Της Γεωργίας Μπαρμπαρή

Τα λόγια σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ μικρά. Μπροστά σε αυτό το πλασματάκι, όλοι εμείς είμαστε οι πιο αδύναμοι. Ναι, καλά διαβάσατε! Αδύναμοι να το σώσουμε και να του πάρουμε το φόβο που προσπαθούν να το βγάλουν φωτογραφία και νομίζει ότι είναι όπλο..και σηκώνει τα χεράκια του να παραδοθει. Εδώ και αρκετές ώρες λοιπόν, η φωτογραφία της παλαιστίνιας φωτορεπόρτερ Nadia Abu Shaban κάνει το γύρο του διαδικτύου. Ωστόσο, κανείς δεν γνώριζε πραγματικά τις συνθήκες στις οποίες τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία. Αλλά την είδαν χιλιάδες άνθρωποι στο διαδίκτυο, σε όλο τον κόσμο και ο πλανήτης συγκινήθηκε. Μετά τις διαστάσεις που πήρε αυτή η συγκλονιστική φωτογραφία και στα ερωτήματα που τίθενται κατά πόσον είναι αληθινή, το BBC ξεκινάει έρευνα για να ανακαλύψει τα ίχνη του δημοσιογράφου που την τράβηξε. Μέσα σε λίγες ώρες, το βρετανικό μέσο κατορθώνει να βρει τον Osman Sagirli, τον άνθρωπο που φωτογράφισε το πιο μελαγχολικό πρόσωπο του κόσμου. Είναι ένας Τούρκος φωτορεπόρτερ ο οποίος καλύπτει πολέμους και καταστροφές τα τελευταία 25 χρόνια και τώρα εργάζεται στην Τανζανία. Εξήγησε ότι το κοριτσάκι ονομάζεται  Hudea, είναι 4 ετών και την είχε συναντήσει στα τέλη του 2014 στο στρατόπεδο προσφύγων της  Atmeh, 10 χιλιόμετρα από τα τουρκικά σύνορα. Πρόσθεσε μάλιστα ότι η φωτογραφία της είχε δημοσιευτεί στην καθημερινή τουρκική εφημερίδα Turkiye Gazetesi  τον περασμένο Ιανουάριο. Ο φωτορεπόρτερ δήλωσε στο BBC: Χρησιμοποίησα έναν τηλεφακό και πίστεψε ότι ήταν όπλο. Οταν πήρα τη φωτογραφία τότε κατάλαβα ότι το κοριτσάκι είχε πετρώσει, είχε σφίξει τα χείλη και είχε σηκώσει τα χέρια για να παραδοθεί. Συνήθως τα παιδιά τρέχουν να κρυφτούν, κρύβουν το πρόσωπο ή χαμογελούν όταν βλέπουν φωτογραφική μηχανή.

Τα λόγια είναι περιττά!

Πηγή: epaggelmagynaika.gr

Διαβάστηκε εδώ:www.babyads.gr

Είσαι μαμά διδύμων και έχεις διαβάσει και ακούσει για το ποιοι είναι οι σημαντικότεροι σταθμοί στη ζωή των παιδιών σου. Πότε πρέπει να μπουσουλήσουν, να περπατήσουν, να μιλήσουν, να βγάλουν την πάνα…Υπάρχουν όμως κάποιες στιγμές που ακόμη και αν αναφέρονται στα βιβλία, πρέπει να τις ζήσεις για να τις καταλάβεις!

Αν τα διδυμάκια σας έχουν περάσει από το βρεφικό στάδιο και είναι πλέον δύο χαριτωμένα νήπια, οι παρακάτω πρώτες φορές θα έχουν γίνει σίγουρα και οι δικές σας αγαπημένες:

1. Η πρώτη τους πρόταση. Μπορεί να μην ήταν ολοκληρωμένη με τη συντακτική έννοια. Μπορεί να ήταν απλά δύο λεξούλες που τις είπαν καθαρά και έβγαζαν νόημα. Μαμά, νάνι! ή Έλα, μπαμπά!
2. Η πρώτη απόδειξη της μεταξύ τους αγάπης. Είναι δίδυμα. Αγαπιούνται. Το να βλέπεις όμως να αγγίζει το ένα με το χεράκι του το άλλο ή να τους ακούς να μιλάνε τη δική τους γλώσσα όσο είναι στην κούνια τους, είναι απλά συγκινητικό.

3. Ο πρώτος χορός. Για να είμαστε ακριβείς, λίκνισμα πωπού και χεριών. Πόσα βιντεάκια έχετε τραβήξει με τα δυο τους να ακούνε Σακίρα και να χορεύουν; Όχι, πείτε!

4. Το πρώτο οικογενειακό καφεδάκι. Χα, φυσικά και δεν παραγγείλατε καφέ για τα μικρά σας. Ήπιατε όμως με τον σύζυγο έναν ωραιότατο freddo ενώ οι μικροί σας άγγελοι έπιναν χυμό. Τέλεια μέρα!

