Διαβάζοντας το απόσπασμα αυτό του Χόρχε Μπουκάϊ βρήκα συναρπαστικό τον παραλληλισμό οικογένειας και βατήρα. Αμέσως μου ήρθε στο νου η εικόνα ενός ζωηρού παιδιού που ανεβαίνει στο βατήρα με κουράγιο και φόρα, έτοιμο να πετάξει για να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στην αληθινή ζωή. Κι εμείς οι γονείς, κάπου εκεί, έχουμε χρέος να κάνουμε πίσω και να παρακολουθούμε, ενώ μέσα μας σιωπηλά προσευχόμαστε να έχουμε κάνει ό,τι χρειαζόταν να κάνουμε, για να μπορούν τα παιδιά μας να πετάξουν μόνα, χωρίς εμάς, με τα ολοδικά τους νεανικά φτερά. 

Τα τέσσερα στηρίγματα μιας υγιούς οικογένενειας

Το σπίτι όπου έζησε το παιδάκι που ήμουν κάποτε, και τα πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή υπήρξαν ο βατήρας πάνω στον οποίο πάτησα για να εκτελέσω το άλμα προς την ενήλικη ζωή μου.

Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή. Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον βατήρα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.

Τι καλά που θα ήταν αν βρίσκαμε το θάρρος να πηδήξουμε από τον βατήρα μ’ έναν θεαματικό τρόπο! Αυτό μπορεί να γίνει αν ο βατήρας είναι υγιής. Αν η οικογενειακή σχέση είναι υγιής. Αν το ζευγάρι των γονιών είναι υποστηρικτικό.

Ο βατήρας αυτός πατάει πάνω σε τέσσερα βασικά στηρίγματα, τόσο σημαντικά, που αν δεν είναι στέρεα κανένα παιδάκι δεν μπορεί να περπατήσει πάνω του χωρίς να πέσει.

Το πρώτο στήριγμα είναι η αγάπη

Ένα παιδί που δεν ένιωσε ότι το αγάπησαν οι γονείς του έχει μια θλιβερή ιστορία: Θα του είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσει τον εαυτό του. Η αγάπη για τον εαυτό μας μαθαίνεται μέσα από την αγάπη που δεχόμαστε από τους γονείς μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να διδαχτούμε και αλλιώς, λέω απλώς ότι αυτός είναι ο καλύτερος τόπος και τρόπος για να το μάθουμε. Και βέβαια, ένα παιδί που δεν αγαπήθηκε δεν μπορεί ούτε το ίδιο να αγαπήσει, κι αν έτσι έχει συμβεί στη ζωή του, τι μπορεί να κάνει αργότερα στις σχέσεις του με τους άλλους;

Ο βατήρας που δεν έχει αυτό το στήριγμα είναι επικίνδυνος. Είναι δύσκολο να βαδίσει κανείς πάνω του. Είναι ένας βατήρας χωρίς ισορροπία.

Το δεύτερο στήριγμα είναι η εκτίμηση

Αν η οικογένεια δεν έχει ένα καλό απόθεμα αυτοεκτίμησης, αν οι γονείς θεωρούν ότι οι ίδιοι είναι ένα τίποτα, τότε και το παιδί θα αισθάνεται ένα τίποτα. Αν προέρχεται κανείς από ένα σπίτι όπου δεν το εκτιμούν και δεν θεωρούν ότι αξίζει, δυσκολεύεται να πιστέψει ο ίδιος για τον εαυτό του ότι αξίζει. Τα σπίτια με ένα καλό επίπεδο αυτοεκτίμησης διαθέτουν κατάλληλους βατήρες.

Η Βιρτζίνια Σατίρ λέει: «Στις καλές οικογένειες, η χύτρα της αυτοεκτίμησης του σπιτιού είναι γεμάτη». Που σημαίνει: οι γονείς πιστεύουν ότι είναι αξιόλογοι άνθρωποι, πιστεύουν ότι τα παιδιά τους αξίζουν, ο μπαμπάς πιστεύει ότι η μαμά αξίζει, η μαμά πιστεύει ότι ο μπαμπάς αξίζει, ο μπαμπάς και η μαμά πιστεύουν ότι έχουν μια οικογένεια που αξίζει, και είναι κι οι δύο υπερήφανοι για την ομάδα που έχουν φτιάξει.

Όταν έρχεται σπίτι το παιδί και λέει: «Τι ωραία που είναι αυτή η οικογένεια!» τότε ξέρουμε πως ο βατήρας είναι γερός.
Όταν έρχεται το παιδί σπίτι και λέει: «Μπορώ να πάω να μείνω στο σπίτι της θείας Μαργαρίτας;»… τότε έχουμε πρόβλημα.
Όταν λέει ο πατέρας στο παιδί: «Γιατί τότε δεν πας να μείνεις με τη θεία σου τη Μαργαρίτα;» πάλι κάτι συμβαίνει.

Το τρίτο στήριγμα είναι οι κανόνες

Στην οικογένεια πρέπει να υπάρχουν κανόνες, με τη μόνη προϋπόθεση ότι δεν θα είναι αυστηροί. Οι κανόνες πρέπει να είναι ευέλικτοι, ελαστικοί, αμφισβητήσιμοι, συζητήσιμοι και διαπραγματεύσιμοι. Πάντως, πρέπει να υπάρχουν. Ακριβώς όπως πιστεύω ότι οι κανόνες στην οικογένεια υπάρχουν για να μπορεί κανείς να τους παραβεί και είναι δική μας υποχρέωση να βάζουμε καινούργιους, πιστεύω και ότι η διαδικασία αυτή πρέπει να βασίζεται σε μια χρονική στιγμή που τα παιδιά έχουν μάθει να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν σ’ ένα περιβάλλον με ασφάλεια και προστασία.

Αυτό είναι το περιβάλλον της οικογένειας. Οι κανόνες αποτελούν το πλαίσιο ασφάλειας και πρόβλεψης που είναι αναγκαίο για την ανάπτυξη μου. Ένα σπίτι χωρίς κανόνες δημιουργεί έναν βατήρα πάνω στον οποίο το παιδί δεν μπορεί να σταθεί για να κάνει το άλμα του στον κόσμο…

Το τελευταίο στήριγμα είναι η επικοινωνία

Για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί το άλμα είναι αναγκαίο να υπάρχει διαρκής και έντιμη επικοινωνία. Με κανένα άλλο θέμα δεν έχουν ασχοληθεί τόσο πολύ τα εγχειρίδια ψυχολογίας, όσο με αυτό της επικοινωνίας. Να διαβάζετε μαζί σαν ζευγάρι, να κουβεντιάζετε με τα παιδιά σας, να συζητάτε όλοι μεταξύ σας με την τηλεόραση κλειστή… Αυτός είναι ένας τρόπος για να ενισχυθεί η επικοινωνία, όχι όμως ο πιο σημαντικός.

