Της Ρομίνας Ξύδα

Σήμερα, είναι λέει, η Παγκόσμια Ήμερα Μονογονεϊκών Οικογενειών. Μία ημέρα που αφορά σε περίπου 500.000 οικογένειες που ζουν στη χώρα μας. Ωστόσο, πέρα από το διακριτικό τίτλο μιας “γιορτής” που αφήνει το αποτύπωμά της στο ημερολόγιο της κουζίνας, η συγκεκριμένη ημέρα δεν αποτελεί τίποτε παραπάνω από μία ακόμη υπενθύμιση του πόσο απόλυτα η Ελλάδα του 2016 απαξιώνει τις οικογένειες αυτού του τύπου. Από το πρωί, τηλεφωνώ κι απ” το πρωί, κάθε κλήση μου σε κάθε επίσημο φορέα οδηγεί στο πουθενά, στο τίποτα και σ” εκείνη την παλιομοδίτικη ατάκα “Πάρε το μηδέν…”. Αυτό ακριβώς δηλαδή που παίρνουν στην χώρα μας χιλιάδες οικογένειες ως βοήθημα για τα παιδιά τους. Αυτή την στιγμή, μία μάνα με το “παχυλό” εισόδημα των 235 ευρώ μηνιαίως δικαιούται για να μεγαλώσει το παιδί της… το επίδομα των μόλις 44 ευρώ το μήνα. Αν πάλι ο μισθός της ξεπερνά το παραπάνω ποσό τότε δικαιούται το απόλυτο τίποτα, το απόλυτο μηδέν. Για τα λαμπρά μυαλά αυτού του τόπου μία μητέρα με ένα παιδί μπορεί να το θρέψει, να το ντύσει, να του παράσχει στέγη και ό,τι άλλο κρίνεται αναγκαίο με 279 ευρώ το μήνα! Για τα σχιζοφρενικά μυαλά αυτού του τόπου δεν χρειάζεται να υπάρξει _ όπως άλλωστε δεν υπάρχει και σήμερα _ καμία συγκεκριμένη πολιτική που να αναφέρεται αποκλειστικά στις μονογονεϊκές οικογένειες. Για τα απάνθρωπα μυαλά αυτού του τόπου, τα παιδιά αποτελούν αμελητέες ποσότητες πεταμένες στον κάδο των αχρήστων.

Αξίζει να αναφερθεί, έτσι για την πλάκα, ότι το 2007, η κυβέρνηση της Ιρλανδίας χορηγούσε το μηνιαίο επίδομα των 743,2€ στους μόνους γονείς παιδιών έως 18 ετών (ή 22 εφόσον σπουδάζουν) προσαυξανόμενο κατά 88€/ μήνα για κάθε επιπλέον παιδί. Επίσης αντίστοιχο επίδομα παρέχεται στη Γαλλία στη μόνη έγκυο γυναίκα καθώς και στους μόνους γονείς (μητέρα ή πατέρα) ενός τουλάχιστον παιδιού, το ύψος του οποίου ανέρχεται μηνιαίως στα 561,2€ και 748,2€ αντίστοιχα, ενώ προσαυξάνεται κατά 187€ για κάθε επιπλέον παιδί. Εσύ πάλι, μεγάλωσε το παιδί σου με 279 ευρώ το μήνα κι αν δεν έχεις δουλειά φρόντισε να τα φέρεις βόλτα με… 44 ευρώ το μήνα. Για τα μυαλά των ιθυνόντων “και πολλά σου είναι…”

Πηγή:www.babyads.gr

by Έλενα Καραμίχαλου

Κάθε φορά που συναντάω ένα παιδί με ειδικές ικανότητες, συνειδητοποιώ πόσο δειλός άνθρωπος είμαι.

Πως είμαι μια μάνα με ειδική ανικανότητα στο να συμπεριφερθώ σε αυτό το παιδί όπως του αξίζει: ισότιμα.

Κάθε φορά που συναντάω ένα τέτοιο παιδί, ο τακτοποιημένος εσωτερικός κόσμος μου απειλείται και τα χάνω. Η ατσαλένια δύναμη της μάνας, του πατέρα ή της γιαγιάς που του κρατάει το χέρι, με κάνει να ντρέπομαι.

