«Παντρεύτηκα στα 10, γέννησα στα 13 και στα 14 έμεινα χήρα»

Συγκλονίζει η μαρτυρία της 38χρονης σήμερα Alemtsahye Gebrekidan από την Αιθιοπία. Η ίδια αποκαλύπτει ότι όταν ήταν 10 ετών παντρεύτηκε, στα 13 της έμεινε έγκυος και στα 14 έμεινε χήρα.

«Έπαιζα με τις φίλες μου όταν η μητέρα μου, μου ανακοίνωσε ότι θα παντρευτώ. Εκείνη τη στιγμή η ζωή μου καταστράφηκε», εξομολογείται η Alemtsahye.

Μόλις στα 10, η Alemtsahye παντρεύτηκε ένα αγόρι ηλικίας 16 ετών. Τρία χρόνια μετά έμεινε έγκυος και γέννησε ένα αγοράκι. Ωστόσο, ένα χρόνο μετά ο άνδρας της σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου στην Αιθιοπία.

Σήμερα, γυναίκα πλέον, έχει φύγει από την χώρα της και ζει μόνιμα στην Βρετανία και έχει ξεκινήσει εκστρατεία κατά των γάμων των ανήλικων παιδιών.

Η ιστορία της Alemtsahye σοκάρει ωστόσο, δεν είναι μοναδική. Περίπου 14,2 εκατομμύρια κορίτσια κάτω των 15 ετών παντρεύονται κάθε χρόνο. Για το λόγο αυτό η Alemtsahye έχει αφιερώσει τη ζωή της στην μάχη της κατά των γάμων των ανήλικων παιδιών ελπίζοντας ότι η ιστορία της θα αφυπνίσει.

enikos.gr

διαβάστηκε εδώ: www.newsitamea.gr

by Έλφη Κουφογιώργου

Την πρώτη μου κόρη τη γέννησα την πιο κρύα ημέρα του Δεκέμβρη του 2012 με χιόνι, τη δεύτερη κόρη μου την πιο ζέστη ημέρα του Ιουλίου του 2014, είχε 30 βαθμούς στο Λουξεμβούργο και η ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική.

Και τις δυο φορές όμως είχα την τύχη να γεννήσω στο δημόσιο μαιευτήριο της πόλης του Λουξεμβούργου.

Εκτός από το γεγονός πως το μαιευτήριο ήταν πεντακάθαρο, άρτια εξοπλισμένο, με μονόκλινα (μόνο) δωμάτια, ήταν τα εξής που έκαναν τον τοκετό και τη διαμονή μου εκεί να μοιάζει με παραμύθι:

– Αυστηρή πολιτική του νοσοκομείου το βρέφος να είναι 24 ώρες το 24ωρο με τη μαμά – δεν αποχωρίστηκα το μωρό μου ούτε λεπτό. Ακόμα και όταν χρειαζόταν κάποια ιατρική εξέταση για το μωρό , η παιδίατρος ήρθε στο δωμάτιο. Επίσης μου παραχωρήθηκε ειδικό κρεβατάκι που εφάπτονταν στο κρεβάτι μου και το μωράκι μου κοιμόταν ακριβώς δίπλα μου κάτι που με βοήθησε πολύ με το θηλασμό.

Το μωρό μου γεννήθηκε σε μία αίθουσα τοκετού με χαμηλό φωτισμό, με μουσική από cd δικό μου που είχα φέρει από το σπίτι και με παρουσία τριών ανθρώπων: του συζύγου μου, της μαίας και του γιατρού. Φανταστείτε το μωρό να έρχεται στο ξένο αφιλόξενο εξωτερικό περιβάλλον με ήχους κλασικής μουσικής και απαλό φωτισμό που δεν είχε μεγάλη διαφορά από τη μήτρα.

Και φυσικά με το που γεννήθηκε, μετά από τα απαραίτητα που γίνονται σε κάθε γέννα, το μωρό μου τοποθετήθηκε γυμνό skin to skin πάνω στο στήθος μου. Η μαία με καθοδήγησε στο θηλασμό και δεν έφυγε από δίπλα μου μέχρι που βεβαιώθηκε ότι το μωρό έπιασε θηλή και ρούφουσε πεινασμένα το δώρο της ζωής : το πρωτόγαλα.

Στο δωμάτιο είχα ένα μαγικό κόκκινο κουμπί: κάθε φορά που ήθελα κάτι , ή ένιωθα πως κάτι δεν πήγαινε καλά πχ με το θηλασμό το πάταγα και ερχόταν η βοήθεια – ευγενέστατες χαμογελαστές μαίες 24 ώρες το 24 ώρο να με βοηθούν να μου κρατούν συντροφιά να απαντούν στις εκατομμύρια ερωτήσεις μου. Με βοήθησαν πολύ με το θηλασμό και ούτε λόγος για συμπλήρωμα ή ξένο γάλα. Και πιστέψτε με δεν ήταν καθόλου εύκολος ο θηλασμός την πρώτη φορά.

Δε έχω εμπειρία στην Ελλάδα σε τοκετό σε μαιευτήριο, και δη δημόσιο, αλλά θυμάμαι σαν επισκέπτρια πόσος κόσμος μαζευόταν δίπλα στο νεογέννητο και στη μαμά και πόση φασαρία γινόταν. Στο Λουξεμβούργο ήταν ήσυχα, ούτε ορδές επισκεπτών, ούτε πολλά μπαλόνια, αρκουδάκια, γλυκά , συγγενείς, μακρινοί συγγενείς κλπ κλπ. Ήμουν κυρίως εγώ και το μωρό μου, άκουγα καθαρά τον ήχο του μωρού που θηλάζει και θήλαζα όποτε το ζητούσε το μωρό χωρίς περιορισμό. Αν ήθελα να είμαι τελείως μόνη στο δωμάτιο έβαζα μια ταμπελίτσα στην πόρταπου έγραφε: αυτή τη στιγμή πίνω το γάλα της μαμάς μου, παρακαλώ να περάσετε αργότερα να με δείτε – ευχαριστώ.

Υπάρχουν πολλά ακόμα στα οποία μπορώ να αναφερθώ όπως το άψογο φαγητό, η σχολαστική καθαριότητα του δωματίου, η συνεχής παρακολούθηση από τις μαίες και τους γιατρούς τόσο της δικής μου υγείας, όσο και του μωρού, το δωρεάν τεστ για την ακοή του μωρού 2 μέρες μετά τη γέννησή του, τα ομαδικά πρωινά με τις άλλες μαμάδες με πιστοποιημένη σύμβουλο γαλουχίας που μας ενημέρωνε για το θηλασμό και απαντούσε στις ερωτήσεις μας και άλλα πολλά.

Ξέρω τι θέλετε να με ρωτήσετε: τί πλήρωσα για όλα αυτά: η απάντηση είναι τίποτα. Τίποτα απολύτως.

