Αρχείο

All posts for the month Οκτώβριος 2016

Μάνα σε κλιμακτήριο – σταματήστε να κατέβω

Published 31 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

middle-age-sex-660

Από Μανίνα Ζουμπουλάκη

Καλώς εχόντων των πραγμάτων δεν θα την αποφύγεις την κλιμακτήριο – την προ-εμμηνόπαυση, περι-εμμηνόπαυση, την εμμηνόπαυση την ίδια με φούντες, την μετα-εμμηνόπαυση τελικά, και όχι τέλος. Λέω «καλώς εχόντων» γιατί θέλεις να ζήσεις φορέβα, εννοείται, να φτάσεις στις ηλικίες 45+, να την περάσεις κι αυτή την φλεγόμενη στεφάνη (σα λιοντάρι τσίρκου που πηδάει από τη μία στην άλλη: εφηβεία, ενηλικίωση, εγκυμοσύνη, επιλόχειος κατάθλιψη, θηλασμός, επανόρθωση συστήματος, κι άλλη εγκυμοσύνη, επανόρθωση συστήματος, πορεία προς κλιμακτήριο κλπ κλπ – αυτή είναι η σωστή σειρά φάσεων του γυναικείου σώματος άρα της γυναίκας από όπου και αν την πιάσεις).

Παρόλο που ο κόσμος καίγεται, εσύ προσωπικά μπαίνεις στην κλιμακτήριο ή βγαίνεις από την άλλη μεριά, και δεν είσαι η μόνη: αυτό που προσπαθώ να πω συνήθως στις γυναίκες είναι «δεν είσαι η μόνη άρα δεν είσαι μόνη σου, είμαστε κι εμείς εδώ, τα έχουμε περάσει»…. ΑΝ είναι καθόλου βοηθητικό κι αυτό, γιατί όταν είσαι με τα μυαλά στα κάγκελα χαμένη στη φάση σου, δεν ξέρω πόσο βοηθάει το να ξέρεις ότι δεν είσαι η μόνη τρελή… μακάρι να καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι καθόλου τρελή από τις ιστορίες των άλλων.

Λοιπόν το έχω ξαναγράψει: μην τσιμπάς με τις φήμες, μην δίνεις σημασία στην αρνητική διαφήμιση, στα σχόλια «άει μωρή κλιμακτηριακιά!», στον συσχετισμό της ηλικιακής/ορμονικής γυναικείας φάσης με δυσάρεστη και δυσοίωνη συμπεριφορά. Μην επηρεάζεσαι από το μεγάλο ταμπού-κακιά μάγισσα. Μην χαλιέσαι που καμία επώνυμη δεν βγαίνει ποτέ να πει «περνάω/πέρασα κλιμακτήριο κορίτσια!»  Η κλιμακτήριος δεν είναι τέρας, δεν βγάζεις κρεατοελιές και κέρατα, δεν χοντραίνεις ξαφνικά, δεν κρεμάς από τη μια μέρα στην άλλη.

Δηλαδή ακόμα και να πάρεις μερικά κιλά, το παθαίνεις λάου λάου. Φταίνε «οι ορμόνες» αλλά σε συνδυασμό με το ότι κινείσαι λιγότερο και τρως περισσότερο. Κινείσαι λιγότερο επειδή όσο μεγαλώνεις μειώνεται η ενέργεια κι οι σωματικές αντοχές σου, δεν έχεις καμιά όρεξη να σηκωθείς στις 7 το πρωί να κάνεις 120 κοιλιακούς. Αν υποθέσουμε ότι κάποτε το έκανες. Τρως περισσότερο επειδή δεν κινείσαι τόσο, είσαι μέσα στο σπίτι πολλές ώρες, τέλος… δεν φλερτάρεις, δεν ερωτεύεσαι, δεν ψάχνεσαι και δεν κάνεις σεξ όσο έκανες.

Αυτό συμβαίνει επειδή (1) βαριέσαι, το έχεις δει το έργο πολλές φορές και (2) η λίμπιντό σου πέφτει μαζί με τις «γυναικείες» ορμόνες – αλλά επειδή Οι Ορμόνες είναι πολύ μπερδευτικό θέμα, τις παραλείπω τελείως και πάω στην λίμπιντο. Η οποία πέφτει ιντίντ. Αν σκεφτόσουν το σεξ 10 φορές την ημέρα, το σκέφτεσαι 1 ή και καμία. Αν χάζευες πίσω από τα γυαλιά ηλίου, δεν χαζεύεις πια (άντρες/γυναίκες λέμε, ανάλογα με τα γούστα σου. Σκασίλα σου για τα τοπία). Μέχρι να σου κοπεί η περίοδος, ιδρώνεις και ξε-ιδρώνεις, φυσιέσαι, κουνάς βεντάλιες και φοράς μόνο βαμβακερά. Όταν σου κοπεί και μετά, ιδρώνεις λιγότερο αλλά και φτιάχνεσαι λιγότερο. Μαθαίνεις το θέμα «κολπική ξηρότητα» απέξω και ανακατωτά –  με κυστίτιδες και κολπίτιδες τοίχο-τοίχο, μια και το μαγικό μέχρι πρότινος όργανο δεν καταπολεμάει πια τα μικρόβια λόγω ανομβρίας.  Ακούς ανατριχιαστικές ιστορίες για ακράτειες αλλά είναι υπερβολές, αρκεί να μην φταρνιστείς μέσα σε λεωφορείο ενώ είσαι όρθια και μετά από ώρες στο δρόμο (οπότε σόρυ, σου φεύγουν ακόμα κι αν είσαι 35).

Τίποτε από ότι συμβαίνει στην κλιμακτήριο δεν είναι τραγικό. Τραγικό είναι να πεθάνεις, να σε χτυπήσει νταλίκα ή να αρρωστήσεις βαριά, και η κλιμακτήριος δεν είναι ατύχημα ούτε αρρώστια. Είναι μια άβολη φάση η οποία σε κοινωνίες που θεοποιούν τα νιάτα, παίρνει διαστάσεις ταμπού. Έχεις ups-and-down, πάνω-κάτω σαν ασανσέρ, κι έτσι και σου κάτσει, συνδυαστικά, ένα παιδί στην εφηβεία, τα έχεις δει όλα: φίλη μου πέρασε κλιμακτήριο παράλληλα με την αρχή-και-άνθηση εφηβείας της κόρης της και κάνανε το σπίτι λαμπόγυαλο οι δυο τους, κλαίγανε κάθε μέρα σε χωριστό δωμάτιο. Κι αυτό ήταν το λιγότερο.

Τα νεύρα σου μπορεί να είναι πατατάκια στην κλιμακτήριο, μπορεί να κλαις, να χτυπιέσαι, ή να θες να μονάσεις. Δεν μου συνέβη κάτι από αυτά. Έχασα ενέργεια, κανα-δυο δόντια, κάμποσα μαλλιά, σίγουρα οστική μάζα με τις οκάδες. Τους κοιλιακούς μου, επειδή σταμάτησα να τους δουλεύω με επιμέλεια. Έχασα δουλειές και χρήματα και, πολύ τραγικά, έχασα αγαπημένους ανθρώπους, όχι λόγω κλιμακτηρίου. Χάνεις πράγματα μεγαλώνοντας δυστυχώς, δεν γίνεται διαφορετικά.  Και η ρημάδα η κλιμακτήριος που «δεν είναι ωραίο θέμα συζήτησης τώρα» ή ποτέ, με κολλητά την συνειδητοποίηση ότι πουρεύεις με βήμα ταχύ, δεν είναι πάρτυ-με-στρίπερς, κάθε άλλο…

Υπάρχει η Θεραπεία Αντικατάστασης Ορμονών, αλλά  με σαλτάρει λίγο η φαρμακευτική αντιμετώπιση ενός φυσιολογικού φαινομένου (πολλά Φ στη σειρά… φάουλ!) Δεν παίρνω φάρμακα αν δεν είναι απαραίτητο. Παίρνω όμως συμπληρώματα, πχ Evening Primrose Oil– έπαιρνα στην αρχή της εμμηνόπαυσης και μου τα ξανα-θύμισε η φίλη μου η Κάτια. Τα Ωμέγα γενικά είναι καλά, όπως και το σύμπλεγμα βιταμινών Β. Μπαίνεις στο Ιντερνετ και ψάχνεις τι προτείνουν οι άλλες, οι προηγηθείσες, ή ρωτάς μεγαλύτερες/συνομήλικες φίλες σου. Υπάρχουν σκευάσματα στα φαρμακεία για κολπική ξηρότητα (Eva Moist LongLasting, τέλειο και για σεξ) αλλά το ελαιόλαδο είναι μια χαρά, όπως και το λάδι καρύδας και το λάδι άρνικας για μικρο-τραυματισμούς, αμυχές κλπ, που όλο και σου τυχαίνουν στα επίμαχά σου χωρίς να το καταλάβεις.

