Σε σένα μιλάω…

Ναι σε σένα μιλάω άξεστε «πατέρα» που αισθάνθηκες περήφανος όταν ο γιός σου είπε στα τρία του την λέξη «μαλάκας» και καυχιόσουν κιόλας, όταν στα επτά του έβρισε έναν συμμαθητή του «πούστη» και του έλεγες να το πει και να το ξαναπει, όταν στα δώδεκά του κατέβασε τη φόρμα ενός κοριτσιού στο σχολείο του για να γελάσουν, όταν στα δεκαπέντε του σου είπε ότι «πήδηξε» ένα κορίτσι και του έδωσες περισσότερο χαρτζηλίκι γιατί έγινε άντρας…

Σε σένα μιλάω ανεγκέφαλε «δάσκαλε» που έκανες τα στραβά μάτια όταν στο δημοτικό ορισμένα τσογλάνια χλεύαζαν συμμαθητές τους και τους έβριζαν και εσύ απλά υπήρχες θεατής υπερασπιζόμενος τον εαυτό σου λέγοντας ότι «μικρά είναι….δεν καταλαβαίνουν….».

Σε σένα μιλάω γείτονα και γειτόνισσα που «συμπάσχεις» με τον συνάνθρωπό σου και τον αγκαλιάζεις στο «πρόβλημά» του αλλά πίσω του κρυφογελάς και νουθετείς το δικό σου παιδί να μην γίνει σαν το παιδί του… Σε σένα μιλάω ανίκανη μάνα που όταν διαπίστωσες ότι το παιδί σου δεν είναι «φυσιολογικό» άρχισες να πηγαίνεις σε ξεματιάστρες για να το φέρουν στον «ίσιο δρόμο», που έταζες σε όλους τους Αγίους για να του δείξουν τον «σωστό δρόμο»…

Σε σένα μιλάω συνάδελφε που όταν μαθαίνεις κάτι μη συμβατικό για τα δικά σου δεδομένα, για το παιδί του ανθρώπου που είσαστε 10-20-30 χρόνια μαζί στην ίδια δουλειά, στο δίπλα γραφείο, αρχίζεις και κρατάς αποστάσεις λες και είναι κολλητικό οτιδήποτε συμβαίνει…

Σε σένα μιλάω συγγενή που όταν διαπιστώνεις κάτι «μη φυσιολογικό» για τον ανηψιό σου, τον βαφτισιμιό σου, τον ξάδελφό σου, αρχίζεις και βρίσκεις χίλιες δικαιολογίες για τον λόγο που δεν επικοινωνείς, δεν πηγαίνεις επισκέψεις ή έχεις χαθεί τελείως…

Σε σένα μιλάω ανίκανη μάνα που όταν διαπίστωσες ότι το παιδί σου δεν είναι «φυσιολογικό» άρχισες να πηγαίνεις σε ξεματιάστρες για να το φέρουν στον «ίσιο δρόμο», που έταζες σε όλους τους Αγίους για να του δείξουν τον «σωστό δρόμο», που κρυβόσουν πίσω από τις κλειστές κουρτίνες μήπως σε δει κανείς και γελάσει μαζί σου, που πήγαινες σπίτι σου ή στη δουλειά σου από άλλο δρόμο για να μην συναντηθείς με κάποιον από τη γειτονιά, που δεν συζητούσες καθόλου για το θέμα του παιδιού σου, που έλεγες ψέμματα σε όλους…

Σε όλους εσάς μιλάω και ακούστε με καλά… Ναι….το δικό μου παιδί είναι gay αγαπητέ συγγενή… Ναι…το δικό μου παιδί είναι αδελφή αγαπητέ γείτονα… Ναι….το δικό μου παιδί είναι πούστης αγαπητέ «πατέρα»… Αλλά είναι το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί….

Είναι το παιδί που για να το γεννήσω έμεινα 4 μήνες στο κρεβάτι, είναι το παιδί που ακόμα τώρα που είναι 21 χρόνων δεν έχει βρίσει μπροστά μου, είναι το παιδί που μιλάει στον πληθυντικό στους συγγενείς του όσο κοντινοί ή μακρινοί και να είναι, είναι το παιδί που σέβεται και πονάει για τον συνάνθρωπό του, είναι το παιδί που σπουδάζει και δουλεύει ταυτόχρονα, είναι το παιδί που θα τρέξει και θα συμπαρασταθεί στο πρόβλημα ή στην χαρά του φίλου του, είναι το παιδί που έχει αξίες στη ζωή του, είναι το παιδί που θα κλάψει μαζί μου σε μία λύπη μου και θα χορέψει μαζί μου σε μία χαρά μου…. Αυτό είναι το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί και είμαι ΠΕΡΗΦΑΝΗ που είμαι ΜΑΝΑ του… Αυτό είναι το ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί και ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ δικαίωμα επάνω του… ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ δικαίωμα να το πληγώσει… ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ δικαίωμα να μου το στερήσει… ΑΚΟΥΤΕ;;;;; ΚΑΝΕΙΣ…