Προσποιούμαι ότι δεν τρέχει τίποτα και με πιάνει μια ακατάσχετη πολυλογία που προσπαθεί να κουκουλώσει το δέος μου απέναντι στην γενναιότητά τους και την εμφανή αδυναμία μου:  το μυαλό που σταματά σε αυτό που βλέπουν τα μάτια και την καρδιά μου που εκπέμπει σε χαμηλή συχνότητα. Τόσο χαμηλή, που δεν μπορεί να συναντήσει αυτή την καθαρή ψυχή και να τη μολύνει με την πεπερασμένη αγάπη της.

Σε μια κρίση κάλπικης ανετίλας, σχεδόν επιτακτικά, προτρέπω την κόρη μου να παίξει μαζί του και εκείνη για να μου κάνει το χατίρι ασχολείται για 10 λεπτά και μετά βαριέται και φεύγει.

Το παιδί ούτε νοιάζεται. Όχι γιατί δεν καταλαβαίνει. Αλλά γιατί ο κόσμος του είναι γεμάτος πεταλούδες που η παρουσία των ξένων τις τρομάζει και πετούν μακριά αλαφιασμένες.

Κάθε φορά που οι εκδηλώσεις για παιδιά με ειδικές ανάγκες μεταμορφώνονται σε κοσμική φιέστα, δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω τον εαυτό μου από τις κυρίες που συνωστίζονται στις εξέδρες για να τις δουν.

Κοινός μας παρανομαστής η επόμενη μέρα, όπου το μόνο που επιμελώς θα φροντίσω να θυμάμαι, θα είναι τα βεγγαλικά και ο γκουρμέ μπουφές στο after party.

Κάθε φορά που συναντάω ένα παιδί με ειδικές ικανότητες, αδυνατώ να κατανοήσω το θαύμα πίσω από τα προφανή, να το αφουγκραστώ μέσα από τις λαχανιασμένες του λεξούλες.

Να καταφέρω έστω για μια φορά, να πνίξω αυτή τη φωνή μέσα μου, που ουρλιάζει: «ευτυχώς που δεν συνέβη σε εμάς»…

Πηγή:www.themamagers.gr

Το Σαββατοκύριακο έμαθα για ένα ακόμα ζευγάρι που χωρίζει περίπου ένα χρόνο μετά τη γέννηση του πρώτου παιδιού.  Και λέω ακόμα ένα, γιατί για κάποιο λόγο τέτοιου τύπου νέα πλέον δε μου δημιουργούν καμία έκπληξη – είτε εγώ βρίσκομαι σε κοινωνικό κύκλο που δεν ωρίμασε ποτέ, είτε η κατάσταση αυτή πάει να γίνει trend τελευταία.

Λοιπόν, άκου να δεις, τόσο προσωπικά θα μιλήσω σήμερα, όλο αυτό δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη.
Τα παιδιά μέσα στο τωρινό lifestyle και όχι, δε φταίει ο Κωστόπουλος γι’ αυτό, έχουν γίνει πολύ δύσκολη πίστα.  Ο χρόνος που τους διαθέτουν οι γονείς τους, χωρίς αυτό να αναιρεί το ότι είναι ποιοτικός, είναι ο μίνιμουμ, με αποτέλεσμα ο δικός τους, ο προσωπικός ή καλύτερα ο δυαδικός, να γίνεται απλά ανύπαρκτος. Οι τωρινοί γονείς είμαστε ακόμα παιδιά.  Η 35αρα μαμά θεωρείται πλέον νέα – στα 34 βγαίνει για κόκτεϊλς με τις εργένισσες φίλες της, κάνει γιόγκα και δουλεύει σκληρά για την καταξίωση στην ιεραρχία και την οικονομική κλίμακα του γραφείου.

Ο αντίστοιχος μπαμπάς μαζεύει τους δικούς του για play station, ξεχνιέται στα after work μπαράκια, ξενυχτάει στο facebook, κανονίζει να πάει με την γκόμενα εκδρομή το τριήμερο και δουλεύει επίσης εξαντλητικά για να αντεπεξέλθει στο ρόλο του και στους λογαριασμούς της συγκατοίκησης.