5. Η πρώτη τους βόλτα χωρίς καρότσι. Με τα πόδια. Αργά, σταθερά βηματάκια, πιασμένοι χεράκι χεράκι με τη μαμά και τον μπαμπά. Και φτάσατε ως το απέναντι σπίτι, στους φίλους σας. Μπράβο!

6. Τα πρώτα σημάδια της προσωπικότητάς τους. Μπορεί να τα έχουν δείξει με τον τρόπο τους από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκαν. Τώρα όμως αντιδρούν διαφορετικά π.χ. στο μοίρασμα των παιχνιδιών, κοιτάνε αλλιώς, το ένα τσιχπίνικα, το άλλο αδιάφορα, το ένα έχει πείσμα, το άλλο όχι. Πώς θα εξελιχθούν άραγε;

7. Το πρώτο χτύπημα. Μαθαίνουν να περπατάνε και τυχόν πεσίματα, χτυπήματα, επίδεσμοι και λίγο αιματάκι μπαίνει στο πρόγραμμα. Όμως «θα το φιλήσει η μαμά να γίνει καλά». Πόσο τρυφερή αυτή η φράση…

8. Το πρώτο ξέσπασμα θυμού. Όλες έχουμε βρεθεί σε εμπορικό κέντρο και ξαφνικά τα μικρά αρχίζουν να χτυπιούνται και να τσιρίζουν λες και κάποιο πνεύμα μπήκε μέσα τους. Εντάξει, είναι αμήχανο αλλά φανταστείτε πόσα τέτοια ξεσπάσματα έχουμε να ζήσουμε…

9. Τα πρώτα projects. Θυμάστε τη μέρα που πήραν στα χεράκια τους τις κηρομπογιές και αντί να τις βάλουν στο στόμα, ζωγράφισαν κάτι στο μπλοκ; Ή όταν έφτιαξαν το πρώτο τους παζλ με έξι κομμάτια; Τι χαρά ήταν εκείνη!

10.Το πρώτο φιλί. Το αληθινό φιλί που σου δίνουν στο μάγουλο ή στο στόμα και νιώθεις ότι ξεχειλίζεις από αγάπη. Ή την πρώτη φορά που στέλνουν φιλιά στον αέρα. Αξέχαστες στιγμές!

Πηγή:www.mytwins.gr

Ο γιος μου μόλις είχε γίνει πέντε. Αυτά ήταν τα πρώτα του γενέθλια μαζί μας, όπου πραγματικά κατανοούσε τη σημασία της μεγάλης μέρας, του να σβήνεις τα κεράκια της τούρτας σου.

«Είμαι ένα μεγάλο αγόρι τώρα, μαμά;» ρώτησε.

«Ναι αγάπη μου. Είσαι μεγάλο» τον διαβεβαίωσα.

Λίγες μέρες αργότερα, ήμασταν στο σούπερ μάρκετ. Ενώ στεκόμασταν στην ουρά για να κάνουμε τα ψώνια μας, μια γυναίκα μας χαμογέλασε και με ρώτησε πόσο χρονών ήταν.

«Είμαι πέντε» είπε το αγόρι μου εγκάρδια, με έναν τρόπο που μόνο ένα πεντάχρονο μπορεί.

Η γυναίκα με κοίταξε με ένα ερωτηματικό στα μάτια της. Είναι πραγματικά πέντε;

Χαμογέλασα και κούνησα το κεφάλι, ώστε να της το επιβεβαιώσω. «Ουάου. Αλλά αυτός είναι τόσο μικρός» είπε προσεγγίζοντας και χαϊδεύοντας τα μαλλιά του γιου μου. «Δεν σε ταΐζει η μαμά σου αρκετά;» τον ρώτησε με έναν παιχνιδιάρικο  τόνο. Δεν αμφισβήτησα τις καλές προθέσεις της άγνωστης γυναίκας, αλλά, ομολογώ πως τα λόγια της με έκοψαν σαν γυαλιά.

Ναι, ξέρω ότι το παιδί μου είναι μικρόσωμο. Γνωρίζω ότι εκείνη η κυρία δεν είχε πρόθεση να είναι αγενής ή να βλάψει τα συναισθήματα του παιδιού μου. Απλώς επισήμανε το προφανές.

Κάναμε τις αγορές μας και προχωρήσαμε. Ο γιος μου ήταν υπερβολικά ήσυχος και δεν χαιρέτισε κανέναν καθώς περνούσαμε τους διαδρόμους. Όταν τον ρώτησα τι είχε μου απάντησε ότι μάλλον του είχα πει ψέμματα ότι είναι μεγάλος, αφού όλοι τον θεωρούν πολύ μικρό. Ή μάλλον μικρότερο για την ηλικία του. Και είχε δίκιο. Είχα περάσει σχεδόν όλη την περασμένη εβδομάδα μιλώντας του για το πόσο μεγάλος ήταν. Όλα αυτό το οικοδόμημα αυτοπεποίθησης που έχτιζα, γκρεμίστηκε μονομιάς από το περιστασιακό σχόλιο μιας ξένης, που δεν είναι και η μοναδική που το κάνει.

