Η μητρική αγάπη θεωρείται αυτονόητο συναίσθημα αλλά αντικειμενικά δεν είναι.

Τα παιδιά δεν είναι τα ιδανικά παιδιά της φαντασίας μας . Όπως επίσης και οι μητέρες δεν μοιάζουν μ αυτές που περιγράφουν τα ποιήματα.

Ο μύθος της μητρότητας – όπως κάθε μύθος – είναι απλουστευμένος και απλοποιημένος. Όλοι μας έχουμε βιώσει την κατάρριψη αυτού του μύθου στην παιδική μας ηλικία, αλλά μεγαλώνοντας όλοι θέλουμε ν’ αποδείξουμε ότι εμείς θα τον επαληθεύσουμε ως γονείς.

Μοιάζει να υπάρχει μια συλλογική πεποίθηση ότι όταν μια γυναίκα γίνεται μητέρα – μεταμορφώνεται σε καθαγιασμένο πλάσμα. Όσοι έχουν μπει στη διαδικασία να δουλέψουν θεραπευτικά με τον εαυτό τους, γνωρίζουν ότι το είδος και η ποιότητα της αγάπης που έχουμε εισπράξει ως παιδιά, αυτό είναι που μπορούμε να προσφέρουμε ως γονείς .

Η σχέση με το παιδί είναι μαγική. Ο ενήλικος άνθρωπος φαινομενικά, έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει την ιδανική σχέση, να πλάσει τον ιδανικό άνθρωπο, όπως τον έχει στο μυαλό του.

Αυτό όμως το πρότυπο πολύ συχνά , μέσα στο εικοσιτετράωρο συγκρούεται με τα πραγματικά συναισθήματα που ξεπηδούν απ εκεί που δεν τα περιμένεις και τα οποία παραμένουν ανομολόγητα και καλά κρυμμένα .

Προσπαθώντας οι γονείς να φτιάξουν αυτό που φαντάζονται πολύ συχνά – ανάλογα και με τον χαρακτήρα τους – το πετυχαίνουν. Πετυχαίνουν ακριβώς την εικόνα και ξεγελούν τον κοινωνικό περίγυρο και τον εαυτό τους. Ο μόνος που δεν ξεγελιέται είναι το παιδί. Το οποίο παραμένει ο μοναδικός αξιόπιστος μάρτυρας της αλήθειας των συναισθημάτων κάθε οικογένειας.

Μπορεί να κακοποιηθεί συναισθηματικά ένα παιδί για να αναγκαστεί να χωρέσει στην εικόνα που έχουν οι γονείς, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους, να γίνει αυτό που εκείνοι θέλουν. Όμως πάντα θα υπάρχει κάτι που αργά η γρήγορα θα εμφανισθεί ως αδυναμία, ασθένεια, επιθετικότητα, απάθεια και δεν θα μπορεί να το εξηγήσει κανείς.

Η κακοποίηση των παιδιών δεν είναι μόνο οι ακραίες ιστορίες που βγαίνουν στις ειδήσεις. Συμβαίνει καθημερινά από ανύποπτους γονείς. Συμβαίνει μ ένα απλανές βλέμμα, με μια επιτιμητική ματιά, με προσβλητικά λόγια, με θυμό που εγκλωβίζεται σ ένα κλειστό στόμα. Συμβαίνει όταν οι γονείς εστιάζουν στα επιτεύγματα και όχι στο ίδιο το παιδί, στην ύπαρξη του.

Συμβαίνει, όχι γιατί αυτό που κάνει ή δεν κάνει ένας γονιός, είναι από μόνο του τόσο φοβερό, αλλά γιατί το μωρό είναι τόσο εύθραυστο και εξαρτημένο για την επιβίωση του απ αυτούς. Είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να αντιλαμβάνεται στο κέντρο της ύπαρξης του την κάθε δόνηση που νοιώθει το πλάσμα που του δίνει ζωή.

