by Ναταλύ Δούκα

Είμαι μάλλον από αυτές τις μαμάδες που τις δείχνουν με το δάχτυλο, τις ψιλοχοντροσχολιάζουν και αν ζούσαμε στα 40’s μπορεί και να με πετύχαινε και λίγο εκτοξευμένο σάλιο.

Από τα 19 μου ήθελα να κάνω παιδί. Το μόνο που με φόβιζε ήταν η γέννα αυτή καθ’ αυτή. Για τα υπόλοιπα είχα πλήρη άγνοια.

Όσο μεγάλωνα, γνώριζα μαμάδες. Κυρίως ταλαίπωρες, εξουθενωμένες, αχτένιστες και πιθανώς με διαφορετικές κάλτσες σε κάθε πόδι. Χτυπώντας τα 30, οι εν λόγω μαμάδες άρχισαν να πληθαίνουν και κυρίως, άρχισαν να περιβάλλουν την καθημερινότητά μου με τη μορφή πια των φιλενάδων μου, κολλητών και μη. Έτσι, ήταν πια αναπόφευκτο να μην γίνομαι μάρτυρας των αιτιών που τις έφερναν σε αυτό το σημείο “εξαθλίωσης”.

Ορκίστηκα ότι εγώ δεν θα το πάθω.

Για αρχή, αθέτησα τον όρκο μου, παίρνοντας 30 κιλά στην εγκυμοσύνη. Φρόντισα να διατηρήσω τα είκοσι για 4 χρόνια. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.

Κάπου εκεί, ήρθε και η ανεργία. Χρόνια πάχους, αφραγκιάς και παντελούς έλλειψης προσωπικότητας.

Σήμερα, μπορώ πια με σιγουριά να διαβεβαιώσω, ότι κανένα από τα παραπάνω δεν έχει σχέση με την απόκτηση ενός παιδιού. Το “μεγαλώνω παιδί” είναι εξαιρετικά λάθος διατύπωση. Αυτό που πραγματικά κάνω ή πρέπει να κάνω είναι να “βοηθώ έναν μικρό άνθρωπο να αυτονομηθεί ενώ μεγαλώνει μόνος του”. Αυτός ο μικρός άνθρωπος έχει την δυνατότητα να γίνει σύμμαχος ή δικτάτορας. Κάπου εκεί αρχίζει η πολιτική και το in-house lobbying.

 Γι’ αυτό λοιπόν αγαπητό μου παιδί,

 Χαίρομαι που ήρθες στην ζωή μου και θα ‘πρεπε να είσαι τουλάχιστον, αισιόδοξο για την δική σου. Σου εύχομαι τα καλύτερα και πρόκειται να σε βοηθήσω σε ό,τι χρειαστείς, αρκεί να μην έχει σχέση με στημένα παιχνίδια, διαρρήξεις κλπ.

Δεν θέλω να μου χρωστάς και δεν σου χρωστάω. Δεν θέλω ένα ποτήρι νερό από τα χεράκια σου όταν μεγαλώσεις. Σε παροτρύνω να το προσφέρεις σε όποιον το χρειάζεται. Αν δεν έχω χέρια ή είμαι καθηλωμένη στο κρεββάτι και γουστάρεις να μου το δώσεις, θα το πάρω και θα σου πω κι ευχαριστώ.

 Και θέλω να κάνω κάτι σαφές. Πάτησα το πόδι μου σε αυτή την γη πριν από σένα. Και θα ξαναμπώ σε αυτήν, πριν από σένα. Γι’ αυτό σου σημειώνω ότι η ζωή είναι μικρή για τύψεις κι ενοχές. Θα ζήσω την ζωή που θέλω. Κι αν όχι ακριβώς όπως την θέλω, θα προσπαθήσω να πλησιάσω το ιδανικό για μένα.

Και θα ακολουθήσεις. Αναγκαστικά.

