by Κατερίνα Πουρίδου

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο θυμωμένη γιατί το παιδί σου το χτύπησε ένα άλλο παιδί. Αραδιάζεις μία λίστα κατηγοριών για τον «δράστη». «Αυτά τα κάνει και στην παιδική χαρά» μου λες και απαιτείς να τον τιμωρήσω.

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο απογοητευμένη και μου λες πως θέλεις να αλλάξω θρανίο στο παιδί σου γιατί ο διπλανός του είναι «αργός» κι ο γιος σου χάνει πολύτιμο χρόνο από την μάθηση με το να του εξηγεί ξανά τις ασκήσεις.

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο φουριόζα και μου πετάς, δήθεν αδιάφορα, πως το θέμα που δουλεύουμε στην τάξη δεν το δουλεύουν τα διπλανά σχολεία και πως ίσως θα ταίριαζε καλύτερα να ασχοληθούμε με τις αγροτικές εργασίες του χωριού, αφού τα παιδιά έχουν κι αντίστοιχα βιώματα. Άλλωστε αγρότες θα γίνουν όταν μεγαλώσουν, τι τα ενδιαφέρει η κίνηση των πλανητών κι η αστρονομία;

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο αγχωμένη και με ρωτάς όλο αγωνία πότε θα μάθουμε να γράφουμε γραμματάκια κι αριθμούς και πως τα άλλα νηπιαγωγεία κάνουν κάθε μέρα φύλλα εργασίας. Αγχώνεσαι να μάθει το παιδί σου να διαβάζει πριν πάει στο δημοτικό.

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο εκνευρισμένη και κάνεις παράπονα πως το παιδί σου δεν τρώει στο σπίτι αυτά που του δίνεις επειδή «έτσι είπαμε στο σχολείο» και πως ο χρόνος σου είναι περιορισμένος για να ικανοποιείς τα γευστικά γούστα των τριών παιδιών σου.

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο με απολογητικό ύφος και φέρνεις την κόρη σου άρρωστη, με πυρετό, ισχυριζόμενη πως «χθες είχε μόνο λίγες μυξούλες μωρέ και κάτι δέκατα- σήμερα είναι καλά».

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο έξω φρενών, να ζητήσεις ως πατέρας εξηγήσεις επειδή ο γιος σου χθες σου είπε πως όταν έπεσε στο διάλλειμα κι έβαλε τα κλάματα η κυρία του είπε πως και οι άντρες κλαίνε από πόνο ή στενοχώρια.

Έρχεσαι ένα πρωινό στο σχολείο πλημμυρισμένος/η από χίλια δυο συναισθήματα. Αλλά όταν έρχεσαι στο σχολείο δεν σκέφτεσαι ή δεν γνωρίζεις πως:

Το παιδί που χτύπησε το δικό σου έχει υπερκινητικότητα και διάσπαση προσοχής, κι απλά δεν ελέγχει καλά το σώμα του. Πως το μόνο που ήθελε ήταν μια παρέα  κι αυτός ήταν ο τρόπος του για να τραβήξει την προσοχή. Πως μαζί με τους γονείς κάνουμε μεγάλο αγώνα να μάθει αυτό το παιδί να αυτορυθμίζεται και πως η τιμωρία δεν αποτελεί λύση. Η αγάπη όμως, ναι.

Τον γιο σου τον έβαλα επίτηδες να καθήσει με τον συμμαθητή που δεν θέλεις, ακριβώς γιατί είναι καλός μαθητής και βοηθά τον συμμαθητή του ενώ ταυτόχρονα και τον εαυτό του, αφού η μάθηση κατακτάται καλύτερα όταν εξηγούμε αυτό που μαθαίνουμε στους άλλους.

