Το μεγάλωμα ενός παιδιού δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και αυτό είναι κάτι που το αντιλαμβάνεσαι μόνο όταν γίνεις η ίδια μαμά. Πόσες φορές δεν έχετε θυμηθεί τα λόγια των μαμάδων σας, όταν σας έλεγαν «κάποτε θα γίνεις κι εσύ μαμά και θα με καταλάβεις». Ναι, τώρα που έχετε δικά σας παιδιά τις καταλαβαίνετε και αναγνωρίζετε όλα όσα έκαναν, για να σας μεγαλώσουν.
Υπάρχουν, όμως, και κάποιες μανούλες, που έχουν να αντιμετωπίσουν περισσότερες δυσκολίες.
Μανούλες, που τα παιδιά τους έχουν κινητικά, διανοητικά ή ψυχολογικά προβλήματα. Μανούλες, που δεν έχουν ακούσει ούτε μια φορά τη λέξη «μαμά» από τα χείλη των παιδιών τους και ενδεχομένως να μην την ακούσουν ποτέ. Μανούλες, που μεγαλώνουν τα παιδιά τους με απεριόριστη αγάπη και αξιοπρέπεια σε μια χώρα που, ας μη γελιόμαστε, δεν στέκεται καθόλου στο πλευρό τους.
Σε αυτές τις μαμάδες αξίζει όλοι μας να υποκλινόμαστε:
Επειδή άκουσαν τα χειρότερα από το στόμα των γιατρών, αλλά κατάφεραν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να συνεχίσουν.
Επειδή αντιμετωπίζουν καθημερινά τα βλέμματα, τις κακίες και τα αρνητικά σχόλια με αξιοπρέπεια και στωικότητα.
Επειδή είναι δυνατές, τόσο δυνατές που και οι ίδιες απορούν με τη δύναμη τους.
Επειδή, εκτός από μαμάδες, είναι και γιατροί και φυσιοθεραπευτές και λογοθεραπευτές και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται το παιδί τους.
Επειδή κάποιες μέρες είναι πιο δύσκολες από τις άλλες, όμως αυτές δεν το βάζουν κάτω
Επειδή πάντα ελπίζουν, ακόμα κι όταν φαινομενικά δεν υπάρχει ελπίδα
Επειδή έχουν ανεξάντλητη υπομονή
Επειδή γνωρίζουν πως το παιδί τους τις χρειάζεται όσο τίποτα άλλο στον κόσμο
Επειδή θα έδιναν και τη ζωή τους, για να κάνουν τα παιδιά τους όλα αυτά τα μικρά …δηθεν ενοχλητικά πράγματα, που κάνουν τα άλλα παιδιά
Επειδή, τελικά, όταν κοιτάζουν τα παιδιά τους, δεν βλέπουν παιδιά με ειδικές ανάγκες, αλλά μονάχα τα αγγελούδια τους…
Στο Ηνωμένο Βασίλειο ο Οκτώβρης είναι αφιερωμένος στις γυναίκες που απασχολούνται στους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας, καθώς κάθε δεύτερη Τρίτη του μήνα έχει καθιερωθεί να είναι η Ada Lovelace Day. Στο Λονδίνο γιορτάζεται με ένα μεγάλο event, στο οποίο παραθέτουν ομιλίες διακεκριμένες γυναίκες σε κλάδους, όπως η πληροφορική, τα μαθηματικά και η μηχανολογία. Στόχος είναι να εμπνεύσουν ακόμα περισσότερες γυναίκες να σταδιοδρομήσουν στα επαγγέλματα αυτά, όπου η παρουσία των ανδρών είναι σημαντικά υψηλότερη. Η ημέρα έχει λάβει το όνομά της από την Ada Lovelace, τη γυναίκα που κατασκεύασε το πρώτο πρόγραμμα για υπολογιστή στα μέσα του 19ου αιώνα!
Γεννημένη το 1815, η Ada Lovelace υπήρξε το μόνο νόμιμο παιδί του Λόρδου Μπάυρον από το γάμο του με την Anne Isabella Milbanke. Πατέρας και κόρη, ωστόσο, δε γνωρίστηκαν ποτέ μεταξύ τους, αφού ο Λόρδος Μπάυρον τις εγκατέλειψε για να βρεθεί στο πλευρό των Ελλήνων επαναστατών. Το γεγονός αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανατροφή της. Η μητέρα της φρόντισε να περνά η Ada ατελείωτες ώρες μελετώντας φυσική και μαθηματικά, ώστε να είναι σίγουρη ότι μεγαλώνοντας δε θα εκδηλώσει ενδιαφέρον για την ποίηση- πράγμα που κατά τη γνώμη της- θα την έκανε το ίδιο ασταθή και ανεύθυνη με τον Λόρδο Μπάυρον!
Σε ηλικία 27 ετών ήρθε σε επαφή με τον Charles Babbage, φημισμένο καθηγητή του πανεπιστημίου του Cambridge, ο οποίος τότε εργαζόταν πάνω στην Αναλυτική Μηχανή (Analytical Engine) με τη φιλοδοξία να δημιουργήσει μία υπολογιστική συσκευή ικανή να πραγματοποιεί πολύπλοκες αριθμητικές πράξεις. Η γνωριμία αυτή έμελλε να σταθεί καθοριστική τόσο για την ίδια όσο και για την τεχνολογία των υπολογιστών. Η Ada, έχοντας γοητευτεί από το εγχείρημα του Babbage, έγραψε ένα άρθρο στα αγγλικά σχετικά με την εφεύρεσή του, το οποίο εντυπωσίασε για την ακρίβεια και τη λεπτομέρεια του. Ο καθηγητής, τότε, της παρέδωσε τα σχέδια και την προέτρεψε να σημειώσει τις προτάσεις της για την ανάπτυξη της Αναλυτικής Μηχανής. Οι σημειώσεις που έκανε η Ada αποτέλεσαν ένα σχέδιο… τρεις φορές σε έκταση από το πρωτότυπο. Η νεαρή κόρη του Λόρδου Μπάυρον δεν είχε καταφέρει απλώς να πραγματοποιήσει δύσκολες πράξεις. Έγινε η πρώτη προγραμματίστρια στον κόσμο, αφού σχημάτισε έναν αλγόριθμο που μπορούσε να ψηφιοποιήσει εικόνες, ήχους και γράμματα της αλφαβήτου!
Η Αναλυτική Μηχανή έμεινε, δυστυχώς, στα χαρτιά, καθώς η Ada Lovelace πέθανε μόλις σε ηλικία 37 χρονών από καρκίνο, ενώ ο μέντοράς της άρχισε να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Ωστόσο, το London Science Museum δοκίμασε το 1991 το πρόγραμμα της, όπου διαπιστώθηκε ότι ήταν λειτουργικό παρά τα ελάχιστα σφάλματα που είχε. Η συμβολή της, συνεπώς, είναι τεράστια καθώς ήταν ο πρώτος άνθρωπος που απέδειξε ότι οι υπολογιστές έχουν απείρως μεγαλύτερες δυνατότητες από την προσθαφαίρεση αριθμών, ανοίγοντας το δρόμο για την κατασκευή λογισμικών όπως τα ξέρουμε σήμερα.
Γεννήθηκε στη Σαλαμίνα, από οικογένεια μέτριας οικονομικής κατάστασης και έχτισε μια αξιοζήλευτη καριέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ως ηλεκτρολόγος μηχανολόγος και μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών, σε έναν επιστημονικό τομέα κατεξοχήν ανδροκρατούμενο.
Ο λόγος για την Λίντα Κατέχη, ένα από τα πολλά ελληνικά μυαλά που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Σήμερα, είναι πρύτανης του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, Davis, θέση στην οποία μεταπήδησε από εκείνη του κοσμήτορα και αντιπρύτανη ακαδημαϊκών υποθέσεων στο πανεπιστήμιο του Ιλινόις το 2009. Έχει συμμετάσχει σε πολλές επιτροπές των Η.Π.Α. για την εκπαίδευση και τις επιστήμες.
