Ως είθισται, την Μεγάλη Πέμπτη βάφονται τα Πασχαλινά αυγά. Τα σούπερ μάρκετ μάλλον εξαντλούν τις κόκκινες και παραδοσιακές βαφές, ωστόσο κάθε ελληνικό νοικοκυριό προτιμά να κάνει τη διαφορά. Εκτός λοιπόν από τις βαφές του εμπορίου (κόκκινες, πράσινες, μπλε κ.α.) και τις πολλές χαλκομανίες, υπάρχουν αρκετές πρωτότυπες ιδέες για να κλέψετε τις εντυπώσεις στο γιορτινό σας τραπέζι. Δείτε 20 από αυτές στις φωτογραφίες που ακολουθούν.
Πηγή:www.peoplegreece.com
Από: Ελένη Καραγιάννη
Υπάρχουν παιδιά που κοιμούνται σε όλη τη διαδρομή –ακόμα κι αν αυτή είναι Καλαμάτα-Χαλκιδική. Υπάρχουν όμως κι άλλα που μένουν ξύπνια, ακόμα κι αν ταξιδεύετε μετά τα μεσάνυχτα, κουράζονται, ζεσταίνονται, κρυώνουν, πεινάνε, διαμαρτύρονται, θέλουν να πάνε στην τουαλέτα, εκνευρίζονται και εκνευρίζουν κι εσάς. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το ταξίδι με το αυτοκίνητο μπορεί να εξελιχθεί σε αληθινό μαρτύριο!
Βρετανοί ερευνητές αναζήτησαν τον καλύτερο τρόπο να απασχολήσουμε τα παιδιά όταν πρόκειται να κάνουμε ταξίδι με το αυτοκίνητο. Σε έρευνα που έγινε με τη συμμετοχή 500 μαμάδων, το 96% βρίσκει τη λύση στο αγαπημένο κουκλάκι, το οποίο δεν ξεχνά ποτέ να πάρει μαζί όταν ξεκινά ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο. Στη δεύτερη θέση έρχονται τα ηλεκτρονικά γκάτζετ, όπως iPad, που κρατούν απασχολημένα κυρίως τα μεγαλύτερα παιδιά και ακολουθούν τα σνακ, τα βιβλία και τα αγαπημένα τους τραγούδια.
Τέλος, οι συμμετέχοντες στην έρευνα συμβουλεύουν τους άλλους γονείς να οργανώσουν το ταξίδι τους έτσι ώστε να κάνουν στάση κάθε δυο ώρες περίπου, ώστε να μπορούν τα παιδιά να κατεβαίνουν από το κάθισμά τους και να κινούνται για λίγο.
Είναι γνωστό ότι οι μπαμπάδες τρέφουν ιδιαίτερη αδυναμία στις κόρες τους, στο πρόσωπο των οποίων βλέπουν τη μικρή τους πριγκίπισσα. Η σχέση πατέρα-κόρης είναι μοναδική, πολύ δυνατή, σχεδόν αποκλειστική για πολλούς,
καθώς ο μπαμπάς είναι ο πρώτος άνδρας στη ζωή της γυναίκας. Είναι ο «πρώτος έρωτας», ο άνθρωπος που θα της δείξει όλα αυτά που η μαμά δεν μπορεί, θα την αγκαλιάσει δυνατά, θα τη συμβουλέψει και θα την παρηγορήσει όταν χρειαστεί.
Και αρκετοί μπαμπάδες θέλουν να κρατήσουν αυτή την αποκλειστικότητα καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάπτυξης του κοριτσιού τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένας 37χρονος πατέρας από τη Σκωτία, ο οποίος εμφανίζεται σε ένα βίντεο μικρής διάρκειας να προσπαθεί να εξηγήσει στην 4χρονη κόρη του ότι δεν πρόκειται να αποκτήσει αγόρι στη ζωή της.
Το γλυκύτατο, ξανθό κοριτσάκι επιμένει ότι θέλει αγόρι και από τη στιγμή που το θέλει θα το έχει. Στο άκουσμα της άρνησης από τον πατέρα της όμως, εξαγριώνεται. «Δεν πρόκειται να αποκτήσεις αγόρι. Ο μπαμπάς θα του σπάσει τα πόδια» λέει ο πατέρας στην κόρη του, πεισμώνοντας την ακόμα περισσότερο. «Θα έχω» του απαντά κατηγορηματικά. «Μάντεψε τι θα συμβεί μετά» ανταπαντά ο μπαμπάς. «Ο μπαμπάς θα κρατήσει όμηρο το αγόρι και θα τον κλειδώσει μέσα σε μια ντουλάπα. Δεν πρόκειται να αποκτήσεις αγόρι, θα γίνεις καλόγρια» τής ξεκαθαρίζει, χαριτολογώντας.
«Δεν θα γίνω» απαντά και πάλι το κοριτσάκι σε λίγο πιο «επιθετικό» τόνο επαναλαμβάνοντας ότι θέλει αγόρι και θα το έχει.
«Τέλος η συζήτηση» την προσγειώνει ο μπαμπάς της.
Το βίντεο από τη Σκωτία κάνει τον γύρο του διαδικτύου με τους χρήστες του ιντερνετικού κόσμου να το σχολιάζουν μαζικά, να το κοινοποιούν και να ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Απολαύστε το:
Το Μεγαλο Σάββατο, στο Ελληνικό Παιδικό Μουσείο, γίνονται δύο πολύ ενδιαφέροντα παιδικά εργαστήρια. Το πρώτο, με τον τίτλο “Αποτυπώνω το Πάσχα”, απευθύνεται σε παιδιά 3-6 ετών, και περιλαμβάνει συζήτηση γύρω από πίνακες ζωγραφικής με θέμα το Πάσχα και δημιουργία, κατόπιν, ζωγραφικών έργων με πασχαλινά μυνήματα από τα ίδια τα παιδιά.
Το δεύτερο, για παιδιά 7-12 ετών, τιτλοφορείται “Τα αυγά και το κουνέλι” και περιλαμβάνει την γνωριμία των παιδιών με το γερμανικό έθιμο του πασχαλινού κουνελιού και την κατασκευή μίας αυγοθήκης-κουνέλι για το πασχαλινό τους αυγό.
Μάθετε περισσότερα καλώντας στο 210 3312995.
Στο Kidom, το παιδικό “βασίλειο” εντός του πολυαγαπημένου Allou Fun Park, έρχεται τις ημέρες του Πάσχα ο Σον το Πρόβατο, ο διάσημος χαρακτήρας των ομώνυμων ταινιών κινουμένων σχεδίων, για να παίξει και να φωτογραφηθεί με τα παιδιά. Μεγάλο Σάββατο και Δευτέρα του Πάσχα, απ’ τις 11.00 ως τις 15.00 κι απ’ τις 17.00 ως τις 21.00 και την Κυριακή του Πάσχα, μετά το τραπέζι και τη μεσημεριανή σιέστα, απ’ τις 17.00 ως τις 21.00.
