Απο το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ

Τα ζευγάρια που θα θέλουν να γίνουν γονείς, θα απευθύνονται στα αρμόδια εργαστήρια και οι επιστήμονες θα «δημιουργούν» το έμβρυο, ανάλογα με τις επιθυμίες των γονέων

Στην ιδιαίτερα ανησυχητική διαπίστωση ότι το σεξ μελλοντικά θα γίνεται μόνο για λόγους ευχαρίστησης και όχι για αναπαραγωγή κατέληξε ένας καθηγητής από το πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.

O Henry Greely, ο οποίος είναι καθηγητής γενετικής, κυκλοφόρησε το βιβλίο με τίτλο: «Το Τέλος του Σεξ και το Μέλλον της Ανθρώπινης Αναπαραγωγής», στο οποίο ισχυρίζεται ότι σε 20 έως 40 χρόνια οι περισσότεροι άνθρωποι θα σταματήσουν να κάνουν σεξ για αναπαραγωγικούς λόγους.

Αντ’ αυτού, ο Greely υποστηρίζει πως τα ζευγάρια που θα θέλουν να γίνουν γονείς θα απευθύνονται στα αρμόδια εργαστήρια και οι επιστήμονες θα «δημιουργούν» το έμβρυο, ανάλογα με τις επιθυμίες των γονέων!

Όπως χαρακτηριστικά σχολίασε ο Greely σε δηλώσεις του στην εφημερίδ «Sunday Times», «όταν ένα ζευγάρι θα επιθυμεί να αποκτήσει παιδί, ο άντρας θα προσφέρει το σπέρμα του και η γυναίκα λίγο από το δέρμα της».

Ο ίδιος εξήγησε πως τα βλαστοκύτταρα που θα παράγονται από το δέρμα, θα μετατρέπονται σε ωάρια, τα οποία θα γονιμοποιούνται από το σπέρμα του επίδοξου πατέρα.

Εκτός από το ότι το σεξ θα γίνεται μόνο… ως χόμπι, ο καθηγητής το Στάνφορντ υποστηρίζει πως τα μωρά των επόμενων γενεών, θα είναι πολύ έξυπνα, πολύ όμορφα και υγιή, καθώς οι γονείς θα είναι σε θέση να επιλέξουν τα χαρακτηριστικά του μωρού τους. Όπως τόνισε ο ίδιος, «το κάθε παιδί θα έχει 60% πιθανότητες να είναι πάνω από το μέσο όρο σε επίπεδο ευφυίας».

Πηγή:www.protothema.gr

Η Rhiannon Giles, μαμά και συγγραφέας, γράφει ένα κείμενο αλληλεγγύης προς όλες τις μαμάδες που πιστεύουν ότι τα έχουν κάνει εντελώς θάλασσα και μας θυμίζει ότι δεν υπάρχει τρόπος να είσαι η τέλεια μαμά, όμως υπάρχουν χιλιάδες τέλεια πράγματα που έχεις ήδη κάνει για τα παιδιά σου και άλλα τόσα που περιμένουν να συμβούν!

«Αγαπητή μαμά που τα κάνεις όλα λάθος,

Σήμερα η 5χρονη κόρη μου ούρλιαζε σε όλη τη διαδρομή προς το σπίτι, επειδή δεν της αγόρασα έναν παιχνίδι που είδε.

Σήμερα, έχασα την υπομονή μου. Αύριο, θα την χάσω ξανά.

Καμιά φορά αναλαμβάνω εγώ δικές της ευθύνες, επειδή δεν μπορώ να αντέξω την ενδεχόμενη κατάρρευσή της, αν κάνει λάθος, ούτε έχω πάντα την υπομονή που χρειάζεται για να την αφήσω να κανονίσει μόνη τις υποθέσεις της.

Την αφήνω να βλέπει παιδικά με αποκρουστικούς ήρωες που κλαψουρίζουν πολύ και είναι εντελώς ρηχοί.

Την… βάζω στο αθόρυβο μετά από ατελείωτες ώρες κουβέντας. Ο Θεός ξέρει για πόσα τρελά πράγματα της έδωσα την άδειά μου, όταν χωρίς να ακούσω την απάντηση, μηχανικά μουρμούρισα «Ναι, ναι.».

Χτες, με πληροφόρησε ότι σιχαίνεται το σνίτσελ, ένα από τα πέντε περίπου φαγητά που είναι πρόθυμη να φάει. Φάε τηγανητές πατάτες, τότε. Ας είναι…

Έχω πιάσει τον εαυτό μου να της γκρινιάζει με την ίδια φωνή που με τρελαίνει όταν βγαίνει από το δικό της στόμα! Είμαι το κακό παράδειγμα!