Η Λίντα Κατέχη τιμήθηκε με το Βραβείο της Εθνικής Ακαδημίας Μηχανικών για την τεράστια επίδρασή της στο επάγγελμα του μηχανικού και την πρωτοπορία της στην έρευνα της μηχανικής και την εκπαίδευση. Σημειώνεται ότι είναι η πρώτη γυναίκα που λαμβάνει αυτό το βραβείο.
Μοιραστείτε μαζί μας τη δική σας καλή είδηση της ημέρας… Την περιμένουμε στοinfo@enlefko.fm
Όταν η 45χρονη Αμάντα Χάζελ ανακάλυψε πως ίσως το αγέννητο μωρό της είχε σύνδρομο Down αρνήθηκε να παρατήσει τον αγώνα της μαζί του – και ήταν τόσο περήφανη για την μάχη επιβίωσης του μικρού της γιου, ώστε αποφάσισε να υιοθετήσει ένα ακόμα παιδάκι με την ίδια κατάσταση.
Κάνοντας γκριμάτσες, προσπάθησα να αγνοήσω το παγωμένο τζελ που μου είχαν απλώσει πάνω στην κοιλιά μου. «Εντάξει;» μου ψιθύρισε ο σύζυγός μου Ρίτσαρντ, 56, και εγώ έγνευσα καταφατικά. Ήμουν 12 εβδομάδων έγκυος στο πολυπόθητο μωράκι που λαχταρούσαμε και αυτός ήταν ο πρώτος μας υπέρηχος.
Ήμουν χαμένη σε ένα συνονθύλευμα από συναισθήματα καθώς κοίταζα την οθόνη – αναστάτωση, φόβο, ανησυχία αλλά και χαρά. Ξαφνικά ένα θολό περίγραμμα ενός λιλιπούτειου μωρού εμφανίστηκε μεταξύ των μαύρων και άσπρων τελείων και εμένα μου κόπηκε η ανάσα. «Αυτό είναι το μωρό μας», είπα με τρεμάμενη φωνή.
Κάθε νέα μελλοντική μητέρα είναι πανευτυχής που θα δει το αγέννητο μωρό της για πρώτη φορά. Αλλά το δικό μας μωράκι είχε συλληφθεί με τη μέθοδο της τεχνητής γονιμοποίησης μετά από πολλούς μήνες προσπάθειας. Το να δούμε ένα μικρό χτυποκάρδι να τρεμοπαίζει σε μια οθόνη ήταν απλά ένα θαύμα για μας.
Αλλά στο τέλος του υπερήχου η γιατρός έδειχνε σοβαρή. Η αυχενική διαφάνεια δεν είναι πολύ καλή, είπε. Είναι ένας πιθανός παράγοντας για το παιδί να έχει σύνδρομο Down. Μας είπαν πως θα μπορούσαμε να κάνουμε και την αμνιοπαρακέντηση για να είμαστε σίγουροι – αλλά αυτό είχε το ρίσκο της αποβολής. Σοκαρισμένη, πήγα σπίτι μουδιασμένη, χαϊδεύοντας την –ακόμα- επίπεδη κοιλιά μου.
«Δεν θέλω άλλες εξετάσεις» είπα στον Ρίτσαρντ αργότερα. Αγαπούσα ήδη το μωράκι μας και ένιωθα τόσο κοντά στην καινούργια ζωή που μεγάλωνε μέσα μου. Έτσι αποφασίσαμε πως, ακόμα και αν το μωρό είχε Σύνδρομο, δεν θα κάναμε τίποτα γι’ αυτό. Το παιδάκι αυτό το ήθελα τόσο πολύ και ήταν ήδη μέλος της οικογένειάς μας.
Ευχαριστήθηκα το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης, το οποίο ήταν χωρίς προβλήματα. Όμως οχτώ εβδομάδες πριν την καθορισμένη ημερομηνία γέννησης του μωρού, οι πόνοι ξεκίνησαν. Και έτσι μπήκα στο μαιευτήριο.
Αυτό που ακολούθησε ήταν μια θολή εικόνα από γιατρούς, μαίες και ειδήμονες, αλλά τη στιγμή που ακούμπησαν στο στήθος μου το μωρό μου, έστω και για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ένιωσα κατενθουσιασμένη. Ήταν πανέμορφος και έδειχνε πραγματικά μια χαρά.
Όμως το έντερό του ήταν μπλοκαρισμένο και έτσι τον έστειλαν αμέσως για μια επέμβαση. Καθώς τον έπαιρναν για το χειρουργείο, η αγκαλιά μου ήδη τον λαχταρούσε, μου έλειπε το νεογέννητο μωράκι μου. Τον ονομάσαμε Φρέντυ.
Οι γιατροί επιβεβαίωσαν πως είχε σύνδρομο Down, αλλά εμείς είχαμε ήδη προετοιμαστεί ψυχολογικά για κάτι τέτοιο. «Δεν υπάρχει καμία διαφορά», είπα. Για τους επόμενους δύο μήνες, ήμασταν στο νοσοκομείο δίπλα στον Φρέντυ καθώς εκείνος συνερχόταν. Όταν πια μας επέτρεψαν να πάμε σπίτι μας ήμουν τόσο μα τόσο χαρούμενη.
Περνούσα ώρες χαζεύοντάς τον καθώς κοιμόταν, ή γαργαλώντας τον για να δω έστω και ένα μικρό χαμόγελο. Ήταν υπέροχος, αλλά στους οχτώ μήνες ανακαλύψαμε πως είχε έναν μη ανεπτυγμένο αεραγωγό και τον πήγαμε πίσω στο νοσοκομείο- αυτή τη φορά για αρκετούς μήνες. Μπορούσε να τραφεί καλά, αλλά χρειαζόταν χειρουργείο για να ανοίξει ο αεραγωγός αλλά και να του γίνει τραχειοτομή ώστε να αναπνέει κανονικά. Κοιμόμουν σε μια καρέκλα στο πλευρό του. Υπήρχε τόσο έντονη ανησυχία για την υγεία του που δεν προλαβαίναμε να σκεφτούμε καν πως έχει το σύνδρομο Down. “Το μόνο που θέλω είναι να πάμε όλοι μαζί σπίτι», είπα.
.
Το αγόρι μας με τη μεγάλη προσωπικότητα.
Επιτέλους ήταν αρκετά καλά. Περνώντας τη πόρτα του σπιτιού μας, ήταν τόσο όμορφο το συναίσθημα να είσαι πάλι πίσω στο σπίτι σου (Surrey, UK) και να είσαι επιτέλους οικογένεια. «Καλώς ήρθε σπίτι γιε μας» είπαμε εγώ και ο άντρας μου φιλώντας το απαλό, φουσκωμένο του μαγουλάκι. Το να είσαι μια κανονική μαμά μακριά από νοσοκομεία ήταν μια υπέροχη αίσθηση, όμως γρήγορα αυτή η ευφορία ξεθώριασε όταν ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε πως η ζωή μας δεν θα ήταν πια καθόλου εύκολη.
Λόγω της τραχειοτομής του μικρού μας έπρεπε να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί με την καθαριότητα και την υγιεινή, αλλάζοντας τα ρούχα του και το σωληνάκι της τραχειοτομής πολύ συχνά. Το βράδυ χρειαζόταν οξυγόνο και συχνά εναλλακτικά, είτε εγώ , είτε ο σύζυγός μου πεταγόμασταν στο δωμάτιο απλά για να βεβαιωθούμε πως όλα είναι καλά.
Σταδιακά, μάθαμε μια ρουτίνα. «Ας δώσουμε βάση στο να τον μάθουμε καλύτερα», είπα. Σύντομα μας έδειξε την τεράστιά του προσωπικότητα. Αποφασιστικός και θυελλώδης, λάτρευε να γελάει δυνατά και όσο μεγάλωνε γινόταν τόσο τρυφερός και δεν υπήρχε τίποτα που να επιζητούσε περισσότερο από τα χάδια και τα φιλιά.