Σίγουρα έχετε δει όλα τα “Kung-Fu Panda” και τα έχετε ξαναδεί, μαζί με το παιδί σας. Τη Δευτέρα του Πάσχα, λοιπόν, απ’ τις 17.00 μέχρι τις 21.00, πάρτε το απ’ το χέρι και σπεύστε στο Λούνα Παρκ “Τα Αηδονάκια” για να φωτογραφηθείτε, να παίξετε και να εξασκηθείτε στο Κουνγκ-Φου με το αγαπημένο αρκουδάκι πάντα, τον Πο, ήρωα της σειράς ταινιών “Kung-Fu Panda”.
Αρπάξτε την ευκαιρία των γιορτών και μυήστε το καμάρι σας στον υπέροχο κόσμο της σκοτεινής αίθουσας και της μεγάλης οθόνης απολαμβάνοντας μαζί του το “Ratchet & Clank”, την ιστορία ενός μικροκαμωμένου εξωγήινου μηχανικού κι ενός ακόμη πιο μικροκαμωμένου ρομπότ που αναλαμβάνουν δράση για να σώσουν τον γαλαξία!
Δείτε αναλυτικά τις ημέρες και τις ώρες προβολών εδώ.
Πηγή:www.mama365.gr
Της Ρομίνας Ξύδα.
Υπάρχουν κάτι “μάγκες” που δεν έχουν ούτε ηλικία, ούτε ενσυναίσθηση, ούτε μυαλό. Γίνονται “άντρες” κάθε χρόνο λίγο πριν το ρολόι της εκκλησίας του χωριού, του νησιού ή της πόλης που περιφέρουν το “τζάμπα αντριλίκι τους ” δείξει 12 ακριβώς. Το “Χριστός Ανέστη” δεν σημαίνει τίποτε γι” αυτούς. Ούτε το νιώθουν, ούτε το ακούν, ούτε το καταλαβαίνουν. Ελπίδα, πίστη, δύναμη, λέξεις άγνωστες όπως ακριβώς κι εκείνη του σεβασμού. Σκάνε μύτη στην εκκλησία με μπαρουτοκαπνισμένο μυαλό, βαρελότα στις τσέπες και κροτίδες στις παλάμες.
Λένε ότι είναι το έθιμο, πως όλοι εμείς πρέπει να το ανεχτούμε, ότι οφείλουμε να “γιορτάσουμε” την Ανάσταση του Κυρίου παρέα με το σαλεμένο τους μυαλό που δεν εμπεριέχει τίποτε παραπάνω πέρα από την προβολή ενός αρρωστημένου δολοφονικού ενστίκτου. Η τελευταία φορά που δέχθηκα να γίνω μάρτυρας στην αρένα του ασύλληπτου παραλογισμού τους ήταν ένα Πάσχα στην Σαντορίνη. Τότε δεν ήμουν μάνα. Ωστόσο, τα βαρελότα που πέταξαν στην εκκλησία οι κουφιοκέφαλοι μάγκες έκαναν δεκάδες μάνες να ικευτεύουν για σωτηρία. Έκαναν μωρά να σπαράζουν στο κλάμα, μικρά παιδάκια να τρέχουν πανικόβλητα και έφηβες να καίγονται ζωντανές υπό τον πένθιμο ήχο μιας “γιορτής” που κάποιοι “άγνωστοι” δεκαετίες τώρα μετατρέπουν σε κόλαση.
Ο απολογισμός της ηλίθιας αυτής πρακτικής δεν μετρά μόνο τρόμο αλλά και αριθμούς: Σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Έρευνας και Πρόληψης Ατυχημάτων (ΚΕΠΑ), περισσότερα από 110 παιδιά τραυματίζονται κάθε χρόνο από τα πυροτεχνήματα. Το 69% των ατυχημάτων αυτών καταγράφονται την περίοδο του Πάσχα. Επτά στα δέκα τραυματισμένα παιδιά έχουν ηλικία από 10 έως 14 ετών. Το 93% είναι αγόρια τα οποία έχουν αυτοτραυματιστεί. Το 41% των τραυματισμών αφορά στο κεφάλι (το 31% στα μάτια), ενώ το 38% των παιδιών υφίσταται εγκαύματα. Το 24% των τραυματισμένων παιδιών χρειάζεται νοσηλεία στο νοσοκομείο, το 15% παραμένει πάνω από μία εβδομάδα. Το 79% δε, των τραυματισμών οφείλεται σε έκρηξη κροτίδας.
Τα παραπάνω στοιχεία δεν φαίνεται ούτε να συγκινούν αλλά ούτε και ν” απασχολούν κανέναν. Κάθε χρόνο οι “βεγγαλικόμαγες” σκοτώνουν και σκοτώνονται. Καίνε και καίγονται. Τραυματίζουν και τραυματίζονται. Σκορπούν τρόμο και… γελάνε. Στις περιοχές όπου δρουν, παρότι όλοι τους γνωρίζουν, κανείς δεν τους σταματά, κανείς δεν τους συλλαμβάνει, κανείς δεν τους τιμωρεί. Όλοι μα όλοι προτιμούν να τρέχουν αλαφιασμένοι με τα παιδιά στην αγκαλιά και τον τρόμο στο φυλλοκάρδι παρά να αναχαιτίσουν τα βάρβαρα ένστικτά τους. Όχι. Δεν γουστάρω να πάω στην Ανάσταση με τα παιδιά μου γιατί πολύ απλά αυτό δεν είναι Ανάσταση. Είναι ένα σκηνικό σταύρωσης, τρόμου, πανικού, θυμού, τρέλας, παραλογισμού.
Είναι ένα πανηγυράκι επίδειξης ακατέργαστων συναισθημάτων που παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από ζωώδεις συμπεριφορές. Είναι μια κατάθεση βάρβαρων και δολοφονικών ενστίκτων καμουφλαρισμένα με το προσωπείο του εθίμου. Είναι η παραποίηση του αληθινού νοήματος της Ανάστασης που τα δικά μου παιδιά δεν θέλω να λάβουν ποτέ.
Είναι τα πάντα εκτός από ελπίδα…
Πηγή: www.babyads.gr
Ο Σίγκμουντ Φρόιντ με δύο από τα εγγόνια του το 1923. Αλληλογραφούσε με τα παιδιά του περίπου από το 1907 μέχρι το 1924 και μέχρι το 1936 με τα εγγόνια του.
