Αναστασία Νάννου

Όλες οι σχέσεις ξεκινούν ονειρικά. Υπάρχει ενθουσιασμός, το χαμόγελό μας αγγίζει τα αυτιά, δε χορταίνουμε να βλέπουμε τον άλλο και να γελάμε χωρίς λόγο. Νιώθουμε τόσο ερωτευμένοι που πιστεύουμε πως όλο το σύμπαν συνωμότησε για να βρεθούμε με αυτόν τον άνθρωπο. Και έρχεται η κακιά στιγμή και ανακαλύπτουμε ότι ήταν άνθρακας ο θησαυρός! Δε φταίει όμως κανείς άλλος παρά μόνο εμείς, γιατί εμείς τους κάναμε ονειρικούς αυτούς τους έρωτες, εμείς τους φανταστήκαμε, εμείς χτίσαμε σκαλί-σκαλί το βάθρο του άλλου και τον αποθεώσαμε. Τόσες προσδοκίες χαμένες και τόση απογοήτευση στο βωμό της απομυθοποίησης.

Ο έρωτας τρέφεται από το θαυμασμό. Ερωτευόμαστε κάποιον για το όμορφο χαμόγελο, τα εντέχνως μελαγχολικά του μάτια, την ευγένεια, το πάθος του, αλλά όλα αυτά δεν αρκούν. Έχουμε ανάγκη να αισθανθούμε ότι ο σύντροφός μας είναι ένας άνθρωπος έξυπνος, με αξίες και ιδανικά, ένας άνθρωπος που παλεύει για το μέλλον μας και θέλει να είμαστε ευτυχισμένοι. Δεν έχει σημασία με τι ασχολείται, ούτε αν το μυαλό του είναι μαθηματικό και το δικό μας θεωρητικό. Αυτό που μετράει είναι να προσπαθεί να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη και ανεξάρτητη προσωπικότητα, που να μπορεί να συμπορευθεί δίπλα μας. Η αξιοσύνη λοιπόν, είναι το πρώτο στοιχείο που αν εκλείψει, ρίχνει τον άνθρωπό μας από το βάθρο.

Πώς μπορείς να είσαι με κάποιον που δεν σε αγαπά; Και κυρίως δε στο δείχνει. Τα ερωτόλογα, τα λουλούδια, οι καρδούλες και όλα αυτά, ίσως είναι παρωχημένα, αλλά η εκδήλωση της αγάπης μπορεί να γίνει με χίλιους δυο τρόπους και να είναι μάλιστα και πρωτότυποι, γιατί ο καθένας μας είναι ξεχωριστός. Και ναι, δεν είναι κάθε μέρα Κυριακή και έχουμε όλοι τις άσχημες μέρες μας, είναι η δουλειά, τα αστάθμητα οικονομικά μας, το άγχος, τα προβλήματά μας, αλλά ξέρεις είναι και η αγάπη εδώ. Μια αγάπη που θέλει αποδείξεις κι όταν δεν τις παίρνει, φεύγει.

Ο σεβασμός προς τον άνθρωπό μας και η εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του, αποδεικνύεται από τις πράξεις μας, αλλά και από την ελευθερία και τον προσωπικό χρόνο και χώρο που του δίνουμε. Στην αρχή περνάμε πολύ χρόνο μαζί, αποξενωνόμαστε απ’ όλους, δημιουργούμε το δικό μας μύθο, αλλά κάποια στιγμή αυτό κουράζει. Θέλουμε  να δούμε τους φίλους μας μόνοι, να ακούσουμε τα αγαπημένα μας κομμάτια, να βάλουμε τις σκέψεις μας σε τάξη χωρίς παρέα, να περπατήσουμε ένα μισάωρο χωρίς να χτυπήσει το τηλέφωνο. Αγαπάς, αλλά ξέρεις κάτι, αγαπάς και τον εαυτό σου κι από τη στιγμή που δεν έχεις χρόνο για σένα, δεν μπορείς να έχεις για κανένα.

Η λέξη κλειδί σε μια ερωτική σχέση είναι ο συμβιβασμός. Αποφεύγουμε να το αποδεχθούμε, αλλά το κάνουμε. Συμβιβαζόμαστε με το πρόγραμμα, τα θέλω και τις ανάγκες του συντρόφου μας. Και αυτός αντιστοίχως συμβιβάζεται με τις δικές μας.  Αυτό είναι το ιδανικό σενάριο, τις περισσότερες φορές όμως τα θέλω μας δεν συμπίπτουν και ο ένας κάνει περισσότερες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς από τον άλλο, με αποτέλεσμα να μην είναι ευχαριστημένος από τον τρόπο ζωής του. Νιώθει περιορισμό, αδυναμία έκφρασης των δικών του επιθυμιών και φοβάται να εκδηλώσει την αντίθεσή του με όλο αυτό, γιατί φοβάται την αντίδρασή μας. Επομένως, φτάνουμε στα καταπιεσμένα θέλω και σε μια κάλπικη σχεσιακή συμπεριφορά χάριν ευχαρίστησης μόνο του ενός μέρους. Πόσο πιο κάτω να πέσει αυτός ο περιορισμένος έρωτας λοιπόν;

Φυσικά, πέραν από την απομυθοποίηση της συμπεριφοράς υπάρχει και η απομυθοποίηση της εμφάνισης, εξίσου σημαντική με την πρώτη, καθώς ο πόθος αποτελεί την απαρχή της σεξουαλικής έλξης μεταξύ των συντρόφων. Πρέπει να παραδεχτούμε όμως, ότι αλλιώς είμαστε στο σπίτι μας και αλλιώς κυκλοφορούμε έξω!! Δεν μπορούμε να είμαστε εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο κινητά μπιμπελό. Έχουμε και την ανθρώπινη πλευρά μας.  Επίσης, όλοι έχουμε περίεργες συνήθειες και κουσούρια που ξενίζουν κάποιους, αλλά τι να κάνουμε βρε παιδιά, αν μας αγαπήσει κάποιος, θα αγαπήσει και τις αδυναμίες μας!

Κάπως έτσι,  ο υπέροχος κόσμος,  που είχαμε φανταστεί, καταρρέει. Ο τέλειος σύντροφος, η ουτοπική σχέση και ο παράφορος έρωτας πάει περίπατο. Οι περισσότεροι έρωτες, δυστυχώς, δεν μπορούν να ξεπεράσουν το σκαλοπάτι της απομυθοποίησης και καταλήγουν να αποτελούν παρελθόν. Αυτή είναι η ρεαλιστική προσέγγιση της ερωτικής μας πραγματικότητας.

