Γράφει η Εύη Σταθάτου, μαμά τριών αγοριών,
μεταξύ αυτών και δίδυμων μονοζυγωτικών
Δημιουργός http://www.mytwins.gr

Αν είσαι γονιός διδύμων, σίγουρα έχεις περάσει ή θα πέρασεις από αυτή τη φάση. Γιατί κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που τα παιδιά σου θα πάνε στο σχολείο. Στον παιδικό σταθμό, στο νήπιο, στο δημοτικό. Και καλείσαι να αντιμετωπίσεις το δίλημμα… Στο ίδιο ή σε διαφορετικό τμήμα στο σχολείο;

Ένα θέμα που, θα τολμήσω να πω, μπορεί να φαίνεται αστείο για τους γονείς που δεν έχουν δίδυμα παιδιά, όμως πρόκειται για μια απόφαση που συνήθως δεν λαμβάνεται εύκολα και θέλει πολλή σκέψη, συζήτηση και ψυχραιμία.

Πολλές και βασανιστικές οι σκέψεις που κάνουμε όταν έρθει εκείνη η ώρα. “Θα έχουν πρόβλημα αν τα χωρίσω; Θα σπάσω αυτόν τον ιδιαίτερο δεσμό που έχουν τα δίδυμα; Θα αντέχει το ένα χωρίς το άλλο; Μήπως όμως αν είναι χωριστά, κάνουν κι άλλες, καινούριες παρέες με άλλα παιδιά και επιτέλους κοινωνικοποιηθούν, μήπως έτσι μειωθεί και ο ανταγωνισμός που έχουν μεταξύ τους;”. Αυτές και άλλες πολλές σκέψεις τριγυρίζουν στο κεφάλι των μαμάδων και των μπαμπάδων που έχουμε δίδυμα παιδιά, όταν πλησιάζει αυτή η ώρα.

Δυστυχώς η απάντηση δεν είναι πάντα εύκολη ούτε μοιάζει με τεστ πολλαπλής επιλογής, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει μόνο μια σωστή απάντηση στο ερώτημα. Στην πραγματικότητα υπάρχουν καλοί λόγοι για την υποστήριξη και των δύο επιλογών.

Για κάποιους γονείς βέβαια το θέμα είναι πιο απλό και τελικά δεν τους προβληματίζει. Από την μέχρι τώρα εμπειρία μου μέσα από τις συζητήσεις με άλλους γονείς διδύμων στο www.mytwins.gr, παρατηρώ ότι αυτοί οι γονείς συνήθως δεν αντέχουν να χωρίσουν τα παιδιά τους, για συναισθηματικούς καθαρά λόγους και άρα δεν τίθεται θέμα “μαζί ή χωριστά”.

 Ωστόσο, είναι ένα θέμα που δεν πρέπει να μειώνουμε τη σημαντικότητά του και αντίθετα, θα έλεγα ότι ίσως θα έπρεπε να επαναξιολογείται κάθε ένα με δύο χρόνια, γιατί οι συνθήκες αλλάζουν, τα παιδιά μεγαλώνουν και το κάθε περιβάλλον είναι διαφορετικό.

Μια πρόσφατη έρευνα από τον Εθνικό Οργανισμό Μητέρων με δίδυμα που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ (NOMOTC) έδειξε ότι το 43% των εκπαιδευτικών πιστεύει ότι όλα τα δίδυμα πρέπει να χωρίζονται στο σχολείο, ξεκινώντας από το νηπιαγωγείο. Σε γενικές γραμμές, η θεωρία αυτή αντικατοπτρίζει την πεποίθηση ότι ο χωρισμός ωφελεί τα δίδυμα και συμβάλει στην ανάπτυξη διαφορετικών προσωπικοτήτων. Υπάρχει όμως και ένα μεγάλο ποσοστό γονέων που πιστεύει ότι ο χωρισμός των διδύμων στο σχολείο θα ήταν επιζήμιος για τα παιδιά, γιατί παρεμβαίνει ουσιαστικά στο ιδιαίτερο δέσιμο που έχουν τα δίδυμα.

Η προσωπική μου γνώμη είναι πως η απόφαση αυτή θα πρέπει να λαμβάνεται τελικά από τους γονείς, και όχι απαραίτητα μόνο από το σχολείο, όπως ισχύει σε κάποιες άλλες χώρες. Όμως θεωρώ ιδιαίτερα πολύτιμη τη γνώμη των δασκάλων και των εκπαιδευτικών ψυχολόγων που μπορούν με τη δική τους εμπειρία και μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία να δώσουν τη δική τους οπτική γωνία στο θέμα.

Γιατί και οι γονείς, όπως έλεγα πριν, είμαστε περισσότερο συναισθηματικοί με τα παιδιά μας και πολύ συχνά βλέπουμε με παρωπίδες μια κατάσταση χωρίς να το θέλουμε ή να το επιδιώκουμε. Η άποψη λοιπόν που έχουν άλλοι άνθρωποι που συναναστρέφονται τα παιδιά μας μπορεί να μας βοηθήσει ιδιαίτερα στην απόφασή μας αυτή.

