Ακόμα κι αν ο γιος σας είναι ακόμα μωρό, είναι βέβαιο ότι θα μεγαλώσει πριν προλάβετε να του φωνάξετε «μα, πριν λίγα χρόνια σε γέννησα». Μάθετε τι θα χρειαστεί από εσάς καθώς, αργά ή γρήγορα, θα διαβαίνει το κρίσιμο μονοπάτι της εφηβείας.

Ανοχή. Οι έφηβοι βιώνουν διαρκώς αλλαγές. Αλλάζουν τα ρούχα τους, τη διάθεσή τους, τον τρόπο που μιλάνε, που περπατάνε, τα ενδιαφέροντά τους. Κάποιες μέρες το κάνουν απλά για να νιώσουν τον ενθουσιασμό της αλλαγής. Άλλες, επειδή αισθάνονται ότι τίποτα δεν αξίζει να μείνει ίδιο. Είναι δύσκολο να είσαι έφηβος. Και μερικές φορές το καλύτερο που μπορεί να κάνει μια μαμά είναι να συμπεριφέρεται σαν να μην έχει προσέξει τις αλλαγές που συμβαίνουν στο παιδί της.

Όρια. Τα παιδιά σε κάθε ηλικία πρέπει να ξέρουν τι είναι αποδεκτό και τι είναι σε κάθε περίπτωση εντελώς απαράδεκτο. Στην εφηβεία, θα έρθουν στιγμές που θα αμφισβητήσουν τους κανόνες και θα διαδηλώσουν πως δεν τους χρειάζονται. Όμως κατά βάθος αισθάνονται ασφάλεια όταν ξέρουν ότι υπάρχουν συγκεκριμένα όρια. Βάλτε σαφείς και σταθερούς κανόνες και ορίστε τις συνέπειες που προκύπτουν όταν κάποιος τους παραβιάζει, αν θέλετε να νιώθει το παιδί σας ασφάλεια.

Ελευθερία. Μέσα στα όρια που αναφέρθηκαν προηγουμένως, οι έφηβοι θέλουν να έχουν την ελευθερία να απλώνουν τα φτερά τους. Κι εμείς, οφείλουμε να τα ενθαρρύνουμε. Ή ακόμα και να τα προτρέψουμε να δοκιμάσουν καινούρια πράγματα, να ρισκάρουν, να αναζητήσουν την περιπέτεια. Εάν εμείς τους δώσουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουν τις αντοχές τους μέσα σε ασφαλή πλαίσια, τότε θα γλυτώσουμε πολλά προβλήματα. Αλλά ποτέ μην τους επιτρέψετε να συνδυάσουν την ελευθερία με την ανευθυνότητα. Κάθε φορά που φέρονται ανεύθυνα, θα πρέπει να βλέπουν ότι χάνουν ένα μέρος της ελευθερίας που τους έχετε παραχωρήσει.

Έναν καλό ακροατή. Τα αγόρια θέλουν να μιλάνε. Ακόμα κι αυτά που το μόνο που λένε είναι «δεν θέλω να το συζητήσω» στην πραγματικότητα θέλουν να το συζητήσουν όσο τίποτα στον κόσμο. Αρπάξτε την ευκαιρία όταν θα είστε μόνοι, π.χ. στο αυτοκίνητο, και διαβεβαιώστε τον ότι εσείς θα είστε πάντα εκεί για να ακούσετε ό,τι έχει να πει. Θα χρειαστεί να δείξετε υπομονή και να δοκιμάσετε να τον προσεγγίσετε με πολλούς διαφορετικούς τρόπους μέχρι να καταφέρετε να σας ανοιχτεί. Μην αρνηθείτε να συζητήσετε κανένα θέμα, όσο άβολα κι αν νιώθετε ή όσο κι αν κατά βάθος δεν σας πολυενδιαφέρει. Το ζητούμενο είναι να κρατύσετε ανοιχτούς τους διαύλους της επικοινωνίας. Ακούστε χωρίς να κριτικάρετε ή να προσπαθείτε να εξάγετε κάποιο συμπέρασμα.

Αίσθηση του χιούμορ. Τα αγόρια στην εφηβεία έχουν πολύ πλάκα. Και τίποτα δεν μπορεί να ενισχύσει περισσότερο το δεσμό μιας μάνας με τα παιδιά της από μερικές απολαυστικές στιγμές γέλιου. Μην ξεχνάτε ότι στο μέλλον το χιούμορ θα βοηθήσει πολλές φορές τα παιδιά σας να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες στη ζωή, γι’ αυτό βοηθήστε τα να εξασκηθούν!

Μια αγκαλιά. Έρχεται μια μέρα στη ζωή κάθε μαμάς που έχει γιο που θα ακούσει τη φράση «δεν θέλω αγκαλιές και φιλιά». Είναι πικρό αλλά απόλυτα φυσιολογικό. Ακόμα όμως και το πιο σκληρό αντράκι στην εφηβεία χρειάζεται πού και πού να νιώσει ότι πάντα θα χωράει στην αγκαλιά της μαμάς του. Δώστε του λοιπόν το χώρο που διεκδικεί με τόσο δυναμισμό, αλλά μην ξεχνάτε να το παίρνετε μία αγκαλιά την ημέρα. Ακόμα κι αν δεν σας το πει ποτέ, είναι βέβαιο ότι θα την απολαμβάνει.

