«Ξέρεις, ρε, ποιος είμαι εγώ;»

Αυτή είναι η φράση που στην κουνάνε στη μούρη σαν σημαία, οι γονείς που ανήκουν στην κατηγορία των νταήδων. Αυτών, δηλαδή, που πιστεύουν πως το παιδί τους δεν φταίει ποτέ, για τίποτα, ακόμα κι αν φτύνει, αν κλωτσάει, αν δέρνει τα άλλα παιδιά, αν δημιουργεί πρόβλημα μέσα στην τάξη, αν… Για όλα φταίνε οι άλλοι. Είτε είναι γονείς, είτε είναι εκπαιδευτικοί, είτε φίλοι, είτε η κοινωνία, είτε το ρημαδιασμένο το σύστημα. Η ζωή τους χρωστάει και όλοι πρέπει να «πληρώνουμε» τα χρωστούμενά της μιας και αυτή «τους έχει γυρίσει την πλάτη».

Δεν είμαι εκπαιδευτικός. Είμαι η μητέρα μιας 12χρονης μαθήτριας που ζω καθημερινά αυτούς τους τραμπούκους γονείς από περιστατικά που συνέβησαν μπροστά στα μάτια μου.

Το πιο τρανταχτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν πριν δύο χρόνια. Η δασκάλα μας, μια εξαιρετική νέα κοπέλα, με πάθος για τα παιδιά και τη δουλειά της, με ένα βλέμμα σπινθηροβόλο λαμπερό έζησε τον εφιάλτη ενός πατέρα νταή.

Το περιστατικό συνέβη στις αρχές της χρονιάς, μέσα στην τάξη, όταν εκείνη έκανε παρατήρηση στον 10χρονο μαθητή, που θα τον πούμε Πέτρο εδώ, επειδή την ώρα του μαθήματος, για να κάνει πλάκα σηκωνόταν από τη θέση του, έκοβε βόλτες ανάμεσα στα θρανία και στη συνέχεια ξανακαθόταν στην καρέκλα του. Αυτό γινόταν διαρκώς, καθημερινά και εμείς οι γονείς το είχαμε μάθει από τα παιδιά μας. Η δασκάλα, αφού για μία εβδομάδα είχε δοκιμάσει τα πάντα χωρίς αποτέλεσμα του είπε – και άργησε κιόλας δηλαδή – «Πέτρο αν συνεχίσεις να κάνεις βόλτα την ώρα του μαθήματος, θα βγεις έξω μέχρι να τελειώσει η ώρα». Ύστερα από μερικά «όχι δεν βγαίνω», «και δεν θα μου πεις ΕΣΥ τι θα κάνω», τελικά βγήκε και πήγε στο προαύλιο.

Μόλις τελείωσε η διδακτική ώρα, η  δασκάλα, πήρε τηλέφωνο τους γονείς του παιδιού για να ενημερώσει για τη συμπεριφορά του και τους ζήτησε να έρθουν στο σχολείο για να συζητήσουν.Στο τηλέφωνο μίλησε με τη μητέρα, η οποία, με τρεμάμενη φωνή, της είπε ότι θα ειδοποιούσε τον σύζυγό της.

Την επόμενη μέρα, πριν μπουν ακόμα τα παιδιά στην τάξη, ο πατέρας μαζί με τον γιο ήταν εκεί ζητώντας να δουν τη δασκάλα. Όταν κάποια συνάδελφός της, της έδειξε που είναι το γραφείο των δασκάλων μπήκε μέσα φουριόζος και με βροντερή φωνή ρώτησε «ποια είναι η κυρία τάδε;».Η δασκάλα, σηκώθηκε, άπλωσε το χέρι για να συστηθεί και εκείνος της είπε «άστα αυτά τώρα» και πες μου γιατί τα έβαλες με τον μικρό». Εκείνη τον προέτρεψε να πάνε στο γραφείο της διευθύντριας για να μιλήσουν με ησυχία με κλειστή την πόρτα και μόνοι τους.  Όσοι ήταν απέξω άκουγαν μόνο εκείνον να ουρλιάζει και να χτυπάει τα χέρια του, προφανώς στο γραφείο. Όταν άνοιξε η πόρτα, αυτός βγήκε ξεφυσώντας σαν να είχε παίξει μποξ και εκείνη κάτωχρη. Την είχε απειλήσει ότι αν ξανακοιτάξει τον γιο του θα έχει να κάνει μαζί του, την αποκάλεσε άσχετη και δειλή, που αντί να τα βάλει με κάποιον στο μπόι της τα έβαλε με ένα παιδάκι, που στο κάτω κάτω τι έκανε; την πλάκα του έκανε και πολλά ακόμα. Το συγκεκριμένο θέμα λύθηκε μετά από πολύ καιρό, με την παρέμβαση του διευθυντή που δεν σήκωνε και πολλά. Το παιδί δεν ξαναδημιούργησε ιδιαίτερα προβλήματα μέσα στην τάξη, αλλά μετέφερε την βία που έκρυβε μέσα του στο προαύλιο, στα άλλα παιδιά και γενικά υπήρξε μια μεγάλη πληγή για όλους μας εκείνη τη σχολική χρονιά.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι μια ολόκληρη φυλή. Είναι οι ίδιοι που κλείνουν ράμπες, που πετάνε τα σκουπίδια τους από το παράθυρο του αυτοκινήτου, που βρίζουν τους αλλοδαπούς, που δεν σέβονται τα δικαιώματα των άλλων και νομίζουν πως ο κόσμος τους ανήκει.