Πράγματι, τις αγροτικές εργασίες τις γνωρίζουν πολύ καλά τα παιδιά του χωριού. Προχθές όμως που είχαμε έκλειψη σελήνης, τα παιδιά παρακινημένα από το ενδιαφέρον τους ρώτησαν για το φαινόμενο και ζήτησαν να μάθουν περισσότερα. Κάθε μέρα ασχολούνται με τους πλανήτες τουλάχιστον μια ώρα- την ελεύθερη, αυτήν που θα μπορούσαν να παίζουν στην αυλή. Έφτιαξαν μόνα τους το ηλιακό σύστημα- ναι, αυτό που νομίζατε πως αγοράσαμε από το βιβλιοπωλείο. Κι επιπλέον, δεν γνώριζα πως αστροναύτες γίνονται μόνο τα παιδιά των πόλεων.

Το παιδί σου ήδη γνωρίζει να γράφει, να μετρά και να διαβάζει με τον δικό του τρόπο. Κάθε θέμα που δουλεύουμε περιέχει λόγο τόσο γραπτό όσο και προφορικό, αριθμητική, φυσικές επιστήμες, ποίηση, λογοτεχνία, φυσική και θεατρική αγωγή, μουσική και τόσα άλλα. Το παιδί σου προετοιμάζεται για να πάει στο δημοτικό, όπως πρέπει να προετοιμαστεί, κυρίως όμως μαθαίνει να χρησιμοποιεί το μυαλό του και να καλλιεργεί το πνεύμα του.

Στο σχολείο μαθαίνουμε να τρώμε υγιεινά, να φροντίζουμε και να σεβόμαστε το σώμα μας. Αν δεν έχεις χρόνο να δώσεις στο παιδί σου ένα γιαούρτι ή ένα φρούτο αντί για κρουασάν ή σοκολάτα, τότε σίγουρα πρέπει να αναθεωρήσεις τις απόψεις σου περί χρόνου. Κανείς δε σου ζήτησε να ανοίξεις φύλλο για να φτιάξεις τυρόπιτα (αν και θα ήταν μια θαυμάσια ιδέα!).

Στο σχολείο σεβόμαστε και προστατεύουμε την υγεία την δική μας αλλά κι όλων των παιδιών. Ένα άρρωστο παιδί μπορεί πολύ εύκολα να κολλήσει τα υπόλοιπα, τα οποία έπειτα θα ξανακολλήσουν το δικό σου, αν συνεχίσουν όλα να έρχονται άρρωστα στην τάξη. Καταλαβαίνω πως ίσως δεν έχεις πού να το αφήσεις, όμως πρέπει να βρεις μια λύση για λίγες μέρες. Σεβάσου πρώτα το παιδί σου που σέρνεται άρρωστο μέσα στην τάξη, έπειτα τα υπόλοιπα παιδιά και τέλος τους εκπαιδευτικούς, που αν αρρωστήσουν θα κλείσει όλο το τμήμα (και τότε πού θα το αφήσεις;).

Τα αγόρια, όπως και οι άντρες έχουν συναισθήματα και κλαίνε. Και δεν υπάρχει καμιά ντροπή σε αυτό. Στο να είσαι άνθρωπος δηλαδή. Το λέω σε εσένα που κλαις κρυφά τις νύχτες όταν σε σφίγγουν τα οικονομικά προβλήματα, όταν είδες την κόρη σου να γεννιέται και τον γιο σου να παίρνει το δίπλωμά του. Δοκίμασε να το κάνεις φανερά και θα δεις πως μόνο αγκαλιές κι αγάπη θα εισπράξεις. Ακριβώς όπως αγκαλιάζουμε και τα παιδιά που κλαίνε στο σχολείο και ο πόνος «περνάει αμέσως»!

Γι’ αυτό, όταν έρχεσαι στο σχολείο για να μιλήσεις για το παιδί σου, να έρχεσαι μόνο με αγάπη!

Πηγή:www.themamagers.gr

by Γιώτα Στεφάνου

Προ ημερών, μέσα σε ένα κομμωτήριο, υπήρξα μάρτυρας της παρακάτω σκηνής: Ένα κοριτσάκι επτά ετών δεχόταν τις φροντίδες του κομμωτή. Για την ακρίβεια, ο κομμωτής ίσιωνε με πιστολάκι τα μαλλιά του παιδιού. Απαντώντας στο απορημένο μου βλέμμα, η μητέρα του παιδιού μου έκλεισε το μάτι με νόημα. «Έχει παιδικό πάρτι σήμερα το απόγευμα και θέλει να κερδίσει τις εντυπώσεις!» είπε με κρυφό καμάρι.

