Αρχείο

All posts for the day 15 Μαρτίου 2016

Είναι έγκυες στον ίδιο μήνα: Δεν θα πιστέψετε πόσο πολύ διαφέρουν οι κοιλιές τους!

Published 15 Μαρτίου, 2016 by sofiaathanasiadou

24750931_5f354708034b61c1_chontel_duncan_and_friend_zoom_39df6357_3e92_43fc_8b71_b3a8e3f8c25a_xxxlarge_2x.limghandler

Από: Σιμέλα Κολαγκελέ

Αυτές οι δύο εγκυμονούσες έχουν πολλά κοινά: Δεν είναι μόνο κολλητές φίλες, αλλά έχουν μόνο τέσσερις εβδομάδες διαφορά στην εγκυμοσύνη τους. Βλέποντας τις μαζί δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις.

 

Αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που η Σοντέλ Ντουνκάν, μια γυμνάστρια από την Αυστραλία, αποφάσισε να ποστάρει στο Facebook αυτήν τη φωτογραφία όπου απεικονίζεται η ίδια με τη φίλη της Νατ, σχολιάζοντας: «Δεν πρέπει ποτέ να εκφέρεις γνώμη ή να κρίνεις το σώμα μιας γυναίκας, πόσο μάλλον όταν αυτή η γυναίκα σύντομα θα φέρει μια καινούργια ζωή στον κόσμο (ή μόλις την έφερε). Με αυτή τη φωτογραφία ήθελα να δείξω πως κάθε γυναίκα κυοφορεί με έναν δικό της μοναδικό τρόπο το παιδί της, όπως η φύση το ορίζει. Γι’ αυτό μην κρίνετε! Ούτε εμένα που έχω κοιλιακούς (και πολλοί δεν πιστεύουν πως είμαι έγκυος), ούτε τη φίλη μου που έχει ιδιαίτερα μεγάλη κοιλιά και όλοι τη ρωτούν αν είναι ετοιμόγεννη. Και οι δύο έχουμε καλές εγκυμοσύνες και το μόνο που περιμένουμε είναι να κρατήσουμε σύντομα αγκαλιά τα μωρά μας».

5f354708034b61c1_chontel-duncan-and-friend-zoom-39df6357-3e92-43fc-8b71-b3a8e3f8c25a.xxxlarge_2x (1)

 

Πηγή:www.imommy.gr

Αυτοί που νιώθουν ότι περισσεύουν

Published 15 Μαρτίου, 2016 by sofiaathanasiadou

photo_7122_850567

Ειρήνη Μανουσαρίδου

Αμέτρητες φορές θα ‘χεις ακούσει ότι σπάνια κάποιος άνθρωπος θα εισπράξει συμπεριφορές που του αξίζουν. Μάλιστα, ζούμε σε μια εποχή, της οποίας οι συνθήκες και τα μέλη της προσπαθούν συνεχώς να σε πείσουν ότι καλύτερα να ‘σαι ο θύτης, παρά το θύμα. Καλύτερα να πληγώσεις, παρά να πληγωθείς. Χίλιες φορές να ‘σαι κενός και άδειος, παρά να πονέσεις.

Το αν θα επιλέξει κάποιος ν’ ανήκει στην πρώτη κατηγορία ή στη δεύτερη είναι καθαρά και μόνο δικό του θέμα. Κάθε πλευρά έχει τα καλά και τ’ άσχημά της. Απλώς, ας προσθέσω ότι στην πρώτη κατηγορία δε ρισκάρεις να χάσεις τίποτα, γιατί δεν έχεις να χάσεις και κάτι. Στη δεύτερη όμως, τα παίζεις όλα για όλα, κι είτε τα χάσεις είτε όχι, πάντα μαθαίνεις. Εσύ λοιπόν θα διαλέξεις το πώς θες να ζήσεις.

Όποια κι αν είναι η επιλογή σου, εσύ ξέρεις τι κουβαλάς μέσα σου. Το τι επικρατεί στο κεφάλι σου και στην ψυχή σου είσαι ο μόνος που το ξέρει πραγματικά ή που έστω παλεύει καθημερινά με τους δικούς του δαίμονες μέχρι να καταλάβει τι του γίνεται.