Το γεγονός πως ο Φρέντυ είχε σύνδρομο Down δεν ήταν κάτι που αγνοήσαμε. Συχνά μιλούσαμε γι’ αυτό αν το θέμα ερχόταν στην επιφάνεια, αλλά είχαμε ξοδέψει τόσο πολύ χρόνο να τον κρατήσουμε ζωντανό που αυτό είχε γίνει δευτερεύον ζήτημα. Ήταν εδώ – αυτό είχε σημασία. Ήμασταν αρκετά κουρασμένοι από τον χρόνο αλλά και χαρούμενοι, οι τρεις μας. Έπειτα μια γνωστή λαχτάρα με κατέβαλε. Αρχικά προσπάθησα να το παραβλέψω, αλλά αυτό στην πράξη μεγάλωνε. Όταν ο Φρέντυ ήταν δυο είπα στον Ρίτσαρντ: “Θα ήθελα πραγματικά ένα ακόμα παιδί. Συμφώνησε και δοκιμάσαμε τεχνητή γονιμοποίηση ξανά. Απέτυχε. Ήμουν συντετριμμένη και καθώς ο σύζυγός μου με αγκάλιαζε πήρα τη μεγάλη απόφαση. «Δεν νομίζω πως μπορώ να περάσω πάλι το ίδιο» είπα. Συμφώνησε. Αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα που είχα με το σύνδρομο Down στο μωράκι μου, τον αγώνα του για επιβίωση και τώρα αυτό – Δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω άλλη μια προσπάθεια η οποία θα ήταν γεμάτη ελπίδα και μετά θα ακολουθούσε απογοήτευση. Αλλά ακόμα, εξακολουθούσα να θέλω να γίνω μαμά ξανά..
Ένα βράδυ που ο Φρέντυ κοιμόταν, εγώ και ο σύζυγός μου καθίσαμε και αρχίσαμε να συζητάμε. Πήρα μια βαθιά ανάσα, «τι λες για την υιοθεσία» ; ρώτησα. Το είχαμε συζητήσει στο παρελθόν σαν μια πιθανή επιλογή. Ο Ρίτσαρντ ήταν θετικός και έγνευσε θετικά. «Ας το κοιτάξουμε», είπε.
Ξαπλώνοντας εκείνο το βράδυ στο κρεβάτι, καθώς διάφορες σκέψεις περιστρέφονταν στο νου μου, μια ιδέα ερχόταν συνεχώς στο μυαλό μου. Για κάποιους ανθρώπους ίσως φανεί παράδοξο. Σε μένα όμως ήταν το αυτονόητο, η πιο φυσική και λογική απόφαση στον κόσμο. Σκούντηξα τον Ρίτσαρντ να ξυπνήσει «Πιστεύω πως πρέπει να υιοθετήσουμε ένα παιδί με σύνδρομο Down», είπα.
Δεν παραξενεύτηκε, ούτε φάνηκε σοκαρισμένος. Στην πράξη, μου έγνευσε συγκαταβατικά και συμφώνησε. Μιλήσαμε για ώρες. Για μας, έμοιαζε το πιο φυσιολογικό πράγμα να υιοθετήσουμε ένα παιδάκι όπως ακριβώς ο γιος μας. Κάποιοι άνθρωποι ίσως πίστεψαν πως είμαστε τρελοί να ρισκάρουμε και άλλα προβλήματα συναφή με το ίδιο θέμα υγείας. Αλλά η αλήθεια είναι πως εγώ ήθελα ένα παιδάκι με σύνδρομο Down.
Όλο αυτό το ταξίδι με τον Φρέντυ, από τη σύλληψή του μέχρι την επίδειξη μιας απίστευτης δύναμης μέσα από τον αγώνα επιβίωσής του και καθώς βλέπαμε να ξεδιπλώνεται η προσωπικότητά του – μου έδειξε τι υπέροχη εμπειρία ήταν.
«Εάν υπάρχουν άλλα παιδιά όπως ακριβώς ο Φρέντυ, αυτή είναι η μόνη μας απάντηση» είπα στον Ρίτσαρντ.
Επικοινωνήσαμε με τις κατάλληλες υπηρεσίες υιοθεσίας και έτσι ξεκίνησε μια μακρά περίοδος αξιολόγησης. Τελικά, μετά από βδομάδες συνεντεύξεων και συμβούλων που μας τέσταραν, ξεκίνησαν να μας δείχνουν κάποιες φωτογραφίες από παιδιά που έψαχναν υιοθεσία.
Μέσα στα διάφορα παιδάκια που είδαμε ήταν ένα κοριτσάκι, το οποίο είχε Σύνδρομο Down. Την είχαν παρατήσει στις πρώτες μέρες της ζωούλας της. Τα χέρια μου λαχταρούσαν τόσο πολύ να την κρατήσουν απλά και μόνο από την φωτογραφία που έβλεπα.
Κάναμε όλη την απαραίτητη διαδικασία για να την υιοθετήσουμε και μερικές βδομάδες αργότερα πήγαμε για μια ακόμα συνέντευξη. Αφού τελείωσε η συνέντευξη περπατούσαμε γρήγορα και αγχωμένα πάνω κάτω στην αίθουσα, περιμένοντας με ανυπομονησία την απόφαση. Όταν μας κάλεσαν ξανά μέσα, ένιωθα την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει. Καθίσαμε κάτω και κάποιος από τους υπεύθυνους ξεκίνησε να μιλάει και οι μόνες λέξεις που άκουσα ήταν: «μπορείτε να την υιοθετήσετε…». Η χαρά με πλημμύρισε. Είχαμε γίνει αποδεκτοί σαν η νέα της οικογένεια!!! Και δεν την είχαμε καν γνωρίσει ακόμα.
Μερικές μέρες μετά, ο Φρέντυ, o Ρίτσαρντ και εγώ κανονίσαμε να την δούμε στη θετή οικογένεια που την είχε αναλάβει και την πρόσεχε.
Ήμουν νευρική καθώς η θετή μητέρα πήγε και έφερε το μωρό- το κοριτσάκι μας! «Είναι εννέα μηνών» είπε η κυρία, χαμηλώνοντας το χέρι της και παραχωρώντας την σε μένα. Κοίταξα βαθιά τα ματάκια του μωρού μου. «Γεια σου» της είπα. Αισθάνθηκα την γλυκιά, ζεστή ανασούλα της με αυτή την υπέροχη μυρωδιά που έχουν όλα τα μωράκια. Μου ανοιγόκλεισε τα μάτια της και μου έσκασε ένα χαμόγελο.
Για την επόμενη εβδομάδα πηγαίναμε κάθε μέρα να την δούμε.
Παρατηρούσα τον Φρέντυ, ο οποίος ήταν τότε τεσσάρων, να την χαζεύει, να είναι γοητευμένος από αυτό το υπέροχο, όμορφο μικρό κοριτσάκι. Λάτρευε να την επισκέπτεται. Θα έφτιαχνα τα γεύματά της, θα την έκανα μπάνιο – και ο Φρέντυ θα μπορούσε να βλέπει, πολύ όμορφη σκέψη!! Δεν μπορούσε να μιλήσει κανονικά, αλλά θα την αγκάλιαζε και θα αναπαρήγαγε τους ήχους της. Χαμογέλασα στον Ρίτσαρντ. «Του αρέσει» του είπα.