Πριν φύγω από το μαιευτήριο πέρασα από ένα μικρό τεστ: έπρεπε να απαντήσω σε κάποιες ερωτήσεις όπως οι παρακάτω: (χαριτολογώντας η μαία μου είπε ότι αν δεν απαντήσω σε αυτές τις ερωτήσεις δε θα με αφήσουν να φύγω από το μαιευτήριο) 1. Από ποια θερμοκρασία και πάνω σε περίπτωση πυρετού πρέπει να πάω αμέσως το μωράκι στο μαιευτήριο; 2. Πού μπορώ να απευθυνθώ αν υπάρξει κάποιο πρόβλημα με το μωρό ή πρόβλημα στο θηλασμό; 3. Πώς ξέρω ότι το μωρό μου θηλάζει ικανοποιητικά; 4. Χρειάζεται κάποιο άλλο ρόφημα ή τροφή το μωρό τους πρώτους 6 μήνες της ζωής του εκτός από το γάλα της μαμάς;

Ειλικρινά δεν ξέρω αν μετά από την εξαντλητική 12ωρη πρώτη γέννα, αν δεν υπήρχαν όλα αυτά, αν θα κατάφερνα να θηλάζω. Δεν ξέρω αν θα πατούσα γερά στα πόδια μου βγαίνοντας από το μαιευτήριο. Αλλά δε με ένοιαζε και πολύ – είχα δικαίωμα 5 επισκέψεων μαίας στο σπίτι από τη στιγμή που έφυγα από το μαιευτήριο – και πάλι χωρίς να πληρώσω κάτι. Ήταν όλα καλυμμένα από την ασφάλεια

Με τα χρόνια μιλώντας και με άλλες μαμάδες εδώ διαφόρων εθνικοτήτων, και για να σας προλάβω ότι δεν είχα ιδιαίτερη δύσκολη γέννα, το επίπεδο παροχής υπηρεσιών είναι επίσης πολύ υψηλό και σε περίπτωση πρόωρων μωρών και δύσκολων καταστάσεων.

Τελικά το επίπεδο ενός λαού φαίνεται απο τον τρόπο που φέρεται στα ζώα και στα νεογέννητα. Και σίγουρα το Λουξεμβούργο έχει πολλά να μας πει πάνω σε αυτό.

Πηγή:www.themamagers.gr

Άλλη μία απίστευτη ιστορία «αναπάντεχης» εγκυμοσύνης, αυτή τη φορά από το Weymouth της Μασαχουσέτης. Η Katherine Kropas, 23 ετών, εργαζόμενη σε εταιρεία catering, δεν αισθανόταν καλά. Οι αστράγαλοί της είχαν πρηστεί. Λίγες μέρες αργότερα, το στομάχι της την πονούσε φρικτά. Η ανυποψίαστη μανούλα ζήτησε άδεια από τη δουλειά της και ο σύντροφός της την πήγε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί εκεί εντόπισαν γρήγορα την αιτία που εκείνη πονούσε: η Kropas ήταν ετοιμόγεννη. Και το μωράκι της μάλιστα ήταν πολύ μεγάλο, αφού ζύγιζε 4,5 κιλά!

Η Kropas αναφέρει πως έπαιρνε αντισυλληπτικά, είχε σχετικά τακτικά την περίοδό της και πίστευε πως το βάρος που πήρε οφειλόταν στο φαγητό των εορτών. Οι νοσοκόμοι την πείραζαν. Πώς ήταν δυνατό να μην γνώριζε πως ήταν έγκυος; Κι η ίδια το αναρωτιέται, αλλά είναι ενθουσιασμένη για το μέλλον και ευχαριστεί όλους όσους τη βοήθησαν.

Ο Ben Hamar, ο γιατρός που έφερε στον κόσμο το μωρό της Kropas στο νοσοκομείο South Shore δήλωσε πως υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να κάνουν μία γυναίκα να μην καταλάβει ότι είναι έγκυος, μεταξύ αυτών ο σωματότυπός της και ο μη σταθερός κύκλος της περιόδου της. Μία εγκυμοσύνη μπορεί να μην έχει απαραίτητα αύξηση βάρους, ναυτία, πρήξιμο ή τα συμπτώματά της να είναι ανεπαίσθητα και συχνά να αποδίδονται σε κάτι άλλο, όπως για παράδειγμα μια δυσπεψία. Στο South Shore Hospital, όπου λαμβάνουν χώρα περίπου 3500 γέννες το χρόνο, είναι μόλις δυο-τρεις οι περιπτώσεις όπου η μητέρα μαθαίνει ότι κυοφορεί λίγες μονάχα εβδομάδες ή μέρες πριν από τον τοκετό.

Το μικρό κοριτσάκι που γεννήθηκε πάντως χαίρει άκρας υγείας και το όνομα αυτής είναι Ellen

Olivia.

Πηγή:www.eimaimama.gr

Η ιστορία μου ξεκινά 19 χρόνια πριν στο Παρίσι.

Μετά από δύο χρόνια προσπαθειών, κατάφερα να μείνω έγκυος στον γιο μου. Τον Νικόλα Μάριο. Μία εγκυμοσύνη τόσο πολυπόθητη. Ημουν τελειόφοιτη Νομικής στο Παρίσι και έπειτα από δύο χρόνια φαρμακευτικών αγωγών έμεινα τελικά έγκυος.

Αποφασίσαμε με τον άντρα μου να γυρίσω στην Ελλάδα και να μείνω κοντά στους γονείς μου ώστε να με φροντίζουν μέχρι να γεννήσω. Ο άντρας μου λόγω διπλής υποκοότητας έμεινε στη Γαλλία. Πιστεύαμε ότι ήταν πιο εύκολο να βρει εκεί δουλειά.
Και όντως έτσι έγιναν τα πράγματα.

Εγώ στην Ελλάδα, στην Κέρκυρα με τους γονείς μου και αυτός στη Γαλλία. Ημουν μόλις στην 31η εβδομάδα, όταν με έπιασαν οι πόνοι και γέννησα. Το μωρό μου, ήταν μόλις 950 γραμμάρια
Το πήραν από την Κέρκυρα με πολεμικό αεροσκάφος για να το φέρουν εσπευσμένα στην Αθήνα. Η μητέρα μου, με τον σύζυγό μου, συνόδεψαν το μωρό μου στην Αθήνα και εγώ έμεινα πίσω στην Κέρκυρα.

Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου τη δυσοίωνη φωνή του άντρα μου και της μητέρας μου. Μετά από 3 ημέρες κατάλαβα γιατί ήταν τόσο σκεπτικοί και θλιμμένοι στο τηλέφωνο… Ηρθα και εγώ στην Αθήνα, μόλις με άφησαν οι γιατροί να φύγω. Ηρθα σαν την τρελή, με την καρδιά μου να χτυπάει ασταμάτητα από λαχτάρα και άγχος να δω το παιδί μου. Και τότε το είδα..

Είδα ένα πλασματάκι μέσα σε μια θερμοκοιτίδα. Ηταν γεμάτο καλώδια. Στο μικροσκοπικό προσωπάκι του, στο στοματάκι του ένας αναπνευστήρας του έδινε οξυγόνο.. Το στηθάκι του ανεβοκατέβαινε.. Με ένα χρώμα μπλε στο πρόσωπο και στο σώμα, το μωρό μου ζύγιζε μόλις 750 γραμμάρια.

Και έμεινε έτσι 25 ολόκληρες μέρες διασωληνομένο στη θερμοκοιτίδα ώσπου ν’ αναπτυχθεί το αναπνευστικό του σύστημα. Και εγώ, εκεί. Εβγαζα το «άχρηστο» γάλα, μόνο και μόνο για μη σταματήσει η παραγωγή του από τους αδένες μου. Είχα την κρυφή ελπίδα ότι στο μέλλον θα μπορούσα να θηλάσω το παιδί μου.