Δεν θα σε τρέχω άρρωστο στα μπαρ, ούτε θα αδιαφορώ για τις ανάγκες σου. Αλλά, όταν μιλάω στο τηλέφωνο με την κολλητή μου, θα μάθεις να μην με διακόπτεις, όπως δεν σε διακόπτω εγώ όταν τσαλαβουτάς στα χώματα με τους κολλητούς σου. Την ώρα του φαγητού, θα απολαμβάνω το γεύμα μου και δεν θα σε ταϊζω, γιατί χεράκια έχεις. Όταν τακτοποιώ το χάος του σπιτιού, εσύ θα μαζεύεις τα χάλια που εσύ δημιούργησες. Κι αν θέλω να πάω ρομαντικό διήμερο με τον πατέρα σου, θα κάτσεις με την γιαγιά και τον παππού, γιατί σε διαβεβαιώ ότι αν δεν πάω, μετά από καιρό δεν θα ‘χεις πατέρα στο σπίτι.

Το πρωί, που αποφασίζεις να εκφράσεις όλα σου τα OCDs και την απύθμενη γκρίνια σου, εγώ θα πάρω τον χρόνο μου να πλύνω τα δόντια μου, να χτενιστώ και να βάλω δύο ίδιες κάλτσες στις πατούσες μου. Κι αν έχω να διαλέξω ανάμεσα στο να σου δέσω τα κορδόνια και να βάλω κραγιόν, θα βάλω κραγιόν. Γιατι χεράκια έχεις. Γιατί σου έχω δείξει 50 φορές πώς να τα δένεις. Γιατί όταν θα είσαι 18, δεν θα είμαι εκεί για να σου τα δένω. Αν δεν θέλεις να πλένεις τα δόντια σου, είναι δικό σου πρόβλημα. Εσύ, θα φας όλα σου τα λεφτά  στον οδοντίατρο.  Αν δεν θες να πλένεσαι, εσύ θα βρωμάς. Αν δεν θες να μάθεις, εσύ θα’σαι αγράμματος, εσύ δεν θα βρεις δουλειά.

Σου προσφέρω ανιδιοτελώς τις εμπειρίες μου, την αγκαλιά μου και τα δύο μου αυτιά.

Η ζωή μου όμως, είναι δική μου. Όχι δική σου.

Δεν είμαι δεκανίκι, αλλά οδηγός. Εγώ πάω μπροστά κι εσύ ακολουθείς. Στο κάθε σταυροδρόμι θα έχεις επιλογές. Και γι’ αυτές τις επιλογές, υπεύθυνος είσαι εσύ. Εσύ, που δεν χρειάζεται να με κάνεις περήφανη. Αλλά να κάνεις τον εαυτό σου περήφανο γι’ αυτά που εσύ θα καταφέρεις. Κι αν δεν τα καταφέρεις όλα, τουλάχιστον πλένε τα δόντια σου.

Ο φόβος για τη ζωή σου και την ασφάλειά σου πάντα θα με κυνηγά, πάντα θα με λιώνει, λίγο λίγο, βασανιστικά. Κι αυτό είναι αρκετό βάρος στην ψυχή μου.

Πηγή:www.themamagers.gr

by Φανή Καρδάση

Τελικά ποιοι είναι κακοί γονείς; Είναι μόνο αυτοί που διαβάζουμε στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο; Είναι αυτοί που φέρουν την πιστοποίηση τεράτων και οι πράξεις τους, τους οδηγούν στα δικαστήρια; Είναι μόνο αυτοί που τους παίρνουν την επιμέλεια των παιδιών τους και δικαίως; Ή μήπως είναι κι άλλοι πολλοί, καθωσπρέπει, υπεράνω κάθε υποψίας, που τους συναντάς στα πάρτι, στις σχολικές εκδηλώσεις, στα πάρκα και λέτε μια γελαστή καλήμερα.

Για μένα «κακοί» γονείς είναι πολλοί, και σε πολλές φάσεις της ζωής μου, συγκαταλέγομαι μια χαρά μέσα σε αυτούς. Γιατί κακοί γονείς είναι συχνά, αυτοί που θεωρούμε καλούς, επειδή απλά δεν δέρνουν το παιδί τους, επειδή δεν βρίζουν, επειδή δεν προκαλούν προβλήματα ή επειδή είναι «ήσυχοι». Μας αρκεί που δείχνουν  «φυσιολογικοί». Μας αρκεί που δεν έχουμε ακούσει καυγάδες και δράματα πίσω από τις κλειστές τους πόρτες.