Τι στην ευχή μπορεί να απαντήσει κανείς;

Γιατί πράγματι, ο μικρός, αν και είναι 5 ετών φοράει τα ρούχα ενός δίχρονου με τρίχρονου παιδιού.

Ωστόσο, αν και «μικρούλης», είναι ένα υγιέστατο παιδί, παρόλο που δεν είχε το καλύτερο ξεκίνημα στη ζωή καθώς ήταν ορφανός. Μάθαμε ότι γεννήθηκε με σύνθετα πεπτικά προβλήματα και έμεινε στην θερμοκοιτίδα αρκετές εβδομάδες. Η ιατρική φροντίδα και η διατροφή κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν οριακή στην καλύτερη περίπτωση. Τον υιοθετήσαμε λίγο μετά τα τρίτα του γενέθλια. Ήταν σοβαρά λιποβαρής και υποσιτισμένος την ημέρα που τον γνωρίσαμε.Έχουμε περάσει τα τελευταία δύο χρόνια προσπαθώντας να διασφαλίσουμε ότι η κοιλιά του είναι γεμάτη και προσπαθεί να κερδίσει το χαμένο χρόνο. Τους πρώτους μήνες που τον φέραμε  στο σπίτι, καθόμουν δίπλα του και μετρούσα κυριολεκτικά τις μπουκιές του. Συχνά τα πιάτα του, περιείχαν τόσες θερμίδες που ανησυχούσα για το αν είχε πάρει αρκετά θρεπτικά συστατικά. Παρά το μη ομαλό ξεκίνημά του, το αγόρι μου είναι ένα λαμπερό και υγιές παιδί. Αλλά εξακολουθεί να είναι μικρόσωμο. Το ξέρω αυτό.

Ίσως, όμως, έλλειψη της φροντίδας κατά τη διάρκεια αυτών των σημαντικών αναπτυξιακών χρόνων να είναι ο λόγος που είναι τόσο μικρόσωμος. Ίσως οι βιολογικοί του γονείς να ήτα μικρόσωμοι επίσης. Αυτό δεν το γνωρίζω. Από την άλλη, μπορεί να έχει μία ταχεία αύξηση του ύψους του τον επόμενο μήνα και να γίνει το ψηλότερο παιδί στην τάξη. Ποιος ξέρει; Αλλά ακόμα κι αν δεν γίνει αυτό, γιατί ενδιαφέρει τόσο πολύ τον κόσμο;

Νιώθω να σπάω σε χίλια κομμάτια κάθε φορά που κάποιος άγνωστος με ρωτάει πόσο χρονών είναι ο γιος μου και κάθε φορά που απαντώ λαμβάνω το σχόλιο «Σοβαρά; Είσαι μεγάλος τελικά και δεν σου φαίνεται».  Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε εάν το παιδί μου ήτανε παχουλό; Οι άνθρωποι θα έκαναν τα ίδια σχόλια μπροστά μου; Θα έλεγαν το αντίθετο; «Βλέπω ότι τρως όλο σου το φαγητό;» ή «τι το ταΐζετε»;

Είναι τουλάχιστον εξοργιστικό το πόσο μετράει η εικόνα του σώματος για τους ξένους. Εκατοντάδες άρθρα, ειδικοί και επιστήμονες πρεσβεύουν καθημερινά ότι το μέσα μας είναι που μετράει. Ή μήπως τελικά αυτό το «μόττο» ισχύει μόνο για τους υπέρβαρους, όπου εκεί η αλήθεια είναι ότι τηρείται μια κάποια στοιχειώδης διακριτικότητα. Είναι λάθος να κάνεις σχόλια για το σώμα των άλλων, είτε είναι υπέρβαροι, είτε είναι αδύνατοι, είτε έχουν κάποια δυσπλασία.

Ξέρω ότι ο γιος μου είναι μικροκαμωμένος, το βλέπω, τον μετράω καθημερινά με τα μάτια μου. Αλλά είναι δυνατός. Μπορεί να τρέξει, να σκαρφαλώσει και να κλωτσήσει μια μπάλα. Θα γίνει κάποια μέρα το ψηλότερο παιδί στην τάξη του; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Τι σημασία έχει τελικά; Αυτό που μετράει είναι να είναι πάντοτε ευτυχισμένος. Τις δυνατότητες του καθενός δεν τις ορίζει το ανάστημά του, εκτός αν θέλει να γίνει αστέρας του μπάσκετ.

