Κείμενο: Πελιώ Παπαδιά

Το παρόν κείμενο ξεκίνησε με ένα mini εγκεφαλικό. Γιατί καθώς κάθισα στον υπολογιστή τα παιδιά μου ήρθαν, ως συνήθως, να μάθουν για τι γράφω. Και όταν τους απάντησα πως θέλω να γράψω για τον έρωτα στο σχολείο, η πεντάχρονη κόρη μου αναφώνησε: «Α, εγώ κάνω κρυφά έρωτα στο σχολείο».

Καθώς σηκώθηκα αυτόματα για να καλέσω την πρωτοβάθμια, τον εισαγγελέα και τους κοινωνικούς λειτουργούς, μου «έκοψε», καίτοι παγωμένη, να την ρωτήσω τι ακριβώς εννοεί. {By the way, ο οχτάχρονος γιος μου κάπως το ’χε πιάσει το υπονοούμενο και γελούσε πονηρά, χωρίς βέβαια να ξέρει ακριβώς το γιατί}. «Τι τι εννοώ, βρε μαμά; Ότι έχω ερωτευτεί κρυφά τον Κωνσταντίνο και δεν του τον λέω. Και άρα κάνω κρυφό έρωτα».

Αφού της εξήγησα ότι αυτό λέγεται «είμαι κρυφά ερωτευμένη» και πήρα μια βαθιά ανάσα, κάθισα και αναπόλησα τις εποχές των δικών μου σχολικών ερώτων, που φυσικά ήταν ουκ ολίγοι. Καταρχάς, σε κάθε τάξη του δημοτικού, υπήρχε και διαφορετικός στόχος. Στη λίστα μου καταγράφονται ακόμα και οι έρωτες του γαλλικού ινστιτούτου και του ωδείου, γιατί τότε υπήρχαν και αγόρια που μεγάλωναν με γαλλικά και πιάνο, όπως εγώ. Αλλά και οι καλοκαιρινοί έρωτες (ξέρεις, αυτοί από το χωριό, που δεν τους ξέρεις). Με άλλα λόγια, σε κάθε χώρο που κινιόμουν υπήρχε αντικείμενο του πόθου, με κεντρικό πάντοτε αυτό με το οποίο συνυπήρχαμε τις περισσότερες ώρες, το εκάστοτε αγόρι που μου άρεσε από το σχολείο.

Γύρω στην πέμπτη δημοτικού τα πράγματα ξαφνικά σοβάρεψαν. Μπήκαν στην ατζέντα μας τα πρώτα λευκώματα, που είχαν στανταράκι ερωτήσεις τύπου «Ποιον ή ποια αγαπάς;» (και στην οποία κανείς δεν απαντούσε) ή «Τι είναι αγάπη;» (στην οποία απαντούσαμε, χωρίς να καταλαβαίνουμε την τύφλα μας «Η αγάπη είναι ένα όνειρο. Γεννιέται μ’ ένα βλέμμα, ζει μ’ ένα χαμόγελο, πεθαίνει μ’ ένα ψέμα»!). Καταγράφαμε τις σκέψεις μας σε ημερολόγια με κλειδαριές και φυλάγαμε καλά το κλειδί μέσα στο συρτάρι μας, λες κι η μάνα μας δεν θα μπορούσε να τα διαβάσει αν ήθελε. Γράφαμε και λαμβάναμε ραβασάκια, εκ των οποίων μάλιστα έχω κρατήσει και μερικά ως μεγίστη hoarder.  Ήρθαν ακόμα τα πρώτα μπλουζ σε πάρτι και το τραγούδι αποκάλυψη για κάθε ερωτευμένο 12χρονο (και όχι μόνο), το«Total Eclipse of the Heart», που όλοι νομίζαμε ότι λεγόταν «Τόταλι κλιπς οφ δε χαρτ», ήρθε η Μπουκάλα, που όλοι κάναμε μπλιαχ, αλλά θέλαμε ως τρελοί να μας τύχει να φιληθούμε, και η Πυθία και τα πρώτα «Τι να κάνει ο κύριος στην κυρία;», με τότε πιο εξτρίμ πρόκληση το στιγμιαίο φιλί στο στόμα.

Κι ύστερα ήρθε το Γυμνάσιο και τα πράγματα σοβάρεψαν ακόμα περισσότερο. Και τα Π+Γ=L.F.E έδιναν κι έπαιρναν σε θρανία, βιβλία και παγκάκια. Και τα ημερολόγια έπαιρναν φωτιά. Και τα αγόρια από μεγαλύτερες τάξεις άρχισαν να μπαίνουν ευκολότερα στο στόχαστρό μας. Κι έτσι κάναμε τις πρώτες, πλατωνικές μας σχέσεις, αρχίσαμε να κρατιόμαστε από το χέρι για περισσότερη ώρα, συνήθως βέβαια κρυφά, τα μπλουζ  άρχισαν να χορεύονται πιο σφιχτά και με τα φώτα κλειστά, τα φιλιά έπαψαν να είναι στιγμιαία, οι ορμόνες άρχισαν να τρελαίνονται και έτσι φτάσαμε στο Λύκειο έτοιμοι για όλα.