Ωστόσο τα εγκλήματά τους είναι «μικρά», αλλά καθημερινά. Είναι αυτοί που θα πουν στο παιδί τους να μην κάνει παρέα με τον «αλβανό» του σχολείου, είναι αυτοί που θα πουν στον γιο τους ότι όλα τα κορίτσια είναι «εύκολες», και στην κόρη τους ότι όλα τα αγόρια είναι εν δυνάμει «μαλάκες». Εϊναι αυτοί που μιλάνε για παλιοαδερφές, παλιοξένους, αράπηδες και πακιστανούςμπροστά στα παιδιά τους και που καταδικάζουν ή φέρονται υποτιμητικά σε οτιδήποτε θεωρούν διαφορετικό από αυτούς.

Καλοί γονείς δεν είναι αυτοί που θα μάθουν στο παιδί τους να χτυπάει αν το πειράξουν, που θα του πουν πως σε αυτό τον κόσμο το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρότερο, άρα πρέπει να γίνει το μεγάλο, για να επιβληθεί, που θα το μάθουν να μην δίνει αν δεν πάρει.

Καλοί γονείς δεν είναι αυτοί που εστιάζουν την προσοχή τους στο δεκάρι στα μαθηματικά, στο προφίσιενσι όσο το δυνατόν γρηγορότερα, στα ωραία γράμματα, τις λιγότερες μουντζούρες και τα επιμελημένα τετράδια. Είναι αυτοί που θα ανοίξουν ένα παράθυρο στο κόσμο στα παιδιά τους και θα τους δείξουν τι συμβαίνει έξω από τη γειτονιά τους. Είναι αυτοί που δεν τους ενδιαφέρει μόνο να βολέψουν αύριο τους απογόνους τους σε μια δουλίτσα, ένα σπιτάκι, ένα αμαξάκι και μια ζωή γεμάτη υποκοριστικούλια.

Ποιοι μένουν στην κατηγορία καλοί γονείς τελικά; Εκείνοι που δεν περιορίζονται σε φανφαρονικά στάτους για τους πρόσφυγες, από τον καναπέ τους. Εκείνοι που προτρέπουν το παιδί τους να διαλέξει ρούχα και παιχνίδια που δεν θέλει, και τρέχουν στους καταυλισμούς να τα μοιράσουν. Εκείνοι που δεν μένουν απαθείς στη δυστυχία που σέρνεται γύρω τους, και δεν εξαντλούν την συμπόνια τους με το να κουνάνε το κεφάλι τους δεξιά αριστερά, με το να σχολιάζουν – απολαμβάνοντας το φρέντο τους στις καφετέριες ή την μπριζόλα τους στην ταβέρνα – πόσο έχουν σοκαριστεί με όλα αυτά που συμβαίνουν και να καταλήγουν σε συμπεράσματα τύπου «καλά που δεν χτυπήσαμε», «ευτυχώς εμάς δεν μας πήρε η μπάλα».

Αν συνυπολογίσω όλα αυτά, δεν είμαι καθόλου καλή γονέας. Έχω κάνει τα περισσότερα από τα παραπάνω, άλλοτε σε μικρότερη και άλλοτε σε μεγαλύτερη κλίμακα. Συχνά συνέρχομαι και παλεύω να μπαλώσω τα λάθη μου πριν να είναι αργά.

Ίσως να διατηρώ μια ρομαντική αίσθηση του κόσμου. Το πιθανότερο είναι διαβάζοντας αυτό το κείμενο, να σκεφτείτε «εδώ ο κόσμος καίγεται και αυτή το έχει ρίξει στους ιδεαλισμούς». Αν όμως δεν καταφέρουμε να ξεκολλήσουμε για λίγο το πόδι μας από την κινούμενη άμμο της καθημερινότητάς μας, του «πως θα τη βολέψουμε και σήμερα» και δεν κοιτάξουμε γύρω μας, έχουμε κι εμείς το μερίδιο ευθύνης μας.

Με το να παραπονιόμαστε, απλώς, για τα δεινά του κόσμου, με το να βλέπουμε την αδικία και να μην κάνουμε τίποτα γι΄αυτήν, με το να σιωπούμε στο bullying του συμμαθητή, και να μην μιλάμε γιατί έτυχε να μην είναι το παιδί μας θύμα ή θύτης, γινόμαστε συνένοχοι και διαιωνιστές καταστάσεων.

