Η κόρη μου κοιμάται συχνά στο κρεβάτι μου. Μόλις ξεστομίσω τη συγκεκριμένη φράση, αντιμετωπίζω ανασηκωμένα φρύδια, μουρμουρίσματα, κουνήματα των κεφαλιών.

Για ένα λεπτό σκέφτομαι ότι αντί να ομολογήσω πως η εξάχρονη κόρη μου χώθηκε στο κρεβάτι μου θα ήταν προτιμότερο να πω ότι την αφήνω νηστική. Ίσως η αντίδρασή φίλων, γνωστών και περαστικών να ήταν πιο χαλαρή. Ο ήχος της φωνής τους και τα γουρλωμένα τους μάτια, κάθε φορά που το αναφέρω σε διάφορες συζητήσεις, με κάνουν και τρομάζω. «Καλά, της επιτρέπεις να κοιμάται μαζί σου;». Ναι, αγαπητέ φίλε, μέλος της οικογένειας, συνάδελφε, τυχαίε ξένε και περαστικέ, αφήνω την κόρη μου πολλές φορές να κοιμηθεί δίπλα μου. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα, αλλά όταν είναι άρρωστη ή απλά της λείπει η εργαζόμενη μαμά της, την προσκαλώ και μόνη μου κάτω από τις κουβέρτες.

Κάθε φορά που αποφασίζει να με επισκεφτεί, ομολογώ πως δεν κάνω και τον καλύτερο ύπνο, αλλά με αποζημιώνει η απερίγραπτη θαλπωρή που νιώθω όταν την ακούω να ανασαίνει δίπλα μου. Είναι δύσκολο να είσαι  μια διαζευγμένη μητέρα που χάνει στιγμές από την ζωή του παιδιού της όταν πρέπει να την πάρει ο πατέρας της για λίγες μέρες. Είναι δύσκολο να είσαι ένα μικρό παιδί που σου λείπει η μητέρα σου και δεν μπορείς πάντα να εκφράσεις με λέξεις πόσο πολύ θέλεις μέσα σου, πόσο προσεύχεσαι καθημερινά οι γονείς σου να είναι και πάλι μαζί, και το διαζύγιο να είναι ένα κακόγουστο αστείο, ένας εφιάλτης που πάει, πέρασε. Αυτό το μοίρασμα του κρεβατιού προσφέρει παρηγοριά και  στις δυο μας. Αυτή είναι η αλήθεια.

Θυμάμαι, όταν ήταν μωρό ακόμα, και έβγαζε τα πρώτα της δόντια, την έπαιρνα συχνά από την κούνια της και την έφερνα στο κρεβάτι μαζί μου. Μερικές φορές μου έβγαζε την πίστη. Μου πιπιλούσε το στήθος με μανία και ομολογώ ότι δεν κοιμόμουν και πολύ καλά. Αυτό όμως ήταν το καλύτερο που είχα να κάνω και ήταν μακράν προτιμότερο για μένα από το να  θηλάζω στην πολυθρόνα κοιτάζοντας το ταβάνι ή το iPhone μου ή διαβάζοντας στο Facebook τα γεμάτα απόγνωση στάτους κι άλλων άυπνων μαμάδων.

Βέβαια, έχει περάσει πολύς καιρός από τότε και η μικρή είχε συνηθίσει να κοιμάται στο δικό μεγάλο κοριτσίστικο κρεβάτι της με άνεση. Μέχρι που οι γονείς της χώρισαν. Τότε άρχισε να φοβάται το σκοτάδι, να είναι ανήσυχη και να θέλει να κοιμηθεί μαζί μου. Ξαφνικά, ήθελε να επιστρέψει στη «μήτρα». Ποιος θα μπορούσε να την κατηγορήσει; Ο κόσμος όπως τον ήξερε μέχρι τότε, είχε γίνει κομμάτια και οι δύο άνθρωποι που αγαπούσε περισσότερο στη ζωή της,  δεν μπορούσαν πια να είναι μαζί της στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή εκτός από τα γενέθλιά της ή την ονομαστική της εορτή. Το να ζητά από μένα ή από τον πατέρα της να κοιμηθεί δίπλα μας δεν είναι έγκλημα όχι μόνο για το δικό μας παιδί, αλλά για οποιοδήποτε παιδί που περνάει μια δύσκολη στιγμή, είτε αυτή είναι ένα διαζύγιο, είτε ένας φόβος, είτε ένας πόνος στο στομάχι.

