«Πρώτα πήρα την αστυνομία. Ήρθαν, ψάξαμε, είδαμε ότι υπήρχε μωρό. Κάλεσαν την Πυροσβεστική και το ΕΚΑΒ. Ήρθαν και έβγαλαν το μωρό…ευτυχώς ήταν ζωντανό» περιγράφει ένοικος της πολυκατοικίας.

Η 26χρονη μητέρα του νεογνού, που έχει άλλα τέσσερα παιδιά, τρία κοριτσάκια και ένα αγόρι σύμφωνα με τους γείτονες, έκανε και εκείνη την έκπληκτη. «Φώναζε, έκλαιγε… έλεγε μωρό είναι;» δηλώνει γείτονας.

Από την πρώτη στιγμή οι αστυνομικοί αναζητούσαν την μητέρα στην πολυκατοικία.  Λίγη ώρα αργότερα αποκαλύφθηκε η αλήθεια.

Ωστόσο, αυτό που διεγείρει ερωτήματα είναι τι οδήγησε μια μάνα σε αυτή την πράξη…

Της Δέσποινας Ρούσσου

Δυο ροζ γραμμούλες σου επιβεβαιώνουν ότι ένα  μικροσκοπικό ανθρωπάκι μεγαλώνει μέσα στην κοιλίτσα σου … Λίγο μετά το έχεις αγκαλιά στο μαιευτήριο και ξαφνικά το ακούς να σε λέει «μαμά». Το κρατάς στα πρώτα του βήματα, του μαθαίνεις να κρατάει τις μπογιές, του διαβάζεις παραμύθια, το νανουρίζεις σιγοτραγουδώντας, προσπαθείς μέσα από τη φύση να του μάθεις τον κόσμο και ξαφνικά έρχεται εκείνη η στιγμή που βάζεις μια υπογραφή για να πάει παιδικό σταθμό….

Τα συναισθήματα πολλά και ανάμεικτα. Το κοιτάς που τρέχει ανέμελο στο σπίτι έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο, χαμογελάς καμαρώνεις και χαίρεσαι που ο σπόρος σου μεγάλωσε και βγήκε από τις φτερούγες σου.  Ή μήπως δεν χαίρεσαι;   όχι , όχι χαίρεσαι…  απλά νοσταλγείς τις στιγμές που ήταν λίγο πιο μικρό και νιώθεις ότι ο χρόνος περνάει από πάνω τους τόσο γρήγορα.  Πέρυσι έκλαιγε γιατί ήθελε αγκαλιά και τώρα σχεδόν το παρακαλάς για μια αγκαλίτσα και ζητιανεύεις για ένα φιλάκι…

«Μεγάλωσε»  μουρμουρίζεις, θα πάει και σχολείο, θα κάνει φίλους και θα  δει μια μικρογραφία της ζωής που τον περιμένει εκτός σπιτιού. Θα δει πόσο σκληρός είναι ο κόσμος… Πας να χαμογελάσεις και ξαφνικά ο πανικός σε κυριεύει. Κι αν τα παιδάκια του πουν κάτι και το πληγώσουν?  Κι αν η δασκάλα δεν το δει αυτό για να το διορθώσει; Κι αν… Κι αν…  Κι αν… Μέσα σε όλο αυτό σου περνάει από το μυαλό να το αφήσεις και φέτος σπίτι. » Και τι έγινε; Ας πάει του χρόνου», σκέπτεσαι αλλά η επόμενη σκέψη σε προσγειώνει αφού και του χρόνου το ίδιο θα νιώθεις. Άσε που όσο πιο μεγάλο είναι τόσο πιο δύσκολα προσαρμόζεται…

Σερφάρεις στο διαδίκτυο. Ευτυχώς υπάρχουν άπειρες μαμαδοσελίδες.  Ανοίγεις αρκετές και μέσα στα πρόσφατα άρθρα τους διαβάζεις για σχολεία κάθε είδους και για όλες τις τσέπες. Μαθαίνεις και για τα καλοκαιρινά σχολεία. Εκεί που βιάζεσαι να αναρωτηθείς ποιος θα έστελνε το παΐδι του σε καλοκαιρινό σχολείο ανακαλύπτεις ότι είναι κάτι σαν κατασκήνωση…   Ρουφάς το ένα άρθρο μετά το άλλο όπως ένας χωρισμένος ρουφάει τα ποτά σε ξενύχτι.   Κάπου εκεί συναντάς μαμάδες χαλαρές και κουλ, μαμάδες που μοιράζονται τις εμπειρίες τους, μαμάδες με τις ίδιες ανησυχίες που σκέφτονται σαν εσένα, μαμάδες που δεν έχουν καμία χείρα βοήθειας και που τους καλοκαιρινούς μήνες επέλεξαν ένα καλοκαιρινό σχολείο, μαμάδες που χαμογελάνε με τον πανικό σου γιατί τον έχουν περάσει και ξέρουν και μαμάδες που απλώς γελούν με τις σκέψεις σου γιατί δεν τις συμμερίζονται, δεν τις καταλαβαίνουν. Μέσα από όλο τον διαδικτυακό περίπατο διαβάζεις πολλά και αντιλαμβάνεσαι ακόμα περισσότερα…