Οταν το πήρα από το νοσοκομείο το μωράκι μου ήταν 820 γραμμάρια. Εύθραστο. Ένα μωρό που δεν μπορούσε να κοιμηθεί παρά μόνο στο ριλάξ ανασηκωμένο, γιατί στην κούνια έβγαζε το γάλα από τη μύτη  (κουσούρι από τον αναπνευστήρα).

Το θήλασα για 18 μήνες προσθέτοντας όλες τις τροφές που μου είπε η παιδίατρος αλλά ποτέ όλους αυτούς τους μήνες δεν του έδωσα ξένο γάλα. Οι γιατροί, μας είπαν ότι μεγαλώνοντας το παιδί μπορεί να παρουσιάσει προβλήματα σωματικής και πνευματικής ανάπτυξης…

Και όμως με την αγάπη και τον αγώνα μας ο Νικόλας αυτή τη στιγμή είναι εδώ δίπλα μου στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές του στη μουσική.

Μετά από 19 χρόνια ξέρω ότι αν δεν είχαμε εμείς τη δύναμη και την υπομονή αλλά και ο ίδιος ο Νικόλας, από μόνος του – ένα παιδάκι ενεργητικό, νευρικό που πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις για να ζήσει- δεν θα ήταν σήμερα μαζί μας.

Σας τα γράφω όλα αυτά γιατί ένα πρόωρο μωρό μεγαλώνοντας έχει πολλές δυσκολίες. Όμως οι περισσότερες μπορούν να αντιμετωπισθούν, αν οι γονείς έχουν δύναμη, υπομονή και πίστη.
Μαρία

πηγή

Διαβάστηκε εδώ: epaggelmagynaika.gr

Η τσαντούλα (από το αντούλα και αυτή) της μανούλας είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο. Βασικά θα μπορούσε να είναι και ένας ολόκληρος τόμος από μόνος του. Θα σου δώσω για αρχή ένα τίτλο. Όσα και να πάρεις ποτέ δεν είναι αρκετά και ταυτόχρονα, μάλλον, τίποτα από όλα αυτά δεν θα σου χρειαστεί. Το σίγουρο είναι ότι θα τα κουβαλήσεις και θα τα κουβαλάς όπως κάθε μάνα σε τούτο εδώ τον τόπο.

Δεν μπορεί να μην έχεις την ανάμνηση της μάνας σου να σου κουβαλάει αν μη τί άλλο τη γνωστή ζακέτα. Τη δική της, τη δική σου, της αδερφής σου, μη σου πω και του πατέρα σου. Επίσης σίγουρα θα θυμάσαι σαν παιδί κι εσύ, ότι οι γονείς σου μια ολόκληρη ζωή, για κάποιο “ανεξήγητο” λόγο, συνεχώς έβγαζαν και έβαζαν πράγματα στο πορτ μπαγκαζ του αυτοκινήτου, κουβαλούσαν πάντα τσάντες και σακούλες και όλο αυτό το σκηνικό σε διακοπές και σαββατοκύριακα γινόταν αφόρητο.

Αμέτρητες ώρες συναρμολόγησης και ξεσυναρμολόγησης πραγμάτων, κουβαλήματος, φορτώματος αυτοκινήτου χάνονται στο βάθος του μυαλού μου. Με θυμάμαι να κάθομαι στο πίσω κάθισμα και οι γονείς μου φεύγοντας από το χωριό να γεμίζουν και να γεμίζουν και να γεμίζουν το αυτοκίνητο. “Άντε βρε μαμά, μπαμπά…πότε θα ξεκινήσουμε να βάλουμε μουσική;” Αυτή ήταν η απορία μας.

Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ήρθε η ώρα μου να κουβαλήσω κι εγώ. Γιατί όχι πως δεν κουβαλούσα αλλά…μη φανταστείς. Κινητό, ατζέντα, καλλυντικά, κολατσιό για μένα, κλειδιά, πορτοφόλι, τελεία. Μέχρι εκεί. ΄Άντε το πολύ πολύ να κουβαλούσα και λαπτοπ. Και φυσικά ως γνήσια Ταύρος δεν ξεχνούσα ποτέ και τίποτα και πάντα ήμουν απόλυτα οργανωμένη.

Τώρα πια για να ξεκινήσω για κάπου πρέπει να έχω δύο τσάντες και οι δύο παραφουσκωμένες. Ορκίζομαι δεν κουβαλάω φάρμακα και αντιπυρετικά, ούτε ρούχα για μια εβδομάδα. Μόνο τα απολύτως απαραίτητα που όπως είπαμε συνήθως δεν θα τα χρειαστείς. Αλλά αν δεν τα πάρεις είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα τα χρειαστείς.

Την πρώτη φορά που πήγαμε στην παιδίατρο, κουβάλησα δύο τσάντες και το καρότσι ενώ τελικά το μωρό απλά μετακινήθηκε με το κάθισμα του αυτοκινήτου, γνωστό και ως αυγό, γιατί πολύ απλά παρκάραμε απέξω. Βέβαια ξέχασα να πάρω πάνες και το βιβλιάριο του μωρού. Φυσικά, ακριβώς επειδή τα ξέχασα, χρειάστηκε αλλαγή πάνας και μάλλον χρειαζόταν και το βιβλιάριο. Κάπου εδώ να τονίσω ότι αν δεν είχαμε πάρει το καρότσι μπορεί και να χρειαζόταν. Τώρα πια το πιστεύω.

Θα σας αναφέρω επιγραμματικά τί κουβαλάω για να μου πείτε αν είμαι υπερβολική ή όχι.

Δική μου τσάντα:

-Ατζέντα

-Πορτοφόλι, (αν το θυμηθώ γιατί τώρα τελευταία το ξεχνάω)

-Κινητό

-Κλειδιά

-Αγαπημένη κουκουβάγια μωρού (τύπου φωτεινούλης). Δεν πάμε πουθενά χωρίς αυτή. Δεν χωράει στην τσάντα μωρού, οπότε στριμώχνεται εδώ.

-Φρούτα και ξηρούς καρπούς. (όταν θηλάζεις τα σνακς είναι απαραίτητα. Δεν μπορώ να ψάχνω και από που θα τα αγοράσω)

-Ένα δεύτερο ρούχο του μωρού και ένα μπουφάν-ζακέτα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα λερωθεί. Αν δεν το πάρεις σίγουρα θα λερωθεί. Τα έχουμε πει αυτά, μην τα ξαναλέμε!

• Ένα βαμβακερό σκουφί. Μην γελάσεις! Το ξέρω ότι δεν είναι Γενάρης. Όμως όλες οι μαμάδες τα ξεκίνησαν τα σκουφιά από τώρα γιατί το αυτί, ως γνωστό, είναι πολύ επικίνδυνο, να αρπάξει το πρώτο κρύωμα και μετά να τρέχουμε οικογενειακώς. Ο καιρός είναι περίεργος και ήδη η μύτη μου ξεκίνησε να τρέχει. Δεν θέλω να τρέχει και του μωρού.