Πηγή: http://www.lifo.gr

Διαβάστηκε εδώ:www.infokids.gr

by Φανή Καρδάση

Οι ταινίες – και η υπόλοιπη ποπ κουλτούρα – κάνουν σπουδαία δουλειά με το να δίνουν στην αγάπη λάμψη.
Και δεν της δίνουν μόνο λάμψη: μπορούν ακόμη να κάνουν την αληθινή αγάπη να φαίνεται προσιτή.
Αν και αυτές οι ταινίες μπορεί να είναι ευχάριστες είναι επίσης μία τεράστια υπεραπλούστευσητου τι συμβαίνει στην αληθινή αγάπη.

Χάρη στην μεγάλη οθόνη, ξέρουμε με τι μοιάζει η αγάπη, αλλά δεν είμαστε πάντα σίγουροι για το τι πραγματικά είναι. Ακόμα κι όταν βρούμε κάποιον που μας αρέσει πραγματικά, οι αβεβαιότητες που εξακολουθούν να υπάρχουν μπορεί να μας μπερδέψουν.

Στη σημερινή κοινωνία, το να είσαι μόνος για υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα είναι συχνά μη αποδεκτό. Έτσι, κάποια στιγμή, όλοι θέλουμε να βρούμε την αγάπη, και λαμβάνουμε ορισμένα προληπτικά μέτρα γι’ αυτό. Πιστεύουμε ότι αν κάνουμε τους εαυτούς μας αρκετά «διαθέσιμους» θα την βρούμε σίγουρα – γιατί έτσι συμβαίνει στις ταινίες.

Στην πραγματικότητα, αν ακολουθήσουμε πιστά αυτό που βλέπουμε στις ταινίες το μόνο που μας μένει να κάνουμε είναι… τίποτα. Η αληθινή αγάπη όμως απαιτεί χρόνο και υπομονή, και πολύ σπάνια έρχεται, όταν την ψάχνετε. Όμως, όταν όντως έρθει, είναι αδύνατο να την μπερδέψουμε με τίποτα λιγότερο από την πραγματική αγάπη.

Αν σκέφτεστε το άλλο άτομο συνεχώς, είστε ερωτευμένοι. Αν οι σκέψεις έρχονται και παρέρχονται, νομίζετε ότι είστε. Όταν είστε ερωτευμένοι, βλέπετε τον σύντροφό σας παντού, όπως όταν ακούτε κάποιο τυχαίο τραγούδι στο ραδιόφωνο ή όταν βλέπετε μια πινακίδα στον δρόμο που σας θυμίζει το πρώτο σας ραντεβού. Ό,τι και να κάνετε, πάντα θα επανέρχεστε σε αυτό το άτομο. Και όταν συμβαίνει αυτό, είναι συνήθως αγάπη.

Εάν είστε ανιδιοτελής, είστε ερωτευμένοι. Εάν χρησιμοποιείτε το σύντροφό σας για να εκπληρώσετε τις επιθυμίες σας, νομίζετε ότι είστε. Όταν αγαπάτε κάποιον, τον νοιάζεστε όσο τον εαυτό σας. Θέλετε να εξυπηρετήσετε τις ανάγκες του όσο τις δικές σας. Η πραγματική αγάπη είναι βαθύτερη από τη σφοδρή επιθυμία ή την ερωτική τρέλα.

Αν πρόθυμα κάνετε θυσίες, είστε ερωτευμένοι. Εάν δεν θέλετε να αλλάξετε τίποτε για κάποιον άλλο, νομίζετε ότι είστε. Η αγάπη οδηγεί σε θυσίες. Για κάποιον που ξέρετε ότι αγαπάτε, δεν θα σας πείραζε να κάνετε κάποιες θυσίες. Στην πραγματικότητα, θα θελήσετε πιθανώς να τις κάνετε. Αλλά για κάποιον που νομίζετε ότι αγαπάτε, οι θυσίες γίνονται αγγαρείες.

Το να λέμε ότι η αγάπη δεν μας αλλάζει είναι ένα ψέμα. Η αγάπη θα ‘πρεπε να μας αλλάζει, και θα ‘πρεπε να μας αλλάζει προς το καλύτερο.

Πολλοί άνθρωποι φτάνουν σε μια ορισμένη ηλικία και αποφασίζουν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να «βρουν» την αγάπη. Ίσως μερικοί από τους φίλους τους έχουν παντρευτεί, ή απλά έχουν βαρεθεί να είναι μόνοι. Όποιος και αν είναι ο λόγος, οι άνθρωποι μπορεί να ξεκινήσουν την αναζήτηση για την αγάπη από απελπισία.

Αλλά δεν γίνεται έτσι.

