1. Να έχεις να νιώσεις ξεκούραστη από πριν το μαιευτήριο, να κλείνουν τα μάτια σου και να κουτουλάς από τη νύστα, από το πρωί που ξυπνάς μέχρι το βράδυ που κοιμάσαι. Και παρ’ όλ’ αυτά, να είσαι περιέργως χαμογελαστή και ευδιάθετη.

2. Να μην μπορείς να σηκωθείς το πρωί απ’ το κρεβάτι από την κούραση και ταυτόχρονα να μην μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ από τις έννοιες. Να περνάς τις μέρες σου νυστάζοντας και τα βράδια σου ξαγρυπνώντας!

3. Να σηκώνεσαι μέσα στο βράδυ -χωρίς λόγο- και να «τσεκάρεις» πως είναι το μωρό, αν είναι σκεπασμένο το παιδί, αν όλα βαίνουν καλώς.

4. Να είσαι εκνευρισμένη, κουρασμένη, θυμωμένη και απογοητευμένη, να έχεις μια πολύ κακή μέρα και, στο τέλος της, όταν τα κοιτάζεις να κοιμούνται και τους δίνεις γλυκά φιλιά να σου περνούν όλα!

5. Να σκέφτεσαι 32 φορές την ημέρα «Τι όμορφο που είναι!», αλλά να μην το λες και τις 32 γιατί το ξέρεις ότι δεν είναι σωστό να είσαι μαμά-κουκουβάγια.

6. Να τρέχεις σαν την τρελή το πρωί να ετοιμάσεις το πρωινό, το κολατσιό, τα ρούχα και τις τσάντες των παιδιών, να φωνάζεις πανικόβλητη «Πάμε να φύγουμε!» και μετά να έχεις τύψεις που φώναξες και στο αυτοκίνητο να τους βάζεις την αγαπημένη τους μουσική.

7. Να κοιτάζεις με λατρεία κάθε σημείο του μικρού σώματος που εσύ έφτιαξες μέσα στην κοιλιά σου. Να  περιεργάζεσαι το πρόσωπο, τα χέρια, τα μαλλιά, κάθε σημείο και κάθε ατέλεια και να τα βρίσκεις όλα θεσπέσια.

8. Να είσαι μαμά σημαίνει να ακούς ησυχία και, αντί να χαίρεσαι, να ανησυχείς ότι κάτι μυστηριώδες και ύπουλο σκαρώνει το μικρό σου (και σχεδόν πάντα να έχεις δίκιο).

9. Να λες πιο συχνά «Πού είναι η άλλη κάλτσα/παπούτσι/παντόφλα» παρά «Σ’ αγαπάω». 

10. Να θες να μείνεις μόνη έστω για μία ώρα και, όταν τελικά τα καταφέρνεις, να νιώθεις ένα μικρό τσίμπημα έλλειψης και ανησυχίας (γιατί, στην πραγματικότητα, αυτό το παιδί σε έχει κάνει λίγο παλαβή).

11. Να λες «γιατί έτσι!» ή «γιατί το λέω εγώ» ή «περίμενε να γυρίσει ο πατέρας σου και θα δεις» και μετά να συνειδητοποιείς ότι ακούγεσαι ίδια η μάνα σου. 

12. Να είσαι μαμά σημαίνει να αντιλαμβάνεσαι ότι η μαμά σου ήταν κι αυτή ένας κανονικός, ολοκληρωμένος άνθρωπος με παρελθόν, ανάγκες, ανησυχίες και πολλή, πολλή αγωνία για εσένα. Να θυμάσαι και να εκτιμάς κάθε μικρή και μεγάλη συμβουλή της. Να λες κι εσύ, γιατί ήρθε η δική σου σειρά, «όταν κάνεις παιδιά θα με καταλάβεις». 

13. Να συνειδητοποιείς πόσο ελλιπείς είναι οι γνώσεις σου σε κάθε σχεδόν γνωστικό τομέα, όταν πρέπει να βοηθήσεις τα παιδιά με τα μαθήματα του σχολείου. 

14. Να μην μπορείς -με τίποτα!- να λύσεις το αιώνιο μυστήριο: «Πού είναι η δεύτερη κάλτσα;».