-Επιθέματα στήθους. Γιατί αν περάσουν οι ώρες και δεν πιει το γαλατάκι του μπορεί και να μην τα προλάβουμε τα γάλατα και καταλαβαίνεις…δεν είναι καιρός για έξοδα!

-Λαπτοπ. Δεν πας πουθενά τη σήμερον ημέρα χωρίς το υπολογιστάκι σου!

Τσάντα μωρού.

-Πάνες (1-2 τουλάχιστον)

-Κρέμα συγκάματος. Δεν θα σε ρωτήσει το παιδί πότε θα συγκαεί

-Μωρομάντηλα. Νομίζω πιο εύκολο είναι να ξεχάσω το κινητό μου τώρα πια, παρά τα μωρομάντηλα.

-Μία πάνα αλλαγής, υφασμάτινη ή μιας χρήσεως. Ναι ναι… αυτή που την ακουμπάς οπουδήποτε για να αλλάξεις το μωρό σου.

-Ένα ματάκι! Τί να κάνουμε! Εμείς οι ομορφάντρες δεν πάμε πουθενά χωρίς το μάτι μας. Κινδυνεύουμε!

-Οινόπνευμα. Μη με ρωτήσεις γιατί!

-Αντισηπτικό τζελ για τα χέρια! Επίσης μη ρωτήσεις γιατί!

-Μια κουβερτούλα

Το θέμα είναι ότι όσο χειμωνιάζει νομίζω θα μεγαλώνουν και οι τσάντες.

Την πρώτη φορά που πήγα ξανά στη δουλειά ήταν φυσικά με το μωρό και χρειάστηκαν συνολικά τρία άτομα να με βοηθήσουν, ο άντρας μου που ήταν μαζί μου και στο αυτοκίνητο και δύο συνεργάτες που ήρθαν για να κουβαλήσουν τον ειδικό εξοπλισμό. Μετά από την πρώτη αυτή επίσκεψη συνειδητοποίησα ότι δεν γίνεται να κουβαλάς τρεις ορόφους το καρότσι κάθε φορά και επίσης δεν γίνεται να μην έχεις κάποιο χώρο στο γραφείο που να είναι αποκλειστικός του μωρού. Τη δεύτερη φορά λοιπόν, τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα. Πήγα μόνη μου στο γραφείο με το μωρό να είναι ανάποδα στο καρεκλάκι του στο πίσω κάθισμα και να κοιμάται. Δεν πήρα καρότσι αλλά μάρσιπο και έστησα στο γραφείο μου ένα μίνι παιδικό δωμάτιο. (Σε επόμενο ποστ θα αναλυθεί πάραυτα).

Εκτός από τις τσάντες όμως μου φορτώθηκαν και τύψεις. Ότι ταλαιπωρώ το μωρό μου κουβαλώντας το από εδώ και από εκεί. Την τρίτη φορά όλα ήταν πιο ελαφριά. Και οι τσάντες μου και οι τύψεις που σιγά σιγά μειώνονται γιατί εγώ και το μωρό είμαστε ακόμη ένα σώμα και δεν γίνεται να χωριστούμε. Θα είναι και αυτός όπου η μαμά του και θα είναι χαρούμενος. Θα είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην αγκαλιά μου. Γιατί η μαμά πρέπει να δουλέψει!

Την τέταρτη φορά που θα πάμε στη δουλειά θα έχουμε και βοηθό παραγωγής. Την αγαπημένη γιαγιά. Για τις επόμενες δεν ξέρω. Ένα βήμα τη φορά!

Πηγή: www.antoulastories.com

Πηγή:epaggelmagynaika.gr

Όταν αποφάσισα ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη για να γευτώ τη Μητρότητα ήμουν ήδη 30 ετών…

Είχα τελειώσει τις σπουδές μου και είχα αποκατασταθεί επαγγελματικά. Ο «κόσμος» βρισκόταν στα χέρια μου και ήμουν πανέτοιμη να παίξω το ρόλο της ζωής μου… το ρόλο της «μητέρας». Γνώριζα πολύ καλά τις συνέπειες αυτής της απόφασης, που είχε ριζώσει για τα καλά στο μυαλό μου. Ήταν όλα τόσο καλά σχεδιασμένα, το πρώτο μου παιδί θα το έφερνα στη ζωή στα 31 μου και μετά από δυο χρόνια θα αποκτούσα και το δεύτερο. Δεν είχα προτιμήσεις για το φύλλο των παιδιών στόχευα όμως στον τέλειο συνδυασμό … ένα αγόρι και ένα κορίτσι.

Και οι προσπάθειες άρχισαν!!! Τους πρώτους μήνες η ψυχολογία μου στο ζενίθ, η αισιοδοξία μου αστείρευτη, τα όνειρα μου πολύχρωμα, οι μέρες περνούσαν γρήγορα γεμάτες σχέδια και στόχους άριστους , μα πάνω απ’ όλα εφικτούς! Καθώς όμως ο χρόνος περνούσε, μέσα μου, τα χρώματα άρχισαν να ξεθωριάζουν, ανασφάλεια σιγά-σιγά φώλιαζε στην ψυχή μου. Ένα συναίσθημα ξένο προς το χαρακτήρα μου άρχισε να με στοιχειώνει.
Ερωτήματα ατελείωτα
– πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό σε μένα;
– τι έκανα λάθος;
– ποιες οι αμαρτίες που πλήρωνα;
Όταν η προσπάθεια πια για φυσική σύλληψη ξεπέρασε τις αντοχές μου, πήρα την απόφαση να περάσω στο επόμενο βήμα. Κανόνισα το πρώτο μου ραντεβού με τον γυναικολόγο. Την ημέρα που πέρασα την πόρτα του ιατρείου του – όχι για το ετήσιο τεστ Παπανικολάου – ήταν και η έναρξη του αγώνα μου, αγώνας που διήρκεσε 6 συνεχόμενα χρόνια.

Μετά από αρκετές εξετάσεις μου προτάθηκε να ξεκινήσω με την πιο απλή μέθοδο υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, τη σπερματέγχυση. Το σοκ μεγάλο. Η τόσο οργανωμένη ζωή μου σε όλα τα επίπεδα άρχισε να καταρρέει μέρα με τη μέρα. Η ζωή μου που τώρα φάνταζε σαν κάστρο κατασκευασμένο από τραπουλόχαρτα έτοιμο να καταρρεύσει. Οι δυο πρώτες σπερματεγχύσεις απέβησαν άκαρπες. Στην Τρίτη όμως είχα την πρώτη μου εγκυμοσύνη που κατέληξε σε παλινδρόμηση του έμβρυο την 8η εβδομάδα της κύησης. Δεν στενοχωρήθηκα πολύ. Έτυχε είπα στον εαυτό μου και συνέχισα. Έκανα 10 στη σειρά μέχρι να πάρω την απόφαση να περάσω στο επόμενο βήμα. Έκανα λαπαροσκόπηση… στην οποία αφαιρέθηκε μια κύστη και ακολούθησε μια περίοδος θεραπείας 4 μηνών. Η περίοδος αυτή ήταν και η δυσκολότερη. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Δε μπορούσα να κάνω κάποια προσπάθεια (αφού ο γιατρός μου είχε διακόψει την περίοδο) ενώ το μόνο που έμενε ήταν οι σκέψεις.