Η αγάπη έχει έναν τρόπο να σας βρίσκει όταν δεν το περιμένετε. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αν πιέζετε τον εαυτό σας να βρει την αγάπη, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα οδηγήσει σε κάτι αληθινό ή μόνιμο.

Αν αμφιταλαντεύεστε σχετικά με το αν πρέπει να συνεχίσετε ή όχι αυτή τη σχέση, τότε μάλλον δεν αγαπάτε το σύντροφό σας. Αν νομίζετε ότι είστε ερωτευμένοι, δεν είστε.

Αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Η κύρια διαφορά μεταξύ του να είστε ερωτευμένοι με το να νομίζετε ότι είστε είναι η «σκέψη» από μόνη της. Δεν υπάρχει νομίζω στην αγάπη. Όταν είναι πραγματική, δεν θα ρωτάτε τον εαυτό σας ούτε θα σκέφτεστε σχετικά με το αν είναι ή όχι σφοδρή επιθυμία ή απλώς ερωτική τρέλα. Θα ξέρετε – σχεδόν αμέσως.

Η αγάπη πρέπει να σημαίνει βεβαιότητα. Αν έχετε οποιαδήποτε αμφιβολία σχετικά με το αν αγαπάτε κάποιον ή όχι, οι πιθανότητες είναι ότι μάλλον δεν αγαπάτε…

Πένη Σίμου

Ο Μάρτιος είναι ίσως ο πιο αξιαγάπητος μήνας όλου του χρόνου. Είναι ο μήνας με τις περισσότερες εκπλήξεις όσον αφορά τις καιρικές συνθήκες κι εκείνος που κάνει τη φύση ακόμη πιο όμορφη. Ο μήνας αυτός συμβολίζει την αναγέννηση και κάθε καινούριο ξεκίνημα, όχι μόνο για τη φύση, αλλά και για τους ανθρώπους. Αυτό το ξύπνημα της φύσης φέρνει στον καθέναν από μας μια εσωτερική δύναμη κι επιθυμία για μια καινούρια αρχή. Το κυριότερο πράγμα όμως, που θυμόμαστε μόλις έρθει ο μήνας Μάρτιος, είναι το βραχιολάκι «μάρτης».

Από μικρά παιδιά μεγαλώσαμε μ’ αυτό το έθιμο. Κάθε τέλος του Φλεβάρη οι μεγαλύτεροι σ’ ηλικία της οικογένειας, συνήθως οι παππούδες κι οι γιαγιάδες, έφτιαχναν για τον καθέναν από μας ξεχωριστά βραχιόλια από κόκκινη και λευκή κλωστή. Μερικοί από μας, με λίγη περισσότερη φαντασία, τα ζητούσαμε ως δαχτυλίδια ή κρεμαστά για το λαιμό. Πρώτη του Μάρτη και τα σχολεία ήταν γεμάτα μ’ ερυθρόλευκα βραχιόλια. Συνήθως δε ρωτούσαμε γιατί τα φοράμε, ξέραμε απλώς πως θέλουμε να τα φορέσουμε. Κι αν κάποιοι από μας ρωτούσαν, έπαιρναν την απάντηση πως ο ήλιος του Μαρτίου καίει περισσότερο και το βραχιόλι θα τους προστάτευε.

Αυτή, λοιπόν, είναι η σημασία του μάρτη σύμφωνα με την παράδοση. Τις πρώτες μέρες του Μαρτίου που τα παιδιά έβγαιναν απ’ το σπίτι χαρούμενα, για να υποδεχθούν με παιχνίδια την άνοιξη, υπήρχε η πεποίθηση πως αυτό τ’ αθώο, χειροποίητο βραχιόλι θα τα προστάτευε απ’ την απότομη έκθεση στις ακτίνες του ήλιου. Τα χρώματα των κλωστών του μάρτη συμβολίζουν με το λευκό την αγνότητα και με το κόκκινο τη χαρά. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις, που τ’ αγοράκια ζητάνε μάρτη με λευκή και μπλε κλωστή, για να τονίσουν το φύλο τους.

Ο μάρτης συνηθίζεται να φοριέται τις δέκα πρώτες μέρες του μήνα ή και σ’ ολόκληρη τη διάρκειά του. Μετά το πέρας των ημερών, τα παιδιά τοποθετούν τα βραχιόλια τους πάνω σε δέντρα, για να τα πάρουν τα χελιδόνια και να χτίσουν τις φωλιές τους. Το να πετάξει κάποιος το βραχιόλι του θεωρείται από πολλούς ως μετέπειτα κακή τύχη.