Το Μαγικό Εργαλείο χάνει στροφές επειδή πουρεύει κι αυτό όπως όλο το Σύστημα: αν είσαι παχουλή, κρατάει μερικά χρόνια παραπάνω. Αν είσαι αδύνατη, πιτσικάρει πιο γρήγορα. Οι ορμόνες φταίνε, το πάχος τις διατηρεί πιο αφράτες. Είναι λίγο σαν να ψιλο-χάνεις μια από τις αισθήσεις σου, όχι τόσο βαρύ σαν να μην βλέπεις καλά ή να μην ακούς, αλλά αρκετό σοβαρό για την γυναικεία σου ταυτότητα: δεννννν πως το λένε, δεννννν κάτι, πάνω που είχες από-ενοχοποιηθεί για καμιά 40-50αριά χρόνια ορίστε που το μηχάνημα ξεμένει από λάδια, και αυτό σε ρίχνει, ως γυναίκα και ως επιστήμονα.

(Να συζητάς όμως για την κλιμακτήριο, να ρωτάς, να μιλάς και να γράφεις για το θέμα. Μην μπαίνεις στην λογική «αχ ευτυχώς έχω χρόνια ακόμα!» – έχεις, αλλά καλό είναι μέχρι να περάσουν όλα αυτά τα χρόνια που δεν είναι εκατομμύρια, να έχει αλλάξει το σώου. Αν δεν ασχοληθείς εσύ κι οι φίλες σου, η εμμηνόπαυση θα μείνει ταμπού όχι μόνο για σένα αλλά ΚΑΙ για τις κόρες σου, δηλαδή τις κόρες μας. Είναι κρίμα…)

Πάμε στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: πολλά πράγματα στη ζωή αποκτούν την σημασία που τους επιτρέπουμε να πάρουν. Ένας χωρισμός είναι όσο δραματικός αντέχουμε, μια κατάθλιψη κρατάει όσο την αφήνουμε να απλωθεί, ένα κέρατο προκύπτει επειδή χαλαρώνουμε τόσο ώστε να το επιτρέψουμε στον εαυτούλη μας που τόσο τον αγαπάμε. Γούτσου γούτσου.

Επειδή τον αγαπάμε λοιπόν τον εαυτούλη μας… μας αγαπούσαμε έγκυο με την κοιλιά στο στόμα, λεχώνα με τα μεμέ να στάζουν, ντεφορμέ μέχρι αηδίας, φορμαρισμένες στο φουλ, κουρεμένες, φιτ και φύτουλες, μαδημένες, χωρισμένες, μαλωμένες, μόνες και αγαπημένες… επειδή μας αγαπάμε πάντα και σε βάθος… οφείλουμε να μας αγαπήσουμε και γριούλες. Πουρούτσικες, από κλιμακτήριο και μετά, λίγο παρμένες στις άκρες, λίγο ψιλο-χοντρο-μαραμένες. Ένα στάδιο είναι κι αυτό, αν είμαστε τυχερές κρατάει κάμποσα χρόνια. Όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε, τόσο καλύτερα θα περάσουμε από δω και πέρα….

 

Πηγή:www.themamagers.gr

Κρήτη: Έκλεψε τα βλέμματα όλων!! Δείτε γιατί παρέλασε!! (photos)

Published 30 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

sinodos2

Με ιδιαίτερη θέρμη χειροκροτάθηκαν από μικρούς και μεγάλους οι μαθητές, ο στρατός αλλά και οι σύλλογοι των Χανίων που παρήλασαν σήμερα στην οδό Ανδρέα Παπανδρέου στα Χανιά.

Ωστόσο, μια εντυπωσιάκη συνοδός ήταν εκείνη που «έκλεψε» τα βλέμματα πολλών την ώρα της παρέλασης.

Η όμορφη κοπέλα συνόδευε κρατώντας από το χέρι έναν μαθητή του Ειδικού Γυμνασίου Χανίων και κέρδισε τις εντυπώσεις στο πέρασμά της.

sinodos3

sinodos4

 

Πηγή:www.stroumfaki.gr

 

Είμαι μια τέλεια μάνα, με άψογο σπίτι, και χαρούμενα παιδιά – κάντε μου like

Published 27 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

teleiamanoula

Τα παιδιά ντυμένα ασορτί με τον καναπέ, βόλτες στο δάσος και σπιτικό φαγητό για φίλους: οι ευτυχισμένες μητέρες επέστρεψαν!

Όλοι πιστεύαμε ότι είχε εξαφανιστεί το είδος της γυναίκας με το ήσυχο φόρεμα, τα μαλλιά κομμωτηρίου, να περιμένει τον άντρα και τα παιδιά της να γυρίσουν στο σπίτι ενώ εκείνη ετοίμαζε γλυκά σε μια άψογη κουζίνα. Πιστεύαμε ότι η σκλάβα του σπιτιού, που καθάριζε, σιδέρωνε, περνούσε σκούπα, μαγείρευε και χαμογελούσε δεν ήταν παρά μια διαφημιστική αφίσα της τέλειας νοικοκυράς του 1960 και ότι είχε σβήσει οριστικά.

Αλλά, νάτην, ξαναζεί στα social media! Η νέα τέλεια γυναίκα είναι δραστήρια, αθλητική, απελευθερωμένη από την ανδρική κυριαρχία: η εικόνα της έχει εκσυγχρονιστεί. Την βλέπουμε πλέον να ταξιδεύει, να κάνει γιόγκα. Eίναι χαριτωμένη και χαμογελαστή, το εσωτερικό του σπιτιού της είναι άψογο, τα πιάτα είναι συλλεκτικά, τα λουλούδια φρέσκα, τα χαλιά μοδάτα, οι καναπέδες σουηδικοί και τα κέηκ σπιτικά. Αλλά κυρίως, πάνω από όλα, είναι ευτυχισμένη που είναι μητέρα. Είναι #happy, ευτυχισμένη, νιώθει πλήρης και περήφανη. Το φωνάζει με όλους τους δυνατούς τρόπους, με όλα τα πιθανά hashtags και όλες τις αναρτήσεις στο Instagram. Κι όσο πιο όμορφες και ήσυχες είναι οι φωτογραφίες της, τόσο πιο πολλά Like κάνει.

Ο πατέρας λείπει από το κάδρο

Ο πατέρας είναι διακριτική παρουσία και συμμετέχει ελάχιστα σε αυτή την θορυβώδη γιορτή της αφοσίωσης των γυναικών στην οικογένειά τους. Σπάνια εμφανίζεται στα στιγμιότυπα της καθημερινότητας που παραμένουν βασίλειο των μητέρων και επανεμφανίζεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις: οικογενειακά τραπέζια, διακοπές, σαββατοκύριακα, γενέθλια. Διατηρεί έτσι τις παραδοσιακές λειτουργίες του πατέρα:είναι ανάξιος και λίγο απών. Αλλά όταν κάνει την εμφάνισή του στα στιγμιότυπα είναι άψογος: ποτέ κακοχτενισμένος και ατημέλητος, άψογα ντυμένος όπως και τα παιδιά του.

Η παρέλαση και επίδειξη αυτής της απίστευτης μητρικής ευτυχίας έχει ωθήσει τις αμερικανίδες έφηβες να υιοθετούν εικονικά παιδιά στο Instagram. Είναι εύκολο επί της αρχής: κλέβεις φωτογραφίες που βρίσκεις στο ίντερνετ και επινοείς μια νέα ζωή στο παιδί που «υιοθέτησες». Θα έλεγε κανείς πως ο στόχος της γυναικείας ευτυχίας μέσω των παιδιών είναι πολύ ισχυρός σήμερα. Επικοινωνιακά και κοινωνικά η γέννηση ενός παιδιού παρουσιάζεται ως η μεγαλύτερη ευτυχία. Έτσι, οι γυναίκες πρέπει απολύτως να συμπέσουν με αυτό το πρότυπο. Θεωρείται αδιανόητο για μια γυναίκα να μην ποστάρει φωτογραφίες από το νεογέννητο παιδί της, οι άλλοι θα νομίζουν ότι είναι άσχημο ή έχει κάποιο πρόβλημα!» δηλώνει ο μαιευτήρας Τιερί Χαρβέ στην Le Monde.