SIGMUND FREUD
Lettres à ses enfants
επιμ. Michael Schroter
μτφρ. Fernand Cambon
εκδ. Aubier
Ματθίλδη, Μάρτιν, Ολιβερ, Ερνστ, Σόφι και Αννα, γεννημένα από το 1887 έως το 1895, είναι τα έξι παιδιά του Σίγκμουντ Φρόιντ, πατέρα της ψυχανάλυσης. Η ζωή και το έργο του έχουν απασχολήσει πλείστες εκδόσεις, μεταφράσεις ανά τον κόσμο, σχόλια στα κείμενά του, εμπνευστές, συνεχιστές αλλά και πολέμιους.
Το κάδρο της ζωής του Φρόιντ είναι γεμάτο σημαντικά και ασήμαντα στοιχεία, όλα όμως μόλις ιδωθούν υπό το πρίσμα της προσωπικότητάς του και της τομής που επέφερε στη θέαση του κόσμου στον 20ό αιώνα αποκτούν μεγάλο ενδιαφέρον. Πέρα από τη μελέτη των έργων του, η κάθε λογής προσέγγιση του χαρακτήρα και του τρόπου που ζούσε τροφοδοτεί την εκδοτική παραγωγή.
Τον τελευταίο καιρό στη Γαλλία μεταφράστηκε από τα γερμανικά η συλλογή των επιστολών που έγραφε ο Φρόιντ στα παιδιά του περίπου από το 1907 έως το 1918, συνεχίζεται όμως έως το 1924 στην περίπτωση του γιου του Ολιβερ και έως το 1936 για τα εγγόνια του, ενώ τρία χρόνια αργότερα θα αφήσει την τελευταία του πνοή, ταλαιπωρημένος από την ανίατη ασθένεια στη γνάθο, εγκατεστημένος στο Λονδίνο, όπου μεταφέρθηκε άρρωστος για να «πεθάνει ελεύθερος», όπως είχε δηλώσει, μακριά από τη θηριωδία των Ναζί.
Μέχρι τώρα όλες οι εκδόσεις που αφορούν στην προσωπική ζωή του πατέρα της ψυχανάλυσης περιλαμβάνουν τη σχέση του με την ψυχανάλυση έμμεσα ή άμεσα. Εάν εξαιρέσουμε τις εκδόσεις που αφορούν στη σχέση του με τη γυναίκα του Μάρθα Μπερνέις, οι οποίες έχουν επίσης στηριχθεί στις επιστολές που έστελνε ο ίδιος στην αγαπημένη του, όλες οι άλλες φωτίζουν την πορεία της ψυχανάλυσης. Εξ ου και σε αυτό το ογκώδες βιβλίο που κυκλοφόρησε σε Γερμανία και Γαλλία (δεν έχει ακόμα μεταφραστεί στα ελληνικά) δεν συμπεριλαμβάνονται οι επιστολές που έστελνε στην αγαπημένη του κόρη Αννα, η οποία συνέχισε το ψυχαναλυτικό έργο του πατέρα της. Είναι γεγονός, ελλείψει άλλων μέσων επικοινωνίας, ότι ο Φρόιντ λάτρευε την επιστολογραφία.
Αυτός ήταν και ο τρόπος να επικοινωνεί με τα παιδιά του. Οι επιστολές ξεκινούν από την πρώτη του κόρη Ματθίλδη όταν γίνεται 19 χρόνων. Ολες οι επιστολές προς τα παιδιά του εκτείνονται περίπου στο διάστημα ζωής των παιδιών του από 19 μέχρι 26 ετών και κυρίως όταν αυτά έλειπαν σε διακοπές ή σε άλλες πόλεις για σπουδές ή παντρεύονταν και έφευγαν από το σπίτι. Οι περισσότερες επιστολές απευθύνονται και στις/στους συζύγους των παιδιών του και αργότερα σε κάποια από τα εγγόνια του.
Τι είδους πατέρας ήταν όμως ο «πατέρας της ψυχανάλυσης»; Οπως χαρακτηριστικά λέει ο γιος του Ερνστ: «Ο πατέρας μου δεν συμμετείχε στην καθημερινότητά μας. Μας είχε όμως καταστήσει σαφές ότι σε οποιοδήποτε σοβαρό πρόβλημα αντιμετωπίζαμε θα είναι δίπλα μας. Οταν ερχόταν εκείνη η στιγμή, κατέβαινε από τα Ολύμπια ύψη και μας φρόντιζε υλικά και συναισθηματικά».
Η πολυπλοκότητα της προσωπικότητας του Φρόιντ, έτσι όπως την έχουμε γνωρίσει μέσα από τις επιστολές με τους φίλους, συναδέλφους κ.ά., διαφαίνεται και εδώ. Είναι έντονος, παρατηρητικός, ερευνητικός, εν μέρει και ελεγκτικός. Κρατάει τα σκήπτρα της οικογένειάς του και δεν τα αφήνει, απαιτεί ειλικρίνεια. Παρ’ όλα αυτά, μέσα από αυτές τις επιστολές αναδεικνύεται η έγνοια και η τρυφερότητα του πατέρα. Το πόσο νοιάζεται για τα εγγόνια του και τον γαμπρό του όταν πεθαίνει τόσο νέα η πανέμορφη κόρη του Σόφι στα 27 της χρόνια από θανάσιμη γρίπη.
Ο Φρόιντ ενδιαφερόταν πολύ για τρεις τομείς: την υγεία των παιδιών του, δεδομένης και της επιστήμης του, τα χρήματα και τη σεξουαλικότητα. Ανήκε σε εκείνους τους πατεράδες που στήριζαν τα παιδιά τους οικονομικά. Είχε μεγάλη αγωνία, διότι οι γιοι και οι γαμπροί του ανδρώνονταν σε περιβάλλον πολέμου και κρίσεων. Αυτό όμως δεν αφορούσε τις γυναίκες της οικογένειας, για τις οποίες δεν επιφύλασσε ούτε τη χαρά της μόρφωσης ούτε τη διαχείριση των οικονομικών. Η Αννα, η μικρότερη κόρη, ξέφυγε από αυτό το μοτίβο, ακριβώς λόγω του ότι, όταν γεννήθηκε, άλλαζε και εκείνος αντιλήψεις.
Τα κληρονομικά δικαιώματα των βιβλίων του δεν τα άφησε –εκτός από την Αννα– στις κόρες του, αλλά στα εγγόνια του. Η σεξουαλικότητα όμως ήταν πάντα ο τομέας στον οποίο διακρίθηκε μελετώντας την ανάγκη του ανθρώπου ισότιμα για απελευθέρωση. Σε μία από τις επιστολές συμβουλεύει τη Σόφι να ενημερωθεί για την αντισύλληψη, για να μην κάνει άλλο παιδί, εφόσον δεν το επιθυμεί, αλλά και τον γιο του Ερνστ, παρόλο που τον κατακεραυνώνει, χαρακτηρίζοντάς τον «αλητάκο», όταν μαθαίνει ότι κόλλησε βλεννόρροια, καμαρώνει για τις επιτυχίες του.