Πολλοί από μας σταματήσαμε πλέον να φοράμε μάρτη. Μεγαλώσαμε, χαθήκαμε στην καθημερινότητα και φτιάξαμε τις ζωές μας ως ενήλικοι. Σταματήσαμε να φοράμε μάρτη κάπου στις αρχές της εφηβείας μας. Είπαμε τότε πως «μεγαλώσαμε για τέτοια». Ναι, μεγαλώσαμε. Μεγαλώσαμε, και πλέον κάθε που έρχεται ο Μάρτιος και βλέπουμε τα μικρά παιδιά στο δρόμο με τα βραχιολάκια τους, χανόμαστε για λίγο. Κοιτάμε αυτά τα μικρά χέρια και θυμόμαστε τα δικά μας. Εκείνα τα χέρια που την πρώτη του Μαρτίου γέμιζαν χώμα, χόρτα και γρατσουνιές, πάντα με το βραχιόλι φορεμένο.

Και κάπως έτσι ασυναίσθητα, ο νους μας ταξιδεύει χρόνια πίσω. Ταξιδεύει σε κάποιες φιγούρες που μπορεί να μην είναι πλέον μαζί μας, ταξιδεύει σε μέρη που ‘χουμε χρόνια να επισκεφτούμε και μας θυμίζει πράγματα που δεν έχουμε πλέον όρεξη να κάνουμε. Αναπολούμε την αθωότητά μας, που κάπως χάθηκε στο πέρασμα του χρόνου. Αναπολούμε τη χαμένη παιδική ξεγνοιασιά. Για μια στιγμή ίσως και να δακρύσουμε απ’ αυτήν τη μνήμη. Ίσως και να μας λείπει περισσότερο από ποτέ αυτή η απίστευτη ηλικία, όταν κοιτάμε ένα μάρτη.

Όπως και να ‘χει, κάποια ενθύμια απ’ την παιδική μας ηλικία ρίζωσαν βαθιά μέσα μας. Κάποια πράγματα και κάποιες συνήθειες πάντα θα μας κάνουν να νιώθουμε παιδιά, έστω και για μια στιγμή. Κι αυτή είναι η δύναμη που κρατά την παράδοση του μάρτη σταθερή. Ίσως αυτό το βραχιολάκι να υπάρχει ακόμη, για να ενθουσιάζει τα μικρά παιδιά και να θυμίζει στους μεγαλύτερους πόσο όμορφα ήταν εκείνα τα χρόνια της ζωής τους. Μπορεί να ‘ναι απλά ένα βραχιόλι, αλλά η δύναμη που ασκεί στις καρδιές μας είναι μεγάλη. Καλό μας μήνα!

Επιμέλεια Κειμένου Πένης Σίμου: Ιωάννα Κακούρη

Πηγή: www.pillowfights.gr

Δημήτρης Χαλιώτης

Η νέα ψηφιακή παράσταση του Πλανητάριου μας προσκαλεί για «Μία βόλτα στο φεγγάρι»

Ο Νατ, ο Άι-Κιου και ο Σκούτερ: αυτά είναι τα ονόματα στα οποία ακούνε τρία νεαρά μυγάκια που τρυπώνουν στα σύνεργα των αστροναυτών της NASA και ταξιδεύουν μέχρι το φεγγάρι. Κι όλα αυτά το 1969, τότε που το Απόλλων 11 έγραφε ιστορία ως η πρώτη διαστημική επανδρωμένη αποστολή που έφτανε στη Σελήνη.

Η νέα ψηφιακή παράσταση του Πλανητάριου του Ιδρύματος Ευγενίδου έχει τίτλο «Μια βόλτα στο φεγγάρι» και αναμένεται να κάνει πρεμιέρα την Τρίτη 8 Μαρτίου με δύο προβολές στις 6:30 μ.μ. και στις 7:30 μ.μ. με ελεύθερη είσοδο. Από τις 10 Μαρτίου θα ενταχθεί κανονικά στο πρόγραμμα των προβολών του Πλανητάριου. Κάπως έτσι οι μικροί και οι μεγάλοι θεατές (η ψηφιακή παράσταση απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας πέντε ετών και άνω) θα έχουν την ευκαιρία να γυρίσουν τον χρόνο πίσω και να ταξιδέψουν με τον πιο ευχάριστο τρόπο στο φεγγάρι παρέα με τα τρία μυγάκια και τους διάσημους αστροναύτες: Νιλ Άρμστρονγκ, Μπαζ Όλντριν και Μάικλ Κόλινς.

Ήταν 16 Ιουλίου του 1969 όταν η αποστολή Απόλλων 11 απογειωνόταν από το Διαστημικό Κέντρο Κένεντι. Τρεις μέρες μετά, το διαστημόπλοιο έφτανε στη Σελήνη. Και λίγες ώρες αργότερα σχεδόν 700 εκατομμύρια τηλεθεατές έβλεπαν σε απευθείας σύνδεση τον Νιλ Αρμστρονγκ να πατάει στη Σελήνη λέγοντας την περίφημη φράση: «Ένα μικρό βήμα για έναν άνθρωπο, ένα γιγάντιο βήμα για την ανθρωπότητα».