Ή μήπως όχι; Το να κάνει κάποιος το μεγάλο βήμα και να «σοβαρέψει» μια σχέση τελικά δεν ήταν τόσο εύκολο όσο θα θέλαμε να είναι. Όμως οι περισσότεροι, κουτσά στραβά, τα καταφέραμε. Ανάμεσα σε αρχαία και άλγεβρα και γεωμετρία και ιστορία και θρησκευτικά και φυσική και χημεία και γυμναστική (εισ) χωρούσαν πλέον αμιγώς σεξουαλικά βλέμματα και νεύματα και αγγίγματα και όνειρα και φαντασιώσεις, που γίνονταν όλο και πιο άγρια, όλο και πιο απαιτητικά και ζητούσαν εκτόνωση. Που βρίσκαμε άγαρμπα σε παρκάκια και δασάκια και αλσάκια, σε πάρτι που κρατούσαν μέχρι τις 2 και σε γονείς που έβγαιναν το Σάββατο το βράδυ και (μάλλον θα) αργούσαν να γυρίσουν.

Ο έρωτας στα χρόνια των πανελληνίων δεν ήταν εύκολος. Κάτι οι συμβουλές και τα μαλώματα γονέων και δασκάλων, κάτι το δικό μας στρες, κάτι η απειρία μας και η απότομη λαχτάρα μας για ζωή μάς μπέρδευαν. Κάποιοι κρατήσαμε γερά και παραμείναμε ερωτευμένοι, κάποιοι άλλοι βγάλαμε για λίγους μήνες τα χτυποκάρδια από τα θρανία και τα καταχωνιάσαμε βαθιά μέσα μας, όπου παραμένουν ως και σήμερα απωθημένα. Αλλά πάλι, τώρα που το σκέφτομαι εκ χρονικής αποστάσεως και πιο ώριμα, μάλλον ελάχιστοι ήταν αυτοί που απέτυχαν στις πανελλήνιες λόγω έρωτα κι ακόμα λιγότεροι ήταν οι έρωτες που απέτυχαν λόγω πανελληνίων… Μάλλον περί συνωμοσίας των γονέων επρόκειτο, σε μια ύστατη προσπάθειά τους να διαφυλάξουν για λίγο ακόμα την (ήδη χαμένη) παιδικότητά μας.

Το τέλος του σχολείου μάς βρήκε, τουλάχιστον τους περισσότερους, να ξεμπερδεύουμε με τους προεφηβικούς και τους εφηβικούς μας έρωτες, να καταχωνιάζουμε τα λευκώματα και τα ημερολόγια σε κουτιά αναμνήσεων, να μουντζουρώνουμε τα Π+Γ και να προχωράμε, τρομάρα μας, προς καινούριες, μεγαλύτερες, ενήλικες αγάπες. Προικισμένους, όμως, με αυτή την πρόστυχη αθωότητα του πρώτου έρωτα στα χρόνια του σχολείου.

Σήμερα, σχεδόν 20 χρόνια μετά, τα πράγματα είναι μάλλον αλλιώς. Έτσι, τουλάχιστον υποθέτω, γιατί ακόμα τα παιδιά μου ζουν (αν και τρόμαξα λιγάκι πριν, όπως αναφέρθηκε  άλλωστε στην αρχή της παρούσας κατάθεσης) στα χρόνια της ουσιαστικής αθωότητας. Αλλά δεν αργεί η ώρα που ο κρυφός έρωτας θα γίνει φανερός. Που τα βλέμματά τους θα εστιάσουν σε ένα μόνο πρόσωπο. Που θα κοιτούν αφηρημένα το ταβάνι όταν θα τους ρωτώ αν διάβασαν. Μόνο που τα ραβασάκια και τα ημερολόγια και τα λευκώματα θα είναι εκσυγχρονισμένα μιας και, όπως ακούω, έχουν αντικατασταθεί από sms και έξαλλη σοσιαλμιντιακή δραστηριότητα.

Ας το χωνέψω. Όπως χώνεψαν κι οι δικοί μας γονείς το γεγονός ότι ως παιδιά ερωτευόμασταν ελεύθερα. Και ας προετοιμαστώ για να τους εξηγήσω, όταν έρθει εκείνη η ώρα, τι είναι sexting και τι κινδύνους κρύβει, για να μην την πατήσουν και βγουν βούκινο στο ίντερνετ. Σε ένα πράγμα, όμως, θα επιμείνω. Όταν ερωτευτούν για τα καλά, θα απαιτήσω να ακούνε στο repeat το «Total Eclipse of the heart».