Ειλικρινές ενδιαφέρον. Τι είναι αυτό που αγαπάει περισσότερο ο γιος σας; Το ποδόσφαιρο; Οι υπολογιστές; Η μουσική; Μάθετε να το αγαπάτε κι εσείς. Ή τουλάχιστον μάθετε όσες πληροφορίες χρειάζονται για να μπορείτε να κάνετε μαζί μια στοιχειώδη κουβέντα. Έτσι θα ανοίξετε τις πόρτες για να συζητήσετε κι άλλα θέματα.

Συγχώρεση. Οι έφηβοι κάνουν λάθη. Πολλά λάθη.Και φέρονται εγωιστικά. Και κάθε τόσο κάνουν κουταμάρες από ανασφάλεια. Είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα κάνουν τόσο χοντροκομμένα λάθη που θα αναρωτηθείτε πόσο κακή μαμά υπήρξατε όλα αυτά τα χρόνια. Όμως αν ξέρετε ότι αυτό απλά θα συμβεί, τότε δεν θα εκπλαγείτε και τόσο. Όχι ότι δεν θα υποστούν τις συνέπειες, αλλά μαζί μ’ αυτό δώστε τους απλόχερα τη στοργή και τη συγχώρεσή σας.

Καθοδήγηση. Ακούγεται περίεργο, όμως ο έφηβος γιος σας έχει ανάγκη να του δώσετε οδηγίες. Εννοείται ότι θα φέρεται σαν να μην σας έχει καμία ανάγκη, όμως σας έχει. Προσπαθήστε όταν τον καθοδηγείτε για κάποιο συγκεκριμένο θέμα να είστε σύντομη και σαφής. Πείτε του ένα ρητό, μια παροιμία, κάτι απλό και κατανοητό. Μια μέρα θα σας ευγνωμονεί… ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσουν είκοσι χρόνια μέχρι να ξημερώσει αυτή η μέρα.

Ενθάρρυνση. Δεν ξέρω αν το θυμάστε, αλλά είναι δύσκολο να είσαι έφηβος. Ο κόσμος θα του φαίνεται μάταιος, σκληρός, άχρηστος. Εσείς πρέπει να είστε μια ηλιαχτίδα θετικής σκέψης, μια μόνιμη υποστηρίκτριά του, η αιώνια θαυμάστρια. Πιστέψτε σ’ αυτόν και μην ξεχνάτε να του το λέτε. Κάθε μέρα.

Πηγή:www.mamamia.gr

Γράφει στο efiveia.gr η Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος Αθανασία Κουτσούκου

Πόσες είναι άραγε οι φορές που ο έφηβος πια γιος ή κόρη, απορρίπτει την παρέα των γονιών του, για να κερδίσει λίγο παραπάνω χρόνο με την παρέα του, με την οποία μπορεί και να έχει περάσει κι όλη του την ημέρα…

Είναι αλήθεια πως ο μεγαλύτερος «ανταγωνιστής» του γονιού στην εφηβεία, είναι οι φίλοι του παιδιού του… Οι φίλοι είναι αυτοί που οι έφηβοι εμπιστεύονται, ακολουθούν πιστά και αφιερώνουν σε αυτούς πολύ (αν όχι όλο) τον ελεύθερο χρόνο τους. Αυτό όμως που ανησυχεί πολύ τους γονείς, δεν είναι τόσο ο χρόνος, όσο ότι θεωρούν τους φίλους των παιδιών τους «κακή επιρροή».

Κι αν όντως είναι έτσι;

Οι έφηβοι τείνουν να μιμούνται ο ένας τον άλλον. Έτσι βλέπουμε το παιδί μας ξαφνικά να υιοθετεί εκφράσεις των φίλων του, να ντύνεται και να κινείται όπως εκείνοι. Βλέπουμε την τάση για μίμηση μεταξύ τους. Οι φίλοι επιδρούν ακόμη και στην προσωπικότητα ο ένας του άλλου, όταν συνδέονται θετικά μεταξύ τους. Όταν ο ένας μιλάει για τον άλλον χρησιμοποιούν λόγια εκτίμησης και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αμφισβήτηση. Κάπου εκεί είναι που ο γονέας αισθάνεται εγκλωβισμένος και ανυπεράσπιστος μπροστά στην «παντοδυναμία» του φίλου!!!

Είναι αρκετές οι φορές που νιώθουμε πως το δικό μας το παιδί είναι θύμα των φίλων του και το εκμεταλλεύονται. Η αλήθεια είναι βέβαια πως κάτι τέτοιο συμβαίνει στις ανθρώπινες σχέσεις. Εδώ βρίσκεται η δυσκολία του γονέα να καταλάβει πως έχει φτάσει πια η στιγμή που το παιδί του πρέπει να ζυμωθεί μέσα στις σχέσεις. Κι ακόμη κι αν το εκμεταλλευτούν ή το πληγώσουν, είναι κάτι από το οποίο μπορεί μόνο να διδαχθεί!!!

Πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη! Το παιδί μας βγαίνει εκεί έξω, αποζητά το δέσιμο και την αποδοχή και φοβάται μήπως απορριφθεί. Είναι τόση μεγάλη η αγωνία του μήπως και δεν ανήκει σε μια φιλική σχέση και μετέπειτα σε παρέα, που μπορεί να μην έχει τα σωστά κριτήρια στην επιλογή του. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο γονέας για να δουλέψει στο θέμα της αυτοπεποίθησης και της καλής εικόνας του εαυτού του. Ο έφηβος πρέπει να πιστεύει στον εαυτό του και στην αξία του. Κάτι τέτοιο όμως χτίζεται μέσα στην οικογένεια και από πολύ νωρίς. Όταν εκείνοι με εμπιστεύονται από τα πιο απλά στα πιο σύνθετα πράγματα, τότε σημαίνει ότι αξίζω και πως μπορώ. Έτσι πρέπει να σκέφτεται και να νιώθει ο έφηβος.