Στην περίπτωση λοιπόν που και εσείς καλείστε να προβληματιστείτε και να πάρετε μια απόφαση σχετικά με το θέμα αυτό, υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που πρέπει να έχετε στο μυαλό σας και ενδεχομένως να σας βοηθήσουν να αποφασίσετε πιο εύκολα.

• Είναι μονοζυγωτικά ή διζυγωτικά δίδυμα; Είναι του ίδιου ή διαφορετικού φύλου; Μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό ή τα ξεχωρίζει κανείς εύκολα; Αντιλαμβάνεστε ότι δύο σχεδόν ίδια παιδιά έχουν από αυτό και μόνο έναν μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας στο να συνυπάρχουν στην ίδια τάξη. “Γιατί;”, θα με ρωτήσετε. Σας απαντώ από προσωπική εμπειρία… Δύο παιδιά που όλοι δυσκολεύονται να τα ξεχωρίσουν, είναι δύσκολο να αναπτύξουν προσωπικές σχέσεις με τον δάσκαλο ή τη δασκάλα και τους συμμαθητές τους. Γιατί πολύ απλά όλοι κάνουν προσπάθειες καταρχήν να μάθουν να τα ξεχωρίζουν, αλλά είναι πάντα “τα δίδυμα”. Και επειδή αυτή δεν είναι μια εύκολη διαδικασία, οι περισσότεροι καταλήγουν να τα ξεχωρίζουν από τα παπούτσια, από κάποιο αξεσουάρ κ.α., και όχι από το χαρακτήρα και την προσωπικότητά τους, όχι από το ποιοι είναι στα αλήθεια. Λίγο άδικο για τα παιδιά μας, δεν είναι έτσι; Και πόσο κουραστικό για τα ίδια τα παιδιά! Αντίθετα τα δίδυμα αυτού του τύπου, όταν βρίσκονται σε διαφορετικά τμήματα, λειτουργούν ως ξεχωριστή, ανεξάρτητη μονάδα και το περιβάλλον τους τους αναγνωρίζει και μαθαίνει ποιοι πραγματικά είναι.
• Παράγοντες που καλό είναι να λάβετε υπόψη σας ακόμη είναι το αν έχουν μεταξύ τους έντονο ανταγωνισμό, αν μοιάζουν πολύ ως χαρακτήρες, αν ένα από τα δύο παιδιά έχει πιο δυναμική προσωπικότητα και κάποιες φορές λειτουργεί εις βάρος του άλλου.
• Ιδιαίτερα σημαντικό είναι επίσης αν τα παιδιά έχουν γεννηθεί πρόωρα και αν έχουν κάποιες αναπτυξιακές δυσκολίες όσο είναι ακόμη σε μικρή ηλικία.
• Τέλος, καλό είναι να λάβετε υπόψη σας στην απόφασή σας εξωτερικούς παράγοντες, όπως αλλαγές στην οικογενειακή κατάσταση, αλλαγή σχολείου, μετακόμιση σε καινούρια περιοχή, πόλη ή χώρα, ιδίως όταν αλλάζει και η γλώσσα επικοινωνίας.

Όταν φτάσει η ώρα της διαδικασίας λήψης απόφασης, θα σας βοηθήσει να ζητήσετε στοιχεία από κάθε διαθέσιμη πηγή, να κάνετε ερωτήσεις και να ακούσετε προσεκτικά αυτά που θα ακούσετε!

1. Συζητήστε με άλλους γονείς διδύμων που έχουν δίδυμα, μεγαλύτερα σε ηλικία και πέρασαν από αυτό το στάδιο. Ρωτήστε τι λειτούργησε και τι δεν λειτούργησε στα παιδιά τους, και μάθετε τους παράγοντες που συνέβαλαν στην απόφασή τους.
2. Συζητήστε με τους εκπαιδευτικούς από προηγούμενα σχολικά έτη και ανθρώπους που παίζουν σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα των παιδιών σας. Αν είναι η πρώτη φορά που τα παιδιά σας πάνε στο σχολείο, η γνώμη ανθρώπων που έχουν πέρασει πολύ χρόνο μαζί τους ή των δασκάλων που είχαν στον παιδικό σταθμό ή στο νήπιο μπορεί να βοηθήσει.

Αυτό που είναι σημαντικό να καταλάβετε μέσα από αυτές τις συζητήσεις, είναι πως αλληλεπιδρούν τα δίδυμα παιδιά σας, όταν εσείς δεν είστε εκεί. Είναι κοινωνικά; Μήπως παίζουν μόνο ο ένας με τον άλλον και αποκλείουν την παρέα με τα άλλα παιδιά; Είναι το ένα πιο ντροπαλό από το άλλο; Μπορεί να εκπλαγείτε με τις διαφορετικές αντιλήψεις που μπορεί να έχουν οι άλλοι για τα παιδιά σας. Ακόμα κι αν εσείς οι ίδιοι ξέρετε τα παιδιά σας καλύτερα από τον καθένα, η αξιολόγηση του δασκάλου έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.