Έχω διαβάσει άρθρα, ξέρω τους σύγχρονους κανόνες για να είσαι μια «καλή μαμά». Πιστεύω ότι όλα αυτά είναι γραμμένα από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα από παιδιά. Τουλάχιστον, είναι αισιόδοξοι ιδεαλιστές.

Ξεσπάω με φωνές και απειλές, γιατί δεν μπορώ να συγκρατηθώ.

Δεν της μαθαίνω αρκετά πράγματα για την ισότητα, τον φεμινισμό, την συμπόνοια, την ανθρωπιά…

Σου είπα ότι πρέπει να φύγουμε! Βάλτε τα παπούτσια σου τώρα!

Τα παιδιά χρειάζονται κανόνες και πρόγραμμα και υπομονή. Κανένα από αυτά τα τρία δεν είναι εύκολο όμως.

Σου είπα –σε ένα λεπτό! Έχω δουλειά τώρα!

Είμαι τόσο απασχολημένη που δεν μπορώ να πάω στη συνέλευση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων. Που δεν μπορώ να της διαβάσω αρκετά βιβλία. Δεν, δεν, δεν…

Μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια εκδοχή του εαυτού μου, που κάθεται με το κεφάλι ανάμεσα στα γόνατα και τα χέρια να καλύπτουν τα αυτιά μου.

Μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια εκδοχή των παιδιών μου, που με χτυπούν συνεχόμενα στον ώμο και μου λένε «Μαμά, δες αυτό! Μαμά. Μανούλα. Μαμά, δες!».

Όμως ξέρω ένα πράγμα. Στο τέλος της μέρας, η κόρη μου θα ζητήσει αγκαλίτσες. Θα μοιραστεί μαζί μου το γλυκό της γιατί «θέλει να είναι καλή με τους άλλους». Θα μιλήσει για πράγματα που κάναμε μαζί, πράγματα που με κούρασαν και μου ρούφηξαν πολύτιμη ενέργεια, όχι για να δείξει ότι είμαι επαρκής, αλλά για να πει πόσο επαρκής είμαι. Θα μιμηθεί τις χειρότερές μου συνήθειες. Όμως, θα μιμηθεί και τις καλύτερες.

Μπορεί, λοιπόν, να υπάρχει ελπίδα. Μπορεί να μην τα πηγαίνω και τόσο άσχημα. Μπορεί το αύριο να είναι καλύτερο.

Αγαπητή μαμά, που τα κάνεις όλα λάθος, εύχομαι αυτό να ήταν μήνυμα συμπαράστασης για ‘σένα. Εύχομαι να κατάλαβες όλα όσα είσαι και δεν είσαι. Δεν ξέρω. Το μόνο που έχω να σου προσφέρω είναι η αλληλεγγύη μου.

Ίσως είμαστε καλύτερες απ’ αυτό που νομίζουμε.»

Πηγή: huffingtonpost.com

Πηγή:www.mama365.gr

Μέσα στην τάξη, κάπου πίσω πίσω, κάθονται κάποια άλλα παιδιά. Παιδιά ήσυχα, που προσπαθούν να μη φανούν με κάθε τρόπο, να μην τραβήξουν την προσοχή…

Μπαίνοντας στην τάξη, τα «φασαριόζικα» και «τολμηρά» παιδιά είναι αυτά που μας τραβούν αρχικά την προσοχή. Είναι παιδιά που μπορεί να μιλούν συνέχεια, να κάνουν σκανταλιές ή να έρχονται συχνά για να μας χαρίσουν ζωγραφιές, λουλούδια ή και αγκαλιές.

Την προσοχή μας ακόμη τραβούν οι «καλοί» μαθητές, οι μαθητές που σηκώνουν πάντα το χέρι τους για να μιλήσουν, συμμετέχουν στο μάθημα και γράφουν καλά στα διαγωνίσματα.

Στο βάθος, όμως, στην τάξη, κάπου πίσω πίσω, κάθονται (κρυμμένα) κάποια άλλα παιδιά. Είναι παιδιά που προσπαθούν με κάθε τρόπο να μην φανούν, να μην τραβήξουν την προσοχή, να μην ενοχλήσουν. Προσπαθούν γενικά να… περάσουν απαρατήρητα!

