από Έλενα Μπούλια

Μερικές φορές, το μόνο που χρειάζεται μία μαμά που μεγαλώνει ένα παιδί προσχολικής ηλικίας και ένα μωρό, είναι να νιώσει ότι κάποιος την καταλαβαίνει. Ότι κάποιος τη νιώθει και τη σκέφτεται. Και αυτό ακριβώς φιλοδοξεί να κάνει η μαμά τεσσάρων μικρών παιδιών και blogger Amber με το παρακάτω γράμμα: Να τιμήσει όλες εσάς, τις αξιοθαύμαστες μαμάδες, που τα καταφέρνετε όλα, όσο δύσκολο κι αν είναι.

« Προς τη μαμά με το νήπιο και το μωρό,
Σήμερα σε σκέφτομαι, καθώς η αγάπη σου πολλαπλασιάζεται και ερωτεύεσαι το νέο μωρό που κρατάς στα χέρια σου. Σε σκέφτομαι, καθώς το μεγαλύτερο παιδί σου, που είναι ακόμα νήπιο, τρέχει πάνω σου και σου ζητά να το πάρεις κι εκείνο αγκαλιά. Σε σκέφτομαι καθώς προσαρμόζεσαι σε όλες τις νέες καθημερινές σου υποχρεώσεις, οι οποίες προστέθηκαν στο ήδη φορτωμένο πρόγραμμά σου. Σίγουρα, πιθανότατα νιώθεις ότι ακροβατείς άχαρα ανάμεσα σε όλα όσα πρέπει να γίνουν, όμως όσοι σε παρατηρούμε από απόσταση βλέπουμε ότι κάνεις τα πάντα με περίσσια χάρη και υπομονή. Είσαι κουρασμένη, το ξέρω. Εξαντλημένη, για την ακρίβεια. Αλλά παρά την εξάντληση έχεις βρει την ενέργεια για να αγαπάς συνειδητά κάθε ένα από τα γλυκά παιδιά σου, γιατί είσαι καταπληκτική και η αγάπη που έχει μέσα σου τρέχει τόσο βαθιά στις φλέβες σου που θα έδινες και την ζωή σου για να τους το αποδείξεις.
Η αγάπη σου πραγματικά ξεπερνά κάθε λογική. Φαίνεται κάθε φορά που αλλάζεις τη μία πάνα μετά την άλλη. Κάθε φορά που συγκινείσαι επειδή τα παιδιά σου αλλάζουν νούμερο στα ρούχα τους, αναρωτιέσαι πόσο γρήγορα περνά ο καιρός και συνειδητοποιείς πόσο μεγάλωσε το μεγάλο σου. Κάθε φορά που βρίσκεσαι με τα χέρια σου λερωμένα από τα κακά και τα τσίσα των παιδιών, αλλά όταν τα πλένεις τα σφίγγεις λίγο παραπάνω, γιατί ξέρεις πόσο ευλογημένη είσαι και πως πολύ σύντομα δεν θα χρειάζεται να καθαρίζεις εσύ τα παιδιά σου.
Η συναισθηματική αυτή στιγμή διακόπτεται από το μωρό που πρέπει να φάει και το νήπιο που έχει χάσει ένα παιδί, το οποίο έχει χωθεί κάτω από τον καναπέ, και κλαίει με μαύρο δάκρυ. Διασώζεις το παιχνίδι και βρίσκεις μια ασχολία για το παιδί, η οποία θα το κρατήσει απασχολημένο για όση ώρα εσύ θα προσπαθείς να θηλάσεις το μωρό, για να μην κινδυνεύσει να το πνίξεις σκύβοντας για να πιάσεις άλλα παιχνίδια. Και κάπου εκεί που ηρεμείς λίγο και παίρνεις μια βαθιά ανάσα, νιώθεις ότι κάτι έχεις πετύχει, ότι καταφέρνεις τελικά να ανταπεξέλθεις σιγά-σιγά στη μετάβαση. Τα καταφέρνεις! Προσαρμόζεσαι στα νέα δεδομένα της ζωής σου.
Έπειτα από 5 λεπτά ηρεμίας, το μεγάλο σου παιδί αποφασίζει να πάει σε άλλο δωμάτιο και ουρλιάζει για να πας και να το βοηθήσεις σε κάτι. Πηδάς επάνω, με το μωρό ακόμα στο στήθος και πας να δεις τι κάνει. Συνειδητοποιείς πως εκείνες οι μέρες του χαλαρού θηλασμού, κατά τον οποίον αφηνόσουν για ώρες να κοιτάζεις το βλέμμα του μωρού σου, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Αυτή τη φορά έχεις γίνει ειδήμων στον fast-food θηλασμό.
Μιλώντας για fast food, βιώνεις την πείνα της ζωής σου. Το να τρέχεις πίσω από περισσότερα του ενός παιδιά δεν είναι αστείο. Ούτε το να βρίσκεις χρόνο για να βάλεις δυο μπουκιές στο στόμα σου, ή για να τονώσεις τον εαυτό σου με λίγη καφεΐνη. Τρως ό,τι βρίσκεις, όπως για παράδειγμα γλυκά, που φέρνουν κάθε τόσο οι φίλοι και οι συγγενείς που έρχονται για επίσκεψη, και πραγματικά αυτή τη στιγμή το τελευταίο πράγμα που σε νοιάζει να σκεφτείς είναι οι θερμίδες.
Η ζωή σου ως μαμά σε έχει αλλάξει, κατά κάποιον τρόπο. Η χαρά σου δεν είναι πλέον να είσαι φρεσκολουσμένη και ντυμένη στην τρίχα (αν και ωραία είναι να το κάνεις και αυτό μία στο τόσο). Μπορεί να μη νιώθεις ότι επικοινωνείς πλήρως με το περιβάλλον, ειδικά τις πρώτες μέρες μετά τον τοκετό, ωστόσο βιώνεις τις πιο γλυκές στιγμές της ζωής σου. Αυτές τις μέρες βρίσκεις χαρά στο να θυσιάζεσαι για τα παιδιά σου. Αφήνεις άλλα πράγματα πίσω για να είναι εκείνα η προτεραιότητά σου. Οι άμεσες ανάγκες τους μπλοκάρουν οτιδήποτε άλλο θέλεις ή χρειάζεται να κάνεις. Είναι απολύτως εξαρτημένα από εσένα και, ενώ αυτό μπορεί να σου φαίνεται κουραστικό, είσαι μαμά και φτιάχτηκες για να μπορείς να ανταπεξέλθεις.