Ουσιαστικό είναι αυτό που ξεκινάει με ερωτήσεις που κάνει κανείς με αληθινό ενδιαφέρον, μέσα από την καρδιά του: Πώς είσαι; Πώς τα πέρασες σήμερα; Θέλεις να κουβεντιάσουμε;

Και σ’ αυτό το στήριγμα – αποκλειστικά σ’ αυτό το στήριγμα – στηρίζεται η δυνατότητα επανόρθωσης των υπολοίπων.
Αγάπη, εκτίμηση, κανόνες και επικοινωνία: πάνω σ’ αυτόν τον βατήρα στέκεται το παιδί για να κάνει το άλμα του στη ζωή. Για να βαδίσει, καταρχάς, τον δρόμο της αυτοεξάρτησης και, στη συνέχεια, τον δρόμο της συνάντησης με τους άλλους.

Πηγή: newagemama.com

www.babyads.gr

Οι παλιοί λένε ότι ο μεγαλύτερος έρωτας της μαμάς είναι ο γιός και του μπαμπά η κόρη!! Τι θέλουν όμως να είναι το πρώτο τους βλαστάρι; Σίγουρα να είναι γερό υγιές και τυχερό.. Μετά την ανακοίνωση της εγκυμοσύνης ξεκινάνε τα στοιχήματα για το φύλλο του παιδιού!

Ο μπαμπάς (με ελάχιστες εξαιρέσεις) θέλει τον ΓΙΟ! Για να μπορεί να τον μάθει τα μυστικά του στο αντίθετο φύλλο, να μπορεί να βγει έξω και να παίξει ποδόσφαιρο, να μπορέσει αργότερα να έχει έναν άξιο συμπαίχτη στο βιντεοπαιχνίδι που με τα μανίας παίζει…!

 Η μαμά πάλι (με εξαιρέσεις και εδώ) θέλει την ΚΟΡΗ! Ο λόγος προφανές!! Κορδελίτσες, φουστίτσες , κοκαλάκια, παπουτσάκια και κάθε λογής κοριτσίστικο πραγματάκι..!  Τι γίνεται όμως όταν τα πράγματα «έρχονται αλλιώς από αυτά που περιμένουν;»

 Ο μπαμπάς, μετά την αυχενική διαφάνεια και την σπόντα του γιατρού για αγόρι έχει πειστεί ότι έχει τον γιο! (τι θα μπορούσε άλλωστε να βγάλει;;;) και διατυμπανίζει παντού για τον άντρακλα που σε 7 μήνες θα κάνει την εμφάνισή του! Η μαμά πιο ψύχραιμη και λογική προσπαθεί να τον κατεβάσει από το μπλε συννεφάκι που έχει ανέβει και πετάει και του λέει με «τρόμο» να σκέφτεται και το ενδεχόμενο της κόρης! Πράγμα που δεν θέλει ούτε να ακούσει!!! «Αφού το είπε ο γιατρός!!!»  Και έρχεται η μέρα της Β’ Επιπέδου και αφού όλα έχουν πάει καλά ρωτάει ο γιατρός: «Το φύλλο το γνωρίζουμε;» και πριν προλάβεις να μιλήσεις ακούς μια φωνή από δίπλα σου: «Εννοείται γιατρέ, αγόραρος είναι!!»     Παύση………..    «Εεε εγώ άλλο βλέπω..! Κορούλα!» ΣΟΚ!!!! Άβολη στιγμή και για τους 3…

Όταν ήδη έχετε φτάσει σπίτι, δεν έχετε αναφερθεί καθόλου για αυτό! Ώσπου σε κάποια φάση ακούγεται: «Εε τι να κάνουμε; Οι σερβιέτες θα με φάνε!!! Θα την κυνηγάω από πίσω την κυρία στα 15 της!!» και εκεί απλά χαμογελάς!

Όταν την πρωτοπήρε αγκαλιά μόλις γεννήθηκε, νερούλιασε…  Έχασε τον κόσμο κάτω από τα πόδια του!«Αυτή είναι η γυναίκα της ζωής μου!!! Όλα μου τα λεφτά εσύ θα μου τα φας (μπιιιιιπ) μου όμορφο!!!!» Σε μια ερώτησή μου εάν τελικά θα επιθυμούσε αγόρι η απάντησή του ήταν αποστομοτική!!«Ούτε για όλα τα αγόρια του κόσμου δεν την αλλάζω.. Το δεύτερο όμως θα είναι αγόρι και δεν σηκώνω κουβέντα!» (YES SIR!!!!!!!!!)

Και αυτός ήταν ο άντρας μου..! Που ήθελε μανιωδώς αγόρι για να συνεχίσει το επίθετο!! Για να είναι μεγαλύτερος από το 2^ο που θα ήταν κόρη και να την προστατεύει.. Τελικά τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα φανταζόταν και τα υπολόγιζε! Δεν πειράζει όμως, είναι τόσο ερωτευμένος με την κόρη του, και εκείνη τόσο τρελή μαζί του που δεν χορταίνω να τους βλέπω..! Εάν μας αξιώσει ο Θεός με δεύτερο παιδάκι ας είναι γιος για να κάνω τα ίδια και να διαπιστώσω εάν τελικά οι «παλιοί» έχουν όντως δίκιο!

Πηγή: bloggologies.blogspot.gr

 

1. Παρά τις προσπάθειες, τα προβλήματα επέμεναν

Για την Κέισι, όποτε ένα πρόβλημα που είχε «λυθεί» έκανε εκ νέου την εμφάνισή του, ήταν σημάδι ότι η σωτηρία του γάμου της δεν ήταν εφικτή: “Δοκιμάσαμε να πάμε σε σύμβουλο γάμου, μαζί και χώρια, να βγαίνουμε ξανά ραντεβού, να περνάμε περισσότερο χρόνο με τα παιδιά ή μόνοι μας, να συζητάμε και να κρατάμε ημερολόγιο, αλλά μάταια. Ένιωθα διαρκώς ότι η οικογένειά μου διαλύεται κι αυτό με πονούσε και μου δημιουργούσε ενοχές, μέχρι που κατάλαβα ότι, όσο κι αν το κρύβαμε, τα παιδιά αντιλαμβάνονταν τι συμβαίνει. Ο γάμος μας σάπιζε από μέσα, ενώ εκείνα παρακολουθούσαν την κατάρρευση. Ευτυχώς, μετά από πολλή δουλειά και πόνο καρδιάς, έχουμε καταφέρει να αφήσουμε στην άκρη τα προσωπικά μας για να ασχοληθούμε αποτελεσματικά με τα παιδιά. Τώρα πια μας βλέπουν και τους δύο, κάθε μέρα σχεδόν, δυο ευτυχείς γονείς που συνεργάζονται και νοιάζονται για το καλό τους.”