Πράγματι, σήμερα για να θεωρείται κάποιος επιτυχημένος στη ζωή του, θα πρέπει να δημοσιοποιεί την προσωπική του ευτυχία καθώς και εκείνη των παιδιών του. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει κάποιος να περάσει ώρες για να ντύσει το παιδί του στα λινά, να εξαφανίσει τους λεκέδες από την κουζίνα ή να κάνει κομμωτήριο στην ανήλικη κόρη. Παλιότερα, όταν οι μητέρες γυρνούσαν στο σπίτι τους, ξεκουράζονταν. Τώρα, ακόμη και στα σπίτια τους, με τα τάμπλετ και τα smartphones, απορροφώνται από το κοινωνικό φαίνεσθαι. Βάζουν στον εαυτό τους θέματα που τις καταπονούν, στην πραγματικότητα λέει. Κι αυτό γιατί στο παιχνίδι της επίδειξης της ευτυχίας, αυτός που κερδίζει δεν είναι ο πιο ευτυχισμένος πραγματικά αλλά αυτός που μιμείται καλύτερα την ευτυχία. Οι γυναίκες πρέπει να περάσουν το σαλόνι τους και τα παιδιά τους στο φίλτρο Earlybird του Instagram, για να δείχνουν ομορφότερα. Κι όταν δεν κατορθώνουν να το κάνουν τόσο καλά όσο οι μαμάδες σταρ, απογοητεύονται και πιστεύουν ότι έχασαν κάτι.

H θυσία της μάνας

Πώς γίνεται και μια γενιά ελεύθερων και ανεξάρτητων γυναικών να συγκρίνουν τα σαλόνια και τα παιδιά τους με των άλλων; Αρχικά ο κόσμος των μπλογκς ξεκίνησε ως μια σφαίρα που θα απελευθέρωνε τις γυναίκες από τα παιδιά-βασιλιάδες. «Τα πρώτα μπλογκς γράφηκαν με χιούμορ, γελούσαμε με τα προβλήματά μας. Μιλούσαμε για συγκεκριμένα πράγματα. Ήμασταν λίγο ανάξιες μητέρες, οι μητέρες που άφηναν λίγο το παιδί να δει τηλεόραση για να κοιμηθούν μια ώρα, δηλώνει μία μπλόγκερ. Αλλά σιγά σιγά, το παιδί έγινε κεντρικός στόχος στα μπλογκ. Αγκαλιές στο ξύπνημα, βόλτες στο δάσος, τα πρώτα βήματα, γιορτές γενεθλίων και όλα αυτά μια σοφιστικέ αρχιτεκτονική. Έπρεπε να είσαι μέλος της πιο ευτυχισμένης #familytime. Ωστόσο, η διαφημιζόμενη ευτυχία είναι σαν μια πατερίτσα που επιτρέπει να περπατήσεις καλύτερα μπροστά σε όλους. Για πολλές μαμάδες, που έχουν προσωπικά προβλήματα, το παιδί χρυσώνει το χάπι και τους δίνει μια θετική εικόνα στα μάτια των άλλων. Πρέπει το παιδί μου να είναι τέλειο ώστε να είμαι κι εγώ.

Η απάντηση των «φυσιολογικών» μαμάδων

Αντιδρώντας στην μητρική ευτυχία που διαφημίζεται αφειδώς στα social media, πολλές γυναίκες ανεβάζουν στο Instagram την «αληθινή τους ζωή». ‘Ετσι εμφανίστηκαν γυναίκες που μιλούν ελεύθερα για τα ίχνη που άφησε η εγκυμοσύνη στο σώμα τους, που διηγούνται τις μαύρες νύχτες που περνούν, την κούραση, την ανησυχία, τις δυσκολίες του ζευγαριού, που φωτογραφίζουν.παιδιά που ουρλιάζουν στο σούπερ μάρκετ και κρεβάτια γεμάτα με χνουδωτά αρκουδάκια, κροκέτες ψαριού κατεψυγμένες ή παραβρασμένα μπιφτέκια στο φαγητό κλπ. Οι ίδιες άρχισαν να «πειράζουν» τις πιο δημοφιλείς φωτογραφίες στα social media. Εκεί βλέπουμε ότι στο ψυγείο δεν υπάρχουν μόνο τα τέλεια βιολογικά λαχανικά, αλλά κρύες μπύρες και στο σαλόνι τα έπιπλα είναι απεριποίητα. Στο μπλογκ της ανεβαίνουν και βίντεο με χαοτικά πρωινά που περνάει με τα παιδιά της 4 και 6 ετών και χιλιάδες μητέρες σχολιάζουν από κάτω, ευγνώμονες που κάποια τα λέει. «Προσπάθησα να κάνω τέλειες φωτογραφίες αλλά δεν τα κατάφερα ποτέ. Λατρεύω κάποιους λογαριασμούς στο Instagram αλλά εγώ ήθελα να απενοχοποιήσω τις μητέρες.Προσπαθώ να δείξω ότι η  μητρότητα είναι κάτι θετικό, αλλά ότι δεν πρέπει να πιάνει όλο το χώρο ή να μας βάζει σε πίεση».

Aπόσπασμα από iefimerida.gr

Πηγή:www.themamagers.gr

Η ζωή χωρίς σουτιέν είναι καλύτερη

Published 25 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

327353-676499

13η Οκτωβρίου: Παγκόσμια Ημέρα χωρίς Σουτιέν. 5 λόγοι για να το απαρνηθείς.

ΚΑΡΟΛΙΝΑ ΝΙΑΜΟΝΙΤΑΚΗ

Σουτιέν: σύμβολο θηλυκότητας ή σεξιστικό «όργανο» καταπίεσης των γυναικών; H 13η Οκτωβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Χωρίς Σουτιέν, στο πλαίσιο του μήνα ενημέρωσης σχετικά με τον Καρκίνο του Μαστού. Με μότο να αφήσουμε το στήθος μας ελεύθερο για μια μέρα, ο στόχος είναι να νιώσουμε όλες ελεύθερες, να νοιαστούμε και να αγαπήσουμε το σώμα μας όπως ακριβώς είναι. Με αφορμή αυτό, ας ρίξουμε μια ματιά στην χρησιμότητα μιας από τις πιο παλιές σταθερές στην ζωή όλων των θηλυκών και στην απάρνησή της σήμερα. Δεν πρόκειται για φεμινιστικό μανιφέστο αλλά για την αλήθεια όσων προτίμησαν την προσωπική τους άνεση και ελευθερία από τα κοινωνικά πρότυπα και το δέλεαρ του να είσαι αρεστός.

Κάθε μικρό κοριτσάκι μεγαλώνει με την ιδέα και τη σιγουριά πως κάποια στιγμή στη ζωή του θα φορέσει ψηλοτάκουνα, κραγιόν και σουτιέν. Δοκιμάζει τις γόβες της μητέρας του κόβοντας βόλτες μέσα στο σπίτι, βάφεται άτσαλα με τα κραγιόν που θα πέσουν στα χέρια του και περιεργάζεται τα σουτιέν της περιμένοντας τη στιγμή που θα είναι σε θέση να φορέσει κι εκείνο ένα από αυτά τα δαντελένια κομμάτια υφάσματος. Τα χρόνια περνάνε και στο γυμνάσιο αντιλαμβάνεται πως κάποια άλλα κορίτσια φοράνε σουτιέν. Θεωρώντας πως η πολυπόθητη στιγμή έφτασε, μετά από τη συναίνεση της μητέρας του αγοράζει τον πρώτο του στηθόδεσμο και ενώ στην πραγματικότητα βρίσκεται σε μια τρυφερή και ανέμελη ηλικία μαθαίνει πως το στήθος του, ανεξαρτήτως μεγέθους, «πρέπει» πάση θυσία να βρίσκεται κρυμμένο, σφιγμένο και συμπιεσμένο σε δύο υφασμάτινες θήκες, γιατί ο χρυσός κανόνας για κάθε γυναίκα είναι να συνηθίσει πως η υποψία διαγράμμισης της θηλής της από την μπλούζα επιφέρει κυρώσεις. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλα εσώρουχα, τα σουτιέν δεν έχουν κάποιο άξιο λόγο ύπαρξης καθολικά, δεν εξυπηρετούν κάποιο κανόνα υγιεινής. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις στις οποίες μπορεί να προσφέρουν ανακούφιση και στήριξη σε ένα μεγάλο στήθος, αλλά δεν πρόκειται για την πλειοψηφία.

5 λόγοι που η ζωή (για κάποιες) χωρίς σουτιέν είναι καλύτερη

1. Ελευθερία
Η αίσθηση της ελευθερίας όταν δεν υπάρχει κάτι να σου πιέζει το στήθος και τη μέση είναι προφανώς αισθητή. Νιώθεις ότι το δέρμα σου αναπνέει, χωρίς να υπάρχει κάτι το ανεπιθύμητο να το σφίγγει και να σου αφήνει ενοχλητικά σημάδια.