3. Συζητήστε το θέμα με τους δασκάλους και τουςσυμβούλους του σχολείου που πρόκειται να φοιτήσουν τα παιδιά σας. Μάθετε ποια είναι η εμπειρία τους με δίδυμα και ποιες είναι οι πολιτικές τους πάνω στο θέμα αυτό. Είναι πολύ σημαντική η γνώμη των δασκάλων και του σχολείου, γιατί μπορούν να μοιραστούν μαζί σας την εμπειρία τους έχοντας μια πιο σφαιρική εικόνα και να σας δώσουν επιτυχημένα παραδείγματα από επιλογές άλλων διδύμων.
4. Συζητήστε με τα παιδιά σαςκαι ρωτήστε τα τι θέλουν! Ομολογώ βέβαια πως αυτή η συμβουλή είναι λίγο επίφοβη, γιατί το πιο πιθανό είναι τα παιδιά να μην θέλουν να χωριστούν, οπότε αυτό ίσως κάνει την απόφασή σας πιο δύσκολη. Πιστεύω όμως πως ακόμη και αν η επιθυμία τους δεν θα είναι αυτή που θα κρίνει την τελική σας απόφαση, θα πρέπει να λάβετε υπόψη σας τα συναισθήματά τους. Ίσως πάλι εκπλαγείτε με αυτά που έχουν να σας πουν. Ανάλογα με την ηλικία τους και το επίπεδο ωριμότητάς τους, προσπαθήστε να προγραμματίσετε μια συζήτηση για το θέμα αυτό με το κάθε παιδί ξεχωριστά.
5. Ακούστε το ένστικτό σας!Εσείς γνωρίζετε τα παιδιά σας καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, γι’ αυτό να έχετε εμπιστοσύνη στο ένστικτό σας. Και να θυμάστε πως όσο τα δίδυμά σας μεγαλώνουν, οι ανάγκες και οι επιθυμίες τους μπορεί να διαφοροποιούνται, και συνεπώς η επιλογή σας μπορεί να αλλάξει.

Τελικά, αυτό που εμένα με βοήθησε να καταλήξω στην απόφασή να βάλω τα δίδυμά μου σε διαφορετικά τμήματα, ήταν πως πρόκειται για μια απόφαση που μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει, αν δεν λειτουργήσει καλά, αν οι συνθήκες αλλάξουν, αν τα παιδιά δεν προσαρμοστούν μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Και η σκέψη αυτή, ότι μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την απόφασή μας κάποια στιγμή, με έκανε να αισθανθώ καλύτερα και με βοήθησε να αποφασίσω πιο εύκολα.

Και ξέρετε κάτι; Τελικά τα παιδιά προσαρμόστηκαν πολύ πιο εύκολα απ’ ότι νόμιζα. Και πια έχουν προσωπικούς φίλους, προσωπική σχέση με τους δασκάλους τους αλλά και πολύ χρόνο ο ένας για τον άλλον. Ένα είναι σίγουρο… Ότι ο δεσμός των διδύμων δεν σπάει επειδή θα περνούν κάποιες ώρες της ημέρας στα διπλανά και όχι στο ίδιο τμήμα….

Πηγή: www.mommy.gr

Δεν το λέμε εμείς, αλλά κορυφαίοι ερευνητές του κόσμου. Το αιώνιο, παιδικό μαρτύριο, που συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή είναι λάθος. Το άγριο πρωινό ξύπνημα για εργασία και εκπαίδευση πριν τις 10 το πρωί αντιτίθεται στους νόμους του οργανισμού μας. Όπως επισημαίνουν ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης η εργασία και η εκπαίδευση πριν από τις 10 το πρωί είναι εντελώς ασύμβατες με το βιολογικό ρολόι του ανθρώπου.

Ειδικότερα, οι ερευνητές υποστηρίζουν πως όσο η εργασία και το σχολείο ξεκινάει πολύ νωρίς το πρωί, τόσο πιο πολύ εξαντλούν τον οργανισμό μας κάνοντας με πιο αγχώδεις με συνέπειες στην ψυχολογική και σωματική μας υγεία. Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Σύμφωνα με τους ειδικούς, αυτή η αντίδραση στον οργανισμό γίνεται, γιατί  ο καρδιακός ρυθμός των παραγωγικών ηλικιών είναι ασύμβατος με αυτά τα ωράρια. Σύμφωνα με τον Dr Kelley, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, μια μετατόπιση των ωραρίων προς το αργότερο, θα έκανε ιδιαίτερα καλό στην απόδοση των εργαζομένων, των μαθητών και της υγείας τους.

Διαβάστηκε εδώ: ingossip.gr

Κείμενο: Δήμητρα Τριανταφύλλου

Η κρίση και η υιοθέτηση μιας new age αντίληψης περί μη παρεμβατικού τοκετού ξαναδείχνουν στις υποψήφιες μαμάδες την πόρτα των δημόσιων μαιευτηρίων. Το Ταλκ συζητά με μια γυναίκα για την εμπειρία της στο ιδιωτικό και το δημόσιο μαιευτήριο και  φτιάχνει τη δική του λίστα με τα θετικά και τα αρνητικά ενός «δημόσιου» και ενός «ιδιωτικού» τοκετού.  

Το crash test της μαμάς

Η ιστορία όπως μου τη διηγήθηκε η Μαρία, 33 χρόνων, free lancer διαφημίστρια σήμερα.