2. Δεν μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου

Για την Ντανιέλ δεν υπήρξε μια συγκεκριμένη στιγμή, στην οποία να ένιωσε ότι, αργά ή γρήγορα, θα εγκατέλειπε το γάμο της: “Το τέλος για μένα ήρθε αργά, καθώς οι συγκρούσεις και η δυστυχία συσσωρεύονταν με τα χρόνια, ώσπου συνειδητοποίησα ότι κάθε φορά που αφηνόμουν να είμαι ο εαυτός μου, μαλώναμε. Ήθελα να ανακτήσω την ελευθερία του να είμαι όπως είμαι πραγματικά, χωρίς να νιώθω ότι όσα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα μου είναι εκείνα που καταστρέφουν τον γάμο μου. Μόλις αναγνώρισα το συγκεκριμένο πρόβλημα ως τον κοινό παρονομαστή σε όλες τις διαφωνίες μας, ήξερα ότι, αν έμενα, θα καταπίεζα περαιτέρω τα όνειρά μου και αυτό, ούτε μπορούσα ούτε ήθελα να το κάνω.”

3. Ο γάμος έπαψε να είναι υγιής και η απιστία δεν σταματούσε

Για την Ρέιτσελ η στιγμή της συνειδητοποίησης ήρθε με την παραδοχή ότι ο πόνος και τα ψέματα, αποτελούν σημάδια μιας αρρωστημένης, αντιπαραγωγικής σχέσης: “Ήταν τα γενέθλιά μου, όταν βρέθηκα εκτός πόλης με κάποιους φίλους μου κι έμαθα πως, την ίδια ώρα, εκείνος με απατούσε ξανά. Τότε, τα δάκρυά μου έγιναν δάκρυα γαλήνης και για πρώτη φορά, ήξερα ότι μπορώ να διακόψω αυτόν τον γάμο. Δεν το αποφάσισα εν θερμώ ή με πικρία ούτε με βάση αυτό που συνέβη. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το πώς μου συμπεριφέρθηκε, ήξερα ότι δεν έχει θέση στη ζωή μου. Για χρόνια προσπαθούσα να σώσω τον γάμο μας κι επιτέλους μπορούσα ν’ αποδεχτώ το αναπόφευκτο και βρω την ηρεμία μου. Δεν ήθελα ποτέ μου να φύγω με αμφιβολίες και γι’ αυτό είμαι ευγνώμων που τα πράγματα ήρθαν έτσι.”

4. Δεν υπήρχε πια αγάπη

Η Σούζι είχε χάσει κάθε υπομονή με την κακή του συμπεριφορά, όμως, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι δεν ήρθε απ’ τη μεριά του, αλλά απ’ τη δική της: “Όταν κατά τη διάρκεια ενός καυγά άκουσα τον εαυτό μου να μιλά με κακία και περιφρόνηση, ήξερα ότι είχε έρθει η ώρα να φύγω. Ανέκαθεν μαλώναμε -ποιο ζευγάρι δεν μαλώνει, άλλωστε; Αλλά ακόμη και στις στιγμές που η απογοήτευση και ο θυμός δοκίμαζαν τα όριά μας, στη φωνή μου διέκρινα μια τρυφερότητα και μια υποδόρεια αγάπη για τον άνθρωπο που είχα απέναντί μου. Μόλις χάθηκαν κι αυτά, δεν υπήρχε επιστροφή για μένα.”

–

5. Δεν μου άρεσε η ζωή μου

Για τη Μέλανι, η συνειδητοποίηση, μετά από έντεκα χρόνια, ότι είχε απομακρυνθεί από όσα ήθελε έφερε την μεγάλη απόφαση: “Μέναμε στην Ευρώπη εκείνη την εποχή κι είχα χάσει εντελώς την ταυτότητά μου. Είχα πάρει το ολλανδικό επώνυμο του άντρα μου, προσπαθούσα να ταιριάξω σε μια πολύ διαφορετική κουλτούρα απ’ τη δική μου και με την επικοινωνία να μην είναι πάντα εφικτή, αφού τα ολλανδικά μου δεν ήταν καλά και δεν μιλούσαν όλοι γύρω μου αγγλικά. Η καθοριστική στιγμή ήρθε ένα βράδυ σαν όλα τ’ άλλα, εκεί που ξαγρυπνούσα με το ροχαλητό του, όταν βγήκαν από μέσα μου τα λόγια που καταπίεζα από καιρό, ‘μισώ τη ζωή μου’. Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια. Εγώ κι οι κόρες μου γυρίσαμε στην Αυστραλία κι εκείνος έμεινε στην Ολλανδία. Μιλάμε κάθε βράδυ, μας επισκέπτεται όποτε μπορεί και τα κορίτσια πηγαίνουν εκεί. Ειλικρινά, πιστεύω ότι είναι ο καλύτερός μου φίλος. Απλώς, δεν θέλω να είμαστε παντρεμένοι.”

Πηγή: Huffingtonpost.com

Πηγή:www.mama365.gr

Ευτυχώς που είχε τις φίλες της να τη συμβουλεύουν, να την μαλώνουν και να την αγαπάνε…

Ευτυχώς που είχε τις φίλες της, να της υποδεικνύουν κάθε φορά τα λάθη και τις παραλείψεις της. Λες και το είχε ανάγκη… αλλά να…  της άρεσε να την βάζουν σε μια γωνιά, σαν σε τιμωρία, και να την αρχίζουν σε λεγόμενα του τύπου: «Στα έλεγα εγώ, δεν στα ΄λεγα;», «μα σε είχα προειδοποιήσει ότι με αυτό που πας να κάνεις θα το φας το κεφάλι σου!», «καλά έχεις λεφτά για πέταμα;» «δεν είναι αυτός ο άνθρωπος κατάλληλος για σχέση, που πας να μπλέξεις!» και τέτοια χαριτωμένα με ύφος  σοβαρό και δασκαλίστικο και με το δάκτυλο τους να κουνιέται μπροστά στη μύτη της υποδειγματικά. Και τότε έσκυβε μετανιωμένη το κεφάλι και έλεγε μέσα σε αναφιλητά ότι δεν θα το ξανακάνει.

Αλλά το ξανάκανε!

Όχι ότι δεν τα ΄ξερε και η ίδια από την αρχή δηλαδή. Ίσα ίσα, ο οργανισμός της  διέθετε μια μοναδική και καταπληκτική  ικανότητα να γνωρίζει πριν κάθε φορά ξεκινήσει μια νέα σχέση, ή πριν κάνει μια ιδιαίτερης σημασίας επαγγελματική ή άλλη σημαντική κίνηση στη ζωή της ότι πρόκειται να κάνει λάθος, ότι θα πέσει σε σφάλμα ότι για άλλη μια φορά θα πρέπει να μαζεύει τα κομμάτια της από το πάτωμα, τα χρήματα της από τις τρύπιες τσέπες της, την ησυχία και την ηρεμία της από τον αέρα που θα πετάριζαν χαρούμενες, αφήνοντας στη θέση τους το άγχος, την αγωνία και τη στενοχώρια.

