Κάθε ζευγάρι που έχει την τύχη να αποκτήσει ένα παιδί κάνει για αυτό όνειρα. Ποτέ εφιάλτες. Ονειρεύεται ένα παιδί που θα έχει φίλους, θα πηγαίνει καλά στο σχολείο (στην Ελλάδα ζούμε), θα είναι καλά και θα έχει ένα μέλλον στρωμένο με ροδοπέταλα και θα αγγίζει την τελειότητα.
Υπάρχουν όμως και εκείνες οι φορές που ενώ εσύ κάνεις όνειρα, αυτά βγαίνουν εφιάλτες που αποφασίζεις να τους ξορκίσεις κάνοντας πως δεν βλέπεις. Γιατί δεν θέλεις να δεις. Κανένας γονιός δεν θέλει να ακούσει κάτι κακό για το παιδί του. Πόσο άσχημα νιώθεις όταν ο δάσκαλος ή ο καθηγητής αναφέρεται στο δικό σου πριγκιπικό παιδί (sorry κυρ-Φίλη μου) κάνοντας αρνητικά σχόλια. Και πόσο καταρρακώνεσαι όταν σου ανακοινώνουν ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην ακαδημαϊκη απόδοση ή στην κοινωνική του συμπεριφορά.
Είναι κάτι σαν το πένθος. Η πρώτη αντίδραση είναι η άρνηση. Άρνηση σε αυτό που έρχεται να ταράξει τον καλοσχεδιασμένο μικρόκοσμό σου. «Αποκλείεται! Το δικό μου το παιδί δεν τα καταφέρνει στην ανάγνωση!» «Μα τι λέει η δική μου η κόρη επιθετική και αντικοινωνική!». Όταν αποφασίσεις να καθηλωθείς στο στάδιο της άρνησης , τότε έχουμε πρόβλημα.
Είναι η στιγμή που ο δάσκαλος σας προτείνει να πάτε σε έναν ειδικό για αξιολόγηση γιατί στην πραγματικότητα το παιδί δυσκολεύεται. Είναι η στιγμή που ανακαλύπτετε ότι το δικό σας παιδί- όνειρο κάνει τη ζωή κάποιων άλλων εφιάλτη. Τα αίτια δεν θα τα ψάξουμε τώρα, γιατί αφενός το κείμενο θα καταντήσει πραγματεία και αφετέρου, δεν είναι το θέμα μας επί του παρόντος.
Ένα πλάσμα που το έχεις κοντά σου, το αγαπάς και το φροντίζεις από βρέφος, το ξέρεις σαν την παλάμη σου. Ξέρεις τις δυνατότητες, τις αδυναμίες του τα τρωτά και τα δυνατά του σημεία. Το πρόβλημα έρχεται όταν αποφασίσεις να προστατέψεις τον εαυτό σου που θρηνεί για την απώλεια της προσδοκώμενης τελειότητας αγνοώντας τις δυσκολίες και τα προβλήματα.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν ήξεραν ή δεν πήγαινε το μυαλό τους. Αυτό μπορεί να ισχύει για κάποιον που είναι απαίδευτος και δεν έχει πρόσβαση στο ναό της πληροφορίας. Εδώ ένα βήχα έχεις και ψάχνεις στο διαδίκτυο να δεις από τι θα πας. Πόσο μάλλον όταν βλέπεις κάτι στο παιδί σου. Δεν θα προσπαθήσεις να δεις τι γίνεται; Τι συμβαίνει;
Γιατί δεν γράφει, όπως τα άλλα παιδιά στην τάξη του; Γιατί είναι συνεχώς μόνο του και δυσκολεύεται να κάνει γνωριμίες; Γιατί είναι τόσο επιθετικό; Γιατί κλαίει συνεχώς. Γιατί; γιατί, γιατί;
Δεν υπάρχει γονιός που δεν ξέρει και δεν γνωρίζει ότι το παιδί του έχει κάποια δυσκολία. Aκαδημαϊκή ή συναισθηματική. Το θέμα είναι πόσο δυνατός είναι να βγει από το χρυσό κλουβί του γονεϊκού εγωισμού και να περάσει από την θλιβερή φάση της άρνησης, σε εκείνη της αποδοχής. Να παραδεχθεί ότι το παιδί έχει κάποιο πρόβλημα και χρειάζεται βοήθεια. Και σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σημαντικό η βοήθεια να προσφέρεται και στο παιδί και στο γονιό, που καλείται να διαχειριστεί μια κατάσταση που δεν γνωρίζει και που πιθανόν να επιφέρει στη ζωή του αλλαγές και δυσκολίες.
Πιο δύσκολο ακόμα είναι όταν ο γονιός βλέπει το παιδί του να έχει δυσκολίες και καθρεφτίζεται μέσα από αυτό, γιατί πιθανόν να είχε και ο ίδιος ζήσει παρόμοιες καταστάσεις ως παιδί και τώρα τις βλέπει να «συνεχίζουν» να τον ταλαιπωρούν μέσα από ό, τι αγαπά περισσότερο. Και εκεί μαζί με το πένθος έρχεται και το ασήκωτο βάρος μιας ωραιότατης ενοχής.
Στις κλειστές κοινωνίες τα πράγματα είναι πιο δύσκολα και πιο πολύπλοκα γιατί έχεις να κάνεις και με το στίγμα που θα κυνηγάει τα του οίκου σου. Και κάνεις πως δεν βλέπεις και η πέτρα γίνεται βράχος και μετά βουνό και έρχεται η στιγμή που ανακαλύπτεις ότι είχες πείσει τον εαυτό σου ότι όλα είναι εντάξει , όμως ήσουν ο μεγαλύτερος ψεύτης. Κορόϊδευες τον ίδιο σου τον εαυτό και άφησες το βουνό να γίνει δύσβατο, σκοτεινό και απρόσιτο.
Τέλειοι γονείς δεν υπάρχουν. Ούτε υπήρξαν, ούτε θα υπάρξουν ποτέ. Είναι όμως φορές που η υπερβολική αγάπη και η ανάγκη να προστατεύσεις ό,τι αγαπάς περισσότερο αποδεικνύεται καταστροφική, όταν με αυτή σκεπάζεις τις δυσκολίες και εθελοτυφλείς.
Ας ακούμε τι μας λένε οι εκπαιδευτικοί που περνούν αρκετές ώρες με τα παιδιά μας. Ας παρατηρούμε πιο προσεκτικά συμπεριφορές. Ας είμαστε ανοιχτοί και οπλισμένοι με θάρρος να ακούσουμε τι δεν πάει καλά με το παιδί μας. Ας παραδεχτούμε ότι η άρνησή μας να δούμε το πρόβλημα, βασικά είναι μια άμυνα να προστατεύσουμε , πρώτα τον ίδιο μας τον εαυτό. Ας πάρουμε τη δύναμη να ζητήσουμε βοήθεια.
Θέλει αρετή και τόλμη να είσαι γονέας!
SuperMomRocks 