Μέρα με τη μέρα η αυτοπεποίθησή σου ισχυροποιείται. Μια μέρα αποφασίζεις να τα πάρεις και τα δύο μαζί σου έξω, στο σούπερ μάρκετ. Ταΐζεις το μωρό πριν φύγετε από το σπίτι, που σημαίνει ότι έχεις ακριβώς 2,5 ώρες μέχρι να χρειαστεί να το κάνεις ξανά. Αφού έχεις πάρει μαζί τα πάντα, εκτός από το νεροχύτη, βάζεις τα παιδιά στο αυτοκίνητο και ξαναμπαίνεις τρέχοντας μέσα στο σπίτι για να αρπάξεις ό,τι έχεις ξεχάσει. Το σπίτι είναι ήσυχο, και αποφασίζεις να σταθείς έστω για 10 δευτερόλεπτα στην πόρτα, απολαμβάνοντας την ησυχία, πριν πάρεις μια βαθιά ανάσα και ανεβάσεις ξανά ταχύτητες για αυτό που σε περιμένει. Και να΄σαι στο πάρκινγκ του σούπερ μάρκετ, προσπαθώντας να αποφασίσεις πώς θα βγάλεις και τα δύο παιδιά έξω από το αμάξι με ασφάλεια. Σε σκέφτομαι, γλυκιά μανούλα, καθώς έχεις παρκάρει δίπλα ακριβώς στη σειρά με τα καροτσάκια, μεταφέρνοντας προσεκτικά το μωρό στην θέση του καροτσιού και χρίζοντας το μεγαλύτερο παιδί βοηθό σου. Σε βλέπω να τρέχεις από διάδρομο σε διάδρομο με το βλέμμα του τρόμου στο πρόσωπό του, ξέροντας ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκληθεί χάος. Σε βλέπω να στέκεσαι στην ουρά του ταμείου, προσπαθώντας να παραμείνεις όσο πιο ψύχραιμη γίνεται, καθώς το μεγάλο σου αρχίζει να εκτροχιάζεται και το μωρό να εκνευρίζεται, και απλά κοιτάζεις επίμονα την ταμεία, που δεν πρέπει να είναι πάνω από 22, μέχρι να σου δώσει την απόδειξη που στα μάτια σου μοιάζει με χρυσό εισιτήριο! Στην δίνει και… σώθηκες! Τα κατάφερες, νίκησες, και σου αξίζει ένας μεγάλος καφές με κρέμα σαντιγί!