2. Υγεία
Καθώς το σουτιέν πιέζει μια περιοχή του σώματος, κάνει και πιο δύσκολη την κατανομή των ζωτικών συστατικών στον οργανισμό, όπως για παράδειγμα τη μελατονίνη, ουσία η οποία βοηθάει στη καλή λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Επίσης πώς είναι δυνατόν να μην κάνει καλό να φοράς σουτιέν την ώρα που κοιμάσαι, όπως όλοι διατυμπανίζουν χρόνια, ενώ το να το φοράς ακόμη περισσότερες ώρες κατά τη διάρκεια της ημέρας είναι εντάξει;

3. Αισθητική
Κάθε ελληνίδα μητέρα μέχρι και πριν κάποια χρόνια (αν όχι μέχρι σήμερα) ορκιζόταν πως αν δεν φοράς σουτιέν, το στήθος σου στα 30 θα έχει υποφέρει από τις άσχημες επιπτώσεις της δύναμης της βαρύτητας. Το 2016 όμως οι επιστημονικές έρευνες καταρρίπτουν αστικούς μύθους και προκαταλήψεις. Σύμφωνα με κάθε έρευνα των τελευταίων χρόνων, η βαρύτητα δεν επηρεάζει περισσότερο το στήθος αν δεν φοράς σουτιέν, απ’ ό,τι θα το επηρέαζε έτσι κι αλλιώς ο χρόνος.

4. Αυτοπεποίθηση
Μπορεί η αυτοπεποίθηση να είναι εντελώς προσωπική υπόθεση και πολλές γυναίκες να νιώθουν καλύτερα και πιο άνετα με το σουτιέν, πολλές όμως έχουν αποδεχτεί το στήθος τους και κατά συνέπεια το έχουν αγαπήσει μέσα από τη διαδικασία να το συνηθίσουν όπως είναι στην πραγματικότητα. Πρόκειται για μια δοκιμασία που χρειάζεται χρόνο και υπομονή αλλά μετά βλέπεις το στήθος σου διαφορετικά.

5. Επιλογή
Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι κάθε γυναίκα να έχει τη δυνατότητα να επιλέξει αν θέλει να φοράει οτιδήποτε, είτε αυτό είναι σουτιέν, είτε γόβες, είτε οτιδήποτε δεν προσβάλλει κάποιον άλλο. Το σουτιέν να είναι επιλογή και όχι δεδομένο και υποχρεωτικό, όπως όλα τα γυναικεία αξεσουάρ, σε μια κοινωνία που η υπόνοια «ελεύθερης» γυναικείας θηλής θεωρείται ανήθικο και προκλητικό.

Πηγή: www.athensvoice.gr

Σκέψεις ενός δυσλεκτικού!

Published 25 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

 

varietai_2014_7_29_14_22_30_b2

Καταρχάς επιτρέψτε μου να σας συστηθώ! Με λένε Μάριο Καρακατσάνη είμαι 35 ετών, είμαι δυσλεκτικός και ναι νιώθω καλά! Θα μου πείτε τώρα και γιατί να μην νιώθω, δυσλεξία έχω όχι καμιά βαριά αρρώστια!Ε λοιπόν για αυτόν ακριβός τον λόγο μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να συντάξω αυτό το άρθρο. Γιατί κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί τον παράξενο κόσμο που έχει στο μυαλό του ένας δυσλεκτικός. Ειδικότερα, όταν ο ίδιος δεν γνωρίζει για το πρόβλημα του!

Ας πάρουμε όμως τα πράματα από την αρχή. Τι είναι ο δυσλεκτικός; Όχι πάντως αυτός που έχει πρόβλημα ομιλίας όπως νομίζουν πολλοί.Ας δούμε τι αναφέρει η ψυχολόγος Λυρίκα Σκλαβούνου:»Η δυσλεξία ως έννοια , είναι ένας όρος ιατρικός που διαγιγνώσκει ,τη μαθησιακή δηλαδή διαταραχή που προκαλεί, προβλήματα στην ανάγνωση και στη γραφή, λέξεων. Στη δυσλεξία , επειδή έχουμε θεραπεία , δεν σημαίνει όμως πως είναι και νόσημα. Είναι όμως, αν διαγνωστεί έγκαιρα , ν΄ αντιμετωπιστούν όσο περισσότερα συμπτώματα φέρει ως αποτέλεσμα της η δυσλεξία . Στόχος μας είναι η άμεση πρόγνωση με σκοπό την συντομότερη αντιμετώπιση της.

Η δυσλεξία έχει συμπτώματα , τα οποία όσο συντομότερα εντοπίσουμε , τόσο συντομότερα αντιμετωπίζουμε. Η δυσλεξία , πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως , ούτε ασθένεια είναι , ούτε μεταδίδεται. Η αντιμετώπιση της , ανήκει λοιπόν σε μια δυσλειτουργία νευρολογικών αιτιών και κληρονομικών. Ο άνθρωπος που έχει γεννηθεί με δυσλεξία , θα πεθάνει και μ΄ αυτό. Όπως πολύ απλά ,ο άνθρωπος που γεννήθηκε να γράφει με το αριστερό και κάποτε αυτό ήταν κατακριτέο και δεχόταν μεγάλη βία για ν΄ αλλάξει χέρι γραφής, το ίδιο κι αυτός , αριστερόχειρας γεννήθηκε κι αριστερόχειρας θα πεθάνει.

Όπως γεννιόμαστε με μπλε χρώμα ματιών , το Ίδιο ισχύει και για τη δυσλεξία. Οπωσδήποτε, η δυσλεξία , επηρεάζει τη ζωή των ανθρώπων που τη βιώνουν. Ζουν στην μειονεξία , στο περιθώριο , επειδή δυσκολεύονται , μαθησιακά να προχωρήσουν σε στάδια σχολικής εξέλιξης όπως τ΄ άλλα παιδιά. Η αποτυχία που εισπράττουν , δεν είναι δική τους ευθύνη και όμως επηρεάζει έντονα τον ψυχισμό τους . Η μεγαλύτερη προσοχή που εμείς οι ειδικοί οφείλουμε να λάβουμε υπόψη συν τις άλλες , είναι σε ποια κλίμακα μορφής είναι η δυσλεξία . Ήπια; Μέση; Βαριά ;

Έχω αναφέρει , πολλές φορές και επαναλάβει δημοσίως σε κάθε ευκαιρία , πως οι γονείς , φεύγοντας από το μαιευτήριο , πρέπει να τους δίνεται , ένα βασικό βιβλίο πληροφοριών , για να μην τους εγκαταλείπουμε στο άπειρο του νέου τους , ρόλο, με τις πολλές απαιτήσεις. Το ίδιο ακριβώς και πριν την προσχολική ηλικία , να τους εφοδιάζουμε πάλι με ένα βιβλίο που θα εμπεριέχει τα βασικά πάλι προβλήματα που θ΄ αντιμετωπίσουν, σε γενικότερο πλαίσιο.

Συγκεκριμένα όμως τα δυσλεκτικά άτομα , έχουν πολλά χαρίσματα και ύψιστες ικανότητες , άριστη αντίληψη του χώρου κι αυτό το στοιχείο παραπλανεί . Ο προφορικός λόγος τους δεν χρειάζεται λογοθεραπεία κι έτσι η διάγνωση αργεί να γίνει με αποτέλεσμα να χάνετε πολύτιμος χρόνος. Ένα ακόμη μείων για την διάγνωση τους είναι πως δεν τίθεται θέμα διανοητικής καθυστέρησης , το οποίο όμως επειδή ο δυσλεκτικός γράφει και διαβάζει με διαφορετικότητα , φέρνει σε αποπροσανατολισμό την διάγνωση της δυσλεξίας με την διάγνωση της νοητικής καθυστέρησης.

Ο δυσλεκτικός έχει προτερήματα που εμείς δεν έχουμε , ούτε κι είμαστε ικανοί ποτέ ν΄ αποκτήσουμε. Οι εικόνες στο μυαλό του είναι έντονες και ζωντανές. Κατακλύζονται από δημιουργικές σκέψεις και έχουν ένα έντονα ευαισθητοποιημένο συναισθηματικό κόσμο γεμάτο θετικότητα.

