Λοιπόν, σε διάφορες φάσεις της ζωής μου είχα συζητήσει με διάφορες γυναίκες (κυρίως μαμάδες) την απόφαση ζωής του αν τελικά κερδίζεις ή χάνεις όταν έχεις παιδιά, και συνεχίζεις να δουλεύεις.
Η απάντηση βεβαίως καταφατική για την μία ή την άλλη κατάσταση, αλλά με προϋποθέσεις, κάτι σαν μια μέση λύση, είναι ό,τι φυσικότερο θα έλεγε μία γυναίκα του σήμερα.
Ναι στην δουλειά, αλλά με προϋποθέσεις (που συνήθως έχουν να κάνουν με το ωράριο), ναι στο να είναι η μαμά συνέχεια σπίτι, αλλά και πάλι με προϋποθέσεις, που συνήθως έχουν να κάνουν με μία οικονομική κατάσταση που θα της επιτρέπει και μία ελάχιστη ελευθερία. Ευχαριστώ πολύ, με υποχρεώσατε. Έτσι απαντάω και εγώ.

Mεταξύ των άλλων δύο προφανώς πιο νορμάλ επιλογών, δεν είμαι εγώ αυτή που θα δώσει την απάντηση καθώς μιλάμε για την νούμερο ένα ανησυχία που στροβιλίζει στα μαμαδομυαλά από τότε που η γυναικεία χειραφέτηση σάρωσε τις φιλοσοφίες και τις πεποιθήσεις όπως ο τυφώνας Κατρίνα τα φράγματα της Νέας Ορλεάνης.

Στην πλειοψηφία τους, γιατί εννοείται ότι υπάρχουν πάντα οι φωτεινές εξαιρέσεις, οι μαμάδες που δεν εργάζονται είναι λιγότερο «ενδιαφέρουσες» από εκείνες που εργάζονται.  Και αυτό γιατί αναγκαστικά περιορίζουν τα ερεθίσματά τους στις καταστάσεις εκείνες που αφορούν το παιδί τους.  Περιορίζουν και τον κύκλο τους, γιατί οι συζητήσεις που πλέον τις ενδιαφέρουν και μπορούν να αναπτύξουν με ευφράδεια, είναι φυσικό και επόμενο να μην αφορούν όλες τις υποψήφιες γυναίκες-φίλες. Έτσι, δημιουργούν μία ζωντανή, πολύβουη μαμαδοπαρέα, με τρελό expertise στα νηπιαγωγεία και τις εξωσχολικές δραστηριότητες και με ωραίες ιδέες για δημιουργική απασχόληση και εκδρομές, που όμως κινδυνεύει να τις εγκλωβίσει και τελικά να τις καταπιεί όπως η ταραντούλα.

Κάποια στιγμή τα παιδιά θα φύγουν από την αγκαλιά τους και οι μαμαδοπαρέες δεν θα έχουν σημαντικό λόγο ύπαρξης. Και τότε θα αρχίσουν να βιώνουν μία πραγματικότητα λίγο πιο μοναχική από αυτό που είχαν φανταστεί.  Αλλά ίσως πιο γεμάτη από υπέροχες αναμνήσεις, από συγκλονιστικές στιγμές που τις έζησαν όλες σαν πρωταγωνίστριες και ίσως, αυτό από μόνο του να είναι αρκετά δυνατό για να τους επιτρέψει να αράξουν στην συνέχεια με γαλήνη και αυτογνωσία.

Από την άλλη, η εργαζόμενη μαμά εύχεται να είχε περισσότερες ώρες το 24ωρο για να μπορέσει να συντονίσει όλα αυτά που έχει να κάνει. Για να βρει την χρυσή ισορροπία με το παιδί, τον εαυτό, την δουλειά και τον κύκλο της. Είναι πολύ αγχωτικό και πολύ δύσκολο να ισορροπείς πάνω σε στιλέτο και να τρέχεις με τα αθλητικά με τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες επιτυχίας. Είναι όμως εξαιρετικά αναζωογονητικό να ξυπνάς το πρωί, να μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου με υπέροχες μουσικές και να μεταπηδάς σε έναν άλλο κόσμο με δράση, διάδραση και ευστροφία.
Εκεί να συναναστρέφεσαι και με νεολαία που χέστηκε για τα μωρουδιακά, να αντιμετωπίζεις θέματα, να λύνεις προβλήματα, να ρουφάς επιβράβευση και να τσεκάρεις το μανικιούρ της κολλητής σου.