Αν δεν φτιάξουμε ανθρώπους που δεν ήρθαν εδώ μόνο για να φάνε να πιουν και να πιάσουν χώρο, αλλά να δώσουν μια σπρωξιά προς τα εμπρός στον κόσμο, πολύ απλά δεν είμαστε καλοί γονείς. Ή τουλάχιστον, δεν είμαστε τόσο καλοί όσο νομίζουμε.

Πηγή:www.themamagers.gr

Παλαιότερα η μητέρα και φωτογράφος Dyana Mager, είχε ακούσει την ιστορία ενός ιεραπόστολου που τη συγκίνησε. Σε μια αποστολή του, είχε επισκεφθεί ένα ορφανοτροφείο στην Ουγκάντα και βρέθηκε σ’ ένα δωμάτιο με τουλάχιστον εκατό μωρά, το καθένα στην κούνια του. Αυτό που του έκανε εντύπωση ήταν ότι κανένα απ’ τα παιδιά δεν έκλαιγε. Έκπληκτος, όταν ρώτησε τον υπεύθυνο πώς γίνεται αυτό, του απάντησε: «Μετά από μια εβδομάδα που έκλαιγαν ασταμάτητα, κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να τους δώσει κανείς σημασία και έτσι σταμάτησαν.»

Τα λόγια του ιεραπόστολου σημάδεψαν τη γυναίκα, η οποία από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε η κόρη της, υποσχέθηκε στον εαυτό της να μην την αφήσει ποτέ να κλαίει μόνη της. Γι’ αυτό, και όταν η Luella άρχισε να κλαίει από τους πόνους γιατί έβγαζε δόντια, η μητέρα της αποφάσισε να κοιμηθεί μαζί της στην κούνια για την ηρεμήσει. Όταν έφτασε σπίτι ο άντρας της, τράβηξε τη φωτογραφία και η Dyana την «ανέβασε» σε προσωπικό της λογαριασμό στο διαδίκτυο.

Απ’ ότι φαίνεται, το κοινό επικρότησε αυτή της τη στάση, αφού η φωτογραφία κοινοποιήθηκε 23.000 φορές, με αποτέλεσμα να γίνει viral.

Είτε συμφωνείτε είτε όχι με την αντίδραση της μητέρας, το σίγουρο είναι πως τη δικαιολόγησε με τον καλύτερο και πιο συγκινητικό τρόπο. Και γι’ αυτό, δεν μπορούμε να της προσάψουμε καμία κατηγορία!

Πηγή: popsugar.com

Πηγή:www.mama365.gr

Η ζωή ενός παιδιού κινδυνεύει…. και δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο. Γίνεται έκκληση από τον Ιατρικό Σύλλογο Αθήνας και τον Φάρος Ζωής για να σωθεί ο 11χρονος Χάρης, που δίνει μάχη με μια σπάνια μορφή καρκίνου.

Ο 11χρονος Χάρης δίνει το τελευταίο διάστημα την πιο σημαντική μάχη… αυτή με τον καρκίνο! Ο μικρός μαθητής πρέπει να πάει στη Μεγάλη Βρετανία το συντομότερο δυνατόν, ωστόσο, η οικογένεια του δεν έχει τα χρήματα για να καλύψει το κόστος της θεραπείας του.

Για αυτό, τόσο ο Ιατρικός Σύλλογος Αθήνας (ΙΣΑ) όσο και ο Σύλλογος Υποστήριξης Οικογενειών με παιδιά που νοσούν από σοβαρές ασθένειες «Φάρος Ζωής» απευθύνουν έκκληση σε όποιον μπορεί να βοηθήσει!

«Ο Χάρης Μ., ένα μικρό 11χρονο αγόρι, προσβλήθηκε από Κυψελιδικό Ραβδομυοσάρκωμα στο συκώτι. Η μόνη θεραπεία, που θα μπορούσε να δώσει σοβαρές ελπίδες για να συνεχίσει να ζει, απαιτεί τη μετάβασή του στο εξωτερικό. Για το σκοπό αυτό απαιτείται η άμεση συγκέντρωση χρημάτων και συγκεκριμένα του ποσού των 80.000 ευρώ για να υποβληθεί σε πρωτοποριακή θεραπεία -τρίτης γραμμής σε εξειδικευμένο κέντρο του εξωτερικού (The Harley Streetclinic, Λονδίνο), αφού το Δημόσιο αρνήθηκε να καταβάλει την απαιτούμενη δαπάνη» αναφέρεται στην ανακοίνωση του ΙΣΑ.