Έπειτα από αυτό θα έρθουν πολλές πρωτιές. Η πρώτη φορά που το μωρό θα κοιμηθεί όλο το βράδυ. Η πρώτη φορά που το μωρό θα χαμογελάσει στο μεγάλο του αδερφάκι. Η πρώτη φορά που θα καταφέρεις να τα βάλεις και τα δύο, ταυτόχρονα, για μεσημεριανό ύπνο. Η πρώτη φορά που θα μείνεις ένα ολόκληρο βράδυ μόνη μαζί τους. Η πρώτη φορά που θα τα αφήσεις μόνα με τη γιαγιά ή τη νταντά. Η πρώτη φορά που θα αρρωστήσουν ταυτόχρονα. Η πρώτη φορά που θα παίξουν μαζί. Η πρώτη φορά που θα μαλώσουν. Η πρώτη φορά που θα γελάσουν το ένα με το άλλο. Η πρώτη φορά που θα μοιραστούν κάτι χωρίς να τους το ζητήσεις. Η πρώτη φορά που θα καταφέρεις ξανά να πιεις ένα ολόκληρο, ζεστό φλιτζάνι καφέ. Κάθε μία από αυτές τις πρώτες φορές είναι μεγάλη υπόθεση. Έχεις να περιμένεις πολύ σπουδαίες, πολύ σημαντικές στιγμές. Μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σε κάνει να νιώσεις διαφορετικά. Τα μικρά πράγματα μετράνε, η δουλειά που κάνεις μετράει και πάνω απ’όλα ΕΣΥ μετράς. Μέσα από κάθε δύσκολη πρόκληση και κάθε μικρή νίκη μέρα με τη μέρα, ΕΣΥ μετράς.

Έτσι ναι, σήμερα, αγαπητή μανούλα. Σήμερα σε σκέφτομαι πολύ. Γιατί μερικές φορές, όταν έχεις τρελαθεί, θέλεις απλά να ξέρεις ότι κάποιος άλλος σε καταλαβαίνει. Έχεις ανάγκη να ξέρεις ότι κάποιος άλλος καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι και ταυτόχρονα πόσο αφάνταστα σπουδαίο είναι. Μερικές φορές θέλεις απλά κάποιος να αναγνωρίσει την αξία σου και να θυμηθεί ότι είσαι φανταστική. Ότι ΕΧΕΙΣ ΣΗΜΑΣΙΑ. Ότι αγαπιέσαι. Ότι κάνεις κάτι που βοηθά τον κόσμο να γίνει καλύτερος.
Για εσένα, αγαπητή μαμά ενός νηπίου και ενός μωρού, ΕΣΥ είσαι όμορφη πέρα από κάθε προηγούμενο, και σε επευφημώ καθώς τα βγάζεις πέρα με όλο αυτό το χάος. Συνέχισε έτσι. Σε θαυμάζω.
Με αγάπη, μια μαμά.»

Πηγή: www.mama365.gr

Είναι από 2 χρονών ανάπηρη και δεν «παραιτήθηκε»-Παντρεύτηκε, έκανε 4 παιδιά και έχει 3 εγγόνια

H 48χρονη Νατάσα, είναι μια γυναίκα δυνατή, μαχήτρια, που αγαπά τη ζωή και έβαλε σκοπό από πολύ μικρή να ζήσει και να μην αφήσει ούτε μια μέρα να πάει… χαμένη!