Το ξαναλέω. Ξέρω ότι το παιδί μου είναι μικρόσωμο, απλά καλό είναι να κρατάτε τη γνώμη σας για τον εαυτό σας. Ειδικά όταν ο μικρός είναι μπροστά  και σας ακούει.

Επιμέλεια Αναστασία Αρμενιάκου

Πηγή:www.themamagers.gr

Από: Ελένη Καραγιάννη

Πολλές γυναίκες ισχυρίζονται ότι η σχέση με το σύντροφό τους άλλαξε όταν έγιναν γονείς -με την «κακή» έννοια. Όμως, η μητρότητα μας διδάσκει όσα πρέπει να ξέρουμε για να κρατήσουμε τη σχέση μας ζωντανή.

Αντίθετα, θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδιά που μπορούν να σκέφτονται, να φροντίζουν τον εαυτό τους και να είναι ανεξάρτητα, που μπορούν να συνεργάζονται με άλλους και να λύνουν τα προβλήματά τους με δημιουργικούς και ευφυείς τρόπους. Το ίδιο, όμως, προσδοκούμε και για το γάμο μας.

Εάν θέλουμε η προσωπική μας σχέση να μην αποτελεί πεδίο όπου ο καθένας μάχεται για να αποδείξει ότι είναι πιο δυνατός ή να διεκδικήσει ένα ρόλο εξουσίας, χρειάζεται να δείξουμε πνεύμα συνεργασίας. Όσο πιο καλοί συνεργάτες είστε με τον άλλον, τόσο πιο υγιείς και σταθερές σχέσεις θα έχετε ως αντρόγυνο.

1. Κάνετε ένα διάλειμμα, όταν χρειάζεται
Δεν υπάρχει μαμά που δεν έχει νιώσει κάποια στιγμή να βγαίνει εκτός εαυτού εξαιτίας της συμπεριφοράς του παιδιού. Τι κάνει εκείνη; Αυτό που συμβουλεύουν οι ειδικοί είναι να απομακρυνθεί λίγο από την κατάσταση -ή και από το δωμάτιο-, να πάρεις μερικές ανάσες, να περιμένει λίγο και να επιστρέψει στη συζήτηση που είχε με το παιδί, προκειμένου π.χ. να μαζέψει το δωμάτιό του ή να σταματήσει να γκρινιάζει, όταν νιώθει ήρεμη. Αυτό έχει αποτέλεσμα, είτε πρόκειται για ένα μωρό 8 μηνών είτε για ένα παιδί 6 ετών είτε για ένα συνομήλικό σας ενήλικο. Όταν βλέπετε ότι τα πράγματα ανάμεσα σε εσάς και το σύντροφό σας αρχίσουν να «αγριεύουν», προτείνετε να αφήσετε την κουβέντα στη μέση και να επανέλθετε όταν και οι δύο θα είστε πιο ήρεμοι και διαλλακτικοί.

2. Επιβραβεύετε τη θετική συμπεριφορά
Οι ειδικοί λένε να μη μαλώνουμε το παιδί, αλλά να του δείχνουμε ποια είναι η ενδεδειγμένη συμπεριφορά επιβραβεύοντάς το για όσες φορές φέρθηκε σωστά. Δοκιμάστε να εφαρμόσετε αυτή τη συμβουλή και στη σχέση με τον άντρα σας. Αντί να τον κατηγορείτε ότι συνεχίζει να κοιμάται τη νύχτα όταν κλαίει το μωρό ενώ θα έπρεπε να σηκωθεί για να σας βοηθήσει το να αλλάξετε, αναζητήστε κάθε ευκαιρία για να τον επιβραβεύσετε. Πείτε του πόσο πολύ το εκτιμήσατε εκείνη τη φορά που έκανε στο παιδί μπάνιο ολομόναχος, πόσο σημαντικό είναι για εσάς που το κρατάει μερικά απογεύματα για να πιείτε καφέ με μια φίλη και πόσο τρυφερή είναι η εικόνα που απολαμβάνετε όταν τον βλέπετε να νανουρίζει ή να ταΐζει το μωρό. Να είστε σίγουρη ότι θα κάνει ακόμη περισσότερα.

3. Μάθετε να ακούτε περισσότερο
Οι πιο πολλοί από εμάς συνηθίζουμε να μιλάμε πολύ – παραπάνω από όσο ακούμε. Όμως, στο μεγάλωμα ενός παιδιού, ένας από τους πιο σημαντικούς κανόνες είναι να μάθουμε να μιλάμε λιγότερο και να ακούμε περισσότερο. Δείχνοντας στα παιδιά μας ότι είμαστε πάντα δίπλα τους για να δεχτούμε οποιοδήποτε σχόλιο, κριτική, παράπονο ή άποψη, θέτουμε τις βάσεις για να γίνει η σχέση μας μαζί τους ισότιμη και χωρίς εντάσεις, από τώρα και για πάντα. Αυτός ο κανόνας ισχύει και στις σχέσεις των ενηλίκων. Συχνά, φωνάζουμε, διεκδικούμε, παραπονιόμαστε, όμως σπάνια δείχνουμε τη διάθεση να δεχτούμε τα παράπονα, τα προβλήματα ή τις απόψεις των άλλων. Πείτε το, σήμερα κιόλας: «Σε ακούω». Είναι απλώς μαγικό!