Η αγάπη του για τα παιδιά είναι έκδηλη σε όλες τις επιστολές. Οχι μόνον για τα δικά του. Σε μια συμβουλή που έδωσε στον γαμπρό του για τις ψυχικές κρίσεις αλλά και στην κόρη του για τη δυσθυμία της απέναντι στην τεκνοποιία, συμβουλεύει: «Ολοι οι άνθρωποι πρέπει να φροντίζουν ένα παιδί. Τότε μόνο θα ξεπεράσουν πολλά από τα άγχη της ύπαρξης».
Πηγή: www.kathimerini.gr
Κείμενο: Πελιώ Παπαδιά
Το Χριστιανικό Πάσχα ή αλλιώς Λαμπρή, και ειδικότερα η Ανάσταση του Χριστού ή απλώς η… Ανάσταση, είναι η σπουδαιότερη γιορτή του χριστιανικού εκκλησιαστικού έτους. Ως γιορτή, όμως, έχει μια ιδιαιτερότητα. Ναι μεν συμβολίζει την πανηγυρική νίκη της ζωής πάνω στον θάνατο και την αγάπη, όμως οι μέρες που προηγούνται, η Εβδομάδα των Παθών, κοινώς η Μεγάλη Εβδομάδα, φέρουν θλίψη και πένθος. Υπάρχει μάλιστα και η λεγόμενη μελαγχολία του Πάσχα, που παρατηρείται ακόμα και σε ανθρώπους που δεν πιστεύουν (επομένως δεν έχει να κάνει με την επιβληθείσα θρησκευτική κατάνυξη), καθώς το γενικότερο κλίμα και η αναπαράσταση των Παθών του Ιησού βαραίνουν την ανθρώπινη ψυχή.
Πώς προσεγγίζουμε, λοιπόν, και πώς εξηγούμε το Πάσχα στα παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας ως γιορτή που εμπεριέχει θάνατο και συμβολική ανάσταση, πέραν των λαμπάδων, των κόκκινων αυγών, των σοκολατένιων κουνελιών και των νόστιμων τσουρεκιών; Είναι σχεδόν σίγουρο ότι το μικρό παιδί δυσκολεύεται να κατανοήσει τη ζωή και το πρόσωπο του Ιησού, αλλά και τις τελετουργικές αναπαραστάσεις της. Μπορεί μεν να είναι γαλουχημένο με παράξενα παραμύθια, στα οποία πρωταγωνιστούν μάγισσες, νεράιδες, τέρατα, ομιλούντα ζώα και άλλα μυθικά, επομένως δυσνόητα πλάσματα, όμως καταλαβαίνει ότι η πολύπαθη και γεμάτη θαύματα ζωή του Χριστού δεν είναι ένα κλασικό παραμύθι, αλλά κάτι πολύ παραπάνω, καθώς μια ολόκληρη κοινωνία βασίζει τους ρυθμούς της σε αυτήν, ενώ ένα μεγάλο μέρος της παρακολουθεί την τελετουργική της αναπαράσταση στην εκκλησία και πιστεύει σε αυτήν.
Τα δικά μας βιώματα
Το Πάσχα, λοιπόν, είναι μια γιορτή ιδιαίτερη, που μιλά για τον κύκλο της ζωής. Ο Χριστός γεννιέται τα Χριστούγεννα και πεθαίνει 33 χρόνια μετά, βασανισμένος, χλευασμένος και σταυρωμένος από τον Άνθρωπο, αφού στωικά έχει υπομείνει τα πάντα για να ξεπλύνει τις αμαρτίες μας με την Ανάστασή Του! Τι λέμε στο μικρό παιδί; Σύμφωνα με την κλινική ψυχολόγο Σουζάνα Παπαφάγου, πρώτα από όλα πρέπει να σκεφτούμε τι ξυπνά μέσα μας η ιστορία του Ιησού και πώς τη βιώσαμε όταν ήμασταν παιδιά. Με άλλα λόγια, οι μνήμες που έχουμε από την παιδική μας ηλικία παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο για το τι θα πούμε στα παιδιά μας και πώς θα τα κατευθύνουμε. Είναι προφανές ότι η πνευματική-θρησκευτική αφύπνιση του παιδιού εξαρτάται κυρίως από την πίστη των γονιών. Άλλωστε, στα μικρά παιδιά δεν μπορεί να μεταδοθεί η γνώση για τα θρησκευτικά θέματα, αλλά το βίωμα. Τα λόγια της πίστης, ως ευρείας και όχι μόνο ως θρησκευτικής έννοιας, περνούν μέσα από τους γονείς, όταν για παράδειγμα λένε και δείχνουν έμπρακτα στο παιδί ότι το αγαπούν, όταν το καθησυχάζουν και όταν το βοηθούν να αποκτήσει εμπιστοσύνη, δηλαδή πίστη στον εαυτό του. Και μετά πίστη σε όλα τα άλλα, στη ζωή, στην αγάπη, στον κόσμο, στον Θεό.
Η επιθυμία για ζωή νικά τον θάνατο
Η κυρία Παπαφάγου, λοιπόν, αναφέρει ότι δεν υπάρχει σωστή και λάθος προσέγγιση του παιδιού, αναφορικά με το Πάσχα, καθώς ο καθένας από εμάς φέρει τα βιώματά του και την εσωτερική πίστη του και θα κινηθεί με βάση αυτά, αλλά και με βάση τις αντιδράσεις του παιδιού του και το πόσο δεκτικό ή όχι είναι. Αυτό που σε κάθε περίπτωση μπορούμε να προσπαθήσουμε να τους εξηγήσουμε, πέραν της προσωπικής πίστης μας, είναι ότι το Πάσχα και η Εβδομάδα των Παθών, που προηγείται, συμβολίζουν τον κύκλο της ζωής, που δεν κλείνει με τον θάνατο, αλλά με τον θρίαμβο της αγάπης για ζωή! Δηλαδή, μπορούμε να τους μιλήσουμε για τον Χριστό ως σύμβολο της αγάπης και της επιθυμίας για ζωή, που νίκησε τη μεγαλύτερη αδυναμία του ανθρώπου, τον φόβο του θανάτου.