Τελικά, μετά από μια βδομάδα που την επισκεπτόμασταν στο σπίτι της για να μας μάθει, μας είπαν πως θα μπορούσαμε να την πάρουμε σπίτι μας. Είχε ήδη ένα βαφτιστικό όνομα όμως αποφασίσαμε να την λέμε Μιμή
Τακτοποίηση της οικογενειακής ζωής
Η Μίμη τακτοποιήθηκε εύκολα. Είχε ένα μικρό πρόβλημα με την καρδιά της αλλά το μόνο που χρειαζόταν κάθε δύο χρόνια έναν σύμβουλο να την εξετάζει. Θα κουβαλούσα την Μιμή στον μάρσιπο και θα είχα τον Φρέντυ στο καροτσάκι και θα πηγαίναμε οι τρεις μας στο πάρκο. Ήμουν τόσο χαρούμενη. Μπορεί η Μιμή να μην είναι φυσικό μου παιδί αλλά ένιωσα όσα αισθήματα μου βγήκαν και στον Φρέντυ. Ήταν φανταστικά. Την λάτρεψα. Ήταν η κόρη μας, όπως ακριβώς ο Φρέντυ ήταν ο γιος μας.
Όμως όταν βγαίναμε έξω, έβλεπα εκείνα τα βλέμματα, με το απολογητικό χαμόγελο σαν να ήταν να πουν «Αυτή η άμοιρη γυναίκα έχει δυο παιδιά με Σύνδρομο Down…».
Έτσι λοιπόν γρήγορα θα τους έβαζα στη θέση τους. «Η Μιμή είναι υιοθετημένη» τους έλεγα. Δεν το έλεγα αυτό γιατί ντρεπόμουν ή γιατί ήθελα να με λυπηθούν. Ήθελα να δείξω σε όλο τον κόσμο πως η κόρη μου ήταν η επιλογή μου! Πως το δεύτερό μου παιδί που είχε Σύνδρομο Down το είχα επιλέξει εγώ. Δεν ήταν κάτι τυχαίο, ήταν κάτι που ήθελα να συμβεί.
Και πολύ σύντομα συνειδητοποίησα πως η απόφασή μας να υιοθετήσουμε ένα ακόμα παιδί με Σύνδρομο Down δεν ήταν απλά για να μεγαλώσουμε την οικογένειά μας. Με τον τρόπο μας δείχναμε τη στάση ζωής μας. Το ότι δηλαδή να αποκτήσεις ένα παιδί με Σύνδρομο Down δεν ήταν η καταστροφή του κόσμου ή κάτι που ποτέ δεν θελήσαμε, ήταν κάτι που ενεργά το επιθυμούσαμε. Κάτι που θέλουμε να γιορτάζουμε!
Η Μιμή μας είναι τώρα τεσσάρων και ο Φρέντυ μας οχτώ. Πέρσι επιτέλους βγάλαμε τη τραχειοτομή στον Φρέντυ και ξεκίνησε το σχολείο μαζί με την Μιμή. Είμαστε τυχεροί. Η Μιμή και ο Φρέντυ είναι τόσο τρυφερά και γλυκά πλάσματα, τόσο δυνατές προσωπικότητες. Η ζωή δεν είναι εύκολη. Αλλά είναι γεμάτη και ικανοποιητική! Η σκέψη πως παιδιά με σύνδρομο Down είτε δίνονται για υιοθεσία ή ακόμα χειρότερα σκοτώνονται πριν καν γεννηθούν με εξοργίζει.
Αλλά ο θυμός μου δεν κατευθύνεται στους γονείς που παίρνουν τη βαριά αυτή απόφαση, αλλά στην κοινωνία, η οποία τους επιβάλλει το συναίσθημα του παράταιρου σε πρώτη φάση. Ελπίζω να δείξαμε στον κόσμο αυτά που πρεσβεύουμε. Πως δηλαδή τα παιδιά με Σύνδρομο Down δεν είναι παρά κάτι εξαιρετικά θετικό. Η δεύτερή μας προσπάθεια στη τεχνητή γονιμοποίηση δεν πήγε καλά και είμαι τόσο χαρούμενη γιατί όλο αυτό μας οδήγησε στην Μιμή μας. Δεν θα άλλαζα τα δυο μου παιδιά για όλο τον κόσμο!!!
Eιχα γραψει οτι δεν θεωρειτε ιση ευλογια ή τυχη σε ολα τα μερη του κοσμου το τυχαιο γεγονος να γεννηθεις γυναικα!
Ειναι στο χερι σου αν θα τιμησεις το φυλλο σου η απλα θα αφεθεις στην τυχη του…
Η ζωη για την γυναικα σημερα δεν ειναι ευκολη …
Κανουμε 15 χιλιαδες πραγματα και στα 10 οφειλουμε να ειμαστε αψογες…
Ο λογος που γιορταζουμε αυτην την ημερα ειναι γιατι καποιες γυναικες εξισου δυναμικες με τις γυναικες του σημερα σηκωσαν τα χερια οχι για να τα παρατησουν αλλα για να διεκδικησουν…
Να διεκδικησουν την ζωη τους & τα δικαιωματα τους.
Eαν ψαχνεις τροπο να γιορτασεις γιορτασε παλευοντας …
Παλεψε για το δικαιωμα σου σε αυτην την γιορτη!
Υψωσε την φωνη σου απεναντι σε αυτους που μας πινουν το αιμα…
Διεκδικησε το δικαιωμα των παιδιων μας στην υγεια στην παιδεια στο φαγητο !
Δειξε σε ολους απο τι εισαι φτιαγμενη και μην σκυψεις το κεφαλι ποτε ξανα…
Και τοτε θα βγουμε παρεα στους δρομους να γιορτασουμε δικαια γι αυτο που αξιζουμε να ειμαστε και οχι γιατι ετυχε απλα να γεννηθουμε γυναικες!
Σημερα ΟΦΕΙΛΩ να πω ενα τεραστιο ευχαριστω στις γυναικες που παλευουν καθημερινα στο πλαι μας που προσφερουν εθελοντικη εργασια με τον ενα η με τον αλλο τροπο…
Οφειλω να ΤΙΜΗΣΩ τις γυναικες ινδαλματα που εχουμε βαλει στην ειδικη κατηγορια στο Blog και να πω χρονια πολλα παντα αξιες σε οσες δεν εχω συναντησει ακομα!
Το να εισαι γυναικα δεν ειναι τυχη δεν ειναι απλα ευλογια ειναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΘΥΝΗ για τον κοσμο που θα φτιαξουμε για τα παιδια μας …
Δεν ηξερα ποια ειναι, τι εχει περασει τι εχει προσφερει…
Ηξερα μονο το προσωπο της…
Η κοπελα που παλευει και βγαζει νοκ αουτ τον καρκινο.
Διαβαζα για να μπορεσω να γραψω σωστα γι αυτην και ηταν σαν να βλεπω κομματι του εαυτου μου…Ολα οσα λεει ειναι αυτα που εχω γινει με το περασμα του καιρου… Ο πονος μας φτιαχνει αυτο που ειμαστε…..
Η μητερα που περασε μεσα απο σαραντα κυμματα αλλα ποτε δεν εχασε το χαμογελο της την δυναμη ψυχης και την αισθηση αλληλεγγυης απεναντι σε συνανθρωπους της που περνουσαν το ιδιο…
Αλλες γνωριζοντας ποια ειναι η Ελενη ταυτιζομαστε μαζι της , αλλες νιωθουμε συγκινηση για την ζωη της, αλλες κατι αλλο…
Ενα ειναι το σιγουρο…
Η Ελενη σε αγγιζει… Η Ελενη δεν ειναι η γυναικα που περναει απαρατηρητη… Που δεν θα αφησει το στιγμα της!
Οι περισσοτεροι θεωρουν τα παντα δεδομενα ελεγε… Δεν εκτιμουν αυτα που εχουν…
Τιποτα δεν ειναι δεδομενο…
Το οτι θα δεις τον ηλιο να ανατελλει δεν σημαινει οτι θα τον δεις και να δυει…
Δεν ζεις επειδη η καρδια σου χτυπαει στο στηθος σου… Ζησε, γεμισε την ψυχη σου με φως…
Τιποτα δεν κραταει για παντα…
Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά, μόνο για να μαζέψουμε μανίκια…
Αφησε πισω τον γιο της που λατρευε…
Την μαμα σου μικρουλη μου δεν την εχασες… Η μαμα σου ζει!