Ωστόσο, δεν είναι δίκαιο να ερωτευόμαστε με τον υποβόσκον φόβο της απομυθοποίησης. Ο έρωτας είναι μαγεία, αυθορμητισμός, τρέλα, εκδηλώσεις πάθους, ασυμβίβαστα θέλω. Είναι ένας μικρός θεός με πολλά ελαττώματα που γουστάρει τις ατέλειες, την υπερβολή, τη ζήλια και τα άκρα. Ας ζήσουμε λοιπόν το μύθο μας, κι ας τον απομυθοποιήσουμε μετά! Άλλη μια εμπειρία στην πλάτη μας θα είναι, αλλά τουλάχιστον θα την έχουμε ζήσει στο έπακρον!

Επιμέλεια Κειμένου Αναστασίας Νάννου: Κατερίνα Κεχαγιά.

Πηγή:pillowfights.gr

Πράξια Αρέστη

Στα 7,35 δισεκατομμύρια υπολογίζεται σήμερα ο παγκόσμιος αριθμός των ανθρώπων που κατοικούν τον πλανήτη Γη. Ένας αριθμός τεράστιος που συνεχώς αυξάνεται αλλά δεν έχει καμία σημασία για τον ερωτευμένο. Τα 7 δις είναι σαν να μην υπάρχουν καν τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Ένας μόνο άνθρωπος κατοικεί στο μυαλό του νυχθημερόν. Μόνο αυτός ο ένας μπορεί να κάνει τη διαφορά στη ζωή του. Να τον ρίξει σε πελάγη ευτυχίας ή στις πιο άσχημες τρικυμίες.

Αυτός ο ένας, είναι ένας ακόμη άνθρωπος για όλους τους άλλους, μα τα πάντα για κάποιον. Είναι η πιο ευχάριστη παρουσία κι η πιο δυσάρεστη απουσία, το πιο γνώριμο κι όμορφο πρόσωπο. Είναι αυτός που βρίσκεται πάνω απ’ όλους κι όλα. Είναι ό,τι πολυτιμότερο για κάποιον, όμως, ένας ακόμη άγνωστος για το συνεπιβάτη του στο λεωφορείο. Κι όμως, τα αισθήματα που του ξυπνά αυτός, δεν μπορούν να του τα ξυπνήσουν μαζί και τα υπόλοιπα 7 δις του πλανήτη.

Είναι στ’ αλήθεια μεγάλο βάσανο η ζωή σου όλη να εξαρτάται από τις πράξεις και τα λόγια ενός άλλου ανθρώπου. Τη μία μέρα σε θέλει, σου τάζει τον ουρανό με τ’ άστρα και την επόμενη μέρα σ’ έχει στο περίμενε, στο περίπου και στο ίσως. Απ’ τον άνθρωπο των ονείρων σου μετατρέπεται στο χειρότερο σου εφιάλτη και ξανά απ’ την αρχή.

Τα δεσμά του έρωτα είναι τα πιο δύσκολα για ν’ απελευθερωθεί κανείς. Είναι οι πιο σφιχτές αλυσίδες γιατί ακριβώς δεν αλυσοδένουν το σώμα αλλά το μυαλό. Πιο εύκολα απαρνιέσαι τον Θεό σου, παρά τον άνθρωπο με τον οποίο είσαι ερωτευμένος. Οι άμυνες μπροστά του πέφτουν, ο εγωισμός, η αξιοπρέπεια κι η περηφάνια σου, γίνονται κουρέλια να τα πατά όποτε γουστάρει, τα λάθη γίνονται συνήθεια κι οι στιγμές ευτυχίας το μοναδικό αποκούμπι.

Γιατί, στο κάτω-κάτω τι είναι ο παράδεισος; Σίγουρα δεν είναι χαρούμενα αγγελάκια που πετάνε αιώνια στα σύννεφα. Ο παράδεισος είναι εδώ κάτω στη Γη κι όσοι τον βίωσαν θα συμφωνήσουν μαζί μου. Είναι εκείνη η στιγμή του παράλληλου οργασμού, όταν ανάμεσα στα χέρια και τα πόδια σου βρίσκεται ο άνθρωπός σου. Που και μόνο στη σκέψη ότι ίσως τον χάσεις, τρέμεις, όπως ακριβώς τρέμεις κάθε φορά που το σώμα σου γίνεται δικό του.

Και τι είναι η κόλαση; Κόλαση είναι να βιώνεις ένα χωρισμό που ποτέ δεν ήθελες ή να επιβιώνεις από μία προδοσία που ποτέ δεν περίμενες, από έναν άνθρωπο στον οποίο θα έδινες εύκολα και τη ζωή σου αν χρειαζόταν.

Όλοι μιλούν συνεχώς για τους ήρωες εκείνους που σκοτώθηκαν για πατρίδες, αλλά κανείς δε μιλάει για τους αφανείς ήρωες του έρωτα. Γι’ αυτούς που η ζωή τους εξαρτάται από την ευτυχία του ανθρώπου τους. Γι’ αυτούς που δίνουν τις μεγαλύτερες μάχες για να κρατήσουν μία σχέση και γι’ αυτούς που κάνουν τις μεγαλύτερες υποχωρήσεις κι αποχωρήσεις μπροστά στα «θέλω» του άλλου.

Γι’ αυτούς που κλαίνε κάθε βράδυ και περιμένουν μία απάντηση ή μια καλή κουβέντα στις αναπάντητές τους κλήσεις. Γι’ αυτούς που επιλέγουν τη μοναξιά από το να δοθούν σ’ ένα ψέμα. Γι’ αυτούς που τέλος πάντων αγάπησαν αληθινά κι έχασαν κι υπέμειναν τον πόνο χωρίς μίσος κι αντίποινα.

Γιατί τελικά ένας άνθρωπος είναι αρκετός, για να σε απογειώσει ή να σε διαλύσει.

Επιμέλεια Κειμένου Πράξιας Αρέστη: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή:pillowfights.gr

Της Μαρίνας Αβραάμ
Άντρες υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί.

Υπάρχουν οι άντρες που θεωρούν πώς όσο μεγαλώνει η λίστα γυναικών που έχουν ρίξει στο κρεβάτι, τους κάνεις πιο αρσενικά.