15. Να μην μπορείς να λύσεις -με τίποτα!- τον αιώνιο γρίφο: «Τι να μαγειρέψω σήμερα;» και όταν τους ρωτάς, να σου λένε «Φτιάξε ό,τι θες, δεν έχω πρόβλημα» κι εσύ να φτιάχνεις ό,τι θες (αφού δεν έχουν πρόβλημα), αλλά να τρώνε τελικά τοστ (γιατί μάλλον είχαν).

16. Να αγαπάς με έναν τρόπο που δεν ήξερες ότι μπορούσε να αγαπήσει κάποιος. Να παράγεις τέτοια ποσότητα αγάπης και στοργής που σε εκπλήσσει καθημερινά. 

17. Να μαθαίνεις, να εκπλήσσεσαι, να ξαφνιάζεσαι, να κάνεις κάθε μέρα λάθη. Να μην έχεις ιδέα τι κάνεις, να λειτουργείς από ένστικτο, να βάζεις τα δυνατά σου και να ελπίζεις για το καλύτερο!

18. Να μυξοκλαίς πιο συχνά από πριν γίνεις μαμά. Να δακρύζεις με γλυκερές διαφημίσεις, να βουρκώνεις βλέποντας το μωρό σου να περπατάει για πρώτη φορά και να μην μπορείς να συγκρατήσεις τα δάκρυά σου στις σχολικές γιορτές.

19. Να… γνωρίζεσαι από την αρχή με τον άντρα που επέλεξες. Να τον βλέπεις να μετατρέπεται από ξέγνοιαστος σύζυγος σε αγχωμένο, τρυφερό, δοτικό μπαμπά και η αγάπη σου να πολλαπλασιάζεται.

20. Να συνειδητοποιείς όλα αυτά τα μεγαλόστομα, βαθυστόχαστα πράγματα που κατά καιρούς διάβαζες: «είμαστε ένα τίποτα», «ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από εσένα», «η ζωή είναι πολύ εύθραυστη», «ζούμε μόνο μία φορά», «τα παιδικά χρόνια τα ζούμε μία φορά» και πολλά, πολλά ακόμη…

-Πηγή: www.mama365.gr

Μαρία Παπαϊωάννου

«Είμαι έγκυος». Το μεγάλο νέο ήχησε στα αυτιά μου σαν καμπανάκι. Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα συμβεί, ήταν η μόνη παντρεμένη της παρέας κι επιτέλους έγινε.

Η κολλητή μου, η συνένοχός μου σε κάθε έγκλημα, το κορίτσι που από μικρές ήμασταν μαζί και κάναμε τις μεγαλύτερες τρέλες, που έχουμε ιστορικό στις εξόδους, στα ποτά και στο ξεφάντωμα ως τις πρώτες πρωινές ώρες, θα γινόταν μανούλα. Πόση συγκίνηση. Τα μάτια γέμισαν δάκρια από χαρά κι ευτυχία.

Ένα τέτοιο νέο πέρα απ’ την απεριόριστη χαρά που μπορεί να σου φέρει, σε γεμίζει κι απορίες καθώς συνειδητοποιείς ότι σιγά-σιγά τα δεδομένα θα αρχίσουν να αλλάζουν. Οι συνθήκες διαφοροποιούνται και ποτέ πια δε θα είναι όπως παλιά. Η νέα πλέον μαμά της παρέας –τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά– δε θα έχει τις ίδιες έγνοιες, ανάγκες κι αντοχές που είχε παλιά. Όταν γεννηθεί το μωρό είναι λογικό ότι οι ανησυχίες, οι έγνοιες, οι αντοχές κι οι ανάγκες της θα αντικατασταθούν ανάλογα με αυτές του νεογέννητου.

Οι πολύωρες συναντήσεις για καφέ, το να κάνετε ό,τι σας κατέβει στο κεφάλι, τα ξενύχτια με ποτά, τα ψώνια κι οι αποκλειστικά κοριτσίστικες εξορμήσεις θα μπουν στην άκρη και σειρά θα πάρουν άλλα ενδιαφέροντα που θα συμπεριλάβουν τώρα κι ένα μωρό στην παρέα.