Όπως καταλάβατε, έγραψα αυθόρμητα, από καρδιάς. Στο κείμενο εδώ θα δείτε μια πιο… επιστημονική προσέγγιση για τον έρωτα στα χρόνια του σχολείου, αυτή της ψυχολόγου Αλίκης Ταγκαλάκη.

Πηγή:www.talcmag.gr

Ειδική τηλεφωνική γραμμή του δημαρχείου του Γκαζιαντέπ απέτρεψε τους γάμους – Οι επισκέψεις των αξιωματούχων στις οικογένειες των παιδιών φοβίζουν τους γονείς

Οι αριθμοί συγκλονίζουν: Περισσότερα από 230.000 ανήλικα κορίτσια έχουν γίνει νύφες από το 2010 στην Τουρκία. Αναλυτικότερα, σύμφωνα με το υπουργείο Οικογένειας και Κοινωνικού Προγραμματισμού 232.313 παιδιά έχουν αναγκαστεί να παντρευτούν ενηλίκους τα τελευταία έξι χρόνια, παρότι ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων εκτιμάται ότι είναι υψηλότερος.

Σε μία προσπάθεια να αποτραπούν οι αναγκαστικές και παράνομες αυτές ενώσεις που τις περισσότερες φορές οδηγούν στο θάνατο των παιδιών, καθώς τα κορίτσια καταλήγουν έπειτα από ακατάσχετη εσωτερική αιμορραγία την πρώτη νύχτα του γάμου τους, λειτουργεί ειδική τηλεφωνική γραμμή που βοηθά τα παιδιά.

Χάρη, λοιπόν, στην τηλεφωνική γραμμή «Child Brides Call Center», που ξεκίνησε με πρωτοβουλία του δημαρχείου της επαρχίας Γκαζιαντέπ, απετράπησαν 27 γάμοι με ανήλικα κορίτσια.

Σύμφωνα με δηλώσεις της δημάρχου Φάτμα Σαχίν στην εφημερίδα Milliyet, τα κορίτσια σώθηκαν έπειτα από κλήσεις φίλων τους στο τηλεφωνικό κέντρο. Μετά την ειδοποίηση, ειδικοί πραγματοποιούν επισκέψεις στα σπίτια των παιδιών και συνομιλούν με τους γονείς των κοριτσιών προσπαθώντας να τους αλλάξουν γνώμη για το γάμο.

«Οι περισσότερες οικογένειες ζουν φτωχικά. Το ποσοστό εκπαίδευσης σε κάποιες από αυτές τις οικογένειες είναι πολύ χαμηλό», δήλωσε η δήμαρχος.

«Πολλές από τις γυναίκες είναι αγράμματες ή έχουν τελειώσει το Δημοτικό. Οι περισσότερες από τις οικογένειες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και λειτουργούν με τη λογική ότι θέλουν να ελαττώσουν τον αριθμό των ανθρώπων που χρειάζονται τροφή στο σπίτι, άρα παντρεύουν το κορίτσι», πρόσθεσε η Σαχίν, διευκρινίζοντας πως τα κορίτσια που σώθηκαν είχαν ηλικία από 12 ως 17 ετών.

Η δήμαρχος πρόσθεσε πως στις οικογένειες αυτές επικρατούσε μία επίπλαστη αίσθηση τιμής και συντηρητισμού, στοιχεία που αποτελούν τον πυρήνα για την απόφαση των γονιών να παντρέψουν τα κορίτσια σε τόσο μικρή ηλικία.

Όσο για τον τρόπο που οι ειδικοί καταφέρνουν να τους αποτρέψουν τελικά από το να παντρέψουν τις κόρες τους, η δήμαρχος εξήγησε πως αυτές οι οικογένειες νιώθουν ότι αξίζουν όταν τους επισκέπτονται αξιωματούχοι, επομένως πείθονται εύκολα και έτσι λένε «όχι» στο γάμο.

«Κάποιοι από αυτούς φοβούνται από τις επισκέψεις και ο φόβος τους διευκολύνει ώστε να εγκαταλείψουν την ιδέα του γάμου», συμπλήρωσε η Σαχίν, τονίζοντας ωστόσο ότι η ψυχολογία των 27 κοριτσιών είναι πολύ κακή.