Παρατήρησα το μικρό κορίτσι: Τα ρούχα της δεν είχαν ηλικία. Μία μπλούζα που άφηνε τον ομφαλό να φαίνεται, μια φούστα που αποκάλυπτε τους μηρούς με τρόπο άκομψο για τα επτά της χρόνια..  Κοιτούσε, σχεδόν αδηφάγα, το ίδιο της το είδωλο στον καθρέπτη, καθώς το κεφαλάκι της μεταμορφωνόταν από παιδικό, σγουρό και ανέμελο, σε ένα συμβατικά χτενισμένο κεφάλι μιας ώριμης γυναίκας. Διέκρινα μία ανατριχιαστική για την ηλικία της κοκεταρία, έναν ναρκισσισμό στο ύφος της -ασύμβατο με τα παιδικά χαρακτηριστικά του προσώπου της…

Κοίταξα πιο προσεκτικά και τη μητέρα. Ήταν πανομοιότυπα ντυμένη με την κόρη, σαν να ήταν δύο μοντέρνες Μπαμπούσκες, ολόιδιες σχεδόν. Η κόρη έμοιαζε με το μικρό πατρόν της μητέρας της.

Μπήκα σε σκέψεις. Τι έχει συμβεί;

Πού έχουμε φτάσει πολλές από εμάς τις γυναίκες; Πού έχουμε φτάσει κάποιες μητέρες που ανατρέφουμε κόρες; Μήπως η κοινωνική επιταγή του να φαινόμαστε όλο και πιο όμορφες για όλο και περισσότερα χρόνια, έχει τόσο ξεχειλίσει μέσα μας και φαντάζει τόσο απαραίτητη, ώστε νιώθουμε σχεδόν υποχρεωμένες να «βελτιώσουμε» την εικόνα των μικρών μας κοριτσιών, σύμφωνα με τα τρέχοντα αισθητικά πρότυπα; Μήπως, έχοντας υποστεί απόρριψη ή και κακοποίηση λόγω της εικόνας μας, τρέχουμε να προλάβουμε να δράσουμε επιδιορθωτικά σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τον κανόνα του «όμορφου και του συμμετρικού» στα κορίτσια μας; Μας αρέσει να υποστηρίζουμε πως είμαστε θύματα των  αισθητικών και σεξιστικών προτύπων των ανδρών, πως τρέχουμε σε μία ατέλειωτη κούρσα, σαν αφηνιασμένα άλογα καμία φορά, προκειμένου να διατηρήσουμε όλο και πιο φροντισμένη την εμφάνισή μας, εφόσον ΜΟΝΟ αυτό ζητιέται ουσιαστικά από μας. Αν αυτό όντως ισχύει, αν δηλαδή όντως είμαστε έρμαια των διαφόρων στερεότυπων που υπάρχουν στα αντρικά μυαλά, τότε πρέπει να παραδεχτούμε πως απαντούμε στο λάθος με λάθος.

Ναι, η ομορφιά ανοίγει πόρτες.