«Το πρώτο μου μωρό το γέννησα σε ιδιωτικό μαιευτήριο βεβαίως. Μπορεί να βρισκόμασταν στο 2012, μεσούσης της κρίσης, αλλά παραδόξως το καλό μου ταμείο δεν το είχε ακόμα ‘‘καταπιεί’’ ο ΕΟΠΥΥ και τα χρήματα που έδινε αυτό το καλό ταμείο έφταναν για να πληρωθεί το… ιλουστρασιόν μαιευτήριο ενώ κάλυπταν κι ένα μεγάλο μέρος της πληρωμής του γιατρού. Το μωρό μου κι εγώ θα αντικρίζαμε παστέλ φρεσκοβαμμένους τοίχους κι ένα ευχάριστο περιβάλλον που θα ακτινοβολούσε αισθητική και… χρήμα. Άλλωστε, σκεφτόμουν, το ιδιωτικό μαιευτήριο διαπιστεύει και τη θέση μας – δεν βρισκόμαστε στον πάτο του βαρελιού της κοινωνίας. Ακόμα καλά κρατάμε. Στο δεύτερο μωρό είχα αλλάξει τελείως μυαλά κι ας είχε μεσολαβήσει μόλις ενάμισης χρόνος. Το έχει αυτό η ελληνική κρίση – οι αλλαγές εμφανίζονται στη ζωή μας με τρομερή βιαιότητα. Αυτήν τη φορά θα έπρεπε να πληρώσω 2.500 ευρώ από την τσέπη μου (σ.σ. από 1.100 έως 1.300 ευρώ για το νοσοκομείο κι άλλα 1.300 για παρακολούθηση στην εγκυμοσύνη και για τον τοκετό τον γιατρό) για να γεννήσω το δεύτερο μωρό και η αλήθεια είναι ότι ζοριζόμουν να το αποδεχτώ ως γεγονός. Πήρα χαρτί και μολύβι και τα έβαλα όλα κάτω ψύχραιμα. Πόσο ευχαριστημένη έμεινα από το ιδιωτικό μαιευτήριο αναρωτήθηκα κι άρχισα να σημειώνω τις σκέψεις μου στη λίστα με τα συν και τα πλην. Στα συν έβαλα: καθαρό, ευχάριστο περιβάλλον, τέλειο φαγητό, άμεση ανταπόκριση των μαιών στα καλέσματά μου για βοήθεια σε όποιο θέμα τη χρειάστηκα, γενικώς μια πριγκιπική αίσθηση όσον αφορά τις παροχές, αλλά και ξεκούραση όσον αφορά το θέμα της φροντίδας του παιδιού – αλλαγή πάνας, μπάνιο κ.ο.κ. Στα πλην όμως μαζεύτηκαν μπόλικες παρατηρήσεις: πολύ μικρή αίθουσα ωδινών, για δύο μάλιστα επίτοκους με ένα παραβάν ανάμεσά τους για χώρισμα. Τώρα που ξεδιπλώνω όλες τις στιγμές στο κεφάλι μου βλέπω τα εξής: τις ωκυτοκίνες να μπαίνουν στον ορό ευθύς εξαρχής χωρίς δεύτερη κουβέντα, το απόλυτο ξάπλωμα να επιβάλλεται από την αρχή και στο τέλος τη μαία να τσακώνεται με τον γιατρό πάνω από το κεφάλι μου για το αν τελικά έπρεπε να με αφήσουν να σπρώξω κι άλλο. Όλες αυτές οι πολλές μαζεμένες στιγμές οδήγησαν σε άσχημες αναμνήσεις ανεπίτρεπτες για μια γυναίκα που ζει μια κορυφαία στιγμή στη ζωή της (και για ένα μαιευτήριο που πληρώνεται αδρά για να φέρει την αποστολή του εις πέρας). Τέλος λοιπόν, η πριγκιπική αίσθηση που έβαλα στα συν είχε σχεδόν ένα χυδαίο κόστος αν σκεφτεί κανείς ότι τα δύο depon που ζήτησα για τον πονοκέφαλό χρεώθηκαν 50 λεπτά έκαστο(!) Ήμουν πριγκίπισσα ή ήμουν ένα… κινητό πορτοφόλι;

