Η Σάρον Κατς και ο κατά 15χρόνια νεότερος Στιούαρτ έγιναν γονείς στις 21 Μαρτίου

Η 55χρονη γιαγιά Σάρον Κατς πιστεύεται πως είναι η γηραιότερη μαμά της Βρετανίας καθώς έφερε στον κόσμο τρία υγιέστατα παιδιά. Η νοσοκόμα Σάρον και ο κατά 15 χρόνια νεότερος σύντροφός της Στιούαρτ Ρέινολντς έγιναν γονείς των χαριτωμένων τριδύμων, Μέισον, Ράιν και Λίλι στις 21 Μαρτίου. Το ζευγάρι ήθελε διακαώς να αποκτήσει ένα παιδί, αλλά το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Βρετανίας δεν καλύπτει τη διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης μετά τα 42. Σύμφωνα με το βρετανικό ΕΣΥ μια γυναίκα μετά τα 44 έχει μία πιθανότητα στις εκατό να φέρει στον κόσμο ζωντανό ένα παιδί με αυτή τη μέθοδο.

Το ζευγάρι των Βρετανών δανείστηκε το ποσό των 19.000 ευρώ για να καλύψει το ιατρικά έξοδα και ταξίδεψε στην Κύπρο για την εξωσωματική. «Θέλαμε πάρα πολύ να αποκτήσουμε παιδιά. Ήξερα πως υπήρχε η πιθανότητα πολύδυμης κύησης επειδή είχε γίνει τοποθέτηση τεσσάρων εμβρύων, για να είναι μεγαλύτερες οι πιθανότητες. Στον υπέρηχο που κάναμε ακούσαμε τρεις καρδιές, ο Σιούαρτ ήταν σοκαρισμένος κι εγώ έκλαιγα από τη χαρά μου. Η πρώτη μου σκέψη ήταν, θεέ μου, πώς θα τα καταφέρω;» δήλωσε στην εφημερίδα Sun η 55χρονη γιαγιά που έχει τέσσερα παιδιά και τέσσερα εγγόνια.

«Υπήρχαν όμως και κάποιες επιπλοκές. Ο γιατρός μού είπε να απομακρύνει το ένα έμβρυο λόγω των κινδύνων της εγκυμοσύνης λόγω της ηλικίας μου. Αρνήθηκα γιατί αν έπαιρναν το ένα υπήρχε πιθανότητα να χάσω και τα άλλα δύο. Έτσι παρέμεινα κλινήρης για 11 εβδομάδες μέχρι να γεννήσω» συνεχίζει στη συνέντευξή της. Η Σάρον μάλιστα δήλωσε πως θέλησε να ανανεωθεί πριν τη γέννηση των τριδύμων ώστε να δείχνει όμορφη για τα νεογένννητά της «ήθελα να δείχνω όμορφη μετά τη γέννηση των παιδιών μου. Έτσι έκανα botox σε μικρή δόση γιατί δεν επιτρέπεται κατά την εγκυμοσύνη. Έβαλα επίσης και καινούρια extensions στα μαλλιά. Ήταν για μένα σημαντικό να δείχνω στα καλύτερά μου».

Πηγή:www.athensvoice.gr

«Ξέρετε αν ισχύει ότι πρέπει να φάμε τον πλακούντα για να είναι το γάλα πιο θρεπτικό;», «Μήπως δεν πρέπει να δέχομαι ζευγάρια σπίτι πριν σαραντίσω γιατί δεν κάνει να βλέπουν το μωρό αν έχουν κάνει σεξ το προηγούμενο βράδυ;», «Έχω διώξει τον άντρα μου από το κρεβάτι και κοιμάμαι με το γιο μου πια, αυτός είναι ο έρωτας της ζωής μου, ο σκοπός της ύπαρξής μου, κάντε like όσες συμφωνείτε!»