Ναι, η ομορφιά μπορεί να αποτελέσει διαβατήριο για κάθε είδους επιτυχία. Και, ναι, η εποχή μας επιβραβεύει την ομορφιά ακόμη κι αν δεν συνδυάζεται με ευφυία ή με εργατικότητα. Η ελαφρότητα των καιρών έχει αποδείξει πως συχνά οι όμορφοι φελλοί επιπλέουν. Ας θυμηθούμε  το γνωστό ανέκδοτο: «Ποια πήρε τη θέση της γραμματέως, αυτή που έχει γνώσεις στενογραφίας ή αυτή που ξέρει από υπολογιστές; Η απάντηση είναι: Αυτή που έχει το μεγαλύτερο στήθος!»Βγήκαμε στον επαγγελματικό στίβο και αναζητήσαμε ίση μεταχείριση και αντιμετώπιση και κάναμε μία τρύπα στο νερό. Γιατί, εμείς οι ίδιες, σαμποτάρουμε την αξιοπιστία μας. Γιατί εμείς οι ίδιες απαντάμε με χαμόγελο στο  φλερτ του αφεντικού, κι ας έχουμε τρία πτυχία και δύο διδακτορικά. Εμείς οι ίδιες απαντάμε στο λάθος, με λάθος. Εμείς οι ίδιες χρησιμοποιούμε τα κάλλη μας με το άλλοθι πως η κοινωνία επιβάλλει στις γυναίκες το κάλλος ως προαπαιτούμενο, ως σημαντικό παράγοντα αναρρίχησης, ακόμη και στη δουλειά. Εμείς οι ίδιες δεχόμαστε να μην υπάρχει αντίστοιχο ανέκδοτο για τους άντρες γραμματείς: « Πήρε τη θέση αυτός που έχει τα πιο ωραία οπίσθια…». Δεν υπάρχει τέτοιο ανέκδοτο! Γιατί άραγε;

Η εποχή προστάζει : «Γίνε όμορφη, γίνε πιο όμορφη, μείνε για πιο πολύ καιρό όμορφη!» Είναι λάθος προσταγή. Είναι μία προσταγή μιας ανώριμης και κούφιας κοινωνίας. Αλλά στη λάθος προσταγή απαντάμε κι εμείς με λάθος. Απαντάμε με αυξητικές στήθους, με απανωτές πλαστικές προσώπου, με εξαντλητικές δίαιτες κλπ κλπ. Απαντάμε με υπερβολή. Και κυρίως, καθώς εξαργυρώνουμε στην πράξη το αποτέλεσμα αυτών των προσπαθειών, τάχα χωρίς να το επιδιώκουμε, τάχα επειδή η ανδροκρατούμενη «κακή» κοινωνία μας το επιβάλλει, έχουμε αρχίσει να επεκτείνουμε και αυτές τις προσπάθειες σε όλο και μικρότερες ηλικίες. Στις κόρες μας. Είναι σαν τους εμφυτεύουμε το δόλο. Είναι σαν να τις μαθαίνουμε πως έτσι – με ομορφιές, νάζια και τσαλίμια- θα επιβληθούν, θα κερδίσουν, θα ανέβουν, θα γοητεύσουν, θα νικήσουν.

Είμαστε εκ φύσεως το ωραίο φύλο. Γιατί καταδεχόμαστε να περιορίζουμε την ωραιότητά μας στο μέγεθος του στήθους μας; Γιατί τη γλυκύτητα, την πραότητα, και την ομορφιά της γυναικείας φύσης την ευτελίζουμε χρησιμοποιώντας την, έτσι όπως ΔΕΝ πρέπει να την χρησιμοποιούμε; Γιατί αναπαράγουμε αυτά που υποτίθεται πως παλέψαμε για να εκλείψουν; Γιατί διδάσκουμε στα κορίτσια μας, ήδη από την κούνια, την γυναικεία πονηρία και την χρήση των «αθέμιτων» γυναικείων μέσων; Γιατί τους μαθαίνουμε πως αν ισιώσουν το μαλλί τους- ήδη από τα επτά!- θα περάσουν καλύτερα στο πάρτι; Η μικρή που ισιώνει τώρα το μαλλί με την άδεια της μητέρας της, θα γίνει η νέα υπάλληλος που θα την προσλάβουν επειδή ξεκούμπωσε λίγο παραπάνω τα κουμπιά του ντεκολτέ της. Δεν θα φταίει η  ‘κοινωνία’, όσο ρηχή κι αν είναι. Δεν θα φταίει ο άντρας που θα την προσλάβει επειδή έχει ωραία πόδια.