Υπάρχουν οι άντρες που φοβούνται να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο της ζωής τους ακόμη και αν τους δόθηκε η ευκαιρία γιατί είναι δειλοί.

Υπάρχουν οι άντρες που θέλουν απλά να έχουν δίπλα τους μια γυναίκα για να δείχνουν πετυχημένοι σε όλους τους τομείς της ζωής τους και βεβαίως ισορροπημένοι.

Υπάρχουν όμως και οι άντρες… αντράκια.

Και όπως ξέρεις υπάρχουν οι άντρες αληθινά αρσενικά που παρακαλάς να τους πετύχεις και να τους κρατήσεις στη ζωή σου.

Βέβαια θα σε προλάβουν οι ίδιοι, γιατί με τη συμπεριφορά, την παιδεία, τους τρόπους τους, θα φροντίζουν να σε έχουν αυτοί στη δική τους ζωή με διάφορους τρόπους που θα σε εντυπωσιάζουν και θα σε κάνουν να αισθάνεσαι μοναδική.

Είναι ο άντρας που επιθυμεί η κάθε γυναίκα να είναι δίπλα του. Και σου γράφω δίπλα του, γιατί θα είναι τα πάντα στη ζωή της. Και γνωρίζεις πολύ καλά, τι σημαίνει ένας άντρας να είναι ο μοναδικός στα μάτια μιας γυναίκας.

Θα τον θαυμάζει για όσα έχει πετύχει στη ζωή του και για όσα ακόμη μπορεί να καταφέρει. Θα τον θαυμάζει και θα μείνει ακόμη και στο σπίτι για να μεγαλώνει τα παιδιά του. Θα είναι ο άνθρωπος της.

Θα την σέβεται και θα επιδιώκει πρώτα ο ίδιος να μην κουράζουν και να μην βαρεθούν ο ένας τον άλλο.

Θα είναι σωστός κύριος απέναντι της. Αυτό σημαίνει πως θα την σέβεται, θα είναι ο άντρας του σπιτιού, θα «καθαρίζει» κάθε κατάσταση για τα μάτια της και μόνο.

Θα αισθάνεται δίπλα του ασφάλεια. Είναι το κλειδί για μια γυναίκα για να μην σου φύγει ποτέ.

Θα της λέει όμορφα λόγια χωρίς να του τα ζητάει. Θα παρατηρεί τα πάντα πάνω της. Το νιώθεις μεγάλο κόπο ε;… Ίσως να μην είσαι ακόμη έτοιμος να γίνεις άντρας για αυτή τη μία.

Αυτή η γυναίκα όμως θα είναι δίπλα σου τόσο περήφανη, που δεν θα μπορεί κανένας άλλος να κερδίσει ούτε κι ένα βλέμμα της. Γιατί το ενδιαφέρον και η ματιά της, θα είναι πάντα στραμμένα στον άντρα που της συμπεριφέρεται σωστά, τον οποίο αγαπάει και θαυμάζει.
dolce.com.cy

Πηγή:www.healingeffect.gr

by Φανή Καρδάση

Οι ταινίες – και η υπόλοιπη ποπ κουλτούρα – κάνουν σπουδαία δουλειά με το να δίνουν στην αγάπη λάμψη.
Και δεν της δίνουν μόνο λάμψη: μπορούν ακόμη να κάνουν την αληθινή αγάπη να φαίνεται προσιτή.
Αν και αυτές οι ταινίες μπορεί να είναι ευχάριστες είναι επίσης μία τεράστια υπεραπλούστευσητου τι συμβαίνει στην αληθινή αγάπη.

Χάρη στην μεγάλη οθόνη, ξέρουμε με τι μοιάζει η αγάπη, αλλά δεν είμαστε πάντα σίγουροι για το τι πραγματικά είναι. Ακόμα κι όταν βρούμε κάποιον που μας αρέσει πραγματικά, οι αβεβαιότητες που εξακολουθούν να υπάρχουν μπορεί να μας μπερδέψουν.

Στη σημερινή κοινωνία, το να είσαι μόνος για υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα είναι συχνά μη αποδεκτό. Έτσι, κάποια στιγμή, όλοι θέλουμε να βρούμε την αγάπη, και λαμβάνουμε ορισμένα προληπτικά μέτρα γι’ αυτό. Πιστεύουμε ότι αν κάνουμε τους εαυτούς μας αρκετά «διαθέσιμους» θα την βρούμε σίγουρα – γιατί έτσι συμβαίνει στις ταινίες.

Στην πραγματικότητα, αν ακολουθήσουμε πιστά αυτό που βλέπουμε στις ταινίες το μόνο που μας μένει να κάνουμε είναι… τίποτα. Η αληθινή αγάπη όμως απαιτεί χρόνο και υπομονή, και πολύ σπάνια έρχεται, όταν την ψάχνετε. Όμως, όταν όντως έρθει, είναι αδύνατο να την μπερδέψουμε με τίποτα λιγότερο από την πραγματική αγάπη.

Αν σκέφτεστε το άλλο άτομο συνεχώς, είστε ερωτευμένοι. Αν οι σκέψεις έρχονται και παρέρχονται, νομίζετε ότι είστε. Όταν είστε ερωτευμένοι, βλέπετε τον σύντροφό σας παντού, όπως όταν ακούτε κάποιο τυχαίο τραγούδι στο ραδιόφωνο ή όταν βλέπετε μια πινακίδα στον δρόμο που σας θυμίζει το πρώτο σας ραντεβού. Ό,τι και να κάνετε, πάντα θα επανέρχεστε σε αυτό το άτομο. Και όταν συμβαίνει αυτό, είναι συνήθως αγάπη.

Εάν είστε ανιδιοτελής, είστε ερωτευμένοι. Εάν χρησιμοποιείτε το σύντροφό σας για να εκπληρώσετε τις επιθυμίες σας, νομίζετε ότι είστε. Όταν αγαπάτε κάποιον, τον νοιάζεστε όσο τον εαυτό σας. Θέλετε να εξυπηρετήσετε τις ανάγκες του όσο τις δικές σας. Η πραγματική αγάπη είναι βαθύτερη από τη σφοδρή επιθυμία ή την ερωτική τρέλα.