Ακόμη λοιπόν κι αν βλέπω μια πολύ καταστροφική ή και επικίνδυνη φιλική σχέση του παιδιού μου, αυτό που πρέπει να δουλέψω είναι την σχέση μου με το παιδί μου.

Είναι λάθος να αρχίσω να λέω όλα τα αρνητικά αυτής της παρέας, είναι σα να του λέω πως είναι χαζός που δεν το έχει δει, κι εγώ ως πιο έξυπνος και έμπειρος το βλέπω καλύτερα…

Είναι λάθος να του πω να μην τους κάνει παρέα, γιατί τότε του λέω εγώ τι να κάνει, κι έτσι του δείχνω πως δεν τον εμπιστεύομαι κι εγώ παίρνω αποφάσεις για εκείνον…

Εκείνο που θα έπρεπε να κάνω, είναι σαφώς να του δείξω τον προβληματισμό μου γι αυτή τη φιλική του σχέση κι ύστερα να του δείξω πόσο εμπιστοσύνη του έχω, επισημαίνοντας πως ξέρω πως εκείνος θα κάνει το σωστό και θα μπορέσει να προστατεύσει τον εαυτό του οποιαδήποτε στιγμή. Αυτό που είναι πολύ σημαντικό κλείνοντας… είναι να του αφήσω την πόρτα ανοιχτή, λέγοντάς του πως ό,τι κι αν γίνει θα είμαι εκεί για να το μοιραστεί και με πολύ αγάπη θα περιμένω να το ακούσω.

Είναι μοναδικής σημασίας για τον έφηβο να νιώθει πως είμαι πάντα εκεί και στα καλά και στα άσχημα, και στα «σωστά» αλλά και στα «λάθη»!!!

Πηγή:efiveia.gr

Γράφει στο efiveia.gr η Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος Αθανασία Κουτσούκου

Είναι πολύ σύνηθες στην εφηβεία οι γονείς να μεταμορφώνονται σε «πράκτορες» ή «κατασκόπους», αλλά μη έχοντας την κατάλληλη εκπαίδευση σε αυτό, τις περισσότερες φορές αποτυγχάνουν παταγωδώς. Έτσι λοιπόν, υπάρχουν γονείς που παραφυλάνε έξω από την επί ώρες κλειστή πόρτα του παιδιού τους, όταν εκείνο μιλάει στο τηλέφωνο ή είναι μέσα με τον/την κολλητή του, όπως κι εκείνοι που παίρνουν από πίσω το παιδί τους όταν βγαίνει με την παρέα του. Κι επειδή αν μπεις σε αυτόν τον ρόλο δεν σταματάς, συνεχίζουν με το να τηλεφωνούν στους φίλους τους και να τους ρωτούν πράγματα για το παιδί τους, βάζοντάς τους βέβαια να ορκιστούν πως δε θα αποκαλύψουν ποτέ την συνομιλία τους, εφόσον είναι για το καλό του παιδιού τους. Ενώ πολύ συχνό και αναμενόμενο από κάθε γονέα είναι το να ψάχνει τα πράγματα του παιδιού του, το κινητό του ή το λογαριασμό του στο facebook.

Κι εδώ έρχεται η ερώτηση που όλοι οι γονείς θέτουν στους ειδικούς: «Δηλαδή, είναι κακό να ψάχνω; Κι αν δεν είχα ψάξει, πώς θα είχα μάθει γι αυτό;».

Το ουσιαστικό ερώτημα όμως που πρέπει να απαντηθεί, δεν είναι το κατά πόσο είναι καλό ή κακό να ψάχνουμε τα πράγματα του άλλου, παραβιάζοντας την προσωπική του ζωή, γιατί εκεί πολύ απλά θα προκύψει το απλό ερώτημα «μα… «άλλος» είναι το παιδί μου;». Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι το «γιατί πρέπει να ψάξω τα πράγματα του παιδιού μου, από το να το ρωτήσω απλά για κάτι».

Κι εδώ φυσικά ανακύπτει το θέμα της εμπιστοσύνης.

Πόσο τελικά εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας; Και ποιο είναι το λάθος μας, έτσι ώστε να τα κάνουμε να μας λένε ψέματα…

Ναι, ο έφηβος έχει ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθεί, έχει ανάγκη να κρατήσει πράγματα για τον εαυτό του, να έχει τα μυστικά του. Για τους γονείς όμως κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο!!! Μυστικά, προσωπική ζωή, ανεξαρτητοποίηση είναι έννοιες που έρχονται πολύ απότομα στο προσκήνιο και ουσιαστικά δεν είναι προετοιμασμένοι ψυχολογικά να τις δεχτούν. Είναι αλήθεια πως η ορμή της εφηβείας είναι τέτοια, που όπως λέμε «το παιδί μας κοιμήθηκε το βράδυ παιδί και ξύπνησε το πρωί έφηβος». Έτσι, όταν ο γονιός βρεθεί αντιμέτωπος με ένα κλειδωμένο συρτάρι, ή όταν συνειδητοποιήσει πως δεν έχει πρόσβαση πλέον στο facebook του παιδιού του, καταλαβαίνει πως κάτι ύποπτο κρύβεται εκεί.