Θα φταίμε εμείς οι γυναίκες, που μαθαίνουμε στα κορίτσια μας να χρησιμοποιούν το σώμα τους, το άρωμά τους, τη γοητεία τους, όχι για το ζευγάρωμα, όχι για να προσελκύσουν ερωτικά το αντίθετο φύλο, αλλά για να «εξαργυρώσουν» αυτή την έλξη.

Θα φταίμε εμείς, που μαθαίνουμε στα κοριτσάκια μας πως «μπορούν να κινήσουν καράβι», όχι με τις ικανότητες τους αλλά με ένα συγκεκριμένο σημείο του κορμιού τους.

Θα φταίμε εμείς που ισιώνουμε τα μαλλιά των κοριτσιών μας ήδη από τα επτά τους!

Πηγή: www.themamagers.gr

Γιατί πάντα στα δύσκολα έρχεται στο μυαλό μας η μάνα μας;
Όταν σκατοχαρείς θα πάρεις τον φίλο, την φίλη, τον γκόμενο, την γκόμενα. Της μάνας «θα της τα πω στο σπίτι». Αν της τα πω. Όταν όμως αγγίξεις τα σκατά, όταν πιάσεις πάτο, πάντα τη μάνα θα ζητήσεις. Για να μιλήσεις, να γκρινιάξεις, να κλάψεις. Λες και σαν από μια σαδιστική τάση θα νιώσεις καλύτερα αν της μαυρίσεις την ψυχή, αν μοιραστείς το πρόβλημα μαζί της.

Ζω εδώ και ένα χρόνο στο εξωτερικό. Κάθομαι στο σαλόνι. Ο Γάλλος σύντροφος μου σε mood διακοπών να βλέπει TV. Εγώ με το λάπτοπ στα γόνατα σε mood απελπισίας και ανεύρευσης εργασίας. Και η εφιαλτική προοπτική του να γυρίσεις στα σκατά όλο και πιο κοντά. Κι ο πούστης εκεί στην TV. Να με βλέπει να ξεφυσάω και να πασχίζω να γράψω το κωλο lettre de motivation σε μια γλώσσα που δε την χειρίζομαι καλά και να μην ρωτάει αν χρειάζομαι βοήθεια. Μόνο ανυπόμονα να περιμένει πότε θα πάμε στο κρεββάτι.

Κι άντε το τέλειωσες το συνοδευτικό σημείωμα κι άντε το έστειλες και το βιογραφικό κι άντε να πέσεις και στο κρεββάτι. Κι όταν από το άγχος κι από τη στεναχώρια δεν… και μετά το «je suis désolé» αυτός χαμογελάει συγκαταβατικά, κλείνει το φώς και γυρνάει πλευρό. Κι εγώ έτσι. Να κοιτάω ψηλά και να προσπαθώ να ξεχωρίσω μέσα στην πίσσα το ταβάνι…

Και να σου να πετιέται η Δημητρούλα στο μυαλό και να ξεσφίγγεται η καρδιά μου. Και να ‘ρχόταν λέει στο Σαρλ-ντε-Γκωλ να δει τον γιόκα της στα Παρίσια. Μόνη της, φοβισμένη και χαμένη. Που δεν το κούναγε απ’το σπίτι χαλασμός να γινόταν. Τόσο ανασφαλής η Δημητρούλα. Αλλά ο γιος δεν είναι καλά. Ο γιος έχει πρόβλημα. Οπότε στο διάολο και οι φοβίες και όλα.

Γιατί έτσι ήταν η Δήμητρα. Πλάσμα φοβισμένο. Χωρίς αυτοπεποίθηση και δίχως νεύρο.Δύσκολο να ζητήσει το δίκιο της. Αλλά όσο κότα ήταν για πάρτη της, τόσο σκυλί γινόταν για τους δικούς της. 8 χρονών ήμουν κι ακόμα δεν το έχω ξεχάσει που ήρθε να καθαρίσει για πάρτη μου στο σχολείο. Να της έχει γυαλίσει το μάτι και να το ‘χει πιάσει το μαλακιστήρι από το γιακά να του πεί δυο «όμορφα λόγια» όπως είπε. Μαύριζε η ψυχή της που γυρνούσα κλαίγοντας κάθε μέρα σπίτι, που φοβόμουν και κλεινόμουν.