Κλείνεις τον υπολογιστή αναστενάζεις και αναφωνείς  ΄΄Είστε κι εσείς οι μαμάδες που όταν έκλεισαν τα σχολεία πανικοβληθήκατε για το που θα αφήσετε τα παιδιά σας, είμαστε κι εμείς οι μαμάδες που έχουμε πανικοβληθεί στην ιδέα ότι θα πάνε σχολείο”. Εκεί κάπου στη μέση της μητρικής μας διαδρομής θα συναντηθούμε όλες κάποια μέρα. Είμαι σίγουρη…

Πηγή:www.babyads.gr

Κείμενο: Ρομίνα Ξύδα

Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα ότι συνόδευα τα παιδιά μου στο σχολείο των ονείρων μου, ανάμεσα σε μαμάδες-ξωτικά που μιλούσαν αλλόκοτες γλώσσες σέρνοντας από το χέρι τους τούς ηγέτες τού αύριο. Το στόμα τους ξέβραζε χρήμα· το ίδιο και η ματιά τους. Σαν τον Μίδα, τον βασιλιά της Φρυγίας, οτιδήποτε άγγιζαν γινόταν χρυσός: τα λουλούδια, τα δέντρα, τα φαγητά, το νερό, οι πίνακες, τα θρανία, τα ίδια τους τα παιδιά. Άρχισα να τρέχω σαν τρελή με τα μικρά στην αγκαλιά και την ανάσα κομμένη. Και τότε, κατάφερα επιτέλους να ξυπνήσω…  

