Aυτην την ιστορια σας την χρωστουσα…
Καθε φορα που πλησιαζει της Παναγιας νιωθω απιστευτο δεος …
Ισως γιατι ξερω πως με ακουει….
Ισως γιατι νιωθω πως εχω στα χερια μου το Σταθη και το οφειλω σε αυτην…
Πριν ακριβως 2 χρονια βρισκομουν σπιτι…
Ο γιατρος μου ειχε συστησει να σταματησω απο την δουλεια και να κατσω σπιτι λογω αποκολλησης …
Την εγκυμοσυνη αυτην δεν την ειχα προγραμματισει και πιστευα πως δεν υπηρχε πιο ακαταλληλη στιγμη για να μεινω εγκυος …
Σε γενικες γραμμες υπεφερα απο τους εμετους ειχα χασει 5 κιλα ζαλιζομουν ολη μερα και ενιωθα χαλια…
Ολη μας η δουλεια εξαρτιοταν απο εμενα και ειχαμε ανοιξει δευτερο καταστημα στην Οια το οποιο οσο ημουν στο κρεβατι εμενε κλειστο…
Ημουν μονιμως σε κατασταση αγχους και δεν μπορουσα σε καμια περιπτωση να πω οτι απολαμβανα εστω και λιγο το θειο δωρο…
Σε αντιθεση σκεφτομουν ολα τα δεινα και τις επιπτωσεις που θα μπορουσε να εχει αυτη η εγκυμοσυνη στις ζωες μας…
Ολα πηγαιναν στραβα…
Αυτο ηταν το πορισμα μου…
Μην βιαστειτε να με παρεξηγησετε…
Ειχαμε κανει ενα μεγαλο οικονομικο ανοιγμα με το δευτερο μαγαζι…
Παραγγελιες ,επιταγες ,δανεια ,ενοικια, αερας ,εξοπλισμος και πολλα πολλα αλλα ηταν οι εφιαλτες που με κυνηγουσαν ….
Ενιωθα τον κοσμο να καταρρεει γυρω μου χωρις να μπορω να κανω κατι…
Λιονταρι μεσα σε κλουβι…
Εκεινη την ημερα ειχα ξυπνησει πολυ καλα…
Τα πουλακια κελαηδουσαν εξω απο την κρεββατοκαμαρα και ηταν η πρωτη μερα που ειδα κατι θετικο απο την κατασταση με την διαμονη μου στο σπιτι…
Το σπιτι μας ηταν πολυ ομορφο…
Το χτισαμε και δεν ειχα προλαβει να δω ποσο ομορφα ειναι να μενω εκει…
Ετρεχα σαν τρελη ολη μερα ,απο τις 9 το πρωι ως τις 3 τα μεσανυχτα…
Αυτα τα λαθη κανει ο ανθρωπος…
Δουλευει ολη μερα για να εχει…αλλα δεν προλαβαινει να τα απολαυσει…
Ηπια ενα χυμο και πηρα τηλεφωνο την φιλη μου την Νιοβη…
Ηθελα να με βοηθησει να τακτοποιησουμε το δωματιο ντουλαπα…
Δεν ηθελα να το χαλασω με τιποτα και να το κανω παιδικο δωματιο…
Το αγαπουσα, ηταν το καμαρι μου και το πρωτο που εδειχνα στις φιλες μου…
Η Νιοβη ηρθε και τακτοποιουσαμε ενω της εκανα παρεα…
Καποια στιγμη ενιωσα πολυ κουρασμενη…
Τοσο που πηγα στο δωματιο και ξαπλωσα…
Ελα που ομως δεν βαζω κωλο κατω…
Ξανασηκωθηκα στο 10λεπτο και αρχισα να βαζω τις πινελιες μου…
Η Νιοβη με μαλωσε που σηκωσα την καρεκλα για να την μετακινησω και την αποστωμωσα…
Εγκυος ειμαι οχι αναπηρη…
Η ωρα ειχε παει ηδη 23.30 και η Νιοβη επρεπε να φυγει…
Μην τολμησεις μου λεει και ακουμπηεις τιποτα θα ξαναρθω αυριο…
-Καλα μαμα της ειπα χαριτολογωντας…
Και καπου εκει… εγινε….