Η δυσλεξία , θέλω να τονίσω εδώ δεν αποτελεί μαθησιακή δυσκολία , είναι απλά το πρόβλημα που εμποδίζει τη μαθησιακή δυσκολία! Έτσι , ως πρόβλημα ή σύνδρομο αντιμετωπίζουμε οι ειδικοί τη δυσλεξία. Επειδή όμως οι άνθρωποι με δυσλεξία είναι παραπάνω αποδοτικοί στο προφορικό λόγο και στην ευφυΐα τους , με σκέψη ιδιαίτερα δημιουργική , το μόνο μέρος που μπορεί να γίνει αντιληπτή η δυσλεξία είναι από ενημερωμένους ειδικούς φορείς της παιδείας .

Παρόλα αυτά , το τεστ ευφυΐας , είναι απαραίτητο για ν΄ αποκλειστεί το ενδεχόμενο νοητικής στέρησης. Πολλά παιδιά με δυσλεξία , με εξέχουσα ευφυΐα , τα κατέστρεψαν με μια λάθος διάγνωση πώς ήταν νοητικά καθυστερημένα . Ιδιαιτερότητα τους είναι πως σκέπτονται πολύ με εικόνες , όμως δεν σημαίνει πως θ΄ αποκλείσουμε το ενδεχόμενο και το να υστερούν και στο προφορικό λόγο , μερικές από της περιπτώσεις δυσλεκτικών παιδιών. Το κύριο χαρακτηριστικό ενός νοητικά καθυστερημένου παιδιού ή ενός δυσλεκτικού , είναι πως το δυσλεκτικό παιδί υστερεί ή στο λόγο ή στη γραφή , ποτέ και στα δύο όπως ένα νοητικά καθυστερημένο παιδί.

Πόσο εύκολο όμως είναι για ένα δυσλεκτικό άνθρωπο να ζει με το σύνδρομο αυτό; Ποιες επιπτώσεις υπάρχουν που καλείται ν΄ αντιμετωπίσει;

Πολλοί διάσημοι είχαν δυσλεξία , όπως ο Αϊνστάιν , ο Τζον Λένον , ο Πικάσο , ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι , και πολλοί άλλοι. Στις περιπτώσεις τις δυσλεξίας , η άγνοια της ύπαρξης της σκοτώνει και γι΄ αυτό τώρα σ΄ αυτό το σημείο θα σας παραθέσω τα κυριότερα συμπτώματα. Η δυσλεξία στην ουσία είναι η Μαθησιακή Δυσκολία στα γραπτά και στην ανάγνωση. Οι παράγοντες όπως προαναφέραμε είναι και κληρονομικοί και γενετικοί. Γι΄ αυτό και το τέστ ,, PAVLIDIS TEST ,, είναι υποχρεωτικό.

ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ της δυσλεξίας είναι , πως οι άνθρωποι με το σύνδρομο είναι άριστοι στις κατασκευές επειδή σκέπτονται με εικόνες, δημιουργικοί και εφευρετικοί . Έχουμε όμως και τα υπόλοιπα συμπτώματα , όπως το να δυσκολεύονται στην ανάγνωση ( βασανίζονται να διαβάσουν και διαβάζουν , πολύ αργά και με πολλά λάθη, πολλές φορές αλλάζουν σειρά, αλλά και λέξεις.) Σοβαρό σύμπτωμα που διακατέχει τη δυσλεξία είναι η δυσκολία να μεταφέρουν τη σκέψη τους στο γραπτό λόγο. Δυσκολεύονται να μάθουν ξένες γλώσσες , υστερούν σε μαθήματα όπως τα γραπτά , τα φιλολογικά , τα συντακτικά. Η προπαίδεια για τους ανθρώπους με δυσλεξία είναι σαν βάσανο , όπως και η απομνημόνευση . Έχουν διάσπαση προσοχής και δυσκολία συγκέντρωσης.»

Τώρα που τα ξεκαθαρίσαμε τα πράγματα, και πατάμε στις ίδιες γνωστικές βάσεις, επιτρέψτε μου για άλλη μια φορά να σας ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου. Πρέπει οι δυσλεκτικοί να είναι ο απόκληρος της σχολικής κοινωνίας; Αν πιστεύετε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι κάντε μια ερώτηση στα παιδιά σας! Πόσα από αυτά έχουν δει, αν όχι να είναι ίδια αποδέκτες ή ακόμα χειρότερα πρωτεργάτες παρενόχλησης ενός παιδιού που ο γραφικός του χαρακτήρας μοιάζει με 3χρονου που μόλις ανακάλυψε το μολύβι? Που είναι πχ 12 ετών και γράφει το σπίτι ως «σπήτη», ή που τον επιπλήττει η δασκάλα του επειδή τον έχει πιάσει επανειλημμένος να βρίσκετε εκτός θέματος λόγο έλλειψη συγκέντρωσης; Ακούγοντας για πρώτη φορά στα αυτιά του την χαρακτηριστική ατάκα «Που βόσκεις βρεεεεε!» που μόνο από το στόμα του αείμνηστου Διονύση Παπαγιανόπουλου μας κάνει να γελάμε! Και πίσω, δεκάδες παιδικά αθώα στοματάκια να γελάνε κοροϊδεύοντας δίχως να ξέρουν τι κακό προκαλούν εκείνη την στιγμή.
Αφήνοντας τον άμοιρο πιτσιρικά να αναρωτιέται τι πήγε στραβά…

Γιατί όπως για εσάς είναι απόλυτα φυσιολογικός ο κόσμος που ζείτε, με τον όμορφο γραφικό σας χαρακτήρα και τα καλλιγραφικά σας γράμματα, με το να μπορείτε να αυτοσυγκεντρώνεστε σε αυτό που κάνετε δίνοντας το 100% του εαυτού σας , νομίζοντας πως όλοι έτσι είναι ή έστω θα έπρεπε να είναι. Έτσι και ο δυσλεκτικός νομίζει ότι όλοι είναι σαν αυτόν! Δεν ξέρει κάτι άλλο! Δεν έχει δει κάτι άλλο!

Και αν νομίζετε ότι σταματάει στα σχολικά χρόνια όλο αυτό, τότε πλανάστε οικτρά! Ίσα, ίσα που τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα! Γιατί έχει γίνει ένας μαντράχαλος 2 μέτρα και τα γράμματα του παραμένουν 3χρονου που ανακάλυψε το μολύβι για πρώτη φορά στην ζωή του…
Που ντρέπεται να συμπληρώσει μια αίτηση πρόσληψης εργασίας , για να μην δουν τα ορθογραφικά του λάθη και τον περάσουν για αγράμματο. Όπου για τον ίδιο λόγο δυσανασχετεί να γράψει μια ευχετήρια κάρτα στην κοπέλα του. Γιατί; Γιατί θυμάται ακόμα αυτά τα γέλια των συμμαθητών του πίσω από την πλάτη του, αποφεύγοντας έτσι να εκφράσει την αγάπη του ή τα συναισθήματα του μέσο του γραπτού λόγου. Τα λόγια όμως ξεχνιούνται, τα παίρνει ο άνεμος μαζί του, αφήνοντας πίσω για άλλη μια φορά να αναρωτιέται ένας νέος, «Μα τι διάολο πήγε στραβά; Αφού έκανα ότι και όλοι οι άλλοι… Γιατί να είμαι διαφορετικός;» Αλλά αυτή η σκέψη θα χαθεί το ίδιο γρήγορα όπως ήρθε. Γιατί ένας δυσλεκτικός δεν μπορεί να επικεντρωθεί ούτε στις ίδιες του τις σκέψεις.

Για αυτό λοιπόν θα έπρεπε οι γονείς να επικεντρώνονταν λίγο περισσότερο στα σημάδια που παρουσιάζουν τα παιδιά τους. Μήπως αντί να βρίσκουν την εύκολη λύση λέγοντας ότι τα παιδιά τους βαριούνται, δεν είναι μελετηρά, και ότι το μυαλό τους το έχουν συνέχεια αλλού, να δουν μήπως τελικά συμβαίνει κάτι άλλο; Γιατί αν περιμένετε από τους δασκάλους να σας πουν ότι παρατήρησαν κάτι , σωθήκατε!

Όλη αυτή η πληροφορία ήταν για εσάς, που ζείτε στον δικό σας τέλειο κόσμο. Για τους δυσλεκτικούς όμως, που ίσως με διαβάζουν αυτή τη την στιγμή, έχω να πω κάτι διαφορετικό:

Ποτέ μην το βάζετε κάτω, να γράφετε ασταμάτητα, η γραφή είναι ο δικός μας καθαρός ουρανός που μας στερούν να δούμε κρατώντας φυλακισμένους τους εαυτούς μας. Σπάστε τα δεσμά που σας κρατάνε πίσω!