Όμως παράλληλα ο ίδιος αυτός οργανισμός διέθετε κι εκείνη την τάση, πώς να την ονομάσεις, πώς να την περιγράψεις, του εντελώς παιδιάστικου, νηπιακού σχεδόν αυθορμητισμού, που δεν άφηνε τη λογική και τη σκέψη, που τις διέθετε, να υπερισχύσουν και κατάφερνε για άλλη μια φορά να πέσει στο πηγάδι της αποτυχίας και άντε μετά από την αρχή να βρει μάγγανο να ανέβει στην επιφάνεια, να επιστρέψει στη γη, να πατήσει σταθερά στο έδαφος.

Κάθε φορά το ίδιο, κάθε φορά το μάθημα να μη γίνεται πάθημα.

Πάντα μα  πάντα να κάνει εκείνο το βήμα του λάθους, πάντα να βροντοφωνάζει  τη λάθος λέξη την εντελώς ακατάλληλη στιγμή. Πάντα να παίρνει εντελώς ακατάλληλες αποφάσεις για τα πιο κρίσιμα θέματα, πάντα να δίνεται με όλο της το «είναι» σε ανθρώπους που φώναζαν από μακριά ότι δεν ήταν κατάλληλοι, σε πρότζεκτ και σε ενασχολήσεις που ρουφούσαν όλη της την ενέργεια χωρίς να έχουν ποτέ το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Και κάθε φορά να τα ακούει ξανά και ξανά πρώτα από τον εαυτό της (ω ναι, του τα ΄λεγε κι εκείνη ένα χεράκι), κι ας έπεφταν στον βρόντο, και στη συνέχεια από τις κολλητές της, που αποτελούσαν πια την οικογένεια της. Σχεδόν την είχαν αντικαταστήσει, μιας και οι σχέσεις με τους δικούς της δεν ήταν κι οι καλύτερες στον κόσμο.

Μαζεύονταν εκείνα τα Σαββατόβραδα μια στο σπίτι της μιας, μια στο σπίτι της άλλης, άνοιγαν μπουκάλια με κρασί, μαγείρευαν όλες μαζί μακαρονάδες με ευφάνταστες σάλτσες και μιλούσαν με τις ώρες και ανέλυαν τα χιλιοαναλυμένα θέματα της κάθε μιας και όλες μαζί έβρισκαν τη λύση σε κάθε πρόβλημα, πάντα μετά εορτής βέβαια, αλλά τι σημασία είχε;

Στο τέλος έπιαναν τους καναπέδες και τις μαξιλάρες με ένα ποτήρι κρασί η κάθε μια στο χέρι και αφήνονταν να τραγουδούν τα αγαπημένα τους άσματα και να χαλάμε το κόσμο από τα γέλια και έτσι τις έβρισκε το ξημέρωμα, μισομεθυσμένες και χαμογελαστές.

Ευτυχώς που είχε τις φίλες της…
Όλες είχαν προβλήματα, απλά ή σύνθετα, μεγάλα ή μικρά, με τις οικογένειες τους, με τις δουλειές τους, με τα συναισθηματικής φύσεως μπερδέματα, με τα κιλά και τις ρυτίδες τους, με χίλια δυο κι όλες τους τα άκουγαν η μια από την άλλη, μα εκείνη είχε την τάση πάντα να τα ακούει περισσότερο από όλες. Ίσως γιατί προσπαθούσε να κερδίσει τον χαμένο χρόνο (αυτόν, τότε πριν χρόνια που ήταν απλά ένα άβουλο πλάσμα που το καθοδηγούσαν τα «πρέπει» και τα «μη»), και ρίσκαρε περισσότερο από τις άλλες σε όλους τους τομείς. Είχε χιλιάδες απωθημένα εγκατεστημένα στο μυαλό και την ψυχή της κι έτρεχε με χίλια να φέρει, αν όχι όλα σε πέρας, τουλάχιστον όσα της επιτρέψει η ζωή να προλάβει. Και δοκίμαζε και δοκιμαζόταν. Δεν είχε πάντα αποτυχίες! Πολλά είχε πετύχει, πολλά απωθημένα της είχαν πάρει ζωή, πολλά βήματα είχε καταφέρει κι είχε κάνει μπροστά, αλλά να σε αυτά που αποτύχαινε , αποτύχαινε εντελώς, την έριχνα κάτω, την βασάνιζαν για καιρό, έχανε πολύτιμο χρόνο και πολύ ενέργεια, και χρήμα φυσικά αλλά αυτό ερχόταν τελευταίο. Αλλά μετά όταν συνερχόταν κι όταν σηκωνόταν όρθια, αφού μετά  από αυτά που άκουγε από εκείνες, τις έδιναν όλες το χέρι και έβαζαν όλη τη δύναμη τους για να τη σηκώσουν ξανά, ήταν και πάλι έτοιμη για νέες περιπέτειες και νέες προσπάθειες και νέες αποτυχίες και επιτυχίες. Ευτυχώς που είχε τις φίλες της. Γιατί ήξερε ότι εκείνες θα ήταν εκεί, ήταν δοκιμασμένη αυτή η σχέση, άντεξε, αντέχει και θα αντέξει! ‘Ηξερε γι΄ αυτό και από συνήθεια αφήνονταν και στο λάθος με άνεση!

Ευτυχώς που είχε τις φίλες της.

Αφού οι στυλοβάτες της ζωής της, η οικογένεια της στα καλά αλλά κυρίως στα άσχημα θα ΄ταν εκεί να τη σηκώσουν!

Πηγή:fylada.gr

Από: Νινέττα Φαφούτη

Καμία σχέση δεν είναι τόσο πρωταρχική και σημαντική όσο αυτή της μητέρας με την κόρη.  Είναι μια σχέση αγάπης, τρυφερότητας, θαυμασμού αλλά και ανταγωνισμού, μια σχέση με ιδιαίτερους δεσμούς… μια σχέση πολύτιμη και ενίοτε αστεία.   Ιδιαίτερα όταν το κοριτσάκι μας ταυτίζεται μαζί μας, μας έχει ως πρότυπο και επιθυμεί να μας μοιάσει αντιγράφοντας κάθε μας κίνηση. Πασαλείφεται με το κραγιόν μας, θέλει να φοράει τα ίδια ρούχα μαζί μας, να χώνεται στην μπανιέρα την ώρα της δικής μας χαλάρωσης,  να βάζει τα ψηλοτάκουνά μας… Στιγμές τρυφερές, γλυκές, παιχνιδιάρικες που απεικονίζονται με τον καλύτερο τρόπο στα σκίτσα της Clement Ana μιας σκιτσογράφου από την Αυστραλία, που ήθελε απλά να μας δείξει την ιδιαίτερη σχέση που έχει με την κόρη της και το πόσο όμορφη παρέα κάνουν οι δυο τους.

-Πηγή:www.imommy.gr

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Μια μεγάλη έρευνα έκανε το Εθνικό Ινστιτούτο Δημογραφικών Μελετών (Ined) της Γαλλίας, προκειμένου να διαπιστώσει ποιοι είναι οι λόγοι που κάνουν τα παντρεμένα ζευγάρια να μαλώνουν και  εντέλει να…χωρίζουν.

