Χρειάζονται αγάπη και βοήθεια για να τα καταφέρουν.

Πρόκειται για ένα ευαίσθητο πρόβλημα. Συχνά οι θεωρίες για το πώς να ανατρέφεις ή να μην ανατρέφεις ένα παιδί είναι όσες και οι γονείς. Όμως, αν αυτό γίνει εσφαλμένα, μπορεί να προκύψει μεγάλη θλίψη, και ακόμα και να περιπλέξει τα δικά του κατοπινά χρόνια. Κάποιοι προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους όπως μεγάλωσαν τους ίδιους, άλλοι επιχειρούν το ακριβώς αντίθετο, πολλοί επιμένουν πως τα παιδιά θα έπρεπε απλά και μόνο να τ’ αφήσεις να μεγαλώσουν από μόνα τους. Τίποτα από τα παραπάνω δεν εγγυάται επιτυχία. Η τελευταία μέθοδος βασίζεται σε μια υλιστική η ιδέα ότι η ανάπτυξη του παιδιού είναι παράλληλη με την εξελικτική ιστορία του ανθρώπινου γένους, πως με κάποιο μαγικό τρόπο, ανεξήγητο, το «νευρικό σύστημα» του παιδιού θα «ωριμάσει» καθώς μεγαλώνει, και το αποτέλεσμα θα είναι ένας ηθικός και καλότροπος ενήλικος, και καλότροπος ενήλικος. Παρ’ όλο που η θεωρία αυτή καταρρίπτεται με ευκολία –απλώς με το να παρατηρήσει κανείς το μεγάλο αριθμό εγκληματιών που για κάποιο λόγο το «νευρικό τους σύστημα» δεν ωρίμασε– είναι ένας τεμπέλικος τρόπος να μεγαλώνει κανείς παιδιά κι έτσι αποκτάει κάποια δημοτικότητα. Δεν προνοεί για το μέλλον του πολιτισμού σου ή για τα χρόνια των γηρατειών σου.

Ένα παιδί μοιάζει λιγάκι σαν άγραφη πλάκα. Αν γράψεις τα λάθος πράγματα πάνω της, θα λέει τα λάθος πράγματα. Αλλά, σε αντίθεση με μια πλάκα, ένα παιδί μπορεί ν’ αρχίσει να γράφει από μόνο του· το παιδί τείνει να γράφει ό,τι έχει ήδη γραφτεί. Το πρόβλημα περιπλέκεται από το γεγονός ότι, ενώ τα περισσότερα παιδιά μπορούν να είναι πολύ ευπρεπή, μερικά γεννιούνται παράφρονες και, σήμερα, μερικά γεννιούνται ακόμα και τοξικομανείς· όμως τέτοιες περιπτώσεις είναι λίγες και σπάνιες.

Δεν είναι καλό απλά και μόνο να προσπαθείς να «εξαγοράσεις» το παιδί με ένα βουνό από παιχνίδια κι αγαθά ή να το κάνεις να ασφυκτιά και να το προστατεύεις· το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εξαιρετικά άσχημο.

Πρέπει κανείς να αποφασίσει τι είναι αυτό που ο ίδιος θέλει το παιδί του να γίνει. Αυτό καθορίζεται από αρκετά πράγματα: α) από αυτό που βασικά μπορεί να γίνει το παιδί λόγω έμφυτων ικανοτήτων και δυνατοτήτων, β) από αυτό που θέλει το παιδί να γίνει πραγματικά, γ) από αυτό που θέλει κάποιος να γίνει το παιδί, δ) από τα διαθέσιμα μέσα. Όμως, θυμήσου πως, όπου κι αν καταλήγουν όλα αυτά, το παιδί δε θα επιβιώσει καλά εκτός κι αν γίνει τελικά αυτοδύναμο και πολύ έντιμο. Αλλιώς, το τελικό αποτέλεσμα πιθανόν να είναι ένα παιδί που είναι βάρος σε όλους, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του.

Όση κι αν είναι η αγάπη σου για το παιδί, θυμήσου πως, μακροπρόθεσμα, το παιδί δεν μπορεί να επιβιώσει σωστά αν δεν το καθοδηγήσει κάποιος να κάνει κάποια βήματα πάνω στο δρόμο για την επιβίωση. Αν το παιδί ακολουθήσει λάθος δρόμο, δε θα είναι τυχαίο· η σύγχρονη κοινωνία είναι κομμένη και ραμμένη έτσι ώστε να αποτύχει ένα παιδί.

Θα βοηθήσει εκπληκτικά αν κερδίσεις την κατανόηση και τη συμφωνία ενός παιδιού

Αυτό που είναι πράγματι αποτελεσματικό είναι απλώς να προσπαθείς να ακουσεις το παιδι. Είναι σίγουρα αλήθεια πως το παιδί χρειάζεται φίλους. Προσπάθησε να βρεις ποιο είναι το πρόβλημα του παιδιού πραγματικά, και, χωρίς να καταπνίγεις τις δικές του λύσεις, προσπάθησε να βοηθάς να το λύνει. Παρατήρησέ το – αυτό ισχύει και για τα μωρά ακόμα. Άκουσε αυτό που σου λένε τα παιδιά για τη ζωή τους. Άφησέ τα να βοηθούν – αν δεν το κάνεις πνίγονται από ένα αίσθημα υποχρέωσηςπου πρέπει μετά να καταπιέσουν.