«Και γιατί θέλετε να γράψετε τα παιδιά στο σχολείο μας;» με ρωτάει στο τηλέφωνο η γραμματέας. Οσμίζομαι πως στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκεται ένα αντίγραφο πωλήτριας χαϊκλασάτης μπουτίκ, που αν δεν διαθέτεις φραγκάτο όνομα και τουπέ μεγατόνων σε πετάει έξω από την «παράγκα», όπως ακριβώς την Julia Roberts στο Pretty Woman. Διαισθάνομαι πως η αλήθεια μου, που έγκειται αποκλειστικά στην αναγκαιότητα του να γυρνάνε τα παιδιά στο σπίτι αργά το απόγευμα –ταϊσμένα, διαβασμένα και «φροντισμένα» με αγγλικά, γαλλικά, πιάνο, μπαλέτο και καράτε, γιατί δεν έχω ούτε ελεύθερο χρόνο ούτε ελεύθερους ανθρώπους– θα την κάνει να μου κλείσει μανιασμένα το τηλέφωνο στη μούρη. Αποφεύγω να της απαντήσω καταφέρνοντας να κλείσω το πολυπόθητο ραντεβού για ένα μήνα μετά: «Πιο πριν δεν μπορούμε, κυρία μου, έχουμε πολλά ραντεβού. Αρχές Μαρτίου μπορείτε;» Μπορώ. Βαδίζω στους καταπράσινους κήπους του εκπαιδευτηρίου των ονείρων μου με βήμα γοργό, μην και αργήσω στο ραντεβού και η wanna be director, που η καρέκλα της γραμματείας την κάνει να αισθάνεται τουλάχιστον ως μία εκ των ιδιοκτητών, σηκώσει φρύδι και με επιπληκτικό νεύμα μού δείξει, αντί για την πόρτα της διευθύντριας, εκείνη της εξόδου. Πού και πού κοντοστέκομαι. Στην πισίνα, στο γήπεδο του ποδοσφαίρου, στο τερέν του τένις, στην καντίνα-υπερπαραγωγή, ένα παιδί σε προαύλιο ξένο που θέλει να πιαστεί από τη φούστα της μαμάς του παρακαλώντας την να του αλλάξει σχολείο. Τινάζω από μέσα μου τις απλοϊκές αρχές μου, οπλίζομαι με τη σκέψη του«καλύτερου αύριο για τα δικά μου παιδιά» και θρονιάζομαι ανάμεσα σε δέκα μαμάδες που βρίσκονται εκεί για τον ίδιο ακριβώς λόγο: το καλύτερο μέλλον των δικών τους παιδιών.
Μόνο που το τελευταίο το αντιλαμβάνονται με έναν εκ διαμέτρου αντίθετο τρόπο από τον δικό μου: «Ξέρεις, αυτήν τη χρονιά, θα ζητήσω να βάλουν το παιδί στο τμήμα των… σταρ. Δεν είναι κι άσχημο να έχεις στα πάρτι σου μια ηθοποιό κι έναν τραγουδιστή», λέει η μία. «Εγώ, πάλι, προτιμώ να κάνει παρέα με τον γιο του υπουργού. Καταλαβαίνεις ποιον εννοώ. Ποτέ δεν ξέρεις τι μας ξημερώνει», κόβει η δεύτερη. «Η καλύτερη προοπτική για τα παιδιά είναι να μπουν στην κλίκα με τα παιδιά των εφοπλιστών. Αν μη τι άλλο, αύριο-μεθαύριο το ένα θα υποστηρίζει το άλλο», ράβει η τρίτη. Στην κουβέντα τους τρυπώνουν βίλες, σκάφη, ταξίδια, λούσα και μεγαλεία σε έναν τρελό αγώνα επιδειξιμανίας. Μεμιάς νιώθω σαν παιδί που περισσεύει. Παρείσακτη και αποσυνάγωγη ανάμεσα σε δέκα νεόπλουτες που ταΐζουν τα παιδιά τους χρήματα, ποτίζουν τα παιδιά τους χρήματα, ντύνουν τα παιδιά τους χρήματα, σπουδάζουν τα παιδιά τους χρήματα, ποντάρουν στα παιδιά τους χρήματα. Η επαφή μαζί τους με κάνει να αισθάνομαι σαν κι αυτές κατεδαφίζοντας μέσα μου κάθε έννοια ελευθερίας, απλότητας, ταπεινότητας. Σήμερα είμαι μία από αυτές. Μία ψυχωσική, μία ανόητη, που πιστεύει ότι το μέλλον των παιδιών της εξαγοράζεται με ένα «καλό» σχολείο, «ξεπουλιέται» σε μία επώνυμη παρέα, εξαργυρώνεται έναντι μερικών χιλιάδων ευρώ. Σήμερα, είμαι ίδια με αυτές. Μία κότα υστεροφημίας, έτοιμη να θυσιάσει τα παιδιά της στον βωμό των ψώνιων. Το μυαλό μου κατακλύζεται από  δεκάδες παραδείγματα παιδιών που τελείωσαν σχολεία χωρίς γαλαζοπράσινες πισίνες και πράσινα άλογα, καταφέρνοντας το ακατόρθωτο: την πρωτιά παντού και την ισορροπία στα πάντα.
Όπως η φίλη μου η Μαρία, που μπήκε πρώτη στη Φιλοσοφική σχολή Αθηνών και σήμερα διδάσκει στο Παρίσι, όπως ο γείτονάς μου ο Κώστας, που είναι ένας από τους καλύτερους παιδίατρους της Αθήνας, όπως ο πιτσιρικάς Δημήτρης Αλέτρας από το 10ο Γενικό Λύκειο Λάρισας, που αναδείχθηκε πρόσφατα χρυσός ολυμπιονίκης στην Εθνική Μαθηματική Ολυμπιάδα. Τέτοια παιδιά ονειρεύομαι κι αυτούς τους ενήλικες θαυμάζω. Τέτοια παιδιά θέλω να πλάσω κι αυτή η ενήλικη χαίρομαι να είμαι. Όλες εμείς οι μαμάδες που πασχίζουμε για το «καλύτερο» θα πρέπει να καταλάβουμε πως το καλύτερο των παιδιών μας, των παιδιών όλου των κόσμου, κρύβεται μέσα τους και πως εμείς οφείλουμε απλώς να το φέρουμε στην επιφάνεια όχι πληρώνοντας χαϊκλασάτα σχολεία, αλλά «κλέβοντας» και χαρίζοντάς τους χρόνο από τον δικό μας. Η ανέξοδη, αλλά ταυτόχρονα πανάκριβη ενασχόλησή μας μαζί τους είναι ο μόνος τρόπος για να τα δούμε έτσι όπως ακριβώς τα ονειρευόμαστε: ευτυχισμένα και επιτυχημένα σε όλα τους και, το κυριότερο, απαλλαγμένα από τα κόμπλεξ που μπορεί να τα φορτώσει ένα σχολείο, στο οποίο τους συμμαθητές τους δεν τους πηγαίνει στο σχολείο η μαμά αλλά ο σοφέρ, και που η «πισίνα είναι η προέκταση της μπανιέρας μας, χρυσή μου». Ναι. Το άκουσα κι αυτό και ανατρίχιασα. Όχι με την κυρία που το ξεστόμισε, αλλά με τη δική μου βλακεία που τόλμησα να μπω στον πειρασμό να κάνω την κόρη μου μία από αυτές: φαντασμένα κενή και αφάνταστα κούφια. Η αντιπαθητική γραμματέας έρχεται προς το μέρος μου και με ανασηκωμένο φρύδι με ενημερώνει ότι η διευθύντρια είναι έτοιμη να με δεχθεί. Ανασηκώνω το δικό μου ακόμη ψηλότερα και της λέω πως δεν ενδιαφέρομαι. Πως θα βρω καλύτερο σχολείο για τα δικά μου παιδιά. Πιο γήινο, πιο αληθινό, πιο ταπεινό, με προσιτούς ανθρώπους, αληθινούς γονείς και πολύχρωμα παιδιά χωρίς κολλαριστό μονόγραμμα στο πέτο και προπληρωμένο μέλλον. Άλλωστε όπως έλεγε και ο αγαπημένος μου Μαρκ Τουέιν «Ποτέ δεν επέτρεψα στο σχολείο να αναμειχθεί με την εκπαίδευσή μου…» 