Η έρευνα έγινε σε 2.016 γυναίκες και 1.474 άνδρες, οι οποίοι δήλωσαν ότι μαλώνουν συχνά μεταξύ τους.

Τα ερωτήματα που ετέθησαν από την έρευνα ήταν αν μαλώνουν για τα χρήματα, τις δουλειές του σπιτιού, την οργάνωση των διακοπών, τις σχέσεις με φίλους, τις σχέσεις με τους γονείς και τα πεθερικά, την εκπαίδευση των παιδιών, τις επιθυμίες των παιδιών, την κατανάλωση αλκοόλ και τις σεξουαλικές σχέσεις.

Γενικό αποτέλεσμα-έκπληξη: ο πρώτος λόγος για τον οποίο μαλώνουν τα ζευγάρια είναι οι δουλειές του σπιτιού. Και ακολουθούν: τα πεθερικά, η εκπαίδευση των παιδιών και τα χρήματα.

Ωστόσο, ανάλογα με το αν είναι γυναίκα ή άνδρας ο ερωτώμενος στην έρευνα, οι λόγοι διαφωνίας του ζευγαριού δεν είναι οι ίδιοι. Για τις γυναίκες, ο πρώτος λόγος διαφωνίας είναι η εκπαίδευση των παιδιών -λόγος που είναι τελευταίος για τους άνδρες. Γενικά για τους άνδρες, ο πρώτος λόγος διαφωνίας στο ζευγάρι είναι τα πεθερικά

Πηγή:www.imommy.gr

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι, σε κάποια ή κάποιες φάσεις της ζωής τους, βιώνουν αυτό που ονομάζουμε έρωτα. Κατά μέσo όρο ερωτευόμαστε 3-5 φορές στη ζωή μας. Kατά τη διαδικασία του έρωτα γυναίκες και άντρες αισθάνονται και συμπεριφέρονται διαφορετικά. Ποια είναι η αιτία για τη διαφορά αυτή;

Μια εξήγηση της διαφορετικής συμπεριφοράς αντρών και γυναικών έχει να κάνει με τα στερεότυπα και το ρόλο των φύλων, που ορίζουν το σωστό τρόπο προσέγγισης που πρέπει να ακολουθείται, τόσο από τους άντρες όσο και από τις γυναίκες. Στη διάρκεια των αρχικών σταδίων της γνωριμίας, οι άντρες υποτίθεται ότι πρέπει να παίρνουν την πρωτοβουλία. Οι γυναίκες μπορούν να υπαινιχθούν το ενδιαφέρον τους με το φλερτ αλλά χωρίς να κάνουν εκείνες το πρώτο βήμα. Μια μελέτη έδειξε πενήντα δύο τρόπους βουβής ερωτικής συμπεριφοράς γυναικών όταν θέλουν να τραβήξουν την προσοχή ενός άντρα. Παρά τη σεξουαλική επανάσταση, την ειλικρίνεια και την ανοχή που χαρακτηρίζει σήμερα τις ερωτικές σχέσεις, οι γυναίκες που παίρνουν την πρωτοβουλία κρίνονται πολύ συχνά αρνητικά εξηγείο Παντελής Παπαδόπουλος, Ψυχίατρος – Ψυχοθεραπευτής (ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία), διδάσκων Ομαδικό Αναλυτή και τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας.

Το πρώτο ραντεβού

Σύμφωνα με μαρτυρίες νέων σχετικά με το πρώτο ραντεβού, οι άντρες φαίνεται ότι επηρεάζονται περισσότερο από την εξωτερική εμφάνιση των γυναικών και οι γυναίκες επηρεάζονται περισσότερο από τη συναισθηματική εγγύτητα και την έκφραση τρυφερότητας εκ μέρους των αντρών. Η σεξουαλική έλξη είναι σημαντική και για τα δύο φύλα. Όλες αυτές οι προσδοκίες είναι μέρος ενός πολύ συγκεκριμένου κοινωνικού σεναρίου. Το σενάριο αυτό είναι τόσο γνωστό σε όλους, ώστε, όταν ζητείται από νέους άντρες και γυναίκες να περιγράψουν τη σειρά των γεγονότων του πρώτου τους ραντεβού, η ομοιότητα των περιγραφών τους είναι εκπληκτική.

Το γυναικείο σενάριο του φλερτ δίνει έμφαση στην ελκυστική εξωτερική εμφάνιση, στην ικανότητα συζήτησης και στον έλεγχο στο σεξ, συνήθως με την άρνηση. Το αντρικό σενάριο εμπεριέχει την οργάνωση του ραντεβού, δηλαδή εάν θα είναι δείπνο, συναυλία ή ταινία στον κινηματογράφο, την οικονομική κάλυψη της εξόδου και την πρωτοβουλία στο σεξ. Για παράδειγμα, οι γυναίκες που χαλάνε το σενάριο παίρνοντας την πρωτοβουλία στο σεξ θεωρούνται επιθετικές και κάπως αρσενικές. Οι άντρες που χαλάνε το σενάριο απαιτώντας από τις γυναίκες να καλύψουν τα μισά έξοδα του δείπνου θεωρούνται τσιγκούνηδες και αγενείς. Αυτά τα σενάρια δομούν και επιδεινώνουν τις διαφορές μεταξύ αντρών και γυναικών. Οι κυρώσεις που αναμένεται να επέλθουν όταν χαλάνε αυτά τα σενάρια πιέζουν τις γυναίκες και τους άντρες να συμμορφώνονται με αυτά.

Από το φλερτ στο στάδιο της σχέσης

Οι διαφορές των φύλων είναι υπαρκτές στο στάδιο του φλερτ και στο στάδιο της σχέσης. Ενώ οι γυναίκες τείνουν να είναι περισσότερο επιφυλακτικές στη διάρκεια του φλερτ, οι άντρες τείνουν να ερωτεύονται γρηγορότερα και πιο βαθιά. Όταν το φλερτ περάσει στο στάδιο της δεσμευτικής σχέσης, οι γυναίκες τείνουν να κινούνται γρηγορότερα, ενώ οι άντρες τείνουν να είναι πιο επιφυλακτικοί.

Όσον αφορά στο σεξ, η επιφυλακτικότητα των γυναικών ιδίως υπάρχει όχι μόνο ως μέρος του σεναρίου αλλά και ως μέρος του κοινωνικού κανόνα. Μια έρευνα που έγινε σε Αμερικανίδες φοιτήτριες, για παράδειγμα, έδειξε ότι το 30% από αυτές τις νεαρές, μορφωμένες γυναίκες μερικές φορές αρνήθηκαν το σεξ, ενώ στην ουσία το ήθελαν. Η αντίσταση των γυναικών, όσον αφορά στο σεξ είναι μια πολιτιστικά επιβαλλόμενη ένδειξη και είναι μέρος του όλου κύκλου της διαδικασίας του ζευγαρώματος.