Σκέψεις που με τυραννούσαν καθημερινά
– θα τα καταφέρω άραγε κάποτε να γίνω μάνα;
– Τι νόημα θα έχει η ζωή μου χωρίς την παρουσία παιδιών
Κατηγορούσα καθημερινά τον εαυτό μου που καθυστέρησα τόσο τη σκέψη για παιδί, έπρεπε να το είχα κάνει όταν ήμουν νεότερη, όταν είχα μεγαλύτερες αντοχές. Η σχέση με τον άντρα μου παρουσίασε τα πρώτα σύννεφα. Παγωμένοι και οι δύο, δε συζητούσαμε, κλειστήκαμε ο καθένας στο δικό του κόσμο και οι συζητήσεις γύρω από το πρόβλημα της υπογονιμότητας ανύπαρκτες. Λες και δεν υπήρχε!!!
Και όταν το διάστημα των 4 μηνών τελείωσε – με βασανιστικό τρόπο – και η περίοδος μου επανήρθε αποφάσισα να κλείσω το επόμενο ραντεβού, με νέες ελπίδες, νέους στόχους, νέα προσπάθεια. Δεν πρόλαβα όμως. Από τις ειδήσεις έμαθα το απόγευμα της 16ης Ιουλίου του 2005 ότι ο γιατρός μου είχε ατύχημα στο οποίο έχασε τη ζωή του. Βρέθηκα στο «κενό» χωρίς να μπορώ να πιαστώ από πουθενά. Έκλαιγα αλλά δε θυμάμαι για ποιο λόγο ακριβώς. Για το χαμό ενός ανθρώπου που ήξερα 11 χρόνια ή για το άδοξο τέλος του επιστήμονα που είχα στηρίξει όλες τις ελπίδες μου για τη γέννηση του δικού μου παιδιού;

Δυο μέρες μετά μια φίλη, που είχε αποκτήσει με την πρώτη εξωσωματική δυο μωρά, με πήρε τηλέφωνο. Ήξερε. «Θα πας στο δικό μου γιατρό!… θα σου κλείσω εγώ το ραντεβού». Δεν είχα την επιλογή αλλά ούτε και τη δύναμη να αρνηθώ. Περισσότερο ένιωθα την ανάγκη να «πιαστώ» από κάπου, παρά να αντιδράσω ή να διαφωνήσω. Ο νέος γιατρός μου πρότεινε μια ακόμα σπερματέγχυση αφού μόλις είχα εγχειριστεί και αν αυτή δεν ήταν πετυχημένη, θα έκανα και εγώ την πρώτη μου εξωσωματική
Ξεκίνησα τη νέα προσπάθεια το Σεπτέμβριο του 2005 πεπεισμένη όμως για την αποτυχία! Για πρώτη φορά διαψεύστηκα. Το αποτέλεσμα της 14ης σπερματέγχυσης ήταν ΘΕΤΙΚΟ. Δεν το πίστευα, κανένας από τους δυο μας δεν τον πίστευε! Ο Θεός μας είχε λυπηθεί φανταστήκαμε. Η χαρά μου απερίγραπτη. Σιγά σιγά άρχισαν ξανά να χρωματίζονται τα όνειρα μου. Ούτε η μικρή αποκόλληση που εντοπίστηκε στον πρώτο υπέρηχο ήταν ικανή να σακιάσει την ευτυχία. Το μόνο που άκουγα εκείνη τη μέρα ήταν οι χτύποι της καρδιάς του παιδιού μου, του παιδιού που έπαιρνε σάρκα και οστά!

Όμως η χαρά κράτησε για 3,5 μόλις μήνες. Η αποκόλληση, έφερε το αίμα, το αίμα καλλιέργησε μικρόβιο που κόλλησε στο σάκο του μωρού και τον έσπασε με αποτέλεσμα να χαθούν πολύτιμα υγρά… «Πρέπει να το πάρουμε» ήταν τα λόγια του γιατρού που έγιναν μαχαίρια στη ψυχή μου. Κράτησα τη ψυχραιμία μου μέχρι να βγω από το ιατρείο εκείνη τη μέρα και ουσιαστικά δεν έκλαψα ποτέ για το χαμό αυτού του παιδιού. Εγκλώβισα τον πόνο μέσα μου. Δεν έχω νιώσει τόσο άδεια όσο ένιωσα την επόμενη μέρα βγαίνοντας από το χειρουργείο και μετά τη διακοπή της κύησης σιχαινόμουν το ίδιο μου το σώμα που δεν ήταν ικανό να προστατέψει ένα τόσο μικρό έμβρυο.

Και αυτή ήταν η αρχή της νέας μου περιπέτειας. Κατάθλιψη, κρίσεις πανικού με ταλαιπωρούσαν για ένα χρόνο, διάστημα στο οποίο η σκέψη και μόνο μιας νέας εγκυμοσύνης με κατατρόμαζε. Είχα πείσει τον εαυτό μου πλέον ότι δε θα τα κατάφερνα, προσπαθούσα να καταπνίξω τις λιγοστές ελπίδες μου και να ζήσω χωρίς ουτοπίες. Δέχτηκα να στηριχτώ ψυχολογικά από ειδικό προκειμένου να γλυτώσω από τις κρίσεις πανικού που γίνονταν όλο και πιο πολλές .
Οι κρίσεις εξαφανίστηκαν και μετά το χρόνο μόνη μου πλέον ζήτησα από το γιατρό μου να ξεκινήσει με τη πρώτη εξωσωματική. Η ψυχανάλυση δε κατάφερε να θάψει τις ελπίδες μου. Απλά με έκανε να δω τη ζωή από διαφορετική οπτική γωνία. Με έκανε πιο δυνατή, μου έμαθε ότι επιτυχία και αποτυχία είναι εμπειρίες που πρέπει να βιώνουμε στο πέρασμα μας από αυτόν τον κόσμο, αν θέλουμε να θεωρούμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι.

Η πρώτη εξωσωματική έφερε θετικό αποτέλεσμα. Τρίδυμη κύηση διαπιστώθηκα στον πρώτο υπέρηχο που κατέληξε σε δίδυμη μετά από την 12η εβδομάδα. Φοβήθηκα αλλά δεν εγκατέλειψα την σκέψη ότι αυτή τη φορά θα βιώσω τη μητρότητα… Δεν άφησα τα αρνητικά συναισθήματα να καταπνίξουν τα θετικά.
Μετά από 7,5 μήνες, στις 25 Απριλίου του 2008 έφερα στον κόσμο τα δύο μωρά μου ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Πρόωρα γεννημένα αλλά υγιέστατα. Η ζωή μου από τότε άλλαξε ριζικά. Έχει διαφορετικό νόημα. Όσο ζω δε θα πάψω να ευγνωμονώ τους ανθρώπους που στηθήκαν αρωγοί στην προσπάθεια μου
– τον άντρα μου, που ανέβηκε μαζί μου τον τόσο ανηφορικό δρόμο
– τον γιατρό μου, που πίστεψε στις δυνατότητες του οργανισμού μου και τον έκανε να λειτουργήσει άψογα κάτω από την πίεση μιας τεχνικής γονιμοποίησης
– την ψυχαναλύτρια μου που αγκάλιασε την πονεμένη μου ψυχή τόσο διακριτικά και με τόση ευαισθησία
– την οικογένεια μου που σιωπηρά υπέφερε δίπλα μου, στηρίζοντας με όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και οικονομικά.