Αρχισε να τρεχει αιμα αναμεσα απο τα ποδια μου…
Οταν λεμε αιμα…εννουμε ποταμι….
Ενιωθα να χανω τον κοσμο κατω απο τα ποδια μου…
Η Νιοβη κιτρινησε …
Κοιταζομασταν και προσπαθουσα να συνελθω και να παρω τον γυναικολογο μου…
Τα χερια μου ετρεμαν και δεν μπορουσα να βρω το τηλεφωνο…
Σε παρακαλω βρες το εσυ της ειπα …
Παρε τον Αντωνη δεν μπορω ….
Εκεινη ακριβως την στιγμη καταλαβα ποσο σημαντικο ειναι για μενα αυτο το παιδι…
Εκεινη την στιγμη αισθανθηκα τυψεις και ενιωσα την καρδια μου να γινεται κομματια…
Τι μου συνεβαινε?
Σε παρακαλω κρατησου σπορακι μου ολα θα πανε καλα…
Ο γιατρος ελειπε Αθηνα και μου ειπε να ξαπλωσω…
Δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα μου ειπε… Ξαπλωσε στο κρεββατι και βλεπουμε αυριο…
Ξαπλωσα στο κρεββατι αλλα το αιμα δεν σταματουσε με τιποτε…
Θεε μου…
Αυτο ηταν?
Μηπως δεν μου αξιζει αυτο το παιδι?
Μηπως επιτελους παιρνω αυτο που μου αξιζει για τις ωρες γκρινιας που εχω ριξει?
Ενω μια μικρη ζωη μεγαλωνε μεσα μου το μονο που σκεφτομουν ηταν το δωματιο ντουλαπα που δεν θα εχω πια…
Το μαγαζι και η καριερα που αφησα να γλιστρησει μεσα απο τα χερια μου…
Η απολυτη ηλιθια…
Ετσι ενιωσα…
Το αιμα δεν σταματουσε και ο γιατρος επεμενε μεινε στο κρεβατι και μην πας πουθενα…
Η ωρα ειχε παει 1.30 και ο Αντωνης ηρθε σπιτι …
Προσπαθουσε να με ηρεμησει αλλα ειχα αρχισει πλεον να σκεφτομαι οτι κινδυνευει και η δικη μου ζωη…
Ο γιατρος ειπε να μεινεις σπιτι…επεμενε ο Αντωνης…
Επιασα το κινητο και σχηματισα το νουμερο της Ιντεραμερικαν…
Τι σκατα την εχω την ασφαλεια?
Θα παρω να ρωτησω…
Το ενστικτο μου ελεγε να μην μεινω με σταυρωμενα τα χερια…
Ειχα δικιο…
Ο εφημερευων γιατρος ειπε να μεταφερθω αμεσα στο κεντρο υγειας…
Πρεπει να ελεγξουν εαν ζει το παιδι και ποσο αιμα εχασα…
Η μεταφορα μου σε νοσοκομειο επειγει…
Δεν μπορουσα να σκεφτω τιποτε αλλο…
Τα ποδια μου ετρεμαν …
Η καρδια μου θρυψαλλα και η αγωνια στο φουλ…
Πηγαμε με ταξι στο κεντρο υγειας …
3.30 σχεδον αδειο…
Βλεπεις ξημερωνει της Παναγιας και γινεται χαμος…
Ολοι λειπουν και ειναι στα club…
To ιδιο και η γιατρος που εφημερευε…
Το αιμα δεν σταματαει…
Πλεον ολα εχουν τελειωσει…
Αυτο μου ειπαν …
Μικρη εισαι θα κανεις αλλο…
Η Ιντεραμερικαν με καλεσε…
Σας εξετασαν?