Η Φρανσουάζ Ντολτό αναφέρει ότι το «’’ξύπνημα’’ του Ιησού από τον θάνατο είναι μια αληθινή, μια αυθεντική μαρτυρία τού ότι αφού αισθάνομαι ζωντανή, όποιους θανάτους και να έχω υποστεί, τους διέσχισα και “αναστήθηκα”»! Όλοι μας έχουμε ζήσει και θα ζήσουμε ακόμα πολλούς αληθινούς και συμβολικούς θανάτους. Είμαστε όντα με αδυναμίες, κάθε μέρα ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτές, καθώς απειλούν τις επιθυμίες μας, κάθε ματαίωση είναι σχεδόν πάντα θάνατος, παλεύουμε για να κρατήσουμε ζωντανό ό,τι επιθυμούμε και αυτό μας κρατά ζωντανούς! Η ιστορία του Ιησού, όχι ως θρησκευτική, αλλά ως (απλουστευμένη) φιλοσοφική αφήγηση, μπορεί να βοηθήσει να παιδιά να αντιμετωπίσουν την ιδέα του θανάτου ως προσωρινού τέλους του οποίου έπεται η ανάσταση και επομένως να ανακουφιστούν από τον φόβο.
Ευγνωμοσύνη και όχι φόβος
Δυστυχώς, η (παρερμηνευμένη) θρησκεία θέλει να φοβόμαστε τις σαρκικές επιθυμίες μας, χάρη στις οποίες είμαστε φυσικά ζωντανοί. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να φοβίσουμε το παιδί με τη θρησκευτική έννοια της αμαρτίας, αλλά να το μυήσουμε στην πραγματική ευγνωμοσύνη. Η κυρία Παπαφάγου, απευθυνόμενη στη μικρή κόρη της, μιλάει με πολύ απλά λόγια για το Πάσχα και μας δίνει ένα παράδειγμα για το πώς μπορούμε να μιλήσουμε και εμείς στα παιδιά μας: «Κοίτα πόσο όμορφα είναι όλα! Πόσο όμορφα! Τα πουλάκια, τα ακούς; Έρχονται κάθε πρωί να σου πουν καλημέρα. Ο ήλιος φεύγει για να πάει να ξυπνήσει άλλα παιδάκια και σου λέει καληνύχτα! Αυτήν την περίοδο γιορτάζουμε μια μεγάλη γιορτή! Είναι η γιορτή της αγάπης και της ελπίδας! Ο Χριστός υποστήριξε σε όλη Του τη ζωή την αγάπη για τον Άνθρωπο και για τα καλά κομμάτια του, χωρίς να μισήσει ή να τιμωρήσει τα κακά. Απλώς τα υπέμεινε και τα αναγνώρισε. Οι άνθρωποι έχουμε και κακά κομμάτια και μερικές φορές μπορεί να βλάψουμε κάποιον που δεν φταίει, χωρίς να καταλάβουμε το γιατί. Ο Χριστός ήταν τόσο σίγουρος για την ομορφιά που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος που, αντί να τον τιμωρήσει, με τον θάνατο και την Ανάστασή Του μας έδωσε τη δυνατότητα να πιστέψουμε και εμείς στην αγάπη και στην ομορφιά της ζωής, μας έδωσε μια πολύ σημαντική ευκαιρία! Πέθανε σαν άνθρωπος, πήρε μαζί του το καταστροφικό κομμάτι του ανθρώπου και ξανάρθε στη ζωή γεμάτος αγάπη και κατανόηση! Χωρίς αυτό να σημαίνει πως παύουμε να έχουμε και στιγμές που κάνουμε κακές σκέψεις και θυμώνουμε, όλα είναι μέσα στη ζωή. Και η στενοχώρια, και ο θυμός. Η αγάπη όμως και η επιθυμία για χαρά και ευτυχία μας κρατάνε ζωντανούς».
Ο ρόλος του εκπαιδευτικού
Φυσικά, αν το παιδί μας πηγαίνει πλέον στο σχολείο, υπάρχουν και τα ερεθίσματα που λαμβάνει από εκεί. Για τη διδασκαλία του Πάσχα στην προσχολική και πρωτοσχολική εκπαίδευση μιλήσαμε με την παιδαγωγό Κατερίνα Ανωγιαννάκη. Ας δούμε τι μας είπε: «Την περίοδο των εορτών του Πάσχα, εμείς οι παιδαγωγοί στους παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία καλό θα είναι να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας πολύ σοβαρά τις δράσεις που θα προγραμματίσουμε με στόχο να γνωρίσουμε στα παιδιά τη σημασία της γιορτής. Κάποια από τα έθιμα του Πάσχα πολλές φορές είναι δύσκολο για τα παιδιά να γίνουν κατανοητά, ενώ άλλες φορές μπορεί να είναι ακόμα και τρομαχτικά. Για παράδειγμα, τα πολύ μικρά παιδιά δεν είναι απαραίτητο να γνωρίσουν με λεπτομέρειες το έθιμο ‘‘της σούβλας’’, όταν όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη παλεύουν για τη μη κακοποίηση των ζώων, ή την αφήγηση για ανάσταση του Λαζάρου, όταν οι πληροφορίες που έχουν για τον θάνατο δεν είναι ακόμα σαφείς σε αυτήν την ηλικία και δεν μπορεί να γίνει κατανοητή η έννοια της Ανάστασης. Πόσο μάλλον τη σκληρή αφήγηση για τη Σταύρωση του Ιησού».
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η κυρία Ανωγιαννάκη, τα παιδιά θα λάβουν αυτές τις πληροφορίες στα μετέπειτα σχολικά τους χρόνια, όταν θα έχουν την ικανότητα να την επεξεργαστούν. Επίσης, άλλος ένας παράγοντας που πρέπει να έχουν όλοι οι εκπαιδευτικοί στο μυαλό τους είναι ότι στις τάξεις υπάρχουν και αλλόθρησκα παιδιά, τα οποία πρέπει να διαχειριστούν με σεβασμό. Στην περίπτωση όμως που ο παιδαγωγός αποφασίσει να ασχοληθεί εκτενώς με τη γιορτή του Πάσχα μέσα στην τάξη, καλό είναι να σταθεί κυρίως σε δράσεις που αφορούν μεν τα έθιμα του τόπου μας, αλλά ταυτόχρονα ευχαριστούν και δεν ταράζουν τα παιδιά. Η κυρία Ανωγιαννάκη δίνει παραδείγματα: «Μπορούμε, λοιπόν, να φέρουμε τα παιδιά σε επαφή με έργα καλλιτεχνών ανάλογης θεματικής με στόχο να δημιουργηθεί στην τάξη μια σχετική συζήτηση ανάμεσα στα μέλη της ομάδας ή έργα τέχνης με τεχνικές που δεν έχουμε δοκιμάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, να φτιάξουμε λαμπάδες και να θαυμάσουμε τις δημιουργίες μας, να ζυμώσουμε κουλούρια και τσουρέκια και να καλέσουμε τους γονείς να τα δοκιμάσουν, να ακούσουμε ύμνους και να ασχοληθούμε με το διαφορετικό ύφος που έχει η μουσική».Φυσικά, την ίδια κατεύθυνση μπορούν να ακολουθήσουν και οι γονείς στο σπίτι.