Μέσα από το «Μια βόλτα στο φεγγάρι» θα έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε μυστικά και λεπτομέρειες γι’ αυτή την αποστολή, τα οποία έρχονται στο φως χάρη στα δαιμόνια μυγάκια–αστροναύτες. Μία μοναδική ευκαιρία να μάθουμε και να ψυχαγωγηθούμε. Κι αμέσως μετά οι μικροί μας φίλοι θα έχουν την ευκαιρία να φωτογραφηθούν μέσα στα πλάνα της παράστασης χάρη στο εργαστήριο τεχνολογίας UTech Lab του Ιδρύματος Ευγενίδου.

Πηγή:www.protothema.gr

Υποδεχόμαστε τον Μάρτη με τα πιο ανοιξιάτικα μωρά!

1η Μαρτίου σήμερα και βρισκόμαστε και επίσημα στον πρώτο μήνα της άνοιξης! Τα λουλούδια ανθίζουν, οι μέρες μεγαλώνουν, η διάθεσή μας είναι στα «πάνω» της και ο αέρας μυρίζει κάτι από… καλοκαιράκι!

Για να μπει λοιπόν καλά ο μήνας, τον υποδεχόμαστε με τις πιο γλυκιές, αθώες και ανοιξιάτικες φατσούλες που υπάρχουν!

Processed with VSCOcam with a6 preset

Πηγή: www.babyspace.gr

Η ιστορία του Κώστα Γρίμπιλα είχε συγκινήσει το πανελλήνιο, όταν πριν από δύο χρόνια έχασε την 9 μηνών κορούλα του εξαιτίας σοβαρού προβλήματος υγείας που αντιμετώπιζε. Ωστόσο, ο ίδιος και η σύζυγός του κατάφεραν μετά από πολλές δυσκολίες να σταθούν ξανά στα πόδια τους και να δημιουργήσουν ένα ίδρυμα στη μνήμη της μικρής για να βοηθήσουν όλα τα παιδιά που έχουν ανάγκη με το όνομα «The Konstantina Angelique Gribilas Foundation».

Τον Νοέμβριο περιχαρής είχε ανακοινώσει μέσα από μια τηλεοπτική του εμφάνιση το ευτυχές γεγονός της εγκυμοσύνης της συζύγου «Θα ήθελα να μοιραστώ μια αλήθεια μαζί σας σήμερα. Θα ήθελα να σας δείξω αυτό το ροζ φορμάκι. Είναι της κόρης μου που θα γεννηθεί μέσα στο Φλεβάρη. Και θα ήθελα να σας δείξω κι αυτό το γαλάζιο φορμάκι. Περιμένω μία κόρη και έναν γιο!», είπε συγκινημένος ο γνωστός δημοσιογράφος.

Σήμερα 1η του Μάρτη το ζευγάρι υποδέχθηκε τα διδυμάκια του και ο Μάρτης μπήκε με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε.  Το ζευγάρι χαμογελά ξανά μετά τις τραγικές στιγμές που βίωσε με την απώλεια της κορούλα του, Κωνσταντίνας, καθώς πριν από λίγες ώρες ήρθαν στον κόσμο τα δίδυμα μωράκια τους, που θα ονομαστούν Εμμανουήλ και Στεφανία.

Μάλιστα, ο δημοσιογράφος ανακοίνωσε την χαρμόσυνη είδηση μέσα από τον λογαριασμό του στο facebook, με τον πιο συγκινητικό τρόπο, με ένα «μήνυμα» της μικρής Κωνσταντίνας που έφυγε πρόωρα και άδικα από τη ζωή.

«Γεια σας, είμαι η Κωνσταντίνα, ο άγγελος της μαμάς και του μπαμπά! Είμαι τόσο ενθουσιασμένη που σας ανακοινώνω ότι σήμερα το πρωί στις 11.45 ήρθαν στον κόσμο ο μικρός μου αδελφός και η μικρή μου αδελφή. Ο Εμμανουήλ ζυγίζει 3126 γραμμάρια και η Στεφανία είναι 2788 γραμμάρια. Γιορτάζω εδώ στον ουρανό, γνωρίζοντας ότι ο αδελφός μου, η αδελφή μου και η μαμά μου είναι όλοι καλά.Σας ευχαριστώ για τις προσευχές σας. Με αγάπη, Κωνσταντίνα Γρίμπιλα» έγραφε το συγκινητικό μήνυμα. Εμείς να τους ευχηθούμε να τους ζήσουν και να είναι πάντα υγιή και ευτυχισμένα!

Δείτε το μήνυμά του και τις φωτογραφίες των νεογέννητων που ανέβασε..