Δεν πρέπει καμία μητέρα να νομίζει πως μπορεί να φροντίζει ένα μωρό μηχανικά, χωρίς επιπτώσεις. Το μωρό που δεν συναντά ένα βλέμμα να το κοιτάζει, νοιώθει ότι βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο. Το αποτύπωμα της συναισθηματικής απουσίας ή της συναισθηματικής αναστάτωσης της μητέρας είναι ανεξίτηλο στην ψυχή και στο σώμα του ανθρώπου.

Όμως γιατί οι μητέρες δεν είναι τόσο διαθέσιμες όσο χρειάζεται να είναι, για τις ανάγκες του παιδιού;

Γιατί οι μητέρες και οι πατέρες είναι πριν απ όλα άνθρωποι. Άνθρωποι που έχουν διανύσει μια απόσταση στη ζωή τους, μπορεί να έχουν πληγές ανοιχτές, κρυμμένα μυστικά, καταπιεσμένα συναισθήματα και σε κάθε περίπτωση παιδικά τραύματα που τώρα ενεργοποιούνται.

Έρχεται το παιδί στη ζωή μας και μας φέρνει αντιμέτωπους με το παρελθόν μας. Έχουμε δύο επιλογές ή θα το αντιμετωπίσουμε ή θα του το κληροδοτήσουμε αυτούσιο. Αυτή είναι ακριβώς η ευκαιρία που δίνει η γονεϊκότητα. Σου καθρεφτίζει τις πληγές, τις στρεβλώσεις, τα κενά. Μπορείς πάντα να αποστρέψεις το βλέμμα αλλά όχι χωρίς τίμημα.

Οι γονείς που νοιάζονται, το πιο σημαντικό που μπορούν να κάνουν, για να προστατεύσουν τα παιδιά τους απ τον εαυτό τους, είναι να φροντίσουν τον εαυτό τους. Μόνο έτσι θα επιτρέψουν στην αγάπη τους να εκδηλωθεί αβίαστα και ευεργετικά.

Πηγή:iphigeneiapanetsou.wordpress.com

–

..γιατί αν ζούσαμε, δεν θα υπήρχαν τόσα προβλήματα ανάμεσα στις σχέσεις γονιών και παιδιών, τα οποία οδηγούν σε δυστυχισμένους ανθρώπους που, αν δεν καταφέρουν να διορθώσουν κληρονομικές προβληματικές συμπεριφορές, καταλήγουν να μεγαλώνουν κι άλλους δυστυχισμένους ανθρώπους. Και οι χειριστικοί γονείς κάνουν ακριβώς αυτό: Εν αγνοία τους, πολλές φορές, ασκούν στο παιδί τους αφόρητη πίεση, του μεταφέρουν τα προβλήματά τους, του δημιουργούν ενοχές και λίγο-λίγο το απομακρύνουν, οπωσδήποτε συναισθηματικά και σταδιακά στην πράξη.

Η κ. Τριανταφυλλιά Χαρίλα, ψυχολόγος ειδικευμένη στη συστημική-οικογενειακή ψυχοθεραπεία, επισημαίνει τα χαρακτηριστικά του χειριστικού γονιού και δίνει πολύτιμες συμβουλές τόσο για να αντιμετωπίσουμε έναν τέτοιο γονιό όσο και για να αποδυθούμε συμπεριφορές που δεν θέλουμε να εισπράξουν τα παιδιά μας.

Τα χαρακτηριστικά του χειριστικού γονιού

H κ. Χαρίλα εξηγεί ότι χειριστικός μπορεί να θεωρηθεί ένας άνθρωπος, ο οποίος ξέρει πολύ καλά να οδηγεί έτσι τις καταστάσεις, ώστε να επωφεληθεί ο ίδιος. Όταν το χαρακτηριστικό αυτό αποδίδεται σε έναν γονέα είναι αρκετά οξύμωρο, καθώς ο γονικός ρόλος του προϋποθέτει την υπέρβαση του εαυτού και της ατομικότητας. Πώς, λοιπόν, γίνεται ένας γονιός να είναι χειριστικός; Να χειρίζεται καταστάσεις που αφορούν το παιδί του –ανήλικο ή ενήλικο– προς δικό του όφελος;