Κάπως έτσι, κι αφού η κοινωνική ασφάλιση είχε πια καταρρεύσει ενώ και ο πάλαι πότε λατρεμένος γυναικολόγος είχε αποδειχθεί στα μάτια μου στεγνός διεκπεραιωτής, αποφάσισα να τολμήσω αλλαγή γυναικολόγου –το μεγαλύτερο ταμπού για τις Ελληνίδες εγκυμονούσες– και να επιλέξω ένα δημόσιο μαιευτήριο. Πέντε μήνες αργότερα και με το νέο βρέφος στην αγκαλιά βρέθηκα ξανά πάνω από μια νέα λίστα Στα συν έβαλα: πολύ μεγάλη αίθουσα ωδινών-τοκετού όλη για πάρτη μου. Μου επέτρεψαν να περπατάω όπως επιθυμούσα μέσα στο δωμάτιο κατά τη διάρκεια του τοκετού. Είχα στη διάθεσή μου μια μεγάλη ομάδα έμψυχου δυναμικού, την έμπειρη, μοντέρνα μαία μου, άλλη μια εξίσου καλή, τον γυναικολόγο και τους δύο ευγενέστατους βοηθούς του. Μπορεί ο κόσμος στην αίθουσα να ήταν λίγο παραπανίσιος –μιας και πρόκειται για πανεπιστημιακή κλινική– αλλά την ώρα των εξωθήσεων έζησα επιτέλους το όνειρο που μου στέρησαν την πρώτη φορά. Εισέπραξα γενναιόδωρη ψυχολογική υποστήριξη κατά τη διάρκεια του τοκετού ενώ απέφυγα την επισκληρίδιο όπως το επιθυμούσα. Πέρασα μια ώρα skin to skin με το μωρό μετά τον τοκετό κι ύστερα πήρα τον δρόμο για το δωμάτιο σε καροτσάκι κι όχι σε φορείο, σαν κανονικός υγιής άνθρωπος δηλαδή και όχι σαν ασθενής. Το ότι το μωρό ήταν δίπλα μου δεν με εμπόδισε να κοιμηθώ το πρώτο βράδυ που βρισκόμουν σε τρίκλινο. Τόσο το δικό μου βρέφος όσο και τα άλλα δύο αν έκαναν να κλάψουν έπεφταν άμεσα στα χέρια/στήθη της μαμάς με αποτέλεσμα το πρώτο βράδυ να κοιμηθώ τουλάχιστον τέσσερις ώρες σερί. Ο όροφος που βρισκόμουν είχε όλα κι όλα έξι δωμάτια με αποτέλεσμα τα μεσημέρια να θυμίζει ησυχαστήριο. Και με σχεδόν μηδενικό κόστος! Στα πλην έγραψα τα εξής: το χαλασμένο ασανσέρ του ισογείου με είχε οδηγήσει να ανεβαίνω με σπασμένα νερά τα σκαλιά από το ισόγειο στον πρώτο όροφο που ήταν η αίθουσα ωδινών… Πολύ ροκ αυτή η σκηνή η αλήθεια είναι. Η αντιπαράθεση για την πρωτοκαθεδρία ανάμεσα στους γιατρούς, η κούραση των πολλών ετών δουλειάς, οι κακές πια πληρωμές έχουν σκορπίσει κούραση κι έριδες ανάμεσα στο προσωπικό. Στο ιδιωτικό ο «στρατός» του νοσοκομείου εμφάνιζε σύμπνοια, προθυμία, τα παράπονα έβρισκαν τον δρόμο τους και τα χαμόγελα δεν άφηναν τα πρόσωπα για κανέναν λόγο. Μεγάλο μειονέκτημα και ορισμένες ελλείψεις, όπως τα σεντόνια για τα οποία έπρεπε να κάνω ολόκληρο καβγά τη δεύτερη μέρα για να εξασφαλίσω την αλλαγή τους αφού, όπως μου έλεγαν, δεν υπήρχαν άλλα διαθέσιμα. Το δε τρίκλινο δωμάτιο που έμεινα το πρώτο βράδυ εμφάνιζε θλιβερή εικόνα: παλιά κρεβάτια, παλιά παράθυρα, σκοτεινό και με τόσο απαρχαιωμένο μπάνιο που δεν το χρησιμοποίησα μέχρι να μπω στο ολοκαίνουργιο παλατάκι μου με τα παράθυρα από αλουμίνιο και το μπάνιο σε μέγεθος γηπέδου».

Το crash test της μαίας

Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία οι γεννήσεις τα τελευταία τρία χρόνια στην Ελλάδα έχουν πέσει δραματικά. Το 2011 είχαμε 106.428 γεννήσεις, το 2012: 100.371, το 2013: 94.134. Μέσα σε τρία χρόνια οι γεννήσεις μειώθηκαν κατά 17.660. Η Σπυριδούλα Νεοφύτου, μαία και προϊσταμένη της Β΄ Μαιευτικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, έχει συμμετάσχει σε δεκάδες συνέδρια και σεμινάρια ενώ έχει εργαστεί εθελοντικά στο Booth Memorial Hospital στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ. Εδώ και αρκετό καιρό παραδίδει σε εγκύους δωρεάν μαθήματα ψυχοπροφύλαξης (ανώδυνος τοκετός, θηλασμός, περιποίηση νεογέννητου) στο My New Baby Center στο Μαρούσι. Η μεγάλη πείρα της σε συνδυασμό με τη διαρκή επιμόρφωσή της αλλά και τη συστηματική επαφή της με εγκύους που επιλέγουν να γεννήσουν τόσο σε δημόσιο όσο και σε ιδιωτικό μαιευτήριο της επιτρέπουν να έχει σφαιρική εικόνα για την κατάσταση αυτήν τη στιγμή ανάμεσα στα νέα ζευγάρια που περιμένουν παιδί. «Μικρή άνοδο των γεννήσεων στα δημόσια μαιευτήρια έχουμε σίγουρα λόγω κρίσης. Παρότι στατιστικά έχουμε σοβαρή μείωση των γεννήσεων, ολοένα και περισσότερες Ελληνίδες επισκέπτονται τα εξωτερικά ιατρεία των δημοσίων μαιευτηρίων και ζητούν να παρακολουθούνται και να γεννήσουν σε αυτά. Ολοένα και περισσότερες γυναίκες σήμερα επιθυμούν όσο το δυνατόν λιγότερο επεμβατικούς τοκετούς και υποστήριξη στον μητρικό θηλασμό, χωρίς να ξοδέψουν γ’ αυτά μια περιουσία. Κυρίως όμως ξέρουν ότι έχουν μεγαλύτερη ασφάλεια σε ένα δημόσιο μαιευτήριο σε περίπτωση επιπλοκής».  

