Πρόσφατα επέστρεψα από τις παραδεισένιες διακοπές μου, χωρίς τα παιδιά.

Οι κόρες μου, πέντε και επτά χρονών, έμειναν με τους παππούδες, όσο εγώ και ο άντρας μου ταξιδεύαμε. Ήταν κάτι που ονειρευόμασταν για χρόνια και φέτος, αποφασίσαμε να το κάνουμε πραγματικότητα.

Κλείσαμε τα εισιτήρια νωρίτερα, αλλά ακόμα κι όταν είχε πλησιάσει ο καιρός, μου φαινόταν σαν ψέμα. Ήμουν ενθουσιασμένη. Όμως, παραδέχομαι ότι, εκτός από ενθουσιασμό, ένιωθα άγχος, φόβο και ενοχή.

Χίλιες φορές σκέφτηκα να κάνω πίσω.

Σκεφτόμουν όλα τα αρνητικά ενδεχόμενα και μιλούσα διαρκώς για τις φοβίες μου με τον άντρα μου. Με είχε πιάσει μια υστερία και παραλίγο να ακυρώσω το ταξίδι. Σε συζητήσεις με άλλους γονείς, διάβαζα στα μάτια τους την απορία «τι σόι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους, για να πάνε διακοπές για ένα ολόκληρο δεκαπενθήμερο»;

Από την άλλη σκεφτόμουν ότι δεν είμαστε κακοί γονείς. Όλη μας η ζωή περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά και η σχέση μας έχει μπει κυριολεκτικά στον πάγο. Όταν τα παιδιά θα ανοίξουν τα φτερά τους, δηλαδή μετά από 10 χρόνια και βάλε, ίσως θα είναι αργά να κολλήσουμε τα κομμάτια της σχέσης μας που έχει σκορπίσει. Όχι γιατί δεν θέλαμε να δουλέψουμε γι’ αυτήν αλλά γιατί, ειλικρινά, η καθημερινότητα μας ρουφούσε σαν μια χοάνη με αποτέλεσμα να βάζουμε τους ρόλους μας σαν εραστές και σαν σύντροφοι σε δεύτερη και τρίτη μοίρα.

Ευτυχώς στο πλευρό μας ήταν οι γονείς μου, πράγμα σπάνιο. Αντί να μας φορτώσουν με επιπλέον ενοχές, μας προέτρεψαν να φύγουμε και μας καθησύχασαν ότι τα παιδιά μας θα είναι ασφαλή κοντά τους.

Επιτέλους μόνοι.

Το να είμαστε μόνοι, χωρίς τα παιδιά, ήταν κάτι ξένο και οικείο ταυτόχρονα.

Επιτέλους ήμασταν ελεύθερο να μιλήσουμε χωρίς να χρειάζεται να ψιθυρίσουμε μην μας ακούσουν τα παιδιά. Να κάνουμε βόλτες και να πιούμε έναν απλό καφέ χωρίς διακοπές από τις απορίες των μικρών ή τις συχνές διαμάχες τους. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό κοιτάζαμε τους εαυτούς μας και δεν είχαμε στο νου μας να πάρουμε τη ζακέτα, το σκούφο, το τάδε παιχνίδι μαζί μας μήπως κρυώσουν, βαρεθούν, δυσανασχεστήσουν. Όσον αφορά στο σεξ, επιστρέψαμε στους πρώτους μήνες της γνωριμίας και απολαύσαμε ο ένας τον άλλον χωρίς να χρειαστεί να κλειδώσουμε τη πόρτα και να έχουμε τη μισή μας προσοχή στραμμένη έξω από το δωμάτιο μήπως τα παιδιά χρειαστούν κάτι.

Κατά τη διάρκεια των δυο εβδομάδων, ομολογώ, πως τα παιδιά μου έλειψαν. Αλλά πολύ λιγότερο απ ότι νόμιζα. Μιλούσαμε καθημερινά μαζί τους στο τηλέφωνο και συζητήσαμε αρκετές φορές γι’ αυτά με τον άντρα μου. Όμως μέχρι εκεί. Όλες τις υπόλοιπες ώρες ήμασταν τελείως ελεύθεροι. Με λίγα λόγια κάναμε όλα αυτά που όσοι δεν έχουν παιδιά θεωρούν δεδομένα.