Μια τέτοια εικόνα είχα για τις μαμαδοομάδες του facebook, οι οποίες με διασκέδαζαν άπειρα με τα ποστς που έβλεπα στη ροή κάθε φορά που έμπαινα και που όλο και κάποιος φίλος μου θα αναρτούσε.

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα υπάρξει ποτέ μέλος σε καμία, παρότι έχω παιδί. Η ιδέα των ομάδων πάντα με έφερνε σε δύσκολη θέση, βάλε τώρα και αυτά τα ποστς που έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα, δε θέλει και πολύ να τις αποφεύγω σαν ο διάολος το λιβάνι!

Λίγο καιρό πριν, όμως, η κολλητή μου με πρόσθεσε αυθαίρετα σε μερικές ομάδες που ήταν κι εκείνη γιατί αφενός είχε βαρεθεί να την κοροϊδεύω, αφετέρου όπως είπε, «μην κρίνεις πριν δεις».

Ξαφνικά ανοίχτηκε μπροστά μου ένας καινούργιος, εντελώς άγνωστος κόσμος. Γυναίκες εντελώς διαφορετικές, με διαφορετικό επίπεδο κουλτούρας, σπουδών, ενδιαφερόντων, με διαφορετικές προσλαμβάνουσες, που κατοικούν σε μικρές πόλεις της Ελλάδος μέχρι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, από μεγαλοστελέχη μέχρι νοικοκυρές και νέες αγρότισσες, όλες βρίσκονταν στα ίδια forum, και τις ένωνε ένα και μόνο κοινό στοιχείο: η μητρότητα.

Όμως, αυτό το κοινό στοιχείο είχε μια τεράστια δύναμη! Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει πόσο πολύ μπορεί να πορώσει μια μάνα η αγάπη για το παιδί της. Επίσης, η ιστορία έχει υμνήσει τη μητρότητα, την αυτοθυσία της μάνας, την ανυπέρβλητη δύναμη που δίνει στη γυναίκα και μπορεί να μετακινήσει βουνά…και άλλες τέτοιες κλισεδιές που ως μάνα και ως γυναίκα βρίσκω εξαιρετικά βαρετές και, μεταξύ μας, εκτός πραγματικότητας.

Αυτό το «μεταξύ μας» ήταν που με γοήτευσε στις ομάδες. Γιατί εκεί, στη μυστικότητα και την ασφάλεια των κρυφών ομάδων του Facebook, η σύγχρονη, νεαρή, μάνα μπόρεσε να αρθρώσει όλα όσα τη βασάνιζαν και δεν τολμούσε να πει πουθενά, ακριβώς γιατί με το που έμεινε έγκυος η κοινωνία της πρόβαλε αυτό το μυθικό πρόσωπο.

Όλοι περίμεναν από εκείνη να φερθεί σαν την Παναγία ενώ εκείνη το μόνο που ένιωθε ήταν απόλυτη ταύτιση με τη Μήδεια. Όλοι προσδοκούσαν να μεταμορφωθεί ξαφνικά σε Ελένη Ζαφειρίου στο «Ταπεινός και Καταφρονεμένος» ενώ εκείνη ένιωθε ότι μεταμορφώνεται απλώς σε Μαίρη Παναγιωταρά.

Δειλά δειλά στην αρχή, πιο θαρρετά μετά, έβλεπα τις γυναίκες να αρχίζουν να μοιράζονται εμπειρίες και καταστάσεις και να απελευθερώνονται.

«Βρίζεις κι εσύ τη νύχτα μετά την 20^η φορά που του βάζεις την πιπίλα, την πετάει και κλαίει ακατάπαυστα ε;» «Όχι, εγώ βρίζω από την 3^η φορά γιατί η διευθύντριά μου μου έχει βάλει απίστευτα deadlines και ξενυχτάω για να προλάβω!».