Της συγκατοίκησης.  Εκεί που περνώ και μόνος μου καλά, αλλά αν είμαστε μαζί είναι ακόμα καλύτερα.  Εκεί που εσύ νυστάζεις και κοιμάσαι αγκαλιά με το βιβλίο, εγώ χαζεύω δίπλα σου στο pinterest.  Εσύ θέλεις να πας για μπίρες, εγώ θα έρθω να σε βρω μετά το σινεμά.  Χαλαρά.
Αγαπιόμαστε, ναι, αλλά έχουμε καταλάβει πόσο πολύ θα αλλάξουμε;  Πόσο πολύ όλα αυτά που κάναμε κάποτε επειδή απλά και μόνο μας έκαναν ευτυχισμένους θα γίνουν τρίτη, τέταρτη ή και πάτος-της-λίστας προτεραιότητα;  ‘Οχι.

Ναι εντάξει, η χαρά θα πλημμυρίσει το σπίτι, τα καινούργια ενδιαφέροντα και οι ρόλοι θα φουλάρουν το ρεζερβουάρ, όλα θα αποκτήσουν μια άλλη διάσταση πιο πραγματική, πιο γλυκιά, πιο ευαίσθητη, πιο τρυφερή… αλλά, άλλη.
Μπορεί να ακούγεται χαζό, αλλά ακόμα και αν ο ερχομός του παιδιού σε ένα ζευγάρι είναι αδιαμφισβήτητα το πιο τρελό τριπ, θέλει υπομονή, θέλει αντοχές και πάνω απ ‘όλα θέλει γερή βάση για να καταφέρεις να αντεπεξέλθεις.  Εκεί λίγο, σε αυτή τη βάση που τις περισσότερες φορές τα θεμέλια είναι φτιαγμένα α λά τζένγκα, εκεί χάνεται η μπάλα.

Μελλοντικές μαμάδες που παντρεύτηκαν τους μελλοντικούς μπαμπάδες γιατί άρχισαν να μεγαλώνουν και να μην περνάει η μπογιά τους, γιατί ερωτεύτηκαν το προφίλ του ωραίου, μοιραίου και δυναμικού, γιατί πείστηκαν ότι αγαπάνε τα παιδιά αφού παίζουν μπάλα με τον πεντάχρονο ανιψιό ένα μισάωρο την εβδομάδα, γιατί προσπέρασαν τις αντιθέσεις αφού κάνουν καλό σεξ, γιατί έχουν λεφτά.  Άντρες που πήραν την απόφαση γιατί πίστεψαν ότι θα κάνουν καλή παρέα με το γιο τους, ότι το μωρό δε θα χρειάζεται και τόσο πολύ τον μπαμπά του, ότι είναι κουλ να είσαι μπαμπάς στις μέρες μας – bend it like beckham, ότι η γυναίκα που καψουρεύτηκαν θα συνεχίζει να είναι καταπληκτική σύντροφος και ερωμένη, ότι τα λεφτά φτάνουν.

Ένα τουβλάκι να τραβήξεις από όλο αυτό το τζένγκα και το οικοδόμημα σκάει σαν κλωτσιά σε κάστρο στην άμμο μπροστά στα μούτρα σου.

Εννοείται ότι δεν έχω συμβουλή γι’αυτό.  Εννοείται ότι δεν προτίθεμαι να δίνω συμβουλές, αφενός γιατί δεν είμαι αρμόδια, αφετέρου γιατί καλή η θεωρία και η ανασκόπηση στο παρελθόν όταν όλα έχουν τελειώσει, αλλά αν είσαι μάγκας πήγαινε και σκάστο στη νύφη όταν διαλέγει το μπουκέτο της και επίσης για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είμαι από άλλο πλανήτη.

Και εγώ τσακώνομαι και εγώ αγανακτώ και εγώ ζορίζομαι.  Και Εμείς, δηλαδή. Απλά να πω ότι το κατανοώ.  Και με αυτά που ακούω και ζω γύρω μου, καταλήγω στο ότι καλά κάνετε και χωρίζετε.  Αλήθεια.