Θα αποτελέσει τεράστια βοήθεια για το παιδί αν κερδίσεις την κατανόησή του κι έχεις τη συμφωνία του να ακολουθήσει αυτόν το δρόμο προς την ευτυχία και το βάλεις να τον ακολουθήσει. Θα μπορούσε να έχει μια τεράστια επίδραση στην επιβίωση του παιδιού – και στη δική σου.

Ένα παιδί εκ των πραγμάτων δεν τα πάει καλά χωρίς αγάπη. Τα περισσότερα παιδιά μπορούν να την ανταποδώσουν σε αφθονία.

Ο δρόμος προς την ευτυχία
έχει στην πορεία του το
ν’ αγαπάς και να βοηθάς τα παιδιά από τη βρεφική ηλικία
μέχρι το κατώφλι της ενήλικης ζωής τους.

Απο το βιβλιο Ο δρομος προς την ευτυχια

Λενα

Δεν μου αφησες το ονομα σου αλλα θα σου πω πως με εκανες να κλαψω…

Εχεις καθε δικιο να πονας και να σκεφτεσαι ετσι…

Ο χαμος που βιωσες ειναι καταρα για μια μανα…

Οχι δεν θα σου πω πως θα περασει…

Ξερω πως δεν περναει ποτε…

Θυμαμαι την γιαγια μου καθε επετειο του θανατου του παιδιου της να καθεται σε μια καρεκλα με ενα ποτηρι κρασι στο χερι να κλαιει…

Δυναμη να ζησεις τις στιγμες το κενο και συντομα να ξαναβρεις την ελπιδα και το χαμογελο σου…

Σοφια

Έχω ένα κοριτσάκι 3 χρονών. Πριν από 4 μήνες, ύστερα από ξαφνική και αναγκαία περίδεση τραχήλου, γέννησα πρόωρα ένα κοριτσάκι.

Έζησε 15 ολόκληρες μέρες.

Παλεύοντας για τη ζωή της.

Και εκεί που έδειχναν όλα καλά οτι υπήρχαν ελπίδες μια επιπλοκή και αυτό ήταν.

Έφυγε μακρυά μας. Πως μπορείς να πιστέψεις οτι αυτό το πλασματάκι που του κρατούσες το χεράκι, που σου έσφιγγε το δάχτυλο , που σε κοιτούσε με εκείνα τα μικρά στρογγυλά μαύρα μάτια, δεν θα μπορείς πλέον ούτε να το δεις , ούτε να το ακουμπήσεις.

Δεν μπόρεσα να την πάρω μία αγκαλιά.

Μόνο όταν πάγωσε το σωματάκι του μπόρεσα να τη σφίξω.
Αλλά ήταν πλέον αργά.

Πως μπορείς να ζεις με αυτές τις αναμνήσεις και να γελάς? Είμαι τυχερή που έχω ένα παιδί λένε. Πόσο τυχερή μπορεί να είμαι αφού έχασα εκείνη? Θα κάνω άλλο λένε, αλλά δεν θα είναι η Αντωνία μου. Τη σκέφτομαι συνέχεια να την ακουμπάω στα χεράκια στα ποδαράκια στο λαιμό στα μάγουλα στα αυτάκια της στη κοιλίτσα της.
Πώς μπόρεσε να μου την πάρει? Τήν ήθελε λέει κοντά του. Γιατί εγώ δεν την ήθελα?
Ποιος ΘΕΟΣ στερεί απο ένα παιδί την αγκαλιά της μάνας του.
Με ρωτάνε πόσα παιδιά έχω. Και εγώ απαντώ ένα, γιατι πονάει να μιλήσω για το χαμό της. Και δεν θέλω και τη λύπηση κανενός. Αλλα αμέσως το μετανιώνω γιατι την ακουώ να με ρωτάει εμένα μαμά με ξέχασες?
Είναι πολυ δύσκολο να στέκεσαι πάνω απο τον τάφο του παιδιού σου και να σκέφτεσαι οτι εκείνη είναι μέσα εκεί και δεν μπορείς να κάνεις κάτι . Απλά εύχεσαι όλα αυτα να είναι ένα κακό όνειρο και απο στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσεις και θα την έχεις στην αγκαλιά σου.

Αξιότιμες μαμάδες αυτή εδώ είναι η ιστορία μου….

Ειμαι η Ναντια και μεγαλωνω μονη μου τα 2 μου παιδια.

Οπως καταλαβατε ειμαι και γω μια χωρισμενη μαμα…

Oλες μας περνάμε από πολύ άσχημα συναισθήματα όπως πίκρα, απογοήτευση, θυμό, αγανάκτηση, γιατί…. γεννήθηκα και μεγάλωσα σε επαρχεία…. καλό? κακό?

Εγώ όμως με τα καλά του και με τα άσχημα του τον αγάπησα τον τόπο μου…

Μικρό κορίτσι ήμουν όταν γνώρισα τον πρώην σύζυγό μου… μόλις 19 ετών….

Νησιώτης εκείνος μόλις 21…

Το πρώτο λάθος…  ηταν που αποφασίσαμε να παντρευτούμε…. πριν καλά καλά γνωρίσουμε και οι δύο την ζωή… Δεύτερο μεγάλο λάθος ήταν που μπερδέψαμε τα κοινά ενδιαφέροντα με την αγάπη…

Τραγικό λάθος….

Και οι δύο εδώ έχουμε το ίδιο μερίδιο ευθύνης…. μέχρι εδώ…

Τώρα εμενα το μεγάλο μου λάθος ήταν ότι σε όλα έλεγα ναι…

Αλλωστε τότε δεν είχα λόγο να λέω όχι…

Πάντα παντού να πάμε στους συγγενείς του για φαγητό ,έκανα πάντα παρέα με άτομα που ήξερε γιατί αφού μετακόμισα στο δικό του μέρος, λογικό να γνωρίσω και να κάνω παρέα με άτομα που ήξερε….