Αν πρόθυμα κάνετε θυσίες, είστε ερωτευμένοι. Εάν δεν θέλετε να αλλάξετε τίποτε για κάποιον άλλο, νομίζετε ότι είστε. Η αγάπη οδηγεί σε θυσίες. Για κάποιον που ξέρετε ότι αγαπάτε, δεν θα σας πείραζε να κάνετε κάποιες θυσίες. Στην πραγματικότητα, θα θελήσετε πιθανώς να τις κάνετε. Αλλά για κάποιον που νομίζετε ότι αγαπάτε, οι θυσίες γίνονται αγγαρείες.

Το να λέμε ότι η αγάπη δεν μας αλλάζει είναι ένα ψέμα. Η αγάπη θα ‘πρεπε να μας αλλάζει, και θα ‘πρεπε να μας αλλάζει προς το καλύτερο.

Πολλοί άνθρωποι φτάνουν σε μια ορισμένη ηλικία και αποφασίζουν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να «βρουν» την αγάπη. Ίσως μερικοί από τους φίλους τους έχουν παντρευτεί, ή απλά έχουν βαρεθεί να είναι μόνοι. Όποιος και αν είναι ο λόγος, οι άνθρωποι μπορεί να ξεκινήσουν την αναζήτηση για την αγάπη από απελπισία.

Αλλά δεν γίνεται έτσι.

Η αγάπη έχει έναν τρόπο να σας βρίσκει όταν δεν το περιμένετε. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αν πιέζετε τον εαυτό σας να βρει την αγάπη, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα οδηγήσει σε κάτι αληθινό ή μόνιμο.

Αν αμφιταλαντεύεστε σχετικά με το αν πρέπει να συνεχίσετε ή όχι αυτή τη σχέση, τότε μάλλον δεν αγαπάτε το σύντροφό σας. Αν νομίζετε ότι είστε ερωτευμένοι, δεν είστε.

Αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Η κύρια διαφορά μεταξύ του να είστε ερωτευμένοι με το να νομίζετε ότι είστε είναι η «σκέψη» από μόνη της. Δεν υπάρχει νομίζω στην αγάπη. Όταν είναι πραγματική, δεν θα ρωτάτε τον εαυτό σας ούτε θα σκέφτεστε σχετικά με το αν είναι ή όχι σφοδρή επιθυμία ή απλώς ερωτική τρέλα. Θα ξέρετε – σχεδόν αμέσως.

Η αγάπη πρέπει να σημαίνει βεβαιότητα. Αν έχετε οποιαδήποτε αμφιβολία σχετικά με το αν αγαπάτε κάποιον ή όχι, οι πιθανότητες είναι ότι μάλλον δεν αγαπάτε…

Το κλασσικό ερώτημα που απασχολεί τα ζευγάρια είναι αν τελικά η μαμά ή ο μπαμπάς δουλεύει πιο σκληρά. Ποιός είναι ο πιο δύσκολος ρόλος λοιπόν;

Όποια μαμά και να ρωτήσετε θα σας απαντήσει ότι οι μαμάδες δουλεύουν πιο σκληρά. Και έχουν σχεδόν δίκιο καθώς οι μαμάδες είναι υπεύθυνες για το 99,9% των γευμάτων , της καθαριότητας και της απασχόλησης των παιδιών. Ακόμη πληρώνουν τους λογαριασμούς, μαγειρεύουν και δυστυχώς δουλεύουν κιόλας αν χρειαστεί.

Τώρα ας ρωτήσουμε τους μπαμπάδες. Οι μπαμπάδες με την σειρά τους θα μας πουν ότι αυτοί δουλεύουν πιο σκληρά. Συγκεκριμένα θα μας πουν ότι ο μπαμπάς είναι ‘’ ο κουβαλητής’’ του σπιτιού (με την προϋπόθεση φυσικά ότι η μαμά μένει στο σπίτι και ασχολείται μόνο με τα παιδιά) και ότι στηρίζει οικονομικά την οικογένεια. Ακόμη θα πουν ότι φροντίζουν την αποπληρωμή των λογαριασμών και λείπουν αρκετές ώρες στην δουλειά και για αυτό θεωρούν ότι δουλεύουν πολύ σκληρά.

Αφού είπαν και οι δύο πλευρές την γνώμη τους που καταλήγουμε; Ποιος ρόλος είναι πιο σημαντικός;

Η απάντηση βρίσκεται στο πέρασμα του χρόνου. Όσο και να προσπαθείτε να αποδείξετε πως ο ένας από τους δυο δουλεύει πιο σκληρά όσο περνάει ο καιρός θα δείτε πως οι ρόλοι αλλάζουν ανάλογα με την χρονική περίοδο που διανύετε. Για παράδειγμα τους πρώτους μήνες με το μωρό οι μαμάδες δουλεύουν πιο σκληρά καθώς ασχολούνται 24 ώρες το 24ωρο με το μωρό και δεν ξεκουράζονται. Όταν προσαρμοστούν οι μαμάδες με το μωρό είναι λίγο πιο χαλαρές. Όμως όσο το παιδί μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι υποχρεώσεις των μπαμπάδων κυρίως από οικονομικής απόψεως. Έτσι την συγκεκριμένη χρονική περίοδο οι μπαμπάδες δουλεύουν πιο σκληρά.

Επομένως και ο ρόλος των μαμάδων αλλά και των μπαμπάδων είναι πάρα πολύ σημαντικός σε μια σχέση γιατίχρειάζονται και οι δύο. Για αυτό σταματήστε να συγκρίνετε ο ένας τον άλλο και βρείτε μια μέση λύση .Μοιράστε τις σωστές αρμοδιότητες και βοηθήστε ο ένας τον άλλο προκειμένου να βρείτε μια ισορροπία…

babyradio.gr-Γκαλίτσιου Μαριάννα

Πηγή:babyradio.gr

Aπό Ασπασία Πρωτογέρου 

Το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές γύρω μου.

Σε γυναίκες ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης και μόρφωσης: μετά τη γέννηση του γιου τους παθαίνουν νεραϊδόκρουσμα. Πλήρη μετάλλαξη.

Σαν αυτό το παιδί να ήρθε ουρανοκατέβατο, σαν να μην υπήρξε προϊόν μιας ερωτικής σχέσης. Και δεν αναφέρομαι στο αναμενόμενο οιδιπόδειο, όπου μέχρι ενός σημείου είναι φυσιολογικό το αγόρι να έχει αδυναμία στη μάνα του και τούμπαλιν, όπως συμβαίνει και με τα κορίτσια και τους μπαμπάδες τους. Μιλάω για τις γυναίκες που, μόλις γέννησαν, αντικατέστησαν τον άντρα τους με το γιο τους.