Κάτι που επίσης τείνουμε αρκετά συχνά να ξεχνάμε, είναι ότι τις επιλογές μας, ναι μεν, τις κάνουμε εμείς, αλλά στην τελική δεν τις διαμορφώνουμε απαραίτητα πάντα εμείς οι ίδιοι. Υπάρχουν κάποιοι παράγοντες, όπως οι συνθήκες κι οι καταστάσεις, που όσο γενικό, αόριστο κι άδικο κι αν ακούγεται, παίζουν καταλυτικό ρόλο στο τι θα επιλέξουμε.

Ανάμεσα λοιπόν σ’ αυτούς τους καταλυτικούς παράγοντες εντάσσονται κι οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν. Πραγματικά, είναι τουλάχιστον περίεργο το πόσο αμφίδρομες επιρροές μπορεί ν’ ασκήσει κάποιος πάνω μας. Μπορεί να μας ξυπνήσει συναισθήματα όπως είναι ο ενθουσιασμός, ο έρωτας, ο πόνος ή η απογοήτευση. Μπορεί όμως να μας προκαλέσει και πιο περίπλοκα αισθήματα, ψυχολογικής φύσεως, όπως είναι οι ανασφάλειες.

Οι ανασφάλειες που θα ‘χεις ως άνθρωπος αποτελούν κομμάτι του εαυτού σου και σκοπός δεν είναι να προσποιείσαι ότι δεν τις έχεις, αλλά να τις αντιμετωπίσεις κατάμουτρα και να τις σκοτώσεις, να τις αποβάλεις.

Τις ανασφάλειες θα σου τις δημιουργήσουν οι άλλοι, τις περισσότερες φορές επιτηδευμένα. Και το λάθος σου δε βρίσκεται στ’ ότι σου τις δημιούργησαν, αλλά στο πόσο θα επιτρέψεις εσύ ο ίδιος να σ’ επηρεάσουν από ‘δω και πέρα στη ζωή σου.

Ξέρεις, υπάρχουν εκεί έξω δύο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που έχουν ανασφάλειες και κόμπλεξ επειδή, για παράδειγμα, δεν έχουν τις τέλειες αναλογίες σώματος κι αυτοί που η μεγαλύτερή τους ανασφάλεια είναι να νιώσουν βάρος, ότι δηλαδή περισσεύουν. Δε λέω ότι αυτός που νιώθει το πρώτο δεν μπορεί να νιώσει το δεύτερο ή αντίστροφα, απλώς θέλω να τονίσω ότι η ανασφάλεια κάποιων αφορά το εξωτερικό και το επιφανειακό, ενώ άλλων το πιο συναισθηματικό και ψυχικό κομμάτι.

Το να νιώσεις, λοιπόν, εσύ σαν άνθρωπος ότι περισσεύεις στη ζωή κάποιου, δεν είναι συναίσθημα που προκύπτει απ’ τη μία μέρα στην άλλη. Είναι κάτι που μεγαλώνει μέσα σου καιρό, αλλά κάποιες σκέψεις σου όπως «ιδέα μου είναι» ή λόγια τρίτων, του τύπου «μήπως υπερβάλλεις λίγο;», το καταπίεσαν και σ’ έκαναν να ξεχαστείς, χωρίς να σημαίνει ότι έπαψε να υπάρχει στο υποσυνείδητό σου αυτή η ιδέα.

Λίγο πολύ όλοι μας φοβόμαστε πως από ‘κει που ‘χουμε μια όμορφη και σημαντική θέση στη ζωή κάποιου, μπορεί ξαφνικά να νιώσουμε ότι του είμαστε «βάρος». Το να διογκωθεί όμως αυτό το συναίσθημα, σε τέτοιο σημείο ώστε να τ’ αποκαλείς ανασφάλεια, είναι άλλο πράγμα και μάλιστα πολύ σοβαρό.

Συνήθως θα σου ‘χει συμβεί παραπάνω από μια φορά να σου συμπεριφερθούν σκάρτα, γι’ αυτό και σου δημιουργήθηκε αυτή η ανασφάλεια. Υπήρξαν άνθρωποι, λοιπόν, στη ζωή σου που δεν εκτίμησαν την αξία σου, δε σ’ ήθελαν πια στη δική τους ζωή, για τους δικούς τους –εγωιστικούς και μη– λόγους κι απ’ τη μια στιγμή στην άλλη άρχισαν ν’ απομακρύνονται από σένα, κάτι που εσύ δεν ήθελες.