Μια άλλη εξήγηση για τις διαφορές μεταξύ των δύο φύλων στη διαδικασία του έρωτα προσδιορίζεται από τη διαφορά του εγγενούς προγραμματισμού που διαθέτουν οι άντρες και γυναίκες για την επιλογή συντρόφου. Αυτή η διαφορά είναι ένα μεγάλο θέμα της εξελικτικής θεωρίας. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, διαφορετικές εξελικτικές διερευνήσεις όρισαν διαφορετικές στρατηγικές όσον αφορά στο στάδιο του φλερτ, τόσο για τους άντρες όσο και για τις γυναίκες.

Ενώ οι άντρες δίνουν έμφαση στην εξωτερική ελκυστικότητα, οι γυναίκες προσέχουν περισσότερο την κοινωνική και οικονομική κατάσταση του άντρα, τις φιλοδοξίες, τη δύναμη του χαρακτήρα και την εξυπνάδα. Η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ των φύλων σημειώθηκε στην έλξη που προκαλεί η οικονομική και κοινωνική θέση, κάτι που έχει σχέση με την επάρκεια του άντρα ως προμηθευτή. Ενδείξεις ότι οι άντρες ελκύονται ερωτικά κυρίως από την ομορφιά και οι γυναίκες κυρίως από την κοινωνική θέση αποδείχθηκαν έγκυρες σε μελέτες πάνω σε εκατοντάδες υποκειμένους, διαφορετικών ηλικιών και διαφορετικών πολιτισμών. Δε σημειώθηκε καμιά διαφορετικότητα μεταξύ των φύλων σε ό,τι αφορά τα γνωρίσματα του χαρακτήρα όπως ευχάριστη προσωπικότητα και καλή αίσθηση του χιούμορ: τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες εκτιμούν αυτές τις ιδιότητες στον ίδιο βαθμό.

Οι γυναίκες είναι πολύ πιο πρόθυμες από τους άντρες να παντρευτούν κάποιον που δεν έχει ελκυστικό παρουσιαστικό ή κάποιον που είναι μεγαλύτερος κατά πέντε ή παραπάνω χρόνια από αυτές, εάν αυτός ο κάποιος έχει μεγαλύτερο εισόδημα ή είναι περισσότερο μορφωμένος από τις ίδιες.

Οι άντρες ψάχνουν για «ενδείξεις ικανότητας αναπαραγωγής» – εμφάνιση και νεότητα – , ενώ οι γυναίκες ψάχνουν για «ενδείξεις ικανότητας απόκτησης εισοδήματος» – ωριμότητα και πραγματική ή ενδεχόμενη οικονομική ασφάλεια. Οι γυναίκες ζητούν επίσης την επιβεβαίωση της πρόθεσης από την πλευρά του άντρα να προσφέρει χρόνο, συναίσθημα, χρήματα και κοινωνική θέση. Οι άντρες με ένδειξη προτίμησης για περιστασιακές/πρόσκαιρες σχέσεις τείνουν να είναι πιο απελευθερωμένοι σεξουαλικά από τις γυναίκες, οι οποίες προτιμούν τις μακροπρόθεσμες μονογαμικές σχέσεις.

Σύμφωνα με άλλες μελέτες, οι άντρες, πολύ πιο συχνά από τις γυναίκες, επιδίδονται σε σεξουαλικές φαντασιώσεις για κάποια άλλη γυναίκα εκτός της συντρόφου τους και μπορεί να επιδιώξουν τη γνωριμία κάποιας άλλης γυναίκας ενώ βρίσκονται ακόμη στο στάδιο της ερωτοτροπίας στον ήδη υπάρχοντα δεσμό τους. Ενώ η ελκυστικότητα της εξωτερικής εμφάνισης είναι πιο σημαντική για τους άντρες, η ποιότητα της επικοινωνίας είναι πιο σημαντική για τις γυναίκες.

Μια άλλη παρατήρηση αποτελεί το γεγονός ότι η πλειοψηφία των γυναικών προτιμά τον άντρα ψηλότερο από τις ίδιες, οι περισσότεροι άντρες προτιμούν γυναίκες κοντύτερες από τους ίδιους. Η αλήθεια είναι ότι το χαμηλό ύψος σε έναν άντρα είναι πολύ μεγαλύτερο μειονέκτημα απ?ό,τι το αντίθετο είναι προτέρημα. Οι γυναίκες δεν προτιμούν μόνο να έχουν τον άντρα τους ψηλά, αλλά τείνουν επίσης να παντρεύονται άντρες που κατέχουν υψηλές κοινωνικές θέσεις, ενώ οι άντρες τείνουν να παντρεύονται γυναίκες από χαμηλές κοινωνικές τάξεις: μένουν έτσι ανύπαντρες οι γυναίκες που κατέχουν υψηλά αξιώματα στην πολιτική, στην επιστήμη και στον επιχειρησιακό κόσμο, και ανύπαντροι οι ευρισκόμενοι στη χαμηλότερη βαθμίδα της κοινωνικής πυραμίδας ή στη φυλακή.

Οι άντρες και οι γυναίκες ελκύονται από διαφορετικά γνωρίσματα του χαρακτήρα. Ένα τέτοιο γνώρισμα του χαρακτήρα είναι η αυταρχικότητα. Τέσσερις διαφορετικές μελέτες έδειξαν ότι το γνώρισμα της αυταρχικότητας στους χαρακτήρες των αντρών αύξησε τη δύναμη της σεξουαλικής έλξης που σημείωναν στις γυναίκες. Η αυταρχικότητα ως γνώρισμα του χαρακτήρα των γυναικών δεν προσθέτει τίποτα στη σεξουαλική έλξη που προξενούν ως γυναίκες. Είναι ενδιαφέρον όμως το ότι η σεξουαλική έλξη που μπορεί να νιώθουν οι άντρες προς το αντίθετο φύλο μπορεί μεν να αυξάνεται από το χαρακτηριστικό της αυταρχικότητας, αλλά δεν τους κάνει πιο αρεστούς. Για να προσελκύσουν τις γυναίκες, οι άντρες πρέπει, επίσης, να επιδείξουν άλλα γνωρίσματα του χαρακτήρα τους, όπως προθυμία συμπαράστασης, ικανότητα κατανόησης και προθυμία συμμετοχής. Ενδεχομένως, τέτοιοι τύποι αντρών είναι πιθανότερο να επενδύσουν στους απογόνους τους.

Οι γυναίκες θεωρούν τους στοργικούς και εξυπηρετικούς άντρες πολύ πιο ελκυστικούς σωματικά και σεξουαλικά, όπως και πολύ πιο επιθυμητούς κοινωνικά ως πιθανούς συντρόφους. Οι αυταρχικοί άντρες είναι πολύ πιο επιθυμητοί από τους υποχωρητικούς αλλά μόνο όταν παρουσιάζουν προθυμία συμπαράστασης και συμμετοχής. Οι εγωιστές, αυταρχικοί άντρες δεν έχουν καμιά απήχηση στις γυναίκες.