Η αλήθεια λοιπόν είναι πως τις περισσότερες φορές σε ένα κλειδωμένο συρτάρι μπορεί να κρύβεται η φωτογραφία του/της αγαπημένης του, σε ένα κλειδωμένο κινητό κρύβονται μηνύματα με φίλους για σχέσεις, πορνογραφικές εικόνες/ βίντεο ή συνομιλίες με τον/την αγαπημένη του. Όλα αυτά όμως είναι τα φυσιολογικά πράγματα που συμβαίνουν στην εφηβεία. Οι γονείς όμως, επειδή θέλουν να βρουν το κάτι πιο μεγάλο για να προλάβουν το κακό, δεν πείθονται με τίποτα.

Το πιο σωστό και ειλικρινές θα ήταν απλά να ρωτήσουμε. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα βρεθούμε μπροστά σε ένα κλειδωμένο συρτάρι, ή θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα σηκωθεί να φύγει από το σαλόνι, μπορούμε (αν είμαστε τόσο περίεργοι) να ρωτήσουμε τί συμβαίνει και να το μάθουμε. Αν δεν μας πει απλά δεν ήθελε… όμως… αυτό είναι το σωστό.

Πότε αρχίζουμε να ανησυχούμε;

• Όταν οι ώρες που περνάει μιλώντας κρυφά είναι υπερβολικές,
• όταν αρνείται να μιλάει μαζί μας ακόμη και για τα πιο απλά θέματα
• όταν παρουσιάζεται πτώση στην απόδοσή του στο σχολείο
• όταν είναι μονίμως θυμωμένος και έχει διάθεση μόνο για καβγά
• όταν παραμελεί τον εαυτό του.

Τι κάνω τότε:

Σε αυτή την περίπτωση, μάλλον δεν χρειάζεται να κατασκοπεύσω για να βρω αποδεικτικά στοιχεία. Εκεί ακριβώς είναι που πατώντας στο γεγονός της αδιαμφισβήτητης εμπιστοσύνης που του έχουμε, εφόσον ποτέ δεν μπήκαμε στην διαδικασία να τον αμφισβητήσουμε, ψαχουλεύοντας τα πράγματά του, μπορούμε να απαιτήσουμε την ειλικρίνειά του.

Αν όμως έχουμε κάνει το λάθος να βρούμε «αποδεικτικά στοιχεία» καταπατώντας τον προσωπικό του χώρο, θα κολλήσει σε αυτό το γεγονός, που είναι το δικό μας λάθος, και θα παγιδευτούμε σε έναν φαύλο κύκλο, όπου δεν θα ξέρουμε ποιος υπήρξε ποιο ανέντιμος από τον άλλον: εκείνος που είπε ψέματα ή εμείς που δεν σεβαστήκαμε την ιδωτικότητά του.

Αυτό που είναι σαφές, είναι πως η σχέση που πρέπει να χτίσουμε με τον έφηβο ως γονείς, είναι μια σχέση εμπιστοσύνης!!! Και αυτό είναι κάτι που ξεκινάει από τον μεγαλύτερο!!! Ας εμπιστευθούμε τα παιδιά μας κι εκείνα είναι σίγουρο πως θα το επιστρέψουν πίσω.

Πηγή: efiveia.gr

Του Δημήτρη Τσιριγώτη, Φυσικός

Όλα ξεκίνησαν ξαφνικά, μια συνηθισμένη μέρα όταν άνοιξα την πόρτα του δωματίου του δωδεκάχρονου γιού μου.

«Ομορφιά μου, ξύπνα. Είναι 7.30, θα αργήσεις»

«Άσε μας ρε μάνα πρωί-πρωί» ακούστηκε μια φωνή να λέει κάτω από τα σκεπάσματα. Σαν να με χτύπησαν ρευματοφόρα σύρματα κοκάλωσα για λίγο, μετά έκανα όπισθεν και εκτέλεσα την εντολή της φωνής.

Άκουσα καλά; «Ρε μάνα»; Που πήγε το «μαμά μου»; Δηλαδή πως πάει; Από το «μανούλα» στο «μαμά» και μετά στο «ρε μάνα» και μετά και μετά; Στο σκέτο «ρε» ίσως; Ή μήπως στο ακόμα χειρότερο, στην καμία προσφώνηση; Προσπαθώ να συνέλθω γρήγορα γιατί σε λίγο θα μπουκάρει από την πόρτα αυτός ο άγνωστος. Μια σκέψη μου δίνει ελπίδα : μήπως έβλεπε κανένα εφιάλτη την ώρα που μου μίλησε; Αχ μακάρι να έβλεπε εφιάλτη, γιατί αλλιώς σημαίνει ότι τον βλέπω εγώ.

Εξακολουθώ να νιώθω ότι βρίσκομαι στη ζώνη του λυκόφωτος. Κάνω σύντομο τεστ πραγματικότητας: Τσιμπιέμαι -τσεκ, κοιτάζω οικογενειακές φωτογραφίες -τσεκ, ανοίγω την τηλεόραση που έχει Παπαδάκη- τσεκ. Όλα στη θέση τους. Η πόρτα ανοίγει. Νάτος μωρέ ο γιός μου είναι. Τώρα θα έλθει κοντά στη μανούλα για το πρωινό φιλάκι της. «Καλημέρα χαρά μου» του λέω περιμένοντας την κίνηση. Αυτός με κοιτάζει αδιάφορα και μετά και μετά; Αυτό! Δεν έχει μετά. Δεν λέει τίποτα και πηγαίνει ολοταχώς για το μπάνιο. Αμάν! Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.