Το κείμενο αυτό είναι επίτηδες αυτούσιο δίχως ίχνος επιμέλειας. Παρά μόνο ότι διόρθωνε από μόνος του ο ηλεκτρονικός κειμενογράφος και πιστέψτε ήταν πάρα πολλά! Γιατί όπως σας είπα και στην αρχή…

Με λένε Μάριο, είμαι δυσλεκτικός και νιώθω καλά!

Γράφει ο Μάριος Καρακατσάνης

Πηγή: http://www.westaygreece.gr

Γονείς στην Ισπανία κάνουν απεργία κατά του «homework» των παιδιών

Published 24 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

Τον ερχόμενο Νοέμβριο, οι γονείς στην Ισπανία κάνουν απεργία. Ή καλύτερα, αποχή από τα μαθήματα. Δηλαδή, από τα μαθήματα των παιδιών τους.

Την κινητοποίηση «μποϊκοτάζ στο διάβασμα στο σπίτι», έχει καλέσει η Ένωση Γονέων Δημόσιων Σχολείων. Αν οι δάσκαλοι επιμείνουν να στείλουν διάβασμα στο σπίτι στη διάρκεια του μποϊκοτάζ, τα παιδιά θα πρέπει να το αρνηθούν, και να επιστρέψουν την επόμενη μέρα στο σχολείο με ένα σημείωμα από τους γονείς τους που θα εξηγεί τι συμβαίνει. Γονείς και παιδιά «παλεύουν» πάνω από προβλήματα, κείμενα και εργασίες, όχι μόνο στην Ισπανία. Και λένε, «φτάνει».

Η Μαρία Χοσέ, γράφει η εφημερίδα El Pais, έχει μια πεντάχρονη κόρη, την Αλμουδένα. Βαριαναστενάζει κάθε φορά που έρχεται το Σαββατοκύριακο και πρέπει να κάνει την εργασία της. Αλλά αυτό που κυρίως ανησυχεί τη μητέρα, είναι η άλλη κόρη της, η 11χρονη Άνα Μαρία. Μόλις ξεκίνησε το γυμνάσιο στη Σεβίλη, αφού πέρασε δύο χρόνια διαβάζοντας ασταμάτητα στο σπίτι μέχρι την ώρα του δείπνου.

Παιδιά καθισμένα σε μια καρέκλα

Μια άλλη μητέρα, συνεχίζει η El Pais, η Ντιάνα, βλέπει την οκτάχρονη κόρη της να είναι στο σχολείο από τις 8.40 μέχρι τις 2.10. Γυρίζει σπίτι, τρώει το μεσημεριανό της φαγητό, και κάνει τα μαθήματά της από τις 4 μέχρι τις 6.30. «Υποτίθεται ότι θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν τα μαθήματα στις σχολικές ώρες, αλλά δεν υπάρχει χρόνος. Όταν τελειώνει, έχει και τις υπόλοιπες δραστηριότητες, οπότε η μέρα της είναι χειρότερη από ενός ενήλικα. Πότε θα παίξει;», αναρωτιέται η μητέρα της.

Η Ρέγιες είναι μητέρα του πεντάχρονου Αλμπέρτο. Ο Αλμπέρτο παίρνει παντού μαζί τις εργασίες του. Ακόμη και στο σπίτι της γιαγιάς του στα γεύματα του Σαββατοκύριακου. Η μητέρα του ανησυχεί. Το σχολείο, λέει, «πραγματικά πιέζει» τα παιδιά. Η μητέρα του προσπάθησε να τον μετακινήσει σε άλλο σχολείο, από αυτό της Σεβίλης στο οποίο φοιτούσε, αλλά ανακάλυψε ότι δεν υπήρχαν πολλές εναλλακτικές. Ούτε με τους άλλους γονείς βρήκε πεδίο συνεννόησης. «Δε θεωρούσαν ότι αυτό είναι κακό», λέει η Ρέγιες. «Μαθαίνουν στα παιδιά τους την ιδέα του ανταγωνισμού από μικρή ηλικία».

Η διαμάχη ανάμεσα στους γονείς που θέλουν πολύ διάβασμα στο σπίτι, και σε αυτούς που δε θέλουν, έχει φουντώσει στην Ισπανία. Στο σχολείο του Ελ Βετόν στο Κάθερες, κάποιοι γονείς ζητούν διάβασμα στο σπίτι για τα πεντάχρονα παιδιά τους. «Πιστεύουν ότι είναι σαν σπορ», λέει ο Χόρχε Τόρες, από τους πιο έμπειρους δασκάλους του σχολείου. «Αν τρέχω κάθε μέρα, θα κερδίσω τον μαραθώνιο. Αλλά δεν είναι έτσι».

Και το φαινόμενο δεν έχει «ισπανική εντοπιότητα». Όποιος έχει παιδί στο σχολείο, του ελληνικού συμπεριλαμβανομένου, είναι πολύ πιθανό να έχει ακούσει -συχνά έκπληκτος- μητέρες να ζητούν από τις δασκάλες πολύ διάβασμα στο σπίτι για τα παιδιά. «Για να μαθαίνουν καλύτερα», λένε κάποιες, «αν δεν έχουν διάβασμα, πώς θα απασχοληθούν;», αναρωτιούνται άλλες -πιο ειλικρινείς. Υπάρχουν ακόμη και γονείς που θεωρούν ότι ο δάσκαλος «δεν είναι καλός», αν δε στέλνει δουλειά για το σπίτι.

«Πολύ διάβασμα στο σπίτι; Κάποιοι γονείς λένε όχι», έγραφε τον περασμένο Αύγουστο η Washington Post. «Ήταν μια καθοριστική στιγμή για τη Σάρα Γιάνγκμπλαντ-Οκόα. Καθόταν με τον εξάχρονο γιο της το περασμένο φθινόπωρο, καθώς εκείνος, μετά από μια μεγάλη μέρα στο σχολείο, αγωνιζόταν πάνω από μια εργασία για το σπίτι που θα του έδινε παραπάνω βαθμούς. Καθώς εκείνη εκνευριζόταν, κάποια στιγμή του φώναξε άσχημα. Εκείνος έκλαψε. «Τον κοίταξα και είπα ‘Θέλεις να το κάνεις αυτό;’ Είπε όχι, και εγώ είπα ‘Ούτε εγώ θέλω’». Και αυτό ήταν το τέλος του διαβάσματος στο σπίτι για τον εξάχρονο.»

Η Σάρα ήξερε ότι ο γιος της πήγαινε καλά στο σχολείο, οπότε απλώς σταμάτησαν να ασχολούνται με τα πακέτα από χαρτιά εργασιών που έφταναν στο σπίτι κάθε εβδομάδα. Έτσι, βρέθηκε χρόνος τα απογεύματα για τις δραστηριότητες που ήθελε το παιδί.

Το διάβασμα στο σπίτι στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση

Η κουβέντα συνήθως επικεντρώνεται στο δημοτικό σχολείο -«ξεχνώντας» το γυμνάσιο, όπου δεν είναι ασυνήθιστο τα παιδιά να περνούν τα απογεύματά τους με τα κεφάλια κάτω, όλο το απόγευμα, κάθε απόγευμα.

Ένας 15χρονος Ισπανός έχει διάβασμα 6,5 ωρών στο σπίτι την εβδομάδα, αναφέρει έρευνα του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη το 2012. Στην ίδια καταγραφή φαίνεται ότι στη Ρουμανία, το Καζακστάν και τη Ρωσία, οι μαθητές ξοδεύουν 7 ώρες την εβδομάδα, ή και περισσότερο, για διάβασμα στο σπίτι. Στη Φινλανδία, λιγότερο από 3 ώρες την εβδομάδα, δηλαδή, στην τρίτη γυμνασίου ο μαθητής διαβάζει στο σπίτι 36 λεπτά τη μέρα, σύμφωνα με την έρευνα.

school1

«Να εξοριστεί το διάβασμα στο σπίτι από τις ζωές των παιδιών»

Πίσω στην Ισπανία, το 2015, η Έβα Μπαϊλέν, μητέρα τριών παιδιών, άρχισε να μαζεύει υπογραφές με αίτημα να μειωθεί το διάβασμα στο σπίτι, αφού είδε το μεσαίο της παιδί να χάνει κάθε ευκαιρία για παιχνίδι σε όλη την παιδική του ηλικία. Σχεδόν την ίδια στιγμή, παρενέβη στο ζήτημα και η Ένωση Γονέων, που αποτελείται από 12.000 ενώσεις, με αίτημα να εξαφανιστεί εντελώς το διάβασμα στο σπίτι από τις ζωές των παιδιών.

«Πολλές οικογένειες νιώθουν καταπλακωμένες από το διάβασμα στο σπίτι. Οι γονείς καταλήγουν να το κάνουν οι ίδιοι, και τα παιδιά δεν έχουν χρόνο να κάνουν οτιδήποτε άλλο».

