από Ε.Μ.
Καθώς πλησίαζε ο ερχομός σου σε αυτόν τον κόσμο, πήρα τους δρόμους και άρχισα να επισκέπτομαι φίλους, συγγενείς και γνωστούς, τον έναν μετά τον άλλον, για να «χορτάσω» βόλτες και εξόδους. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι από την στιγμή που θα γεννιόσουν το να είμαι μητέρα δύο παιδιών θα σήμαινε ότι θα παρέμενα έγκλειστη για πολύ καιρό. Θα ήμασταν μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια, απλά δεν θα μπορούσαμε να ξεμυτίσουμε από το σπίτι.
Όπως αποδείχτηκε, ο ερχομός ενός ακόμα παιδιού στην οικογένεια έφερε μερικές δυσκολίες, όμως πολύ γρήγορα μπήκες στον «ρυθμό» και κάποια στιγμή καταφέραμε και να βγούμε από το σπίτι –μέχρι το σούπερ μάρκετ πήγαμε, μη φανταστείς, αλλά τα καταφέραμε! Δεν έλειψαν, ωστόσο, τα «γκρίζα» σημεία.
Είσαι μόλις 11 μηνών και ήδη ο τρόπος που σε έχω μεγαλώσει δεν έχει καμία σχέση με το πώς είχα μεγαλώσει τον εαυτό σου μέχρι εκείνη την ηλικία. Και αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισα να γράψω αυτό το απολογητικό γράμμα, ώστε αργότερα στην ζωή σου να ξέρεις ότι, αν μη τι άλλο, το αναγνωρίζω. Έτσι, σε παρακαλώ διάβασε τα παρακάτω και να θυμάσαι πάντα ότι η μαμά σε αγαπάει.
Συγγνώμη που μου έπεσες –ναι, μου έπεσες. Το ορκίζομαι στον Θεό και μου ήταν απίστευτα δύσκολο να το ξεπεράσω. Κοιμόσουν στο στήθος μου, στο κρεβάτι μας, και απλά κύλησες. Και έπεσες. Νομίζω πως εγώ πόνεσα περισσότερο, όμως. Έκλαψες για μερικές λεπτά και μετά άρχισες να χαμογελάς. Εγώ ήμουν σίγουρη ότι σου είχα προκαλέσει μεγάλη ζημιά.
Προς υπεράσπισή μου, βέβαια, υπήρχε συνωστισμός στο κρεβάτι! Ήταν ο μπαμπάς σου και έπειτα ήρθε και ο αδερφός σου, χώθηκε στη μέση και με έσπρωξε στην άκρη. Και, να θυμάσαι, ήμουν εξαντλημένη από τα ξενύχτια μαζί σου για να σε θηλάζω και να σε κρατάω. Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό! Σκέφτηκα να σου φτιάξω ένα φορμάκι με σχοινιά που να δένει πάνω μου, όπως αυτά που έχουν οι αναρριχητές για να μην πέφτουν από τους βράχους. Τελικά, όμως, αποφασίσαμε να επενδύσουμε σε μεγαλύτερο κρεβάτι.
Συγγνώμη που δεν ξέρω τίποτα για εσένα –το βιβλίο του αδερφού σε περιέχει τόσες πολλές πληροφορίες για τον πρώτο χρόνο της ζωής του που θα μπορεί κάποτε να ανατρέξει σε αυτό και να ανακαλύψει πότε ήταν η πρώτη του «πρίτσα»! Ήμουν από πάνω του όλη την ώρα. «Είδατε αυτό, είδατε εκείνο; Είδατε αυτή την έκφραση; Αχ να τη φωτογραφίσω; Τι μέρα είναι σήμερα; Τι ώρα είναι;»
Και μόλις σήμερα, τη στιγμή που έφτανα στο μπάνιο για να σκουπίσω τον αδερφό σου που μόλις είχε κάνει κακά, εμφανίστηκες εσύ, όρθιος στα ποδαράκια σου, κρατώντας ένα πακέτο υγρομάντηλα! Τρελάθηκα! Ούτε που είχα συνειδητοποιήσει ότι μπορείς πλέον να περπατάς!
Όταν θα ανοίξεις εσύ κάποτε το δικό σου μωρουδιακό βιβλίο, θα διαβάσεις «τοποθετήστε τη φωτογραφία εδώ», και θα ξέρεις ότι η μαμά δεν είχε χρόνο για να καθίσει και να γράψει όλα τα μικρά καθημερινά που έκανες. Αφιέρωνα όλον τον χρόνο μου στο να σας αγαπώ. Και στο να σκουπίζω τον ποπό του αδερφού σου.
Συγγνώμη που άφηνα τον αδερφό σου να κάνει τσίσα δίπλα σου –λέω ψέματα. Έκανε τσίσα πάνω σου, όταν ήσασταν και οι δύο στην μπανιέρα. Πιο συγκεκριμένα, στο χέρι σου. Ίσως κάποιες πιτσιλιές να έφτασαν και στο πρόσωπό σου, αλλά κυρίως στο χέρι σου.
Για την ακρίβεια, λυπάμαι που αδερφός σου σε ταλαιπωρεί καθημερινά. Δεν είναι ότι είναι κακός, αλλά πραγματικά λειτουργεί σαν να μην υπάρχεις. Αν μπουσουλάς στον δρόμο του, θα περάσει από πάνω σου και θα σε πατήσει. Αν κρατάς κάτι στο χέρι σου, θα έρθει χωρίς δισταγμό και θα στο πάρει.