Στόχος πλέον της ζωής μου, εκτός της σωστής ανατροφής που θέλω να δώσω στα παιδιά που έφερα στον κόσμο, είναι να στηρίξω σε ψυχολογικό επίπεδο με οποιοδήποτε δυνατό τρόπο κάθε γυναίκα που είναι ή πρόκειται να μπει στο σκοτεινό και δύσβατο μονοπάτι που πέρασα και εγώ!!!Μπορεί οι δοκιμασίες να ήταν πολύ σκληρές, πολύ πιο δύσκολες από ό, τι φανταζόμουν. Ήταν όμως απαραίτητες. Μου διδάξαν ότι κάθε δοκιμασία είναι αυτή που σε φέρνει όλο και πιο κοντά στη πραγματοποίηση του ονείρου!!!

Πηγή:www.mitrotita.gr

Ειμαι η Χρυσα και περσι τον Φεβρουαριο ειχα γραψει για την απωλεια της κορουλας μου. Την εχασα απο προεκλαμψια στην 25η εβδομαδα κυησης. Ακομα ποναω και κλαιω για εκεινη. Τωρα πιστευω οτι επέστρεψε.

Μετα απο οχτω μηνες κραταω ενα θετικο τεστ εγκυμοσυνης.. Ατελειωτη χαρα μα και μεγαλος φοβος. Παιρνω τηλεφωνο τον καινουριο μου πια γιατρο και του λεω.. «ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ«!!!!! Παω λοιπον να με δει και μου λεει οτι θελει πολλη προσοχη γιατι υπαρχουν πιθανοτητες για προεκλαμψια παλι!!! Δεν θα το αντεξω δευτερη φορα… Μου εδωσε σαλοσπιρ και μαγνησιο. Στην 13η εβδομαδα εκανα και περιδεση τραχηλου λογω ανεπαρκειας. Αγωνια και παλι… Ολα καλα λοιπον..

Λιγες εβδομαδες αργοτερα μαθαινω οτι εχω παλι κοριτσακι. Η εγκυμοσυνη τελεια.. Ουτε εμετους, ουτε τιποτα… Περναει ο καιρος αλλα το αγχος δεν φευγει με τιποτα!!!

Φτανω στην 32η εβδομαδα και μια μερα εχω 14 με 9 πιεση. Δεν ειναι υψηλη, αλλα φοβηθηκα. Πηρα λοιπον τον γιατρο και μου λεει «Θα σε βαλω στο μαιευτηριο για 3-4 μερες για παρακολουθηση και βλεπουμε..» Σκεφτομαι τουλαχιστον θα ειμαι σε καλα χερια.

Παω λοιπον και με βαζουν στον καρδιοτοκογραφο. Ολα καλα!!! Περνανε τρεις μερες και πιεση δεν ξανα εκανα. Μου λεει ο γιατρος «Θα κανουμε και σημερα nst και αυριο θα πας σπιτι σου!«

Ξεκιναμε λοιπον ολα μια χαρα.. Ξαφνικα ανεβαζει το μωρο 200 παλμους!!!! Τρελαθηκα.. Τι επαθε το μωρο μου;

Μου μετρανε την πιεση 16 με 10 παρακαλω.. Μου δινουν ενα χαπι τιποτα.. Ουτε το μωρο ηρεμει, ουτε εγω.. «Ετοιμαστε την για καισαρικη» ακουω.. Θα γεννησω σημερα;

«Δεν γινεται να το αφησουμε το μωρο σε πιεσμενο περιβαλλον ουτε εσενα» μου λεει ο γιατρος.

Η αληθεια ειναι οτι φοβηθηκα αρκετα!!! Δεν το περιμενα.

Ετσι λοιπον 21 Μαιου στις 11:25 το βραδυ βγηκε η μικρουλα μου 2 κιλα ακριβως.. Την κρατησα ενα λεπτο στην αγκαλια μου, της εδωσα ενα φιλακι και μου την πηραν κατευθειαν για θερμοκοιτιδα. Ευτυχως δεν ειχε κανενα προβλημα ουτε αναπνευστικο γιατι προλαβαμε και καναμε ενεσεις κορτιζονης προληπτικα. Εμεινε μεσα 23 μερες, αλλα τωρα πια εχουν περασει ολα και την εχω στην αγκαλια μου!!!!!

Το ονομα της θα ειναι Ελενη-Στυλιανη γιατι γεννηθηκε ανημερα του Κωσταντινου και Ελενης αλλα ειναι και το ονομα της πεθερας μου. Και Στυλιανη γιατι την εχω ταξει στον Αγιο Στυλιανο που ειναι ο προστατης των παιδιων.

Ευχαριστω πολυ τον γιατρο μου γιατι χαρη σε αυτον εφτασα εστω μεχρι εκει αλλα και τον Αγιο Στυλιανο που ακουσε της προσευχες μου!!!

Ειμαι μια μαμα με δυο παιδακια. Το ενα ειναι αγγελουδι στον ουρανο για να φυλαει την αδερφουλα της που την εχω στην αγκαλια μου. Τις αγαπαω και τις δυο το ιδιο!

μαμά Χρύσα

Πηγή:www.eimaimama.gr

Η Ελένη είναι μια μαμά που δεν… μασάει. Έπρεπε να προσέχει πολύ το τελευταίο διάστημα της εγκυμοσύνης της, λόγω αδυναμίας του ομφάλιου λώρου, έπρεπε να γεννήσει με προγραμματισμένη καισαρική και έπρεπε να αφήσει το μωρό της για μέρες στη θερμοκοιτίδα. Ώσπου ένα βράδυ δεν άντεξε άλλο και θεωρώντας ότι το παιδί της είναι καλά, πήγε και το… πήρε!

Μην σαλτάρετε, λέμε!

μαμά Ελένη

Καλησπέρα κορίτσια, σύζυγοι, σύντροφοι, κόρες, μα πάνω απ” όλα μανούλες.

Αποφάσισα να σας πω κι εγώ την ιστοριούλα μου με αφορμή ένα γεγονός που έγινε μόλις προχθές και κατάλαβα πως τελικά ο φόβος που μας κυριεύει είναι που μας κάνει κακό και όχι αυτά καθεαυτά τα γεγονότα.

Τον περασμένο Ιούνιο λοιπόν, μετά από μόλις 1 μήνα προσπαθειών, έκανα το πολυπόθητο οικιακό τεστάκι και ανακάλυψα πως ήμουν έγκυος. Καμιά ιδιαίτερη τρέλα δεν έπαθα γιατί ήρθε πολύ εύκολα το μωρό μου και όλοι το αντιμετωπίσαμε σαν κάτι πολύ φυσιολογικό. Περνώντας ο καιρός όμως που μεγάλωνε η κοιλίτσα και η ζυγαριά άρχισε να βαρηγκομάει…. κατάλαβα πως η ζωή μου θα αλλάξει ριζικά!!!

Επίσης άλλη μια αλλαγή ήταν ότι αφού είδα το φασολάκι μου στον υπέρηχο και άκουσα την καρδούλα του και ενώ ο γιατρός μου μου είχε επιτρέψει 5 τσιγάρα την ημέρα, εγώ το έκοψα εντελώς…. οπότε την «άκουσα» και μ” αυτό λιγουλάκι……..