Οχι…κανεις…
Για να μην σας τα πολυλογω η Ιντεραμερικαν υποχρεωσε την γιατρο να επιστρεψει στην δουλεια της και να με εξετασει…
Η γιατρος ηρθε «ζαλισμενη»…
Εβγαλε πορισμα…
Το παιδι δεν τα καταφερε…
Οριστε… να και αυτα τα κομματια…
Να σου δωσω εκτρωτικο χαπι η να πας κρητη να σε «καθαρισουν»…
Ενας τεραστιος κομπος στολαιμο…
Εκλαιγα ασταματητα…και σκεφτομουν τον υπερηχο…
Ποτε θα μου κανετε υπερηχο ψελλισα?
Α.. δεν εχουμε εχει χαλασει…
Χωρις υπερηχο δεν παιρνω τιποτε,,
Ξαναπηρα την Ιντεραμερικαν… εξηγησα την κατασταση και θα εστελναν αεροπλανακι του εκαβ να μας παρει…
Η ωρα ηταν ηδη 5.30 ενιωθα πολυ κουρασμενη και σκεφτηκα να παρω την μαμα μου…
Οτι διαφορες και να εχουμε εκεινη την ωρα ηταν ο μονος ανθρωπος που ηθελα να μιλησω…
Που σκεφτηκα οτι μπορω να ζητησω βοηθεια…
Ολη εκεινη την ωρα που με εξεταζαν που μου ελεγε ο καθενας το μακρυ του και το κοντο του ολη εκεινη την ωρα μιλουσα στο σπορακι μου…
-Κρατησου γερα κανε υπομονη να φτασουμε Αθηνα… Μην μου φυγεις σε αγαπαω…
Νομιζα οτι εαν εφτανα στην Αθηνα με καποιο τροπο θα το κρατουσαν στην ζωη…
Μετα εμαθα πως σε τοσο πρωιμο σταδιο εγκυμοσυνης δεν μπορει κανεις να κανει τιποτα….
Η μαμα μου μου ειπε να ηρεμησω και να προσευχηθω στην Παναγια…
Ξημερωνει μου λεει η μερα της…
Ειναι μανουλα και καταλαβαινει…
Μην ανυσηχεις ειναι θαυματουργη…
Και προσευχηθηκα με οση δυναμη μου ειχε απομεινει…
Προσευχηθηκα να περασει η ωρα γρηγορα να αντεξει το μωρο…
Υποσχεθηκα να χαλασω το δωματιο ντουλαπα και να μην ξαναγκρινιαξο ποτε για το μικρο μου αγγελουδι…
Θα σου αποδειξω οτι το αξιζω αυτο το παιδακι μην μου το παρεις θεε μου…
Θα το αγαπαω και θα το προφυλαξω με την ιδια μου την ζωη…
Καντο να ζησει…
Η ωρα περασε το αεροπλανακι της Ιντεραμερικαν ηρθε μου εβαλαν οξυγονο και σε 1 ωρα ειμασταν στο Λητω…
Εκει μαθαμε για τις παραλειψεις και τα τραγικα λαθη που εκαναν οι γιατροι του κεντρου υγειας…
Εκει ηρθε ο γυναικολογος μου και μου τα εψαλλε που δεν εκατσα σπιτι!!!
Εκει μετα απο ωρα αγωνιας εμαθα πως το σπορακι μου ζει και πως θα την βγαλω στο κρεββατι…
Εκει εμαθα πως η Παναγια ακουει τις μαμαδες και τις ποναει !
Μπορει να εκανα εμετους μεχρι να γεννησω , μπορει να ενιωθα πολυ χαλια και ασχημη μπορει οικονομικα να βιωσαμε την πανωλεθρια αλλα ποτε δεν ξαναγκρινιαξα για το δωρο απο το Θεο…
Τον πολυτιμο γιο μου…
Τον Ευσταθιο -Παναγιωτη …ονομα που δωσαμε ταμα στην Χαρη της…
SuperMomRocks 