Σπίτι με παιδιά και δυστυχία, φωνές και τσακωμούς είναι σχήμα οξύμωρο. Αφού δεν έγιναν τα κουμάντα από την αρχή, ας εξασφαλιστεί ένα ήρεμο και πολιτισμένο περιβάλλον για το παιδί στο μέλλον, τα νέα είναι ότι μπορεί ένας ανθρωπάκος να μεγαλώσει εξαιρετικά και χωρίς να έχει τους δύο γονείς full time. Μη σας πω τί γίνεται με την πίστα όταν τα παιδιά είναι δύο.  Game – resync.

not-just-mums.blogspot.gr
Απόσπασμα από το κείμενο με τίτλο «Δύσκολη πίστα»

Πηγή:www.themamagers.gr

Ένας Αυστριακός ηλικίας 28 ετών που ζεμάτισε μέχρι θανάτου με καυτό νερό την κόρη του, ηλικίας 2 ετών, διότι ήθελε να την «τιμωρήσει», καταδικάστηκε σήμερα από ένα δικαστήριο της Βιέννης σε φυλάκιση 4,5 ετών καθώς κρίθηκε ένοχος στην κατηγορία ότι υπέβαλε το παιδί σε βασανιστήρια και για αμέλεια.

Ο άνδρας είχε αναγκάσει τη μικρή Λεονί να κάνει ντους για διάστημα αρκετών δευτερολέπτων με νερό θερμοκρασίας 60 βαθμών Κελσίου. Κατόπιν περίμενε 28 ώρες προτού μεταφέρει τη μικρή στο νοσοκομείο, όπου το κοριτσάκι τελικά απεβίωσε. Η οικογενειακή τραγωδία εκτυλίχθηκε τον Νοέμβριο του 2014 κι είχε προκαλέσει σοκ στην χώρα.

Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο κατηγορούμενος υποστήριξε ότι συνήθιζε να «τιμωρεί» την κόρη του με ντους με παγωμένο νερό κι ότι την ημέρα εκείνη είχε ανοίξει το καυτό νερό από απροσεξία. Η μητέρα του παιδιού καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός έτους με 8 μήνες αναστολή, για την κατηγορία της συνέργειας αλλά και διότι δεν βοήθησε έναν άνθρωπο που βρισκόταν σε κίνδυνο.

Πηγή:www.infokids.gr

Η Έλσα, από φόβο μην κάνει κακό στη μικρή αδερφή της, κλειδώνεται στο δωμάτιο για χρόνια και παρά τις παρακλήσεις της Άννας αρνείται να εμφανιστεί, είτε για παιχνίδι είτε για οποιαδήποτε άλλη επαφή, μέχρι που κάποια στιγμή οι δύο αδελφές αποξενώνονται εντελώς. Οι γονείς κάποτε πεθαίνουν, η Έλσα αναγκάζεται να εμφανιστεί για να στεφθεί βασίλισσα και τότε ξεκινά μια σειρά προβλημάτων, τα οποία έχουν σαφώς να κάνουν με τη σχέση των δύο αδελφών.

Η συγκεκριμένη παιδική ταινία αποτελεί παράδειγμα του πόσο λάθος μπορεί να χειριστούν μερικές φορές οι γονείς την σχέση των παιδιών τους, δημιουργώντας διακρίσεις μεταξύ τους ανάλογα με τις ιδιαιτερότητές τους, και μας δίνει την αφορμή να ζητήσουμε τις συμβουλές της ψυχολόγου-ορθοπαιδαγωγού κ. Γώγας Κυριακίδου, για το πώς να μεγαλώνουν οι γονείς αγαπημένα αδέλφια.

Αδελφικοί καυγάδες

Οι καυγάδες είναι δεδομένοι ανάμεσα στα αδέλφια, ανεξαρτήτως φύλου και διαφοράς ηλικίας. Οι λόγοι που συμβαίνουν είναι αμέτρητοι: Στις πιο μικρές ηλικίες το πρόβλημα είναι συνήθως η αδυναμία των παιδιών να μοιράζονται (τόσο τους γονείς τους όσο και τα πράγματά τους). Μεγαλώνοντας το συναίσθημα αυτό εκδηλώνεται ως ζήλια, όπως επισημαίνει η κ. Κυριακίδου: «Είναι πολύ φυσιολογικό τα αδέλφια να τσακώνονται λόγω ζήλιας και αυτό δεν θα πρέπει να τρομάζει τους γονείς». Γιατί, όμως, να υπάρχει ζήλια ανάμεσα στα αδέλφια; «Έχει να κάνει με τον τρόπο που οι γονείς αντιμετωπίζουν τις συγκρούσεις. Όταν, για παράδειγμα, στους αδελφικούς καυγάδες, μπαίνουν στη μέση και προστατεύουν το πιο ‘αδύναμο’ παιδί, αυτόματα δημιουργείται ζήλια».