Και μετά πίσω στην πραγματική αγάπη, όχι πάντα τρισευτυχισμένη (δουλεύω αρκετά χρόνια, δεν είμαι ηλίθια), αλλά σίγουρα τσιτωμένη και εξιταρισμένη, είναι στο χέρι σου τώρα να επωφεληθείς από όλο αυτό και να το μετατρέψεις σε δημιουργικότητα, σε εκτίμηση για την οικογένειά σου, σε ενέργεια για τα παιδιά σου και όχι σε κατατονία, νεύρα, μελαγχολία ή βαρεμάρα.  Αυτό είναι το ζόρικο part, αλλά δεν είπε ποτέ κανείς ότι η εργαζόμενη μαμά είναι ένας ξεκούραστος ρόλος.
Την ώρα όπως που το παιδί σου θα χτυπήσει, θα αρρωστήσει, θα κλάψει, παίζει και να μην είσαι εκεί. Και όταν θα θέλει μία αγκαλιά να κουρνιάσει, μπορεί και να μην είναι η δική σου. ‘Οταν θα μάθει να διαβάζει, μάλλον δεν θα είσαι η πρώτη που θα το ακούσει, και όταν θα μάθει να μετράει, τα δάχτυλα που θα τεντώνονται μπροστά του, ίσως και να μην είναι τα δικά σου. Ίσως και να πάρεις τηλέφωνο για να ακούσεις την φωνή του και η καρδιά σου να σφιχτεί.  Πάλι προτεινόμενη για Όσκαρ β’ γυναικείου.

‘Οσο γράφω, τόσο περισσότερο πιστεύω ότι δεν θα καταλήξω πουθενά.

Πιστεύω ακράδαντα ότι οι όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και αν χαρακτηρίζονται από ελάχιστα ψήγματα δημιουργικότητας πρέπει να βρίσκουν διεξόδους να την διοχετεύουν και να την αναπαράγουν. Και πως ακόμα και η μίνιμουμ επαγγελματική δραστηριοποίηση μόνο καλό μπορεί να επιφέρει στην προσωπικότητά τους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό και απογοητευτικό για μένα, από τις απόλυτα μονοδιάστατες γυναίκες που ανοίγουν το στόμα τους το πρωί και ξέρεις τί θα πουν, που το κλείνουν το βράδυ και σε έχει πάρει ο ύπνος πριν σου πουν καληνύχτα, ανίκανες να αναγνωρίσουν άλλο ανθρώπινο είδος εκτός από τις συναδέλφισσες μαμάδες – ηρωίδες αυτού του κόσμου.

Τελικά, τί αναμενόμενα θεωρητικό απόφθεγμα, και οι άλλες οι μαμάδες πρέπει να παλέψουν σκληρά, λες και δεν τους έφταναν οι μάχες που δίνουν καθημερινά, για να βρουν μία χρυσή τομή, να μην παρασυρθούν από τα λεφτά και την εξουσία που συνεπάγεται η αδυσώπητη καριέρα, και τελικά καταντήσουν να μεγαλώσουν μέσα στο σπίτι τους έναν ξένο.

Οι σχέσεις με τα παιδιά δεν χτίζονται απλά, ούτε φυσικά. Θέλει πολλή δουλειά. Περισσότερη από ό,τι χρειάζεται στο γραφείο. Αλλά είναι πολύ μεγαλύτερη η ανταμοιβή.

Δεν μπαλαντζάρεται με μπόνους.  ‘Η μήπως εξαρτάται και από το μπόνους;

Πηγή:www.themamagers.gr