Πηγή: www.talcmag.gr

Όταν είμαστε παιδιά συνεχώς παίζαμε και διαβάζαμε για το σχολείο, αλλά πολλοί από εμάς δεν φανταζόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε που μπορούμε να κάνουμε αυτά τα πράγματα, απλά επειδή έχουμε γεννηθεί αρτιμελείς.

Ο Tiyo Satrio είναι ένα 11χρονο αγόρι από την Ινδονησία που γεννήθηκε χωρίς άκρα. Έχει πλέον προσαρμοστεί στην καθημερινότητά του. Μπορεί και γράφει με το στόμα του και παίζει ηλεκτρονικά παιχνίδια ξαπλώνοντας πάνω στο τηλεχειριστήριο.

Η δύναμη της θέλησής για ζωή είναι μεγάλη και μπορεί να καταφέρει τα περισσότερα και μόνος του. Δείτε την εκπληκτική ιστορία του στο βίντεο που ακολουθεί:

Πηγή: www.newsitamea.gr

Κείμενο: Δήμητρα Τριανταφύλλου

Η κρίση και η υιοθέτηση μιας new age αντίληψης περί μη παρεμβατικού τοκετού ξαναδείχνουν στις υποψήφιες μαμάδες την πόρτα των δημόσιων μαιευτηρίων. Το Ταλκ συζητά με μια γυναίκα για την εμπειρία της στο ιδιωτικό και το δημόσιο μαιευτήριο και  φτιάχνει τη δική του λίστα με τα θετικά και τα αρνητικά ενός «δημόσιου» και ενός «ιδιωτικού» τοκετού.  

Το crash test της μαμάς

Η ιστορία όπως μου τη διηγήθηκε η Μαρία, 33 χρόνων, free lancer διαφημίστρια σήμερα.

«Το πρώτο μου μωρό το γέννησα σε ιδιωτικό μαιευτήριο βεβαίως. Μπορεί να βρισκόμασταν στο 2012, μεσούσης της κρίσης, αλλά παραδόξως το καλό μου ταμείο δεν το είχε ακόμα ‘‘καταπιεί’’ ο ΕΟΠΥΥ και τα χρήματα που έδινε αυτό το καλό ταμείο έφταναν για να πληρωθεί το… ιλουστρασιόν μαιευτήριο ενώ κάλυπταν κι ένα μεγάλο μέρος της πληρωμής του γιατρού. Το μωρό μου κι εγώ θα αντικρίζαμε παστέλ φρεσκοβαμμένους τοίχους κι ένα ευχάριστο περιβάλλον που θα ακτινοβολούσε αισθητική και… χρήμα. Άλλωστε, σκεφτόμουν, το ιδιωτικό μαιευτήριο διαπιστεύει και τη θέση μας – δεν βρισκόμαστε στον πάτο του βαρελιού της κοινωνίας. Ακόμα καλά κρατάμε. Στο δεύτερο μωρό είχα αλλάξει τελείως μυαλά κι ας είχε μεσολαβήσει μόλις ενάμισης χρόνος. Το έχει αυτό η ελληνική κρίση – οι αλλαγές εμφανίζονται στη ζωή μας με τρομερή βιαιότητα. Αυτήν τη φορά θα έπρεπε να πληρώσω 2.500 ευρώ από την τσέπη μου (σ.σ. από 1.100 έως 1.300 ευρώ για το νοσοκομείο κι άλλα 1.300 για παρακολούθηση στην εγκυμοσύνη και για τον τοκετό τον γιατρό) για να γεννήσω το δεύτερο μωρό και η αλήθεια είναι ότι ζοριζόμουν να το αποδεχτώ ως γεγονός. Πήρα χαρτί και μολύβι και τα έβαλα όλα κάτω ψύχραιμα. Πόσο ευχαριστημένη έμεινα από το ιδιωτικό μαιευτήριο αναρωτήθηκα κι άρχισα να σημειώνω τις σκέψεις μου στη λίστα με τα συν και τα πλην. Στα συν έβαλα: καθαρό, ευχάριστο περιβάλλον, τέλειο φαγητό, άμεση ανταπόκριση των μαιών στα καλέσματά μου για βοήθεια σε όποιο θέμα τη χρειάστηκα, γενικώς μια πριγκιπική αίσθηση όσον αφορά τις παροχές, αλλά και ξεκούραση όσον αφορά το θέμα της φροντίδας του παιδιού – αλλαγή πάνας, μπάνιο κ.ο.κ. Στα πλην όμως μαζεύτηκαν μπόλικες παρατηρήσεις: πολύ μικρή αίθουσα ωδινών, για δύο μάλιστα επίτοκους με ένα παραβάν ανάμεσά τους για χώρισμα. Τώρα που ξεδιπλώνω όλες τις στιγμές στο κεφάλι μου βλέπω τα εξής: τις ωκυτοκίνες να μπαίνουν στον ορό ευθύς εξαρχής χωρίς δεύτερη κουβέντα, το απόλυτο ξάπλωμα να επιβάλλεται από την αρχή και στο τέλος τη μαία να τσακώνεται με τον γιατρό πάνω από το κεφάλι μου για το αν τελικά έπρεπε να με αφήσουν να σπρώξω κι άλλο. Όλες αυτές οι πολλές μαζεμένες στιγμές οδήγησαν σε άσχημες αναμνήσεις ανεπίτρεπτες για μια γυναίκα που ζει μια κορυφαία στιγμή στη ζωή της (και για ένα μαιευτήριο που πληρώνεται αδρά για να φέρει την αποστολή του εις πέρας). Τέλος λοιπόν, η πριγκιπική αίσθηση που έβαλα στα συν είχε σχεδόν ένα χυδαίο κόστος αν σκεφτεί κανείς ότι τα δύο depon που ζήτησα για τον πονοκέφαλό χρεώθηκαν 50 λεπτά έκαστο(!) Ήμουν πριγκίπισσα ή ήμουν ένα… κινητό πορτοφόλι;