Μάντεψε. Ούτε ο πρώτος είσαι, ούτε ο τελευταίος που ‘χασε ανθρώπους που δεν ήθελε να τους χάσει ποτέ και που όταν τους έχασε, ένιωσε να χάνει τη γη κάτω απ’ τα πόδια του. Δεν είναι ό,τι πιο εύκολο μπορεί να σου συμβεί, ίσα-ίσα. Αλλά όλα περνούν και το ξέρεις κι εσύ ο ίδιος πολύ καλά. Φτάνει μόνο να κάνεις μια μικρή αναδρομή σε κάποια φάση της ζωής σου, που ενώ τότε πίστευες ότι οι στιγμές που ζούσες ήταν οι πιο δύσκολες κι ότι ποτέ δε θα τις ξεπερνούσες, τώρα τις θυμάσαι και χαμογελάς, έστω και λίγο πικρά.

Άνθρωποι στη ζωή σου πάντα θα ‘ρχονται και πάντα θα φεύγουν και το ποιοι θα μείνουν και ποιοι όχι είναι πάντα πολύ νωρίς για να το υπολογίσεις και πάντα πολύ αργά όταν θα το καταλάβεις.

Το σημαντικό είναι να καταλάβεις πως αν κάποιοι, κάποτε, σου συμπεριφέρθηκαν άσχημα, η στάση τους σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται με το ποιος πραγματικά είσαι. Και να μην το αφήσεις αυτό να συμβεί. Επειδή η αξία σου μέχρι τώρα δεν εκτιμήθηκε όπως κι όσο θα ‘πρεπε, ούτε μειώνεται ούτε και σημαίνει πως δε θα εκτιμηθεί ποτέ.

Ο πιο σημαντικός άνθρωπος που πρέπει να εκτιμήσει την αξία σου είσαι εσύ ο ίδιος. Πώς άλλωστε θα την εκτιμήσουν κι οι υπόλοιποι, αν εσύ ο ίδιος δε σε σέβεσαι και δεν αναγνωρίζεις την αξία σου;

 

Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Μανουσαρίδου: Ιωάννα Κακούρη

 

Πηγή:www.pillowfights.gr

Αλεξανδρούπολη: Ο φίλος της μητέρας έδειρε ανελέητα και τα δύο αδερφάκια!

Published 15 Μαρτίου, 2016 by sofiaathanasiadou

Μάχη για τη ζωή του δίνει το 5χρονο αγοράκι που μεταφέρθηκε χθες το απόγευμα στο νοσοκομείο σε πολύ σοβαρή κατάσταση από τα χτυπήματα του άντρα – Λίγες ώρες μετά οι αστυνομικοί βρήκαν τον 3χρονο αδερφό του με τραύματα και εγκαύματα – Όλη η οικογένεια γνώριζε το μαρτύριο των παιδιών

Σοκάρουν οι εξελίξεις της υπόθεσης του ξυλοδαρμού του 5χρονου αγοριού καθώς αργά χθες το βράδυ μεταφέρθηκε στο ΠΓΝΑ της Αλεξανδρούπολης και το 3χρονο αδερφάκι του με σοβαρά τραύματα.

Το παιδί βρέθηκε απο τους άνδρες της Αστυνομίας της Αστυνομικής Δ/νσης Αλεξανδρούπολης, οι οποίοι στη διάρκεια της έρευνας που πραγματοποίησαν για περαιτέρω στοιχεία στην οικία του 34χρονου, εντόπισαν το 3χρονο αγοράκι στο σπίτι της γιαγιάς του χτυπημένο και απευθείας ο μικρότερος αδερφός του 5χρονου μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ.

Η κατάσταση του 3χρονου είναι αντιμετωπίσιμη ενώ δε διατρέχει σοβαρό κίνδυνο για τη ζωή του με σοβαρά ωστόσο τραύματα αλλά και εγκαύματα στο πρόσωπο και το κορμί του.