Μέχρι εκείνη την στιγμή όλα καλά…

Απορροφηθήκαμε πάρα πολύ με τις οικογενειακές αρρώστιες από την μεριά του πρώην μου, με αποτέλεσμα να μην εχουμε χρόνο να δούμε ότι πραγματικά δεν ταιριάζαμε τόσο όσο νομίζανε όλοι στην αρχή….

Ούτε και εμείς δεν το είχαμε καταλάβει δηλαδή…

Μετά από 3 χρόνια έρχεται στην ζωή μας ο πρώτος μας γιος…

Ολα καλά στην αρχή μέχρι που μετά από ένα χρόνο, ο γιος μας… κάτι δεν πήγαινε καλά στην υγεία του , η ανάπτυξή του δεν ήταν αυτό που θα περιμέναμε…

Ηταν μόλις 14 μηνών ο γιος μου που άρχισε να παρουσιάζει τα συμπτώματα του αυτισμού  και εγώ εκείνη την εποχή μένω ξανά έγκυος στο δεύτερο μου γιο..

Με την κοιλιά στο στόμα άρχισα να τρέχω στους γιατρούς το πρώτο μου γιο…

Κάποιο βράδυ του λέω του πρώην μου ότι ο Λευτέρης μας πάσχει από το σύνδρομο του αυτισμού…

Σαν άνθρωπος που μου αρέσει το διάβασμα είχα διαβάσει για τον αυτισμό και έβλεπα μέρα με την μέρα τα συμπτώματά να πληθαίνουν…

Γεννάω…

Οι γιατροί για το πρώτο μου γιο μου είχαν συστήσει να περιμένω τα ορόσημα ώστε να δουν ποια πραγματα δεν μπορούσε να κάνει ο Λευτέρης μου…

Επρεπε να περιμένω… περίμενα…

Οταν το είπα αυτό στο οικογενειακό περιβάλλον για τον αυτισμό με βγάλανε τρελή…

Ο πρώην αποστασιοποιημένος… και αυτή ειναι η  στάση  που κρατά μέχρι και σήμερα…

Με τα πολλά τον πήγα σε γιατρό αναπτυξιολόγο και η διάγνωση ήταν αυτισμός..

Ηρέμησα…

Τώρα ποια ήξερα για τι πράγμα πολεμάω…

Αρχισα να μιλάω με κόσμο… με πολύ κόσμο..

Αυτό δεν άρεσε στον πρώην σύζυγο που είχε συνηθίσει μια κοπέλα να μιλάει μόνο με τους συγγενείς…

Οταν έμαθα την διάγνωση μέσα σε μια βδομάδα είχα μάθει όλους τους συλλόγους όλα τα δικαιώματα που έχει ένα παιδί στον αυτισμό…

Ξεκίνησα κατευθείαν και ψυχοθεραπεία γιατί δεν ήθελα ούτε να αγκιστρωθώ πάνω στο παιδί αλλά να μην παραμελήσω και το σύζυγο…

Ειλικρινά δεν παραμέλησα ούτε αγκιστρώθηκα…

Εκεί αρχίσανε να φαίνονται τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση…

Ο πρώην έπεσε σε θλίψη… μια θλίψη που κρατά και σήμερα σύμφωνα με τους ψυχολόγους…

Ολοι ήταν άχρηστοι για αυτόν..

Πραγματικά ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΤΗΓΟΡΩ….

Δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει σε όλο αυτό…

Τελικα και ο δεύτερος μου γιος τελικά έχει αυτισμό…

Αυτο ήταν χαστούκι πραγματικό…

Εγώ εξελισσόμουν… μέσα από το θέμα των παιδιών μου πραγματικά έβγαλα όλα αυτά τα κόμπλεξ που με διακατείχαν πάντα…

Εφευγα κάθε φορά, κάθε βδομάδα, δύο μέρες για να βρίσκομαι Αθήνα για να κάνω θεραπείες των παιδιών μου στην αρχή τον μεγάλο μου γιο πρώτα και τώρα εδώ και 3 χρόνια περίπου και το μικρό μου…

Συνολικά εδώ και 5 χρόνια… χωρίς να αφήσω το σπίτι μου βρώμικο…

Ούτε και σε οικογενειακές συγκεντρώσεις και υποχρεώσεις δεν έλειπα… πίστευα ότι όλα ήταν καλά…

Δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι το πλοίο του γάμου μας ναυαγούσε…

Τελικά μετα από πολλά λόγια, πολλά δάκρυα, είπα το τέλος…
Δεν μπορούσα να πολεμήσω για κάτι που στο κάτω κάτω της γραφής δεν ήθελε να πολεμήσει και ο ίδιος…

Οπως και  το παραδέχτηκε…

Είναι πατέρας των εκπληκτικών μου γιων…

Δεν μπορούσε και δεν τον κατηγορώ….

Θέλω να είναι καλά…

Μην νομίζετε ότι δεν έχω θυμό…

Και αναρωτιεμαι  γιατί…

Αλλά όταν βλέπω ότι τα παιδιά μου πάνε από το καλό στο καλύτερο, λέω μέσα μου, ότι όλα είναι καλά….