Κάπως έτσι, κι αφού η κοινωνική ασφάλιση είχε πια καταρρεύσει ενώ και ο πάλαι πότε λατρεμένος γυναικολόγος είχε αποδειχθεί στα μάτια μου στεγνός διεκπεραιωτής, αποφάσισα να τολμήσω αλλαγή γυναικολόγου –το μεγαλύτερο ταμπού για τις Ελληνίδες εγκυμονούσες– και να επιλέξω ένα δημόσιο μαιευτήριο. Πέντε μήνες αργότερα και με το νέο βρέφος στην αγκαλιά βρέθηκα ξανά πάνω από μια νέα λίστα Στα συν έβαλα: πολύ μεγάλη αίθουσα ωδινών-τοκετού όλη για πάρτη μου. Μου επέτρεψαν να περπατάω όπως επιθυμούσα μέσα στο δωμάτιο κατά τη διάρκεια του τοκετού. Είχα στη διάθεσή μου μια μεγάλη ομάδα έμψυχου δυναμικού, την έμπειρη, μοντέρνα μαία μου, άλλη μια εξίσου καλή, τον γυναικολόγο και τους δύο ευγενέστατους βοηθούς του. Μπορεί ο κόσμος στην αίθουσα να ήταν λίγο παραπανίσιος –μιας και πρόκειται για πανεπιστημιακή κλινική– αλλά την ώρα των εξωθήσεων έζησα επιτέλους το όνειρο που μου στέρησαν την πρώτη φορά. Εισέπραξα γενναιόδωρη ψυχολογική υποστήριξη κατά τη διάρκεια του τοκετού ενώ απέφυγα την επισκληρίδιο όπως το επιθυμούσα. Πέρασα μια ώρα skin to skin με το μωρό μετά τον τοκετό κι ύστερα πήρα τον δρόμο για το δωμάτιο σε καροτσάκι κι όχι σε φορείο, σαν κανονικός υγιής άνθρωπος δηλαδή και όχι σαν ασθενής. Το ότι το μωρό ήταν δίπλα μου δεν με εμπόδισε να κοιμηθώ το πρώτο βράδυ που βρισκόμουν σε τρίκλινο. Τόσο το δικό μου βρέφος όσο και τα άλλα δύο αν έκαναν να κλάψουν έπεφταν άμεσα στα χέρια/στήθη της μαμάς με αποτέλεσμα το πρώτο βράδυ να κοιμηθώ τουλάχιστον τέσσερις ώρες σερί. Ο όροφος που βρισκόμουν είχε όλα κι όλα έξι δωμάτια με αποτέλεσμα τα μεσημέρια να θυμίζει ησυχαστήριο. Και με σχεδόν μηδενικό κόστος! Στα πλην έγραψα τα εξής: το χαλασμένο ασανσέρ του ισογείου με είχε οδηγήσει να ανεβαίνω με σπασμένα νερά τα σκαλιά από το ισόγειο στον πρώτο όροφο που ήταν η αίθουσα ωδινών… Πολύ ροκ αυτή η σκηνή η αλήθεια είναι. Η αντιπαράθεση για την πρωτοκαθεδρία ανάμεσα στους γιατρούς, η κούραση των πολλών ετών δουλειάς, οι κακές πια πληρωμές έχουν σκορπίσει κούραση κι έριδες ανάμεσα στο προσωπικό. Στο ιδιωτικό ο «στρατός» του νοσοκομείου εμφάνιζε σύμπνοια, προθυμία, τα παράπονα έβρισκαν τον δρόμο τους και τα χαμόγελα δεν άφηναν τα πρόσωπα για κανέναν λόγο. Μεγάλο μειονέκτημα και ορισμένες ελλείψεις, όπως τα σεντόνια για τα οποία έπρεπε να κάνω ολόκληρο καβγά τη δεύτερη μέρα για να εξασφαλίσω την αλλαγή τους αφού, όπως μου έλεγαν, δεν υπήρχαν άλλα διαθέσιμα. Το δε τρίκλινο δωμάτιο που έμεινα το πρώτο βράδυ εμφάνιζε θλιβερή εικόνα: παλιά κρεβάτια, παλιά παράθυρα, σκοτεινό και με τόσο απαρχαιωμένο μπάνιο που δεν το χρησιμοποίησα μέχρι να μπω στο ολοκαίνουργιο παλατάκι μου με τα παράθυρα από αλουμίνιο και το μπάνιο σε μέγεθος γηπέδου».