Αρρώστησε όταν ήταν 22 μηνών από πολιομυελίτιδα και από τότε έμεινε καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Μπορεί  κάποιες φορές η αναπηρία της να την φόβισε, όμως δεν στάθηκε αρκετή για να την κάνει να παραιτηθεί  από τη ζωή. Στα 19 της γνώρισε τον έρωτα της ζωής της, τον Δημήτρη, ο οποίος της έκανε πρόταση γάμου γιατί ήθελε με αυτή την τόσο αισιόδοξη, χαμογελαστή και δυνατή γυναίκα, να δημιουργήσει οικογένεια.  Τελικά μαζί έκαναν 4 παιδιά και απέκτησαν 3 εγγόνια.

«Κοιταχτήκαμε και με την πρώτη ματιά υπήρχε αυτή η αγάπη που λέμε. Εγώ του έδειξα τον εαυτό μου και όχι την αναπηρία μου και αυτός αυτό είδε σε μένα γι΄ αυτό με πλησίασε.» εξομολογείται η ίδια.

Η αναπηρία της Νατάσας, δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο για το ζευγάρι που έχει μια όμορφη και φυσιολογική ζωή.

«Ο άλλος άνθρωπος σε βλέπει όπως είσαι, δεν βλέπει την αναπηρία σου και έρχονται όλα μόνα τους, απλά…»προσθέτει.

Η 48χρονη διέψευσε όλους όσοι μπορεί να την κοίταγαν με καχυποψία για το αν θα κατάφερνε να γεννήσει αλλά και να μεγαλώσει 4 παιδιά!

«Όταν πήγαιναν τα παιδιά δημοτικό, έπρεπε κάποιος να τα πάει σχολείο. Πήρα ένα ηλεκτροκίνητο καροτσάκι που είχε πίσω σαν σκαμνάκι και έβαζα τα δίδυμα, το άλλο το κρατούσα στα πόδια μου και πηγαίναμε στο δρόμο 4 άτομα, σε μια αναπηρική καρέκλα. Ο κόσμος κοίταγε, έκανε το σταυρό του και θαύμαζε.» τονίζει.

Η Νατάσα, όταν ήταν μικρή ήθελε να παίξει στο θέατρο, ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, καθώς κατάφερε να παίξει για 4 μήνες σε θέατρο στην Αθήνα αλλά και για μια παράσταση σε θέατρο στην Κωνσταντινούπολη. «Έδωσα μια κλωτσιά στην πόρτα και είπα ότι θα ζήσω»,  είναι η φράση που λέει συχνά.

Πηγή:www.newsitamea.gr

Της Ρομίνα Ξύδα

Όχι. Δεν θα σηκώσεις το βλέμμα σου από το άψυχο κορμάκι αυτού του παιδιού. Δεν θα το στρέψεις σε όμορφες εικόνες που θα σε κάνουν να ξεχάσεις και να ξεχαστείς. Θα το κρατήσεις με το ζόρι καρφωμένο εκεί, γιατί δεν πρέπει να ξεχάσεις, ούτε να ξεχαστείς.

Πρέπει να μείνεις εκεί. Αποσβολωμένη μέσα στην εικόνα ενός νεκρού παιδιού που το σύμπαν των ισχυρών «ξέρασε» σε κάποια στεριά επειδή «οι θάλασσες δεν έχουν σύνορα» και οι στεριές «τα κρατούν κλειστά». Εσύ, όμως, μην κλείνεις τα μάτια σου. Κράτα τα ανοιχτά, κι άσε τα δάκρυα να κυλήσουν σαν καταρράκτες ορμητικοί στο ηλιόλουστο σκηνικό των τεράτων που έλαχε να ορίζουν την τύχη και τη ζωή σου. Κι αν σε ρωτήσουν γιατί κλαις, μην απαντήσεις πως… ένα μυγάκι μπήκε στο μάτι σου. Πες την αλήθεια. Πως κλαις επειδή ένα τσούρμο τεράτων δολοφονούν καθημερινά παιδιά στο όνομα της «δημοκρατίας», στην καρδιά της Ευρώπης, στο χρώμα του χρήματος, και στο πλαίσιο ενός ανελέητου ζαμανφουτισμού.