Είναι η ιδέα μου ή όντως σήμερα αργεί περισσότερο στο μπάνιο; Μετά από δέκα λεπτά η πόρτα του μπάνιου ανοίγει- κάπως διαφορετικά σήμερα- και βγαίνει ο γιός μου. Γιαα… μια στιγμή; Τι έχει κάνει στο μαλλί του; Το έχει βρέξει και το έχει σηκώσει κατακόρυφα. Ψυχραιμία. Καταπίνω το «πολύ σου πάει το νέο look» γιατί κάτι στο βλέμμα του με απειλεί ότι «ότι πεις θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου». Ανοίγει την εξώπορτα για να φύγει για το σχολείο. Με δήθεν άνεση τον πλησιάζω και του δίνω το κολατσιό του. Κάποιες αμυδρές ελπίδες ότι μπορεί να πάρω το δεύτερο φιλί της ημέρας –λες και πήρα και το πρώτο- εξανεμίστηκαν γρήγορα. Ο γιος μου γυρίζει, με κοιτάζει αδιάφορα, και μου λέει : «Τελευταία φορά που παίρνω κολατσιό. Από αύριο θέλω να αγοράζω από το κυλικείο όπως κάνουν και οι άλλοι». Η πόρτα ανοίγει και κλείνει και εγώ νιώθω σαν να παρακολουθώ τη ζωή κάποιας άλλης. Από αισθηματική κομεντί η ζωή μου έχει γίνει ταινία αγωνίας. Τρέχω στο μπαλκόνι και κρυφά τον βλέπω να απομακρύνεται. Θέλω να του φωνάξω «τι έκανες στο γιο μου ρε»; Και τώρα που τον παρατηρώ καθόλου δεν του πάει έτσι το μαλλί. Σαν βλάκας είναι.

Χωρίς αναπνοή, τρέχω στον υπολογιστή και πιάνω αμέσως δουλειά. Κάτι δεν πάει καλά με το παιδί μου και πρέπει να το μάθω γρήγορα. Ανοίγω το facebook το γιού μου. Μου ζητάει κωδικό. Πατάω τον κωδικό που ήξερα -γιατί τον ήξερα- και τίποτα. Τον ξαναγράφω. Τίποτα πάλι. Δεν είναι δυνατόν; Έχει αλλάξει κωδικό! Ψυχραιμία! Η ζωή μου από ταινία αγωνίας δεν θέλει και πολύ να εξελιχθεί σε θρίλερ.

Παίρνω τηλέφωνο τη φίλη μου τη Λέλα. Αυτή έχει μεγαλύτερη εμπειρία αφού έχει μεγαλώσει τρία παιδιά. Η αρχική σιωπή της Λέλας όσο της εξιστορώ με κάθε λεπτομέρεια το σημερινό συμβάν με κάνει να αγωνιώ ακόμα περισσότερο. Μίλα Λέλα! Διέκοψε με επιτέλους και πες μου ότι όλα ιδέα μου είναι! Η Λέλα παίρνει μια βαθιά ανάσα που κόντεψε να κόψει τη δικιά μου και λέει : «Δεν φοβάμαι για κάτι συγκεκριμένο βρε παιδί μου, αλλά πώς να στο πω, κάτι δεν μου κολλάει στη συμπεριφορά του. Άσε καλύτερα όμως ,μη σε κάνω να ανησυχήσεις χωρίς λόγο». Μας υποχρέωσες Λέλα. «Πες μου την αλήθεια Λέλα ,τι βλέπεις ;» Και η Λέλα τότε σαν να ήταν καφετζού και χαρτορίχτρα μαζί, μου τα είπε. «Μάλλον έχει μπλέξει αλλά είναι ακόμα νωρίς ,μπορείς να προλάβεις το κακό. Οι ειδικοί λένε ότι αυτές οι απότομες αλλαγές συμπεριφοράς των παιδιών είναι πάντα ύποπτες». Αχ, το ήξερα! Το ήξερα εγώ. Να τώρα που το λένε και οι ειδικοί. Και το λέει και η Λέλα που με τρία παιδιά και αυτή στους ειδικούς συγκαταλέγεται.

Και τι νομίζετε ότι έκανα μόλις έκλεισα το τηλέφωνο; Ναι αυτό που νομίζετε έκανα. Κατέστρωσα σχέδιο παρακολούθησης. Καταρχάς έφτιαξα ψεύτικο προφίλ στο facebook :Θα εμφανιζόμουν ως Ελεονόρα Τατ 12 ετών μαθήτρια σε γυμνάσιο κοντινό στο γυμνάσιο του γιου μου .Έβαλα φωτό που βρήκα στο ιντερνέτ. Φυσικά έκανα αίτημα φιλίας στον ύποπτο και περίμενα να τσιμπήσει. Και τσίμπησε αμέσως. Το αίτημα φιλίας σας έγινε δεκτό. Γιααα… μια στιγμή. Αφού είναι σχολείο πως και είναι μέσα στο facebook ; Πάει σήμερα θα τρελαθώ, θα το δείτε. Συγκεντρώνομαι στην αποστολή μου. Του απαντάω στο facebook με greeklish για ξεκάρφωμα : «Pws kai den eisai sxoleio,tetoia wra ;» Αυτός απαντάει αμέσως «Δεν μου αρέσουν τα greeklish.Και εσύ γιατί δεν είσαι σχολείο;» Ωχ αμάν ,αυτό δεν το είχα σκεφτεί .Και εγώ μια δωδεκάχρονη μαθήτρια είμαι. Σκέψου ,σκέψου κάτι ηλίθιο κεφάλι μου. «Είμαι λίγο άρρωστη σήμερα και δεν πήγα. Εσύ ;» του λέω παίρνοντας ανάσα(ουφ !) μετά από ένα ολόκληρο λεπτό. «Εμείς έχουμε κενό τώρα, λείπει ο φυσικός» μου απαντάει. Συνεχίζει : « 2 ερωτήσεις .Γιατί έχεις βάλει φωτό προφίλ τη Miley Cyrus, και γιατί η σελίδα σου είναι όλη άδεια χωρίς καμία ανάρτηση ;» Άγιε Γκούγκλη μου βοήθεια .Γκουγκλάρω Miley Cyrus και ανακαλύπτω ότι είναι μια πολύ διάσημη τραγουδίστρια .Φτου!!.Απαντώ : «Μου αρέσει η Miley και μισώ τις αναρτήσεις. ’Έκανα facebook μόνο για να συνομιλώ με φίλους». .(απάντησα έτσι γιατί είχα καταλάβει ότι και η Miley είναι κάπως αντιδραστική). Περνά αρκετή ώρα χωρίς απάντηση και ξέρετε τι σκέφτομαι. Τελικά φτάνει η απάντηση «Οκ άποψή σου. Περαστικά. PS: Στείλε μου κάποια στιγμή δική σου φωτό στο inbox». Το ψάρι τσίμπησε και κατάπιε και το αγκίστρι μαζί.

