Η αναγνώστριά μας γράφει:
Είμαι 23, έχω ένα παιδί πεντέμισι ετών, τον έκανα πολύ μικρή κι εννοείται πως δε μετάνιωσα ποτέ γι’ αυτό. Με το μπαμπά του χώρισα. Βρήκα έναν άνθρωπο που αρχικά ήμασταν φίλοι, ετών 32. Δουλεύαμε μαζί. Αργότερα τον είδα ερωτικά. Περνούσα υπέροχα μαζί του. Ήμασταν διαφορετικοί άνθρωποι και όμως είχαμε τόσα κοινά βιώματα…
Σιγά-σιγά τον ερωτεύτηκα, τον αγάπησα και τον αγαπάω. Αισθάνομαι μισή και ότι δεν αξίζει να τελειώσει όλο αυτό γιατί κι αυτός μ’ αγαπάει. Έλα, όμως, που δεν μπορεί να προχωρήσει μαζί μου γιατί δεν ξέρει αν μπορεί να συνυπάρξει στο ίδιο σπίτι με το παιδί μου. Λέει ότι εγώ τον έχω μεγαλώσει αλλιώς, με διαφορετικά «θέλω» και «πρέπει» από τα δικά του. Επίσης, το παιδί μου είναι αβάπτιστο, κι αυτό δεν του αρέσει, όπως λέει. Μου είπε ότι, ό, τι χρειαστώ θα ʾναι δίπλα μου, ότι μ’ αγαπάει κλπ κλπ.
Εγώ ξέρω κι από προσωπική εμπειρία λόγω της μητέρας μου που έχει ξαναπαντρευτεί, ότι όταν αγαπάς κάποιον, αγαπάς και ό, τι είναι δικό του και ό, τι έχει δημιουργήσει. Ακριβώς όπως ο άντρας της τη δέχτηκε μαζί με μένα και μέχρι τώρα, 14 χρόνια αργότερα είναι εδώ και μας αγαπάει και μας προσέχει.
Πίστευα, λοιπόν, ότι μαζί του είχα βρει το τέλειο, εκείνο που ονειρευόμουν. Αν και 23, ήθελα να κάνω μαζί του ένα παιδί, να βλέπω την κόρη μας ή το γιό μας παρέα με το δικό μου παιδί και να ʾμαστε μία ευτυχισμένη οικογένεια παρ’ όλες τις δυσκολίες που θα υπήρχαν… Τι γίνεται όμως τώρα; Τι; Έχω χάσει την όρεξή μου, όλα γιατί έχασα εκείνον… Απλά δεν ξέρω.
Η ομάδα των ψυχολόγων απαντά:
Αγαπητή αναγνώστρια,
Από το γράμμα σου μπορώ να καταλάβω ότι περνάς μία αρκετά δύσκολη και μπερδεμένη φάση της ζωής σου. Επίσης βλέπω ότι είσαι αρκετά νέα σε ηλικία μα έχεις ήδη στην ευθύνη σου ένα παιδί και στο ιστορικό σου έναν χωρισμό.
Θα πρέπει να είναι ένα μεγάλο φορτίο το να κουβαλάς από τόσο νωρίς αυτές τις ευθύνες. Αφού λοιπόν απευθύνθηκες σε εμάς για να σου δώσουμε μία χείρα βοηθείας, ας δούμε ένα-ένα αυτά που σε απασχολούν.
Διαβάζοντας τις πρώτες γραμμές σου, πρέπει να ρωτήσω το εξής: ο πατέρας του παιδιού σου, τι σχέση έχει μαζί σου τώρα; Έρχεται σε επαφή μαζί σας;
Έχετε μία καλή και υποστηρικτική σχέση, ούτως ώστε να σου προσφέρει κάποια βοήθεια εάν τη χρειαστείς; Ρωτάω αυτό επειδή μερικές φορές είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πόσοι και ποιοι υπάρχουν γύρω μας για να μας υποστηρίξουν σε ώρα ανάγκης…
Όσον αφορά τώρα στον νέο άνθρωπο που μπήκε στη ζωή σου… Είναι απόλυτα φυσιολογικό μέσω της δουλειάς να έρθεις κοντά με κάποιον, να νιώσεις άνετα μαζί του, να ερωτευτείτε. Αν σκεφτούμε και το ότι είναι κάπως μεγαλύτερος από σένα, είναι μάλλον λογικό το να συμβεί κάτι μεταξύ σας, παρά το ότι είστε όπως λες, «διαφορετικοί».
Εδώ θα ήθελα να σου δείξω λίγο την άλλη πλευρά.
Ο άνθρωπος αυτός μπήκε στη ζωή σου και ξαφνικά βρέθηκε αντιμέτωπος όχι μόνο με ένα σύντροφο, αλλά και με ένα παιδί το οποίο δεν είναι δικό του. Η ζωή του άλλαξε, και πιθανότατα όχι με τον τρόπο που εκείνος περίμενε.