Όχι. Δεν θα σηκώσεις το βλέμμα σου από το παρόν χιλιάδων παιδιών που «ταξιδεύουν» ασυνόδευτα στην πολιτισμένη σου Ευρώπη. Δεν θα το στρέψεις σε ιλουστρασιόν εικόνες γκλαμουριάς που θα σε κάνουν να ξεφύγεις και να φαντασιωθείς πως η ζωή είναι ωραία. Θα το κρατήσεις με το ζόρι καρφωμένο εκεί και θα διαβάσεις τις δηλώσεις του αξιωματούχου της Europol, Brian Donald, σύμφωνα με τις οποίες 10.000 παιδιά, τα οποία ταξίδευαν ασυνόδευτα στην Ευρώπη τα τελευταία δύο χρόνια, έχουν σήμερα εξαφανιστεί. Κάποια από αυτά έγιναν, λέει, σκλάβοι στα εδάφη της πολιτισμένης σου Ευρώπης. Οι Ευρωπαίοι αφέντες τους έχουν μαστίγια, σφυριά και την αρρωστημένη ψυχοσύνθεση του διάσημου βασανιστή Φριτς Σούμπερτ. Τι σημασία έχει όμως; Οι σκλάβοι φέρνουν χρήμα και το χρήμα κάνει τους λαούς δυνατούς. Κάποια άλλα παιδιά εκπληρώνουν τις σεξουαλικές φαντασιώσεις αρρωστημένων ευρωπαϊκών μυαλών που τα «πασάρουν» ως φρέσκο αίμα στους δράκουλες της «βιομηχανίας σαρκός». Τι σημασία έχει όμως; Το trafficking φέρνει χρήμα και το χρήμα κάνει τους λαούς δυνατούς. Η «νέα σοδειά» ασυνόδευτων παιδιών έχει και υγιή όργανα, περιζήτητα για τους εμπόρους οργάνων, και ματαιωμένα όνειρα, ιδανικά για τους απανταχού φασίστες, και άπλετο πόνο, βασικό συστατικό της πιο σκληρής εκμετάλλευσης. Τι σημασία έχει όμως; Η ένδεια φέρνει χρήμα και το χρήμα κάνει τους λαούς δυνατούς.

Όχι. Δεν θα σηκώσεις το βλέμμα σου από τις αρρωστημένες φάτσες των Ευρωπαίων ηγετών που δεν έχουν «χώρο» για τα δυστυχισμένα αυτά παιδιά. Δεν θα το στρέψεις στην ελπίδα σου για ένα καλύτερο αύριο όπου ανήλικες ψυχές θα ζουν με ασφάλεια και αγάπη. Θα το κρατήσεις με το ζόρι καρφωμένο εκεί και θα τους ακούς να επαναλαμβάνουν τις εμετικές πολιτικές τους απέναντι στα προσφυγόπουλα. Θα μάθεις πως ο Βέλγος υπουργός Ασύλου και Μετανάστευσης, Τέο Φράνκεν, είπε: «Πετάξτε τους στη θάλασσα, δεν με νοιάζει αν θα τους πνίξετε», θα ακούσεις τον πρόεδρο της Τσεχίας, Μίλος Ζέμαν, να παραληρεί με εκφράσεις του στιλ «Κανείς δεν σας κάλεσε εδώ! Δεν αξίζετε καμία συμπόνια», θα αντικρίσεις τους πολιτισμένους Δανούς να κατάσχουν χρήματα και τιμαλφή προσφύγων που αναζητούν άσυλο στο έδαφός τους και θα καταλάβεις πως η μάσκα της δημοκρατικής Ευρώπης έπεσε αφήνοντας σε κοινή θέα μόνο απάθεια, μίσος και αμέτρητες κτηνωδίες…

Όχι. Δεν θα σηκώσεις το βλέμμα σου από τις ζωγραφιές των προσφυγόπουλων που «κοσμούν» τους τοίχους του κέντρου προσωρινής φιλοξενίας στο κλειστό γυμναστήριο του Γαλατσίου. Δεν θα το στρέψεις στις χαρούμενες ζωγραφιές των δικών σου παιδιών με τα ζωηρά χρώματα και τις πολύχρωμες πεταλούδες. Θα το κρατήσεις με το ζόρι καρφωμένο εκεί και θα αισθανθείς τον πόνο, τον τρόμο και την απελπισία που κρύβουν μέσα στις τοσοδούλικες ψυχές τους. Πάνω στις ζωγραφιές των… ανεπιθύμητων αυτών παιδιών θα αντικρίσεις ένα θλιμμένο κοριτσάκι με τη σημείωση «I miss mom», μία μαύρη καρδιά λαβωμένη από ένα πελώριο βέλος, ένα τεράστιο «Μαμά, σ’ αγαπώ και μου λείπεις πολύ» περικυκλωμένο από σφαίρες και πολυβόλα, και μια κατακόκκινη από αίμα θάλασσα γεμάτη από φάλαινες και καρχαρίες που καταβροχθίζουν μικρά παιδιά.