Συνήθως είναι αυτοί που κάνουν τη μεγαλύτερη φασαρία στο σχολείο με το παραμικρό, ύστερα από ένα παράπονο που θα τους κάνει το κακομαθημένο βλαστάρι τους. Την επόμενη μέρα θα μπουκάρουν στο σχολείο με διάθεση για καυγά, θα ζητήσουν με σφιγμένες γροθιές τη δασκάλα που τόλμησε να κάνει παρατήρηση στο παιδί τους και θα ορμήξουν μέσα στο γραφείο. Δεν θα ακούσουν τι έχουν να τους πει ο εκπαιδευτικός. Άλλωστε δεν ήρθαν για να ακούσουν. Δεν τους ενδιαφέρει. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να του κόψουν τον βήχα, με απειλές, με χτυπήματα των χεριών τους στο γραφείο. Και αν όλα αυτά δεν πιάσουν τότε μπαίνουν τα μεγάλα μέσα. «Ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ;» που σημαίνει ότι με ένα τηλεφωνηματάκι μπορώ να σε στείλω να διδάσκεις σε ένα χωριό που δεν βρίσκεται στο χάρτη, που σημαίνει ότι να προσέχεις την σωματική σου ακεραιότητα γιατί «ξέρω κόσμο εγώ» και πολλά ακόμα τραγικά.

Αυτοί οι γονείς έχουν κάνει ευσυνείδητους δασκάλους, να κλαίνε τις νύχτες, να μην μπορούν να πάνε στο σχολείο την επόμενη μέρα, να χάνουν το  κύρος τους μπροστά στην τάξη και στους υπόλοιπους μαθητές.

Διότι αυτοί οι γονείς με τον απαράδεκτο τρόπο τους ακυρώνουν τον ρόλο του εκπαιδευτικού, καθώς «καθαρίζουν αυτοί για πάρτι τους». Η καταστροφή είναι τεράστια καθώς το παιδί μπερδεύεται, δεν σέβεται κανέναν και τίποτα, δεν μαθαίνει να πειθαρχεί και να μπορεί να ζει μέσα σε κανόνες. Με λίγα λόγια γίνεται ένας ανάπηρος ενήλικας που κι αυτός με τη σειρά του θα προκαλεί προβλήματα στους άλλους.

Γράφει η Φωτεινή Δρακάκη

Πηγή:www.themamagers.gr

Αυτός είναι ο αγέννητος Τόρι, που κινείται μέσα στην κοιλιά της μαμάς του, Ντέπι. Αν κοιτάξετε προσεκτικά, θα μπορέσετε να δείτε καθαρά το προφίλ του (τα χεράκια του είναι κάτω και τα ποδαράκια του πάνω), με το προσωπάκι του στραμμένο προς τα αριστερά. Το σχήμα V που βλέπετε είναι το ένα από τα ποδαράκια του, που κλοτσάει στην αριστερή πλευρά. Το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι ένα μέρος μόνο από το 30λεπτο βιντεάκι που δείχνει όλες τις highlight κινήσεις του εμβρύου μέσα στο εσωτερικό της μήτρας, μιας και το Youtube επιβάλλει περιορισμούς στη χρονική διάρκεια των video. Δεν είναι μοναδικό; –

Πηγή:www.imommy.gr

Πατριός… όπως λέμε πατέρας

Η Δήμητρα ήταν 12 χρονών όταν χώρισαν οι γονείς της. Το περίμενε, βέβαια, κάποτε να γίνει κι αυτό. Χρόνια τώρα ζούσε ανάμεσα σε καβγάδες, γκρίνιες και φωνές. Υπήρχαν, μάλιστα στιγμές που το ευχόταν! Μα όταν τελικά το αποφάσισαν οι γονείς της τρομοκρατήθηκε. Είχε συνηθίσει αυτή τη ρουτίνα. Μπορεί να ήταν άσχημη ρουτίνα, μα η συνήθεια είναι δυνατότερη. Της κακοφάνηκε! Βαθιά μέσα της πίστευε (και ήλπιζε) πως κάποτε οι γονείς της θα μονοιάσουν. Πως θα σταματήσουν τους εγωισμούς και δεν θα τσακώνονται πια.