Άλλοι λόγοι που δημιουργούν συνήθως κόντρες ανάμεσα στα αδέλφια είναι οι διαφορετικές τους προσωπικότητες, η διαφορά ηλικίας που εκ των πραγμάτων μεταφράζεται σε διαφορετικά ενδιαφέροντα ή ακόμα και η κοντινή ηλικία, που σημαίνει ότι τα παιδιά θέλουν και διεκδικούν τα ίδια πράγματα.

Ακόμα και τα πιο αγαπημένα αδέλφια μπορεί κατά καιρούς να έχουν έντονες συγκρούσεις. Το ζήτημα είναι, καθώς τα παιδιά δεν είναι σε θέση να δουν την προοπτική των πραγμάτων και το ποιος φταίει, ούτε γνωρίζουν πώς να επιλύουν ειρηνικά τις διαφορές, πώς θα διδάξετε εσείς αυτές τις αξίες και πώς θα τα βοηθήσετε να αναπτύξουν μια παντοτινή φιλία.

Ο ρόλος των γονιών στις σχέσεις των αδελφιών

Η ειδικός εξηγεί ότι οι γονείς είναι καταρχήν εκείνοι που, με την στάση τους απέναντι στο κάθε παιδί, δημιουργούν εικόνες αναφορικά με την ταυτότητα του καθενός. Για παράδειγμα, όταν δύο αδέλφια τσακώνονται και οι γονείς επεμβαίνουν στον τσακωμό για να τα χωρίσουν, συνήθως παίρνουν το μέρος του πιο ‘αδύναμου’ ή μικρότερου παιδιού και μαλώνουν το πιο μεγάλο. Αυτόματα, τότε το ‘δυναμικό’ παιδί νιώθει ότι δεν το αγαπούν, ενώ το ‘αδύναμο’ παιδί νιώθει ότι πάντα θα χρειάζεται προστασία.

Αν, μάλιστα, επεμβαίνει μόνο ο ένας γονιός στον καυγά, ενώ ο άλλος μένει αμέτοχος, αυτόματα ο γονιός αυτός γίνεται «αρχηγός» του υπό προστασία παιδιού, ενώ ο άλλος γονιός δείχνει να παίρνει το μέρος του «δυνατού» παιδιού.

Η διαφορετική αυτή στάση των γονιών υποδηλώνει ενδεχομένως σύγκρουση ανάμεσα στο ζευγάρι και αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για να γεννάται σύγκρουση και ανάμεσα στα αδέλφια.

Πώς πρέπει, λοιπόν, να διαχειρίζονται οι γονείς τους αδελφικούς καβγάδες; «Με πλήρη αδιαφορία!», απαντά η κ. Κυριακίδου και εξηγεί: «Τις περισσότερες φορές τα μικρά παιδιά ξεκινούν έναν καβγά από το τίποτα, για λόγο ασήμαντο. Μπορεί ακόμα και να το κάνουν για να τραβήξουν το ενδιαφέρον του γονιού, γιατί υποσυνείδητα έχουν καταγράψει ότι ένας τρόπος για να ασχοληθεί ο γονιός μαζί τους είναι αυτός. Και πράγματι, ελάχιστοι είναι οι γονείς που θα αφήσουν τα αδέλφια να τσακωθούν έντονα, ακόμα και να χτυπήσουν το ένα το άλλο, από φόβο μην σκοτωθούν. Ε, δεν σκοτώνονται! Μπορεί πράγματι να χτυπήσουν, αλλά έτσι θα μάθουν ότι μία πράξη έχει φυσικές και λογικές συνέπειες. Όταν οι γονείς, όμως, επεμβαίνουν στους αδελφικούς καβγάδες, τα παιδιά έχουν ήδη κερδίσει! Αν, όμως, οι γονείς αποσυρθούν, ήδη από τον πρώτο καβγά, τα αδέλφια θα καταλάβουν ότι …το παιχνίδι αυτό, δεν παίζει!»