Σίγουρα ένα παιδί  αλλάζει τα πάντα. Όμως όταν είσαι δίπλα στη φίλη σου και βιώνεις μαζί της αυτό το θείο δώρο, καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι και δε συμβιβάζεσαι με τις αλλαγές, αλλά πλέον τις προτιμάς.

Πηγαίνετε μαζί στο γιατρό και βγάζεις συνεχώς φωτογραφίες τη φουσκωμένη της κοιλιά. Την αποθανατίζεις σε κάθε μήνα. Βγαίνετε να ψωνίσετε μαζί φορμάκια, παιχνίδια κι όλα τα απαραίτητα μωρουδιακά. Σχεδιάζετε μαζί το παιδικό δωμάτιο και πιάνεις τον εαυτό σου να βιώνει όλα αυτά που ονειρευόσασταν μικρές.

Τότε που καθόσασταν και αναλύατε πώς θα ήταν όταν θα γινόσασταν μαμάδες κι ήσασταν σίγουρες ότι τα παιδιά σας θα γεννιόντουσαν μαζί, θα πηγαίνανε μαζί σχολείο και θα παίζανε μαζί όπως ακριβώς κι εσείς. Μπορεί βέβαια στην προκειμένη περίπτωση μόνο η μία της παρέας να γίνεται μαμά, όμως είναι τόσο ξένο όλο αυτό για όλες σας που περνάτε την ίδια αγωνία.

Είναι συγκινητικό να βλέπεις πως τα χρόνια περάσανε, πως τώρα οι προτεραιότητες αλλάζουν κι έρχεται ένα μωρό στην παρέα. Θα πιάνεις τον εαυτό σου κάθε φορά που θα προτείνεις έξοδο ή κάποιο ταξίδι το καλοκαίρι να μη σκέφτεται το ξεφάντωμα και τα φευγάτα μέρη στιλ Μύκονο ή Κρήτη όπως παλιά, αλλά να συμπεριλαμβάνει αμέσως και το μωρό στα σχέδια και να πρόκειται για ένα μέρος κατάλληλο γι’ αυτό. Θα δένεσαι με ένα τρόπο μαγικό μαζί του και θα δεις πόσο ευχάριστα μπορεί να αλλάξει μια εγκυμοσύνη την παρέα.

Πλέον, μετά από 9 μήνες έχω ερωτευτεί αυτό το πλασματάκι που έφερε στον κόσμο η κολλητή μου. Στα μάτια του μωρού της βλέπω αυτήν. Βλέπω τα μάτια της, τη μύτη της, τα χείλη της. Τώρα πια δεν αποκαλούμε τους εαυτούς μας κολλητές, αλλά μαμά και θεία. Είναι μοναδικό το συναίσθημα του να ζεις την εγκυμοσύνη της φίλης σου. Γι’ αυτό λοιπόν όταν μια φίλη σας γίνεται μανούλα, να είστε εκεί.

Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Παπαϊωάννου: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή: www.pillowfights.gr

Το τριώδιο άνοιξε, αποκριάτικα πάρτι έχουμε πολλά να πάμε και ιδέες για να μασκαρευτούμε ακόμα περισσότερες. Αν δεν το έχεις με τα ντυσίματα αλλά σου αρέσει το μακιγιάρισμα-μασκάρεμα, τότε σίγουρα θα λατρέψεις τα επόμενα βιντεάκια. Τα χείλη σου αποτελούν ένα τέλειο καμβά για να πειραματιστείς με χρώματα, σχέδια και μπιρμπιλόνια (με προσοχή όμως, μη τα καταπιείς με το μπλάντι μέρι). Για φίλημα δε θα είναι, θα είναι όμως σίγουρα για φωτογράφιση! Δες, εμπνεύσου, δημιούργησε. Κι αν πιάνει το χέρι σου κάνε όλο σου το πρόσωπο ένα ζωντανό έργο τέχνης…

Πηγή:www.athensvoice.gr

Ένα παιδί το οποίο μεγαλώνει σε ένα ισορροπημένο περιβάλλον, ενθαρρύνεται να το διατηρήσει ισορροπημένο. Ένα παιδί που στο σπίτι του ακούει διαρκώς «όχι, μην πιάνεις αυτό» και «όχι, μην πειράζεις το άλλο» θα μεγαλώνει υπό περιορισμούς, με έναν μόνιμο φόβο. Η κουζίνα αποτελεί ιδανικό μέρος για το παιδί, εκεί μπορεί να απασχοληθεί για ώρες, με δραστηριότητες που έχει ανάγκη για να γίνει ανεξάρτητο.

