Πόσα παιδιά έχετε; Ρωτώ την κυρία δίπλα μου που κάθεται και παρακολουθεί την θεατρική παράσταση στο σχολείο. «Τρία» μου απαντά. «Τι τάξη πάνε» συνεχίζω την ανάκριση.
«Το ένα, το αγόρι τελειώνει το λύκειο, το άλλο είναι πάνω στη σκηνή – σαν την κόρη μου δηλαδή δεκατριών- και το μεγαλύτερό μου είναι ο άντρας μου».
Την κοιτάω και γελάω. Πράγματι οι άντρες είναι τα μεγάλα μας παιδιά. Ποτέ δεν μεγαλώνουν. Παρόλο που μπορεί να είναι δύο μέτρα, αρρενωποί, να στύβουν τα σίδερα, να σηκώνουν στους ώμους τους όλα τα βάρη, παραμένουν παιδιά. Με την καλή έννοια πάντα.
Αρρωσταίνουν με δέκατα, πέφτουν στο κρεβάτι του θανατά. Δεν είναι ότι φοβούνται, μάλλον ζητούν την έξτρα περιποίηση, αυτή που τους παρείχε η μητέρα τους. Μια γρίπη και τους κουρελιάζει ψυχολογικά. Ζητούν την υποστήριξη, το χάδι, τον καλό λόγο όπως ακριβώς έκανε η μάνα τους όταν ήταν μικρά παιδιά. Γκρινιάζουν σαν μωρά, πολύ γλυκά, αλλά τόσο κουραστικά. Θέλουν pampering, δηλαδή φροντίδα και προδέρμ. Γιατί έτσι τους μεγάλωσε η μητέρα τους. Το μεγάλωμα των αγοριών διαφέρει από το μεγάλωμα των κοριτσιών στην Ελλάδα.
Οι Ελληνίδες μάνες ειδικότερα οι της παλιάς γενιάς, ανάθρεψαν τα αγόρια τους ξεχωριστά. Κάτι σαν αυτό που λένε στην Κρήτη, έχω δυο κορίτσια και ένα παιδί (παιδί είναι μόνο το αγόρι). Η αλληλεξάρτηση μάνας και γιου μοναδική. Η μάνα πάνω από το αγόρι σε όλα τα επίπεδα. Η μάνα αποφάσιζε για την γυναίκα που θα παντρευτεί, εξάλλου καμία γυναίκα δεν ήταν αρκετά επαρκής για να σταθεί στο πλευρό του κανακάρη της. Η μάνα αποφάσιζε για το που θα μείνει το παιδί με την γυναίκα του. Η μάνα πάντα έφτιαχνε καλύτερα τον μουσακά από ότι η σύζυγος, η μάνα πάντα είχε τον πρώτο λόγο στο ζευγάρι. Δεν έκανε παιδιά το ζευγάρι, «αυτή φταίει, η στέρφα». Διαφύλαττε τη σχέση της με τον γιό της no matter what!
Κάπως έτσι γίνεται και με τα βαφτίσια. Το πρώτο παιδί που θα γεννηθεί πρέπει οπωσδήποτε να πάρει το όνομα ή της μητέρας ή του πατέρα του συζύγου. Θα μου πείτε, αυτά συνέβαιναν παλιά. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν έχουν αλλάξει και τόσο. Ας μην κρυβόμαστε. Βαφτίσεις δεν έχουν γίνει διότι τσακώθηκε η νύφη με την πεθερά μέσα στην εκκλησία, μανάδες δεν μιλάνε στους γιους τους επειδή αυτοί σήκωσαν κεφάλι και πάνε κόντρα στην μανούλα.
Οι Ελληνίδες μάνες με τα αγόρια τους έχουν ένα κόλλημα. Ακόμα και αυτές οι μάνες που αποκαλούν τον εαυτό τους «μοντέρνες» και πιστέψτε με έχω άπειρα παραδείγματα γύρω μου. Όχι στο κορίτσι, ναι στο αγόρι. Έτσι ενηλικιώνονται κάνουν οικογένεια και η γυναίκα τους πρέπει να αναλάβει και τον ρόλο της μάνας του συζύγου. «Πάρε τηλέφωνο την μάνα μου να σου πει πως φτιάχνουν το κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες». Το τηλέφωνο χτυπά, άσχετες ώρες ακόμα και αργά το βράδυ για να μάθει η μαμά τι κάνει ο γιος της, αν και είχαν μιλήσει το πρωί για καλημέρα το μεσημέρι και το απόγευμα. Ο γιος βέβαια, κοντά στα πενήντα, δίνει πλήρη αναφορά.
Επεμβατική με τον τρόπο της, χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα. Τα συναισθήματα» Με ξέχασες τώρα που παντρεύτηκες! Είσαι καλά; Ανησύχησα…».
Έτσι εμείς αναλαμβάνουμε και τον ρόλο της μανούλας τους. Όχι δεν είναι κακό. Τους ανθρώπους που αγαπάμε τους φροντίζουμε, τους προσέχουμε νοιαζόμαστε για αυτούς, χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
Όμως μήπως κατά βάθος προσπαθούμε να πάρουμε τον ρόλο της μάνας του άντρα μας ώστε κάποια στιγμή να κοπεί ο ομφάλιος λώρος; Μήπως βλέπουμε ότι ο άντρας μας πρέπει πια να ανεξαρτητοποιηθεί και να ενηλικιωθεί;
SuperMomRocks 