Επεξεργασία άρθρου: Κωνσταντίνα Ντουντούμη

Πηγή:www.infowoman.gr

Το Σαββατοκύριακο έμαθα για ένα ακόμα ζευγάρι που χωρίζει περίπου ένα χρόνο μετά τη γέννηση του πρώτου παιδιού.  Και λέω ακόμα ένα, γιατί για κάποιο λόγο τέτοιου τύπου νέα πλέον δε μου δημιουργούν καμία έκπληξη – είτε εγώ βρίσκομαι σε κοινωνικό κύκλο που δεν ωρίμασε ποτέ, είτε η κατάσταση αυτή πάει να γίνει trend τελευταία.

Λοιπόν, άκου να δεις, τόσο προσωπικά θα μιλήσω σήμερα, όλο αυτό δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη.
Τα παιδιά μέσα στο τωρινό lifestyle και όχι, δε φταίει ο Κωστόπουλος γι’ αυτό, έχουν γίνει πολύ δύσκολη πίστα.  Ο χρόνος που τους διαθέτουν οι γονείς τους, χωρίς αυτό να αναιρεί το ότι είναι ποιοτικός, είναι ο μίνιμουμ, με αποτέλεσμα ο δικός τους, ο προσωπικός ή καλύτερα ο δυαδικός, να γίνεται απλά ανύπαρκτος. Οι τωρινοί γονείς είμαστε ακόμα παιδιά.  Η 35αρα μαμά θεωρείται πλέον νέα – στα 34 βγαίνει για κόκτεϊλς με τις εργένισσες φίλες της, κάνει γιόγκα και δουλεύει σκληρά για την καταξίωση στην ιεραρχία και την οικονομική κλίμακα του γραφείου.

Ο αντίστοιχος μπαμπάς μαζεύει τους δικούς του για play station, ξεχνιέται στα after work μπαράκια, ξενυχτάει στο facebook, κανονίζει να πάει με την γκόμενα εκδρομή το τριήμερο και δουλεύει επίσης εξαντλητικά για να αντεπεξέλθει στο ρόλο του και στους λογαριασμούς της συγκατοίκησης.

Της συγκατοίκησης.  Εκεί που περνώ και μόνος μου καλά, αλλά αν είμαστε μαζί είναι ακόμα καλύτερα.  Εκεί που εσύ νυστάζεις και κοιμάσαι αγκαλιά με το βιβλίο, εγώ χαζεύω δίπλα σου στο pinterest.  Εσύ θέλεις να πας για μπίρες, εγώ θα έρθω να σε βρω μετά το σινεμά.  Χαλαρά.
Αγαπιόμαστε, ναι, αλλά έχουμε καταλάβει πόσο πολύ θα αλλάξουμε;  Πόσο πολύ όλα αυτά που κάναμε κάποτε επειδή απλά και μόνο μας έκαναν ευτυχισμένους θα γίνουν τρίτη, τέταρτη ή και πάτος-της-λίστας προτεραιότητα;  ‘Οχι.

Ναι εντάξει, η χαρά θα πλημμυρίσει το σπίτι, τα καινούργια ενδιαφέροντα και οι ρόλοι θα φουλάρουν το ρεζερβουάρ, όλα θα αποκτήσουν μια άλλη διάσταση πιο πραγματική, πιο γλυκιά, πιο ευαίσθητη, πιο τρυφερή… αλλά, άλλη.
Μπορεί να ακούγεται χαζό, αλλά ακόμα και αν ο ερχομός του παιδιού σε ένα ζευγάρι είναι αδιαμφισβήτητα το πιο τρελό τριπ, θέλει υπομονή, θέλει αντοχές και πάνω απ ‘όλα θέλει γερή βάση για να καταφέρεις να αντεπεξέλθεις.  Εκεί λίγο, σε αυτή τη βάση που τις περισσότερες φορές τα θεμέλια είναι φτιαγμένα α λά τζένγκα, εκεί χάνεται η μπάλα.

Μελλοντικές μαμάδες που παντρεύτηκαν τους μελλοντικούς μπαμπάδες γιατί άρχισαν να μεγαλώνουν και να μην περνάει η μπογιά τους, γιατί ερωτεύτηκαν το προφίλ του ωραίου, μοιραίου και δυναμικού, γιατί πείστηκαν ότι αγαπάνε τα παιδιά αφού παίζουν μπάλα με τον πεντάχρονο ανιψιό ένα μισάωρο την εβδομάδα, γιατί προσπέρασαν τις αντιθέσεις αφού κάνουν καλό σεξ, γιατί έχουν λεφτά.  Άντρες που πήραν την απόφαση γιατί πίστεψαν ότι θα κάνουν καλή παρέα με το γιο τους, ότι το μωρό δε θα χρειάζεται και τόσο πολύ τον μπαμπά του, ότι είναι κουλ να είσαι μπαμπάς στις μέρες μας – bend it like beckham, ότι η γυναίκα που καψουρεύτηκαν θα συνεχίζει να είναι καταπληκτική σύντροφος και ερωμένη, ότι τα λεφτά φτάνουν.

Ένα τουβλάκι να τραβήξεις από όλο αυτό το τζένγκα και το οικοδόμημα σκάει σαν κλωτσιά σε κάστρο στην άμμο μπροστά στα μούτρα σου.

Εννοείται ότι δεν έχω συμβουλή γι’αυτό.  Εννοείται ότι δεν προτίθεμαι να δίνω συμβουλές, αφενός γιατί δεν είμαι αρμόδια, αφετέρου γιατί καλή η θεωρία και η ανασκόπηση στο παρελθόν όταν όλα έχουν τελειώσει, αλλά αν είσαι μάγκας πήγαινε και σκάστο στη νύφη όταν διαλέγει το μπουκέτο της και επίσης για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είμαι από άλλο πλανήτη.

Και εγώ τσακώνομαι και εγώ αγανακτώ και εγώ ζορίζομαι.  Και Εμείς, δηλαδή. Απλά να πω ότι το κατανοώ.  Και με αυτά που ακούω και ζω γύρω μου, καταλήγω στο ότι καλά κάνετε και χωρίζετε.  Αλήθεια.

Σπίτι με παιδιά και δυστυχία, φωνές και τσακωμούς είναι σχήμα οξύμωρο. Αφού δεν έγιναν τα κουμάντα από την αρχή, ας εξασφαλιστεί ένα ήρεμο και πολιτισμένο περιβάλλον για το παιδί στο μέλλον, τα νέα είναι ότι μπορεί ένας ανθρωπάκος να μεγαλώσει εξαιρετικά και χωρίς να έχει τους δύο γονείς full time. Μη σας πω τί γίνεται με την πίστα όταν τα παιδιά είναι δύο.  Game – resync.

not-just-mums.blogspot.gr
Απόσπασμα από το κείμενο με τίτλο «Δύσκολη πίστα»

Πηγή:www.themamagers.gr

από Έλενα Μπούλια

Ο Richard Paul Evans είναι σύζυγος, πατέρας και ένας από τους κορυφαίους αρθρογράφους των New York Times. Με την γυναίκα του πριν μερικά χρόνια είχαν προβλήματα, όπως αυτά που έχουν τα περισσότερα ζευγάρια με μικρά παιδιά, τα οποία συχνά μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και στον χωρισμό. Στην παρακάτω εξομολόγηση από καρδιάς περιγράφει με ποιον τρόπο έκανε την αλλαγή και κατάφερε να σώσει το γάμο του.