Το crash test του γυναικολόγου 

Ο Νικόλαος Σαλάκος είναι μαιευτήρας, χειρουργός, γυναικολόγος και επίκουρος καθηγητής της Ιατρικής Σχολής Αθηνών. Εκτός από τη Β΄ Μαιευτική Κλινική Αθηνών (Αρεταίειο Νοσοκομείο) ο Ν. Σαλάκος συνεργάζεται και με ιδιωτικό μαιευτήριο. Τα δικά του συμπεράσματα από την επικοινωνία με εγκύους που γεννούν τόσο σε δημόσια όσο και σε ιδιωτικά μαιευτήρια είναι τα εξής: «Αυτό που συνεχίζουν να φοβούνται οι γυναίκες σήμερα στο δημόσιο μαιευτήριο είναι η απουσία του δικού τους γυναικολόγου αν αυτός συνεργάζεται αποκλειστικά με ιδιωτική κλινική. Ειδικά οι πρωτοτόκες δεν μπορούν να εμπιστευτούν εύκολα άλλον. Φοβούνται επίσης μην εισπράξουν αδιαφορία στο δημόσιο. Από την άλλη, η κρίση σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ούτε οι ιδιωτικές ασφάλειες καλύπτουν τη γέννα σε ιδιωτικό μαιευτήριο δεν αφήνουν πια και πολλά περιθώρια για πολυτέλειες. Η νοοτροπία των νέων ζευγαριών σήμερα έχει αλλάξει δεδομένου ότι υπάρχει κι αυτή η τάση για μη παρεμβατικούς τοκετούς, οι οποίοι είναι πιο συχνοί στα δημόσια μαιευτήρια. Το ποσοστό που μετακινείται από το ιδιωτικό στο δημόσιο μαιευτήριο είναι σεβαστό.»

Πηγή: www.talcmag.gr

Επιμέλεια: Αγγελική Αλεξοπούλου,

Όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί, μια φίλη ήρθε να με επισκεφθεί στο μαιευτήριο. Με ρώτησε αν μπορούσε να κρατήσει το γιο μου και όταν της τον έδωσα, άρχισε αμέσως να τον μυρίζει. «Πόσο αγαπώ τη μυρωδιά των νεογέννητων», μου είπε. «Δε τη χορταίνω.». Γρήγορα κατάλαβα ότι η μυρωδιά του νεογέννητου είναι εθιστική και πολλοί άνθρωποι ήθελαν να μυρίσουν έστω και για λίγο αυτή τη φρέσκια, καθαρή μυρωδιά από το κορμάκι του.

Μερικές μητέρες προτείνουν να χρησιμοποιούμε ειδικά σαμπουάν για μωρά, σκόνες και λοσιόν που θα διατηρήσουν αυτή την υπέροχη μυρωδιά, αλλά μάλλον καμία από αυτές δε γνωρίζει ότι υπάρχει λόγος που τα μωρά μυρίζουν τόσο όμορφα, ο οποίος δεν είναι μόνο επιστημονικός αλλά και ψυχολογικός.

Η μυρωδιά των νεογέννητων, που διατηρείται για περίπου 6 βδομάδες μετά τη γέννηση, λέγεται ότι μπορεί να οφείλεται στο εναπομείναν αμνιακό υγρό, καθώς και στο σμήγμα vernix caseosa, που είναι η λευκή ουσία που καλύπτει το δέρμα του μωρού όταν γεννιέται. Αν και αυτά ξεπλένονται άμεσα από το δέρμα του, ίχνη τους μπορεί να διατηρηθούν για βδομάδες.

Αυτά είναι καλά νέα για τις μητέρες, αφού σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2013 στο ιατρικό περιοδικό Frontiers in Psychology, η μυρωδιά όχι μόνο υπάρχει αλλά μπορεί να επιδράσει σε συγκεκριμένα τμήματα του εγκεφάλου των γυναικών και ειδικά των νέων μητέρων.

Στην έρευνα συμμετείχαν περίπου 30 γυναίκες παρόμοιας ηλικίας, οι μισές από τις οποίες δεν είχαν αποκτήσει παιδιά και οι υπόλοιπες μισές είχαν γεννήσει μέσα στις τελευταίες 6 βδομάδες. Οι γυναίκες μύριζαν πιτζαμάκια μωρών εκτός από τα δικά τους, ενώ παράλληλα ελεγχόταν η εγκεφαλική δραστηριότητά τους. Όλες παρουσίασαν αυξημένη δραστηριότητα στις περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονταν με την ανταμοιβή.

Σύμφωνα με την έρευνα, η μυρωδιά ενός νεογέννητου λειτουργεί ως ένα ευχάριστο κίνητρο για να φροντίζουν οι νέες μητέρες τα μωρά τους, το οποίο θα μπορούσε να αντισταθμίσει την εξάντληση, ώστε να ενισχυθεί η μητρική φροντίδα.