Η ζωή τους ξαφνικά αποκτά επίκεντρο τον νέο τους αγαπημένο, ενώ ο σύζυγος αποκαθηλώνεται από το ρόλο του συντρόφου και εραστή και η σχέση περιορίζεται σε δύο συγκάτοικους με γονεϊκούς ρόλους. Και είναι εντυπωσιακό ότι αυτές οι γυναίκες, πριν έρθει στη ζωή τους ο περιούσιος γιος, φαίνονταν να είναι μια χαρά με τον άντρα τους.

Μάλλον η λέξη-κλειδί είναι το “φαίνονταν”.

Μέσα από τις λεπτομέρειες διαφαίνεται το σκουλήκι στο μήλο. Συχνά οι γυναίκες αυτές είναι “μιας κάποιας ηλικίας” κάτι που σημαίνει ότι η επιλογή συντρόφου έγινε υπό την πίεση του “Εγώ πότε θα γίνω μάνα”. Μπορεί αυτός ο άνθρωπος που συνείσφερε τα σπερματοζωάριά του να μην ήταν και ο άντρας της ζωής τους. Άλλωστε “ποιος μπορεί να πει ποιος είναι αυτός ή αν θα έρθει ποτέ”; Έτσι η επιλογή του μέλλοντα πατέρα γίνεται πολύ συχνά βάζοντας μπόλικο νερό ρεαλισμού στο κρασί της καρδιάς.

Το συναισθηματικό έλλειμμα καλύπτεται από εκλογικεύσεις του τύπου: “είναι καλό παιδί”, “με αγαπάει πολύ”, “το βλέπει σοβαρά”, “είναι κατασταλαγμένος”, “είναι τακτοποιημένος”, “μαζί του νιώθω ασφάλεια”! Κι ας έχουν σοβαρούς ενδοιασμούς, πριν ριφθεί ο κύβος (του γάμου). Ξέρω προσωπικά δύο περιπτώσεις γυναικών που ήταν έτοιμες να χωρίσουν λόγω «χλιαρότητας» και σε μία βδομάδα διάλεγαν μπομπονιέρες.

Όταν, δε, η βιολογική ηλικία ή/και ο κοινωνικός περίγυρος πιέζουν, είναι ενδιαφέρον να βλέπει κανείς πώς αυτές οι γυναίκες μεταμορφώνονται σε “οδαλίσκες”, θεές του έρωτα, απαλλαγμένες από κάθε σεξουαλικό ταμπού. Μόλις, όμως, έρθουν “τα ευχάριστα” της πολυπόθητης εγκυμοσύνης κάτι αρχίζει να μην πηγαίνει καλά. Το σεξ κόβεται με το μαχαίρι για “ιατρικούς”, ψυχολογικούς, ψυχοσωματικούς -και βάλε- λόγους.

Ο πατέρας -πρώην εραστής- έρχεται αντιμέτωπος μ’ ένα καταιγισμό δικαιολογιών (απολύτως ρεαλιστικών επίσης) στις οποίες δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί. Πολλοί μπαμπάδες φαίνονται να νιώθουν και “υποχρεωμένοι” στη γυναίκα τους που τους χάρισε τον πολυπόθητο γιο. Και η ζωή τραβάει την ανηφόρα και για το -πρώην κι ας μην το παραδέχονται- ζευγάρι και για το έρμο το παιδί που, χωρίς να το έχει επιλέξει, αναγορεύτηκε χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Δυστυχώς, υπάρχουν πάρα πολλά κατ’ επίφασην ζευγάρια που έγιναν γονείς κι έχασαν και την επίφαση.

Απαιτείται σίγουρα πολλή γενναιότητα για ν’ αναγνωρίσεις ότι δεν ήθελες το παιδί του αγαπημένου σου αλλά απλά ένα παιδί. Ή ότι ήθελες να “αποκατασταθείς”. Επειδή, όμως, όλοι αξίζουμε μια ισότιμη αγαπητική σχέση και επειδή, έτσι κι αλλιώς, ως μάνα ενός παιδιού φέρεις ευθύνη για τη ζωή του, νομίζω ότι ποτέ δεν είναι αργά να στραφείς στη δική σου ζωή και να κοιτάξεις να συμπληρώσεις το έλλειμμα της καρδιάς σου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Κι αντί να κάνεις άλλον έναν ευνουχισμένο, χαλβά, μαμάκια Έλληνα, να αποκτήσεις ζωή.

Πηγή: www.themamagers.gr

Την γνώρισα στο εργασιακό μου περιβάλλον. Υπάλληλος εγώ, προιστάμενος εκείνος, μόλις 3 μήνες παντρεμένος. Τον πρώτο καιρό οι σχέσεις τυπικές μεταξύ μας «δώσε μου το κλασέρ» «πάρε τηλέφωνο τον τάδε» «στείλε μου εκείνο το email». Πολύ σύντομα η προαγωγή του στάθηκε αφορμή να βγάλει τον πραγματικό του εαυτό , δηλαδή τον χειρότερο. Παρατηρήσεις για άσχετα πράγματα. Επιπλήξεις για ό,τι έλεγα και έκανα. Προσβολές μπροστά σε όλους. Τσακωμοί επί τσακωμών και «έλα στο γραφείο μου» για να με ξεφτιλίσει. Οι φωνές μας ακούγονταν συχνά μέχρι έξω. Κλάματα και ψυχολογικός πόλεμος. Πίστευα ότι δεν με χώνευε, ότι ήθελε να με διώξει. Αλλά….

…αλλά δεν μπορούσα να μην προσέξω εκείνες τις κρυφές έντονες ματιές. Εκείνο το σκανάρισμα που μου έκανε από πάνω μέχρι κάτω. Εκείνα τα βλέμματα που μου έριχνε κάθε που πλανιόμουν στον χώρο. Εκείνο τον τρίτο άνθρωπο που επίσης το πρόσεξε και ήρθε και μου το είπε όταν εγώ πίστευα πως ήταν ιδέα μου…….τον ερωτεύτηκα….