Πάντα σκυλί για τους άλλους η Δήμητρα. Ποτέ για τον εαυτό της. Όπως τότε εν μέσω χημειοθεραπείας και λίγους μήνες πριν μας αφήσει. Να ‘χει πάει μία η ώρα και φαΐ να μην έχει φτιάξει ακόμα και να κοντεύει να κλείσει η λαϊκή. Πώς να βγεις όμως έξω; Με τι κουράγιο; Μέσα στο σπίτι καλά την έβγαζες με το μαντήλι τυλιγμένο στο κεφάλι. Έξω όμως; Πώς να βγεις; Και πώς ν’αντιμετωπίσεις τα βλέμματα του κόσμου; Που είσαι και ντροπαλή. Που ‘χεις και μια περηφάνεια ως εκεί πάνω. Που σιχαίνεσαι τον εαυτό σου να σε λυπούνται.

Η οικογένεια όμως πρέπει να φάει. «Ντύσου και φύγαμε» μου λέει. Πετάει το μαντήλι, την περούκα όπως όπως στο κεφάλι και δρόμο. Κι ο πούστης ο καιρός κόντρα εκείνη τη μέρα. Ντάλα ο ήλιος αλλά ο αέρας να λυσσάει. Να με σέρνει από το χέρι και ν’ανεβαίνουμε γρήγορα την Ηρακλείου. Κι εκεί στη γέφυρα της Αττικής που ανοίγει ο τόπος και το πιάνει πιο πολύ ο αέρας με το ένα χέρι να κρατάει την περούκα μην της την πάρει ο αέρας (γιατί είναι και δανεικιά) και με το άλλο να τραβολογάει εμένα. Κι ο πούστης ο αέρας λες και τό ‘ξερε πόση ντροπή κουβαλάει και να της σηκώνει την περούκα από τα πλάγια και να φαίνεται το γυμνό της κεφάλι. Να κοιτάνε οι περαστικοί. Κι εμένα να σκίζεται μικρό παιδάκι η ψυχή μου νιώθωντας την ντροπή της. Η Δήμητρα όμως εκεί σκυλί. Να σφίγγει τα μάτια κόντρα στον άνεμο και να με σέρνει από πίσω.

Στη λαϊκή να μην κοτάει να κοιτάξει άνθρωπο στα μάτια. Να κρατάει την περούκα και να προσπαθεί να κρύψει την ασθένεια της. Να προσπαθεί ν’ αποφύγει τον οίκτο των γύρω. Και να μου λέει μπροστά από κάθε πάγκο τι να βάζω. Κι εγώ να κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να την γλιτώσω μια ώρα αρχύτερα από την ντροπή της. Και να με κοιτάνε οι μανάβηδες μέσα στα μάτια καθώς μου δίνουνε τα ρέστα.

Και δρόμο πίσω σπίτι. Να ετοιμαστεί το φαγητό. «Λοιπόν σήμερα θα μαγειρέψεις εσύ». » Μα πώς εγώ;» «Τι με κοιτάς; πρέπει να μάθεις. Άντρας έγινες. Σε λίγο θα φύγεις να σπουδάσεις. Να μην ξέρεις να φτιάχνεις ένα φαΐ ;   Λοιπόν κάτσε και θα σου λέω εγώ πώς να γεμίσεις τις πιπεριές». Κι εγώ να την ακούω και να κάνω ό,τι μου λέει. Και να προσπαθώ να μην βουρκώσουνε τα μάτια μου και να μην πατήσω τα κλάματα, γιατί αν και 14 καταλάβαινα πολύ καλά όλα αυτά τι σημαίνουν και τι σκοπό είχε η Δημητρούλα.  