4. Γελάστε
Το γέλιο, όταν ζει κανείς με ένα μωρό ή ένα παιδί κάθε ηλικίας, είναι στην ημερήσια διάταξη. Με τα παιδιά μας γαργαλιόμαστε, λέμε αστείες ιστορίες και ανέκδοτα, βλέπουμε κινούμενα σχέδια, κάνουμε αστείες φωνές, ασχολούμαστε συνέχεια με πράγματα που μας κάνουν να γελάμε, να ξεκαρδιζόμαστε, να χαχανίζουμε μέχρι δακρύων. Πόσες από εμάς κάνουμε κάτι αντίστοιχο με τον άντρα μας; Η αίσθηση του χιούμορ όχι μόνο κάνει καλύτερη την καθημερινότητά μας, αλλά είναι και ένα πολύ αποτελεσματικό μέσο για να ξεπεράσουμε καβγάδες, εντάσεις, εμπόδια στις σχέσεις μας. Εάν το καλοσκεφτούμε, μερικοί από τους λόγους για τους οποίους συνήθως τσακωνόμαστε με το σύντροφό μας είναι περισσότερο «για γέλια» παρά για καβγάδες.

5. Σχολιάζετε πάντα τη συμπεριφορά και ποτέ τον άνθρωπο
Σίγουρα ξέρετε ότι μπορούμε να πούμε σε ένα παιδί: «Αυτό που έκανες είναι πολύ κακό», αλλά δεν θα πρέπει ποτέ να πούμε: «Είσαι κακό παιδί». Είναι πολύ σημαντικό για εκείνο να ξέρει ότι μπορεί να διαφωνούμε με κάποια συμπεριφορά του, αλλά δεν απορρίπτουμε ποτέ το ίδιο ως προσωπικότητα και η αγάπη μας για εκείνο δεν αμφισβητείται στιγμή. Το ίδιο μπορείτε να το εφαρμόσετε και στο γάμο σας. Μπορείτε να γκρινιάξετε ότι ο άντρας σας δεν περνάει αρκετό χρόνο με το παιδί, όχι όμως ότι είναι «αδιάφορος πατέρας», ή ότι ξεχνάει την επέτειο του γάμου σας αλλά όχι ότι είναι «κακός σύζυγος».

6. Μην κρύβετε τα συναισθήματά σας
Στα παιδιά μας λέμε συνέχεια: «Σ’ αγαπάω» και «Είσαι ο θησαυρός μου». Δείχνουμε τον ενθουσιασμό μας όταν κάνουν μια όμορφη ζωγραφιά, τα υποδεχόμαστε με μια τεράστια αγκαλιά όταν έρχονται από το σχολείο, τα φιλάμε για καληνύχτα και δεν κάνουμε καμία προσπάθεια να κρύψουμε τη συγκίνησή μας όταν σηκώνονται στη σχολική γιορτή για να πουν το ποίημα. Κι από την άλλη, υψώνουμε τον τόνο της φωνής μας όταν κάνουν κάτι που δεν εγκρίνουμε, τους λέμε ότι στενοχωριόμαστε όταν μας λένε ψέματα, ότι μας προσβάλλουν όταν μιλάνε άσχημα… Κι εκείνα εκδηλώνουν χωρίς καμία επιφύλαξη τη χαρά, το θυμό, το φόβο, την αγάπη τους. Με άλλα λόγια, δεν κρύβουμε τα συναισθήματά μας από τα παιδιά -ούτε κι εκείνα κρύβουν τα δικά τους από εμάς- κι αυτό είναι που κάνει τη σχέση μας μαζί τους πολύ ειλικρινή και αληθινή. Σκεφτείτε πόσο καλό θα έκανε στο γάμο σας αν φροντίζατε και οι δύο να ακολουθήσετε τον κανόνα αυτό στη μεταξύ σας σχέση.

7. Μάθετε να συγχωρείτε τα λάθη
Μπορεί να ζωγράφισε πάνω στον καινούργιο καναπέ, να έφαγε το γλυκό χωρίς να έχει τελειώσει το φαγητό του, να πέταξε τα ακριβά σας σκουλαρίκια στη λεκάνη (και να τράβηξε στη συνέχεια το καζανάκι), όμως στο τέλος της ημέρας δεν μπορείτε να κρατήσετε κακία στο πιτσιρίκι σας. Έτσι, προτείνετε να κάνετε μια αγκαλίτσα κι όλα να ξεχαστούν. Γιατί, στο κάτω-κάτω, είναι απλά παιδί… Αλλά και επειδή ξέρετε ότι δεν αξίζει να του είστε θυμωμένη. Και σε κάποιες περιπτώσεις -αν το καλοσκεφτείτε-, το ίδιο ισχύει και για τον άντρα σας.