Όμως, εσύ γελάς με ό,τι κάνει και τον ακολουθείς παντού, παρά τα όσα υποφέρεις μαζί του. Τον διορθώνω κάθε στιγμή και τον βάζω να σε παίρνει αγκαλιές και να σε φιλά, αν και κάποιες φορές προτιμά να σε δαγκώνει. Κάποια μέρα εσείς οι δύο θα γίνετε οι καλύτεροι φίλοι. Απλά αυτή την στιγμή πρέπει να σε βοηθάω να αντεπιτίθεσαι, γιατί δεν έχεις μεγαλώσει αρκετά για να προφυλάσσεις τον εαυτό σου. Όταν παίρνουμε στον αδερφό σου χωνάκι παγωτό, σε βάζω να το γλύφεις γύρω-γύρω πριν το δώσουμε σε εκείνον. Δεν του το λέμε, όμως, γιατί θα τρελαθεί αν το μάθει! Επίσης, όταν εκείνος είναι στο σχολείο, σε αφήνω να παίζεις στο δωμάτιό του. Και όταν ρωτά γιατί τα τρενάκια του είναι άνω-κάτω, του λέω ότι έκανε σεισμό! Είναι το μικρό μας μυστικό, φιλαράκο!
Συγγνώμη που δείχνεις σαν Υποψήφιο Πιο Κακοντυμένο Μωρό του Κόσμου. Ο αδερφός σου είχε τα πιο φανταστικά, ολοκαίνουργια επώνυμα ρούχα και εσύ φοράς ό,τι απέμεινε από εκείνον, γι’αυτό μου είναι τόσο δύσκολο να αποφύγω το να δείχνεις πάντα τόσο απεριποίητος. Το να ετοιμάσεις δύο παιδιά για να πάτε κάπου είναι σαν να συμμετέχεις σε αγώνες δρόμου. Όμως καταφέρνουμε πάντα να φτάσουμε στον προορισμό μας, ίσως λίγο αργά βέβαια, και ο αδερφός σου φεύγει από εμάς για να τρέξει να προκαλέσει χάος, ενώ εγώ σε κοιτάζω καθώς παίρνω μια ανάσα, μέχρι να ανακαλύψω ότι φοράς ένα φορμάκι ύπνου και το πρόσωπό σου έχει ακόμα υπολείμματα φαγητού από το απογευματινό. Όταν τα «ατημέλητα μωρά» γίνουν μόδα, θα είσαι σίγουρα ανάμεσα στα δημοφιλέστερα.
Νομίζω, όμως, πως έχεις πάρει ένα καλό μάθημα. Μπορεί κάποτε να κοιτάζεις σε παλιές φωτογραφίες και να αναρωτιέσαι γιατί όλα τα ρούχα που φοράς είναι γεμάτα ξεραμένο φαγητό. Όμως θα καταλάβεις ότι δεν είναι τα ρούχα που κάνουν το αγόρι. Είναι η διάθεση –και εσύ δείχνεις πολύ χαρούμενος!
Συγγνώμη που δεν σε αγαπώ λιγότερο. Ξέρω πως όσο μεγαλώνεις κάποιοι κακοί άνθρωποι θα σου που ότι το δεύτερο παιδί αγαπιέται πάντα λιγότερο. Ότι δεν γίνεται να αγαπήσεις κάποιον άλλον όσο το πρώτο σου παιδί. Λοιπόν, με τα λύπης μου θα σου πω ότι αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα.
Από την στιγμή που ο γυναικολόγος μου σε ακούμπησε πάνω στο στήθος μου, δεν έχω υπάρξει περισσότερο σίγουρη για οτιδήποτε άλλο στην ζωή μου. Είναι δυνατό να αγαπήσεις κάποιον, ξανά και ξανά και ξανά, τόσο πολύ που να πονάει. Θα έδινα την ζωή μου για εσένα και για τον αδερφό σου, χωρίς δισταγμό. Θα σε αγαπώ τόσο όσο αγαπώ εκείνον για όλη μου την ζωή. Μην πιστέψεις ποτέ τίποτε άλλο.
Μπορεί κατά λάθος να μου έπεσες μερικές φορές, να ξέχασα να καταγράψω κάθε τι καινούργιο που έκανες κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής σου, να άφησα μερικά τσίσα να πέσουν πάνω σου και να σε έντυνα… χάλια, αλλά σε έχω αγαπήσει με κάθε κύτταρο του εαυτού μου και δεν θα ακούσεις ποτέ συγγνώμη γι’αυτό.
Με όλη την αγάπη που έχω στην καρδιά μου,
Η μαμά
*Το παραπάνω κείμενο προέρχεται από την Jenifer DeMattia, μαμά πλήρους απασχόλησης, η οποία γράφει ανά διαστήματα στο blog Bugs, Dirt and Mommy και δεν θεωρεί τον εαυτό της σούπερ-μαμά. Για την ακρίβεια, συνήθως είναι καθυστερημένη, της λείπει ένα παπούτσι ή είναι στα όρια νευρικού κλονισμού… όμως στο τέλος πηγαίνουν όλα καλά και έχει μία φοβερή ιστορία να αφηγηθεί!
Πηγή:www.mama365.gr
SuperMomRocks 