Γύρω στον 3ο μήνα της εγκυμοσύνης μου (και αφού είχα κάνει όλες μου τις εξετάσεις και ήταν άψογες) είδα λίγο αιματάκι. Έτσι!! Ξαφνικά!!! Και χωρίς λόγο. ΟΚ λέω…. θα πάω στον γιατρό μου. Ο γιατρός μου όμως είχε πάει διακοπές…… και έτσι πήγα στο ΙΑΣΩ σ” έναν άσχετο γιατρό να με εξετάσει για να δει τι γίνεται…. Αποκόλληση μου λέει. Ξάπλα στο κρεββάτι για 15 μέρες και τα ξαναλές με τον γιατρό σου.

Παίρνω τηλ τον γιατρό μου, του το λέω και μου απαντάει πως πρέπει να κάτσω σίγουρα 10 μέρες στο κρεβάτι και να πάω να με δει μετά….

Εκεί τα χρειάστηκα. Δεν υπήρχε και καμιά γνωστή να μου πει μια καλή κουβέντα!!!! Όλες οι «φίλες» μου εξαφανισμένες……. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧ!!!!! Πόσα κατάλαβα σ” αυτήν την εγκυμοσύνη….

Τελοσπάντων…. περνάει αυτό, επιστρέφω και στη δουλειά μου και όλα κυλούσαν υπέροχα!!!

Η πιθανή μου ημερομηνία ήταν για 1η Απριλίου. Εγώ είχα κρατήσει πολλές μέρες άδειας κι έτσι 22 Δεκεμβρίου ήταν η τελευταία μέρα που πήγα για δουλειά. Και σκεφτόμουν…. «ουουουουου!!! Τέλεια!!! Θα προλάβω να ετοιμάσω το δωμάτιο….. θα ξεκουραστώ…… και θα υποδεχτώ φρέσκια και όμορφη το μωράκι μου……«. Το ξέρετε όμως αυτό που λένε πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά;; Ε αυτό συνέβη….

5 Γενάρη πάω για το dopller (σε ειδικό γιατρό, για όσες δεν το “χετε κάνει) και μου λέει κατά γράμμα….. «Ελενάκι….. το μωρό είναι 1990 γρ. ενώ έπρεπε να είναι γύρω στο 1,5 κιλάκι….. όμως αυτό που με ανησυχεί είναι ότι ο λώρος του είναι αδύναμος«. ΚΟΚΑΛΩΣΑ!!!!

«Τι σημαίνει δλδ αυτό;«

«Ε ….. να….. το μωρό δεν θρέφεται πια σωστά και πρέπει να το παρακολουθούμε στενά…«.

Εγώ κορίτσια στον κόσμο μου!!!! Να μην καταλαβαίνω τι μου γίνεται!!! Συνέχεια τον ρώταγα…. «Δηλαδή,…….δηλαδή,……. δηλαδή,…….. ΔΗΛΑΔΗ;;;» Και κάποια στιγμή αυτός ο ευγενέστατος γιατρός που τον είχα χρυσοπληρώσει μου λέει «ΔΗΛΑΔΗ πρέπει να παρακολουθούμε το μωρό μέρα παρά μέρα, μην τυχόν και συμβεί το ανεπανόρθωτο«.

Ω ρε μάνα μουυυυυυυυυυυυ!!!!!!!! Κλάμα,κακό……. ο άντρας μου να μην ξέρει τι να με κάνει!!!!!!

Και εκεί που προσπαθούσε να με ηρεμήσει ο καημένος, ξαναβρίσκω λίγο την αυτοκυριαρχία μου και ρωτάω «εγώ τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω;» Κοιτάει λοπόν ο τύπος την καρτέλα μου με τα δεδομένα που είχα συμπληρώσει απ” την α” επιπέδου εξέταση και γυρνάει, παιδιά, κατακόκκινος και με αρχίζει σ’έναν εξάψαλμο…….

«ΚΑΚΟΥΡΓΑ, ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ 6 ΜΗΝΩΝ ΕΓΚΥΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΝΙΖΕΙΣ. ΑΥΤΟ ΦΤΑΙΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΠΑΘΕΣ ΑΥΤΟ!!! Ή ΝΑ ΣΤΟ ΠΩ ΠΙΟ ΑΠΛΑ, ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΠΑΘΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΩΡΟ, ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΝΙΖΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΣ!!!!!!!!!!» και άλλα κοσμητικά που δεν θέλω να μπω στην διαδικασία να τα θυμηθώ…… πήγε ο καλός μου να του απαντήσει και εγώ απλά τον τράβηξα και βγήκαμε έξω.

Να σας θυμησω ότι το κάπνισμα το είχα κόψει από 2 μηνών… (για σκεφτείτε να έκανα αυτά τα 5 που μου είχε επιτρέψει ο γιατρός μου, τι τύψεις θα με είχε κάνει να νιώσω αυτό το δίποδο ζώο…)

Να μην τα πολυλογώ, κάθε Δευτέρα- Τετάρτη και Παρασκευή πήγαινα στο ΙΑΣΩ για να με παρακολουθεί ο γιατρός μου και κάθε Τρίτη και Πέμπτη πήγαινα στον ηλίθιο (τυχαίνει να “ναι και απ” τους καλύτερους στη δουλειά του βλέπεις…) για να μετράμε το βάρος του μωρού (και κάθε φορά του σκάγαμε και 100€). Δεν βαριέσαι χαλάλι!!!! Ο γιατρός μου είχε πει. «Θέλω να μπεις στον 9ο, αλλά αν το μωρό χάσει έστω και 5 γραμμάρια, μπαίνεις για γέννα.»

Αυτό γινόταν επί 25 μέρες, ώσπου κάποια στιγμή μου λέει ο ηλίθιος (ναι…. έτσι θα τον λέω για να συνενοούμαστε) ότι έχω χάσει όλα τα αμνιακά υγρά και πρέπει να είμαι πολυυυυυυυυυυύ προσεκτική. Σε τι;; Έπρεπε να βάζω ξυπνητήρι το βράδυ κάθε 1 ώρα για να «ακούω» το μωρό. Αν δεν είχε κίνηση, σημαίνει πως πιέζεται χωρίς υγρά και θα “πρεπε να μπω να γεννήσω εκείνη τη στιγμή.

ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΓΙΑ ΤΙ ΠΙΕΣΗ ΜΙΛΑΜΕ;;;

Συνέχεια σκεφτόμουν «όσο εύκολα ήρθε, τόσο δύσκολη πορεία έχει«. Ξέρετε όμως τι με βοήθησε απ” την αποκόλληση μέχρι και την ημέρα που πήγα να γεννήσω; Σκεφτόμουν «Γαντζώσου από κάπου μωράκι μου και όταν βγεις θα τα περάσουμε ζάχαρη!!!!!!«

Και πέρναγε ο καιρός…..