Όχι. Δεν θα σηκώσεις το βλέμμα σου από τη δυστυχία αυτών των παιδιών με την πρόφαση ότι είσαι πολύ μικρή, πολύ ανίσχυρη, πολύ κουρασμένη από τα βάρη της προσωπικής σου ζωής. Δεν θα το στρέψεις στη δικαίωση των δικών σου μαχών αδιαφορώντας για τα χιλιάδες παιδιά που δολοφονούνται καθημερινά. Θα το κρατήσεις με το ζόρι καρφωμένο στα λόγια του συγγραφέα Χρόνη Μίσσιου και τότε ίσως αισθανθείς ότι μπορείς να κάνεις πολλά: «Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα…»

Πηγή: talcmag.gr

Διαβάστηκε εδώ:www.babyads.gr

Πηγή:www.mandou.gr

Χαρά Βλαχοδήμου

Ξέρεις τι είναι να είσαι παιδί και να προορίζεσαι για μια ζωή που δεν έχεις επιλέξει; Να γεννιέσαι και να έχουν αποφασιστεί όλα για ‘σένα από πριν; Είσαι ακόμα στην κοιλιά της μαμάς σου, σε αυτό το απίστευτα ασφαλές μέρος κι όλοι γύρω  μιλάνε εξ ονόματός σου, δίχως να έχεις ακόμα όνομα.

Θα είσαι το άψογο παιδί, ο τέλειος επαγγελματίας, ο υπέροχος άνθρωπος, θα είσαι ο ιδανικός υποψήφιος. Θα κάνεις πράγματα που δεν ξέρεις ακόμα αν σου αρέσουν. Θα επιβεβαιώσεις κάθε προσδοκία των γονέων σου. Κι  όλα αυτά γιατί; Μα, φυσικά γιατί αυτοί ξέρουν με ποιο τρόπο θα γίνεις εσύ ευτυχισμένος.

Οι γονείς, δύο άνθρωποι που σκέφτονται για ‘σένα πριν από ‘σένα. Προγραμματίζουν τις ζωές τους με βάση το δικό σου πρόγραμμα, σε αγαπούν ό,τι και αν γίνει, είναι εκεί για να αντέξουν τα σκοτάδια σου και να χαρούν πριν από ‘σένα για τις επιτυχίες σου. Είναι οι άνθρωποι που σε έφεραν σε αυτό τον κόσμο. Σου χάρισαν την πνοή και τη δυνατότητα να ζήσεις. Μέχρι εκεί.

Οι γονείς μας είναι κοινοί  θνητοί, ας μην μπερδευόμαστε. Είναι άνθρωποι με τις δικές τους ιστορίες, τους δικούς τους φόβους, ανασφάλειες, όνειρα και πάθη. Πριν από εμάς, είχαν τη δική τους προσωπική ζωή. Είναι σύντροφοι, εραστές, επαγγελματίες, φίλοι κι όλα όσα είμαστε κι εμείς. Το ότι γίνονται γονείς δε σημαίνει πως διαγράφονται απ’ τη λίστα όλων όσων έχουν το δικαίωμα να κάνουν λάθη. Άλλωστε κι αυτοί από μόνοι τους είναι παιδιά κάποιων άλλων, έχουν μεγαλώσει με τα πρότυπα άλλων ανθρώπων. Κι εκεί κάπου μπλεκόμαστε όλοι.

Το βαρύτερο φορτίο για ένα παιδί είναι η ζωή που δεν έζησαν οι γονείς του. Μαμάδες που δεν έγιναν οι μπαλαρίνες που θα ήθελαν, μπαμπάδες που συμβιβάστηκαν και δε κυνήγησαν το δικό τους όνειρο, άνθρωποι που είτε βολεύτηκαν σε ετοιμοπαράδοτες πραγματικότητες ή φυλακίστηκαν δίχως να το καταλάβουν.