Ήμασταν ελεύθεροι να οδηγούμε χωρίς να γίνεται πόλεμος για το τι μουσική θα ακούσουμε, ή για να βάλουν τα κορίτσια τις ζώνες τους.

Ελεύθεροι να βγούμε έξω χωρίς ειδικό σχεδιασμό.

Ελεύθεροι να μιλήσουμε μεταξύ μας και με τους φίλους μας, χωρίς να μας διακόψουν.

Ελεύθεροι να κάνουμε βόλτες, να τρώμε, να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε ό,τι ώρα θέλουμε.

Ελεύθεροι να δεχτούμε την κάθε μέρα, όπως έρθει.

Δύο εβδομάδες είναι πολύς καιρός για να αφεθεί κανείς σε αυτό το είδος ελευθερίας, το ξέρω. Και δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις στην άλλη άκρη του κόσμου τόσο μεγάλο διάστημα για να νιώσεις και πάλι ερωτεύσιμος και ζευγάρι με τον άλλον. Δύο-τρεις μέρες κάπου, μακριά από το σπίτι, αρκούν.

Σαν γονείς με μικρά παιδιά, είμαστε εξοικειωμένοι με τις διαπραγματεύσεις, τις εντάσεις, τα ξεσπάσματα. Είναι το αλατοπίπερο μας. Και σ’ έναν ιδανικό κόσμο, δεν θα είχαμε τον παραμικρό τσακωμό μεταξύ μας. Θα ήμαστε κι οι δύο τέλειοι και έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις καθημερινές οικογενειακές αντιξοότητες. Ποτέ δεν θα το ρίχναμε στην κρεβατομουρμούρα, ποτέ δεν θα κατηγορούσαμε ο ένας τον άλλον και ποτέ δεν θα γινόμαστε παράλογοι. Όμως στην πραγματική ζωή συμβαίνουν αυτά.

Το να ξεφεύγουμε από αυτήν την πίεση είναι αναζωογονητικό. Είναι υγιές. Είναι απαραίτητο.

Για να μην αναφέρουμε την ανείπωτη χαρά που νιώθουμε, όταν ξαναβλέπουμε τα παιδιά και τα σφίγγουμε στην αγκαλιά μας.

Γράφει η Φαίη Ζησοπούλου

Πηγή:www.themamagers.gr

Τι αποκαλύπτει μελέτη που διεξήχθη από το Πανεπιστήμιο του Essex της Αγγλίας

Αν μαλώνετε συνεχώς την κόρη σας και της υπενθυμίζετε πώς δεν θα βγει έξω μέχρι να τελειώσει τα μαθήματά της, το πιθανότερο είναι να σας ευχαριστήσει στο μέλλον.

Σύμφωνα με μια νέα μελέτη που διεξήχθη από το Πανεπιστήμιο του Essex της Αγγλίας, οι μαμάδες που συνεχώς γκρινιάζουν και είναι πιεστικές μεγαλώνουν επιτυχημένες κόρες, συγκριτικά με τις μητέρες που είναι λιγότερο απαιτητικές από τα κορίτσια τους.

Συγκεκριμένα, από το 2004 έως το 2010, οι ερευνητές παρακολούθησαν τις ζωές 15.500 κοριτσιών, ηλικίας μεταξύ 13 και 14 ετών και διαπίστωσαν ότι τα κορίτσια με μητέρες που είχαν ψηλά τον πήχη και είχαν μεγάλες απαιτήσεις  από τις κόρες τους, είχαν και περισσότερες  πιθανότητες να σπουδάσουν σε Πανεπιστήμιο και να κερδίσουν υψηλότερους μισθούς!

Τα ίδια κορίτσια μάλιστα είχαν λιγότερες πιθανότητες να μείνουν έγκυες κατά την εφηβική τους ηλικία.

Ίσως τελικά η γκρίνια δεν κάνει και τόσο κακό!  Στην τελική, μπορείτε να χρησιμοποιείτε αυτή τη δικαιολογία στην κόρη σας όταν δεν θέλει να κάνει τα μαθήματά της!