Όλα ξεκινούν όταν στη βάση της σχέσης υπάρχει η θυσία. Ένας άνθρωπος, ο οποίος θεωρεί ότι θυσιάζει στοιχεία του εαυτού του ή της ζωής του, κάποια στιγμή θα το ζητήσει πίσω. Στην περίπτωση, λοιπόν, ενός χειριστικού γονιού, υπάρχει η αίσθηση του «χρέους» ή της «υποχρέωσης» ή της «οφειλής» από το παιδί προς το γονιό, στο όνομα της θυσίας που ταυτίζεται με την αγάπη. Ως αποτέλεσμα, το παιδί οφείλει στο γονιό του να ζήσει μια ζωή όπως ο γονιός τη φαντάζεται για το ίδιο. Οποιαδήποτε απόκλιση από αυτό το σενάριο θα καταγραφεί ως αχαριστία, ως λάθος, ως αδιαφορία.

Αυτό συμβαίνει, όταν οι γονείς βιώνουν απουσία χαράς από τον γάμος τους. Έτσι, ασυνείδητα ζητούν από τα παιδιά τους να τους φροντίσουν συναισθηματικά και να έχουν για πάντα κυρίαρχο ρόλο στη ζωή τους: Με το να φροντίζουν το εγγόνι όχι ως παππούδες αλλά ως γονείς, να έχουν λόγο στο γάμο του παιδιού τους, να εμπλέκονται στη δουλειά, τις επιλογές, τις αποφάσεις του. Κι αν το παιδί δυσανασχετήσει, ο γονιός θυμώνει παιδιάστικα, δίνει διπλά μηνύματα «εσύ να είσαι καλά και άσε με εμένα» και φέρεται σαν να νοιώθει προδομένος και εγκαταλελειμμένος.

Ο χειριστικός γονιός έχει συνήθως κάποια ή όλα από τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

• Συμπεριφέρεται παιδιάστικα
• «Τρέφεται» από το παιδί του, με όποιον τρόπο μπορεί
• Το κάνει να νιώθει ενοχές
• Συμπεριφέρεται σαν το παιδί να του χρωστά κάτι
• Χρησιμοποιεί το παιδί του
• Σκέφτεται μόνο τον εαυτό του
• «Πνίγει» το παιδί του
• Σταματά να είναι τρυφερός όταν το παιδί του δεν κάνει όσα εκείνος θέλει
• Αποθαρρύνει το παιδί από τα όνειρά του, λέγοντας ότι είναι αδύνατα ή τρελά
• Κάνει το παιδί του να νιώθει άσχημα, προκειμένου να κάνει πράγματα για αυτόν
• Εμπλέκεται στην ζωή, την εργασία, τις σχέσεις και τον γάμο του παιδιού
• Πλημμυρίζει το παιδί με το «δράμα» που ζει, απομακρύνοντάς το από δικά του προβλήματα.

Το κακό που μπορεί να κάνει ο χειριστικός γονιός στο παιδί

«Για να μπορέσει να υπάρξει μια τέτοιου είδους σχέση που ζητάει ο γονιός αυτός, σημαίνει ότι το παιδί δεν έχει αυτονομηθεί. Και αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει το παιδί ως ενήλικας: Δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του και αναρωτιέται συνεχώς για τις λάθος επιλογές που κάνει», απαντά η κ. Χαρίλα και διευκρινίζει:

Ένας γονιός που ζητά φροντίδα από το παιδί του και θέλει να έχει ενεργό ρόλο στην ενήλικη πια ζωή του, στην πραγματικότητα του ζητά να μην μπορέσει να αυτονομηθεί, να διαφοροποιηθεί, να ενηλικιωθεί, να ζήσει με ευθύνη ζωής. Κι ενώ το παιδί – ενήλικας θα καταγραφεί ως ανεπαρκής, στην πραγματικότητα η ανεπάρκεια του γονιού είναι που δεν επιτρέπει στο παιδί να ωριμάσει.