Στην εκκλησία
Το αν θα πάτε ή όχι το παιδί σας στην εκκλησία είναι φυσικά προσωπική σας απόφαση. Όμως πρέπει να λάβετε υπόψη σας ότι
*Με τη συνεργασία της Σουζάνας Παπαφάγου, κλινικής ψυχολόγου, και της Κατερίνας Ανωγιαννάκη, παιδαγωγού προσχολικής αγωγής.
Δεν ξέρω για τις υπόλοιπες μανάδες, εγώ είχα στο μυαλό μου διάφορες εικόνες για το πώς θα μπορούσε να είναι το παιδί μου, πολύ πριν γίνω μάνα.
Έτσι, σαν άσκηση επί χάρτου, φανταζόμουν τι χαρακτηριστικά θα είχε, τι στοιχεία προσωπικότητας, και τέτοια. Ονειρευόμουν ένα παιδί που θα σκαρφάλωνε στα δέντρα, δεν θα σιχαινόταν τίποτα και θα αντιμετώπιζε το περιβάλλον σαν ένα τεράστιο λούνα παρκ. Θαύμαζα πάντα αυτές τις οικογένειες -ξένων συνήθως- που ήταν «χύμα» όλη μέρα σε μια παραλία με τα παιδιά αμολητά χωρίς πάνα, που δεν ακούγονταν ή ενοχλούσαν στο ελάχιστο.
Κι ύστερα ήρθε η κόρη μου.
Η οποία δεν πήρε τα βαθυγάλαζα μάτια του μπαμπά, ούτε βγήκε κατάξανθη (παρόλη την «ενέργεια» που της είχα μεταφέρει όσο ήταν στην κοιλιά μου). Το κουλ μωρό των ξένων δεν ήρθε ποτέ. Το παιδί μου φώναζε σαν σειρήνα. Κι εγώ κι ο πατέρας της, σαν τα ζόμπι, διανύσαμε άπειρα χιλιόμετρα με το μάρσιπο προσπαθώντας να την ησυχάσουμε. Έπειτα, βρέφος ακόμα, ίσα που καθόταν στον πισινό της, την είδα μέσα στην κούνια της να κεντράρει με το βλέμμα μια τριχούλα απάνω στο λευκό σεντόνι. Την πήρε προσεκτικά και την πέταξε έξω από τα κάγκελα!
Κι ύστερα, το τελειωτικό χτύπημα: ήθελα η κόρη μου να ξεφύγει από τη δικτατορία του ροζ.Όταν ήταν μωρό την έντυνα με τα αγαπημένα μου μπλε και λιλά, ώσπου μια φίλη της μάνας μου μας έφερε ένα ανεκδιήγητο ροζ μπονμπόν συνολάκι (με ασορτί κορδέλα). Για να μην την προσβάλουμε το φορέσαμε στο μωρό. Θυμάμαι, ο πατέρας της την πήγε στον καθρέφτη να δει τον εαυτό της κι αυτή χώραγε καθισμένη στη μία του χούφτα. Το θαυμαστικό της ύφος με άφησε κάγκελο! Άκουσα τη σκέψη της: «φτου μου, κούκλα μου, θεά είμαι!» Αυτό ήταν: η κόρη μου αγαπούσε τα ροζ κι έπειτα τις Barbie και τα γκλίτερ και ούτω καθεξής…
Ναι! Ήταν βέβαιο: η κόρη μου δεν ήταν αυτό που είχα φανταστεί.
Αντί όλων αυτών, μου προέκυψε ένα παιδί που σιχαίνεται το σάλιο της αλλά τρώει τα νύχια της, ρίχνει τα μαλλιά της στη μούρη (κάτι που με κάνει να φαγουρίζομαι εξ αντανακλάσεως) και της αρέσουν κάτι απίθανα πράγματα που μου πονάνε τα μάτια. Κάθε μέρα, με προβληματίζει, με τρελαίνει, με διαλύει. Κάθε φορά που νομίζω ότι «την έχω» (κατανοήσει – κατακτήσει) αυτή «ανεβαίνει πίστα» και δώσ’ του πάλι απ’ την αρχή.
Με λίγα λόγια, με βοηθά να εξελιχθώ.
Ταυτόχρονα, είναι ένα υπέροχο πλάσμα με μια καρδιά που τους χωράει όλους, συγκροτημένη και βαθυστόχαστη, ακέραιη και γενναία. Είναι ο άνθρωπος που θα σου δώσει την καλύτερη συμβουλή, που θα ακούσει με υπομονή χωρίς να σε κατακρίνει. Μια ήρεμη δύναμη. Αγαπάει τα ζώα, τα παιδιά, τους ανθρώπους, την Πλάση, κι αυτά τη λατρεύουν. Είναι μια μικρή μάγισσα καλής θελήσεως που επηρεάζει το περιβάλλον της ευεργετικά. Είναι το ίνδαλμά μου! Κι όταν μεγαλώσω θέλω να της μοιάσω!
Δεν ξέρω τι έκανα για να την αξίζω και προσπαθώ – χωρίς να μπορώ – να την χορτάσω. Το μόνο που με πληγώνει είναι που, τώρα πια, με έχει περάσει στο μπόι και δεν χωράει να την κλείσω στην αγκαλιά μου.
Γράφει η Πολυτίμη Βαλλιάνου
Πηγή:www.themamagers.gr
Απέργη Κυριακή
Διαιτολόγος Διατροφολόγος
Μύρισε Πάσχα! Αλλά, τι μύρισε;
Άνοιξη, λουλούδια, εξοχή, εκκλησία, επιτάφιος, προσευχή, κατάνυξη, εγκράτεια, χαρμολύπη, Σταύρωση, συγχώρεση, Ανάσταση, κεριά, φαναράκια, λαμπάδες, συγγενείς, δώρα, ξεκούραση, βόλτες, ύπνος…
Ή αρνί-κατσίκι- αυγά- σοκολάτα- τσουρέκι- μαγειρίτσα-φαΐ- φαΐ- φαΐ!
Δυστυχώς, για πολλούς, οι γιορτές, η χαλάρωση και η διασκέδαση, σημαίνουν φαγητό!
Αυτές οι μέρες πάντα περιλαμβάνουν φαγητό διαφορετικό και πιο πλούσιο από το καθημερινό. Αυτό για πολλούς σημαίνει «ευκαιρία» για να σπάσει η δίαιτα- διατροφή- στέρηση με πιθανή μόνιμη υποτροπή, για κάποιους άλλους αποτελεί «πρόβλημα», άγχος ή εφιάλτη, γιατί υπάρχει παντού και συνέχεια «φαγητό- εχθρός» και για ελάχιστους, το φαγητό είναι το «μέσο» για να περάσουν καλά και όχι ο «σκοπός» και περνά σχεδόν «αδιάφορο». Οι τελευταίοι έχουν πιθανότητα να έχουν «καλό» Πάσχα ανεξάρτητα από το αν «πετύχει» ο οβελίας!