Πηγή: www.infokids.gr

Από: Ζαχαρία Πηνελόπη

Η μαία, μαμά και φωτογράφος Τζέιν Μακρέι είχε παραστεί σε εκατοντάδες γέννες προτού αποφασίσει να τις απαθανατίσει δημιουργώντας μια υπέροχη φωτογραφική συλλογή. «Υπάρχει ένα απίστευτα μαγικό συναίσθημα στην αίθουσα τοκετού τη στιγμή που μια γυναίκα φέρνει στον κόσμο το μωρό της», περιγράφει η ίδια εξηγώντας το λόγο για τον οποίο τελικά θέλησε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το ‘φωτογραφικό θέμα’ της γέννησης. «Πάντα πίστευα ότι αυτό το μοναδικό αρχέγονο συναίσθημα της μητρότητας θα δημιουργούσε τις πιο καθηλωτικές φωτογραφίες». Και είχε απόλυτο δίκιο! Απολαύστε ορισμένα από τα πιο τρυφερά στιγμιότυπα της εκπληκτικής συλλογής της…

Πηγή:www.imommy.gr

Κανείς δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για τη ζωή σου από τη στιγμή που θα γίνεις γονιός. Μερικά από τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζεις, τα μαθαίνεις μόνο μέσα από την εμπειρία.

Η μπλόγκερ και συγγραφέας Μιχαέλα Φοξ κατέγραψε 16 από τις πιο σημαντικές αλήθειες που όλες οι μαμάδες θα συμφωνήσουν ότι ενώ ισχύουν 100%, κανείς δεν τους είχε μιλήσει γι’ αυτές πριν αποκτήσουν παιδιά.

1. Όταν γίνεσαι γονιός εξοικειώνεσαι απόλυτα με το νόμο του Μέρφι.Ένας έμπειρος γονιός μπορεί να προβλέψει με εντυπωσιακή ακρίβεια πότε θα «χτυπήσει» ο νόμος αυτός. Το μωρό σου που κοιμάται ήσυχα κάθε βράδυ, είναι βέβαιο ότι δεν θα θέλει να πάει με τίποτα στην κούνια του τη μία ημέρα του χρόνου που υποφέρεις από χανγκόβερ. Το παιδί σου που δεν αρρωσταίνει ποτέ θα κάνει εμετό λίγο πριν βγείτε για τη βραδινή έξοδο που κανονίζατε με το σύντροφό σας εδώ και έξι μήνες.

2. Ένας κανόνας γνωστός σε όλους τους γονείς είναι πως όταν τα παιδιά είναι ήσυχα, κάτι σκαρώνουν. Οι πιο έμπειροι ωστόσο είναι πιθανό να ανταλλάξουν την πρωτοβουλία τους να ζωγραφίσουν με μαρκαδόρους τον τοίχο του σαλονιού με ένα τέταρτο επιπλέον ύπνου.

3. Ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει ένας γονιός να χρησιμοποιήσει φράση που ξεκινάει με «το παιδί μου ποτέ δεν…» (έχει κάνει εμετό στο αυτοκίνητο/έχει κολλήσει ψείρες/έχεις σπάσει κάτι κ.λπ.). Για την ακρίβεια, δεν πρέπει ούτε να το σκεφτεί. Γιατί είναι μαθηματικά βέβαιο ότι την ίδια στιγμή (ή λίγο πιο μετά) το παιδί θα τον διαψεύσει. Με τον ίδιο τρόπο, παραμένει ένα παράδοξο το γεγονός ότι τα παιδιά δεν μοιάζουν ποτέ άρρωστα όταν περιμένετε στον προθάλαμο του παιδίατρου. Αντίθετα, χοροπηδάνε και τρέχουν σαν να είναι τα πιο ευδιάθετα και υγιή παιδιά του κόσμου, κάνοντάς σας να δείχνετε υπερβολικά υστερική που περιμένετε να τα δει ο γιατρός.

4. Ανάμεσα στις πισίνες και τα παιδικά πάρτι γενεθλίων, τα πιο πιθανά σημεία που μπορεί να βρεθεί ένας γονιός είναι τα εμπορικά κέντρα, το ΙΚΕΑ και το φαρμακείο της γειτονιάς, όπου ο φαρμακοποιός γνωρίζει εσάς και το παιδί με τα μικρά σας ονόματα.

5. Η καθημερινότητα ενός γονιού είναι γεμάτη υποκρισία. Σας έχει τύχει ποτέ να ουρλιάξετε στα παιδιά σας «ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΣ Ο,ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΗΡΕΜΑ!!!!»; Κιεμένα…

6. Η ζωή ενός γονιού ως ενήλικα περιορίζεται στο διάστημα ανάμεσα στην ώρα που θα κοιμηθεί το παιδί και την ώρα που θα πέσει ο ίδιος για ύπνο. Ωστόσο, είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσο πολλά πράγματα μπορεί να κάνει κανείς μέσα σ’ αυτή τη μιάμιση ώρα.

7. Η ζωή με τα παιδιά είναι μια αληθινή αποκάλυψη. Θα δείτε τα ελαττώματά σας να αντανακλώνται σαν να κοιτάζετε στον καθρέφτη.