Στο βωμό του «καλού» του παιδιού, του «εγώ ξέρω καλύτερα», του «μα είναι δυνατόν η μαμά να θέλει το κακό σου;» έγιναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Γιατί οι σημερινοί γονείς κάνουν τα πάντα για το παιδί τους εκτός απ’ το να το αφήσουν ελεύθερο να επιλέξει αυτό που θέλει να γίνει.

Ό,τι τους έλειψε, προσπαθούν να το δουν μέσα απ’ τα δικά σου μάτια. Αυτά που δεν κατάφεραν να φέρουν κοντά, οι παρ’ ολίγο ευτυχίες τους, γίνονται τώρα ο δικός σου αυτοσκοπός. Κι εσύ παίζεις το ρόλο του πρωταγωνιστή σε ένα έργο που είναι φτιαγμένο για κάποιον άλλο.

Απόψεις για τον έρωτα, πολιτικές, θρησκευτικές πεποιθήσεις, καταπιεσμένες ανάγκες που σφαγιάστηκαν στις υποχρεώσεις των δικών τους γονέων, τώρα φορτώνονται στις δικές σου πλάτες. Κι εσύ σαν άλογο σε κούρσα, τρέχεις να φτάσεις στο τέρμα για να ευτυχήσουν, να ευτυχήσεις. Ναι, να ευτυχήσεις, μάλλον δηλαδή, από ό,τι σου έχουν πει.

Και φτάνεις εκεί, έχεις ζήσει όλα όσα ήθελαν να ζήσουν οι ίδιοι, γιατί θέλησες να τους κάνεις περήφανους, να τους επιβεβαιώσεις, να ακούσεις το μπράβο τους, να δεις το χαμόγελο στα πρόσωπά τους. Αφού τα έκανες όλα για την ευτυχία σου γιατί καταλήγεις εσύ ο δυστυχισμένος; Γιατί δε σε γεμίζει τίποτα από αυτά που γράφτηκαν για ‘σένα.

Εσύ είσαι ο συγγραφέας του δικού σου βιβλίου και μέχρι να κρατήσεις την πένα στα χέρια σου, οι σελίδες θα μένουν άγραφα χαρτιά. Άδειες μέρες που αδημονούν να γεμίσουν με όσα εσύ αγαπάς. Το καλό σου κρύβεται κάπου εκεί ,ανάμεσα σε όσα αγαπάς κι όσα σε αγαπούν  γι’ αυτό που πραγματικά είσαι κι όχι γι’ αυτό που θέλει ο καθένας να γίνεις.

Ο κάθε άνθρωπος οφείλει να ζει αυτό  που θέλει να ζήσει και να αφήνει το παιδί του να επιλέγει, να μάθει να επιλέγει για το δικό του καλό. Άλλωστε πώς μπορεί ο γονέας να ξέρει ότι αυτό θα είναι καλό για ‘σένα, απ’ τη στιγμή που αυτός δεν το έκανε ποτέ; Και πώς μπορεί να ξέρει πως εσύ θα είσαι ευτυχισμένος με όσα κάνουν αυτόν ευτυχισμένο;

Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, νιώθει τη σιγουριά πως αυτός ξέρει καλύτερα. Αποκτάει την τάση να απαντάει με απόλυτο τρόπο στο καθετί. Αντιθέτως, θα έπρεπε όσο μεγαλώνουμε να ρωτάμε περισσότερο και να απαντούμε λιγότερο. Οι γονείς να ρωτάνε τα παιδιά και τα παιδιά να εμπνέονται απ’ τις ερωτήσεις. Να βρίσκουν τροφή για σκέψη στα χέρια των γονιών τους κι όχι στρωμένους δρόμους που τελικώς οδηγούν σε αδιέξοδα.

Να θυμάσαι, λοιπόν, πως οι γονείς σου έδωσαν ακριβώς αυτά που είχαν να σου δώσουν. Το σημαντικό είναι τι θα κάνεις εσύ με αυτά που σου δόθηκαν ως εφόδια. Θα τα χρησιμοποιήσεις ως αλυσίδες ή θα τα μεταμορφώσεις σε φτερά;

Επιμέλεια Κειμένου Χαράς Βλαχοδήμου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή:www.pillowfights.gr