Δεν νομίζω ότι μπορεί να καταστρέψει το παιδί μου, ότι κοιμάται συχνά μαζί μου. Δεν έχω τέτοιες ενδείξεις. Το αντίθετο θα έλεγα. Και από την άλλη σκέφτομαι πως όταν η κόρη μου θα είναι 13, ετών δεν θα ζητά πια να κοιμηθεί στο κρεβάτι μου. Όταν, μάλιστα, θα είναι 18, θα προσπαθούμε  να μάθουμε σε ποιο κρεβάτι κοιμάται.

Όσο κι αν ακούγεται εγωιστικό σκέφτομαι και τον εαυτό μου. Πολλές φορές λέω πως το κορίτσι μου δεν θα θέλει να είναι μαζί μου για πάντα γιατί κανένα παιδί δεν θέλει να είναι με τους γονείς του για πάντα. Σύντομα, η κόρη μου θα ανοίξει τα φτερά της και θα πετάξει μακριά. Αυτή είναι η αλήθεια και έτσι πρέπει να γίνει. Γιατί, λοιπόν, αυτό να είναι έγκλημα; Δεν διάβασα ποτέ, σε καμία εφημερίδα, δεν άκουσα ποτέ στις ειδήσεις, ότι κάποιος έγινε κατά συρροή δολοφόνος γιατί συχνά τον άφηνε η μητέρα του να κοιμάται μαζί της. Έχω διαβάσει για κακοποίηση, αδιαφορία και έλλειψη αγάπης. Όχι για τον ύπνο.

Αν, είστε χωρισμένες μητέρες και κοιμάστε συχνά με τα παιδιά σας μην νιώθετε ενοχές. Είναι μια ανάγκη που ανακουφίζει και τους δυο. Και εσάς και το παιδί σας. Και είναι ακόμα μια έκφραση αγάπης, μια τρυφερή στιγμή που θα νοσταλγείτε και οι δύο σας χρόνια αργότερα.

Γράφει μια μητέρα της οποίας το παιδί καταλαμβάνει τα τρία τέταρτα του κρεβατιού

Πηγή: www.themamagers.gr

Γράφει: Κατερίνα Παράσχου

«Είναι αστέρι στα μαθηματικά. Μάλλον πρέπει να την πάω να τη δουν στη Mensa», λέει η μητέρα ενός 4χρονου κοριτσιού σε μία άλλη μαμά, ενώ παρακολουθούν τα παιδιά τους στο προνήπιο. «Εσένα, πως πάει η κόρη σου; Έμαθε να διαβάζει; Η δική μου ήδη διαβάζει ολόκληρες προτάσεις».

Όπου κι αν κοιτάξουμε, θα δούμε γονείς που υπερηφανεύονται για τα παιδιά τους. Από το Facebook που κατακλύζεται από βίντεο με «τα πρώτα του βήματα» και «το νικητήριο γκολ του Γιωργάκη… μας τον ζήτησαν και από τη Liverpool» μέχρι τις συζητήσεις της παιδικής χαράς, όπου η γειτόνισσα σπεύδει να σας ενημερώσει ότι η 3χρονη Ελένη μπορεί και γράφει το όνομά της. Ας το παραδεχθούμε: Οι περισσότεροι γονείς αρέσκονται να συγκρίνουν τα παιδιά τους και να βγαίνουν πάντα πρώτοι, λες και είναι διαγωνισμός. «Α, εμάς ο Γιώργος κοιμόταν πάντα όλη τη νύχτα, δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα» ή «Κρίσεις οργής; Απορώ γιατί γκρινιάζουν όλοι έτσι. Εμάς ο Ιάσωνας δεν είχε τέτοια».