Ζει μεσα απο το βιβλιο της ,μεσα απο τον αγωνα της…
Ειναι ενας ανθρωπος που πολλοι γνωρισαν και θαυμαζουν…
Ειναι αναμεσα μας …
Οι αγγελοι δεν χανονται απλα δεν τους βλεπουμε…
Τους νιωθουμε σαν αερακι να μας δροσιζει σαν τον ηλιο που μας ζεσταινει τα κοκκαλα…
Ειναι στις σταλες τις βροχης που κολλανε στο τζαμι…
Μην στεναχωριεσαι μικρουλη ειναι το μονο που δεν θα ηθελε !
Κλεισε τα ματια οταν την ψαχνεις, φωναξε την θα ειναι εκει…
Η μαμα σου ειναι ινδαλμα για ολους μας και εχει αφησει μπολικη κληρονομια πισω της.
Γινε η συνεχεια της…
O θανατος της ηταν γροθια στο στομαχι ολων που την θεωρουσαν ανικητη…
Βλεπεις το αστειρευτο κεφι της και η εσωτερικη της δυναμη δεν σου αφηνε περιθωρια για το αντιθετο.
Ο καρκίνος ομως μετα απο 6 μαχες της χτυπησε υπουλα και παλι την πορτα…Εκανε μετασταση στον πνεύμονα.
Η αδερφή της και η μητέρα της γνώριζαν ότι φεύγει..εκείνη όχι..
Της είπαν ότι πρέπει να μείνει στο νοσοκομείο λόγω πνευμονίας για να της χορηγείται αντιβίωση..
Αυτό δε σημαίνει όμως ότι ηττήθηκε... Πάλεψε απίστευτα.Νίκησε τόσες φορές…αλλά η μάχη ήταν άνιση..
Η Ελενη έπρεπε να ξεκουράσει την ανθρώπινη υπόστασή της..και να σταματήσει να πονάει…..
Η Ελενη εγινε αγγελος…η Ελενη ειναι ΑΘΑΝΑΤΗ!
Παρακατω ειναι καποια κομματια δικα της που διαβασα και πιστευω οτι αξιζει να διαβασετε καθως επισης και ενα αποσπασμα αφιερωματος της απο το lifo που της ταιριαζει και η συνεντευξη της στο Life&style
Δεν έκρυψα ότι ζω από το 2007 με τον καρκίνο. Είναι εκεί, μέσα μου, είτε ζωντανός είτε νεκρωμένος εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια. Σοκ. Φόβος. Ακινητοποίηση. Γιατί; Μήπως και πεθάνω και χάσω την πολύτιμη ζωή μου; Μα δεν ήταν πολύτιμη. Καθόλου. Υπήρχα, ναι… αλλά δεν ζούσα!
Και αποφάσισα τότε να ζήσω. Για εμένα, για το παιδί μου, για τους γονείς μου, μα ακόμα αν δεν είχα τίποτα από τα παραπάνω, τότε για το γαμώτο!
Και έζησα. Μια ζωή, γεμάτη από έντονες στιγμές. Έπαψα να αγαπάω και ξεκίνησα να λατρεύω. Έπαψα να θυμώνω και ξεκίνησα να οργίζομαι. Έπαψα να στεναχωριέμαι για ότι φτιάχνει και για ότι… δεν φτιάχνει… εξάλλου, θα ήταν άτοπο… Είναι τόσο δύσκολο, μα επειδή κάτι είναι δύσκολο, δεν σημαίνει ότι είναι και ακατόρθωτο… Συνεχώς το χάνω μα το βρίσκω και πάλι… Και ζω… Θεέ μου τι όμορφη που είναι η ζωή… Ε, ναι… αυτήν την ζωή, δεν θέλω να την χάσω…
Καρκίνε, μπορεί αρχικά να με τρόμαξες και να μου ξερίζωσες τα πάντα, να τα πέταξες στην φωτιά. Όμως σε ευχαριστώ τόσο πολύ γιατί τώρα πια, που οι καπνοί διαλύθηκαν στον αέρα, είδα ότι μετά την φωτιά, δεν έμειναν στάχτες αλλά διαμάντια… αυτά που οι εξαιρετικά υψηλές σου θερμοκρασίες μπορούν να μετατρέψουν. Όσο για όσα χάθηκαν, άδικα; Τίποτα που αφήνει ο Θεός να γίνει δεν είναι άδικο. Ο ρόλος του λουλουδιού είναι να ζοριστεί για να βγάλει άνθος και ο ρόλος του κάρβουνου, είναι να καεί…
Ελενη Καλαμαρη
Η Ελένη ήταν ένα σπάνιο κράμα ανθρώπου και αγγέλου συνάμα, και της αξίζει ενα άρθρο για να μάθει-πάρει και άλλος κόσμος κάτι απο την δύναμή της.
Το κοριτσι αυτό εχει μια απίστευτη ιστορία πόνου και δύναμης και έσβησε την περασμένη εβδομάδα μετά από 6 μάχες που έδωσε μέσα σε 5 χρόνια για τον καρκίνο.
πηγη Lifo
Η Ελένη Καλαμάρη στις 18:00 το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης έχασε την μάχη με τον καρκίνο και άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο.
Στο περιοδικό “Life&Style” που κυκλοφορεί η Ελένη Καλαμάρη έδωσε την τελευταία της συνέντευξη :
«Μέσα σε μια πενταετία ήρθα αντιμέτωπη έξι φορές με τον καρκίνο. Τον καταπολεμούσα κάθε φορά και μετά από ένα μικρό διάστημα επέστρεφε… Ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες έντεκα ημέρες αφότου γεννήθηκε ο γιός μου, πριν από πέντε χρόνια. Το παιδί μου μεγάλωνε και τα μαλλιά μας μάκραιναν ταυτόχρονα. Στην αρχή φορούσα μόνο μαντίλια, μετά – για λίγο – φόρεσα μια περούκα και κάποια άλλη περίοδο κυκλοφορούσα χωρίς τίποτα. Δεν μπορούσα να προσποιούμαι ούτε σε μένα ούτε στους άλλους για κάτι που δεν είμαι. Την τελευταία φορά όμως, μου είπε ο γιός μου: « Μαμά, θέλω να έχεις μαλλιά». Έτσι, φόρεσα ξανά την περούκα. Κι όταν με ρώτησε για πρώτη φορά τι έχω, του εξήγησα πως :« Κάποια σκουληκάκια μπήκαν στο στήθος και στα κόκαλα της μανούλας και τα τρώνε. Πρέπει να κάνω ενέσεις για να πεθάνουν τα σκουληκάκια»…
Αν δεν πετύχεις τον καρκίνο στο πρώτο στάδιο θέλει υπομονή. Και εγώ δεν τον πέτυχα στην αρχή του. Ο δικός μου ήταν «ορμοεξαρτώμενος», δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Αν δεν είχα μείνει έγκυος, το κύτταρο του οιστρογόνου δεν θα είχε «τρελαθεί» και ο καρκίνος δεν θα είχε εμφανιστεί. Αν έμενα έγκυος τον επόμενο μήνα, το κύτταρο που «τρελάθηκε», δεν θα ζούσε και πάλι δεν θα τον πάθαινα. Ήταν η κακιά στιγμή που λένε. Γέννησα στις 26 Μαΐου 2007 και στις 6 Ιουνίου έκανα την πρώτη μου χημιοθεραπεία.