Με ενοχλούσε πολύ εδώ η νοοτροπία που ζούσα ότι »ε εντάξει τα παιδιά είναι στον αυτισμό, θα μεγαλώσουν, όλοι τα ξέρουν, θα βρουν εδώ μια δουλειά και όλοι θα τα βοηθάνε»…

Εγώ δεν ετοιμάζω τα παιδιά μου για να σταθούν μόνο εδώ στον νησί τους…

Τα ετοιμάζω γενικά για να σταθούν στην ζωή τους.. και αυτό ήταν κάτι που τους έλεγα σε όλους και τους εκνεύριζε.. Τους εκνεύριζα γιατί έλεγα ανοιχτά αυτό που σκεφτόμουν και δεν ήμουν ψεύτικη…

Μετά το χωρισμό πολλά λόγια…

Συκοφαντίες…

Είδα ποιοι είναι δίπλα μου… και ήταν ελάχιστοι…

Ο πρώην δεν μπορούσε να μιλάει σε άλλα άτομα που δεν πολύ γνώριζε όπως εγώ…

Αλλά με πολλούς γονείς που μίλαγα με βοηθήσανε γιατί και μου δώσανε πληροφορείς που εγώ ζητούσα αλλά και μου έκανε καλό να μιλάω με άτομα που ξέρανε κάποια πράγματα..

.Σήμερα είμαι 32 χρονών, ο μεγάλος μου γιος είναι 8 χρονών και ο μικρός μου 6… τώρα ξεκινά μια καινούρια μέρα για μένα και τα παιδιά μου..

Ο Θεός να μας έχει καλά…

Συγνώμη άμα σας κούρασα…

Με πολύ αγάπη και καλή δύναμη σε όλες τις μαμαδες που μεγαλωνουν μονες τα παιδακια  μας!

Ναντια

Το ονομα μου ειναι….

Δεν εχει καμια σημασια …

Ισως να μην το θυμαμαι και συγχωρεστε με νιωθω πως αυτη που υπηρξα εως τωρα δεν ζει πλεον…

Με θυμαμαι να πεθαινω να σβηνω παλευοντας να παρω την τελευταια μου ανασα στα χερια του αντρα μου…

Ναι καλα καταλαβες …

Πλεον δεν εχω ονομα …

Πλεον ειμαι μερος μιας στατιστικης.

Ειμαι η μια γυναικα στις 5 που εχω πεσει θυμα ενδοοιογενειακης βιας.

Δυσκολα πραγματα…

Δυσκολα να τα πεις δυσκολα να επιζησεις δυσκολα να παρεις κουραγιο να σηκωθεις να ζησεις…

Θυμαμαι και δεν ξερω αν θελω να θυμαμαι…

Αλλα πασχιζω να θυμηθω για να σας μεταφερω πως ενιωσα οχι για να τα βγαλω επιτελους απο μεσα μου γιατι αυτο ειναι αδυνατον.

Πασχιζω να θυμηθω γιατι ξερω πως καποια απο εσας εκει εξω το ζει κατ  επαναληψη …

Καποια εκει εξω πιστευει πως ηταν μια φορα η πιστευει πως δεν υπαρχει διεξοδος.

Νομοι υπηρεσιες δικηγοροι υπηρεσιες στηριξης ψυχολογοι…

Κανεις δεν μπορει να σε βοηθησει αν δεν πιστευεις σε εσενα.

Αν δεν πιστευεις πως μπορεις να φυγεις ,πως  μπορεις να τα καταφερεις, πως δεν σου αξιζει.

Ενιωσα εγκλωβισμενη φυλακισμενη ενιωσα τον φοβο να ποτιζει καθε κυτταρο του σωματος μου.

Θα πεθανω …

Θα γυρισει να με αποτελειωσει…

Που να παω?

Πως θα ζησω ?

Δεν υπαρχει κανεις …

Που να το πω?

Ντρεπομαι…

Ντρεπομαι για μενα για εκεινον για την καταντια μου για τα χρονια που αφιερωσα για την αγαπη που πεταξε στα σκουπιδια για την ζωη μας που κλωτσησε χωρις δευτερη σκεψη.

Αραγε τι μπορει να σκεφτηκε και ενιωσε τοσο ικανος να με σκοτωσει…

Τι μπορει να του εχω κανει…

Ριχνω παντα το φταιξιμο σε μενα οπως και εσυ!

Αν δεν ειχα μιλησει ετσι αν ειχα βγαλει τον σκασμο αν δεν τον νευριαζα αν δεν ηθελα να χωρισουμε…

Ολες οι ενοχες σερβιρισμενες σαν  ετοιμο φαγητο των πρεπει της κοινωνιας μας.

Ακομα δεν ξερω πως γλιτωσα με τι κουραγιο σχηματισα τον αριθμο της γραμμης στηριξης τον αριθμο της αστυνομιας …

Με τι κουραγιο  και δυναμη πηρα τηλεφωνο μεσα στα αγρια χαραματα μια φιλη να ερθει να με παρει να παω στο τμημα.

Με τι δυναμη εμφανιστηκα εκει μελανιασμενη προδωμενη με τα ματια πρησμενα απο το κλαμμα.

Το μονο που σκεφτομουν ειναι πως δεν πρεπει να κανω πισω δεν πρεπει να γυρισω δεν πρεπει να μετανιωσω.

Δεν θελω να ειμαι θυμα θελω να ζησω.

Φοβαμαι αλλα οσο ακομα ανασαινω, θελω να κανω προσπαθειες να ελευθερωθω.

Σε κανεναν δεν αξιζει να ζει ετσι.