Το πρόβλημα με τέτοιου τύπου δηλώσεις, με αυτό τον ξεδιάντροπο κομπασμό, δεν είναι μόνο ότι δεν συμβαδίζουν με το ιδανικό πρότυπο κοινωνικής συμπεριφοράς, με τη μετριοφροσύνη και το σεβασμό που πρέπει να δείχνουμε προς τους άλλους. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι αντικατοπτρίζει μία γονεϊκή συμπεριφορά, έναν τρόπο ανατροφής των παιδιών, που είναι επικίνδυνος, όπως εξηγεί η ψυχολόγος Annette Lareau μιλώντας στο WebMD. «Οι περισσότεροι γονείς της μεσαίας τάξης θεωρούν ότι και το παιδί είναι project, κάτι που πρέπει να διαχειριστείς, να οργανώσεις και να προγραμματίσεις και τελικά να αξιολογηθείς σε αυτό», εξηγεί και συμπληρώνει: «Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν, μία παιδική δραστηριότητα τείνει να είναι πιο έντονη για τη μητέρα παρά για το παιδί. Και η ανταγωνιστική φύση των δραστηριοτήτων βρίσκεται στο επίκεντρο όλης της διαδικασίας».

Η σημερινή γενιά γονέων είναι ίσως η πιο καλά προετοιμασμένη. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία η πλειονότητα των γονιών δεν είχε τόσο υψηλή εκπαίδευση, τόσο πολλές εμπειρίες, τόσο πολλά ερεθίσματα και επαφές με άλλες χώρες, κουλτούρες και πολιτισμούς. Αυτοί οι ίδιοι ενήλικες όμως, όταν γίνονται γονείς ακολουθούν τον ίδιο ζήλο και την ίδια ανταγωνιστικότητα που δείχνουν στον ακαδημαϊκό ή στον εργασιακό στίβο.

Όλοι οι γονείς καυχιώνται, ως ένα βαθμό. Κι αυτό είναι φυσιολογικό, να είναι δηλαδή κανείς υπερήφανος για τα παιδιά του και να μιλάει στους άλλους γι’ αυτά. Αλλά όταν η υπερηφάνεια φτάνει στο πλαίσιο της υπερβολής –όταν δηλαδή ένας γονιός δε μιλάει παρά μόνο για το πόσο καλύτερο από τα άλλα είναι το παιδί του …σε όλα– παύει να είναι φυσιολογική και μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των ενηλίκων, αλλά και στη σχέση των γονιών με το παιδί.

Επικεντρωθείτε στο παιδί και όχι στο επίτευγμα

Για αυτόν ακριβώς το λόγο, ο ψυχίατρος Άλβιν Ρόζενφελντ, συγγραφέας του «The Over-Scheduled Child: Avoiding the Hyper-Parenting Trap», υποστηρίζει ότι είναι σημαντικό οι γονείς να επικεντρώνονται στο ίδιο το παιδί και όχι στα επιτεύγματά του. «Πολλοί επικεντρώνονται στα επιτεύγματα του παιδιού και δεν προσπαθούν να γνωρίσουν το ίδιο το παιδί», αναφέρει και συμπληρώνει: «Το πρόβλημα ξεκινά όταν τα παιδιά αξιολογούνται μόνο βάσει των επιτευγμάτων τους, όταν προσπαθούν να ζουν βάσει των δικών σας ονείρων και όχι για αυτό που πραγματικά είναι».

Και όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιους προκλητικούς γονείς; Πως άραγε πρέπει να αντιδράσουμε στη μαμά που μας λέει ότι το δικό της μωρό περπάτησε 7 μηνών; «Το μόνο που πρέπει να πείτε είναι «Α, τι ωραία, μπράβο» και τίποτα άλλο», απαντά η Lareau, εξηγώντας ότι έτσι αποφεύγετε την εκνευριστική αλλά και επικίνδυνη σύγκριση – την οποία, κακά τα ψέματα, η άλλη μαμά επιδιώκει. «Να έχετε πάντα στο νου τη μεγάλη εικόνα. Όλοι ξέρουν ότι κάποια στιγμή τα παιδιά θα μάθουν να περπατάνε, να μιλάνε και να διαβάζουν. Λίγο πριν …λίγο μετά, δεν έχει σημασία».