Δεν με πρόδωσε ο γιός μου, βέβαια , αλλά το σώμα μου. Εντάξει, αν είχα γεννήσει ένα μήνα αργότερα, δεν θα είχα καρκίνο, αλλά θα είχα ένα άλλο παιδί, δεν θα είχα το γιό που έχω τώρα. Και το γιό μου δεν θα τον άλλαζα με όλη την υγεία του κόσμου. Μπορεί η εγκυμοσύνη να μου έφερε τον καρκίνο αλλά ο γιός μου είναι εκείνος που με κρατάει στη ζωή. Δεν έχω περιουσία, δεν έχω χρήματα, δεν έχω οικογένεια, δεν έχω σπίτι, δεν έχω καν υγεία. Όμως έχω αυτό το παιδί…
Στο νοσοκομείο οι γιατροί μου έδιναν μόνο 3 – 6 μήνες ζωής. Η διαδικασία της πρώτης χημειοθεραπείας ήταν πολύ δύσκολη και επίπονη. Να καταλάβεις, έχω κάνει περισσότερες από 150 χημειοθεραπείες, έχασα τα μαλλιά μου και το κυριότερο είχα έντονες πληγές σε χέρια, πόδια και στόμα. Μαστεκτομή έκανα ύστερα από δύο χρόνια και μάλιστα, διπλή. Δεν έχω στήθος, αλλά δεν είναι μόνο το στήθος ή τα μαλλιά που έχασα. Ο δικός μου καρκίνος μου τα πήρε όλα. Μου στέρησε ακόμα και την αξιοπρέπειά μου. Έφτασα να κινούμαι με φορείο…
Ευτυχώς τα κατάφερα και την πρώτη φορά που εμφανίστηκε ο καρκίνος και τις επόμενες πέντε φορές. Ήταν δύσκολο, αλλά όπως αποδείχτηκε όχι ακατόρθωτο! Τα πάντα είναι μέσα στο μυαλό μας. Σε τέτοιες στιγμές ο καθένας έχει δικαίωμα να «πέσει», αλλά και τεράστια υποχρέωση να ξανασηκωθεί. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, αλλά ταυτόχρονα μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μαζί με την κατάρα, έρχεται ταυτόχρονα και το δώρο της δύναμης.
Η δύναμη της ψυχής είναι ο αρχηγός. Το μόνο που σκεφτόμουν για να μην τα παρατήσω ήταν το παιδί μου.
Σύμφωνα με τις στατιστικές και τα λεγόμενα των γιατρών, έπρεπε να ήμουν νεκρή εδώ και πολύ καιρό. Οι γιατροί έπιασαν τη μητέρα μου και της είπαν να κάνει σχέδια μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο. Όμως, ο καθένας αποφασίζει για τη ζωή του, μόνος του. Θα φύγω μόνο όταν αποφασίσω η ίδια ότι «τελείωσα». Έχω περάσει βέβαια, τόσο έντονους πόνους που παρακαλούσα να πεθάνω, ώστε να μην πονάω άλλο…
Το ψυχολογικό κομμάτι είναι το ίδιο σημαντικό με τις χημειοθεραπείες για την ίαση της ασθένειας. Όμως το να είσαι αισιόδοξη είναι αρκετά δύσκολο. Όταν ο καρκίνος σε ρίξει στην ανημποριά, δυσκολεύει περισσότερο. Όταν κρατάς όμως το μυαλό σου απασχολημένο, όλο πας μπροστά.
Είμαι πάρα πολύ τυχερή, γιατί έχω μια οικογένεια η οποία με λατρεύει. Οι γονείς μου έκλαψαν πολύ και ακόμα ώρες ώρες κλαίνε… Στην πορεία, ήρθαν άνθρωποι δίπλα μου, οι οποίοι μεταλλάχτηκαν αργότερα σε οικογένειά μου. Οι γιατροί σε πολλές περιπτώσεις σε αντιμετωπίζουν ως φάκελο και ως χρήμα στο ευρώ τους. Εγώ πάντως το έζησα αυτό και αναγκάστηκα να αλλάξω γιατρό. Οι γιατροί μου πλέον στο Μετροπόλιταν, είναι καταπληκτικοί δεν μου έχουν πάρει ποτέ χρήματα… Ο καρκίνος ξεκαθάρισε το τοπίο και μου έδειξε ποιοι πραγματικά ήταν οι φίλοι μου και ποιοι οι εχθροί στη ζωή μου. Όλα τα συναισθήματα φαίνονται καθαρά πια σε μένα. Και ο φόβος των γύρων μου και η αγωνίες και η λύπηση και η απόρριψη. Ένα πράγμα έχω καταλάβει : o καρκινοπαθής χρειάζεται να του φέρεσαι φυσιολογικά. Το να σε λυπούνται οι ίδιοι σου οι συγγενείς είναι από μόνο του λυπηρό.
Ο κόσμος δεν ξέρει και είναι λογικό, από τη στιγμή που δεν έχουν έρθει αντιμέτωποι με το θάνατο Σήμερα, πήγα στο super market. Είχα πολλούς μήνες να βγω από το σπίτι. Δεν μπορούσα να περπατήσω από την αδυναμία και μετακινούμουν με καροτσάκι. Ο κόσμος με έβλεπε και τραβούσε τα παιδιά του λες και θα τους κολλήσω. Όλα είναι θέμα παιδείας… Όμως, μην είμαι αχάριστη με σταματούν για να πουν και «μπράβο».
Πολλές γυναίκες, πέρα από το φόβο ή την αμέλεια, δεν πηγαίνουν να κοιταχτούν γιατί φοβούνται τις αντιδράσεις των αντρών τους. Σκέφτονται ότι θα τις απατήσουν ή χειρότερα, θα τις χωρίσουν, αν μάθουν για την ασθένεια.»
Όλα είναι δύναμη Θεού. Αυτός είναι που αποφασίζει. Κάθε πρωί που σηκώνομαι από το κρεβάτι τον ευχαριστώ.
Πολλές φορές χρειάστηκα βοήθεια, αλλά ποτέ δεν ζήτησα. Έχω ακραία περηφάνια και δεν το μετανιώνω. Θεωρώ ότι και αύριο να πεθάνω, είμαι νικήτρια πια. Δεν κατέθεσα τα όπλα ούτε για μια στιγμή. Ζούσα με τη νοοτροπία ότι η Ελένη δεν έπαθε καρκίνο αλλά ο καρκίνος έπαθε Ελένη. Έχω αλλάξει προς το καλύτερο. Έχω γίνει άλλος άνθρωπος. Δεν φανταζόμουν ότι υπήρχαν οι δυνάμεις που στην πορεία απέκτησα… Γι’ αυτό και στο βιβλίο που έγραψα, έδωσα τον τίτλο «από Έλενα, Ελένη».
Πηγή : “Life&Style”
Ένα αντίο στην υπέροχη Ελένη Καλαμάρη…
Τη γυναίκα, τη μητέρα, τη μαχήτρια… Σ’ αυτήν που έδωσε σε όλους μας ελπίδα με το φωτεινό της χαμόγελο.
Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχούλα της. Τα θερμά μας συλληπητήρια στην οικογένειά της.
Η ιστοσελιδα της κοινοφελους οργανωσης BE STRONG βρισκετε εδω!
Η katie παρολο που ηξερε πως η μαχη της με τον καρκινο ειναι ανιση δεν το εβαλε κατω…
Πραγματοποιησε το ονειρο της ζωης της και παντρευτηκε τον ερωτα τη ζωης της σε μια υπεροχη τελετη που οργανωσε η ιδια…
Ειναι δυνατον να πραγματοποιησεις τα ονειρα σου και να αποκτησεις την ευτυχια που αναζητας…
Ακομα και οταν ολα ειναι εναντιων σου…
Αρκει να μην το βαζεις κατω ποτε!!!
Εδω βλεπετε την κεφατη νυφη να ετοιμαζετε…
Παρολα τα κιλα που ειχε χασει και το οξυγονο που χρειαστηκε να παιρνει συχνα…
Η Κεητ δεν το εβαλε κατω φορεσε το αφοπλιστικο της χαμογελο και εφερε εις περας ολη την τελετη!
Οι φιλοι της δεν την αφησαν λεπτο να σκεφτει την ασθενεια της..
Χρειαστηκε να κανει συχνα διαλειμματα για να αντεξει τους πονους…
Η πολυ γλυκια Κεητ Βασιλισσα του χορου …
Η κεητ εχασε την μαχη με τον θανατο 5 μερες μετα τον γαμο της….