Ειναι δυσκολο το ξερω κανενας δεν σε περιμενει με ανοιχτες τις αγκαλες να σε βοηθησει..

Ετσι νομιζα …

Κανενας δεν σου στρωνει για να κοιμηθεις..

Και ισως στην αρχη τα στρωσιδια ειναι σκληρα και το κορμι σου κρυωνει και ποναει.

Αλλα πρεπει να διαλεξεις …

Πρεπει να διαλεξεις ποια στατιστικη θελεις να εισαι…

Η μια στις 5 που πεφτει καθημερινα θυμα η η μια που τολμαει να φυγει μακρια απο ολα οσα ξερει οσα εχει συνηθισει κανοντας μια βουτια στο αγνωστο με μια ελπιδα να τα καταφερει?

Θυμαμαι τον πανικο το αγχος τους εφιαλτες καθε βραδυ και την θλιψη.

Γιατι?

Γιατι να συμβει σε εμενα γιατι να μην αλλαζε γιατι γιατι ατελειωτα που με στοιχειωνουν ακομα.

Μετα ηρθε η συγνωμη το θα αλλαξω το δεν θα ξαναγινει.

Και εκει ειναι που θελεις να πιστεψεις με καθε τροπο πως σου λεει αληθεια.

Πως ο ανθρωπος που σε αγαπησε μετανιωσε που σε πονεσε.

Αλλα θυμασαι παλι τις στατιστικες και ξερεις βαθια μεσα σου πως η κατασταση ειχε κλιμακωθει..

Απο την αγαπη στην αδιαφορια απο την αδιαφορια στην απαξιωση απο την απαξιωση στη βια.

Ξερεις πως μεσα σου δε θα τον συγχωρησεις ποτε και πως ολα εχουν τελειωσει.

Αυτη η ζωη που ειχες τελειωσε καιρο τωρα σαν ενα καλο  μπουκαλι κρασι …

Και εσυ επεμενες να θελεις να πιεις λιγο ακομα να θυμηθεις την υπεροχη γευση που σου αφηνε στο στομα…

Αλλα δεν ειχε αλλο …

Και βολευτηκες με την φτηνη ρετσινα και επινες αχορταγα μπας και κανεις λιγο κεφαλι…

Μπας και γινει κατι οπως πριν…

Ωσπου το στομαχι σου δεν αντεξε αλλο την αηδια…

Αφου  προσπαθεις να βολευτεις με αναμνησεις το μυαλο σου δεν συμφωνει…

Τελειωσαν ολα σου λεει και ξερναει την φτηνια μπας και ξεκολλησεις…

Τελικα σκεφτομαι πως οτι εζησα ηταν δωρο…

Ηταν ο μονος τροπος να αφησω απο τα χερια μου το νεκρο γαμο μου.

Ο μονος τροπος να σταματησω να προσπαθω να κολλησω τα σπασμενα κομματια…

Ο μονος τροπος να διεκδικησω να ζω οπως μου αξιζει.

Τωρα ποια παλευω να βρω ποια ειμαι …

Ποια εγινα πως θα γινει να ζησω χωρις να σκεφτομαι πως ειμαι μερος μιας στατιστικης.

Δεν με νοιαζει τι θα ερθει  αν θα ερθει πως θα ερθει.

Με νοιαζει μονο καθε ανασα που παιρνω να αξιζει.

Στατιστικά έχει βρεθεί ότι στην Ευρώπη 1 στις 5 γυναίκες έχει υποστεί βία κάποια στιγμή στη ζωή της από το σύζυγο ή το σύντροφο της. Στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των στοιχείων που αφορούν τη συχνότητα των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας προέρχεται από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων.Σύμφωνα με στοιχεία που έχουν συλλεχθεί από γυναίκες θύματα στις συμβουλευτικές υπηρεσίες κατά το διάστημα 2002 – 2005, το πρώτο περιστατικό βίας παρατηρείται συνήθως μετά το γάμο (56,06%) και οι γυναίκες, παρά τη βίαιη συμπεριφορά του συζύγου τους (80%), εξακολουθούν να μένουν μαζί τους (65,22%). Η συνηθέστερη μορφή βίας είναι η ψυχολογική και η σωματική, ενώ λιγότερο συχνά αναφέρεται μόνο η ψυχολογική βία.

Βλέπω καθημερινά ανθρώπους με τα μούτρα κατεβασμένα…Σέρνουν τα πόδια τους λες και είναι δεμένοι με βαριές αλυσιδές…Ετοιμοι για τα κάτεργα….Την καλημέρα την έχουν ξεχάσει καιρό τωρα και το μόνο που βγαίνει απο τα χείλη τους είναι ενα μουγκρητό που μοιάζει σαν ”γεια”….Αναγκαστικό και αυτο….Δεν σηκώνουν το βλέμμα να σε κοιτάξουν ,λες και τα βλέφαρα τους έχουν κατεβάσει ρολά….

Το γιατί είναι ετσι όλοι το γνωρίζουμε….

Το γιατί πρέπει εμείς οι υπόλοιποι να τους ανεχόμαστε το έχετε αναρωτηθεί?

Εμείς που επιμένουμε να πιστεύουμε σε ένα καλύτερο αύριο,που θέλουμε να κοιτάμε με αισιοδοξία το μέλλον και να διατηρούμε την παλέτα της ζωης μας γεμάτη χρώματα,γιατι πρέπει να κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι μπροστά στην μιζέρια τους και την κακοτροπιά τους?

Γιατί πρέπει καθημερινά να μας μαυρίζουν την ημέρα?