Από παιδιά μάθαμε ότι το Πάσχα «έρχεται» με την διακοπή των μαθημάτων, με τα πολλά δώρα και γλυκά από την νονά, με μια «περίεργη» εβδομάδα, που δεν πρέπει να φάμε «κάτι», αλλά τελικά τρώμε, με την εκδρομή στο χωρίο, με τις κροτίδες, που πρέπει να μην φοβόμαστε να πετάξουμε, με τα εξαντλημένα κουνελάκια- κοτοπουλάκια, που πωλούνται σαν λούτρινα παιχνίδια, με το πρώτο παγωτό μετά το σούβλισμα…
Μάθαμε και ότι το Πάσχα έρχεται μαζί ένα γιγάντιο σοκολατένιο αυγό, που πρέπει να καταναλωθεί όλο, με ένα αφράτο τσουρέκι και πολλά κουλουράκια, που αντικαθιστούν κάθε γεύμα ή σνακ και με πολλά και διαφορετικά ιδιαίτερα εορταστικά φαγητά, που φτιάχνονται μόνο το Πάσχα και τα καταναλώνουμε σαν να μην πρόκειται να ζήσουμε μέχρι το επόμενο.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος λειτουργεί με βάση τις μνήμες- εικόνες-βιώματα που έχει συλλέξει. Για αυτό σαν ενήλικες, τα πράγματα δεν αλλάζουν. Πρέπει να φτιάξουμε τόνους κουλουράκια για το «καλό» και τα «ενισχύουμε» με σοκολάτα, πραλίνα κλπ. «Ίσως» να πρέπει να φάμε νηστίσιμα την Μεγάλη εβδομάδα, γιατί είμαστε ενήλικες. Επειδή όμως τα όσπρια μας πειράζουν θα τρεφόμαστε με τηγανητές πατάτες, ψωμί και χαλβά. Το Πάσχα, ακόμα και αν δεν έχουμε στερηθεί το κρέας, για να το καταναλώσουμε με μεγαλύτερη «λαχτάρα» και σε μεγαλύτερη ποσότητα, όπως κάποιοι θεωρούν ότι είναι ο σκοπός της νηστείας, πάλι θα φάμε σαν να μην υπάρχει αύριο! Και αυγό και κρέας και πίτες και γλυκά όλα μαζί.
Μάθαμε ότι αυτό είναι το «Πάσχα» και το μαθαίνουμε στους μικρότερους. Και όχι μόνο το Πάσχα, αλλά κάθε γιορτή και αργία. Πλέον βρίσκουμε απόλαυση, πιθανόν και μοναδική ευχαρίστηση, στις «συγκεντρώσεις» για φαγητό και αξιολογούμε την διασκέδαση μας με βάση το καλό φαΐ και το πολύ ποτό. Για διασκέδαση, για χαλάρωση, για ξεκούραση, για παρηγοριά, για εξερεύνηση, για απελευθέρωση, για κοινωνική επαφή, για πολλούς και διαφορετικούς προσωπικούς λόγους, το φαγητό είναι εκεί και μας περιμένει. Μάλιστα, όσο πιο φθηνό, «κακό», παχυντικό κτλ., τόσο πιο νόστιμο και «καλός φίλος» είναι το φαγητό.
Πόσο φαγητό- γλυκό-ποτό; Μπορεί κάποιος να χορτάσει με κάτι που δεν έχει πραγματική ανάγκη;
Σίγουρα, το να φάμε στην γιορτή παραπάνω δεν είναι λάθος και σίγουρα όλοι «ξέρουμε» πως πρέπει να φάμε το Πάσχα και αν δεν ξέρουμε, τα χιλιάδες άρθρα, που κυκλοφορούν τέτοιες μέρες, θα μας το μάθουν. Ξέρουμε όμως, πως θα σβήσουμε τις παλιές εικόνες, ώστε να μείνουμε «χορτάτοι» και χαρούμενοι στο τέλος ή θα νιώθουμε στέρηση και λύπη ή ενοχές και τύψεις;
Αρχίζοντας να «ζωγραφίσουμε» νέες εικόνες, πάνω στις παλιές, ψάχνοντας την απόλαυση στο κάθε τι, ακόμα και αν δεν έχει θερμίδες, ακόμα και αν δεν έρχεται σε επαφή με το στόμα μας, τότε ο εγκέφαλός μας θα αρχίσει να λειτουργεί με βάση ένα νέο έργο τέχνης.
Χαιρόμαστε ένα απόγευμα με τους αγαπημένους μας, που δεν «χορταίνουμε» τις καθημερινές, φτιάχνουμε λαμπάδες, διακοσμητικά, φαναράκια και άλλα «νηστίσιμα», κάνουμε βόλτα στην εξοχή να «μυρίσουμε» το Πάσχα και την άνοιξη.
Φυσικά, θα απολαύσουμε την αχνιστή μαγειρίτσα, που κάνει μόνο η θεία, το σουβλιστό αρνάκι του μπαμπά, τα κουλουράκια από το χεράκι της γιαγιάς και λίγο από το σοκολατένιο αυγό του ανιψιού. Το πρόβλημα δεν είναι η τροφή. Αν πριν φάμε, έχουμε «χορτάσει» όλα τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας, που αλλιώς θα τα τρώγαμε μαζί ή αντί για το φαγητό, η ποσότητα που θα χρειαστούμε για να «γεμίσουμε» απόλαυση και γεύση θα είναι πολύ μικρότερη.
Οι οδηγίες της γιορτής είναι γνωστές και απλές:
Το σώμα μας έχει τις ίδιες ανάγκες κάθε μέρα και θα μας ανταμείψει, αν από αυτό το Πάσχα δώσουμε το καλό παράδειγμα σε όλους και φτιάξουμε νέες εικόνες και αναμνήσεις. Θα μας φροντίσουμε σωστά, θα μας ξεκουράσουμε σωστά, θα μας θρέψουμε σωστά και θα εκφράσουμε την ανάγκη μας για διασκέδαση, εκτόνωση, αγάπη και φροντίδα χωρίς την αποκλειστική χρήση φαγητού.
Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση σε όλους τους τομείς!
Πηγή:www.diatrofi.gr
by Ναταλύ Δούκα
Είμαι μάλλον από αυτές τις μαμάδες που τις δείχνουν με το δάχτυλο, τις ψιλοχοντροσχολιάζουν και αν ζούσαμε στα 40’s μπορεί και να με πετύχαινε και λίγο εκτοξευμένο σάλιο.