Η κατάσταση αυτή δεν γίνεται αμέσως αντιληπτή, καθώς το κύριο χαρακτηριστικό ενός χειριστικoύ γονιού είναι η συνεχής παροχή και η φροντίδα με τη μορφή εξυπηρέτησης. Και αυτό ακριβώς είναι που δημιουργεί τύψεις στο παιδί – ενήλικα: «Πώς γίνεται να δυσανασχετώ και να θυμώνω με τον άνθρωπο που μου προσφέρει τόσα;». Η παγίδα είναι πως αυτή η εξυπηρέτηση βολεύει, και το παιδί – ενήλικας στερεί τον εαυτό του από το να παράγει άλλες λύσεις και προτιμά την έτοιμη παροχή.

Πώς διαχειρίζεται κανείς τον χειριστικό γονιό

«Αυτό που δεν συνειδητοποιεί ο χειριστικός γονιός είναι πως η ενοχοποίηση που δημιουργεί ασυνείδητα στο παιδί του, ώστε να μείνει για πάντα κοντά του έχει το αντίθετο αποτέλεσμα: Το παιδί – ενήλικας, αν και φαινομενικά θα είναι κοντά, αυτό που εύχεται είναι να ξεφορτωθεί αυτό το βάρος που νοιώθει. Και για αυτό ακριβώς μένει εκεί: Οι ενοχές, τελικά, δεν είναι αυτές που έχει δημιουργήσει ο γονιός, αλλά αυτές που έχει δημιουργήσει ο ίδιος στον εαυτό του τη στιγμή που εύχεται να τον ξεφορτωθεί για να μπορέσει τελικά να νοιώσει ελεύθερος» λέει η ειδικός και συνεχίζει:

Για να αρχίσει να αλλάζει αυτή η κατάσταση δύο πράγματα είναι σημαντικά: «Το ξεβόλεμα, που αντιστοιχεί στο τέλος της εξυπηρέτησης και των έτοιμων παροχών που προσφέρονται από το γονιό, και δεύτερον το από καρδιάς «ευχαριστώ», για ό,τι έχει προσφερθεί μέχρι τώρα».

Είναι πολύ δύσκολο να μπορέσει κανείς να αλλάξει τους γονείς του και τον τρόπο με τον οποίον σκέφτονται ή φέρονται. Δεν είναι, όμως, τόσο δύσκολο να τους βάλει όρια, προκειμένου να προστατεύσει τον εαυτό του και τις επιλογές του (π.χ. τον γάμο του). Ακόμα κι αν κανείς εξαρτάται (π.χ. οικονομικά) από τους γονείς αυτού, οφείλει, προκειμένου να ευτυχίσει, να αναλάβει τον έλεγχο της ζωής του. Πώς;

Έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό σας: Δεν θέλετε να τους πληγώνετε, αλλά οφείλετε να υποστηρίζετε τον εαυτό σας. Αν οι γονείς σας σάς αγαπούν θα σεβαστούν την ζωή σας και τα όρια που θέτετε.

Λέγοντας «όχι»: Μάθετε να τους λέτε «όχι». Με τον τρόπο αυτό θα αρχίσουν να το σκέφτονται περισσότερο πριν σας φορτώσουν τα «βάρη» τους. Μην τους επιτρέπετε να έρχονται συνεχώς σε εσάς για να τους «σώσετε» -δεν γίνεται να είστε πάντα το στήριγμά τους.

Γίνετε παράδειγμα: Αποδείξτε τους ότι δεν είστε σαν αυτούς και ότι έχετε τον έλεγχο της ζωής σας. Μην ακολουθείτε τα βήματά τους –ξέρετε πόσο σας έχουν επηρεάσει οι πράξεις τους. Και υποσχεθείτε στον εαυτό σας ότι εσείς δεν θα γίνετε χειριστικός γονιός!