8. Η προσπάθεια να διατηρήσετε στο σπίτι μια στοιχειώδη τάξη απλά θα προσθέσει κι άλλο στρες. Μάθετε να ζείτε με την ακαταστασία, το χάος, τις κατασκευές και τα ζωηρά χρώματα που έχουν εποικίσει το σπίτι σας. Ακόμα κι αν τους αγοράζετε υπέροχα ξύλινα βίντατζ παιχνίδια-έργα τέχνης ή άλλα που δεν κάνουν θόρυβο, τα παιδιά πάντα θα προτιμούν τα πλαστικά από τα ξύλινα και τα πολύχρωμα από τα ουδέτερα.

9. Η καθημερινότητα ενός γονιού είναι γεμάτη αθώα ψέματα. Για παράδειγμα, το παιδί σας ξαφνιάζεται όταν διαπιστώνει ότι δεν έχετε τοποθετήσει την καινούρια του τερατόμορφη κατασκευή σε περίοπτη θέση στο σαλόνι. Αμέσως λέτε «ο πατέρας σου την πήρε να τη βάλει στο γραφείο γιατί του άρεσε πάρα πολύ». Προειδοποίηση: εάν το παιδί σας είναι ιδιαίτερα πονηρό, δεν αποκλείεται να προχωρήσει σε ανάκριση και του άλλου γονιού για το ίδιο θέμα ή να αναζητήσει το έργο του στον κάδο της ανακύκλωσης.

10. Όσο πιο πολύ αντιστέκεσαι τόσο περισσότερο επιμένει. Ένα πράγμα που κάνουν συνέχεια οι γονείς είναι να παραδίνονται. Όσο πιο εύκολα το κάνεις τόσο πιο εύκολη θα είναι και η ζωή σου ως γονιός. Παραδοθείτε στο γεγονός ότι δεν θα κοιμηθείτε, δεν θα ξεκουραστείτε, δεν θα έχετε την ησυχία σας και θα φάτε κάτι με αληθινή γεύση για μερικά χρόνια.

11. Οι «διακοπές με τα παιδιά» είναι σχήμα οξύμωρο. Στην πραγματικότητα χρησιμεύουν περισσότερο σαν μια άσκηση του πόσο καλά μπορεί να μετακινηθεί το οικιακό φρενοκομείο σε άλλους χώρους και πώς μπορείτε να διασκεδάσετε τα παιδιά χωρίς τις ευκολίες που διαθέτετε στο σπίτι σας.

12. Το να είσαι γονιός σε εκπαιδεύει για πάντα στην αυτοπειθαρχία. Σκεφτείτε: πότε είπατε μια βρισιά, χωρίς να νιώσετε την ανάγκη να απολογηθείτε;

13. Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Το χαρούμενο πιτσιρίκι που γελάει και διασκεδάζει στο πάρτι μπορεί να έχει ένα ξέσπασμα υστερίας την πιο ακατάλληλη ώρα. Η εξίσωση είναι απλά: πάρτι + ζάχαρη + ενθουσιασμός = ένα υπερβολικά κουρασμένο παιδί με υπερένταση την οποία κάπου θα ξεσπάσει περίπου 45 λεπτά αφότου φύγετε από το πάρτι.

14. Ο γονιός πρέπει να έχει υπομονή και την ικανότητα να εξαφανίζεται. Όλοι έχουμε προσπαθήσει να διαφύγουμε στις μύτες από το δωμάτιο του μωρού μόλις το πήρε ο ύπνος, αποφεύγοντας έξυπνα να πατήσουμε στον διάδρομο που έχει ξύλινο πάτωμα, κατεβάζοντας το πόμολο της πόρτας με χειρουργική ακρίβεια και εκλιπαρώντας μια κάποια ανώτερη δύναμη να μην ακουστεί κανένας θόρυβος και ξυπνήσει το μωρό.

15. Το να είσαι καλός γονιός είναι δύσκολο. Θα έπρεπε όλα τα βιβλία για γονείς να ξεκινούν με αυτή τη φράση μέχρι να καταφέρουμε να αποδεχτούμε το γεγονός ότι είναι αναπόφευκτο να κάνουμε λάθη.

16. Τα μικρά παιδιά έχουν αστείρευτη ενέργεια, αποφασιστικότητα και εγωισμό. Ευτυχώς, έχουν επίσης αστείρευτες ποσότητες γλύκας, χαράς και αγάπης.

Πηγή:www.mamamia.gr

Ο Μάρτης ή Μαρτιά είναι ένα παμπάλαιο έθιμο, με βαλκανική διασπορά. Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα στα Ελευσίνια Μυστήρια, όπου οι μύστες έδεναν μια κλωστή, την Κρόκη, στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι, όπως παρατηρεί ο λαογράφος Νικόλαος Πολίτης.