Μερικές συμβουλές:

• Ακολουθείστε τη συμπεριφορά που θέλετε και τα παιδιά σας να υιοθετήσουν. «Εάν σας βλέπουν ή σας ακούν να κομπάζετε, τότε αυτή τη συμπεριφορά θα μιμηθούν», εξηγεί ο Άλβιν Ρόζενφελντ.
• Να θυμάστε τα βασικά της κοινωνικής συμπεριφοράς. Μην κομπάζετε και να θυμάστε ότι κάθε οικογένεια μπορεί να αντιμετωπίζει τα δικά της προβλήματα και να τραβά το δικό της«Γολγοθά». Μπορεί να καυχιέστε σε έναν γονέα για τις μαθησιακές επιδόσεις του παιδιού σας, ενώ εκείνος ανατρέφει παιδί με μαθησιακές δυσκολίες.
• Επικεντρωθείτε στα παιδιά. Δείτε τα ως προσωπικότητες και όχι σαν σκορ. «Σπανίως ακούμε την απλή φράση: «Είναι τόσο καλό παιδί», σημειώνει ο Ρόζενφελντ.
• Απαγορεύστε σε παππούδες, γιαγιάδες, θείους, θείες και λοιπούς φίλους και συγγενείς να υπερηφανεύονται για τα κατορθώματα του παιδιού. Θα πρέπει κι εκείνοι να ξέρουν –όπως ξέρετε κι εσείς – ότι το παιδί σας είναι το πιο έξυπνο, γενναίο και όμορφο παιδί στον πλανήτη. Δεν χρειάζεται όμως, να το λένε παντού!

Πηγή:www.letsfamily.gr

Πηγή: http://www.mothersblog.gr/alithines-istories/item/34567-to-vinteo-pou-egine-viral-agapite-bampa–prokeitai-na-me-fonazoun-porni#ixzz41kjHcZVH

Από: Ελένη Χαδιαράκου

«Γιατί κλαις», ρώτησε ένα μικρό αγόρι τη μαμά  του.

«Επειδή είμαι μια μητέρα» του απάντησε.

«Δεν καταλαβαίνω», είπε εκείνο.

Η μαμά του τον αγκάλιασε και του είπε: «ποτέ δε θα καταλάβεις»!

…Αργότερα το μικρό αγόρι ρώτησε τον πατέρα του γιατί η μαμά φάνηκε να κλαίει χωρίς λόγο.

«Όλες οι μητέρες κλαίνε χωρίς λόγο», του απάντησε μόνο ο μπαμπάς του.

Το μικρό αγόρι μεγάλωσε και έγινε άνθρωπος, ακόμα  αναρωτιόταν γιατί οι μητέρες κλαίνε.

Έτσι παρακάλεσε τον Θεό να του πει γιατί οι μητέρες  κλαίνε τόσο εύκολα.

Ο Θεός του απάντησε: «Άκου γιε μου, όταν δημιούργησα τις μητέρες τις έκανα πολύ «ξεχωριστές»..

Έκανα τους ώμους τους δυνατούς για να σηκώνουν το βάρος του κόσμου, αλλά και τρυφερούς για να τους αγκαλιάζουν όλους…

…Τους έδωσα εσωτερική δύναμη για να αντέξουν τον τοκετό, αλλά και τη δύναμη ν’ αντέξουν και την απόρριψη που πολλές φορές θα έπαιρναν από τα παιδιά τους

…Τους έδωσα  δύναμη για να φροντίζουν την οικογένεια τους (ακόμα και στις πιο σκληρές συνθήκες), χωρίς να διαμαρτύρονται.

..Τους έδωσα την ευαισθησία να αγαπούν τα παιδιά τους  κάτω από όλες τις συνθήκες, ακόμα και όταν το παιδί τους τις έχει πειράξει  τους πολύ άσχημα.