Ο ΙΣΑ παραθέτει το ΑΜΚΑ του παιδιού και τον αριθμό λογαριασμού του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών για το Ιατρείο Κοινωνικής Αποστολής στην Εθνικής Τράπεζας, για τη συμβολή κάθε ενδιαφερόμενου.

ΑΜΚΑ : 01120401672
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
182/5 4501 606
IBAN: GR68 0110 1820 0000 1825 4501 606
Όνομα δικαιούχου: ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΘΗΝΩΝ

Απευθυνόμενοι στην ευαισθησία των απλών ανθρώπων, ο Φάρος Ζωής ενημερώνει ότι δέχεται δωρεές που θα βοηθήσουν στην εκπλήρωση του σκοπού του να μεταβεί ο Χάρης σε κλινική του Λονδίνου!

Ραγίζει καρδιές η μάμα του Χάρη

Όπως δήλωσε η μητέρα του 11χρονου, Γεωργία Σιαμανδούρα «ο Χάρης σήμερα είναι 11 ετών και διαγνώστηκε με καρκίνο στις 3 Φεβρουαρίου 2015. Παλεύει εδώ και 14 μήνες κάνοντας χημειοθεραπείες. Αρχικά η νόσος έδειχνε σε πλήρη ύφεση τον Δεκέμβριο, υποτροπίασε όμως μέσα στη συντήρηση της θεραπείας πολύ γρήγορα και από τότε δεν μπορούν να διαχειριστούν το πρόβλημά του οι γιατροί ουσιαστικά και καμία θεραπεία δεν έχει αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και είναι επιβεβλημένη η μεταφορά του στο εξωτερικό. Εσείς τι θα κάνατε;» μας λέει με πόνο ψυχής.

Στο ερώτημα πως ο Χάρης αντιδρά σε όλο αυτό η μητέρα του απαντά «δεν πολυμιλάει, είναι γενικά παιδί που δεν πολυμιλάει. Το μόνο που με ρωτάει είναι πότε θα φύγει, δεν αντέχει άλλο εδώ, συνέχεια με ρωτάει μαμά γιατί δε φεύγουμε;»

Τι να πεις σε μια γυναίκα που δίνει τέτοια μάχη; Τα λόγια μοιάζουν περιττά. Την ρωτάμε πως η ίδια βρίσκει κουράγιο να διαχειρίζεται αυτή τη θύελλα. Με ψυχραιμία αποκρίνεται «υπάρχουν στιγμές που δεν είμαι καλά,

ειδικά όταν βλέπω το παιδί να υποφέρει και υπάρχουν στιγμές που ελπίζω ότι θα δικαιωθώ και κάποια στιγμή θα μπορέσουμε να φύγουμε. Θεωρώ ότι αν βρεθούν έστω και λίγα χρήματα σήμερα, θα μπορέσει το παιδί να ταξιδέψει άμεσα. Είναι ταξίδι σωτηρίας αυτό για τον Χάρη.

Θέλω να ευχαριστήσω καταρχάς όσους είναι δίπλα μας στις δυσκολίες αυτές στιγμές που αντιμετωπίζουμε και τον κόσμο για την αγάπη που μας δείχνει. Ένα μικρό παιδί νομίζω έχει δικαίωμα στη ζωή. Έστω και λίγα χρήματα γιατί ξέρω ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά, αυτά μπορούν να κάνουν τη διαφορά» είπε τέλος η κυρία Γεωργία.

Πέρα από την αγάπη αυτό που σου δίνει δύναμη στη ζωή είναι … η Ελπίδα. Όλοι μαζί για τον μικρό Χάρη…

Δείτε πως μπορείτε και εσείς να βοηθήσετε για να ξαναχαμογελάσει η ζωή στο μικρό Χάρη!

Πηγή: www.babyads.gr