«Η πνευματική κατάσταση των κοριτσιών που τα πήραν από το σχολείο για να τα παντρέψουν ήταν πολύ κακή. Όλα είναι κλειστά και δεν εκφράζονται ελεύθερα. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης είναι πολύ υψηλή. Οι περισσότερες δεν μπορούν να σχηματίσουν δύο φράσεις καθώς ξεσπούν σε κλάματα. Έλεγαν ότι ήθελαν να πάνε στο σχολείο και όχι να παντρευτούν», είπε η δήμαρχος.

Πηγή:www.protothema.gr

Κάμερες. Ποτέ δεν τις συμπάθησα. Θυμάμαι τη δεκαετία του ’90, που όλοι είχαν μια μανία με αυτές, και κινηματογραφούσαν τα ταξίδια τους, ειδικά αυτά στο εξωτερικό, πόσο ανούσιο μου φαινόταν όλο αυτό. Σήμερα, η σημαντικότερη σχέση μου με τις κάμερες είναι όταν τραβάμε πότε-πότε τον μικρό Χρήστο με το κινητό. Καμιά φορά είναι και ο μπαμπάς του στο βίντεο, εγώ όμως ποτέ. Γιατί εκτός των άλλων, νιώθω και πολύ αμήχανα μπροστά στο φακό. Επομένως επιλέγω, όταν τον χρησιμοποιώ, να στέκομαι με ασφάλεια πίσω του.

Προχτές όμως, όλα άλλαξαν. Γιατί στάθηκα μπροστά στο φακό. Για λίγα λεπτά, άθελά μου, και μάλιστα το κατάλαβα όταν πια η λήψη είχε ολοκληρωθεί.

Διάβαζα ένα παραμύθι με τον Χρήστο, καθισμένοι στο σαλόνι, ο ένας δίπλα στον άλλον. Ήταν ένα από τα αγαπημένα του, από αυτά που τα διαβάζουμε ξανά και ξανά, και ποτέ δεν τα βαριόμαστε: Μια ιστορία με το μικρό λιοντάρι που περίμενε τη μαμά του να του φέρει φαγητό. Το είχαμε διαβάσει ήδη 3-4 φορές, ώσπου ξαφνικά ο Χρήστος παίρνει το βιβλίο απ’ τα χέρια μου, και κοιτώντας τις εικόνες ξεκινά να το λέει ο ίδιος, από μνήμης. Ήταν η πρώτη φορά που έκανε κάτι τέτοιο, και πραγματικά ήταν πολύ συγκινητική στιγμή, γιατί ήταν μια στιγμή του παιδιού μου που δεν είχα ξαναδεί. Έλεγε την ιστορία σαν να την διάβαζε, με ένα γλυκό και απίστευτο ύφος…Κι αφού την τελείωσε, χαμογέλασε πλατιά και με αγκάλιασε.

Ο Γιώργος (ο μπαμπάς μας) καθόταν λίγο παραπέρα και πρόλαβε και απαθανάτισε με το κινητό του όλη την εξιστόρηση του παραμυθιού από τον ίδιο τον Χρήστο. Σε αυτό το βίντεο λοιπόν είμαι κι εγώ, που παρακολουθώ το παιδί μου να “διαβάζει”.

Το βιντεάκι το είδα αργά το βράδυ, αφού ο μικρός Χρήστος είχε ήδη ξαπλώσει.

Μετά από αυτό που είδα στα λίγα λεπτά του βίντεο, άλλαξε μονομιάς η άποψη μου για τις κάμερες. Ό,τι ένιωθα γι’ αυτές, αναιρέθηκε μέσα σε μια στιγμή.

Μα τι είδα, θα μου πεις.

Ε λοιπόν, είδα πόσο όμορφη είμαι. Δεν το είχα ξαναδεί. Κοιτούσα το παιδί μου τόσο ευτυχισμένη, που έλαμπα. Ήμουν πολύ πρόχειρα ντυμένη, ήμουν αχτένιστη, κι όμως έλαμπα. Δεν μπορούσα να πιστέψω την εικόνα που έβλεπα.

Έτσι είμαστε κάθε μέρα. Κάθε φορά που κοιτάμε τα παιδιά μας, κάθε στιγμή που τα αγκαλιάζουμε, που τα φροντίζουμε με σεβασμό και αγάπη. Είμαστε όμορφες, γιατί αγωνιζόμαστε με νύχια και με δόντια να βγει η μέρα, κάθε μέρα. Γιατί διαβάζουμε βιβλία μαζί τους, γιατί παίζουμε κι ας κλείνουν τα μάτια μας από την κούραση. Γιατί είμαστε εκεί, δίπλα στα παιδιά μας.

Είμαστε όμορφες. Όπου κι αν σταθούμε. Μπρος, ή πίσω από τις κάμερες.

Πηγή: paidikokouti.gr

http://www.babyads.gr/mia-kamera-ki-ena-pediko-paramithi-mou-apokalipsan-kati-pou-den-ixera/