Με τη συνεργασία της Ειρήνης Αργυρή (Ψυχολόγος – παιδοψυχολόγος MSc UClan, UK).

Πηγή: www.imommy.gr

Πολλοί επιστήμονες έχουν υποστηρίξει ότι το κύμα της επικοινωνίας μέσω κινητών που έγινε δημοφιλές κατά τις τελευταίες 2 δεκαετίες οδηγεί σε μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της υγείας σε ολόκληρο τον κόσμο. Ένα άνευ προηγουμένου ποσοστό και συχνότητα ανάπτυξης όγκου στο εσωτερικό του ανθρώπινου εγκεφάλου ίσως είναι αναπόφευκτο.

Δεν είναι μόνο η ευαισθησία στην ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που αναδύεται ως σημαντικό πρόβλημα στην κοινωνία μας, αλλά έχει ξεκινήσει και η δημιουργία μιας πολιτικής για τον περιορισμό της έκθεσης των νεότερων γενεών, δεδομένου ότι οι επιπτώσεις καθώς μεγαλώνουν μπορεί να αποβούν καταστροφικές για τη γενικότερη υγεία μας.

Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας παρότρυνε τους κατόχους κινητών τηλεφώνων να περιορίσουν τη χρήση τους αφού πρώτα παραδέχτηκε ότι είναι πιθανό να προκαλέσουν καρκίνο.

O νευροχειρουργός και ερευνητής δρ Leif Salford έχει πραγματοποιήσει πολλές μελέτες σχετικά με την ακτινοβολία ραδιοσυχνοτήτων και τις επιπτώσεις της στον εγκέφαλο. Ο δρ Salford αποκάλεσε ορισμένες από τις πιθανές επιπτώσεις των ερευνών του «τρομακτικές». Μερικά από τα πιο ανησυχητικά συμπεράσματα προκύπτουν από το γεγονός ότι ακόμα και η έκθεση στα χαμηλότερα επίπεδα ασύρματης ακτινοβολίας προκαλεί τη χειρότερη επίδραση, δηλαδή τη διαρροή αιματοεγκεφαλικού φραγμού.

Ένα επιστημονικό άρθρο σχετικά με την ασφάλεια χρήσης κινητού τηλεφώνου στο περιοδικό Electromagnetic Biology and Medicine αναφέρει ότι τα κινητά τηλέφωνα που χρησιμοποιούνται μέσα από το πουκάμισο ή την τσέπη του παντελονιού υπερβαίνουν το όριο έκθεσης που έχει οριστεί από την αμερικανική Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών (FCC) καθώς και ότι τα παιδιά απορροφούν τουλάχιστον διπλάσια ακτινοβολία σε σύγκριση με τους ενήλικες.

Στο έγγραφο επισημαίνεται ότι η διαδικασία που έχει σχεδιαστεί από τις βιομηχανίες για την αξιολόγηση της ακτινοβολίας των κινητών καταλήγει στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά απορροφούν διπλάσια ακτινοβολία από το κεφάλι, τριπλάσια από τον ιππόκαμπο και τον υποθάλαμο του εγκεφάλου, ακόμα περισσότερη από τα μάτια και 10 φορές περισσότερη από τον μυελό των οστών τους σε σχέση με τους ενήλικες.

Προηγούμενες έρευνες σε έγκυες γυναίκες που χρησιμοποιούσαν κινητά τηλέφωνα έδειξαν ότι είναι πιθανό να γεννήσουν παιδιά με προβλήματα συμπεριφοράς και ιδιαιτέρως αν και τα ίδια αρχίσουν να χρησιμοποιούν κινητά τηλέφωνα νωρίς στη ζωή τους. Η έκθεση στην ακτινοβολία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης επηρεάζει την ανάπτυξη του εγκεφάλου των εμβρύων, οδηγώντας ενδεχομένως σε υπερκινητικότητα.

Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης βρίσκεται ανάμεσα στις πρώτες και μεγαλύτερες που τεκμηριώνουν ότι τα ασθενή σήματα ραδιοσυχνοτήτων των κινητών τηλεφώνων έχουν την ικανότητα να μεταβάλλουν την εγκεφαλική δραστηριότητα.