Έτσι απαρατήρητος προσπαθούσε από την αρχή να περάσει ο Α.. Ήταν μαθητής της τρίτης δημοτικού όταν τον γνώρισα. Καθόταν στο πίσω θρανίο μόνος του και δεν είπε ούτε το όνομά του, όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά, όταν συστηθήκαμε. Μιλούσε χαμηλόφωνα – φαινόταν σαν να ανοιγοκλείνει μόνο το στόμα. Δεν κοιτούσε στα μάτια τον συνομιλητή του, ακόμα και τους φίλους του.

Την ώρα του μαθήματος δεν σήκωνε ποτέ το χέρι του και αν του έδινα τον λόγο, τον πρώτο καιρό δεν μιλούσε καθόλου, ενώ αργότερα ψιθύριζε την απάντηση. Με τον τρόπο του, έδινε την εντύπωση ότι δεν την γνωρίζει, όμως ήταν πάντα διαβασμένος και πάντα οι απαντήσεις του ήταν σωστές. Στα γραπτά, μάλιστα, τα πήγαινε πάρα πολύ καλά. Ποτέ δεν ζητούσε τη βοήθειά μου στις διάφορες εργασίες, παρόλο που είχε απορίες. Προτιμούσε να αφήσει άλυτη κάποια άσκηση. Μόνο όταν πλησίαζα κοντά του, μού έδειχνε την άσκηση που τον δυσκόλευε, κι αυτό όχι από την αρχή της χρονιάς.

Στα διαλείμματα δεν ήταν τόσο ντροπαλός. Έπαιζε με τους συμμαθητές του, μιλούσε και γελούσε μέχρι όμως να πλησιάσει κάποιος εκπαιδευτικός! Τότε, σοβάρευε και σώπαινε, σαν να ένιωθε ντροπή για το γεγονός ότι έπαιζε και γελούσε…

Στις δραστηριότητες – παιχνίδια που κάναμε στην τάξη δεν έβγαινε ποτέ από την ομάδα, ωστόσο δεν συμμετείχε ενεργά. Καθόταν, δηλαδή κοντά μας, όμως δεν μιλούσε ούτε ακολουθούσε τις οδηγίες. Απλώς παρακολουθούσε τους άλλους.

Λόγω της συστολής που έδειχνε, δεν ήθελα να τον πιέζω να παίρνει τον λόγο ή να κάνει δραστηριότητες με τις οποίες θα νιώσει ότι θα τον κοιτούν όλοι, ώστε να μην έρχεται σε δύσκολη. Για παράδειγμα, όταν μια μέρα, οι μαθητές παρουσίαζαν τον εαυτό τους, ο Α. δεν ήθελε να μιλήσει. Τότε, τον ρώτησα αν θέλει να τον παρουσιάσει κάποιος άλλος. Εκείνος έγνεψε θετικά και έδωσα τον λόγο σε έναν από τους πιο καλούς του φίλους.

Η μόνη «παρέμβαση» που έκανα ήταν να του αλλάξω θέση. Αρχικά, τα θρανία τοποθετήθηκαν σε σχήμα «Π» κι έτσι ο Α. βρέθηκε ανάμεσα σε δύο συμμαθητές του (δεν καθόταν πια μόνος του) και το κυριότερο δεν μπορούσε να… «κρυφτεί». Την πρώτη μέρα, ένιωθε μια μικρή αμηχανία, αργότερα όμως το συνήθισε. Μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, αλλάξαμε πάλι τα θρανία. Αυτή τη φορά, δημιουργήθηκαν ομάδες των τεσσάρων μαθητών για να μπορούν να συνεργάζονται. Ο Α. (αν και είχε σταματήσει να ντρέπεται όπως στην αρχή) έδειχνε να νιώθει περισσότερη ασφάλεια, έχοντας δίπλα του τους φίλους του.

Ο Α. είναι πολύ φιλότιμο παιδί και αυτή την «φιλοτιμία» προσπάθησα να την αξιοποιήσω. Μπορεί να ντρεπόταν, όμως δεν έλεγε ποτέ όχι, όταν του ζητούσα κάτι. Γι’ αυτό, χωρίς να του το πω, του έδειξα ότι θέλω να είναι ο… βοηθός μου. Του ζητούσα να βρέξει το σφουγγάρι, να γράφει την ημερομηνία, να σβήσει τον πίνακα, να μου δώσει έναν μαρκαδόρο, έναν χάρακα κλπ. Στην αρχή δίσταζε να σηκωθεί, όμως με τον καιρό του άρεσε. Πιο πολύ δίσταζε όταν του ζητούσα να πάει στο γραφείο (για να φέρει, για παράδειγμα, κιμωλίες), γιατί εκεί θα συναντούσε άλλους δασκάλους. Αυτό, όμως, δεν του το ζήτησα από την αρχή. Τον έστειλα όταν ήμουν σίγουρη ότι δεν θα αρνηθεί και ότι φυσικά δεν θα πιεστεί.