Το crash test της μαίας

Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία οι γεννήσεις τα τελευταία τρία χρόνια στην Ελλάδα έχουν πέσει δραματικά. Το 2011 είχαμε 106.428 γεννήσεις, το 2012: 100.371, το 2013: 94.134. Μέσα σε τρία χρόνια οι γεννήσεις μειώθηκαν κατά 17.660. Η Σπυριδούλα Νεοφύτου, μαία και προϊσταμένη της Β΄ Μαιευτικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, έχει συμμετάσχει σε δεκάδες συνέδρια και σεμινάρια ενώ έχει εργαστεί εθελοντικά στο Booth Memorial Hospital στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ. Εδώ και αρκετό καιρό παραδίδει σε εγκύους δωρεάν μαθήματα ψυχοπροφύλαξης (ανώδυνος τοκετός, θηλασμός, περιποίηση νεογέννητου) στο My New Baby Center στο Μαρούσι. Η μεγάλη πείρα της σε συνδυασμό με τη διαρκή επιμόρφωσή της αλλά και τη συστηματική επαφή της με εγκύους που επιλέγουν να γεννήσουν τόσο σε δημόσιο όσο και σε ιδιωτικό μαιευτήριο της επιτρέπουν να έχει σφαιρική εικόνα για την κατάσταση αυτήν τη στιγμή ανάμεσα στα νέα ζευγάρια που περιμένουν παιδί. «Μικρή άνοδο των γεννήσεων στα δημόσια μαιευτήρια έχουμε σίγουρα λόγω κρίσης. Παρότι στατιστικά έχουμε σοβαρή μείωση των γεννήσεων, ολοένα και περισσότερες Ελληνίδες επισκέπτονται τα εξωτερικά ιατρεία των δημοσίων μαιευτηρίων και ζητούν να παρακολουθούνται και να γεννήσουν σε αυτά. Ολοένα και περισσότερες γυναίκες σήμερα επιθυμούν όσο το δυνατόν λιγότερο επεμβατικούς τοκετούς και υποστήριξη στον μητρικό θηλασμό, χωρίς να ξοδέψουν γ’ αυτά μια περιουσία. Κυρίως όμως ξέρουν ότι έχουν μεγαλύτερη ασφάλεια σε ένα δημόσιο μαιευτήριο σε περίπτωση επιπλοκής».  

Το crash test του γυναικολόγου 

Ο Νικόλαος Σαλάκος είναι μαιευτήρας, χειρουργός, γυναικολόγος και επίκουρος καθηγητής της Ιατρικής Σχολής Αθηνών. Εκτός από τη Β΄ Μαιευτική Κλινική Αθηνών (Αρεταίειο Νοσοκομείο) ο Ν. Σαλάκος συνεργάζεται και με ιδιωτικό μαιευτήριο. Τα δικά του συμπεράσματα από την επικοινωνία με εγκύους που γεννούν τόσο σε δημόσια όσο και σε ιδιωτικά μαιευτήρια είναι τα εξής: «Αυτό που συνεχίζουν να φοβούνται οι γυναίκες σήμερα στο δημόσιο μαιευτήριο είναι η απουσία του δικού τους γυναικολόγου αν αυτός συνεργάζεται αποκλειστικά με ιδιωτική κλινική. Ειδικά οι πρωτοτόκες δεν μπορούν να εμπιστευτούν εύκολα άλλον. Φοβούνται επίσης μην εισπράξουν αδιαφορία στο δημόσιο. Από την άλλη, η κρίση σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ούτε οι ιδιωτικές ασφάλειες καλύπτουν τη γέννα σε ιδιωτικό μαιευτήριο δεν αφήνουν πια και πολλά περιθώρια για πολυτέλειες. Η νοοτροπία των νέων ζευγαριών σήμερα έχει αλλάξει δεδομένου ότι υπάρχει κι αυτή η τάση για μη παρεμβατικούς τοκετούς, οι οποίοι είναι πιο συχνοί στα δημόσια μαιευτήρια. Το ποσοστό που μετακινείται από το ιδιωτικό στο δημόσιο μαιευτήριο είναι σεβαστό.»