«Μελέτες που έγιναν σε ανθρώπους έχουν δείξει ότι τόσο το ηλεκτρικό «εξαιρετικά χαμηλής συχνότητας» πεδίο (ELF) όσο και η «ραδιοσυχνότητα» που χρησιμοποιείται στην επικοινωνία (RF) οδηγούν σε αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου και ότι αυτό συμβαίνει σε συχνότητες που είναι πολύ χαμηλής έντασης για να προκαλέσουν θέρμανση του ιστού. Δυστυχώς, όλες οι προδιαγραφές της έκθεσης βασίζονται στην εσφαλμένη υπόθεση ότι δεν υπάρχουν επικίνδυνες επιπτώσεις από συχνότητες που δεν προκαλούν θέρμανση του ιστού.

Με βάση τα υπάρχοντα επιστημονικά στοιχεία, πολλοί εμπειρογνώμονες από τον χώρο της δημόσιας υγείας πιστεύουν ότι είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε μια επιδημία καρκίνου στο μέλλον εξαιτίας της ανεξέλεγκτης χρήσης κινητών τηλεφώνων και την αύξηση του πληθυσμού που εκτίθεται στο WiFi και σε άλλες ασύρματες συσκευές. Έτσι, είναι σημαντικό όλοι μας και ιδιαίτερα τα παιδιά να περιορίσουμε τη χρήση κινητών τηλεφώνων και την έκθεση στο WiFi.

Επίσης, η κυβέρνηση και οι βιομηχανίες πρέπει να ανακαλύψουν τρόπους για να επιτραπεί η χρήση των ασύρματων συσκευών χωρίς αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης σοβαρών ασθενειών. Πρέπει οι ιθύνοντες να συνειδητοποιήσουν ότι η νοοτροπία του «έτσι λειτουργούν οι επιχειρήσεις» είναι απαράδεκτη. Η σημασία αυτού του ζητήματος για τη δημόσια υγεία δεν μπορεί να παραβλεφθεί». (δρ David Carpenter)

via 

Τα βασικά στάδια της παιδικής ψυχολογίας και πώς μπορεί να ανταποκριθεί ο γονιός

Είμαι καλός γονιός; Μεγαλώνω σωστά το παιδί μου; Μήπως το κακομάθω; Είναι μερικά από τα ερωτήματα που απασχολούν και αγχώνουν τους γονείς. Το σίγουρο είναι ότι τέλειος γονιός δεν υπάρχει και σε αυτό συμφωνούν όλοι οι ψυχολόγοι.

Όπως εξηγεί η Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος και συγγραφέας Αλεξάνδρα Καππάτου, το μυστικό για τo σωστό μεγάλωμα ενός παιδιού ξεκινά από τη γέννησή του. «Ο ρόλος της οικογένειας» τονίζει «είναι εξαιρετικά σημαντικός γιατί τα θεμέλια της προσωπικότητας δομούνται κατά τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού. Ο βασικός άξονας πάνω στον οποίο πρέπει να κινηθούν οι γονείς είναι να υπάρχει μεταξύ τους αγάπη, συνεννόηση και κοινή γραμμή. Ήδη, από την προσχολική ηλικία αυτός ο κοινός τρόπος διαπαιδαγώγησης απέναντι στα παιδιά είναι σημαντικός γιατί έτσι προσφέρουν τη βασική ασφάλεια που τα παιδιά έχουν ανάγκη, για να νιώσουν άνετα και να προχωρήσουν στα υπόλοιπα αναπτυξιακά τους στάδια».

Η κ. Καπάτου περιγράφει ποια είναι τα βασικά στάδια της παιδικής ψυχολογίας με βάση το αναπτυξιακό στάδιο, σε ηλικίες από νεογέννητο έως 6 ετών και πως ανταποκρίνονται σε αυτά οι γονείς.

0-3 μηνών: «Η ανάγκη για επιβίωση»: Η σταθερή κάλυψη των αναγκών του παιδιού, είναι η καλύτερη εγγύηση για τη ψυχική του ισορροπία. Στον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού είναι η ανάγκη της επιβίωσης (διατροφή, ζεστό περιβάλλον). Οι γονείς πρέπει να απαντούν στις ανάγκες του μωρού για την κάλυψη της βασικής ανάγκης της διατροφής καθώς είναι επιτακτική. Ένα παιδί φαίνεται πόσο ικανοποιημένο είναι ανάλογα με το πόσο καλά έχει τραφεί.

3 μηνών: «Πρώτο χαμόγελο»: Το παιδί αρχίζει να χρησιμοποιεί πιο σύνθετους τρόπους για να εκφράζει τις ανάγκες του εκτός από το κλάμα. Οι γονείς σε αυτή τη φάση μαθαίνουν να «διαβάζουν» τις αντιδράσεις του.

6 μηνών: «Ο μικρόκοσμος αλλάζει»: Μέχρι πρότινος το παιδί παρατηρούσε τον κόσμο ξαπλωμένο μέσα από την κούνια του, τώρα το παιδί κάθεται, αντιδρά όταν ακούει τα γέλια της μαμάς. Τώρα οι γονείς μπορούν να προσφέρουν ερεθίσματα που οξύνουν τις αισθήσεις του γιατί έτσι το παιδί μαθαίνει (μαλακά πολύχρωμα αντικείμενα).