Από όσο βέβαια μπορώ να καταλάβω, γνώριζε τόσο για το χωρισμό σου, όσο και για το παιδί, μα, ακόμα κι έτσι επέλεξε να σε πλησιάσει. Αν το σκεφτούμε έτσι, είναι λογικό και για σένα να θεώρησες ότι ο άνθρωπος αυτός θέλησε μαζί σου να κάνει μία νέα αρχή, ακόμα κι αν ήδη είχες ένα παιδί.
Όσον αφορά στη βάπτιση του παιδιού και στο ότι το έχεις αναθρέψει «διαφορετικά» από ότι θα το έκανε εκείνος, μπορώ να καταλάβω ότι οι διαφορές που ανέφερες νωρίτερα είναι μάλλον αρκετά σημαντικότερες από ότι στην αρχή νόμιζες…
Είναι όμως η θρησκεία και ο δικός σου τρόπος ανατροφής του παιδιού τόσο μακριά από τα δικά του δεδομένα; Είναι τόσο δύσκολο για εκείνον να δεχτεί μία άλλη προσέγγιση στο πώς μεγαλώνουν ένα παιδί, ή τουλάχιστον να δεχτεί να συμβιβαστεί με τη δική σου κοσμοθεωρία;
Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καλό θα ήταν να σκεφτείς πόσο διαφορετικοί είστε και πόσο θα σε επηρέαζε αυτό εάν δεν είχες ήδη ένα παιδί, εάν έκανες εκ του μηδενός οικογένεια μαζί του, και στην πορεία έβλεπες ότι ίσως θα επέβαλλε το δικό του τρόπο τόσο στο παιδί σας, όσο και σε σένα…
Πώς θα ήταν αυτό για σένα; Δε θα το αισθανόσουν λίγο άδικο;
Δεν είναι παράλογο να ωραιοποιούμε τους ανθρώπους, ειδικά όταν περιμένουμε πράγματα από εκείνους. Εσύ μπορώ να υποθέσω ότι περίμενες από εκείνον να πάρει τη θέση του πατέρα και του οικογενειάρχη.
Αυτό θα ήταν μία προσδοκία απόλυτα φυσιολογική, επειδή είχες στο μυαλό σου τον τρόπο που διδάχτηκες από την οικογενειακή σου εμπειρία (δηλαδή τη ζωή με τον πατριό σου ο οποίος ήταν πρόθυμος να μπει σε μία νέα οικογένεια και να φερθεί άψογα -πράγμα που τον τιμάει).
Δυστυχώς όμως, ο καθένας έχει διαφορετική προσέγγιση στη ζωή και την οικογένεια, και για μερικούς ανθρώπους το να μεγαλώνουν παιδιά άλλων ίσως είναι πιο δύσκολο.
Καταλήγοντας, αντιλαμβάνομαι ότι έχεις ερωτευτεί αυτόν τον άνθρωπο και έχεις δημιουργήσει προσδοκίες από εκείνον. Τα συναισθήματά σου είναι αληθινά, δυνατά και πιστεύεις τώρα ότι δε μπορεί να τα ξανανιώσεις.
Όσο κι αν αυτό σου ακουστεί δύσκολο ή απίθανο, θα βρεθεί κάποια στιγμή κάποιος ο οποίος θα είναι πρόθυμος να δεχτεί τόσο εσένα, όσο και το παιδί σου, ανεξαρτήτως θρησκείας και ανατροφής.
Η διάθεσή σου θα επανέλθει, το ίδιο και η όρεξή σου για ζωή. Νιώθω ότι είσαι μία δυνατή, αν και νέα, γυναίκα, η οποία δεν έχει απόλυτη ανάγκη κάποιον για να τη σώσει απ’ τα προβλήματά της, παρά μόνο να τη συνοδεύσει στη ζωή. Κρίνε τους πιθανούς συντρόφους σου λοιπόν από το πόσο θέλουν να πάρουν μέρος στη ζωή σου, το πόσο επιθυμούν να μεγαλώσουν μαζί σου το παιδί αυτό, και το αν θέλουν ή όχι να σε αλλάξουν.
Σκέψου πάνω απ’ όλα τι ζητάς εσύ, τόσο για τον εαυτό σου, όσο και για το παιδί (το οποίο πλέον πηγαίνει πάνω απ’ όλα).
Εν κατακλείδι, ο άνθρωπός μας, όταν βρεθεί, θα μας θέλει όπως λες κι εσύ και με όσα έχουμε δημιουργήσει και είναι πλέον κομμάτια μας. Ειδάλλως… δεν θα είναι ο άνθρωπός μας… Μην κάνεις εκπτώσεις στη ζωή σας.
Για ό, τι άλλο χρειαστείς, θα είμαστε εδώ.
SuperMomRocks 