Πηγή: www.talcmag.gr

Διαβάζοντας το απόσπασμα αυτό του Χόρχε Μπουκάϊ βρήκα συναρπαστικό τον παραλληλισμό οικογένειας και βατήρα. Αμέσως μου ήρθε στο νου η εικόνα ενός ζωηρού παιδιού που ανεβαίνει στο βατήρα με κουράγιο και φόρα, έτοιμο να πετάξει για να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στην αληθινή ζωή. Κι εμείς οι γονείς, κάπου εκεί, έχουμε χρέος να κάνουμε πίσω και να παρακολουθούμε, ενώ μέσα μας σιωπηλά προσευχόμαστε να έχουμε κάνει ό,τι χρειαζόταν να κάνουμε, για να μπορούν τα παιδιά μας να πετάξουν μόνα, χωρίς εμάς, με τα ολοδικά τους νεανικά φτερά. 

Τα τέσσερα στηρίγματα μιας υγιούς οικογένενειας

Το σπίτι όπου έζησε το παιδάκι που ήμουν κάποτε, και τα πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή υπήρξαν ο βατήρας πάνω στον οποίο πάτησα για να εκτελέσω το άλμα προς την ενήλικη ζωή μου.

Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή. Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον βατήρα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.

Τι καλά που θα ήταν αν βρίσκαμε το θάρρος να πηδήξουμε από τον βατήρα μ’ έναν θεαματικό τρόπο! Αυτό μπορεί να γίνει αν ο βατήρας είναι υγιής. Αν η οικογενειακή σχέση είναι υγιής. Αν το ζευγάρι των γονιών είναι υποστηρικτικό.

Ο βατήρας αυτός πατάει πάνω σε τέσσερα βασικά στηρίγματα, τόσο σημαντικά, που αν δεν είναι στέρεα κανένα παιδάκι δεν μπορεί να περπατήσει πάνω του χωρίς να πέσει.

Το πρώτο στήριγμα είναι η αγάπη

Ένα παιδί που δεν ένιωσε ότι το αγάπησαν οι γονείς του έχει μια θλιβερή ιστορία: Θα του είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσει τον εαυτό του. Η αγάπη για τον εαυτό μας μαθαίνεται μέσα από την αγάπη που δεχόμαστε από τους γονείς μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να διδαχτούμε και αλλιώς, λέω απλώς ότι αυτός είναι ο καλύτερος τόπος και τρόπος για να το μάθουμε. Και βέβαια, ένα παιδί που δεν αγαπήθηκε δεν μπορεί ούτε το ίδιο να αγαπήσει, κι αν έτσι έχει συμβεί στη ζωή του, τι μπορεί να κάνει αργότερα στις σχέσεις του με τους άλλους;

Ο βατήρας που δεν έχει αυτό το στήριγμα είναι επικίνδυνος. Είναι δύσκολο να βαδίσει κανείς πάνω του. Είναι ένας βατήρας χωρίς ισορροπία.

Το δεύτερο στήριγμα είναι η εκτίμηση

Αν η οικογένεια δεν έχει ένα καλό απόθεμα αυτοεκτίμησης, αν οι γονείς θεωρούν ότι οι ίδιοι είναι ένα τίποτα, τότε και το παιδί θα αισθάνεται ένα τίποτα. Αν προέρχεται κανείς από ένα σπίτι όπου δεν το εκτιμούν και δεν θεωρούν ότι αξίζει, δυσκολεύεται να πιστέψει ο ίδιος για τον εαυτό του ότι αξίζει. Τα σπίτια με ένα καλό επίπεδο αυτοεκτίμησης διαθέτουν κατάλληλους βατήρες.

Η Βιρτζίνια Σατίρ λέει: «Στις καλές οικογένειες, η χύτρα της αυτοεκτίμησης του σπιτιού είναι γεμάτη». Που σημαίνει: οι γονείς πιστεύουν ότι είναι αξιόλογοι άνθρωποι, πιστεύουν ότι τα παιδιά τους αξίζουν, ο μπαμπάς πιστεύει ότι η μαμά αξίζει, η μαμά πιστεύει ότι ο μπαμπάς αξίζει, ο μπαμπάς και η μαμά πιστεύουν ότι έχουν μια οικογένεια που αξίζει, και είναι κι οι δύο υπερήφανοι για την ομάδα που έχουν φτιάξει.