«Ο άντρας μου δε με έχει αγγίξει από τότε που γέννησα. Πάω γυμναστήριο κάθε μέρα για να φτιάξει το σώμα μου και η πεθερά μου με βρίζει που κάθεται μια ώρα παραπάνω με το μωρό».

«Η αγαπημένη μου στιγμή της ημέρας είναι όταν επιτέλους πάνε για ύπνο τα παιδιά και μπορώ ήρεμη να κάτσω στον καναπέ και να χαλαρώσω».

«Γέννησα πριν ένα μήνα και το μόνο που θέλω είναι να κλαίω και να επιστρέψω το παιδί.

«Ο άντρας μου με χτυπάει μπροστά στα παιδιά γιατί δεν τα χω μάθει, λέει, να κάνουν ησυχία όταν μπαίνει σπίτι.

«Πήρα διαζύγιο και εκείνος δε δίνει διατροφή, ούτε θέλει να παίρνει τα παιδιά που τον περιμένουν κάθε Σάββατο κι εκείνος δεν εμφανίζεται ποτέ».

Αυτά είναι ελάχιστα παραδείγματα από ποστς που υπάρχουν στις μαμαδοομάδες. Κάτω από κάθε ποστ υπάρχουν άπειρα σχόλια από άλλες μαμάδες οι οποίες είναι έτοιμες να μοιραστούν αντίστοιχες εμπειρίες, να υποστηρίξουν τις άλλες που είναι έτοιμες να καταρρεύσουν, να τους πουν μια γλυκιά κουβέντα, να τις κάνουν να νιώσουν λιγότερη μοναξιά και απελπισία.

Στη βάση του πρόκειται για μια απελευθερωτική διαδικασία αφού όλες μας συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε οι μόνες που έχουμε μεικτά συναισθήματα για τα αγγελούδια μας.

Ότι η μητρότητα είναι ακριβώς αυτό: μια διαδικασία εξέλιξης της γυναίκας που μέσα από τις εσωτερικές συγκρούσεις για το παιδί της θα βρει τις δικές της χρυσές ισορροπίες. Προσέξτε: τις δικές της, όχι της πεθεράς, της μάνας, της κοινωνίας ή της τηλεόρασης. Τις δικές της!

Οι μαμαδοομάδες επιτελούν ακριβώς αυτόν τον σκοπό. Και ίσως, σε ορισμένες περιπτώσεις, έναν ακόμη: αυτόν της αλληλεγγύης. Υπάρχουν πολλές φορές που μαμάδες έχουν βοηθηθεί έμπρακτα (σε περιπτώσεις κακοποίησης και ενδοοικογενειακής βίας) δημιουργώντας ένα δίχτυ ασφαλείας και πληροφόρησης ώστε η μητέρα που είναι εγκλωβισμένη να πάρει τις πληροφορίες και τη βοήθεια που χρειάζεται και να φύγει από την άρρωστη ζωή.

Επίσης, σε περιπτώσεις οικονομικής δυσπραγίας, πολλές οικογένειες έχουν βοηθηθεί είτε με απλούς τρόπους όπως το να στείλει η ομάδα δώρα για τα παιδιά μιας οικογένειας με άνεργους γονείς ή προσφέροντας κάποια θέση εργασίας όταν υπήρχε δυνατότητα.

Τελικά, ευτυχώς που υπάρχουν αυτές οι ομάδες. Είναι ένας άσσος στο μανίκι κάθε μάνας που έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο, μια κρυφή δύναμη, μια μορφή ψυχοθεραπείας και εκτόνωσης για την καταταλαιπωρημένη γυναίκα που όλοι περιμένουν ότι επειδή είναι μάνα ξαφνικά μεταλλάχθηκε σε υπεράνθρωπο με διασταύρωση αγίας.

Και να σας πω και κάτι; Ακόμα και οι ερωτήσεις τύπου «κάνει να κάνω σεξ αν δε θέλω να κάνω παιδί;» τελικά έχουν την πλάκα τους!