Αλήθεια πιστεύουν πως με αυτόν τον τρόπο θα μυήσουν και άλλους στην απέραντη απογοήτευση και έτσι θα αλλάξει ο κόσμος?

Ναι σίγουρα θα αλλάξει….

Θα γίνει πιο μαύρος….Πιο καταθλιπτικός…Θα υπάρχουν περισσότερα κεφάλια στραμμένα στο τίποτα…

Βαρέθηκα να ακούω γύρω μου οτι όλα θα γίνουν ακόμα πιο άσχημα,οτι παμε απο το κακό στο χειρότερο…

Οχι κυριοι…

ΕΓΩ ΔΕΝ ΠΑΩ ΠΡΟΣ ΣΤΟ ΧΕΙΡΌΤΕΡΟ…

Οδεύω προς το καλύτερο με σύμμαχο την άσβεστη ελπίδα μου και την δύναμη της ψυχής μου…

Αφήνω πίσω μου όλα τα κακά της μοίρας μου και ξαναχτίζω απο τις στάχτες μου…

Αρνούμαι να μπω στον λαβύρινθο της καταστροφολογίας σας ακόμα και αν έχετε δίκιο…

Δεν σκύβω το κεφάλι σε κανέναν…

Δεν θα δώσω σε κανέναν την χαρά να πει ”ΣΕ ΝΙΚΗΣΑ”

Καταλαβαίνω πως άνθρωποι βρέθηκαν στον δρόμο ξαφνικά,πως έχασαν περιουσίες,καταστράφηκαν…

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι ανθρωποι που ποτέ δεν γεύτηκαν τις χαρές της ζωής,μιας και τους χτύπησε με ανίατες ασθένειες και αξεπέραστα προβλήματα….

Τα ζώστηκαν όμως στην πλάτη και με το βλέμμα στον ουρανό συνέχισαν να παλεύουν χαρίζοντας στην μοίρα τους το πιο πλατύ τους χαμόγελο….

Δεν θα αφήσω ποτέ το παιδί μου να πιστέψει οτι δεν έχει μέλλον στην χώρα που γεννήθηκε…Γιατί τότε δεν θα μπορέσει να καταλάβει το νόημα της υπαρξης του…

Το μέλλον του δεν καθορίζεται μόνο απο τις σπουδές του και τα πλούτη που θα μπορούσε να αποκτήσει…

Το μέλλον του είναι η ίδια η ζωή του…Ο χαρακτήρας του…Η ευτυχία που θα γνωρίσει μέσα απο τις μικρές χαρές της ζωής…

Ας μην γίνει σπουδαίος και τρανός…Ας αποκτήσει μεγαλείο ψυχης…

Ας μην γίνει πλούσιος…Ας είναι η περιουσία του η αγνή καρδιά του,η ταπεινότητα και η ανθρωπιά του…Οι φίλοι του…

Δεν θέλω το παιδί μου να βλέπει γύρω του την μιζέρια σας…

Θέλω να βλέπει τον κόσμο μεσα απο τα μάτια της υπέροχης ψυχής του…

Να αγαπήσει και να αγαπηθεί…

Να μάθει πως τα παραμύθια είναι για να τα διαβάζουμε όχι για να χάφτουμε…

Να μπορεί να ξεχωρίζει τους ψευτες και τους απατεώνες που με νύχια και με δόντια προσπαθούν να καταστρέψουν το μέλλον του και να επιλέγει ανθρώπους με όραμα στο τιμόνι της ζωής….

Αφήστε λοιπόν την κλάψα και την απαισιοδοξία σε αυτούς που σας την εμφύτεψαν μέσα στις ψυχές σας και αντιμετωπίστε την ζωή σας με δύναμη και θέληση…

Σκύβοντας τα κεφάλια το μόνο που καταφέρνετε είναι η υποταγή σας στο άρρωστο κατεστημένο όλων αυτών που σας έβαλαν σκοινάκια και σας κατοχύρωσαν σαν μαριονέτες τους…..

Υπάρχει μέλλον….Υπάρχει ζωή…Και είναι μπροστά μας….Ας κάνουμε λοιπόν το πρώτο βήμα,δείχνοντας τους ποιος θα είναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος….

 Η Ελπίδα μου δεν θα γίνει υποχείριο κανενός…..

Κάτω τα χέρια σας λοιπόν….

Τζενη Γεωργίου

Θλίβομαι…

Ωρες μετά ένα ποδοσφαιρικό αγώνα και το facebook δεν λέει να ξεβρωμίσει απο τις βωμολοχίες, ηλίθια σχόλια, κατινιά….

Δεν είμαι ποδοσφαιρόφιλη..

Δεν μου αρέσει το άθλημα, αλλά έχω υπάρξει φίλαθλος σε άλλα σπόρ, με μεγάλες ομάδες, τις έχω ακολουθήσει σε αγώνες, έχω φανατιστεί, έχω τσιρίξει σε γήπεδα, έχω «κράξει» διαιτητές για αδικίες, έχω πολλά…

Όχι όμως αυτό το απαράδεκτο χάλι…

Όχι για τη φανέλα, αλλά για το άθλημα..