Ασφαλείς και αποκλειστικές πληροφορίες του e-evros.gr, αναφέρουν πως η μητέρα των παιδιών κατάγεται απο την Αλεξάνδρεια της Βέροιας και τους τελευταίους τέσσερις περίπου μήνες ήρθε στην Αλεξανδρούπολη με το δράστη και τα δύο παιδιά της, αγνώστου πατρός με τον οποίο και συγκατοικούσαν πλησίον της οδού Άβαντος.

Μάλιστα οι πληροφορίες περιοίκων, θέλουν τη γυναίκα να διανύει τους πρώτους μήνες της 3ης εγκυμοσύνης της, χωρίς ωστόσο να έχει γίνει γνωστό αν το παιδί είναι του δράστη. Το ζευγάρι με τα 2 άτυχα ανήλικα, ζουσε σε σπίτι το οποίο αξίζει να σημειωθεί πως βρίσκεται σε μεσοτοιχία με το σπίτι των γονιών του δράστη.

Πρόκειται σύμφωνα με κατοίκους και ασφαλείς αποκλειστικές πληροφορίες του e-evros.gr, για μια μεσοτοιχία η οποία είχε κρύπτη! Υπήρχε δηλαδή χώρος, διαμορφωμένος μεταξύ των τοίχων των δυο σπιτιών καλυμμένος με κουρτίνα, σημείο στο οποίο και κρύβονταν ο 34χρονος δράστης μέχρι την ώρα που έγινε αντιληπτός από τους άνδρες της Αστυνομίας.

Ο συλληφθής, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες φέρεται να βασάνιζε ανελέητα το μικρότερο παιδί 3ετών της συντρόφου του τις τελευταίες μέρες καίγοντας το στο πρόσωπο και χτυπώντας το στο σώμα, μέχρι χθες Δευτέρα 14 Μαρτίου όπου έβγαλε την απάνθρωπη οργή του και στο μεγαλύτερο παιδί 5ετών, του οποίου μάλιστα τα τραύματα είναι ιδιαίτερα σοβαρά ενώ η ζωή του ακόμα βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο.

Ο δράστης χτυπούσε ανελέητα τα 2 ανήλικα με μεγάλο κομμάτι ξύλου. Υπογραμμίζεται πως κατηγορούμενοι για το θέμα είναι τόσο η μητέρα των ανηλίκων όσο και οι γονείς του δράστη για έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο και παράληψη λύτρωσης κινδύνου ζωής για τον 5χρονο, ενώ ο δράστης κατηγορείται για απόπειρα ανθρωποκτονίας το 5χρονο και βασανισμό ανηλίκου για το 3χρονο αγόρι.

Η κατάσταση του 5χρονου πάντως είναι μετά την πολύωρη χειρουργική επέμβαση ιδιαίτερα κρίσιμη, ενώ σήμερα αναμένεται να διακομισθεί στο Ιπποκράτειο της Θεσσαλονίκης.

Πηγή: e-evros.gr

Διαβάστηκε εδώ:www.protothema.gr

Χαλβάς σιμιγδαλένιος

Published 15 Μαρτίου, 2016 by sofiaathanasiadou

1450669_10206795598342690_3880964778763474873_n

ΥΛΙΚΑ:
2 φλ. του τσαγιού σιμιγδάλι χονδρό
1 φλ. λάδι
2 φλ. ζάχαρη
1/2φλ. μέλι
5 φλ. νερό
1/5φλ καρυδόψυχα χοντροκομμένη
1/2φλ. σταφίδες ξανθές
1 κουταλιά του γλυκού κανέλα ή ένα ξυλάκι κανέλα
1 φλούδα ακέρωτου λεμονιού

ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

12832414_10206795592422542_8225032919734701153_n

6026_10206795593102559_2225822547629318227_n

155999_10206795597302664_9221367389366893524_n

74988_10206795597862678_5859688711318531296_n

1930659_10206795598822702_3342626076240326711_n

Βράζουμε το νερό, την ζάχαρη, το μέλι και τα μυρωδικά για 2 με 3 λεπτά. Σε μια κατσαρόλα βάζουμε το λάδι να κάψει, ρίχνουμε το σιμιγδάλι ανακατεύοντας διαρκώς με ξύλινη κουτάλα. Ρίχνουμε τα καρύδια και ανακατεύουμε μέχρι το σιμιγδάλι να πάρει ένα ωραίο ξανθό σκούρο χρώμα. Το κατεβάζουμε από την φωτιά και ρίχνουμε το σιρόπι μέχρι να απορροφηθεί ζεστό όπως είναι …προσοχή εδώ μην είστε από πάνω και έχουμε ατυχήματα.