Προσπαθούσα να το κρύψω πάση θυσία. Ήταν παντρεμένος και δεν είχα το δικαίωμα. Μετά από ένα σωρό λάθος επιλογές, και ένα βασανιστικό διαζύγιο, το μόνο που είχα, ήταν υποχρέωση προς τον εαυτό μου και ειδικά προς τα παιδιά μου. Ερχόταν πίσω μου δήθεν για να ζητήσει κάτι κι έβαζε το πρόσωπό του στα μαλλιά μου, την ανάσα του σχεδόν στο αυτί μου. Του έδειχνα κάτι στον υπολογιστή και με άγγιζε δήθεν τυχαία. Κι εγώ παγωμένη, ασάλευτη για λίγο και πολύ γρήγορα τραβιόμουν, έκανα πέρα. Κάποια στιγμή που είχαμε πιάσει αντροκουβέντα με άλλες συναδέλφους, με ρώτησε τί τύπος άντρα μου αρέσει και ξαφνιάστηκα αλλά δεν απάντησα. Κάποια άλλη στιγμή που επέστρεψε από άδεια, του ξέφυγε ένα «Μου έλειψες» αλλά και πάλι δεν απάντησα. Όποτε συζητούσε με άλλους συναδέλφους για την γυναίκα του και τύχαινε να μπω να πάρω κάτι, έκοβε την συζήτηση. Η εμμονή του να μου «την λέει» για τα πιο ηλίθια πράγματα, ήταν ύποπτη σε σημείο να αναρωτιέμαι αν αλήθεια με μισούσε ή με «φοβόταν».

Με κάρφωνε μες στα μάτια κι έλιωνα. Κοιτούσε τα χείλη μου όταν μιλούσα κι έσβηνα. Παρακολουθούσε κάθε μου κίνηση κι όταν καταλάβαινε ότι τον βλέπω, έκανε πως κοίταζε αλλού. Τον σκεφτόμουν διαρκώς και μετά ζητούσα από τον εαυτό μου να τον ξεχάσει γιατί ήταν παντρεμένος. Ήθελα σαν τρελή να κάνω έρωτα μαζί του κι όταν το συναίσθημα με πλημμύριζε έλεγα στον εαυτό μου ξανά και ξανά «Εγώ δεν κλείνω σπίτια» «Εγώ δεν κλείνω σπίτια». Όμως όσο και αν κρατιόμουν θα έλεγα ψέματα πως δεν τον ήθελα. Χρόνια είχα να ποθήσω έναν άντρα τόσο πολύ. Τον έβλεπα στον ύπνο μου και ξυπνούσα πιο ερωτευμένη από ποτέ. Κι όταν το πρωί πήγαινα στη δουλειά και τον αντίκριζα πιο παντρεμένο από ποτέ, έβγαζα άμυνες. Έβλεπα τη βέρα του, τον φανταζόμουν γαμπρό δίπλα στη γυναίκα του και σκεφτόμουν «Ποιά είμαι εγώ που θα χαλάσω το γάμο του;».

Στην πορεία μου συνέβη κάτι που μοιραία και σε επαγγελματικό επίπεδο, έπρεπε να το μάθει. Το χειρίστηκε με τον χείριστο τρόπο και μια σειρά γεγονότων οδήγησε στην απόλυσή μου, στην οποία μέχρι και σήμερα πιστεύω πως έβαλε το χέρι του. Εκ των υστέρων έμαθα πως λίγο πριν απολυθώ, έμεινε έγκυος η γυναίκα του. Τί σύμπτωση! Ήταν προφανές ότι ήθελε να βγάλει τον πειρασμό από τη μέση και αντί να ζητήσει τουλάχιστον τη μετάθεση μου σε άλλο τμήμα, επέλεξε να χάσω τη δουλειά μου. Αυτή από την οποία ζούσαμε εγώ και τα παιδιά μου.

Δεν έχω μιλήσει ποτέ σε κανέναν γι” αυτό, φοβόμουν να το παραδεχτώ ακόμα και στον εαυτό μου. Ένα χρόνο μετά, σκέφτομαι πως τελικά καλύτερα που τα πράγματα ήρθαν έτσι γιατί έχω ήδη περάσει πολλά και μια τέτοια ιστορία, θα με κρατούσε δεμένη για άλλη μια φορά. Πρίν ένα μήνα τον είδα με τα παιδιά του (έκανε και δεύτερο) σε ένα εμπορικό κέντρο. Με γνώρισε και με κοίταξε όπως τότε. Σαν να πήγε να με χαιρετίσει. Άλλαξα πορεία και τον άφησα πίσω μου. Όπως τότε ένα χρόνο πρίν.

Αναγνώστρια

Πηγή: singleparent.gr

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Σύμφωνα με έρευνα της Wall Street Journal, η γκρίνια αποτελεί για το γάμο η «νούμερο 1» συνήθεια που μπορεί να οδηγήσει ένα ζευγάρι στο διαζύγιο! Μήπως να την σταματούσατε; Η γκρίνια μπορεί να έχει πρωταρχικής σημασίας συμβολή σε ένα διαζύγιο, ιδίως όταν τα ζευγάρια αρχίζουν να μαλώνουν, αντί να συζητούν για τη ρίζα του προβλήματος που προκαλεί την γκρίνια. Τα ζευγάρια που βρίσκουν τρόπο να μειώσουν αυτό τον τύπο της αρνητικής επικοινωνίας αυξάνουν σημαντικά τις πιθανότητες να παραμείνουν μαζί.

Έρευνα που  δημοσιεύθηκε στο Journal of Family Psychology, έδειξε ότι τα ζευγάρια που ήταν δυστυχισμένα πέντε χρόνια μετά τον γάμο τους, εμφάνιζαν αύξηση κατά 20% στην αρνητική επικοινωνία που σχετίζεται με την γκρίνια, και μείωση κατά 12% στην θετική επικοινωνία.

Γιατί αλήθεια γκρινιάζουμε;
Σύμφωνα με τον δόκτορα Scott Wetzler, ψυχολόγο και Αντιπρόεδρο του Τμήματος Ψυχιατρικής στο Ιατρικό Κέντρο Montefiore της Νέας Υόρκης «Γκρινιάζουμε όταν έχουμε την πεποίθηση ότι δεν θα πάρουμε αυτό που θέλουμε από τον άλλο, οπότε αισθανόμαστε ότι πρέπει να το ζητάμε διαρκώς, προκειμένου να τα καταφέρουμε». Η γκρίνια ουσιαστικά είναι ένας φαύλος κύκλος: Ο σύντροφος φοβάται πως το ταίρι του δεν θα κάνει τα «συμφωνημένα», με αποτέλεσμα να του ζητά συνεχώς να το κάνει. Ο δεύτερος, με τη σειρά του, ενοχλείται με αποτέλεσμα να μην θέλει πλέον να συνεργαστεί.