Έτσι και τώρα στα σκατά την σκέφτηκα πάλι. Οτί είναι στο αεροδρόμιο λέει και περιμένει να πάω να την βρώ να την φέρω σπίτι. Κι εγώ κλασσικά να έχω αργήσει και να περιμένει τρομαγμένη στην ξένη χώρα η Δημητρούλα. Και πάω και την βρίσκω εκεί να κρατάει με τα παχουλά της τα χεράκια τη βαλιτσούλα της και τα καλούδια που ‘χει ετοιμάσει για τον γιόκα της. Και φωτίζει το πρόσωπο της λέει με το που με βλέπει και μου δείχνει το πιο ωραίο της χαμόγελο. Κι εγώ τρέχω λέει να την αγκαλιάσω και να την σφίξω στην αγκαλιά μου και να της ζητήσω συγγνώμη που την κουβάλησα ως εδώ. Συγγνώμη για όλα.

Για όπως τότε που ενώ αυτή στο νοσοκομείο για μαστεκτομή, εγώ έτρεχα τριήμερη στη Θεσσαλονίκη. Μην χάσω. Και σου είχα πάρει και εικονίτσα του Αγίου Δημητρίου αλλά δε στην έδωσα ποτέ. Το βρήκα γρουσουζιά λέει,»σαχλαμάρες». Αλλά δεν ήξερα ρε μάνα. Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό. Γιατί εσύ ήσουν πάντα σκυλί και δυνατή. Δυνατή όμως για τους άλλους. Ποτέ για σένα.

Και παίρνεις μια βαθειά ανάσα. Λες κι ένα «α ρε μάνα» ξεφυσώντας και κοιμάσαι.
Να τις αγαπάτε τις μάνες σας ρε.

lifo.gr

Πηγή:www.themamagers.gr

Η μαρτυρία της ήταν αυτή που οδήγησε στη φυλακή τον σαδιστή «πατέρα» της – Ο σκοτεινός ρόλος της συζύγου του που είναι ακόμα ελεύθερη

Ένα από τα πέντε θύματα του Douglas Barr, του Άγγλου παιδόφιλου που καταδικάστηκε πρόσφατα σε 20ετή κάθειρξη για την κακοποίηση στην οποία υπέβαλε επί χρόνια τα ίδια του τα παιδιά, «έσπασε» τη σιωπή της και μίλησε στη Sunday Post για τα βασανιστήρια που πέρασε στα χέρια του σαδιστή «πατέρα» της.

Όπως αποκαλύπτει η νεαρή κοπέλα, το όνομα της οποίας δεν αποκαλύπτεται για νομικούς λόγους, ο Barr άρχισε να την κακοποιεί σεξουαλικά από τα 14 της, ενώ οι επιθέσεις του συνεχίστηκαν για πολλά ακόμη χρόνια. Οι λεπτομέρειες που αποκάλυψε στην βρετανική εφημερίδα σχετικά με την κακοποίηση που υπέστη είναι τόσο φρικτές που δεν είναι δυνατόν να δημοσιευτούν. Ωστόσο το δημοσίευμα αναφέρει ενδεικτικά ότι, κατά τις επιθέσεις του, ο Barr χτυπούσε την κοπέλα με ένα καμουτσίκι, ενώ δεν ήταν λίγες εκείνες οι φορές που την είχε απειλήσει με όπλο.

«Καθόταν αμίλητος σε μία καρέκλα με το όπλο στα πόδια του και με κοιτούσε απειλητικά. Μπορεί να μην έλεγε τίποτα αλλά ήξερες τι εννοούσε», αναφέρει η άτυχη κοπέλα.

Ωστόσο, όπως επισημαίνει, η βία στο σπίτι-κολαστήριο όπου διέμεναν στον Ταυρωνίτη Χανίων δεν προερχόταν μόνο από τον «πατέρα» της οικογένειας αλλά και από την 56χρονη σύζυγό του, την Julie, η οποία ήταν εξαιρετικά ευέξαπτη και είχε τρομαχτικά ξεσπάσματα θυμού. Με τα ίδια της τα μάτια η κοπέλα την είχε δει να «καρφώνει» στο πόδι ενός από τα αδέρφια της ένα μεγάλο πηρούνι, ενώ όπως αναφέρει και στην ίδια είχε επιτεθεί κάποια στιγμή με μαχαίρι.