Πηγή:www.newsbeast.gr

–

Ανοιχτές κουρτίνες

Στην τυπική καισαρική, υπάρχει ένα κουρτινάκι πάνω από την κοιλιά της μαμάς, προκειμένου να μην βλέπει την διαδικασία της επέμβασης. Όμως έτσι δεν βλέπει ούτε το μωρό της όταν γεννιέται. Στην «εξευγενισμένη» καισαρική, αν η μαμά το θέλει μπορεί να βλέπει τα πάντα, δηλαδή όλη την επέμβαση αλλά και την στιγμή που το μωρό βγαίνει από την κοιλιά της. Εναλλακτικά, μπορεί να τοποθετηθεί μία διάφανη κουρτίνα που θα προσφέρει καλή οπτική στη μαμά.

Άμεση επαφή

Μια ακόμα διαφορά της «εξευγενισμένης» καισαρικής είναι ότι υπάρχει η δυνατότητα να εναποτίθεται το νεογέννητο στο στήθος της μάνας, αμέσως αφού γεννηθεί για άμεση επαφή δέρμα με δέρμα. Αυτό βοηθά το δέσιμο μαμάς-μωρού και διεγείρει περισσότερο τους μαστούς της γυναίκας για τον πρώτο θηλασμό.

Όχι δεμένα χέρια

…γιατί αν είναι δεμένα, πώς θα κρατήσει η νέα μαμά το μωρό της; Μάλιστα, η ενδοφλέβια δεν τοποθετείται στο «καλό» χέρι της μητέρας, για να μπορεί να το χρησιμοποιεί ελεύθερα για το μωρό της.

Το μωρό μένει εκεί

Κατά κανόνα, στην τυπική καισαρική το νεογέννητο, αφού βγει από την κοιλιά της μαμάς και αφού η ίδια το δει για λίγο, καθαρίζεται και μεταφέρεται σε άλλο δωμάτιο –πάντως φεύγει από τη μαμά του. Στην εξευγενισμένη καισαρική το μωρό παραμένει στην αγκαλιά της μαμάς διαρκώς. Αποσπάται μόνο για να καθαριστεί, να του γίνουν κάποιες πρώτες εξετάσεις και στη συνέχεια επιστρέφει σε εκείνη.

Τοκετός με παρέα

Τέλος, όπως στον φυσιολογικό τοκετό, στην καισαρική αυτή, μπορεί να είναι στο πλευρό της επιτόκου όχι μόνο η μαία, αλλά και ο σύζυγός της, εφόσον το επιθυμεί, κάτι που πολύ σπάνια επιτρέπεται στις καισαρικές όπως τις ξέρουμε σήμερα.

Αν, όμως, η μέθοδος αυτή καισαρικής είναι πιο ευχάριστη για την γυναίκα, γιατί δεν καθιερώνεται, ώστε να γίνεται αποκλειστικά έτσι; Εξάλλου, δεν έχει μεγαλύτερο κόστος από την τυπική καισαρική, ούτε χρειάζεται να κάνει κάτι παραπάνω ο γυναικολόγος κατά την διαδικασία. Αμερικανοί γιατροί υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχουν ακόμα αρκετά επιστημονικά στοιχεία για να την στηρίξουν, ενώ υπάρχει πάντα ο κίνδυνος μολύνσεων όταν αλλάζει η διαδικασία μιας επέμβασης, και αυτό είναι κάτι που ίσως πολλά μαιευτήρια να μην θέλουν να ρισκάρουν.

Σε κάθε περίπτωση, αν αυτή η παραλλαγή της τυπικής καισαρικής σας γοητεύει περισσότερο σαν ιδέα, δοκιμάστε να την ζητήσετε από τον γυναικολόγο σας. Το πιθανότερο είναι ότι, καθώς δεν διαφέρει τρομερά, από την τυπική διαδικασία, δεν θα σας φέρει αντίρρηση –ή τουλάχιστον όχι εντελώς.

-Πηγή:www.mama365.gr

Πράξια Αρέστη

Στα 7,35 δισεκατομμύρια υπολογίζεται σήμερα ο παγκόσμιος αριθμός των ανθρώπων που κατοικούν τον πλανήτη Γη. Ένας αριθμός τεράστιος που συνεχώς αυξάνεται αλλά δεν έχει καμία σημασία για τον ερωτευμένο. Τα 7 δις είναι σαν να μην υπάρχουν καν τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Ένας μόνο άνθρωπος κατοικεί στο μυαλό του νυχθημερόν. Μόνο αυτός ο ένας μπορεί να κάνει τη διαφορά στη ζωή του. Να τον ρίξει σε πελάγη ευτυχίας ή στις πιο άσχημες τρικυμίες.