Τελικά, ξεκίνησε να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. Μόλις μπαίναμε στην τάξη, η ημερομηνία ήταν γραμμένη στον πίνακα και κάθε πρωί κοιτούσε αν έχουμε κιμωλίες στην τάξη. Όταν δεν είχαμε, είτε ερχόταν και μου το έλεγε για να φέρω εγώ (πριν ξεκινήσει η πρώτη ώρα) είτε ερχόταν με κάποιο φίλο του στο γραφείο για να τις πάρει. Ο φίλος του έκανε τη… «δύσκολη δουλειά!». Δηλαδή, χτυπούσε την πόρτα και ρωτούσε αν μπορεί να μπει για τις κιμωλίες κι ο Α. ακολουθούσε!

Κάναμε αρκετές δραστηριότητες (κυρίως θεατρικού παιχνιδιού) ώστε κάθε παιδί να «ξεδιπλωθεί». Στην αρχή δυσκολευόταν, μιλούσε χαμηλόφωνα. Σιγά σιγά όμως άρχισε να συμμετέχει ενεργά.

Την 25^η Μαρτίου, η τάξη μας ανέλαβε τη διοργάνωση της γιορτής. Ανεβάσαμε ένα σχετικό θεατρικό και κάθε μαθητής πήρε τον ρόλο του. Σκεφτόμουν αν ο Α. θα θέλει να πάρει μέρος κι αν θα θέλει να μιλήσει μπροστά σε τόσο κόσμο ή θα ντρέπεται (στις προηγούμενες τάξεις δεν είχε συμμετάσχει σε καμία γιορτή). Τις πρώτες ημέρες μού είπε ότι θα ήθελε να μην πάρει μέρος. Δεν του έφερα αντίρρηση, γιατί δεν ήθελα να τον πιέσω. Ωστόσο, του έδειξα τον ρόλο που προόριζα για αυτόν, του μίλησα αρκετή ώρα σχετικά με το έργο, με το πόσο ωραία είναι η συμμετοχή, οι πρόβες, η εκδήλωση και τέλος του ζήτησα να μου το πει αν αλλάξει γνώμη. Τις πρώτες ημέρες παρακολουθούσε τις πρόβες και μάλιστα εξέφραζε τη γνώμη του (δειλά μεν) σχετικά με το πώς πρέπει να γίνει η παράσταση. Τελικά, έπειτα από μία εβδομάδα μού ζήτησε να παίξει κι εκείνος. Την ημέρα της εκδήλωσης έδειχνε ψύχραιμος. Όταν βγήκε στη σκηνή, είπε τα λόγια του. Η φωνή του βέβαια δεν ήταν πολύ δυνατή, κρατούσε μάλιστα και το μικρόφωνο μακριά, ωστόσο κατάφερε να κάνει κάτι που μέχρι τώρα δεν είχε κάνει! Να βγει μόνος του στη σκηνή! Και να κερδίσει φυσικά το χειροκρότημα!

Από εκείνη την ημέρα, νιώθω ότι άλλαξε. Όχι ότι δεν είναι συνεσταλμένος και ντροπαλός. Μα, τουλάχιστον βρίσκει το θάρρος να μιλήσει – έστω κι αν δεν μιλά δυνατά – δεν σταματάει να παίζει με τους φίλους του όταν πλησιάζουμε και κυρίως, δεν νιώθει αμήχανα όταν τραβά την προσοχή.

Πηγή:fylada.gr

Γράφει ο Παναγιώτης Μανάρας.

«Τελειωμένος» απ᾽ τη δουλειά κλείνω τη μηχανή, βγαίνω απ᾽ το αυτοκίνητο και μπαίνω στο σπίτι μηχανικά.

 Ανοίγω την πόρτα και συνειδητοποιώ γι᾽ άλλη μια φορά πως κάτι λείπει. Μια απουσία που πλημμυρίζει το σαλόνι. Εντελώς γνωστή μα, ταυτόχρονα, τελείως άγνωστη μέχρι τη στιγμή που το μυαλό επικεντρώνεται σε μια φωνή παιδική.

Δε γελιέμαι. Η φωνή δεν είναι υπαρκτή σε κανένα δωμάτιο του σπιτιού. Βρίσκεται σκαλωμένη στο υποσυνείδητό μου και μου υπενθυμίζει πως η μεγαλύτερη απουσία σήμερα, εχθές, προχθές, κάθε φορά και κάθε στιγμή είναι η μικρή μου κόρη.

