Σοκ έχει προκαλέσει η ιστορία της εννιάχρονης από τα Ιωάννινα η οποία λόγω του ανηλεούς bullying που υπέστη υποχρεώθηκε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση προκειμένου να σταματήσουν οι επιθέσεις σε βάρος της για τα αυτιά της.

Η Εφη, η μητέρα της μικρής μίλησε στο protothema.gr και εξήγησε τους λόγους που την οδήγησαν να καταγγείλει το περιστατικό αλλά και να προχωρήσει σε αυτή τη λύση προκειμένου να εξασφαλίσει την ηρεμία της κόρης της.

«Η οικογένεια μου κι εγώ περάσαμε έναν Γολγοθά. Το κοριτσάκι μου είναι 9,5 ετών τώρα και για ένα ολόκληρο σχολικό έτος ζούσε έναν εφιάλτη από ένα άλλο αγοράκι, μεγαλύτερης τάξης. Όταν το κοριτσάκι μου γεννήθηκε τα αυτάκια του είχαν μέγεθος αρκετά μεγαλύτερο από το φυσιολογικό και για τον λόγο αυτό άρχισαν να το κοροϊδεύουν στο σχολείο. Εκείνο το συγκεκριμένο αγοράκι, λοιπόν, την κορόιδευε συνέχεια. Της έλεγε είσαι «ο Ντάμπο το ελεφαντάκι», είσαι μια «τσιγγάνα, γύφτισσα» και της φώναζε με επιφωνήματα «ουουουοουου» και τον άκουγαν και τα αλλά παιδιά και το παιδί μου γινόταν ο περίγελος του σχολείου. Επίσης, πολλές φορές την είχε χτυπήσει στα αυτιά της. Ο αδερφός της που είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος από τη κόρη μου, σήμερα είναι 11 ετών, τα έβλεπε όλα αυτά στο σχολείο και έπαιρνε την αδερφούλα του αγκαλιά και της έλεγε συνέχεια «μην κλαις». Είχαμε αρρωστήσει όλοι οικογενειακώς» καταγγέλλει η μητέρα.

Μάλιστα, παρά το γεγονός ότι απευθύνθηκε στον διευθυντή του σχολείου, το πρόβλημα δεν λύθηκε. «Πήγα στον διευθυντή, μια, δυο, τρεις φορές. Έκανε παρατήρηση και μέχρι εκεί. Όταν το πρωί ξυπνούσε το παιδί και ερχόταν η ώρα να την πάω στο σχολείο, την έπιανε πόνος και σφίξιμο στο στομάχι, την έβλεπα που βούρκωναν τα ματάκια της. Δεν ήθελε να πηγαίνει σχολείο, δεν ήθελε να πιάνει τα μαλλιά της κοτσίδα και λυμένα που τα είχε τα μαλλιά της πάλι τα αυτάκια της φαίνονταν. Έφτασα στο σημείο να την πηγαίνω σε ψυχολόγο. Πάντα είχαμε στην άκρη του μυαλού μας κι εγώ και ο πατέρας της να  πάμε να της κάνουμε πλαστική στα αυτιά αλλά ήθελα να το κάνει αυτό μόνη της όταν θα μεγάλωνε και όχι από τώρα. Από την άλλη δεν ήθελα να της αλλάξω σχολείο γιατί εκεί είχε τις φίλες της, είχε τη σχολική του σειρά και δεν ήθελα να της τα αλλάξω όλα. Τελικά, πήραμε την απόφαση για χειρουργείο. Το παιδί στην αρχή φοβήθηκε αλλά έπρεπε και ήθελε και αυτή να το κάνει. Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Είναι μια επώδυνη εγχείριση. Της έκαναν ολική νάρκωση. Μετά για 15 με 20 μέρες πονούσε και της δίναμε παυσίπονα για να σταματήσουν οι πόνοι. Στη συνέχεια έπρεπε να πάει σχολείο. Εκείνο το διάστημα πήγαινε με τους επιδέσμους στο κεφάλι. Φορούσε τους επιδέσμους, κοιμόταν και διάβαζε με τους επιδέσμους στο κεφάλι. Μετά φορούσε κορδέλα στα μαλλιά της για να μην φαίνονται. Εκείνες τις ημέρες δεν την πείραζε κανείς και νομίζαμε ότι το μαρτύριο μας τελείωσε. Δυστυχώς, όμως, τα πειράγματα συνεχίστηκαν και μετά το χειρουργείο. Πάλι οι ίδιες κοροϊδίες… Περάσαμε πολύ δύσκολα» θυμάται.

Η οικογένεια αποφάσισε να αλλάξει σχολείο στην μικρή αφού το bullying συνεχιζόταν και μετά την πλαστική επέμβαση. «Φέτος, αλλάξαμε σχολείο γιατί η κατάσταση είχε ξεφύγει. Τώρα είναι σε ένα καλύτερο σχολείο, με έναν πιο υπεύθυνο διευθυντή και τη βλέπω χαρούμενη. Εγώ σαν Έφη έχω κάποιες ενοχές μέσα μου γιατί νιώθω ότι δεν το κυνήγησα όσο θα έπρεπε το θέμα με το παιδί μου. Ήμουν ευγενική με τον διευθυντή, δεν τσακώθηκα ποτέ, δεν μίλησα ποτέ με τους γονείς του παιδιού που κορόιδευαν τη κορούλα μου, γιατί δεν ήθελα σαν οικογένεια να φτάσουμε στα άκρα. Περάσαμε τον Γολγοθά μόνοι μας».