–

» «Λυπάμαι» της είπα. «Αλλά δεν μπορώ. Έχω δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου. Τι μπορώ να κάνω για να σου φτιάξω τη μέρα;»

«Γιατί νοιάζομαι για εσένα», της είπα. «Και για τον γάμο μας.»

Το επόμενο πρωί την ρώτησα ξανά. Και το μεθεπόμενο. Και συνέχιζα να ρωτάω καθημερινά. Και κάποια στιγμή, περί την δεύτερη εβδομάδα, έγινε το θαύμα. Τη στιγμή που ρωτούσα είδα τα μάτια της γυναίκας μου να πλημμυρίζουν δάκρυα. Και ξέσπασε σε λυγμούς. Όταν κατάφερε τελικά να μιλήσει μου είπε «Σε παρακαλώ, σταμάτα να με ρωτάς. Δεν είσαι εσύ το πρόβλημα. Εγώ είμαι. Είμαι δύσκολος άνθρωπος. Δεν ξέρω γιατί μένεις μαζί μου.»

Της σήκωσα απαλά το πηγούνι για να με κοιτάζει στα μάτια. «Γιατί σ’αγαπώ», της είπα. «Τι μπορώ να κάνω για να σου φτιάξω τη μέρα;»

«Εγώ θα έπρεπε να σε ρωτάω», μου απάντησε.

«Θα έπρεπε», της απάντησα. «Όμως τώρα. Αυτή τη στιγμή, πρέπει να κάνω εγώ την αλλαγή. Πρέπει να καταλάβεις πόσα σημαίνεις για εμένα.»

Έβαλε το κεφάλι της στο στήθος μου. «Λυπάμαι που ήμουν τόσο κακιά.»

«Σ’αγαπώ», της είπα.

«Σ’αγαπώ», μου απάντησε.

«Πώς μπορώ να σου φτιάξω τη μέρα;»

Με κοίταξε γλυκά. «Μπορούμε να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί;»

Χαμογέλασα. «Θα μου άρεσε αυτό.»

Συνέχισα να την ρωτάω για περισσότερο από έναν μήνα. Και τα πράγματα όντως άλλαξαν. Σταματήσαμε να τσακωνόμαστε. Μετά άρχισε να ρωτά εκείνη εμένα, «Τι χρειάζεσαι από εμένα; Πώς μπορώ να γίνω καλύτερη σύζυγος;»

Οι τοίχοι ανάμεσά μας άρχισαν να πέφτουν. Αρχίσαμε να έχουμε πιο ουσιαστικές συζητήσεις για το τι θέλαμε από την ζωή και πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε ο ένας τον άλλον πιο ευτυχισμένο. Όχι, δεν λύσαμε όλα μας τα προβλήματα. Ούτε σταματήσαμε να τσακωνόμαστε. Αλλά η φύση την καβγάδων μας άλλαξε. Όχι μόνο γίνονταν όλο και πιο σπάνιοι, αλλά τους έλειπε η ένταση που είχαν παλιά. Τους αφαιρέσαμε το οξυγόνο. Σταματήσαμε να θέλουμε να πληγώσουμε ο ένας τον άλλον.

Η γυναίκα μου κι εγώ είμαστε παντρεμένοι για περισσότερα από 30 χρόνια. Όχι μόνο την αγαπώ, αλλά μου αρέσει. Μου αρέσει να είμαι μαζί της. Την ζητάω. Την χρειάζομαι. Πολλές από τις διαφορές μας έχουν γίνει δυνάμεις μας και άλλες δεν έχουν μεγάλη σημασία. Έχουμε μάθει να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον και, κυρίως, έχουμε κερδίσει την επιθυμία να το κάνουμε.

Ο γάμος είναι δύσκολος. Αλλά το ίδιο είναι το να είμαι γονιός και το να διατηρούμαι σε φόρμα και το να γράφω βιβλία και οτιδήποτε άλλο είναι σημαντικό και έχει αξία στην ζωή μου. Το να έχω έναν σύντροφο ζωής είναι πολύτιμο δώρο. Εξάλλου, έχω μάθει ότι ο θεσμός του γάμου μπορεί να μας βοηθήσει να ανακουφίσουμε όλα μας τα απωθητικά στοιχεία. Και όλοι έχουμε απωθητικά στοιχεία.

Με τα χρόνια έχω μάθει ότι η εμπειρία μας ήταν η απεικόνιση ενός πολύ μεγαλύτερου μαθήματος για τον γάμο. Η ερώτηση που ο καθένας σε μία σχέση αφοσίωσης θα πρέπει να κάνει στο άλλο του μισό είναι «Τι μπορώ να κάνω για να κάνω καλύτερη την ζωή σου;». Αυτό είναι αγάπη. Τα ρομαντικά διηγήματα (και έχω γράψει κάμποσα) μιλούν πάντα για τον πόθο και το αίσιο τέλος, όμως το αίσιο τέλος δεν έρχεται από τον πόθο –τουλάχιστον όχι τον πόθο που προβάλλεται στις σαπουνόπερες.

Πραγματική αγάπη δεν είναι να ποθείς κάποιον, αλλά να επιθυμείς πραγματικά την ευτυχία του –μερικές φορές, μάλιστα, με κόστος την δική σου ευτυχία. Πραγματική αγάπη δεν είναι να κάνεις τον άλλον φωτοτυπία του εαυτού σου. Είναι να επεκτείνεις τις δικές σου δυνατότητες για ανοχή και φροντίδα, να φροντίζεις ενεργά ο άλλος να είναι καλά. Όλα τα άλλα είναι απλά παρωδία της ιδιοτέλειας.

Δεν λέω ότι αυτό που έγινε με την γυναίκα μου και εμένα θα «έπιανε» στον καθένα. Δεν υποστηρίζω καν ότι όλοι οι γάμοι θα πρέπει να σωθούν. Αλλά όσον αφορά εμένα, είμαι τρομερά ευγνώμων για την έμπνευση που είχα εκείνη τη μέρα, πριν πολύ καιρό. Είμαι ευγνώμων που η οικογένειά μου παραμένει ακόμα δεμένη και που συνεχίζω να έχω την γυναίκα μου, την καλύτερή μου φίλη, στο κρεβάτι δίπλα μου κάθε πρωί που ξυπνάω. Και είμαι ευγνώμων που ακόμα και τώρα, χρόνια αργότερα, μία στο τόσο, κάποιος από τους δυο μας θα γυρίσει και θα πει, «Τι μπορώ να κάνω για να σου φτιάξω τη μέρα;». Σε όποια πλευρά του κρεβατιού κι αν είσαι, αξίζει να ξυπνάς κάθε πρωί γι’αυτή την ερώτηση. «

Πηγή:www.mama365.gr