Αυτός ο ένας, είναι ένας ακόμη άνθρωπος για όλους τους άλλους, μα τα πάντα για κάποιον. Είναι η πιο ευχάριστη παρουσία κι η πιο δυσάρεστη απουσία, το πιο γνώριμο κι όμορφο πρόσωπο. Είναι αυτός που βρίσκεται πάνω απ’ όλους κι όλα. Είναι ό,τι πολυτιμότερο για κάποιον, όμως, ένας ακόμη άγνωστος για το συνεπιβάτη του στο λεωφορείο. Κι όμως, τα αισθήματα που του ξυπνά αυτός, δεν μπορούν να του τα ξυπνήσουν μαζί και τα υπόλοιπα 7 δις του πλανήτη.

Είναι στ’ αλήθεια μεγάλο βάσανο η ζωή σου όλη να εξαρτάται από τις πράξεις και τα λόγια ενός άλλου ανθρώπου. Τη μία μέρα σε θέλει, σου τάζει τον ουρανό με τ’ άστρα και την επόμενη μέρα σ’ έχει στο περίμενε, στο περίπου και στο ίσως. Απ’ τον άνθρωπο των ονείρων σου μετατρέπεται στο χειρότερο σου εφιάλτη και ξανά απ’ την αρχή.

Τα δεσμά του έρωτα είναι τα πιο δύσκολα για ν’ απελευθερωθεί κανείς. Είναι οι πιο σφιχτές αλυσίδες γιατί ακριβώς δεν αλυσοδένουν το σώμα αλλά το μυαλό. Πιο εύκολα απαρνιέσαι τον Θεό σου, παρά τον άνθρωπο με τον οποίο είσαι ερωτευμένος. Οι άμυνες μπροστά του πέφτουν, ο εγωισμός, η αξιοπρέπεια κι η περηφάνια σου, γίνονται κουρέλια να τα πατά όποτε γουστάρει, τα λάθη γίνονται συνήθεια κι οι στιγμές ευτυχίας το μοναδικό αποκούμπι.

Γιατί, στο κάτω-κάτω τι είναι ο παράδεισος; Σίγουρα δεν είναι χαρούμενα αγγελάκια που πετάνε αιώνια στα σύννεφα. Ο παράδεισος είναι εδώ κάτω στη Γη κι όσοι τον βίωσαν θα συμφωνήσουν μαζί μου. Είναι εκείνη η στιγμή του παράλληλου οργασμού, όταν ανάμεσα στα χέρια και τα πόδια σου βρίσκεται ο άνθρωπός σου. Που και μόνο στη σκέψη ότι ίσως τον χάσεις, τρέμεις, όπως ακριβώς τρέμεις κάθε φορά που το σώμα σου γίνεται δικό του.

Και τι είναι η κόλαση; Κόλαση είναι να βιώνεις ένα χωρισμό που ποτέ δεν ήθελες ή να επιβιώνεις από μία προδοσία που ποτέ δεν περίμενες, από έναν άνθρωπο στον οποίο θα έδινες εύκολα και τη ζωή σου αν χρειαζόταν.

Όλοι μιλούν συνεχώς για τους ήρωες εκείνους που σκοτώθηκαν για πατρίδες, αλλά κανείς δε μιλάει για τους αφανείς ήρωες του έρωτα. Γι’ αυτούς που η ζωή τους εξαρτάται από την ευτυχία του ανθρώπου τους. Γι’ αυτούς που δίνουν τις μεγαλύτερες μάχες για να κρατήσουν μία σχέση και γι’ αυτούς που κάνουν τις μεγαλύτερες υποχωρήσεις κι αποχωρήσεις μπροστά στα «θέλω» του άλλου.

Γι’ αυτούς που κλαίνε κάθε βράδυ και περιμένουν μία απάντηση ή μια καλή κουβέντα στις αναπάντητές τους κλήσεις. Γι’ αυτούς που επιλέγουν τη μοναξιά από το να δοθούν σ’ ένα ψέμα. Γι’ αυτούς που τέλος πάντων αγάπησαν αληθινά κι έχασαν κι υπέμειναν τον πόνο χωρίς μίσος κι αντίποινα.

Γιατί τελικά ένας άνθρωπος είναι αρκετός, για να σε απογειώσει ή να σε διαλύσει.

Επιμέλεια Κειμένου Πράξιας Αρέστη: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή:pillowfights.gr