Ο 56χρονος είχε μανία με τα όπλα και διατηρούσε αρκετά από αυτά και στο σπίτι-κολαστήριό του

Υπενθυμίζεται ότι η σύζυγός του Barr, παρά την επιβεβαιωμένη συμμετοχή της στην κακοποίηση των παιδιών, διέφυγε από την Ελλάδα χωρίς να δικαστεί και μάλιστα εντοπίστηκε πρόσφατα να εργάζεται σε σχολή χορού για παιδιά στην Αγγλία, από την οποία ωστόσο απολύθηκε μόλις διαπιστώθηκε η ταυτότητά της.

Μετά την αποκάλυψη της εφιαλτικής ιστορίας στην οποία βρέθηκε ακούσια να πρωταγωνιστεί, η άτυχη κοπέλα έχει μετακομίσει πλέον στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου έχει βρει μια καινούργια δουλειά και προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της με τη βοήθεια της νέας της σχέσης. «Δεν νομίζω ότι οι πληγές από όσα έζησα στα χέρια τους θα κλείσουν ποτέ τελείως», αποκαλύπτει σήμερα η νεαρή, η οποία παραμένει αρκετά κλεισμένη στον εαυτό της.

Εντύπωση πάντως προκαλεί το γεγονός ότι τρέφει ακόμα τρυφερά αισθήματα για την Κρήτη την οποία θεωρεί ένα «υπέροχο νησί που θα μείνει για πάντα στην καρδιά της», παρότι ένιωσε την ανάγκη να μετακομίσει κάπου αλλού για να αρχίσει μια νέα ζωή.

Η ιστορία που συγκλόνισε το πανελλήνιο

Ο Douglas Barr, από το Νταντί της Σκωτίας, ζούσε σαν βασιλιάς τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό νησί, εισπράττοντας επιδόματα από τη χώρα του. Ωστόσο, το πολυτελές του σπίτι στον Ταυρωνίτη Χανίων έκρυβε ένα φρικτό μυστικό, αφού είχε μετατραπεί σε κολαστήριο για τα πέντε παιδιά του, τα οποία βασάνιζε, κακοποιούσε σεξουαλικά και κρατούσε φυλακισμένα στο υπόγειό του.

Ο Barr, που ζούσε στο Leeds πριν μετακομίσει στην Κρήτη το 2007, συνελήφθη τον Ιανουάριο του 2015 για έναν καυγά που αφορούσε ένα τρακάρισμα. Αυτή ήταν και η άκρη του νήματος για την αποκάλυψη του θρίλερ που λάμβανε χώρα επί πολλά χρόνια στο σπίτι του, αφού ενώ βρισκόταν στη φυλακή δύο από τα θύματά του (οι κόρες του) αποκάλυψαν στους ντόπιους τα βασανιστήρια στα οποία υπέβαλε εκείνες και τα αδέρφια τους ο πατέρας-κτήνος.

Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες των παιδιών βοήθησαν την αλήθεια να βγει στο φως. Στη συνέχεια, ο βιαστής οδηγήθηκε στις Φυλακές Γρεβενών και μετά από μερικούς μήνες το Μεικτό Ορκωτό Ρεθύμνου τον καταδίκασε ομόφωνα για βιασμό κατ’ εξακολούθηση και κατάχρηση ανηλίκου σε ασέλγεια από οικείο. Του επιβλήθηκε 19 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι «πατέρας», σε μια απέλπιδα προσπάθεια υπεράσπισής του, ισχυρίζεται μέχρι και σήμερα ότι όλα όσα του καταλογίζουν δεν αποτελούν τίποτε παραπάνω από μυθεύματα που ξεκινούν «από ψυχολογικά προβλήματα των παιδιών, απόρροια της κακοποίησης που είχαν υποστεί από τις βιολογικές τους οικογένειες».

Πηγή:www.protothema.gr