Συνεχίζω στο δεύτερο μέρος του σχεδίου: κατασκοπία του κινητού του. Το μεσημέρι ο ύποπτος γύρισε από το σχολείο. Μπήκε μέσα με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. «’Όλα καλά σήμερα;» του λέω. «Δεν μας παρατάς και εσύ ρε μάνα»; Κάνοντας διαχείριση θυμού και πανικού μαζί φράζω την έξοδο στη φράση «πες μου ρε βλαμμένο που έχεις μπλέξει»; Αφού έφαγε τελείως αμίλητος το μεσημεριανό του σηκώθηκε να πάει τουαλέτα. Τώρα είναι η μοναδική ευκαιρία που αποχωρίζεται το κινητό του. Σαν τον Γκόλουμ με το «my precious» του ένα πράμα. Έχω περίπου 10 λεπτά στη διάθεσή μου. Μπαίνω κατευθείαν στα τελευταία μηνύματα .Τα διαβάζω με κομμένη ανάσα και με κομμένα φρένα. Ένα μήνυμα μου τραβάει την προσοχή με κάποιον που τον έχει καταχωρημένο ως «χοντρός». Σας το διαβάζω:

12-11-2015

Χοντρός: «Αύριο θα φέρεις εσύ ή θα φέρω εγώ»;

Γιός μου: «Άσε θα φέρω εγώ. Θα φέρω την καλή. Τρίτη ώρα έχουμε κενό. Συνάντηση στο γνωστό σημείο. Πόσοι θα είμαστε;»

Χοντρός :«Καμιά δεκαρια. Γουστάρω, θα τη βρούμε δικέ μου.»

Επόμενο μήνυμα με «χοντρός»

13-11-2015

Χοντρός : «Δικέ μου σόρυ. Με χάλασε πολύ το χτεσινό. Δεν αντέχω άλλο. Οι γέροι μου φωνάζουν που με βλέπουν έτσι χάλια το μεσημέρι. Πες και στους άλλους τέρμα για μένα, γιατί αυτοί θέλουν να με χώσουν μέσα για τα καλά».

Γιός μου: «Εντάξει αδελφέ, μην σε νοιάζει, θα καθαρίσω εγώ για πάρτη σου»

Εντάξει ,δεν χρειάζεται να διαβάσω άλλα. Είμαι συντετριμμένη. Ο γιος έχει μπλέξει με ναρκωτικά. Είχε δίκιο η Λέλα τελικά. Πρέπει να μιλήσω στον πρώην άντρα μου και να έρθω σε επικοινωνία με τον Σφακιανάκη ,ξέρετε αυτόν από το σώμα ηλεκτρονικού εγκλήματος όχι τον άλλον από το «σώμα μου», του τραγουδιστικού εγκλήματος.

Μετά από λίγο ο γιος μου βγαίνει από την τουαλέτα .Έχω αποφασίσει να του δείξω ότι ξέρω, να έχει το φόβο μην μπλέξει χειρότερα μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε. Και τότε συνέβη το αναπόφευκτο. Άνοιξε το στόμα μου και ξαναέκλεισε μόνο όταν του είπα όλη αυτή την ιστορία που έχω πει και σε σας.

Ο γιος μου καθ’ όλη τη διάρκεια του παραληρήματός μου με κοίταζε με ανοιχτό το στόμα. Το μόνο που ψέλλισε ήταν «ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη ρε μάνα» και έφυγε. Αυτή τη φορά το «ρε μάνα» ήταν διαφορετικό .Μου ακούστηκε σαν το «μαμά μου». Λες να έκανα λάθος; Μπα δεν νομίζω, τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους.