Ο Κάρλος Ουτέρα, πρόεδρος της Ένωσης Σχολικών Επιθεωρητών της Ισπανίας, θεωρεί ότι το διάβασμα στο σπίτι δεν πρέπει να ξεπερνά τα 30 λεπτά τη μέρα στα πρώτα χρόνια σχολικής ζωής, και τα 40 λεπτά τα τελευταία χρόνια του δημοτικού. Στο γυμνάσιο, εκτιμά ότι δεν πρέπει δεν πρέπει να ξεπερνά τη μία ώρα.

Παιδιά με burn-out, γονείς με στρες

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο αυξάνεται το διάβασμα στο σπίτι, τόσο αυξάνεται το στρες στην οικογένεια, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στην American Journal of Family Therapy το 2015.

Το 2013, έρευνα σε σχολεία «υψηλών επιδόσεων» κατέγραψε σωματικά προβλήματα σε μαθητές λυκείου που έχουν πολύ διάβασμα στο σπίτι. Η μελέτη δημοσιεύτηκε στη Journal of Experimental Education, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι πάνω από 2 ώρες διαβάσματος στο σπίτι την ημέρα, είναι αντιπαραγωγικό. Αλλά οι μαθητές που συμμετείχαν, απάντησαν ότι μελετούν πάνω από 3 ώρες την ημέρα. Το 80% των μαθητών ανέφεραν ότι είχαν βιώσει τουλάχιστον ένα σύμπτωμα σχετιζόμενο με το στρες τον περασμένο μήνα.

Απόσυρση, πλήξη και burnout-εξουθένωση, λιγότερος χρόνος για οικογένεια, φίλους και εξωσχολικές δραστηριότητες, έλλειψη ύπνου και αυξημένο στρες, είναι μεταξύ των συνεπειών που καταγράφονται.

«Τα ευρήματά μας για τις συνέπειες της εργασίας στο σπίτι αμφισβητούν την παραδοσιακή υπόθεση ότι είναι εγγενώς καλή», λέει η Ντενίζ Πόουπ, καθηγήτρια στη Σχολή Εκπαίδευσης του Στάνφορντ.

Ένας από τους πιο γνωστούς αμερικανούς ερευνητές για την εργασία στο σπίτι, ο κοινωνικός ψυχολόγος Χάρις Κούπερ από το πανεπιστήμιο του Duke, μελέτησε έρευνες από το 1987 ως το 2003. Συμπέρανε ότι το διάβασμα στο σπίτι συνδέεται με καλύτερες επιδόσεις στα τεστ στο λύκειο, λιγότερο στο γυμνάσιο, και σχεδόν καθόλου στο δημοτικό, γράφει στην ιστοσελίδα της η Αμερικανική Ψυχολογική Ένωση.

Αλλά, επειδή κι οι ίδιοι οι ερευνητές δεν πιστεύουν ότι οι επιδόσεις στα τεστ είναι το παν, γίνεται συζήτηση για το κατά πόσο το διάβασμα βοηθά στην ανάπτυξη της  προσωπικής ευθύνης, της οργάνωσης του χρόνου και της συγκρότησης σωστού τρόπου μελέτης. Όμως, «δεν είμαστε σίγουροι ότι τα κάνει αυτά», λέει η Μόλι Γκαλογουέι, καθηγήτρια σε πανεπιστήμιο του Όρεγκον.

Εργασίες χωρίς νόημα

Στην έρευνα των Πόουπ-Γκαλογουέι, μόλις 20-30% των μαθητών είπαν ότι νιώθουν να έχει χρησιμότητα ή νόημα η εργασία που τους ανατέθηκε στο σπίτι. Και αν δεκαετίες συζητούν οι ερευνητές για την αξία της μελέτης στο σπίτι, σε ένα πράγμα φαίνεται ότι όλοι συμφωνούν: η ποιότητα της εργασίας είναι που έχει σημασία.

Οι γονείς το ξέρουν. Όταν το παιδί έχει μια ενδιαφέρουσα εργασία, κάτι που το κινητοποιεί, κάτι ομαδικό, το περιγράφει με ενθουσιασμό με το που μπαίνει στο σπίτι. Και το κάνει με όρεξη. Αλλά με πόσο κέφι να κάνει πέντε ασκήσεις μαθηματικών με το ίδιο ακριβώς νόημα, όπου το μόνο που αλλάζει είναι οι αριθμοί; Με πόσο κέφι να κάνει «αντιγραφή κειμένου» στα 12 χρόνια του; Με πόσο κέφι να μάθει «απέξω» χωρία;

«Σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης, το να κάνουν τα παιδιά διαφορετικά πράγματα μετά το σχολείο, μπορεί να έχει θετικές συνέπειες. Το διάβασμα στο σπίτι δεν υπηρετεί το συμφέρον του παιδιού όταν του εμποδίζει την πρόσβαση σε ελεύθερο χρόνο, διασκέδαση και δραστηριότητες στην κοινότητα», λέει ο Χάρις Κούπερ.

Στην Ελλάδα, σύμφωνα με την έρευνα του ΟΑΣΑ το 2012, οι μαθητές γυμνασίου διαβάζουν πάνω από 5 ώρες την εβδομάδα. Αλλά, όποιος έχει παιδί στο γυμνάσιο ή στο λύκειο, γνωρίζει καλά ότι το διάβασμα στο σπίτι δεν είναι μία ώρα την ημέρα. Γνωρίζει, επίσης, ότι στο διάβασμα μετά το σχολείο, έρχονται να προστεθούν και οι ώρες της εξωσχολικής διδασκαλίας των ξένων γλωσσών που -όσο και να θελήσεις ως γονιός να αποφύγεις προσπαθώντας να αξιοποιήσεις από νωρίς τη διδασκαλία τους στο δημόσιο σχολείο, δυστυχώς, δε μπορείς να το καταφέρεις, με 45λεπτα μαθήματα σε τμήματα δημοτικού των 26 παιδιών, από τα οποία άλλα πηγαίνουν ήδη στο φροντιστήριο και άλλα όχι. Και σε όλα αυτά, δεν αποκλείεται να έρχονται να προστεθούν και άλλα εξωσχολικά ενισχυτικά μαθήματα.

Και στο τέλος, καταλήγεις να βλέπεις το παιδί σου στα 12 χρόνια του, να γυρίζει από το σχολείο και να κάθεται σκυφτό σε μια καρέκλα, πάνω από μια στοίβα βιβλία. Και, αντιστρέφοντας τους ρόλους, να του λες εσύ, ο γονιός, «φτάνει παιδί μου, άφησέ τα, ξεκουράσου και λίγο». Και τα χρόνια περνούν από τότε που εσύ ήσουν μαθητής, και οι δεκαετίες περνούν, και ελπίζεις το παιδί σου να μη ζήσει τα ίδια. Και περιμένεις πάντα μήπως μια αληθινή ανατροπή στο εκπαιδευτικό σύστημα πάρει τα στοιβαγμένα βιβλία από μπροστά του, και του ανοίξει τη μπαλκονόπορτα να κοιτάξει ψηλά. Και το αφήσει να διαβάσει τα βιβλία που θα ανακαλύψει ότι του αρέσουν, και να κάνει πράγματα που θα ανακαλύψει ότι αγαπά να κάνει. Και να μορφωθεί πραγματικά, στα 14 χρόνια της εκπαίδευσής του, χωρίς να κρίνεται συνεχώς με εξετάσεις, χωρίς να κυνηγά συνεχώς τους βαθμούς. Και αυτό να είναι δικαίωμα, για το δικό σου, και για κάθε παιδί. Αδιακρίτως. Και περιμένεις μήπως κάτι αλλάξει. Και προσπαθείς, αν και όσο μπορείς, κάτι να αλλάξει. Αλλά τα χρόνια περνούν. Και βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει πάνω από τη στοίβα βιβλίων που μεγαλώνει και αυτή. Και περιμένεις κι άλλο, λίγο ακόμη, την ανατροπή που δεν έρχεται.

* Της Μάχης Μαργαρίτη για τηνΕΡΤ

πηγές: El Pais, Washington Post, American Psychological Association, OECD

Πηγή: m.tvxs.gr

Αυτή είναι η πιο χαρούμενη πρόωρη «μπέμπα» στον κόσμο (εικόνες)

Published 23 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

328392-678736

Το διάπλατο χαμόγελο ευτυχίας μιας μικρής μπέμπας είναι ό,τι πιο ενθαρρυντικό για τους νέους γονείς πρόωρων βρεφών. Η φωτογραφία τραβήχτηκε όταν η νεογέννητη Φρέγια ήταν πέντε ημερών και έγινε πολύ γρήγορα viral. Και τώρα η Φρέγια κέρδισε τον τίτλο του πιο «χαρούμενου πρόωρου βρέφους» στον κόσμο.