O Nick ο συζηγος της ειπε: Ηταν ενα ονειρο ζωης που πηρε σαρκα και οστα… Ηταν ομορφη και καλη σαν αγγελος.. Ενδιαφεροταν για τους συνανθρωπους της και χαμογελουσε διαρκως..Δεν το εβαζε κατω ποτε…. Δεν πιστευω πως πεθανε..
Ο Θεος απλα την πηγε εκει που ανηκει… Δεν θα την ξεχασω ποτε
Με αφορμή την ημέρα της γυναίκας σας αφιερώνω
τις παρακάτω ΑΛΗΘΕΙΕΣ με πολλή αγάπη!
Ομορφα γνωμικά διασήμων και μη, σχετικά για τη γυναίκα:
Απολαύστε!
-Οι ευτιχισμένες γυναίκες είναι όπως τα ευτιχισμένα έθνη.Δεν έχουν ιστορία!
(George Eliot-Αγγλίδα Συγγραφέας)
-Το να βρει μια γυναίκα σύζηγο είναι τέχνη.Το να τον κρατήσει είναι εργασία!
(Simone De Beauvoir-Γαλλίδα Συγγραφέας)
-Πίσω απο κάθε γυναίκα που ξεχώρισε,βρίσκεται ένας άντρας που την παράτησε!
(Naomi Bliven-Αμερικανίδα Συγγραφέας)
-Ανακάλυψα ότι μετά το γάμο ο άντρας γίνεται η κεφαλή σου σπιτιού και η γυναίκα ο λαιμός
ωστε να στρέφει το κεφάλι σε όποια κατευθυνση θέλει αυτή!
(Yakov Smirnoff-Ρώσος κωμικός)
-Οι γυναίκες και οι γάτες θα κάνουν πάντα ό,το στο διάβολο θέλουν.
Οι άντρες και τα σκυλιά θα πρέπει να το συνηθίσουν.
(Alan Holbrook)
-Kάθε γυναίκα πρέπει να παντρεύεται,αλλά κανένας άντρας!
(Benjamin Disraeli-Βρετανός Πολιτικός)
-Σε ένα πράγμα συμφωνούν άντρες και γυναίκες:
Και οι δυο δεν εμπιστεύονται τις γυναίκες!
(Ηenry Louis Mencken-Aμαρικανός Δημοσιοφράφος)
-Στην πολιτική, αν θέλεις να ειπωθεί κάτι,ρώτα έναν άντρα.
Αν θέλεις να γίνει κάτι, ρώτα μια γυναίκα!
(Margaret Thatcher-Βρετανίδα Πολιτικός)
-Yπάρχουν γυναίκες που δεν σκέφτονται όλη την ώρα πως να ευχαριστήσουν τους άντρες.
…είναι παντρεμένες!
(Emma Lee)
-Υπάρχουν τρία πράγματα που ένας άντρας μπορεί να κάνει για τις γυναίκες:
Να τις αγαπήσει, να υποφέρει γι’αυτές ή να τις κάνει λογοτεχνία!
(Stephen Stills-Καναδός Μουσικός)
-Άντρας χωρίς γυναίκα, είναι πόδι χωρίς κόκκαλο!
(Ανώνυμος)
-Το πρόβλημα με τις γυναίκες είναι οτι ενθουσιάζονται με το τίποτα…
και μετά το παντρεύονται!
(Cher)
-Δε με νοιάζει να ζω σε έναν αντροκρατούμενο κόσμο,
εφόσον μπορώ να παραμείνω γυναίκα σ’αυτόν!
(Marilyn Monroe)
-Ό,τι και να κάνουν οι γυναίκες,
πρέπει να το κάνουν δυο φορές καλύτερα απο τους άντρες για να θεωρηθεί σχεδόν το ίδιο καλό.
Ευτυχώς αυτό δεν είναι και πολύ δύσκολο!
(Charlotte Whitton-Καναδή Πολιτικός)
Οι περισσοτερες μητερες νιωθουν αυτοματα την αναγκη να προστατεψουν το παιδι τους με καθε κοστος. Θα θυσιαζαν ακομα και την ιδια τους τη ζωη για να προστατεψουν τα παιδια τους. Σε αυτην την ηλικια δεν αποτελει διακριση. Ειναι λες και ο εγκεφαλος ενστικτωδως μας δινει την εντολη και λειτουργουμε ακομα και αυτοκαταστροφικα αν χρειαστει.
Αυτη ειναι η ιστορια της 17 χρονης Τζενης Λεικ που ενα μηνα πριν τα γενεθλια της πεθανε ενω εφερε στον κοσμο ενα αγορακι. Με το που εφτασε στο νοσοκομειο εκμυστηριευτηκε στη νοσοκομα πως γνωριζε το τι θα συνεβαινε απο την αρχη και εκανε τα παντα ετσι ωστε να εξασφαλισει την υγεια του παιδιου που ηταν για αυτην οτι πιο σημαντικο υπηρχε στον κοσμο.
Η νοσοκόμα θα επαναλάβει αργότερα τα λόγια του κοριτσιού στην οικογένειά της, καθώς ο χειρότερος εφιαλτης τους πραγματοποιήθηκε μετά που γεννήθηκε το μωρό .
-Ηξερα καθε λεπτο τι προκειτε να συμβει….Πηρα την αποφαση μου . Ηθελα να προστατεψω αυτο το παιδι με καθε κοστος,ειναι οτι πιο σημαντικο μου εχει συμβει….
Η νεαρη μανουλα εχασε τη μαχη με τον καρκινο αφου αρνηθηκε τις θεραπειες για τους ογκους που ανακαλυψαν οι γιατροι στο κεφαλι και την σπονδυλικη στηλη της.Μια ημέρα μετά την γέννα, η κ. Phillips έμαθε την απόφαση της κόρης της να παραιτηθεί από τη θεραπεία για τους όγκους για να μπορεσει να γεννηθει ασφαλες το παιδι αλλα με το μοιραιο επακολουθο. Ο καρκινος ειχε ηδη επεκταθει…Δεν μπορουσε να γινει τιποτα αλλο.
12 ημέρες μετα τη γεννα η θαραλλεα Jenni αφησε την τελευταια της πνοη ,καιρος τον οποιο πέρασε τις μισες ημερες στο νοσοκομείο και τις υπολοιπες στο σπίτι με την οικογενεια της.
Η οικογένεια και οι φίλοι της επιμένουν οτι η κληρονομιά που αφησε πισω της και το ηθικο διδαγμα της υποθεσης δεν ειναι η τραγωδία, αλλά η χωρις δευτερη σκεψη θυσία της.
Αυτό το μήνα, η οικογένειά της συγκεντρώθηκαν στο ράντσο τους στο Pocatello, όπου το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σαλόνι ήταν στολισμένο με στολίδια που ειχε διαλέξει μόνο η Jenni, συμπεριλαμβανομένου ενός φωτεινου πράσινο αστεριου,που ηταν και το αγαπημένο της χρώμα
Πεθανε οπως επελεξε αυτη,στο δωματιο της αγκαλια με το αγορακι της.
-Το γελιο της ηταν μεταδοτικο και ηταν πεισματαρα και επαναστατρια. Αν ηθελε κατι δυσκολα της το εβγαζες απο το μυαλο.Ειναι αυτα που θα του αφηγουμε καθημερινα για τη μητερα του…Θελω να μαθει ποια ηταν και τι θυσια εκανε για αυτο το παιδι.
Οι ημικρανίες ξεκίνησαν πέρυσι, όταν η Jenni ήταν ένα 16χρονων δευτεροετής στο γυμνασιο του Pocatello .Σε μαγνητική τομογραφία διαπιστώθηκε μια μικρή μάζα περίπου δύο εκατοστων πλάτος στην δεξιά πλευρά του εγκεφάλου της.
Τοτε ο οικογενειακος γιατρος την εστειλε στειλε σε νοσοκομείο στο Salt Lake City, περίπου 150 μίλια νότια της Pocatello, και μια άλλη σάρωση εκεί έδειξε η μάζα ήταν μεγαλύτερο από όσο προηγουμένως νομίζαμε.