9 μηνών: «Το άγχος του αποχωρισμού και ο φόβος προς τα ξένα πρόσωπα»: Σε αυτή τη φάση έχει ήδη δομηθεί η σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στο παιδί και του περιβάλλοντος που το φροντίζει. Το παιδί αντιδρά με φόβο όταν απομακρύνεται από τη φιγούρα του η μαμά του ή όταν το πλησιάζει ένα άγνωστο πρόσωπο. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό είναι κάτι φυσιολογικό και να σεβαστούμε την ανάγκη του παιδιού μας. Η επαφή με νέα πρόσωπα πρέπει να γίνεται σταδιακά και να το καθησυχάζουμε με ηρεμία και αποφασιστικότητα. Ο γονιός πρέπει να καταλάβει ότι αυτό είναι κάτι φυσιολογικό, ενώ από την αντίδραση του γονέα, το παιδί θα εισπράξει την ασφάλεια που έχει ανάγκη.

Από 12 μηνών: «Τα παιδιά κατακτούν την όρθια στάση»: το παιδί γνωρίζει τον κόσμο, δέχεται απλές εντολές, καταλαβαίνει απλά ονόματα και το πεδίο του επεκτείνεται και σε άλλα πράγματα, όπως είναι η ανάπτυξη του λεξιλογίου. Οι γονείς σε αυτό το στάδιο να είναι ενθαρρυντικοί.

18 μηνών: «Το περιβάλλον είναι ένας ελκυστικός κόσμος γεμάτος ερεθίσματα που το παιδί θέλει να ανιχνεύσει»: Αρχίζουν να μπαίνουν οι πρώτοι κανόνες για το παιδί. Επειδή το παιδί δε ξερει μέχρι πού θα κινηθεί, εμείς θα του περάσουμε τα πρώτα όρια για την επικινδυνότητα. Είναι απαραίτητη η ενθάρρυνση, ο έπαινος για τις επιτυχίες, η αποδοχή των αποτυχιών ή των ζημιών, να δίνουμε στο παιδί πρωτοβουλίες π.χ (να μαζεύει τα παιχνίδια του) και να προσδιορίσουμε τις απαγορεύσεις. Πρέπει να του περάσουμε τα μηνύματα των ορίων με σταθερότητα.

2-3 ετών: «Αναπτύσσει τον λόγο, αποκτά συνήθειες τουαλέτας, δοκιμάζει ιχνογραφήματα και θέλει να διαβάζει με τους γονείς του ιστορίες»: Η στάση του γονέα είναι η ενίσχυση. Του δίνουμε πρωτοβουλίες, το αφήνουμε να βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, στα ψώνια, ενώ το ενθαρρύνουμε να παίζει με συνομήλικα παιδιά.

4 ετών: «Έχει μεγάλη επιδεξιότητα στις κινήσεις του, με τη γόνιμη φαντασία του παίζει παιχνίδια ρόλων, ο προφορικός λόγος γίνεται κατανοητός από τους τρίτους και είναι έντονη η κοινωνικοποίησή του». Πάλι οι γονείς πρέπει να είναι ενισχυτικοί προτρέποντάς το, να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες στην αυτονόμηση και την αυτοεξυπηρέτησή του. Πρέπει ο γονιός να παίζει μαζί του και να το φέρνει σε επαφή με συνομήλικα παιδιά.

5-6 έτη: «Έχει μεγαλώσει πολύ»: Ντύνεται μόνο του, βουρτσίζει τα δόντια του, σχεδιάζει πολύ, ανεπτυγμένο λεξιλόγιο, ρωτάει, επιλέγει τους φίλους του μόνο του. Η επαφή με τα συνομήλικα παιδιά αποτελεί βασική επιδίωξη των γονιών. Είναι η εποχή που πρέπει να έχουν τελειοποιηθεί όλα τα προηγούμενα, για να μπορέσουν μετά να ενταχθούν στην πρώτη δημοτικού.

Η κ. Αλεξάνδρα Καππάτου συμβουλεύει τους γονείς να ακούνε τα παιδιά και τις ανάγκες τους. Να τα καθησυχάζουν στις φοβίες τους. Να αποδεχτούν ότι τα παιδιά μεγαλώνουν και προσπαθούν να διαμορφώσουν το δικό τους μοντέλο στην επικοινωνία και τη δική τους άποψη. Πρέπει οι γονείς να βοηθήσουν το παιδί να καταλάβει ότι μπορεί να τους εμπιστευτεί και να τους εκμυστηρευτεί οτιδήποτε τα απασχολεί και να είναι πάντοτε διαθέσιμοι για τα παιδιά…