Κατά βάση, τα μωρά μας μυρίζουν τόσο όμορφα γιατί υποσυνείδητα το χρειαζόμαστε εμείς.

Ως τώρα, η έρευνα αυτή έχει πραγματοποιηθεί μόνο σε γυναίκες, οπότε δεν γνωρίζουμε ακόμα αν η μυρωδιά των μωρών επιδρά εξίσου και στους άντρες, αν και εικάζεται ότι τα αποτελέσματα θα ήταν τα ίδια.

Πηγή:www.babyads.gr

Επιμέλεια: Ήρα Ανδρέου

Ας ξεκινήσουμε από τα καλά νέα: Όσοι έχουν παιδιά δεν είναι λιγότερο ευτυχισμένοι από εκείνους που δεν έχουν. Και τώρα, τα άσχημα νέα: Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του Αμερικανικού Οργανισμού CCF (Council on Contemporary Families) οι περισσότεροι γονείς στην Αμερική θεωρούν ότι πληρώνουν ένα “πρόστιμο ευτυχίας” απέναντι στα παιδιά τους ιδίως όταν συγκρίνουν τους εαυτούς τους με γονείς άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπως η Νορβηγία και η Ουγγαρία.

Τι στο καλό συμβαίνει στις ΗΠΑ και οι άνθρωποι θεωρούν ότι η ευτυχία μειώνεται όταν γίνεσαι γονιός; Οι ερευνητές εξέτασαν αρχικά μία σειρά παραμέτρων όπως το μέγεθος της οικογένειας και τις “απρογραμμάτιστες” γεννήσεις για να καταλήξουν γρήγορα στο συμπέρασμα πως κανένα από τα παραπάνω δεν σχετιζόταν με την δυσφορία που αισθάνονται οι Αμερικανοί γονείς. Όταν εν συνεχεία εξέτασαν συγκεκριμένες κυβερνητικές πολιτικές, όπως η διάρκεια της γονεϊκής άδειας και το επίδομα μητρότητας, τότε διαπίστωσαν ότι οι κακές πολιτικές αποτελούν τον κύριο ένοχο για την δυστυχία των Αμερικανών. Όπως σημείωσαν μάλιστα σε σχετική έκθεσή τους: “Οι αρνητικές επιπτώσεις της ιδιότητας του γονέα στην ευτυχία εξηγούνται πλήρως από την παρουσία ή την απουσία κοινωνικών πολιτικών που επιτρέπουν στους γονείς να συνδυάσουν την εργασία τους με τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις”. Οι ερευνητές ισχυρίζονται επίσης ότι αυτό που κάνει έναν γονιό πραγματικά ευτυχισμένο δεν είναι τόσο η παροχή επιδομάτων αλλά η δυνατότητα του να συνδυάσει την εργασία του με την ανατροφή των παιδιών απαλλαγμένος από το στρες. Ως φαίνεται όταν  ο CCF εκπονούσε την συγκεκριμένη μελέτη δεν είχε κατά νου την Ελλάδα… Αν το έκανε ίσως οι Αμερικανοί να ξανασκέφτονταν διπλά τις δυσκολίες που περνούν ως άνθρωποι και κυρίως ως γονείς…

Πηγή:www.babyads.gr

Από: Ελένη Καραγιάννη

Έρευνα υποστηρίζει ότι ο μήνας σύλληψης ενός μωρού μπορεί να έχει επιπτώσεις μακροπρόθεσμα στην υγεία του!

Επίσης διαπίστωσαν ότι τα μωρά που συλλαμβάνονται το καλοκαίρι γεννιούνται κατά μέσο όρο 8 γραμμάρια πιο βαριά από τα υπόλοιπα, διαφορά που μπορεί να είναι μικρή αλλά, όπως λένε, όταν μιλάμε για το βάρος ενός νεογνού κάθε γραμμάριο έχει σημασία.

Ή έρευνα έγινε με τη συμμετοχή 1,4 εκατομμυρίων παιδιών -ανάμεσά τους πολλά αδέρφια, ώστε να αποκλειστεί η επιρροή άλλων παραγόντων όπως το κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο των γονιών στα αποτελέσματα.

Πηγή:www.imommy.gr

Από: Ζαχαρία Πηνελόπη

Μην υποτιμάτε ποτέ τη δύναμη της αγκαλιάς! Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, που παρουσιάστηκε στο Edinburgh International Science Festival, τα πιο ευτυχισμένα ζευγάρια τείνουν να κοιμούνται πιο κοντά μεταξύ τους. Για τις ανάγκες της έρευνας, ο δρ. Richard Wiseman, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Hertfordshire, πήρε συνεντεύξεις από 1.000 ζευγάρια Βρετανών σχετικά με τις στάσεις του ύπνου τους και το πόσο ικανοποιημένα ήταν από τις σχέσεις τους. Αυτό που διαπίστωσε είναι ότι, όσο πιο μακριά κοιμούνταν τα ζευγάρια μεταξύ τους, τόσο πιο δυσαρεστημένα ήταν από τις σχέσεις τους. «Μία από τις πιο σημαντικές παραμέτρους αφορά το άγγιγμα», εξηγεί ο δρ. Wiseman. «Το 94% των ζευγαριών που είχαν σωματική επαφή κατά τη διάρκεια της νύχτας, δήλωναν ευτυχισμένα μέσα στις σχέσεις τους, συγκριτικά με το 68% εκείνων που δεν αγγίζονταν μεταξύ τους», προσθέτει. Τα ευτυχισμένα ζευγάρια, λοιπόν, είναι αχώριστα ακόμα και στον ύπνο τους, κάτι που για κάποιους είναι πραγματικά αξιολάτρευτο ενώ για κάποιους άλλους εντελώς αποκρουστικό. –