Η Jenni εκανε μια βιοψία στις 15 Οκτωβρίου 2010, και πέντε μέρες αργότερα, διαγνώστηκε με το τρίτο στάδιο αστροκύτωματος, ένα είδος όγκου στον εγκέφαλο.
Με τρεις όγκους στον εγκέφαλο της και τρεις στη σπονδυλικη τηςστηλη, η Jenni ηταβ μια περίπτωσή σπάνια, ενω ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί από το μυελο της σε άλλα μέρη του σώματός της, χωρίςκανενα συμπτώμα.
Οι γονείς της, που είναι διαζευγμένοι, θυμηθηκαν το θαρρος της όταν οι γιατροί συζήτησαν τις πιθανότητές της επιβίωσης.
Η Jenni μόνο τους ρώτησε εάν επρόκειτο να πεθάνει,» είπε ο πατέρας της, Mike.Δεν εδειξε να πτοειτε ουτε εκλαψε για αυτο που επροκειτο να της συμβει.
Οι πιθανοτητες δεν ηταν καλες. Ακομα και με θεραπεία, είχε 30 τοις εκατό πιθανότητα να ζησει ακόμη 2 χρόνια.H μαμά της ειπε πως η μονη αδύναμη στιγμή της Jenni εκείνη την ημέρα ηταν οταν της είπαν ότι μπορεί να μην είναι σε θέση να κανει παιδιά.
Η Jenni ξεκίνησε επιθετικα χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία, ενώ εφτιαξε προφιλ στο YouTube με τίτλο το Ταξίδι της Jenni, για να μοιραστεί την ιστορία της . Πατηστε εδω για να πατε στο προφιλ της .Κατάφερε να ανεβάσετε μόνο τρία βίντεο, γιατι οι θεραπείες την άφηναν κουρασμένη και αδύναμη.
Στο δεύτερο βίντεο της, που δημοσιεύτηκε στις 20 Νοεμβρίου 2010, ένας οικογενειακός φίλος καταγράφει το γεύμα της με τη μάμα της.
«Χθες το βράδυ, όπως, ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και σκεφτόμουν οτι συμβαινει και τοτε ηταν σαν να με χτυπησε κατι και να προσγειωθηκα στην πραγματικοτητα και δεν ξέρω, αυτό με έκανε να κλάψω», λέει η Jenni στο βίντεο, ενω η μαμα της φαίνεται να σκεπαζει το πρόσωπό τηςμε τα χέρια της και να κλαιει.
«Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να είναι μια μητέρα και να ξέρεις πως το παιδακι σου είναι άρρωστος και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις ?» λέει η ίδια, πριν καταρρεύσει σε δάκρυα.
Η Jenni επιμένει: «Είναι δύσκολο. Είναι σαν..να μην ξερω πόσο καιρό μπορει να διαρκέσει και θέλω μόνο να πάει μακριά … Νιώθω σαν αυτό να με κρατάει πίσω από τόσα πολλά. »
Μεχρι τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους, οι όγκοι είχαν αρχίσει να συρρικνωνονται.Η Jenni άρχισε να βγαίνει με τον Nathan μερικές εβδομάδες πριν μαθει τη διάγνωση της.
Η σχέση τους άντεξε πολύ παρα τον καρκίνο και τις θεραπείες που την άφηναν εξαντλημενη να μην μπορει να παρει τα πόδια της.Αντεξε ακομα και οταν αρχισαν τα κουτσομπολιά στο σχολείο.
«Οι φήμες ελεγαν πως Nathan ήταν μόνο μαζί της γιατί είχε καρκίνο»
Ήταν αισιόδοξη, και ονειρευόταν μια μέραπως θα ανοίγε ένα εστιατόριο ή μια γκαλερί.Εμάθε ότι ήταν έγκυος, και ο υπέρηχος εδειξεπως το έμβρυο ήταν δέκα εβδομάδων.
Η Jenni πλεον δεν ηταν μονη στο ταξιδι της.
Από την έναρξη της θεραπείας, της είπαν ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να έχει παιδιά και ότι η ακτινοβολία και η χημειοθεραπεία θα ηταν σαν να ειναι ουσιαστικά στειρα.
«Μας είπαν ότι δεν θα μπορούσε να μείνει έγκυος και ετσι δεν ανυσηχουσαμε για αυτο» δήλωσε ο Νέιθαν, 19.
Η Jenni, είχε πάντα ήθελε να γίνει μαμά. Είχε ήδη αποφασισει να κρατήσει το μωρό όταν πήγε να δει τον ογκολόγο της.Έτσι, η ίδια έπρεπε να αποφασισει είτε να τερματίσει την εγκυμοσύνη και να συνεχίσει τις θεραπείες, ή να σταματήσει τις θεραπείες, γνωρίζοντας ότι θα μπορούσαν οι ογκοι να αυξάνονται και πάλι.»
«Μας είπε ότι απο τη στιγμη που είναι έγκυος, δεν μπορεί να συνεχίσει τις θεραπείες!
Η οικογενεια της υποθετει ότι απλά ελπίζε ότι αφού είχε το μωρό, μπορούσε να καταφερει κατι περισσοτερο από την χημειοθεραπεία και να γίνει καλύτερος ανθρωπος»
Ο Δρ Ririe δεν θελει να συζητήσει την φροντίδα που πηρε η Jenni, αναφέροντας νόμους προστασίας της ιδιωτικής ζωής, αλλά είπε, γενικά, σε περιπτώσεις κατά τις οποίες ένας ασθενής του καρκίνου είναι έγκυος, οι ογκολόγοι εξετάζουν τόσο τους κινδύνους οσο και τα οφέλη της συνέχισης της θεραπείας, όπως είναι η χημειοθεραπεία.
«Υπάρχουν στιγμές κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σε ορισμένες περιπτώσεις πχ ο καρκίνος του μαστού είναι το κλασικό παράδειγμα, όπου τα οφέλη από τη χημειοθεραπεία μπορεί να υπερτερούν του κινδύνου για τη μητέρα και το μωρό», είπε ο Δρ Ririe. «Υπάρχουν και άλλες φορές, όπου ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος από τα οφέλη.
Δεν υπήρξε καμία συζήτηση για το ποιο δρόμο θα επιλέξει η Jenni. Δεν διστασε λεπτο… Οι γονεις της βεβαια δεν ειχαν ιδεα οτι η κορη τους πηρε αποφαση να πεθανει.
Πίστευαν ότι, εφοσων οι όγκοι είχαν ήδη αρχίσει να συρρικνώνεται νωρίτερα, είχε μια μεγαλη πιθανότητα να κυοφορησει το μωρό και στη συνέχεια αφου γεννησει να επιστρέψει στη θεραπείατης.
Η Jenni και Nathan διαλεξαν το όνομα του μωρού Τσαντ Μάικλ,απο τους μπαμπάδες τους.Ο Nathan έχει τη νομική επιμέλεια του παιδιού, αλλα θα ανατραφεί από τη μητέρα του.
Η Jenni δεν έδειξε λύπη για την απόφασή της ουτε κατά τις τελευταίες εβδομάδες της εγκυμοσύνης της, που ηταν πιο αδύναμη, ουτε όταν άρχισε να χάνει την όρασή της, καθως ο καρκίνος συνεχισε την πορεία του.
Τα τελευταία λόγια της Jenni ήταν για το γιο της, και ηταν το μονο που την ενδιεφερε,λιγο πριν τον τοποθετησαν επανω της πριν ξεψυχησει…
Πως ειναι? Ειναι καλα ? Μπορω να τον δω?
Ο Νathan πηγαινει το μωρο στην οικογενεια της οποτε του ζητησουν…
-Ειναι το μονο που μπορω να κανω γι αυτους… Ειναι σαν να τους δινω ζωη.Νιωθουν σαν να εχουν μερικα λεπτα ακομα μαζι με τη Jenni…
SuperMomRocks 