Το αφήνουμε το μείγμα να κάτσει 5 λεπτά και στη συνέχεια το φορμάρουμε σε μία μεγάλη φόρμα ή σε μικρά μπώλ.

Τρόπος σερβιρίσματος με ζάχαρη και κανέλα.

Καλή Επιτυχία!!!

Πώς έσωσα τον γάμου μου: Ένας σύζυγος και μπαμπάς εξομολογείται

Published 15 Μαρτίου, 2016 by sofiaathanasiadou

eswsa-gamo_590_b

από Έλενα Μπούλια

Ο Richard Paul Evans είναι σύζυγος, πατέρας και ένας από τους κορυφαίους αρθρογράφους των New York Times. Με την γυναίκα του πριν μερικά χρόνια είχαν προβλήματα, όπως αυτά που έχουν τα περισσότερα ζευγάρια με μικρά παιδιά, τα οποία συχνά μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και στον χωρισμό. Στην παρακάτω εξομολόγηση από καρδιάς περιγράφει με ποιον τρόπο έκανε την αλλαγή και κατάφερε να σώσει το γάμο του.

» «Λυπάμαι» της είπα. «Αλλά δεν μπορώ. Έχω δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου. Τι μπορώ να κάνω για να σου φτιάξω τη μέρα;»

«Γιατί νοιάζομαι για εσένα», της είπα. «Και για τον γάμο μας.»

Το επόμενο πρωί την ρώτησα ξανά. Και το μεθεπόμενο. Και συνέχιζα να ρωτάω καθημερινά. Και κάποια στιγμή, περί την δεύτερη εβδομάδα, έγινε το θαύμα. Τη στιγμή που ρωτούσα είδα τα μάτια της γυναίκας μου να πλημμυρίζουν δάκρυα. Και ξέσπασε σε λυγμούς. Όταν κατάφερε τελικά να μιλήσει μου είπε «Σε παρακαλώ, σταμάτα να με ρωτάς. Δεν είσαι εσύ το πρόβλημα. Εγώ είμαι. Είμαι δύσκολος άνθρωπος. Δεν ξέρω γιατί μένεις μαζί μου.»

Της σήκωσα απαλά το πηγούνι για να με κοιτάζει στα μάτια. «Γιατί σ’αγαπώ», της είπα. «Τι μπορώ να κάνω για να σου φτιάξω τη μέρα;»

«Εγώ θα έπρεπε να σε ρωτάω», μου απάντησε.

«Θα έπρεπε», της απάντησα. «Όμως τώρα. Αυτή τη στιγμή, πρέπει να κάνω εγώ την αλλαγή. Πρέπει να καταλάβεις πόσα σημαίνεις για εμένα.»

Έβαλε το κεφάλι της στο στήθος μου. «Λυπάμαι που ήμουν τόσο κακιά.»

«Σ’αγαπώ», της είπα.

«Σ’αγαπώ», μου απάντησε.

«Πώς μπορώ να σου φτιάξω τη μέρα;»

Με κοίταξε γλυκά. «Μπορούμε να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί;»

Χαμογέλασα. «Θα μου άρεσε αυτό.»

Συνέχισα να την ρωτάω για περισσότερο από έναν μήνα. Και τα πράγματα όντως άλλαξαν. Σταματήσαμε να τσακωνόμαστε. Μετά άρχισε να ρωτά εκείνη εμένα, «Τι χρειάζεσαι από εμένα; Πώς μπορώ να γίνω καλύτερη σύζυγος;»

Οι τοίχοι ανάμεσά μας άρχισαν να πέφτουν. Αρχίσαμε να έχουμε πιο ουσιαστικές συζητήσεις για το τι θέλαμε από την ζωή και πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε ο ένας τον άλλον πιο ευτυχισμένο. Όχι, δεν λύσαμε όλα μας τα προβλήματα. Ούτε σταματήσαμε να τσακωνόμαστε. Αλλά η φύση την καβγάδων μας άλλαξε. Όχι μόνο γίνονταν όλο και πιο σπάνιοι, αλλά τους έλειπε η ένταση που είχαν παλιά. Τους αφαιρέσαμε το οξυγόνο. Σταματήσαμε να θέλουμε να πληγώσουμε ο ένας τον άλλον.