Μια Πέμπτη λοιπόν, μετά από 7 εβδομάδες,  πάω στον ηλίθιο, μου κάνει τον υπέρηχο και μου λέει «περίμενε«, παει κάνει κάτι τηλεφωνήματα και μου λέει «είπε ο γιατρός σου να πας απ’το ΙΑΣΩ. Σε περιμένει«. Λέω στον άντρα μου, μωρε λες να γεννήσω απόψε; Μπαααααααα……ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧ Παναγιά Κανάλα Μεγαλόχαρη!!!!!! Το τι αγωνία πέρασα!!!!!!!!!

Πάμε από κει, με βάζει και ο άλλος κάτω, μου μπήζει 2 ενέσεις (για τους πνεύμονες λέει) και μου λέει με πλήρη απάθεια κι αυτός….. «Η πίεσή σου ανεβαίνει αισθητά και απότομα, τα πόδια σου και τα χέρια σου είναι πολύ πρησμένα και δεν μ’αρέσει καθόλου αυτό! Τώρα το Σαββατοκύριακο θέλω να’χεις λίγο παραπάνω τον νου σου στο μωρό. Κάνε και κανένα μασαζάκι, κοιμήσου και λίγο παραπάνω, γιατί την Δευτέρα το μεσημεράκι θα’χεις γεννήσει με επισκληρίδιο και καισαρική«

ΟΡΙΣΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ;;;;

Βγαίνω έξω, τα λέω στον άντρα μου, τρέχουμε σπίτι, τα λέμε και στους δικούς μου (να “ναι καλά οι άνθρωποι, εικόνισμα πρέπει να τους κάνω τόσο που έτρεξαν, ανησύχησαν και βοήθησαν και μένα και για το μωρό) και λέμε 3 μέρες είναι θα περάσουν και θα “χουμε το μωρούλι μας στην αγκαλιά μας!!!!

Ας μην τα πολυλογώ άλλο….. πάω την Δευτέρα 28/2 πια (το κατανοείτε;),  το πρωί στις 8, με ετοίμασαν και 12.30 με πήρανε μέσα. Στις 13.35 άκουσα τον ωραιότερο ήχο του κόσμου. Το κλάμα της κορούλας μου. Και μετά ακούω μια μαία να λέει «έκλαψε με την 1η, είναι μια κούκλα, το βάρος της είναι 1990 γρ, βάλτε την λίγο πάνω στη μανούλα για να την τρέξουμε στη θερμοκιτίδα«.

«Ποια θερμοκοιτίδα;; Τι λέει η βλαμένη;; Τι είναι αυτό;; Αφού είπε ότι έκλαψε με την 1η!!!!!!  Μα τι λέει αυτή;; Χαζή είναι;;;» Κάποια στιγμή με πήρε χαμπάρι η μαία μου ότι κοίταζα περίεργα και μου λέει «Μην ανησυχείς, επειδή βγήκε αδυνατούλα θα την βάλουν για λίγες μέρες στη θερμοκοιτίδα«.

Άλλη στεναχώρια. Να φέρνουν τα μωρά στα δωμμάτια κι εγώ να πρέπει να πηγαίνω με τον ουρητήρα και τον ορό στην Εντατική αρχικά και μετά στην απλή παρακολούθηση για να την δω μισή ωρίτσα μόνο!!!! Πω πωωωωωω… Μιλάμε για μεγάλη φρίκη!!!!!

Έρχεται και η μέρα που είναι να βγω εγώ… Το μωρό στα 1960 γρ και ούτε συζήτηση να μου το δώσουν!!! Έπρεπε λέει να γίνει 2 κιλά ΝΤΑΝ για να την πάρω (μη χέσω μέσα το μετρικό σύστημα………..!!!!!!!)

Φαντάζεστε το βράδυ που γύρισα στο σπίτι; Χωρίς κοιλιά και χωρίς μωρό!!! Να κοιτάω την καλάθα που την είχαμε βάλει δίπλα στο κρεβάτι μας άδεια όλη νύχτα, να κοιτάω το δωμάτιό της και να μην είναι εκεί!! Και ξαφνικά κορίτσια πήρα ανάποδες!!!!!!!! Έφτιαξα καφέ (στις 3:30 τη νύχτα), ξύπνησα και τον άντρα μου και του λέω «πάμε στο μπαλκόνι. έχω φτιάξει καφέ. πάμε να κάνουμε ένα τσιγάρο, να πιούμε και λίγο καφέ και φύγαμε για ΙΑΣΩ. ΣΗΚΩ ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!» Ε τον κακομοίρη κι αυτόν τι πέρασε……

Σηκώνεται, κάνουμε ένα τσιγάρο (βάλσαμο το ρημάδι!!!!!) και ξεκινάμε για ΙΑΣΩ στις 4 τα ξημερώματα. Οι δικοί μου από πάνω τα “χασαν!!!! Μας άκουσαν και μας έπαιρναν στο κινητό. «Πού πάτε βρε τρελά μες στη νύχτα;«

«Μπαμπά, πάω να φέρω το μωρό μου σπίτι του«

«ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ»

Τότε κατάλαβα τι σημαίνει να “σαι γονιός!!!!

Γονιός είναι αυτός που δεν αφήνει το παιδί του μόνο του, ούτε όταν είναι 5 ημερών (όπως η δικιά μου), ούτε όταν είναι 27 χρονών (οπως είμαι εγώ)……

Πήγαμε όλοι μαζί, έστησα μια καβγαδάρα που θα με θυμούνται ακόμα νομίζω και Σάββατο πρωί πρωί την πήραμε την κούκλα μας στο σπίτι. 1990 γρ. Όσο ακριβώς γεννήθηκε. Ένα γατάκι στην αγκαλιά μου να με κοιτάει με τα τεράστια ματόνια της και να προσπαθεί να με πιάσει, αλλά απ’την αδυναμια να πέφτει κάτω το χεράκι της πριν καν καλά καλά σηκωθεί!!!! Δεν με πείραζε όμως!!!! Ήξερα ότι θα μεγαλώσει και θα’ναι μια χαρά!!!

Κορίτσια μου, μέλλουσες μανούλες μου που ίσως να “χετε κάτι παρόμοιο… ΗΞΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 1Η ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΟΛΛΗΣΗ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΩΡΟ ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ!!!! ΚΙ ΕΓΩ ΕΠΡΕΠΕ ΑΠΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΥΒΑΛΗΣΩ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΜΗΝΕΣ….. ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΓΕΡΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!!!! ΑΣ ΒΓΗΚΕ ΜΙΚΡΟΥΛΑ….. ΜΟΛΙΣ 1990 ΓΡ ΚΑΙ 43 ΠΟΝΤΟΥΣ…… ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ “ΡΘΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!!

Συμπέρασμα: Μην σαλτάρετε με ΚΑΝΕΝΑΝ γιατρό, ΟΤΙ κι αν σας λέει!!!!!!!!!! Μην σαλτάρετε όταν κάποιος σας πει ότι κάτι δεν πάει καλά με το μωρό…. Μην σαλτάρετε ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ!!!!!!!! Χαλαρά και όλα θα πάνε καλά ή τελοσπάντων… όλα θα πάνε όπως είναι γραφτό να πάνε!!!!

Φιλιά πολλά σε όλες σας και εύχομαι στις εγκυούλες ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ!!!!!!!!!!!!

(Συγνώμη που σας ζάλισα……. είμαι πολυλογού………. χιχιχιχιχιχχιχιχιχι!!!!!!!!)