«Πρώτα πήρα την αστυνομία. Ήρθαν, ψάξαμε, είδαμε ότι υπήρχε μωρό. Κάλεσαν την Πυροσβεστική και το ΕΚΑΒ. Ήρθαν και έβγαλαν το μωρό…ευτυχώς ήταν ζωντανό» περιγράφει ένοικος της πολυκατοικίας.

Η 26χρονη μητέρα του νεογνού, που έχει άλλα τέσσερα παιδιά, τρία κοριτσάκια και ένα αγόρι σύμφωνα με τους γείτονες, έκανε και εκείνη την έκπληκτη. «Φώναζε, έκλαιγε… έλεγε μωρό είναι;» δηλώνει γείτονας.

Από την πρώτη στιγμή οι αστυνομικοί αναζητούσαν την μητέρα στην πολυκατοικία.  Λίγη ώρα αργότερα αποκαλύφθηκε η αλήθεια.

Ωστόσο, αυτό που διεγείρει ερωτήματα είναι τι οδήγησε μια μάνα σε αυτή την πράξη…

Της Δέσποινας Ρούσσου

Δυο ροζ γραμμούλες σου επιβεβαιώνουν ότι ένα  μικροσκοπικό ανθρωπάκι μεγαλώνει μέσα στην κοιλίτσα σου … Λίγο μετά το έχεις αγκαλιά στο μαιευτήριο και ξαφνικά το ακούς να σε λέει «μαμά». Το κρατάς στα πρώτα του βήματα, του μαθαίνεις να κρατάει τις μπογιές, του διαβάζεις παραμύθια, το νανουρίζεις σιγοτραγουδώντας, προσπαθείς μέσα από τη φύση να του μάθεις τον κόσμο και ξαφνικά έρχεται εκείνη η στιγμή που βάζεις μια υπογραφή για να πάει παιδικό σταθμό….

Τα συναισθήματα πολλά και ανάμεικτα. Το κοιτάς που τρέχει ανέμελο στο σπίτι έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο, χαμογελάς καμαρώνεις και χαίρεσαι που ο σπόρος σου μεγάλωσε και βγήκε από τις φτερούγες σου.  Ή μήπως δεν χαίρεσαι;   όχι , όχι χαίρεσαι…  απλά νοσταλγείς τις στιγμές που ήταν λίγο πιο μικρό και νιώθεις ότι ο χρόνος περνάει από πάνω τους τόσο γρήγορα.  Πέρυσι έκλαιγε γιατί ήθελε αγκαλιά και τώρα σχεδόν το παρακαλάς για μια αγκαλίτσα και ζητιανεύεις για ένα φιλάκι…

«Μεγάλωσε»  μουρμουρίζεις, θα πάει και σχολείο, θα κάνει φίλους και θα  δει μια μικρογραφία της ζωής που τον περιμένει εκτός σπιτιού. Θα δει πόσο σκληρός είναι ο κόσμος… Πας να χαμογελάσεις και ξαφνικά ο πανικός σε κυριεύει. Κι αν τα παιδάκια του πουν κάτι και το πληγώσουν?  Κι αν η δασκάλα δεν το δει αυτό για να το διορθώσει; Κι αν… Κι αν…  Κι αν… Μέσα σε όλο αυτό σου περνάει από το μυαλό να το αφήσεις και φέτος σπίτι. » Και τι έγινε; Ας πάει του χρόνου», σκέπτεσαι αλλά η επόμενη σκέψη σε προσγειώνει αφού και του χρόνου το ίδιο θα νιώθεις. Άσε που όσο πιο μεγάλο είναι τόσο πιο δύσκολα προσαρμόζεται…

Σερφάρεις στο διαδίκτυο. Ευτυχώς υπάρχουν άπειρες μαμαδοσελίδες.  Ανοίγεις αρκετές και μέσα στα πρόσφατα άρθρα τους διαβάζεις για σχολεία κάθε είδους και για όλες τις τσέπες. Μαθαίνεις και για τα καλοκαιρινά σχολεία. Εκεί που βιάζεσαι να αναρωτηθείς ποιος θα έστελνε το παΐδι του σε καλοκαιρινό σχολείο ανακαλύπτεις ότι είναι κάτι σαν κατασκήνωση…   Ρουφάς το ένα άρθρο μετά το άλλο όπως ένας χωρισμένος ρουφάει τα ποτά σε ξενύχτι.   Κάπου εκεί συναντάς μαμάδες χαλαρές και κουλ, μαμάδες που μοιράζονται τις εμπειρίες τους, μαμάδες με τις ίδιες ανησυχίες που σκέφτονται σαν εσένα, μαμάδες που δεν έχουν καμία χείρα βοήθειας και που τους καλοκαιρινούς μήνες επέλεξαν ένα καλοκαιρινό σχολείο, μαμάδες που χαμογελάνε με τον πανικό σου γιατί τον έχουν περάσει και ξέρουν και μαμάδες που απλώς γελούν με τις σκέψεις σου γιατί δεν τις συμμερίζονται, δεν τις καταλαβαίνουν. Μέσα από όλο τον διαδικτυακό περίπατο διαβάζεις πολλά και αντιλαμβάνεσαι ακόμα περισσότερα…

Κλείνεις τον υπολογιστή αναστενάζεις και αναφωνείς  ΄΄Είστε κι εσείς οι μαμάδες που όταν έκλεισαν τα σχολεία πανικοβληθήκατε για το που θα αφήσετε τα παιδιά σας, είμαστε κι εμείς οι μαμάδες που έχουμε πανικοβληθεί στην ιδέα ότι θα πάνε σχολείο”. Εκεί κάπου στη μέση της μητρικής μας διαδρομής θα συναντηθούμε όλες κάποια μέρα. Είμαι σίγουρη…

Πηγή:www.babyads.gr