Σύμφωνα με το έθιμο, την 1η του Μάρτη, οι μητέρες φορούν στον καρπό του χεριού των παιδιών τους ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη άσπρη και κόκκινη κλωστή, τον Μάρτη ή Μαρτιά, για να τα προστατεύει από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, που είναι ιδιαίτερα βλαβερός, σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες. Ο Μάρτης προφυλάσσει επίσης, όπως πιστεύεται, από τα κουνούπια και τους ψύλλους και ακόμα απομακρύνει τις αρρώστιες και άλλα κακά.

Τον φτιάχνουν την τελευταία μέρα του Φλεβάρη και τον φορούν την πρώτη μέρα του Μάρτη, πριν βγουν από το σπίτι. Σε μερικές περιοχές ο Μάρτης φοριέται στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού σαν δαχτυλίδι για να μην σκοντάφτει ο κάτοχός του.

Το βραχιολάκι αυτό το βγάζουν στο τέλος του μήνα, ή το αφήνουν πάνω στις τριανταφυλλιές όταν δουν το πρώτο χελιδόνι, για να τον πάρουν τα πουλιά και να χτίσουν τη φωλιά τους ή το καίνε με το αναστάσιμο φως του Πάσχα.

Η Χριστιανική Εκκλησία δια του Ιωάννου του Χρυσοστόμου θεωρεί το έθιμο ειδωλολατρικό ήδη από το 5ο αιώνα.

Ο «Μάρτης» στα Βαλκάνια

Το έθιμο του Μάρτη γιορτάζεται ίδιο και απαράλλαχτο στα Σκόπια με την ονομασία Μάρτινκα και στην Αλβανία ως Βερόρε. Οι κάτοικοι των δυο γειτονικών μας χωρών φορούν βραχιόλια από κόκκινη και άσπρη κλωστή για να μην τους «πιάσει» ο ήλιος, τα οποία και βγάζουν στα τέλη του μήνα ή όταν δουν το πρώτο χελιδόνι. Άλλοι πάλι, δένουν τον Μάρτη σε κάποιο καρποφόρο δέντρο, ώστε να του χαρίσουν ανθοφορία, ενώ μερικοί τον τοποθετούν κάτω από μια πέτρα κι αν την επόμενη ημέρα βρουν δίπλα της ένα σκουλήκι, σημαίνει ότι η υπόλοιπη χρονιά θα είναι πολύ καλή.

Τηρώντας παραδόσεις και έθιμα αιώνων, οι Βούλγαροι, την πρώτη ημέρα του Μάρτη, φορούν στο πέτο τους στολίδια φτιαγμένα από άσπρες και κόκκινες κλωστές που αποκαλούνται Μαρτενίτσα. Σε ορισμένες περιοχές της Βουλγαρίας, οι κάτοικοι τοποθετούν έξω από τα σπίτια τους ένα κομμάτι κόκκινου υφάσματος για να μην τους «κάψει η γιαγιά Μάρτα» (Μπάμπα Μάρτα, στα βουλγαρικά), που είναι η θηλυκή προσωποποίηση του μήνα Μάρτη. Η Μαρτενίτσα λειτουργεί στη συνείδηση του βουλγαρικού λαού ως φυλαχτό, το οποίο μάλιστα είθισται να προσφέρεται ως δώρο μεταξύ των μελών της οικογένειας, συνοδευόμενο από ευχές για υγεία και ευημερία.

Το ασπροκόκκινο στολίδι της 1ης του Μάρτη φέρει στα ρουμανικά την ονομασία Μαρτιζόρ. Η κόκκινη κλωστή συμβολίζει την αγάπη για το ωραίο και η άσπρη την αγνότητα του φυτού χιονόφιλος, που ανθίζει τον Μάρτιο και είναι στενά συνδεδεμένο με αρκετά έθιμα και παραδόσεις της Ρουμανίας. Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Θεός – Ήλιος μεταμορφώθηκε σε νεαρό άνδρα και κατέβηκε στη Γη για να πάρει μέρος σε μια γιορτή. Τον απήγαγε, όμως, ένας δράκος, με αποτέλεσμα να χαθεί και να βυθιστεί ο κόσμος στο σκοτάδι.

Μια ημέρα ένας νεαρός, μαζί με τους συντρόφους του σκότωσε τον δράκο και απελευθέρωσε τον Ήλιο, φέροντας την άνοιξη. Ο νεαρός έχασε τη ζωή του και το αίμα του -λέει ο μύθος- έβαψε κόκκινο το χιόνι. Από τότε, συνηθίζεται την 1η του Μάρτη όλοι οι νεαροί να πλέκουν το «Μαρτισόρ», με κόκκινη κλωστή που συμβολίζει το αίμα του νεαρού άνδρα και την αγάπη προς τη θυσία και άσπρη που συμβολίζει την αγνότητα.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/articles/131#ixzz41cjl9Eu1