Πηγή:www.imommy.gr

Η φτώχεια είναι η βασική αιτία στις αναπτυσσόμενες χώρες, ενώ οι ενδοοικογενειακές συγκρούσεις στις ανεπτυγμένες

Όλο και περισσότερα παιδιά και έφηβοι σε όλο τον κόσμο ζουν κυριολεκτικά στο δρόμο λόγω της φτώχειας. Σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική έρευνα οι συγκρούσεις στην οικογένεια και η κακοποίησή τους είναι οι δύο άλλοι βασικοί λόγοι που τους εξωθούν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους. Η φτώχεια είναι η βασική αιτία στις αναπτυσσόμενες χώρες, ενώ οι ενδοοικογενειακές συγκρούσεις στις ανεπτυγμένες.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την Πάουλα Μπραϊτστάιν του Πανεπιστημίου του Τορόντο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό παιδιατρικής «JAMA Pediatrics», σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερς, εκτιμούν ότι σχεδόν το 40% των νέων έμειναν άστεγοι εξαιτίας της φτώχειας.

Οι επιστήμονες μελέτησαν στοιχεία για περίπου 13.600 παιδιά και νέους ηλικίας έως 24 ετών από 24 χώρες. Το 39% δήλωσαν τη φτώχεια ως αιτία για το ότι είναι άστεγοι, το 32% τις ενδοοικογενειακές συγκρούσεις και το 26% την παιδική κακοποίηση. Μόνο το 10% των νέων δήλωσαν ότι έμειναν άστεγοι λόγω παραβατικής συμπεριφοράς τους.

Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι μέχρι σήμερα δεν έχει μελετηθεί επαρκώς το ζήτημα των άστεγων παιδιών, ένα σοβαρό θέμα, καθώς συχνά πολλοί άστεγοι νέοι θεωρούνται εκ των προτέρων ως άτομα με παραβατική συμπεριφορά, με συνέπεια να περιθωριοποιούνται σταδιακά και να ωθούνται στην εγκληματικότητα και στην παρανομία.

Οι επιστήμονες επεσήμαναν ότι πολλά παιδιά, όταν εγκαταλείπουν το σπίτι τους, καταλήγουν στους δρόμους επειδή απλώς δεν έχουν πού αλλού να πάνε. Γι’ αυτό, όπως είπαν, πρέπει να υπάρχουν τα κατάλληλα «δίχτυα» ασφαλείας γι’ αυτά τα παιδιά και κυρίως ειδικά προγράμματα στέγασης.

Πηγή:www.protothema.gr

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Σύμφωνα με έρευνα του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας, η ευτυχία ενός ζευγαριού σε όλη τη διάρκεια της κοινής του ζωής δεν εξαρτάται μόνον από το πόσο ερωτευμένο υπήρξε, αλλά και από άλλους παράγοντες όπως η ηλικία, τα παιδιά ακόμη και οι…προηγούμενες σχέσεις του!

Πηγή:www.imommy.gr

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Μια μεγάλη έρευνα έκανε το Εθνικό Ινστιτούτο Δημογραφικών Μελετών (Ined) της Γαλλίας, προκειμένου να διαπιστώσει ποιοι είναι οι λόγοι που κάνουν τα παντρεμένα ζευγάρια να μαλώνουν και  εντέλει να…χωρίζουν.

Η έρευνα έγινε σε 2.016 γυναίκες και 1.474 άνδρες, οι οποίοι δήλωσαν ότι μαλώνουν συχνά μεταξύ τους.

Τα ερωτήματα που ετέθησαν από την έρευνα ήταν αν μαλώνουν για τα χρήματα, τις δουλειές του σπιτιού, την οργάνωση των διακοπών, τις σχέσεις με φίλους, τις σχέσεις με τους γονείς και τα πεθερικά, την εκπαίδευση των παιδιών, τις επιθυμίες των παιδιών, την κατανάλωση αλκοόλ και τις σεξουαλικές σχέσεις.

Γενικό αποτέλεσμα-έκπληξη: ο πρώτος λόγος για τον οποίο μαλώνουν τα ζευγάρια είναι οι δουλειές του σπιτιού. Και ακολουθούν: τα πεθερικά, η εκπαίδευση των παιδιών και τα χρήματα.

Ωστόσο, ανάλογα με το αν είναι γυναίκα ή άνδρας ο ερωτώμενος στην έρευνα, οι λόγοι διαφωνίας του ζευγαριού δεν είναι οι ίδιοι. Για τις γυναίκες, ο πρώτος λόγος διαφωνίας είναι η εκπαίδευση των παιδιών -λόγος που είναι τελευταίος για τους άνδρες. Γενικά για τους άνδρες, ο πρώτος λόγος διαφωνίας στο ζευγάρι είναι τα πεθερικά

Πηγή:www.imommy.gr