Μαριάννα Συμεωνίδη

Υπάρχουν λογιών-λογιών μάνες. Μάνες υπερπροστατευτικές, ασφυκτικές, πιεστικές και μάνες άνετες, που επιδιώκουν μια πιο φιλική σχέση με τα παιδιά τους. Μάνες που είναι εκεί για τα σπλάχνα τους σε κάθε σημαντική ή μη στιγμή της ζωής τους και μάνες που απουσιάζουν ολοκληρωτικά. Υπάρχουν βέβαια και οι μάνες που του δίνουν και καταλαβαίνει, που βγαίνουν, ξενυχτάνε και γυρίζουν σπίτι κάθε φορά και με κάποιον άλλον. Δεν είναι επιστημονική φαντασία, τέτοιες μάνες υπάρχουν και δεν είναι τόσο σπάνιο είδος.

Όταν μια γυναίκα φέρνει στον κόσμο ένα παιδί, γίνεται αυτόματα υπεύθυνη για αυτό. Υπεύθυνη να το φροντίζει, να το προσέχει, να το αγαπά χωρίς περιορισμούς. Θέλει να το βλέπει ευτυχισμένο κι εκείνη με τη σειρά της να αντλεί ευτυχία από εκείνο. Επιδιώκει να του δίνει την αμέριστη αγάπη της κι εκείνο σαν σφουγγάρι να την απορροφά, να κρατά λίγη για τον εαυτό του και με τη σειρά του να την μοιράζει στους γύρω του. Στην ουσία γίνεται πρότυπο γι’ αυτό και θέλει να της μοιάσει καθώς μεγαλώνει. Να το βλέπει να γίνεται μία εξελιγμένη έκδοσή της και με καμάρι να φωνάζει «Αυτός είναι ο γιος μου!» ή «Αυτή είναι η κόρη μου!».

Όταν όμως με τις πράξεις της θέτει το παιδί της υπεύθυνο για εκείνη, χωρίς να τη νοιάζει πώς νιώθει, χωρίς να σκέφτεται ότι το σημαδεύει ψυχολογικά, τι γίνεται τότε; Ξέρω ότι δεν υπάρχει κάποιος νόμος που να λέει ότι η μάνα πρέπει να είναι τύπος και υπογραμμός απέναντι στα παιδιά της. Όπως ξέρω κι ότι κανένας γονιός δεν υπογράφει κάποιο συμβόλαιο καλής και υποδειγματικής συμπεριφοράς με τη γέννησή τους. Όμως δεν είναι αυτονόητο;

Πώς μπορεί αυτή η μάνα να είναι τόσο εγωίστρια ώστε να μη την νοιάζει που η συμπεριφορά της φέρνει δάκρυα στα μάτια του επτάχρονου που μεγαλώνει μέσα στο σπίτι της; Και που αυτή η συμπεριφορά το στιγματίζει για μια ζωή; Δεν είναι έφηβη πλέον, έχει υποχρεώσεις απέναντι σε ένα μικρό ανθρωπάκι που τη φωνάζει «μαμά».

Μπορεί να πήρε διαζύγιο από έναν άντρα που την κρατούσε δέσμια σε τέσσερις τοίχους και να θέλει να βγει, να ξεσκάσει και να πανηγυρίσει για την ελευθερία της. Μπορεί απλά να της σάλεψε και να νιώθει ξανά είκοσι χρονών, έτοιμη για νέα μεθύσια που καταλήγουν σπίτι της με τον τύπο που τη φλέρταρε στο μπαρ. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάει  όμως είναι ότι απέναντι από το δωμάτιό της είναι το δωμάτιο του παιδιού της και ότι αυτό το παιδί την ακούει να αναστενάζει και να θέτει τον εαυτό της έρμαιο στα χέρια του κάθε αγνώστου.