Πώς ΔΕΝ θα γίνετε χειριστικοί γονείς

Όπως η κ. Χαρίλα ανάφερε νωρίτερα, όλη αυτή η σχέση παιδιού – γονιού ξεκινά από τη ματαίωση προσδοκιών από τον σύζυγο, από την απουσία χαράς στον γάμο, από την έλλειψη καλής κοντινότητας μεταξύ των συζύγων που οδηγεί στην παραπάνω κοντινότητα παιδιού – γονιού. Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντικό το ζευγάρι να κάνει όρκους ζωής μεταξύ του. Να μην μείνουν στο να είναι μόνο γονείς, αλλά να χαίρεται ο ένας τον άλλον στα εύκολα και τα δύσκολα. Γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουν να αυτό-καταργούνται ως γονείς καθώς το παιδί τους θα μεγαλώνει. Μόνο έτσι θα μπορέσουν να δίνουν αυτή τη φροντίδα στο παιδί τους, που θα το οδηγήσει στην αυτονόμηση. Όχι αυτή τη φροντίδα, που θα οδηγήσει το παιδί να τους έχει για πάντα ανάγκη. Το κινεζικό γνωμικό: «καλύτερα να μάθεις κάποιον να ψαρεύει, παρά να του προσφέρεις ψάρια για να χορτάσει την πείνα του», παρουσιάζει ακριβώς αυτή τη διεργασία.

Πηγή:www.mama365.gr

Στην Πύλη Ε1 του Πειραιά, όπου έχουν βρει καταφύγιο χιλιάδες πρόσφυγες βρίσκεται αυτή την ώρα η Αντζελίνα Τζολί η οποία έφτασε το πρωί στην Αθήνα. Σύμφωνα με πληροφορίες θα επισκεφθεί και άλλους χώρους φιλοξενίας προσφύγων στην Αθήνα.   Η διάσημη ηθοποιός είχε αναχωρήσει οδικώς, πριν από 20 λεπτά, από το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» όπου έφτασε στις 10:15 με ιδιωτική πτήση, η οποία προσγειώθηκε στον χώρο των VIP και φιλοξενήθηκε για περίπου μιάμιση ώρα στο κτίριο της Γενικής Αεροπορίας.

Έντονη είναι η φημολογία πως η Τζολί θα συναντήσει και τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα εντός της ημέρας.

Πηγή: www.lifo.gr

Σήμερα συμπληρώνονται 5 χρόνια από την έναρξη των συρράξεων στη Συρία. Στη διάρκειά τους 4,7 εκατομμύρια Σύροι έγιναν πρόσφυγες. Όπως πολλοί πριν από αυτούς ψάχνουν να βρουν ασφάλεια και κάνουν όνειρα για μια ζωή χωρίς βόμβες. Η ιστορία τους είναι σπαρακτική, αλλά δεν είναι μοναδική. Είναι μια ιστορία που επαναλαμβάνεται.

Σχεδόν 1 εκατομμύριο άνθρωποι, στην πλειονότητα Σύροι, έχουν διασχίσει το Αιγαίο από τις αρχές του 2015, πολλοί χάνοντας τη ζωή τους. Η ActionAid συνάντησε κάποιους από αυτούς στη Λέσβο όπου δρα από τον Οκτώβριο του 2015 και τους ζήτησε να διαβάσουν μία ιστορία γραμμένη στη γλώσσα τους:

«Πριν τον πόλεμο, ήμασταν πολύ αγαπημένοι. Ήταν τόσο όμορφα εκεί που μέναμε. Η φύση, τα χωριά, οι πόλεις… Μετά καταστράφηκαν όλα. Φοβόμασταν συνέχεια. Για τη ζωή μας, για τη ζωή των αγαπημένων μας. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια μέλη της οικογένειάς μου να χάνονται κι αποφασίσαμε να φύγουμε. Μαζέψαμε ό,τι μπορούσαμε και τα βάλαμε στον ώμο. Θυμάμαι να φεύγουμε και να βλέπω πίσω μας φλόγες. Φτάσαμε στη θάλασσα. Ήμασταν πολλοί, κάποιοι από μακρινά χωριά, κάποιοι άλλοι γείτονες. Στριμωχτήκαμε σε μια βάρκα. Κάποιοι αναγκάστηκαν να κολυμπήσουν. Θυμάμαι κλάματα, φωνές, πανικό και νερό, πολύ νερό. Περνάγαμε το Αιγαίο. Στο ταξίδι φοβόμασταν κι ελπίζαμε μαζί. Και μετά φτάσαμε εδώ, στη Λέσβο. Θυμάμαι την ανακούφιση όταν φτάσαμε στη στεριά, όταν ο πόλεμος ήταν πια πίσω μας».

Η ActionAid τους ρώτησε σε ποιον πιστεύουν ότι ανήκει αυτή η ιστορία. Είναι η ιστορία των Σύρων, των Ιρακινών και των Αφγανών που φεύγουν για να σώσουν τη ζωή τους από τους σημερινούς πολέμους; Μήπως είναι η ιστορία των γιαγιάδων και των παππούδων μας που έφτασαν με παρόμοιο τρόπο στην Ελλάδα το 1922; Ποια είναι η αντίδραση των ανθρώπων που μόλις έχουν φτάσει στη Λέσβο, όταν η αληθινή ταυτότητα της ιστορίας αποκαλύπτεται; Όταν μαθαίνουν για την άγνωστη Μαρία Λεονταρίδου που το 1922 έχασε τα πάντα στη Σμύρνη κι έφτασε κολυμπώντας τη βάρκα που την μετέφερε στη Λέσβο; Οι αντιδράσεις τους στο βίντεο είναι απρόσμενες και βαθιά συγκινητικές, αλλά το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Πρόσφυγες ήμασταν. Πρόσφυγες είναι. Πρόσφυγας θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας. Είμαστε δίπλα τους.

Είναι άνθρωποι σαν εμάς. Ψάχνουν ασφάλεια για τα παιδιά τους, έναν ουρανό χωρίς βομβαρδιστικά αεροπλάνα, έναν δρόμο χωρίς βόμβες, κτίρια χωρίς ελεύθερους σκοπευτές. Είναι άνθρωποι που χρειάζονται σήμερα τη στήριξή μας, όπως εμείς τη χρειαστήκαμε στο παρελθόν.

Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, στα μέσα του 2015 οι πρόσφυγες σε ολόκληρο τον κόσμο ξεπέρασαν τα 15,1 εκατομμύρια, ο υψηλότερος αριθμός τα τελευταία 20 χρόνια, με σταθερή αύξηση τα τελευταία 4 χρόνια. Ο πόλεμος στη Συρία, αλλά και συνεχιζόμενες και νέες συρράξεις μεταξύ άλλων στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ είναι η βασική αιτία της αύξησης.

Πηγή:www.infokids.gr

Ιωάννα Καραφώτη

Η αγάπη είναι ένα από τα εντονότερα συναισθήματα. Κρύβει εκπληκτική δύναμη και θυσιάζεις τα πάντα στο όνομά της. Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο κινείς γη και ουρανό γι’ αυτόν, του προσφέρεις όλο σου τον εαυτό και διανύεις χιλιόμετρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Έτσι μου τα μάθανε εμένα.

Όμως οι άνθρωποι, είμαστε από τη φύση μας περίεργοι στον έρωτα. Δεν τον χειριζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι δίνονται ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι. Δεν τους ενδιαφέρει ο εαυτός τους. Γι’ αυτούς είσαι εσύ η μοναδική προτεραιότητα και το πρόγραμμά τους διαμορφώνεται με βάση το δικό σου. Ζουν κι αναπνέουν για σένα, την αγάπη τους. Ξέρουν να κατανοούν, να συγχωρούν και να παλεύουν μέχρι τέλους.