Για τις επόμενες δύο μέρες δεν ανταλλάξαμε ούτε λέξη. Μόνο κρυφές ματιές .Κάποια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό να μπω στο facebook να δω αν με διέγραψε από φίλη του. Με έκπληξη αντίκρισα ένα νέο μήνυμα από εκείνον στο inbox. Σας το διαβάζω :

«Μανούλα ή μαμά ή μητέρα ή «ρε μάνα» ή Ελεονόρα ή Miley με έχεις κάνει έξαλλο. Νομίζω ότι αξίζω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από σένα. Τέλος πάντων επειδή δεν μπορώ να σε βλέπω να υποφέρεις χωρίς λόγο θα σου πω δυο λόγια, αν και κανονικά θα έπρεπε να σε αφήσω να βράζεις στο ζουμί σου. Ο «χοντρός» λοιπόν είναι ο κολλητός μου ο Γιώργος και είναι όντως χοντρός. Η συνεννόηση μεταξύ μας αφορούσε ποιος θα φέρει μπάλα για να παίζουμε στο σχολείο στα κενά μας. Επίσης όταν έλεγε «τέρμα για μένα, γιατί αυτοί θέλουν να με χώσουν μέσα για τα καλά» εννοούσε ότι επειδή είναι λιγάκι χοντρός και κουράζεται αυτός θέλει να κάθεται στο τέρμα (τερματοφύλακας) ενώ οι άλλοι στην ομάδα του τον βάζουνε να παίζει μέσα. Κατάλαβες τώρα; Όσο για τα σκαμπανεβάσματα στη διάθεσή και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά μου ομολογώ ότι κάπου έχεις δίκιο .Μην νομίζεις και μένα με παραξενεύει και με φοβίζει πολλές φορές αλλά είναι κάτι πιο δυνατό από μένα. Εφηβεία παλιοκατάσταση, καταλαβαίνεις ρε μάνα; Και άκου κάτι που έχω διαβάσει κάπου. Όταν συγκρούομαι με σένα δεν απορρίπτω εσένα αλλά το ρόλο σου, είναι σαν να διεκδικώ την νέα μας σχέση. Κατάλαβες; Δεν θέλω πια μαμά, μάνα θέλω. Και μην διανοηθείς ποτέ να πιστέψεις ότι επειδή δεν σου κάνω πολλές χαρούλες πλέον ότι δεν μου είσαι και απαραίτητη γιατί τότε θα φας μπλοκ, διαγραφή και θα σε δηλώσω ως spam. Μεγαλώνω ρε μάνα……

Αυτή τη φορά το «ρε μάνα» μου ακούστηκε σαν την πιο τρυφερή κουβέντα που μου έχει πει ο γιος μου μέχρι τώρα. Το μόνο που έκανα ήταν να ρωτήσω κάτι ακόμη τον κύριο Γκούγκλη και αυτός μου απάντησε «πάτα 3». Μια καρδιά σχηματίστηκε σαν δική μου απάντηση στον γιο μου.

Πηγή:  ipaideia.gr

Η ερωτική απογοήτευση είναι αρκετά συχνό φαινόμενο στην εφηβεία.

Πηγή: www.mothersblog.gr

Κείμενο: Ρομίνα Ξύδα

Απόγευμα στο πατρικό. Με τη μεγάλη πέτρινη σκάλα, τον καταπράσινο κήπο, τη μυρωδιά λεβάντας και τα ατέλειωτα φωτογραφικά ενσταντανέ να με κοιτούν χαμογελαστά μέσα από κορνίζες «γυαλισμένες» με άπλετη υπομονή. Δικής μου και της μαμάς. Χαμόγελα στημένα, περίτεχνα «αποτυπωμένα» σε πόζες προσποιητής ευτυχίας.

Εγώ, στα οκτώ μου. Με ροζουλί κορμάκι, παγιεταρισμένες πουέντ και κατάλευκο φιόγκο στη σινιόν κουάφ μου, έτοιμη να βγω στη σκηνή του θεάτρου «Αλίκη» μαζί μ” ένα τσούρμο οκτάχρονες μπαλαρίνες για τις επιδείξεις της διάσημης σχολής μου. Δεν έχω μνήμες. Έχω συναισθήματα. Καταπίεσης, οργής, λύπης, ανημποριάς. Δεν θέλω να είμαι μπαλαρίνα, θέλει όμως η μαμά και θα χορέψω! Βγαίνω στη σκηνή. Η Λίμνη των κύκνων ξεκινά κι εγώ εκείνη κιόλας τη στιγμή αποφασίζω να υποδυθώ το «ασχημόπαπο». Αντί να πετάξω ανάλαφρα στον αέρα, στρογγυλοκάθομαι στη σκηνή με τα χέρια σταυρωμένα φουσκώνοντας και ξεφουσκώνοντας τα παχουλά μου μάγουλα μπροστά στους δεκάδες θεατές που με κοιτούν με χαμόγελο αμηχανίας στα χείλη. Η πρώτη μου επανάσταση στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Η madame της σχολής με πετάει έξω για το ρεζιλίκι που της προκάλεσα, η μαμά στοιβάζει με πόνο καρδιάς κορμάκια και πουέντ κι εγώ απαλλάσσομαι από το πρώτο μου μεγάλο βάσανο: το μπαλέτο.

Το δεύτερο «φιγουράρει» στη διπλανή ακριβώς κορνίζα. Είναι μαύρο, με μεγάλη ουρά, καλογυαλισμένα πλήκτρα και μια δασκάλα που ωρύεται για το φτωχό μου «αυτί», τα μακριά μου νύχια και την απέχθειά μου στον λατρεμένο της Μπαχ: «Μαμά, δεν θέλω να μάθω πιάνο. Δεν μου αρέσει». «Θα μάθεις! Άλλα παιδιά παρακαλάνε να έχουν ένα πιάνο! Θα μάθεις, κι αν δεν το θέλεις πούλησέ το όταν γίνεις 18!» Το πουλάω. Ακριβώς την ημέρα που κλείνω τα 18 μου χρόνια, βάζω αγγελία στην εφημερίδα και το πουλάω για μια χούφτα χιλιάρικα. Η μαμά επιστρέφει σπίτι, βάζει φωνές και κλάματα, αλλά είναι ήδη αργά. Η δεύτερη επανάσταση έχει ήδη συντελεστεί.