Οι γυναίκες ή οι άντρες γκρινιάζουν περισσότερο;
Κυρίως είναι θέμα προσωπικότητας, και όχι φύλου μας διαβεβαιώνει ο δόκτωρ Wetzler: «Συμβαίνει να γκρινιάζουν και οι σύζυγοι και να γίνονται ιδιαίτερα φορτικοί στις γυναίκες. Όμως το συνηθισμένο είναι να γκρινιάζουν οι γυναίκες, κυρίως επειδή είναι αυτές που κυρίως νιώθουν υπεύθυνες για την οργάνωση του σπιτιού και της οικογενειακής ζωής. Οι γυναίκες τείνουν, επίσης, να είναι πιο ευαίσθητες ακόμη και στα παραμικρά σημάδια προβλημάτων στη σχέση. Όταν λοιπόν ζητούν ή ρωτούν κάτι και δεν παίρνουν απάντηση, αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά. Το πρόβλημα είναι ότι συνεχίζοντας να ρωτούν ή να ζητούν, κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Η ευθύνη πέφτει, βέβαια, και στους άντρες επειδή δεν δίνουν πάντα ξεκάθαρες απαντήσεις. Αλλά πολλές φορές ο λόγος που δεν απαντά είναι γιατί και ο ίδιος δεν ξέρει την απάντηση ή ξέρει ότι η απάντησή του θα την απογοητεύσει.»

Αυτό που χρειάζεται, είναι λίγη κατανόηση, σχολιάζει ο καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Denver και σύμβουλος γάμου, Howard Markman. Ένας βαθμός γκρίνιας είναι αναπόφευκτος για όλα τα ζευγάρια. Έρευνες, όμως, αποδεικνύουν ότι τα ζευγάρια που κατάφεραν να μειώσουν την γκρίνια, είχαν περισσότερες πιθανότητες να βρουν την ευτυχία. «Αν της επιτρέψουμε να επιμείνει, η γκρίνια μπορεί να γίνει εχθρός της αγάπης», καταλήγει ο Markman.

Πώς να κόψουμε την γκρίνια
Oι ειδικοί λένε ότι το πρώτο βήμα για τον περιορισμό της γκρίνιας, είναι να αναγνωρίσουμε ότι έχουμε πάρει λάθος δρόμο.

Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι κάνει τον άλλο να συμπεριφέρεται με τρόπο που μας ενοχλεί. Μήπως ο σύντροφός μας δεν είναι τεμπέλης και ψυχρός, αλλά καταπονημένος και κουρασμένος; Μήπως η σύντροφός μας, όταν υπονοεί ότι δεν σας έχει εμπιστοσύνη, νιώθει υπερφορτωμένη με  πολλές δουλειές του σπιτιού; Κάποιες χρήσιμες συμβουλές

Αποδεχτείτε ότι υπάρχει πρόβλημα και συζητείστε για το πώς μπορείτε να το αντιμετωπίσετε μαζί. Και οι δύο θα πρέπει να αλλάξετε τη συμπεριφορά σας, και η δέσμευση τήρησης κάποιων κανόνων θα βοηθήσει σ αυτό.

Εάν είστε ο γκρινιάρης, αποφύγετε τους χαρακτηρισμούς και απλώς ζητήστε αυτό που θέλετε: Είναι προτιμότερο να πείτε «θα ήθελα να πάρεις τα παιδιά από το σχολείο», αντί «δεν παίρνεις ποτέ τα παιδιά από το σχολείο»

Εξηγήστε στο σύντροφό σας γιατί θεωρείτε σημαντικό το αίτημά σας.

Αναλογιστείτε τις προτεραιότητες. Σιγουρευτείτε ότι ζητάτε κάτι που είναι ρεαλιστικό και αναγκαίο. Θα πρέπει πράγματι να αλλάξετε άμεσα την λάμπα;

Θέστε χρονικά πλαίσια. Ρωτήστε τον  σύντροφός σας πότε πιστεύει ότι θα τελειώσει την δουλειά που ανέλαβε.

Πηγή: www.imommy.gr

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Μπορεί οι άντρες να το αρνούνται επί χρόνια αλλά πρόσφατη έρευνα που πραγματοποίησε το Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης μας αποδεικνύει, ότι οι άνδρες είναι πιο αργοί και λιγότερο οργανωμένοι από τις γυναίκες, οι οποίες τα καταφέρνουν πολύ καλά στο να κάνουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα.Ο επικεφαλής της έρευνας δόκτωρ Gijsbert Stoet και οι συνεργάτες τους, έκαναν ένα πείραμα. Στο πείραμα αυτό συνέκρινε 120 γυναίκες και 120 άνδρες σε μια δοκιμή στον υπολογιστή, που περιείχε εναλλαγές μεταξύ δραστηριοτήτων που αφορούσαν την καταμέτρηση αριθμών και την αναγνώριση σχημάτων.

Όταν έπρεπε να κάνουν ένα πράγμα την φορά και τα δύο φύλα αντεπεξήλθαν με την ίδια επιτυχία. Ωστόσο, όταν τα καθήκοντα έγιναν πιο περίπλοκα, φάνηκε ότι οι άνδρες έκαναν πολλά λάθη.

Επίσης οι άνδρες χρειάστηκαν 77 % περισσότερο χρόνο για να πραγματοποιήσουν τα καθήκοντά τους, ενώ οι γυναίκες χρειάστηκαν 69% περισσότερο χρόνο.

«Αυτή η διαφορά μπορεί να φαίνεται μικρή, αλλά είναι σημαντική όταν αξιολογείται αθροιστικά κατά τη διάρκεια μιας εργάσιμης ημέρας ή μας εβδομάδας «δήλωσε ο Δρ. Stoet.

Σε μία δεύτερη δοκιμασία, μια ομάδα γυναικών και ανδρών έλαβαν προθεσμία οκτώ λεπτών για να ολοκληρώσουν μια σειρά από καθήκοντα – όπως να εντοπίσουν κάποιο εστιατόριο σε χάρτη ή να ολοκληρώσουν ένα τηλεφώνημα.