Είναι αυτοί που στον επικείμενο χωρισμό καταστρέφονται. Κλείνονται σε ένα σπίτι για βδομάδες, παραμελούν την προσωπική τους υγιεινή και γίνονται ένα με το πάτωμα. Την αξία τους την αναγνωρίζεις όταν είναι πλέον πολύ αργά και από τότε τους θέτεις, ασυναίσθητα, μέτρο σύγκρισης για τον επόμενο.

Υπάρχουν όμως και άτομα τα οποία αρνούνται να εκφραστούν, είτε από ανασφάλεια, είτε από εγωισμό. Απαιτούν το 100% της ψυχής σου ενώ σου δίνουν μόλις το 20, κι αυτό με την προϋπόθεση ότι «θα είσαι καλό παιδί», λες και θα σε επιβραβεύσουν με κάτι που, χωρίς δεύτερη σκέψη, θα έπρεπε να σου προσφέρουν. Κι έτσι βρίσκεσαι εσύ να τους δίνεις τα πάντα κι αυτοί μονίμως να είναι δυσαρεστημένοι.

Κάπου εκεί είναι που μπερδεύεσαι. Αναρωτιέσαι τι κάνεις λάθος και πώς γίνεται να μη βλέπουν κάτι τόσο προφανές. Κατηγορείς τον εαυτό σου, ψάχνεις συνέχεια καινούργιους τρόπους να αποδείξεις τα συναισθήματά σου και πέφτεις πάλι σε κλειστές πόρτες. Φτάνεις στο σημείο να θεωρείσαι κάτι σίγουρο και τότε έχει χαθεί το παιχνίδι. Είναι πλέον βέβαιοι για σένα, δεν αμφισβητούν τον πόθο σου αλλά συνεχίζουν να σε ταλαιπωρούν, σαν κακομαθημένα νήπια, για να ικανοποιήσουν το «εγώ» τους.

Κι εσύ πληγώνεσαι, νιώθεις ανεπαρκής και σιγά σιγά απομακρύνεσαι. Εκπλήσσονται μ’ αυτήν την αλλαγή, απορούν. «Γιατί άλλαξες;» σε ρωτάνε κι επιμένουν να πάρουν απάντηση. Προσπαθείς, λοιπόν, να τους εξηγήσεις πως έχεις κι εσύ ανάγκες και δεν πρέπει όλα να τα περιμένουν από εσένα. Στο σημείο αυτό βγαίνουν από πάνω: «Εγώ που έχω κάνει τόσα για σένα», σου λένε και μένεις μαλάκας. Διαθέτουν και την πειθώ βλέπεις. Εν τέλει τους ζητάς συγγνώμη και όλα πάλι από την αρχή.

Δεν είναι, όμως, έτσι οι σχέσεις μάτια μου. Πρέπει να υπάρχει ισορροπία. Πρέπει και οι δυο να δίνουν -όχι απαραίτητα τα ίδια. Πρέπει όμως να προσπαθούν αμφότεροι και κανείς να μη θεωρείται δεδομένος.

Οφείλεις βέβαια, να μιλάς κι εσύ. Να τον κατευθύνεις τον άλλον, να ξέρει πού πατάει και να μην ψάχνει στα τυφλά τρόπους να σε ικανοποιήσει. Μην ξεχνάς πως δεν εκφράζονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Συνεπώς, ενώ πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, γίνεται ένα μπέρδεμα και δημιουργούνται αμφιβολίες και παρεξηγήσεις, καθαρά λόγω έλλειψης επικοινωνίας.

Κι επειδή σε μια σχέση δε χωράνε ανασφάλειες, η αγάπη θα πρέπει να εκφράζεται ξεκάθαρα με πράξεις άλλα και λόγια. Να είναι εμφανής κι από τις δυο πλευρές κι οι εγωισμοί, όχι απλώς να περιορίζονται, αλλά να εξαλείφονται.

Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Καραφώτη: Σοφία Καλπαζίδου

Πηγή:www.pillowfights.gr