Αυτό δεν είναι απελευθέρωση, αλλά καθαρή ξεφτίλα. Είναι ξεφτίλα προς τον εαυτό της και κυρίως προς τον άλλο, μικρότερο εαυτό της που κάθεται όλη τη νύχτα πίσω από την πόρτα του και περιμένει πότε ο άγνωστος θα φύγει για να τακτοποιήσει το χάλι της. Το οποίο χάλι δε θα έπρεπε να ήταν καν εκεί. Θα έπρεπε να παραμείνει καλά φυλαγμένο στο πίσω μέρος του μυαλού της, τότε που ήταν ελεύθερη από έγνοιες κάθε είδους. Τώρα πλέον δεν επηρεάζει μόνο εκείνη, αλλά και το παιδί της.

Τέτοιου είδους εγωισμοί δε χωράνε στις οικογενειακές σχέσεις. Πόσο μάλλον στις σχέσεις που το μόνο γονικό πρότυπο είναι η μάνα. Το παιδί χάνει την αθωότητά του, μεγαλώνει απότομα και πολλές φορές η άσχημη παιδική του ηλικία επηρεάζει την μετέπειτα ζωή του και τις σχέσεις που αναπτύσσει. Μια μάνα που ο μόνος της στόχος είναι να σπάσει το ρεκόρ της σε σφηνάκια και one night stands είναι μια μάνα αχρείαστη, ανίκανη να μεγαλώσει σωστά το σπλάχνο της.

Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις παιδιών που μέσω τέτοιων καταστάσεων στο σπίτι, βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα, ωριμάζουν και αρνούνται να συμπεριφερθούν με αυτόν τον τρόπο στα δικά τους παιδιά. Αυτό δε σημαίνει ότι έχουν ξεπεράσει τα παιδικά τους τραύματα. Αυτό σημαίνει ότι επιλέγουν να μην αναπαράγουν τα λάθη που τα σημάδεψαν. Επιλέγουν να ζήσουν τη δικιά τους ζωή, κι όχι αυτή που οι μητέρες τους σχεδίασαν για εκείνα.

Πηγή: www.pillowfights.gr

Aπό Ασπασία Πρωτογέρου 

Το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές γύρω μου.

Σε γυναίκες ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης και μόρφωσης: μετά τη γέννηση του γιου τους παθαίνουν νεραϊδόκρουσμα. Πλήρη μετάλλαξη.

Σαν αυτό το παιδί να ήρθε ουρανοκατέβατο, σαν να μην υπήρξε προϊόν μιας ερωτικής σχέσης. Και δεν αναφέρομαι στο αναμενόμενο οιδιπόδειο, όπου μέχρι ενός σημείου είναι φυσιολογικό το αγόρι να έχει αδυναμία στη μάνα του και τούμπαλιν, όπως συμβαίνει και με τα κορίτσια και τους μπαμπάδες τους. Μιλάω για τις γυναίκες που, μόλις γέννησαν, αντικατέστησαν τον άντρα τους με το γιο τους.

Η ζωή τους ξαφνικά αποκτά επίκεντρο τον νέο τους αγαπημένο, ενώ ο σύζυγος αποκαθηλώνεται από το ρόλο του συντρόφου και εραστή και η σχέση περιορίζεται σε δύο συγκάτοικους με γονεϊκούς ρόλους. Και είναι εντυπωσιακό ότι αυτές οι γυναίκες, πριν έρθει στη ζωή τους ο περιούσιος γιος, φαίνονταν να είναι μια χαρά με τον άντρα τους.

Μάλλον η λέξη-κλειδί είναι το “φαίνονταν”.

Μέσα από τις λεπτομέρειες διαφαίνεται το σκουλήκι στο μήλο. Συχνά οι γυναίκες αυτές είναι “μιας κάποιας ηλικίας” κάτι που σημαίνει ότι η επιλογή συντρόφου έγινε υπό την πίεση του “Εγώ πότε θα γίνω μάνα”. Μπορεί αυτός ο άνθρωπος που συνείσφερε τα σπερματοζωάριά του να μην ήταν και ο άντρας της ζωής τους. Άλλωστε “ποιος μπορεί να πει ποιος είναι αυτός ή αν θα έρθει ποτέ”; Έτσι η επιλογή του μέλλοντα πατέρα γίνεται πολύ συχνά βάζοντας μπόλικο νερό ρεαλισμού στο κρασί της καρδιάς.