Όχι για να την πώ στον άλλον για τη μάνα του, την αδερφή, του, το παιδί του, αλλά για τη χαρά του να δω έναν καλό αγώνα… Και το να βλέπω τόσο κόσμο να σκυλοβρίζεται ( άρα τα σκυλιά που τόσο άδικα αναφέρουμε σ’αυτή την έκφραση, είναι τόσο «απολίτιστα» όσο εμείς οι άνθρωποι;;) με τέτοιο τρόπο, που εκτοξεύει «ευφάνταστα» συνθήματα που, αν σε άλλη στιγμή της καθημερινότητάς του τα άκουγε απο το στόμα του παιδιού του να στοχεύουν ένα άλλο παιδί, θα γίνονταν έξαλλοι και θα ξεστόμιζαν χείμμαρους διδαχές, με κάνει να θέλω να κλειστώ μέσα στους τοίχους του σπιτιού μου μη τυχόν και τους ανταμώσω στο δρόμο… απο αηδία, όχι απο φόβο….

Όχι για το άθλημα, αλλά για να ψοφήσει η κατσίκα του πράσινου, κόκκινου, μαύρου, κίτρινου αντιπάλου..

Όχι για να δώσουμε ένα πρότυτο στα παιδιά, αλλά για να τα φανατίσουμε, να τα κάνουμε σαν τα- καθόλου «όμορφα»- μούτρα μας και να καμαρώνουμε την κατάντια μας…

Όχι για να προκριθεί- στο κάτω κάτω της γραφής- μία Ελληνική ομάδα στο εξωτερικό, αλλά για να «θάψουμε» τους «αδερφούς» μας που ντύνονται με άλλο χρώμα κάτω απο τόνους βρωμιάς.

Όχι για να αγκαλιαζόμαστε και να χορεύουμε στις κερκίδες για τη νίκη, αλλά για να σκοτωνόμαστε στο ξύλο ανάμεσα σε καθίσματα που εκτοξεύονται, σε «θύρες»¨που γεμίζουν αίμα…

Και αυτός ο κόσμος έχει τη δύναμη στα χέρια του να αλλάξει την χώρα απο την κατρακύλα…

Έχει τη δύναμη της ψήφου, τη δύναμη του δίκαιου να αντιτάξει στην αδικεία που μας πονίγει και μας κατατρώει σαν χώρα..

Την οργή που κλείνει μέσα του, τον έχουν καθοδηγήσει να την κατευθύνει στον συνάνθρωπο και όχι στους υπαίτιους που καταστρέφουν τη γή που πατάμε, τα δικαιώματά μας, τα δεδουλευμένα μας, τη χαρά μας, την υγείας μας, την παιδεία μας… Και κάνουμε μόνο επαναστάσεις στα γήπεδα, και όχι στους δρόμους…

Και αντί να κάνουμε τα πάντα για να ρίξουμε κυβερνήσεις που ρημάζουν τις ζωές εκατομμυρίων, κάνουμε εμφυλίους για να ρίξουμε διοικήσεις και εκατομμύρια στις τσέπες ποδοσφαιριστών και παραγόντων… Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει τους ανθρώπους….

Αλλά τέτοιες μέρες, πραγματικά δεν θέλω να σας ξέρω φίλοι «φίλαθλοι»

Και σίγουρα δεν θέλω να ορίσετε εσείς το μέλλον του παιδιού μου…

Ελια

Ειμαι κ εγω μια super mum τωρα ροκ πιο πολυ σε λαικο θα το ελεγα..

Εχω ενα γιο 2 χρονων,εναν κουκλο..
Περυσι τετοιο καιρο ηταν να παω να κανω εξετασεις τις καθιερωμενες των γυναικων ξερετε..
Ομως ενα γαμηλιο ταξιδι μετα απο αρκετους μηνες που μου εκανε εκπληξη ο συζυγος μου με εκανε να το αναβαλω.
Πηγαμε περασαμε υπεροχα,μετα απο πολλα χρονια με αναποδιες,αρρωστιες,λυπη κ θανατους κ σωματικους κ πνευματικους..
Γυρισαμε κ ειπα ελα μωρε τον αλλο μηνα οι εξετασεις.
Περασανε πολλοι μηνες περιπου 8..
Ενδιαμεσα μειναμε κ οι δυο χωρις δουλεια,αναγκαστηκαμε να αλλαξουμε σπιτι,φυγαμε κοντα απο φιλους κ συγγενεις λογο συνθηκων.
Τον Δεκεμβριο εε επιτελους ειπα πολυ το καθυστερησα αντε αν κ με τρελες οικονομιες για να κανω ενα απλο τεστ παπ,πηγα.
Βγηκαν τα αποτελεσματα με περνουν τηλεφωνο ομολογω οτι δεν το σπουδαιολογησα να παω να παρω τις εξετασεις..
Περασε καιρος περιπου 25 μερες μεχρι που το εδωσαν σε δικο μου ανθρωπο να το φερει.
Ημουν σιγουρη οτι αντε να μου βρουν μυκητες σιγα μη συμβει κατι κακο σε μενα..
Αυτη η σιγουρια μου…
Ανοιγω λοιπον το τεστ με την σιγουρια μου οτι δεν θα δω τιποτα κ διαβαζω την αρχη του δραματος..
Ενδειξεις κονδυλωματων.
Οκ δεν ειναι κ τιποτα λεω.
Μιλαω με τον γιατρο κ μου λεει ελα για κολποσκοπιση οκ..
Σιγουρη οτι η βιοψια παλι δεν θα εδειχνε τιποτα αφου εχω κανει κ εμβολιο για τις παθησεις του τραχηλου.
Αυτη η σιγουρια μου..αααα αχ αυτη η σιγουρια.
Εχθες λοιπον εμαθα οτι εχω καρκινο του τραχηλου.
Ειμαι μολις 27 ετων..κ μαμα.
Αρχιζω με χειρουργειο κ μετα βλεπουμε.
Μην αμελειτε τις εξετασεις σας..
Εμενα η σιγουρια μου μου απεδειξε οτι ειμαι γελοια.
Παλευω για τον γιο μου κ θα βγω νικητρια..
Παλευω για μενα γιατι το αξιζω να βγω νικητρια.
Τελικα να ευχεστε να μην μας στελνει ο θεος αυτα που μπορουμε να αντεξουμε..
Ευχομαι με καποιο τροπο να αφυπνηστουν ολες.
Τ.π.