Πηγή:www.ilov.gr

Ευτυχώς που είχε τις φίλες της να τη συμβουλεύουν, να την μαλώνουν και να την αγαπάνε…

Ευτυχώς που είχε τις φίλες της, να της υποδεικνύουν κάθε φορά τα λάθη και τις παραλείψεις της. Λες και το είχε ανάγκη… αλλά να…  της άρεσε να την βάζουν σε μια γωνιά, σαν σε τιμωρία, και να την αρχίζουν σε λεγόμενα του τύπου: «Στα έλεγα εγώ, δεν στα ΄λεγα;», «μα σε είχα προειδοποιήσει ότι με αυτό που πας να κάνεις θα το φας το κεφάλι σου!», «καλά έχεις λεφτά για πέταμα;» «δεν είναι αυτός ο άνθρωπος κατάλληλος για σχέση, που πας να μπλέξεις!» και τέτοια χαριτωμένα με ύφος  σοβαρό και δασκαλίστικο και με το δάκτυλο τους να κουνιέται μπροστά στη μύτη της υποδειγματικά. Και τότε έσκυβε μετανιωμένη το κεφάλι και έλεγε μέσα σε αναφιλητά ότι δεν θα το ξανακάνει.

Αλλά το ξανάκανε!

Όχι ότι δεν τα ΄ξερε και η ίδια από την αρχή δηλαδή. Ίσα ίσα, ο οργανισμός της  διέθετε μια μοναδική και καταπληκτική  ικανότητα να γνωρίζει πριν κάθε φορά ξεκινήσει μια νέα σχέση, ή πριν κάνει μια ιδιαίτερης σημασίας επαγγελματική ή άλλη σημαντική κίνηση στη ζωή της ότι πρόκειται να κάνει λάθος, ότι θα πέσει σε σφάλμα ότι για άλλη μια φορά θα πρέπει να μαζεύει τα κομμάτια της από το πάτωμα, τα χρήματα της από τις τρύπιες τσέπες της, την ησυχία και την ηρεμία της από τον αέρα που θα πετάριζαν χαρούμενες, αφήνοντας στη θέση τους το άγχος, την αγωνία και τη στενοχώρια.

Όμως παράλληλα ο ίδιος αυτός οργανισμός διέθετε κι εκείνη την τάση, πώς να την ονομάσεις, πώς να την περιγράψεις, του εντελώς παιδιάστικου, νηπιακού σχεδόν αυθορμητισμού, που δεν άφηνε τη λογική και τη σκέψη, που τις διέθετε, να υπερισχύσουν και κατάφερνε για άλλη μια φορά να πέσει στο πηγάδι της αποτυχίας και άντε μετά από την αρχή να βρει μάγγανο να ανέβει στην επιφάνεια, να επιστρέψει στη γη, να πατήσει σταθερά στο έδαφος.

Κάθε φορά το ίδιο, κάθε φορά το μάθημα να μη γίνεται πάθημα.

Πάντα μα  πάντα να κάνει εκείνο το βήμα του λάθους, πάντα να βροντοφωνάζει  τη λάθος λέξη την εντελώς ακατάλληλη στιγμή. Πάντα να παίρνει εντελώς ακατάλληλες αποφάσεις για τα πιο κρίσιμα θέματα, πάντα να δίνεται με όλο της το «είναι» σε ανθρώπους που φώναζαν από μακριά ότι δεν ήταν κατάλληλοι, σε πρότζεκτ και σε ενασχολήσεις που ρουφούσαν όλη της την ενέργεια χωρίς να έχουν ποτέ το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Και κάθε φορά να τα ακούει ξανά και ξανά πρώτα από τον εαυτό της (ω ναι, του τα ΄λεγε κι εκείνη ένα χεράκι), κι ας έπεφταν στον βρόντο, και στη συνέχεια από τις κολλητές της, που αποτελούσαν πια την οικογένεια της. Σχεδόν την είχαν αντικαταστήσει, μιας και οι σχέσεις με τους δικούς της δεν ήταν κι οι καλύτερες στον κόσμο.