Αν ο καβγάς είναι ιδιαίτερα έντονος, το επόμενο που μπορούν να κάνουν οι γονείς, σύμφωνα με την ειδικό, είναι να ζητήσουν από τα παιδιά τον λόγο του καβγά, χωρίς όμως να γίνουν κριτές ή δικαστές. Κάποια πράγματα που μπορούν να πουν οι γονείς μετά τον αδελφικό καβγά είναι:

«Αφού αγαπιέστε, γιατί τσακώνεστε;»: Τα παιδιά μπορεί πάνω στον θυμό τους να απαντήσουν ότι δεν αγαπιούνται. Τότε οι γονείς μπορεί να πουν «αν δεν αγαπιέστε, να πάει ο καθένας στο δωμάτιό του, να παίζετε μόνοι σας και να μη μιλάτε μεταξύ σας». Ακόμα κι αν τα παιδιά υπακούσουν, είναι βέβαιο ότι λίγη ώρα μετά θα παίζουν πάλι μαζί, γιατί σκοπός τους φυσικά δεν είναι να χάσουν ο ένας την παρέα του άλλου.

«Η συμπεριφορά αυτή πληγώνει»: Είναι σημαντικό να καταλάβουν τα παιδιά τις επιπτώσεις ενός τσακωμού και, κυρίως, να μάθουν να εκφράζουν με λόγια και όχι με πράξεις τα συναισθήματά τους.

«Γιατί δεν θέλεις τον αδελφό / την αδελφή σου;»: Αυτή είναι μία πολύ καλή ερώτηση στην περίπτωση που κάποιο παιδί εκφράσει αρνητικά συναισθήματα για το άλλο, καθώς μία πιθανή απάντηση που αποκαλύπτει ζητήματα ζήλιας και ανταγωνισμού μπορεί να δώσει στους γονείς να καταλάβουν το λάθος τους.

Αν για παράδειγμα το παιδί πει «τον αγαπάτε περισσότερο από εμένα», είναι ξεκάθαρο ότι αυτό έχει εισπράξει από τους γονείς και εκείνοι οφείλουν να το διορθώσουν. Πώς; Ο γονιός μπορεί σε ένα τέτοιο παράπονο να απαντήσει «συγνώμη αν σε έκανα να αισθάνεσαι έτσι, δεν το είχα καταλάβει. Θα ήθελα να μου το υποδεικνύεις κάθε φορά που νιώθεις να σε αδικώ». Το να δικαιώσει ο γονιός το παιδί είναι σημαντικό, γιατί έτσι αυτό νιώθει ότι έχει μια θέση στην οικογένεια, ότι ακούγεται.

Επιπλέον, μέσω αυτών των συζητήσεων τα παιδιά μαθαίνουν πόσο ουσιαστική είναι η επικοινωνία, που πολλές φορές ούτε τα ζευγάρια δεν έχουν μεταξύ τους. Με τον τρόπο αυτόν τα αδέλφια θα μάθουν, μεγαλώνοντας, να λύνουν ειρηνικά τις διαφορές τους, χωρίς να μένουν κατάλοιπα που θα οδηγήσουν κάποτε σε μεταξύ τους ρήξη.

Συμβουλές για αγαπημένα αδέλφια

Η κ. Κυριακίδου συμβουλεύει τους γονείς για το τι ακόμα μπορούν να κάνουν προκειμένου να συσφίξουν τους δεσμούς της οικογένειας και τις καλές σχέσεις των αδελφών:

Ενθαρρύνετε τη διαφορετικότητα του κάθε παιδιού: Μην πιέζετε ένα εσωστρεφές παιδί να γίνει κοινωνικό ή ένα κοινωνικό παιδί να «συμμαζεύεται» και, κυρίως, μη λέτε στο ένα παιδί να παραδειγματίζεται από το άλλο. Το κάθε παιδί έχει την δική του προσωπικότητα που οφείλετε να μπολιάσετε με τρόπο που να οδηγεί το παιδί στην αυτονόμηση και αυτοεκτίμησή του.

Χρησιμοποιήστε το χιούμορ: Το χιούμορ αποδεικνύεται σπουδαίος απινιδωτής μιας τεταμένης κατάστασης. Για παράδειγμα, όταν τα παιδιά πλακώνονται στο ξύλο και έρχονται σε εσάς για να αναλάβετε ρόλο διαιτητή μπορείτε απλά να τους πείτε: «αν θέλετε να σφαχτείτε, βγείτε έξω γιατί έχω σφουγγαρίσει!».