Μετά το διαζύγιο, οι τσακωμοί είχαν ηρεμήσει. Έβλεπε τους γονείς της να μιλούν ήρεμα ο ένας στον άλλο και να αποφασίζουν από κοινού για τις επόμενες κινήσεις τους. Τότε, γεννήθηκαν στην καρδιά της οι ελπίδες ότι ίσως τα ξαναβρούν. Ίσως θελήσουν να κάνουν πάλι μια προσπάθεια για έναν ήρεμο κι ευτυχισμένο γάμο.

Μα όλα αυτά ήταν τελικά στη φαντασία της. Οι γονείς της δεν επρόκειτο να προσπαθήσουν ξανά. Κι αυτό γιατί μπήκε στη ζωή τους ένας ακόμη άνθρωπος. Ήταν ο Περικλής. Είχε σχέση με τη μητέρα της και σύντομα θα ερχόταν να μείνει μαζί τους.

Η Δήμητρα δεν τον είχε γνωρίσει ακόμη. Η μητέρα της τής είχε μιλήσει για αυτόν με τα καλύτερα λόγια. Όπως όμως και να ήταν η Δήμητρα δεν μπορούσε να τον δεχτεί. Αν και η μητέρα της την διαβεβαίωσε ότι γνώρισε τον Περικλή μετά τον χωρισμό της με τον πατέρα της, εκείνη δεν την πίστευε. Θεωρούσε πως ο λόγος που τσακώνονταν οι γονείς της όλα αυτά τα χρόνια ήταν εκείνος.

Βγήκαν μαζί του μερικές φορές, ώστε να γνωριστούν πριν έρθει να μείνει στο σπίτι τους. Η Δήμητρα, όμως, είχε αποφασίσει να του κάνει τη ζωή… δύσκολη! Από την πρώτη στιγμή δεν του μιλούσε. Δεν αντάλλαξε κουβέντα μαζί του, παρόλο που εκείνος έκανε φιλότιμες προσπάθειες να την προσεγγίσει. Η μητέρα της στην αρχή δεν ανακατευόταν. Ύστερα, όμως, την μάλωνε και την προσέβαλε. Κι αυτό την έκανε να πεισμώνει ακόμα περισσότερο! Να την προσβάλει για χάρη ενός ξένου άντρα και μάλιστα μπροστά του;

Όταν κάποια στιγμή έμεινε μόνη της η Δήμητρα μαζί του, αποφάσισε να του μιλήσει. Του είπε πως δεν πρόκειται να τον δεχτεί στο σπίτι, επειδή εκείνος ήταν υπεύθυνος για την κακή σχέση των γονιών της και πως αν τολμήσει να έρθει θα το μετανιώσει! Αυτό τού είπε κι ύστερα δεν του ξαναμίλησε.

Η απάντησή του, όμως, την ξάφνιασε. Εκείνος συμφώνησε. Δεν θα ερχόταν ποτέ στο σπίτι, αν δεν ήθελε. Μάλιστα της είπε ότι η άποψή της είναι πολύ σημαντική για εκείνον. Και φυσικά η μητέρα της δεν θα την πιέσει για τίποτα!

Αν και η απάντησή του την μαλάκωσε, δεν αντέδρασε στα λόγια του. Εξακολουθούσε να μην του μιλάει και μάλιστα να προσποιείται ότι δεν βρίσκεται δίπλα της!

Το σχέδιό της όμως να τον κάνει να… «μετανιώσει» ανατράπηκε. Η μητέρα της αρρώστησε. Μέσα σε λίγους μήνες βρέθηκε ανήμπορη στο κρεβάτι της. Και κάθε μέρα που περνούσε γινόταν όλο και χειρότερα!

Ο πατέρας της είχε πολύ καιρό να δώσει σημεία ζωής. Είχε εξαφανιστεί. Από τον πρώτο καιρό που χώρισαν οι γονείς της, ο πατέρας της ήταν απόμακρος. Δεν έπαιρνε συχνά τηλέφωνο τη Δήμητρα και δεν ενδιαφερόταν να την δει. Τώρα, όμως, δεν μπορούσε να τον βρει πουθενά.