Πηγή: www.athensvoice.gr

Στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Stanford, μια ομάδα κορυφαίων ερευνητών μελετά εδώ και χρόνια την αλληλεπίδραση ανάμεσα στο κοινωνικό περιβάλλον, το νου, τον εγκέφαλο και το σώμα, προκειμένου να καταλάβει με ποιους τρόπους η μοναξιά, το άγχος ή η ανθρώπινη συνύπαρξη και η υποστήριξη μπορούν να επηρεάσουν την υγεία.

Ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας David Spiegel δήλωσε πρόσφατα ότι το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άντρας για την υγειά του, είναι να βρει μια σύντροφο και να παντρευτεί. Μια γυναίκα, το καλύτερο που έχει να κάνει για να προστατέψει την υγεία της είναι να καλλιεργεί και να φροντίζει τη σχέση με τις φιλενάδες της. Όλοι στο ακροατήριο γέλασαν. Όμως ο Dr. David Spiegel σοβαρολογούσε. Η φράση του συνόψιζε τα ερευνητικά αποτελέσματα μιας ολόκληρης δεκαετίας.

Ήδη από το 2002, αρκετοί ερευνητές μελετούν τη σημασία της γυναικείας φιλίας. Αρχικά αντίστοιχες έρευνες έμοιαζαν να αναζητούν το αυτονόητο και αντιμετωπίζονταν με ειρωνεία. Όλοι ξέρουν ότι για τις γυναίκες, οι φίλες είναι οι πιο «σημαντικοί άλλοι».

Ξέρουν επίσης ότι οι γυναίκες συνδέονται με τρόπο διαφορετικό από εκείνον των αντρών, ότι επικοινωνούν διαφορετικά, αγαπούν διαφορετικά, βλέπουν τον κόσμο με άλλο μάτι. Η επιστήμη απέδειξε (σε μια έρευνα – σταθμό από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες – UCLA) ότι ο γυναικείος εγκέφαλος αντιδρά στο άγχος παράγοντας οξυτοκίνη -την περιβόητη «ορμόνη της αγάπης». Χάρη σε αυτήν, η αντίδραση «πολεμάω ή φεύγω» (fight or flight) μαλακώνει κι έτσι η γυναίκα αποφεύγει τις δύο ακραίες συμπεριφορές και αντιδρά πιο ήπια. Η οξυτοκίνη είναι αυτή που προσφέρει το βιολογικό κίνητρο στις γυναίκες να συνυπάρχουν με άλλες

γυναίκες και επίσης να φροντίζουν τα παιδιά τους.

Επιπλέον, ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο συνδέονται και συνυπάρχουν οι γυναίκες τις βοηθά να αντιμετωπίζουν το άγχος και πολύ δύσκολες δοκιμασίες στη ζωή τους. Ο ποιοτικός χρόνος που έχει μια γυναίκα με τις φίλες της προκαλεί στον οργανισμό της, την παραγωγή περισσότερης σεροτονίνης, ενός νευροδιαβιβαστή που βοηθά στην καταπολέμηση της κατάθλιψης και δημιουργεί ένα αίσθημα ευεξίας.

Οι γυναίκες μοιράζονται συναισθήματα, ενώ οι άντρες δημιουργούν σχέσεις με άξονα τις δράσεις τους. Είναι εξαιρετικά σπάνιο για έναν άντρα να καθίσει να μιλήσει με τους φίλους του για το πώς αισθάνεται ή για το πώς πάνε τα πράγματα στη ζωή του. Θα μιλήσει για τον αθλητισμό, για τα αυτοκίνητα, για το ψάρεμα, για το στρατό…

Οι γυναίκες αυτό είναι που κάνουν μεταξύ τους. Ανοίγουν την ψυχή τους και μοιράζονται. Με τις φίλες, με τις αδερφές, με τις μαμάδες τους… Οι επιστήμονες τώρα ξέρουν ότι αυτός ο χρόνος που περνάνε οι γυναίκες μαζί με άλλες γυναίκες είναι τόσο σημαντικός για την υγεία και τη φυσική τους κατάσταση, όσο το τρέξιμο

και η άθληση γενικότερα.

«Τείνουμε να πιστεύουμε ότι φροντίζουμε το σώμα μας όταν γυμναζόμαστε και να θεωρούμε ότι είναι χαμένος, μη παραγωγικός ο χρόνος που περνάμε απλά για να είμαστε με τους φίλους μας». Η επιστημονική έρευνα αποδεικνύει το μεγάλο λάθος και τονίζει ότι, στην πραγματικότητα, η αδυναμία ενός ανθρώπου να δημιουργεί και να διατηρεί ποιοτικές διαπροσωπικές σχέσεις, όπου μοιράζεται τα συναισθήματά του, είναι το ίδιο καταστροφική για την υγεία όσο το κάπνισμα.

Εμπρός λοιπόν, να επενδύσουμε ξανά χρόνο και φροντίδα στις παρέες των γυναικών! Κάνουν καλό στην υγεία!

Πηγή: fe-mail.gr

w.newsbeast.gr