Η γυναίκα μου κι εγώ είμαστε παντρεμένοι για περισσότερα από 30 χρόνια. Όχι μόνο την αγαπώ, αλλά μου αρέσει. Μου αρέσει να είμαι μαζί της. Την ζητάω. Την χρειάζομαι. Πολλές από τις διαφορές μας έχουν γίνει δυνάμεις μας και άλλες δεν έχουν μεγάλη σημασία. Έχουμε μάθει να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον και, κυρίως, έχουμε κερδίσει την επιθυμία να το κάνουμε.

Ο γάμος είναι δύσκολος. Αλλά το ίδιο είναι το να είμαι γονιός και το να διατηρούμαι σε φόρμα και το να γράφω βιβλία και οτιδήποτε άλλο είναι σημαντικό και έχει αξία στην ζωή μου. Το να έχω έναν σύντροφο ζωής είναι πολύτιμο δώρο. Εξάλλου, έχω μάθει ότι ο θεσμός του γάμου μπορεί να μας βοηθήσει να ανακουφίσουμε όλα μας τα απωθητικά στοιχεία. Και όλοι έχουμε απωθητικά στοιχεία.

Με τα χρόνια έχω μάθει ότι η εμπειρία μας ήταν η απεικόνιση ενός πολύ μεγαλύτερου μαθήματος για τον γάμο. Η ερώτηση που ο καθένας σε μία σχέση αφοσίωσης θα πρέπει να κάνει στο άλλο του μισό είναι «Τι μπορώ να κάνω για να κάνω καλύτερη την ζωή σου;». Αυτό είναι αγάπη. Τα ρομαντικά διηγήματα (και έχω γράψει κάμποσα) μιλούν πάντα για τον πόθο και το αίσιο τέλος, όμως το αίσιο τέλος δεν έρχεται από τον πόθο –τουλάχιστον όχι τον πόθο που προβάλλεται στις σαπουνόπερες.

Πραγματική αγάπη δεν είναι να ποθείς κάποιον, αλλά να επιθυμείς πραγματικά την ευτυχία του –μερικές φορές, μάλιστα, με κόστος την δική σου ευτυχία. Πραγματική αγάπη δεν είναι να κάνεις τον άλλον φωτοτυπία του εαυτού σου. Είναι να επεκτείνεις τις δικές σου δυνατότητες για ανοχή και φροντίδα, να φροντίζεις ενεργά ο άλλος να είναι καλά. Όλα τα άλλα είναι απλά παρωδία της ιδιοτέλειας.

Δεν λέω ότι αυτό που έγινε με την γυναίκα μου και εμένα θα «έπιανε» στον καθένα. Δεν υποστηρίζω καν ότι όλοι οι γάμοι θα πρέπει να σωθούν. Αλλά όσον αφορά εμένα, είμαι τρομερά ευγνώμων για την έμπνευση που είχα εκείνη τη μέρα, πριν πολύ καιρό. Είμαι ευγνώμων που η οικογένειά μου παραμένει ακόμα δεμένη και που συνεχίζω να έχω την γυναίκα μου, την καλύτερή μου φίλη, στο κρεβάτι δίπλα μου κάθε πρωί που ξυπνάω. Και είμαι ευγνώμων που ακόμα και τώρα, χρόνια αργότερα, μία στο τόσο, κάποιος από τους δυο μας θα γυρίσει και θα πει, «Τι μπορώ να κάνω για να σου φτιάξω τη μέρα;». Σε όποια πλευρά του κρεβατιού κι αν είσαι, αξίζει να ξυπνάς κάθε πρωί γι’αυτή την ερώτηση. «

Πηγή:www.mama365.gr