Ο μόνος που φρόντιζε τη μητέρα της ήταν ο Περικλής. Ο Περικλής, που του είχε πει να μην τολμήσει να έρθει στον σπίτι τους. Ο Περικλής, που δεν είχε ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα μαζί του! Ο Περικλής, που σεβάστηκε την επιθυμία της Δήμητρας. Ερχόταν κάθε πρωί στο σπίτι για να βοηθάει όσο μπορούσε και έφευγε τα ξημερώματα για να κοιμηθεί στο σπίτι του. Μόνο και μόνο για να δείξει στη Δήμητρα πως σέβεται την απόφασή της να μην εγκατασταθεί στο σπίτι τους.

Βλέποντας όλα αυτά, η Δήμητρα λύγισε. Παραμέρισε τον εγωισμό της και το πείσμα της. Του ζήτησε συγνώμη. Και πραγματικά είχε μετανιώσει για τη συμπεριφορά της. Και φυσικά, δεν είχε πρόβλημα πια να έρθει να μείνει στο σπίτι τους. Καταλάβαινε ότι κι αυτός κουραζόταν να πηγαίνει και να έρχεται στο σπίτι του για να φροντίζει τη μητέρα της, αλλά και την ίδια.

Ο Περικλής μετακόμισε τελικά στο σπίτι τους. Η σχέση του με τη Δήμητρα είχε αρχίσει να βελτιώνεται. Άλλωστε, εκείνος ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε πλέον η Δήμητρα να εμπιστευθεί.

Λίγους μήνες αργότερα η μητέρα της πέθανε. Το σοκ ήταν μεγάλο. Ποτέ της δεν το είχε φανταστεί. Ο πατέρας της ήταν ακόμη άφαντος. Περίμενε ωστόσο να τον δει στην κηδεία. Μα, για ακόμη μια φορά έπεσε έξω. Δεν ήρθε. Ο Περικλής καταλάβαινε τον πόνο της. Μετά την κηδεία, την πλησίασε και την αγκάλιασε. Δεν είπε τίποτα. Δεν χρειαζόταν να πει. Κατάλαβε πως τώρα πια είχε μόνο εκείνον.

Γύρισαν στο σπίτι. Κανείς από τους δύο δεν είχε κουράγιο για συζήτηση. Πήγαν κι οι δύο στα δωμάτιά τους απαρηγόρητοι. Το μόνο που είπε ο Περικλής πριν κλείσει την πόρτα του ήταν να του χτυπήσει, αν χρειαστεί κάτι.

Λίγες ημέρες αργότερα, η Δήμητρα είχε την ανάγκη να του μιλήσει. Ήθελε να του πει όλα όσα σκεφτόταν τον τελευταίο καιρό. Να του ζητήσει συγνώμη για άλλη μια φορά, να τον ευχαριστήσει που στέκεται δίπλα της σαν πατέρας – ενώ ο δικός της πατέρας δεν ξέρει καν πού βρίσκεται – μα και να του πει πως στα μάτια της μοιάζει πια σαν ήρωας. Σαν ένας ήρωας που ήρθε για να την βρει και να την βοηθήσει.

Εκείνος όμως ήθελε να αποφύγει αυτη τη συζήτηση. Δεν χρειαζόταν να του τα πει όλα αυτά. Τα καταλάβαινε από τη συμπεριφορά της. Έτσι, όταν η Δήμητρα του ζήτησε να του μιλήσει, εκείνος της απάντησε πως δεν χρειάζεται. Του αρκεί να του χαμογελά!

Και ήταν αλήθεια! Μόνο αυτό ήθελε! Είχε αγαπήσει πολύ τη μητέρα της. Και μέσα από την αλλόκοτη συμπεριφορά της, είχε παραδόξως αγαπήσει και τη Δήμητρα. Ήθελε μόνο να την βλέπει χαρούμενη.

Έτσι, συνέχισαν τη ζωή τους μαζί. Μια φορά, η Δήμητρα ασυνείδητα τον αποκάλεσε «πατέρα». Ο Περικλής δάκρυσε. Δεν το περίμενε… Η Δήμητρα συνέχισε να τον φωνάζει «πατέρα», αφού κατάλαβε πόσο του άρεσε. Ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει για αυτόν!

Για έναν… εχθρό… που της στάθηκε περισσότερο κι από τον πατέρα της…

Πηγή:fylada.gr