Γεννήθηκε την Ημέρα των Ευχαριστιών το 2014 και ζύγιζε μόλις 1,7 κιλά, πολύ λιγότερο από το μέσο όρο βάρους ενός νεογέννητου που υπολογίζεται στα 2,5 έως και 5 κιλά. Σε ένα μήνα η Φρέγια γίνεται δύο ετών και μοιράζει ακόμη χαμόγελα.

Για το πώς βγήκε η φωτογραφία που την έκανε διάσημη στο διαδίκτυο μιλάει στον Independent η μαμά της Λορίν: «Της μιλούσα και της είπα: ‘Θες να βγάλουμε μια φωτογραφία και να την στείλουμε στον μπαμπά;’. Και τότε έσκασε αυτό το τεράστιο χαμόγελο. Η συγκίνησή μου ήταν απερίγραπτη και ήθελα να τη μοιραστώ με όλο τον κόσμο. Έδωσα μια φωτογραφία στις νοσοκόμες και τώρα που ξαναπήγα στην κλινική για να γεννήσω το δεύτερο παιδί μου, είδα τη φωτογραφία της Φρέγα κρεμασμένη στο δωμάτιο των νοσοκόμων».

Η εγκυμοσύνη της Λορίν ήταν δύσκολη. Από νωρίς είχε δείξει σημάδια προεκλαμψίας και αυξημένης αρτηριακής πίεσης. Ήξερε από νωρίς ότι θα γεννούσε πρόωρα και με καισαρική. Μετά τη γέννα η Λορίν ένιωσε την ανάγκη να ενθαρρύνει κι άλλους γονείς με πρόωρα βρέφη και για αυτό μοιράστηκε τη φωτογραφία του παιδιού της στο ιστολόγιο: «Γέννα χωρίς φόβο».

«Είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μας. Είναι το πιο φιλικό και κοινωνικό παιδί. Χαιρετά και χαμογελά όλο τον κόσμο. Φάνηκε η προσωπικότητά της από εκείνη τη φωτογραφία των πέντε ημερών και δεν έχει αλλάξει από τότε», καταλήγει η μαμά Λορίν.

328392-678738

 

Πηγή: www.athensvoice.gr

Βραζιλία: Πεντάχρονη «ζωγράφισε» τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη από ιερέα

Published 21 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

imagehandler

Νάνσυ Κουλούρα

Οι γονείς άρχισαν να ανησυχούν για την κορούλα τους πριν λίγο καιρό, όταν το κορίτσι σταμάτησε να πηγαίνει στα μαθήματα αγγλικών που παρέδιδε ο εν λόγω κληρικός

Οι γονείς ενός πεντάχρονου κοριτσιού από τη Βραζιλία ανακάλυψαν την αλήθεια για την σεξουαλική κακοποίηση που είχε υποστεί η κόρη τους μέσα από τις ζωγραφιές της μικρούλας, οι οποίες αποτυπώνουν την φρίκη που έζησε στα χέρια ενός ιερέα της πόλης της, στο Μίνας Ζεράις.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Daily Mail, οι γονείς άρχισαν να ανησυχούν για την κορούλα τους πριν λίγο καιρό, όταν το κορίτσι σταμάτησε να πηγαίνει στα μαθήματα αγγλικών που παρέδιδε ο εν λόγω ιερέας και μάλιστα αντιδρούσε έντονα και μόνο στην ιδέα να τον ξαναδεί.

Ανήσυχοι, απευθύνθηκαν σε ψυχολόγο, ο οποίος υποψιάστηκε κακοποίηση και τους ενθάρρυνε να ψάξουν το δωμάτιο της μικρής για αποδεικτικά στοιχεία.

sex-abuse-1

Τότε το ζευγάρι ανακάλυψε έντρομο έξι ζωγραφιές, τις οποίες η 5χρονη είχε παραχώσει μέσα σε βιβλία στο δωμάτιό της. Σε αυτές, το μικρό κορίτσια αποτύπωνε τη φρίκη που βίωσε στα χέρια του ιερέα, ζωγραφίζοντας τον άνδρα να γέρνει πάνω της ενώ βρίσκεται ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι και άλλες αποτρόπαιες σκηνές.

Τοπικά ΜΜΕ αναφέρουν ότι όταν ο εξοργισμένος πατέρας επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον 54χρονο κληρικό Joao da Silva εκφράζοντας τις υποψίες του, ο ίδιος παραδέχτηκε την ενοχή του.

Ο ιερέας έχει συλληφθεί και ανακρίνεται από τις αρχές.

sex-abuse-2

Πηγή:www.protothema.gr

Μπαμπάδες που αφήνουν τις κόρες τους να… τους περιποιηθούν

Published 19 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

mpampas-kotsidakia4

Δεν υπάρχει κάτι που ένας πατέρας δεν θα έκανε για την μικρή του πριγκίπισσα. Θα έβγαιναν στο δρόμο ακόμα και με ροζ κορδέλες στα μαλλιά τους ή και φουρκέτες στα παχιά γένια τους.

Είμαστε περήφανοι για αυτούς τους μπαμπάδες και σίγουροι ότι πάντα θα δείχνουν υπέροχοι, με ή χωρίς τα ροζ φιογκάκια!

 

mpampas-steka

mpampa-kolie

mpampa-kolie2

mpampas-bammenos

mpampas-bammenos2

mpampas-bammenos3

mpampas-bammenos4

mpampas-kori

mpampas-kotsidakia1

mpampas-kotsidakia2

mpampas-kotsidakia3

mpampas-kotsidakia5

mpampas-kotsidakia6

mpampas-kotsidakia7

 

Πηγή:www.mpampades.eu

Εσείς ξέρετε γιατί γκρινιάζετε διαρκώς;

Published 19 Οκτωβρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

23711076_4fc16849cc5bd564cf40894b69cbb45c-limghandler

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Μήπως ανήκετε σε εκείνη την κατηγορία που γκρινιάζετε για όλα και με όλους και δραματοποιείτε οποιοδήποτε μικρό συμβάν της ζωής; Αν ναι, προσοχή!

Στο συμπέρασμα πως η διαρκής γκρίνια για τα πάντα σχετίζεται με την εμφάνιση καταθλιπτικών διαταραχών φαίνεται πως κατέληξαν επιστήμονες του Πανεπιστημίου Captain Christopher των ΗΠΑ.

Σε έρευνα τους που δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Apparent Psychology, οι ερευνητές διαπιστώνουν πως τα άτομα τα οποία γκρινιάζουν συνεχώς για οποιοδήποτε θέμα, είτε αυτό τους αφορά, τους δημιουργεί προβλήματα, το γνωρίζουν σε βάθος, είτε όχι, είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν κάποια μορφή κατάθλιψης ή και να πάσχουν από αυτή.

Κατά τα πειράματα τους, οι επιστήμονες μελέτησαν μια ομάδα 200 ατόμων που (κατά γενική ομολογία όσων αναγκαστικά τους συναναστρέφονται) γκρινιάζουν συνεχώς και με οποιαδήποτε αφορμή, ενώ ως ομάδα ελέγχου χρησιμοποιήθηκαν 178 άτομα των οποίων τα επίπεδα γκρίνιας αξιολογούνται ως αποδεκτά από τον κοινωνικό τους περίγυρο. «Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά. Σύμφωνα με τις μετρήσεις μας, τα άτομα μεταξύ των συμμετεχόντων στο πείραμα που ξυπνούν το πρωί με τη χαρακτηριστική γκριμάτσα μιζέριας στο πρόσωπο τους, φωνάζουν στο παιδί τους επειδή δεν ήπιε το γάλα του, δυσανασχετούν διαβάζοντας την πρωινή εφημερίδα και συνεχίζουν τη μέρα τους γκρινιάζοντας επί παντός επιστητού στη δουλειά, είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν συμπτώματα κατάθλιψης σε σχέση με τους υπόλοιπους», σημειώνει ο δρ. James Cliff, ένας από τους βασικούς ερευνητές της επιστημονικής ομάδας του Πανεπιστημίου.

«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Μπορούμε πλέον να είμαστε σίγουροι ότι το να έχει κανείς μια βαθιά αρνητική στάση για τα πάντα μπορεί ενδεχομένως να τον οδηγήσει στην κατάθλιψη», συμπληρώνει ο δρ. Cliff.

Πηγή: www.imommy.gr