Από τα 19 μου ήθελα να κάνω παιδί. Το μόνο που με φόβιζε ήταν η γέννα αυτή καθ’ αυτή. Για τα υπόλοιπα είχα πλήρη άγνοια.
Όσο μεγάλωνα, γνώριζα μαμάδες. Κυρίως ταλαίπωρες, εξουθενωμένες, αχτένιστες και πιθανώς με διαφορετικές κάλτσες σε κάθε πόδι. Χτυπώντας τα 30, οι εν λόγω μαμάδες άρχισαν να πληθαίνουν και κυρίως, άρχισαν να περιβάλλουν την καθημερινότητά μου με τη μορφή πια των φιλενάδων μου, κολλητών και μη. Έτσι, ήταν πια αναπόφευκτο να μην γίνομαι μάρτυρας των αιτιών που τις έφερναν σε αυτό το σημείο “εξαθλίωσης”.
Ορκίστηκα ότι εγώ δεν θα το πάθω.
Για αρχή, αθέτησα τον όρκο μου, παίρνοντας 30 κιλά στην εγκυμοσύνη. Φρόντισα να διατηρήσω τα είκοσι για 4 χρόνια. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.
Κάπου εκεί, ήρθε και η ανεργία. Χρόνια πάχους, αφραγκιάς και παντελούς έλλειψης προσωπικότητας.
Σήμερα, μπορώ πια με σιγουριά να διαβεβαιώσω, ότι κανένα από τα παραπάνω δεν έχει σχέση με την απόκτηση ενός παιδιού. Το “μεγαλώνω παιδί” είναι εξαιρετικά λάθος διατύπωση. Αυτό που πραγματικά κάνω ή πρέπει να κάνω είναι να “βοηθώ έναν μικρό άνθρωπο να αυτονομηθεί ενώ μεγαλώνει μόνος του”. Αυτός ο μικρός άνθρωπος έχει την δυνατότητα να γίνει σύμμαχος ή δικτάτορας. Κάπου εκεί αρχίζει η πολιτική και το in-house lobbying.
Γι’ αυτό λοιπόν αγαπητό μου παιδί,
Χαίρομαι που ήρθες στην ζωή μου και θα ‘πρεπε να είσαι τουλάχιστον, αισιόδοξο για την δική σου. Σου εύχομαι τα καλύτερα και πρόκειται να σε βοηθήσω σε ό,τι χρειαστείς, αρκεί να μην έχει σχέση με στημένα παιχνίδια, διαρρήξεις κλπ.
Δεν θέλω να μου χρωστάς και δεν σου χρωστάω. Δεν θέλω ένα ποτήρι νερό από τα χεράκια σου όταν μεγαλώσεις. Σε παροτρύνω να το προσφέρεις σε όποιον το χρειάζεται. Αν δεν έχω χέρια ή είμαι καθηλωμένη στο κρεββάτι και γουστάρεις να μου το δώσεις, θα το πάρω και θα σου πω κι ευχαριστώ.
Και θέλω να κάνω κάτι σαφές. Πάτησα το πόδι μου σε αυτή την γη πριν από σένα. Και θα ξαναμπώ σε αυτήν, πριν από σένα. Γι’ αυτό σου σημειώνω ότι η ζωή είναι μικρή για τύψεις κι ενοχές. Θα ζήσω την ζωή που θέλω. Κι αν όχι ακριβώς όπως την θέλω, θα προσπαθήσω να πλησιάσω το ιδανικό για μένα.
Και θα ακολουθήσεις. Αναγκαστικά.
Δεν θα σε τρέχω άρρωστο στα μπαρ, ούτε θα αδιαφορώ για τις ανάγκες σου. Αλλά, όταν μιλάω στο τηλέφωνο με την κολλητή μου, θα μάθεις να μην με διακόπτεις, όπως δεν σε διακόπτω εγώ όταν τσαλαβουτάς στα χώματα με τους κολλητούς σου. Την ώρα του φαγητού, θα απολαμβάνω το γεύμα μου και δεν θα σε ταϊζω, γιατί χεράκια έχεις. Όταν τακτοποιώ το χάος του σπιτιού, εσύ θα μαζεύεις τα χάλια που εσύ δημιούργησες. Κι αν θέλω να πάω ρομαντικό διήμερο με τον πατέρα σου, θα κάτσεις με την γιαγιά και τον παππού, γιατί σε διαβεβαιώ ότι αν δεν πάω, μετά από καιρό δεν θα ‘χεις πατέρα στο σπίτι.
Το πρωί, που αποφασίζεις να εκφράσεις όλα σου τα OCDs και την απύθμενη γκρίνια σου, εγώ θα πάρω τον χρόνο μου να πλύνω τα δόντια μου, να χτενιστώ και να βάλω δύο ίδιες κάλτσες στις πατούσες μου. Κι αν έχω να διαλέξω ανάμεσα στο να σου δέσω τα κορδόνια και να βάλω κραγιόν, θα βάλω κραγιόν. Γιατι χεράκια έχεις. Γιατί σου έχω δείξει 50 φορές πώς να τα δένεις. Γιατί όταν θα είσαι 18, δεν θα είμαι εκεί για να σου τα δένω. Αν δεν θέλεις να πλένεις τα δόντια σου, είναι δικό σου πρόβλημα. Εσύ, θα φας όλα σου τα λεφτά στον οδοντίατρο. Αν δεν θες να πλένεσαι, εσύ θα βρωμάς. Αν δεν θες να μάθεις, εσύ θα’σαι αγράμματος, εσύ δεν θα βρεις δουλειά.
Σου προσφέρω ανιδιοτελώς τις εμπειρίες μου, την αγκαλιά μου και τα δύο μου αυτιά.
Η ζωή μου όμως, είναι δική μου. Όχι δική σου.
Δεν είμαι δεκανίκι, αλλά οδηγός. Εγώ πάω μπροστά κι εσύ ακολουθείς. Στο κάθε σταυροδρόμι θα έχεις επιλογές. Και γι’ αυτές τις επιλογές, υπεύθυνος είσαι εσύ. Εσύ, που δεν χρειάζεται να με κάνεις περήφανη. Αλλά να κάνεις τον εαυτό σου περήφανο γι’ αυτά που εσύ θα καταφέρεις. Κι αν δεν τα καταφέρεις όλα, τουλάχιστον πλένε τα δόντια σου.
Ο φόβος για τη ζωή σου και την ασφάλειά σου πάντα θα με κυνηγά, πάντα θα με λιώνει, λίγο λίγο, βασανιστικά. Κι αυτό είναι αρκετό βάρος στην ψυχή μου.
Πηγή:www.themamagers.gr
SuperMomRocks 