…Τους έδωσα όμως κι ένα δάκρυ να ρίξουν. Αυτό το δάκρυ είναι δικό τους αποκλειστικά και το χρησιμοποιούν μόνο όταν είναι απαραίτητο.

…Αυτή είναι η μόνη αδυναμία τους…

…Αυτό το δάκρυ τους για την…ανθρωπότητα»  –

Πηγή:www.imommy.gr

Μια αποτελεσματικότατη μάσκα για τις ρυτίδες γύρω από τα μάτια, και όχι μόνο!

Η μάσκα που ακολουθεί έχει καταπληκτικά αποτελέσματα τόσο στη μείωση των ψιλών ρυτίδων και τη σφριγηλότητα του δέρματος στη περιοχή των ματιών όσο και στην εξάλειψη των μαύρων κύκλων! Δοκιμάστε τη, είναι φανταστική!

Υλικά

1 μικρή πατάτα
1 κουταλιά της σούπας μέλι

Εφαρμογή                                                                                                                                                                                                                                
Βάλτε την πατάτα στο μούλτι μέχρι να την πολτοποιήσετε. Στη συνέχεια προσθέστε το μέλι και ξαναχτυπήστε ώστε να ενσωματωθεί στο μείγμα. Απλώστε την πάστα πατάτας πάνω σε 2 στρογγυλά βαμβάκια ντεμακιγιάζ και εφαρμόστε στα μάτια. Χαλαρώστε με τη μάσκα για 15-20 λεπτά. Ξεπλύντε τη μάσκα με χλιαρό νερό ή και λίγο χαμομήλι. Για γρήγορα αποτελέσματα εφαρμόστε τη μάσκα 2-3 φορές την εβδομάδα, φροντίζοντας να καλύπτετε με αυτή τις ρυτίδες γύρω από τα μάτια.

πηγη neadiatrofis.gr

Διαβάστηκε εδώ:gynaikagiapanta.gr

Δεν είναι μόνο ότι κουράζεστε, αλλά κι ότι το μαθαίνετε πώς να εξαρτάται για πάντα από τους άλλους.

Φέρτε στο μυαλό σας την εικόνα: επιστρέφετε μετά από μια πολύ κουραστική μέρα στη δουλειά και πηγαίνετε στον παιδικό σταθμό να πάρετε το παιδί σας. Με το που σας βλέπει, σάς δίνει την τσάντα του και φωνάζει «δεν βρίσκω το μπουφάν μου» (ενώ δεν ψάχνει καν). Εσείς, κουρασμένοι, εκνευρισμένοι και σε μια απελπισμένη προσπάθεια να γλυτώσετε από τη γκρίνια του, πηγαίνετε μέχρι την κρεμάστρα, παίρνετε το μπουφάν του, το φορτώνεστε κι αυτό και προχωράτε προς την έξοδο. Λίγο πριν βγείτε, το πιτσιρίκι φωνάζει «ξέχασες να πάρεις το μπολ με το κολατσιό μου από το ντουλάπι». Αμέσως… συμμορφώνεστε με τις επιταγές του, συγκρατείτε και το μπολάκι ανάμεσα στο στέρνο και το σαγόνι σας και αναρωτιέστε: πότε έγινα το υπηρετικό προσωπικό του παιδιού μου;

Πριν κάνετε οτιδήποτε για να βοηθήσετε το παιδί σας, σταματήστε για μια στιγμή και αναρωτηθείτε: «μπορεί το παιδί μου να το κάνει αυτό μόνο του;». Αν η απάντηση είναι «ναι» (και θα ξαφνιαστείτε πόσες πολλές φορές είναι), τότε αφήστε το να το κάνει! Διαφορετικά, το μόνο που πετυχαίνετε είναι να του μαθαίνετε πως να είναι ανίκανο να αναλάβει οτιδήποτε!