Επειδή τα οχτώ λεπτά ήταν πολύ λίγα, οι συμμετέχοντες των δύο φύλων αναγκάστηκαν να θέσουν προτεραιότητες, να οργανώσουν το χρόνο τους και να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους. Οι γυναίκες όπως διαπιστώθηκε, είχαν πολύ καλύτερη απόδοση έναντι των ανδρών.

Πηγή:www.imommy.gr

Από την Ίρις Κρέμερ – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Μέχρι πρότινος οι έρευνες για τα αίτια διαζυγίου ενός ζευγαριού έδειχναν στη πρώτη θέση την απιστία. Το να είσαι άπιστος στο σύντροφό σου διαλέγοντας έναν άλλο σεξουαλικό παρτενέρ ή ένα σύντροφο με τον οποίον αναπτύσσεται μια σχέση ήταν ο Νούμερο 1 λόγος διαζυγίου.

Έρευνα που έλαβε μέρος στην Μεγάλη Βρετανία το 2011 από μεγάλη δικηγορική φίρμα σε 101 δικηγορικά γραφεία της χώρας παρουσίασε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα σε σχέση με το παρελθόν. Η απιστία δεν είναι πια στην κορυφή ως αιτία διαζυγίου. Ο νούμερο 1 λόγος πλέον βρίσκεται στην πρόταση ‘Ο έρωτας μου έφυγε’. Περισσότερα ζευγάρια διέκοψαν την κοινή τους ζωή λόγω του ότι ο έρωτας τους πέρασε παρά γιατί ο σύντροφός τους τους απάτησε, κάτι που δε μοιάζει να είναι τόσο ταμπού πλέον, τουλάχιστον στην Βρετανία όπου διεξήχθη η έρευνα.

Σε μια υγιή σχέση το ζευγάρι περνάει περιόδους που βρίσκεται πολύ κοντά ο ένας στον άλλον και μοιράζονται έντονα την καθημερινότητα τους, αλλά εξίσου μπορεί να περάσουν περίοδοι που χρειάζονται να διοχετεύσουν περισσότερη ενέργεια σε άλλα κομμάτια της ζωής τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θέλουν να χωρίσουν το σύντροφο τους. Η ισορροπία του να δίνουμε χρόνο στη σχέση μας και να κρατάμε και χρόνο για τον εαυτό μας και τα ενδιαφέροντά μας είναι πάντα το ιδανικό.

Ποια είναι όμως τα σημάδια που ίσως σε βοηθήσουν να αντιληφθείς ότι ο έρωτας σου φεύγει;

1. Πόσο χρόνο περνάς με τον σύντροφο σου; Μοιράζεστε κάποια κοινά ενδιαφέροντα ή σας χωρίζει μία άβυσσος στις απόψεις σας; Τα ζευγάρια που στο κοινό τους χρόνο συζητάνε, ανταλλάζουν απόψεις και μπορούν να απολαύσουν το χρόνο μεταξύ τους, ενισχύουν τις θετικές αναμνήσεις και έρχονται πιο κοντά. Εξίσου σημαντικό είναι να υπάρχει μία συχνότητα στις σεξουαλικές σας επαφές που ικανοποιεί και τους δυο σας κάτι που επίσης δένει το ζευγάρι και φυσικά να μην υπάρχουν ‘τρίτα πρόσωπα’ στη σχέση σας.

2. Σε ποια θέση στη λίστα των προτεραιοτήτων σας είναι η σχέση σας; Όπως ανέφερα υπάρχουν περίοδοι που ένα ζευγάρι μπορεί να δώσει βασική προτεραιότητα σε ένα ζήτημα εκτός σχέσης για τον έναν ή τον άλλον σύντροφο, κάτι για το οποίο όμως καλό είναι ο ένας να έχει ενημερώσει τον άλλον ώστε να μην υπάρχουν έντονα ερωτηματικά ως προς τους λόγους που ο ένας ή και οι δύο κάνουν «απουσίες». Όταν όμως η σχέση σου δεν είναι το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στην πρώτη ή έστω, κατά καιρούς, δεύτερη θέση προτεραιοτήτων σου, τότε πρέπει να σκεφτείς σοβαρά κατά πόσον αυτή η σχέση σε γεμίζει και την επιθυμείς.

3. Ο χαρακτήρας του συντρόφου σου νιώθεις πως έχει αλλάξει προς το χειρότερο για εσένα; Πολλές φορές δε βλέπουμε τα σημάδια εξαρχής. Ο έρωτας, ο ενθουσιασμός και η ανάγκη να δεθούμε με έναν άνθρωπο μας τυφλώνει και δε μπορούμε να δούμε καθαρά το χαρακτήρα και τις συμπεριφορές του άλλου. Επίσης οι άνθρωποι μπορεί στη πορεία της ζωής τους να αλλάξουν, να αλλάξουν οι προτεραιότητες τους και οι στόχοι τους και να μην έχουν τόσο χώρο και χρόνο τελικά για την σχέση τους. Αν λοιπόν τα σημάδια είναι έντονα και παγιωμένα τότε πολύ δύσκολα θα αλλάξουν τα πράγματα.

4. Η σύγκρουση και η επανασύνδεση. Όλα τα ζευγάρια έχουν συγκρούσεις και είναι υγιές να έχουν. Όταν όμως μετά από ένα τσακωμό δε μπορείτε, δεν επιθυμείτε να επανασυνδεθείτε στη σχέση και να δείξετε κατανόηση στον εκνευρισμό ή στο ότι κάποιες φορές μπορεί να μην συμφωνήσετε 100% και να αγκαλιάσετε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τον σύντροφό σας, τότε απλά θα απομακρύνεστε διαρκώς και η σχέση σας θα φθίνει μέχρι να πάψει εντελώς να υπάρχει.

5. Επικεντρώνεσαι μόνο στα αρνητικά του συντρόφου σου; Σου είναι αδύνατον να δεις τα θετικά του ανθρώπου που μοιράζεσαι τη ζωή σου και βλέπεις μόνο τα αρνητικά; Αυτό από μόνο του είναι μια τακτική που απλά διαρκώς σε επαναφέρει στα αρνητικά σβήνοντας τα όποια θετικά μπορεί να έχει ο σύντροφός σου. Αν δε μπορείς με τίποτα να γυρίσεις τον «διακόπτη» στη θετική του πλευρά είναι σημαντικό να προβληματιστείς σοβαρά για την σχέση σου.

Πηγή: Psychology Today

Διαβάστηκε εδώ: www.lifemade.gr