Ξαφνικά βλέπω το παιδί μου να αλλάζει…

Κλείνετε όλο και περισσότερο στον εαυτό του,δεν μιλάει,προφασίζεται διάφορους λόγους προκειμένου να μην πάει στο σχολείο…

Μάλλον βαριέται και δεν θέλει να γράψει.Μπορεί και να μισεί το πρωινό ξύπνημα όπως εγώ στην ηλικία του…

Ένα βράδυ κατουρήθηκε στον ύπνο του…

Εκατό φορές του έχω πει να πηγαίνει στην τουαλέτα πριν κοιμηθεί…

Πάλι γεμάτο μελανιές ήρθε…

Αμάν πια…Πόσο άγαρμπο είναι…Όλο πέφτει…

Σταμάτησε να τρώει…Κάνει λέει δίαιτα…

Το μαναράκι μου…Χαχαχαχα κοίτα που νοιάζεται για την σιλουέτα του απο τώρα…

Πάλι χτύπησε το αδερφάκι του…

Ζηλεύει μάλλον…

Πόσες ακόμα δικαιολογίες θα πούμε στον εαυτό μας για να πειστούμε οτι όλα πάνε καλά με το παιδάκι μας?

Πόσο ακόμα θα κλείνουμε τα μάτια απο τον φόβο μην ταράξει κάτι την οικογενειακή μας ευτυχία?

Πόσο θα κρυβόμαστε πίσω απο το δάχτυλο μας απο συστολές του τύπου »μην πουν οτι το παιδί μου έχει πρόβλημα?»Απο ντροπή μην και στιγματιστούμε?

Ήρθε ο καιρός να ξεστομίσουμε την λέξη που τρέμουμε…

BULLING

Ένα φαινόμενο που δυστυχώς εξαπλώνεται σαν πανάκεια στα σχολεία…Παιδιά εναντίον παιδιών..Ένας πόλεμος με πολλά θύματα και κανέναν νικητή…

Ποτέ κανείς δεν είχε φανταστεί οτι θα έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις…Η σιωπή φάνταζε σαν την μόνη λύση…Ότι δεν μαθαίνετε δεν μπορεί να μας αγγίξει…Δεν θα γίνουμε ποτέ  δαχτυλοδεικτούμενοι αν δεν μαθευτεί…

Μέχρι που κάποιος έκανε την αρχή…Μέχρι που μια παιδική ψυχούλα δεν άντεξε τον πόνο και την περιφρόνηση και ξέσπασε φωνάζοντας ΤΕΛΟΣ….

Μακάρι όλα τα παιδιά να είχαν την δύναμη να το κάνουν αυτό…Μακάρι να μην υπήρχαν περιπτώσεις αυτοκτονιών,απο μαθητές που βρέθηκαν σε αδιέξοδο και σαν μόνη λύση βρήκαν αυτήν της ολικής φυγής…Μακάρι να μην υπήρχαν γονείς που παρακαλούν να είχαν καταλάβει…Να είχαν δει…..

Ας μην μείνουμε όμως στα μακάρι…Ας ξεκινήσει ο κάθε ένας απο εμάς την δική του εκστρατεία.την δική του μάχη…Μια μάχη με όπλα την κατανόηση,την αγάπη,την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης των παιδιών…

Μόνο αν αγαπήσουν τον εαυτό τους θα σταματήσουν να αισθάνονται ένοχα…

Μόνο εάν ενημερωθούν σωστά θα μπορέσουν να κατανοήσουν το μέγεθος της καταστροφής στις ψυχούλες τους…

Και τότε τα θύματα θα γίνουν πολέμιοι του εκφοβισμού και οι θύτες θα καταλάβουν οτι αυτό που θεωρούσαν αστείο στην ουσία είναι δηλητήριο που κατατρώει το είναι τους…

Γιατί τόσο τα θύματα όσο και οι θύτες έχουν ανάγκη την υποστήριξη,την κατανόηση και την ενημέρωση…

Κανένα παιδί δεν γεννήθηκε κακό…Οι καταστάσεις και τα λάθος πρότυπα είναι αυτά που το οδήγησαν σε αυτό το σημείο…Το πρόβλημα πρέπει να λύνεται ολοκληρωτικά…Δεν μπορούμε να απαιτούμε την παραδειγματική τιμωρία ενός παιδιού με αποτέλεσμα να το ωθούμε στην απέναντι όχθη…Με το να γίνει ο θύτης θύμα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να γίνουμε συνένοχοι στο έγκλημα…Πρέπει όλα τα παιδιά να βοηθηθούν και όλα μαζί να γίνουν ένα …Μόνον έτσι θα εξαλειφθεί αυτό το φαινόμενο…Μόνον έτσι θα βγάλουμε σωστούς ανθρώπους στην κοινωνία…

Γιατί ας μην ξεχνάμε πως τα παιδιά είναι το μέλλον μας…Ας φροντίσουμε αυτό το μέλλον να είναι φωτεινό και καθαρό….

Τζένη Γεωργίου….