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που αποφασίζουμε να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και να προχωρήσουμε παρακάτω. Δεν έχουν σημασία τόσο οι αιτίες, όσο το αποτέλεσμα των αποφάσεων.

Πιο συγκεκριμένα, αποφασίζεις να σπάσεις στο παιδί σου την έννοια της οικογένειας όπως τη γνώρισε απ᾽ τη μέρα που γεννήθηκε. Αποσχίζεσαι, λοιπόν, απ᾽ το στερεοτυπικό μοντέλο της οικογενειακής θαλπωρής με τη «δικαιολογία» -και συγχωρέστε με για την επιλογή της λέξης αλλά έχει διφορούμενη, μεταφορική και ρεαλιστική έννοια- πως θες να προσφέρεις στο παιδί σου όσα δεν μπόρεσες με τις επικρατούσες συνθήκες.

Εγωιστικό; Απάνθρωπο; Σκληρό; Απερίσκεπτο; Μπορώ να σας βρω πολλά ακόμα επίθετα. Στη σκέψη, όμως, κάθε σωστού γονιού που μπαίνει σ᾽ αυτή τη διαδικασία είναι βασικό, αν όχι και μοναδικό κριτήριο.

Από εκεί, λοιπόν, ξεκινάει ο πλασματικός παράδεισος που προσπαθείς απεγνωσμένα να κάνεις πραγματικότητα. Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι τα παρατάνε στην μέση κι άλλοι ούτε καν μπαίνουν στην διαδικασία να ξεκινήσουν.

Προσπαθείς να καλύψεις, ίσως κι από ενοχές, την έλλειψη του άλλου μέλους της οικογένειας, προσπαθείς να γίνεις αυτό που δεν κατάφερνες στην καθημερινότητά σου. Πασχίζεις να δώσεις πράγματα που θεωρούσες δεδομένα ή ακόμα και πράγματα που δεν έδινες σημασία γιατί τα θεωρούσες ανούσια πριν.

Παλεύεις να μη νευριάζεις όταν το παιδί σου φωνάζει και παίζει. Γιατί όλα αυτά; Γιατί η συνείδησή σου σου λέει πως πρέπει να κερδίσεις τον χαμένο χρόνο.

Ξέρεις κάτι, όμως, ρε «εγωιστή»; Δεν είναι ο χαμένος χρόνος που προσπαθείς απεγνωσμένα να κερδίσεις. Φταίει που προσπαθείς να μη χάσεις το παιδί σου.

Η κάθε ελάχιστη, μηδαμινή σκέψη πως μπορεί να σ᾽ απορρίψει, σε γονατίζει. Η ιδέα πως θα ᾽ρθει μια ημέρα που το παιδί για το οποίο έκανες την αλλαγή στην ζωή σου, δε θα τρέξει να σ᾽ αγκαλιάσει σε ταπεινώνει.

Το φανταστικό, μα όχι κι απίθανο σενάριο που θέλει το ίδιο σου το παιδί να σε κατηγορεί για την οικογένεια που σταμάτησες να του προσφέρεις (τουλάχιστον όχι όπως το ίδιο τη γνώρισε και την έμαθε πριν, ακόμα,  βγει απ᾽ τη μήτρα της μητέρας του), σε κάνει να νιώθεις όχι μόνο ανίκανος αλλά και προδότης απέναντι στον εαυτό σου.

Μην τρομάζεις, όμως γαμώτο! Νιώσε και πράξε έχοντας ως γνώμονα το καλύτερο δυνατό πρότυπο γονέα. Το υποσυνείδητο είναι, άλλωστε, αυτό που οδηγεί τα παιδιά μέχρι να γίνουν έφηβοι.

Έτσι έχουν μάθει να επιβιώνουν και να διδάσκονται, με την όσφρηση, το συναίσθημα και το ένστικτο.

Αν με τη σειρά σου ακολουθήσεις κι εσύ το δικό σου ένστικτο και το παραλληλίσεις με την παιδική του αθωότητα, αν μάθεις κι εσύ μαζί με αυτό τότε δεν μπορείς να κάνεις λάθος.

Γίνε παιδί έστω και για 4 σαββατοκύριακα τον μήνα.

Τότε και μόνο τότε θα έχει αξία η όποια απόφαση έχεις πάρει στην ζωή σου για τη ζωή του.

Θα ᾽ρθει η στιγμή που το παιδί θα ξεχωρίσει τι του πήρες και τι του έδωσες και θα γίνει ο πιο σκληρός, μα πάνω απ᾽ όλα ο πιο δίκαιος κριτής σου.

Πηγή:www.ilov.gr