Μην τιμωρείτε τα παιδιά για τους καβγάδες τους: Η τιμωρία στις περιπτώσεις αυτές δεν βοηθά τα παιδιά. Τα κάνει να νιώθουν ακόμα πιο αδικημένα και έτσι γίνονται επαναστάτες στην οικογένεια και αρχίζουν να μη σέβονται τους γονείς.

Κοινά παιχνίδια: Όπως αναφέραμε και παραπάνω, τα μικρά παιδιά δεν έχουν μάθει να μοιράζονται. Ένας καλός τρόπος για να τους το μάθετε είναι μέσα από το παιχνίδι. Ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, παραδείγματος χάριν, που να ανταποκρίνεται στις ηλικίες των παιδιών, θα τα μάθει να μοιράζονται, να γελούν και να διασκεδάζουν μαζί –άλλωστε, αυτός είναι ο σκοπός. Μάλιστα, καλό είναι να επιλέγετε παιχνίδια που δεν δίνουν έμφαση στον νικητή, αλλά στον ηττημένο (π.χ. ο ηττημένος θα επιλέξει τι ταινία θα δείτε το βράδυ)!

Οι δουλειές του σπιτιού: Να καλείτε τα παιδιά, ακόμα και των πιο μικρών ηλικιών, να συμμετέχουν στις δουλειές του σπιτιού, π.χ. στο μαγείρεμα ή το μάζεμα των παιχνιδιών. Κάντε το, όμως, όχι με τρόπο τυπικό αλλά σαν παιχνίδι (π.χ. όσο πιο γρήγορα μαζέψετε τα δωμάτιά σας, τόσο πιο γρήγορα θα πάμε βόλτα). Έτσι τα παιδιά θα μάθουν να μοιράζονται ευθύνες και υποχρεώσεις, ενώ θα αναπτύξουν πιο εύκολα πνεύμα συνεργασίας!

Οικογενειακές βόλτες και εκδρομές: Μία μονοήμερη εκδρομή στο δάσος ή το βουνό, π.χ. για εξερεύνηση, εμπνέει τα παιδιά και τα φέρνει πιο κοντά.

Μην επισημαίνετε την διαφορά ηλικίας μεταξύ τους: Ένα μεγάλο λάθος που κάνουν οι γονείς είναι να βάζουν ταμπέλες του «μικρού» και του «μεγάλου» ανάμεσα στα αδέλφια. Οι ταμπέλες αυτές στο μυαλό των παιδιών μεταφράζονται ως: Εσύ είσαι ο «μεγάλος», είσαι ο αρχηγός, είσαι υπεύθυνος για τον αδελφό/την αδελφή σου –άρα εσύ φταις για κάθε καβγά, εσύ είσαι ο κυρίαρχος της σχέσης. Αντίστοιχα, για τον «μικρό», η ταμπέλα αυτή σημαίνει ότι πρέπει να υποχωρεί, να χρειάζεται προστάτη, να του συγχωρούνται όλα λόγω ανωριμότητας κ.λ.π. Αντίθετα, το μεγάλο παιδί πρέπει να νιώθει οδηγός ή δάσκαλος αναφορικά με το μικρό όχι «αφεντικό». Αντί, λοιπόν, να το μαλώνουμε που δεν πρόσεξε τον αδερφό ή την αδερφή του, πρέπει να το ενθαρρύνουμε να του μαθαίνει πράγματα.

Προσωπικός χώρος: Είναι πολύ σημαντικό, ειδικά καθώς μεγαλώνουν τα αδέρφια, να έχουν -εφόσον αυτό είναι εφικτό- τον προσωπικό τους χώρο στο σπίτι, για να διαφυλάττουν εκεί την ιδιωτικότητά τους. Ακόμα κι αν τα αδέλφια χρειάζεται να μένουν στο ίδιο δωμάτιο, μπορεί αυτό να διαμορφωθεί έτσι, ώστε να μπορούν κάπως να απομονώνονται (π.χ. με ένα παραβάν).

Όταν τα πράγματα δείχνουν να μη βελτιώνονται: Αν οι έντονοι τσακωμοί συνεχίζονται για χρόνια και τα παιδιά δείχνουν δυστυχισμένα, είναι απαραίτητο οι γονείς να επισκεφθούν έναν οικογενειακό σύμβουλο που θα τους κατευθύνει σωστά αναφορικά με τον ρόλο τους απέναντι στα παιδιά.

Πηγή:www.mama365.gr