Μαζεύονταν εκείνα τα Σαββατόβραδα μια στο σπίτι της μιας, μια στο σπίτι της άλλης, άνοιγαν μπουκάλια με κρασί, μαγείρευαν όλες μαζί μακαρονάδες με ευφάνταστες σάλτσες και μιλούσαν με τις ώρες και ανέλυαν τα χιλιοαναλυμένα θέματα της κάθε μιας και όλες μαζί έβρισκαν τη λύση σε κάθε πρόβλημα, πάντα μετά εορτής βέβαια, αλλά τι σημασία είχε;

Στο τέλος έπιαναν τους καναπέδες και τις μαξιλάρες με ένα ποτήρι κρασί η κάθε μια στο χέρι και αφήνονταν να τραγουδούν τα αγαπημένα τους άσματα και να χαλάμε το κόσμο από τα γέλια και έτσι τις έβρισκε το ξημέρωμα, μισομεθυσμένες και χαμογελαστές.

Ευτυχώς που είχε τις φίλες της…
Όλες είχαν προβλήματα, απλά ή σύνθετα, μεγάλα ή μικρά, με τις οικογένειες τους, με τις δουλειές τους, με τα συναισθηματικής φύσεως μπερδέματα, με τα κιλά και τις ρυτίδες τους, με χίλια δυο κι όλες τους τα άκουγαν η μια από την άλλη, μα εκείνη είχε την τάση πάντα να τα ακούει περισσότερο από όλες. Ίσως γιατί προσπαθούσε να κερδίσει τον χαμένο χρόνο (αυτόν, τότε πριν χρόνια που ήταν απλά ένα άβουλο πλάσμα που το καθοδηγούσαν τα «πρέπει» και τα «μη»), και ρίσκαρε περισσότερο από τις άλλες σε όλους τους τομείς. Είχε χιλιάδες απωθημένα εγκατεστημένα στο μυαλό και την ψυχή της κι έτρεχε με χίλια να φέρει, αν όχι όλα σε πέρας, τουλάχιστον όσα της επιτρέψει η ζωή να προλάβει. Και δοκίμαζε και δοκιμαζόταν. Δεν είχε πάντα αποτυχίες! Πολλά είχε πετύχει, πολλά απωθημένα της είχαν πάρει ζωή, πολλά βήματα είχε καταφέρει κι είχε κάνει μπροστά, αλλά να σε αυτά που αποτύχαινε , αποτύχαινε εντελώς, την έριχνα κάτω, την βασάνιζαν για καιρό, έχανε πολύτιμο χρόνο και πολύ ενέργεια, και χρήμα φυσικά αλλά αυτό ερχόταν τελευταίο. Αλλά μετά όταν συνερχόταν κι όταν σηκωνόταν όρθια, αφού μετά  από αυτά που άκουγε από εκείνες, τις έδιναν όλες το χέρι και έβαζαν όλη τη δύναμη τους για να τη σηκώσουν ξανά, ήταν και πάλι έτοιμη για νέες περιπέτειες και νέες προσπάθειες και νέες αποτυχίες και επιτυχίες. Ευτυχώς που είχε τις φίλες της. Γιατί ήξερε ότι εκείνες θα ήταν εκεί, ήταν δοκιμασμένη αυτή η σχέση, άντεξε, αντέχει και θα αντέξει! ‘Ηξερε γι΄ αυτό και από συνήθεια αφήνονταν και στο λάθος με άνεση!

Ευτυχώς που είχε τις φίλες της.

Αφού οι στυλοβάτες της ζωής της, η οικογένεια της στα καλά αλλά κυρίως στα άσχημα θα ΄ταν εκεί να τη σηκώσουν!

Πηγή:fylada.gr