Υπήρξαν κι άλλες επαναστάσεις κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου, άλλοτε μικρής κι άλλοτε μεγαλύτερης έντασης. Άλλοτε με λάβαρα κι άλλοτε μουλωχτές. Άλλοτε ακίνδυνες κι άλλοτε τόσο παράτολμες που θα μπορούσαν να μου έχουν κοστίσει την ίδια μου τη ζωή. Εγώ, στα 16 μου, να πηδάω από ταράτσες και μπαλκόνια για να βρεθώ στο «απαγορευμένο πάρτι», επειδή κατά τα λεγόμενα του μπαμπά «δεν ξέρω τι οικογένειες έχουν μεγαλώσει τα παιδιά που θα πάνε σ’ αυτό το σπίτι». Εγώ στα 15 μου να ντεκαπάρω το μαλλί και δύο ώρες αργότερα να το περνάω με μαύρο κορακί επειδή κατά τα λεγόμενα της μαμάς «τα μαλλιά σου δεν θα τα βάψεις ποτέ». Εγώ στα 17 μου να ακροβατώ σε μηχανές που σκίζουν στα δύο την παραλιακή, επειδή κατά τα λεγόμενα των γονιών μου «μόνο οι αλήτες καβαλάνε μηχανές». Εγώ να μη διαβάζω, εγώ να μη συγκεντρώνομαι, εγώ να μη συνεννοούμαι, εγώ να μη συνυπάρχω, εγώ να μην υπάρχω. Εγώ, το δυνατό, το ήσυχο, το υπάκουο, το άψογο παιδί είχα μετατραπεί σε μία χίμαιρα αντιδράσεων απέναντι στους πάντες και στα πάντα. Η πίεση της τελειότητας που είχα υποστεί στα πρώτα χρόνια της ζωής, μου επέβαλλε τώρα αποσυμπίεση και φρέσκο αέρα απέναντι σε όσα ήθελα πραγματικά να κάνω, αλλά δεν ήταν οικογενειακώς αρεστά ή κοινωνικώς επιτρεπτά. Και τα έκανα. Ετεροχρονισμένα μεν, αλλά τα έκανα πληρώνοντας λανθασμένα –τόσο εγώ όσο και οι δικοί μου– το κόστος μιας εκρηκτικής εφηβείας που γεννά σχεδόν πάντα η παράλογη πίεση που θέλει τα παιδιά τεφροδόχους των καμένων γονεϊκών ονείρων.

Η σοφή δασκάλα των παιδιών μου, η καλή μας κυρία Καίτη, υποστηρίζει ότι υπάρχει μια πρώτη εφηβεία που τελείται περίπου στο πέμπτο έτος του παιδιού. Λέει ακόμη ότι αν την περίοδο εκείνη δεν σταθούμε δίπλα στο παιδί μας για να το ακούσουμε, να το εμπιστευτούμε και να το συναισθανθούμε, αν σε εκείνα τα πρώτα χρόνια της ζωής του ξεκινήσουμε να το φορτώνουμε με τα δικά μας «θέλω», τις δικές μας προσδοκίες και τα δικά μας όνειρα, το παιδί μας θα περάσει μία δύσκολη, ενδεχομένως και άγρια εφηβεία. Υποστηρίζει σοφά πως οι γονείς πρέπει να έχουν αντίληψη του κόσμου του παιδιού τους για να μπορέσουν αμφότεροι να ζήσουν ευτυχισμένοι και ότι οφείλουν ν’ αφήσουν τα παιδιά ξεγυμνωμένα από κάθε έννοια «ιδιοκτησίας», από κάθε απόπειρα εξουσίας και, προπάντων, από κάθε μισοτελειωμένο απωθημένο. Ναι. Ήθελα ο πεντάχρονος γιος μου να κολυμπάει σαν ψάρι και αποπειράθηκα πολλές φορές να τον γράψω σε κάποιο κολυμβητήριο. Δεν θέλει όμως εκείνος και είμαι υποχρεωμένη να το σεβαστώ αν δεν θέλω να τον δω αύριο μεθαύριο να «πνίγεται» σε μία κουταλιά νερό. Ναι. Ήθελα η τετράχρονη κόρη μου να κάνει μαθήματα χορού, όπως άλλα κοριτσάκια της ηλικίας της και να την καμαρώνω όπως οι υπόλοιπες χαζομαμάδες. Δεν θέλει όμως εκείνη. Και είμαι υποχρεωμένη να το δεχτώ αν δεν θέλω να τη δω αύριο μεθαύριο να στρογγυλοκάθεται με τα νεύρα τσιτωμένα και τα μάγουλα φουσκωμένα στη σκηνή κάποιου θεάτρου. Ναι. Θέλω τα παιδιά μου να μιλάνε άπταιστα τρεις γλώσσες, να γνωρίζουν καλά κάποιο μουσικό όργανο, να λατρεύουν το θέατρο, να είναι άριστα στο σχολείο, να σπουδάσουν Νομική ή Ιατρική, να… να… να… Ακόμη περισσότερο όμως θέλω να νιώθουν ελεύθερα και να μην εθιστούν ποτέ σε ξένους ρόλους ακόμη κι αν οι τελευταίοι αποτελούν το μεγάλο όνειρο ή τον διακαή πόθο της δικής τους μαμάς…

Πηγή: www.babyads.gr