Πώς θα καταλάβετε εάν κάνετε πάρα πολλά για το παιδί

Υπάρχουν πολλά σημάδια, αλλά τις περισσότερες φορές επιλέγουμε να μην τα δούμε -ίσως επειδή εάν αναλάβουμε οι ίδιοι μια δουλειά θα γίνει πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά και με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Σκεφτείτε:

Μήπως το παιδί σας έχει συνέχεια απαιτήσεις; Συνήθως, όταν οι γονείς αναλαμβάνουν πολλά, το παιδί καταλήγει να γίνεται υπερβολικά απαιτητικό και γκρινιάρικο. Εάν διαπιστώσετε ότι συνέχεια ζητάει κάτι από εσάς κι εσείς σπεύδετε τα ικανοποιήσετε την επιθυμία του, μάλλον έχετε χάσει το μέτρο. Θα διαπιστώσετε ότι το παιδί είναι απολύτως ικανό να κάνει μόνο του περισσότερα από τα μισά από όσα σας ζητάει, απλά δεν θέλει να μπει στον κόπο να προσπαθήσει.

Μήπως το παιδί σας δυσκολεύεται να ολοκληρώσει οποιαδήποτε δουλειά μόνο του; Οκ, όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, συχνά ζητάνε βοήθεια γιατί προτιμούν κάποιος άλλος να αναλάβει τις υποχρεώσεις τους -κι αυτό είναι φυσικό. Εάν ωστόσο, διαπιστώνετε ότι συστηματικά αναλαμβάνετε να κάνετε για εκείνο απλά πράγματα, όπως να κουβαλήσετε την τσάντα του, να πιάσετε το μπουφάν του από την κρεμάστρα που δεν είναι πολύ ψηλά για το ύψος του ή να τακτοποιήσετε τα παπούτσια του, μάλλον το παρακάνετε. Πριν το καταλάβετε, το παιδί σας θα είναι ένας έφηβος -θα έχει φτάσει δηλαδή στην ηλικία που θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του- κι ακόμα θα υπολογίζει σε εσάς για να ολοκληρώσετε τις υποχρεώσεις του.

Μήπως το παιδί σας φέρεται σαν να είναι το… αφεντικό; Όπως έχουν διαπιστώσει οι ειδικοί ψυχικής υγείας, τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα παιδιά έχουν μια αίσθηση ότι όλα τους «ανήκουν». Εάν και το δικό σας παιδί δεν παίρνει ποτέ την πρωτοβουλία να σας βοηθήσει κάνοντας κάποιες δουλειές στο σπίτι, είναι πιθανό να οδηγείται προς αυτή την κατεύθυνση. Το πρόβλημα, βέβαια, ξεκινάει πάντα από τους γονείς που προτιμούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους, προκειμένου να μη χρειαστεί να πείσουν το παιδί να κάνει κάτι (και να υποστούν τη σχετική γκρίνια). Όμως με αυτό τον τρόπο μπορεί η συγκεκριμένη δουλειά να γίνεται, αλλά μεγαλώνουμε ένα παιδί που μαθαίνει ότι δεν χρειάζεται να έχει υποχρεώσεις κι ότι -μέσα στο σπίτι τουλάχιστον- δεν έχει καμία ευθύνη.

Πώς θα κάνετε το παιδί να αναλάβει υποχρεώσεις;

Πώς μπορούμε λοιπόν να σταματήσουμε να κάνουμε εμείς πολλά για το παιδί μας και να του δώσουμε την ευκαιρία να μάθει να αυτοσυντηρείται και να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και υποχρεώσεις; Είναι πιο εύκολο από ό,τι νομίζετε. Να μερικά tips για να ξεκινήσετε:

1. Εξηγήστε στο παιδί τι σημαίνει να είναι μέλος της οικογένειας.Ανάλογα με την ηλικία του, χρησιμοποιήστε τις κατάλληλες εκφράσεις για να του εξηγήσετε πώς τα μέλη μιας οικογένειας βοηθούν το ένα το άλλο και αναλαμβάνουν όλα μαζί να διεκπεραιώσουν κάποιες βασικές υποχρεώσεις. Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να θεωρούμε ότι χρειάζεται να φτάσουν μια ηλικία και πάνω για να μπορούν να είναι σχετικά ανεξάρτητα. Κι όμως, ήδη από την ηλικία των 3 ετών τα παιδιά μπορούν να αρχίσουν να κάνουν τα περισσότερα πράγματα για την αυτοεξυπηρέτησή τους, με λίγη βοήθεια από τους γονείς.
2. Αναθέστε ευθύνες. Όταν θα είστε όλη η οικογένεια μαζί, εξηγήστε στα παιδιά (πάλι με γλώσσα που αρμόζει στην ηλικία τους) πόσες υπευθυνότητες έχουν οι γονείς κάθε μέρα και τι περιμένετε κι από εκείνα να κάνουν. Πείτε τους ότι όπως όταν πηγαίνετε στη δουλειά σας κι έχετε να κάνετε συγκεκριμένα πράγματα, έτσι και στο σπίτι υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν. Εάν δεν εργάζεστε εκτός σπιτιού, εξηγήστε πόσα κάνετε κάθε μέρα στο σπίτι και σε ποια σημεία θα μπορούσαν να βοηθήσουν.
3. Βάλτε χαμηλά τον πήχη. Το ζητούμενο είναι να εμπνεύσετε τα παιδιά ώστε να αναλάβουν αρμοδιότητες και να αρχίσουν να γίνονται ανεξάρτητα. Δεν μπορείτε να περιμένετε να τα κάνουν όλα τέλεια, αυτό θα εξαρτηθεί από το στάδιο της εξέλιξης στο οποίο βρίσκονται. Ένα τρίχρονο προφανώς και δεν μπορεί να σερβίρει φαγητό στο πιάτο του για να φάει, ένα 10χρόνο όμως μπορεί ακόμα και να δοκιμάσει να μαγειρέψει κάποιες απλές συνταγές. Σε γενικές γραμμές, αυτά που μπορούν να κάνουν, ανάλογα πάντα με την ηλικία, είναι:

Τα παιδιά ηλικίας 3-4 ετών μπορούν να μαζεύουν τα παιχνίδια τους, να βάζουν το άδειο πιάτο τους στο νεροχύτη, να τακτοποιούν τα παπούτσια τους στη σειρά και να βάζουν στη θέση του το μπουφάν και την τσάντα τους.

Τα παιδιά ηλικίας 5-7 ετών μπορούν επιπλέον να βάζουν πιάτα και ποτήρια στο πλυντήριο πιάτων, να κρεμάνε τα ρούχα τους στην κρεμάστρα, να ταΐζουν τα κατοικίδια και να ετοιμάζουν ένα απλό πρωινό.

Τα μεγαλύτερα παιδιά (7 ετών και πάνω) μπορούν -εκτός από τα προηγούμενα- να τακτοποιούν στη θέση τους τα πιάτα και τα ποτήρια από το πλυντήριο πιάτων, να βάζουν ηλεκτρική σκούπα και να σφουγγαρίζουν, να καθαρίζουν τον πάγκο της κουζίνας, να στρώνουν κρεβάτια, να επιλέγουν ποια ρούχα πρέπει να μπουν στον κάδο με τα άπλυτα και να πλένουν τα πιάτα.

4. Κάντε το να φαίνεται διασκεδαστικό. Εάν φροντίσετε αυτή η διαδικασία ανεξαρτητοποίησης και να συνεισφοράς να γίνεται σαν παιχνίδι, θα είναι πιο εύκολο για το παιδί να συνηθίσει αυτόν τον καινούριο κανόνα. Μπορείτε να χρησιμοποιείτε χρωματιστές κάρτες όπου θα γράψετε τις δουλειές που πρέπει να γίνουν και κάθε πρωί κάθε παιδί να επιλέγει μερικές και να γράφει από κάτω το όνομά του. Ή, να τραβάνε στην τύχη μέσα από ένα βάζο το χαρτάκι όπου θα αναγράφεται η δουλειά που του αναλογεί κάθε μέρα. Βάλτε δυνατά μουσική και κάντε τις δουλειές όλοι μαζί χορεύοντας και τραγουδώντας ή ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.

Πηγή: www.mamamia.gr