Όταν έρχεται σπίτι το παιδί και λέει: «Τι ωραία που είναι αυτή η οικογένεια!» τότε ξέρουμε πως ο βατήρας είναι γερός.
Όταν έρχεται το παιδί σπίτι και λέει: «Μπορώ να πάω να μείνω στο σπίτι της θείας Μαργαρίτας;»… τότε έχουμε πρόβλημα.
Όταν λέει ο πατέρας στο παιδί: «Γιατί τότε δεν πας να μείνεις με τη θεία σου τη Μαργαρίτα;» πάλι κάτι συμβαίνει.

Το τρίτο στήριγμα είναι οι κανόνες

Στην οικογένεια πρέπει να υπάρχουν κανόνες, με τη μόνη προϋπόθεση ότι δεν θα είναι αυστηροί. Οι κανόνες πρέπει να είναι ευέλικτοι, ελαστικοί, αμφισβητήσιμοι, συζητήσιμοι και διαπραγματεύσιμοι. Πάντως, πρέπει να υπάρχουν. Ακριβώς όπως πιστεύω ότι οι κανόνες στην οικογένεια υπάρχουν για να μπορεί κανείς να τους παραβεί και είναι δική μας υποχρέωση να βάζουμε καινούργιους, πιστεύω και ότι η διαδικασία αυτή πρέπει να βασίζεται σε μια χρονική στιγμή που τα παιδιά έχουν μάθει να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν σ’ ένα περιβάλλον με ασφάλεια και προστασία.

Αυτό είναι το περιβάλλον της οικογένειας. Οι κανόνες αποτελούν το πλαίσιο ασφάλειας και πρόβλεψης που είναι αναγκαίο για την ανάπτυξη μου. Ένα σπίτι χωρίς κανόνες δημιουργεί έναν βατήρα πάνω στον οποίο το παιδί δεν μπορεί να σταθεί για να κάνει το άλμα του στον κόσμο…

Το τελευταίο στήριγμα είναι η επικοινωνία

Για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί το άλμα είναι αναγκαίο να υπάρχει διαρκής και έντιμη επικοινωνία. Με κανένα άλλο θέμα δεν έχουν ασχοληθεί τόσο πολύ τα εγχειρίδια ψυχολογίας, όσο με αυτό της επικοινωνίας. Να διαβάζετε μαζί σαν ζευγάρι, να κουβεντιάζετε με τα παιδιά σας, να συζητάτε όλοι μεταξύ σας με την τηλεόραση κλειστή… Αυτός είναι ένας τρόπος για να ενισχυθεί η επικοινωνία, όχι όμως ο πιο σημαντικός.

Ουσιαστικό είναι αυτό που ξεκινάει με ερωτήσεις που κάνει κανείς με αληθινό ενδιαφέρον, μέσα από την καρδιά του: Πώς είσαι; Πώς τα πέρασες σήμερα; Θέλεις να κουβεντιάσουμε;

Και σ’ αυτό το στήριγμα – αποκλειστικά σ’ αυτό το στήριγμα – στηρίζεται η δυνατότητα επανόρθωσης των υπολοίπων.
Αγάπη, εκτίμηση, κανόνες και επικοινωνία: πάνω σ’ αυτόν τον βατήρα στέκεται το παιδί για να κάνει το άλμα του στη ζωή. Για να βαδίσει, καταρχάς, τον δρόμο της αυτοεξάρτησης και, στη συνέχεια, τον δρόμο της συνάντησης με τους άλλους.

Πηγή: newagemama.com

www.babyads.gr

.Προχθές με πήγαν σε ένα μέρος που έγραφε: παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Καλά ήταν. Μου έδωσαν και καραμέλες και με έβαλαν να γράψω κάτι πράγματα. Μετά η μαμά και ο μπαμπάς μίλησαν με μια κυρία. Οταν φύγαμε, ο μπαμπάς ξεφύσαγε και δεν μιλούσε. Πρέπει να έχω κάτι πολύ σοβαρό. Ομως εγώ νιώθω καλά.

Ούτε πυρετό έχω, ούτε η κοιλιά μου πονάει. Μόνο που κάνω πολλά λάθη στην ορθογραφία. Και τα γράμματά μου είναι… στραβούτσικα. Βαρέθηκα να μου γράφει η κυρία «καλύτερα γράμματα». Και δεν μου αρέσει καθόλου να με λένε μπουμπούνα και άχρηστο. Μήπως έχουν δίκιο; Αλλά πάλι, μπορεί ένας άχρηστος να ζωγραφίζει ωραία όπως εγώ; Μου φαίνεται, οι μεγάλοι είναι πιο άχρηστοι.

Β.Κ.Μαθητής ΣΤ” Δημοτικού»
Το γράμμα δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία και στο enet.gr

news24world.com