Το συναισθηματικό έλλειμμα καλύπτεται από εκλογικεύσεις του τύπου: “είναι καλό παιδί”, “με αγαπάει πολύ”, “το βλέπει σοβαρά”, “είναι κατασταλαγμένος”, “είναι τακτοποιημένος”, “μαζί του νιώθω ασφάλεια”! Κι ας έχουν σοβαρούς ενδοιασμούς, πριν ριφθεί ο κύβος (του γάμου). Ξέρω προσωπικά δύο περιπτώσεις γυναικών που ήταν έτοιμες να χωρίσουν λόγω «χλιαρότητας» και σε μία βδομάδα διάλεγαν μπομπονιέρες.

Όταν, δε, η βιολογική ηλικία ή/και ο κοινωνικός περίγυρος πιέζουν, είναι ενδιαφέρον να βλέπει κανείς πώς αυτές οι γυναίκες μεταμορφώνονται σε “οδαλίσκες”, θεές του έρωτα, απαλλαγμένες από κάθε σεξουαλικό ταμπού. Μόλις, όμως, έρθουν “τα ευχάριστα” της πολυπόθητης εγκυμοσύνης κάτι αρχίζει να μην πηγαίνει καλά. Το σεξ κόβεται με το μαχαίρι για “ιατρικούς”, ψυχολογικούς, ψυχοσωματικούς -και βάλε- λόγους.

Ο πατέρας -πρώην εραστής- έρχεται αντιμέτωπος μ’ ένα καταιγισμό δικαιολογιών (απολύτως ρεαλιστικών επίσης) στις οποίες δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί. Πολλοί μπαμπάδες φαίνονται να νιώθουν και “υποχρεωμένοι” στη γυναίκα τους που τους χάρισε τον πολυπόθητο γιο. Και η ζωή τραβάει την ανηφόρα και για το -πρώην κι ας μην το παραδέχονται- ζευγάρι και για το έρμο το παιδί που, χωρίς να το έχει επιλέξει, αναγορεύτηκε χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Δυστυχώς, υπάρχουν πάρα πολλά κατ’ επίφασην ζευγάρια που έγιναν γονείς κι έχασαν και την επίφαση.

Απαιτείται σίγουρα πολλή γενναιότητα για ν’ αναγνωρίσεις ότι δεν ήθελες το παιδί του αγαπημένου σου αλλά απλά ένα παιδί. Ή ότι ήθελες να “αποκατασταθείς”. Επειδή, όμως, όλοι αξίζουμε μια ισότιμη αγαπητική σχέση και επειδή, έτσι κι αλλιώς, ως μάνα ενός παιδιού φέρεις ευθύνη για τη ζωή του, νομίζω ότι ποτέ δεν είναι αργά να στραφείς στη δική σου ζωή και να κοιτάξεις να συμπληρώσεις το έλλειμμα της καρδιάς σου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Κι αντί να κάνεις άλλον έναν ευνουχισμένο, χαλβά, μαμάκια Έλληνα, να αποκτήσεις ζωή.

Πηγή: www.themamagers.gr

Γιοβάννα Κοντονικολάου

Έχω σκεφτεί τρία πιθανά σενάρια εισαγωγής γι’ αυτό το κείμενο. Ούτε τεχνική έκθεση να ήταν.

Ο λόγος; Ετών δεκατρία και με μάτια γκρι, ο μικρός αδερφός μου. Ήρθε προχθές και με ύφος γεμάτο μυστικοπάθεια μου αποκάλυψε πως μια φίλη του έχει σχέση με κάποιον ελαφρώς εώς αρκετά μεγαλύτερό της και είναι όλη μέρα στο κινητό. «Σχέση» μου είπε. Γέλασα.

Ένα θέμα γεννήθηκε, μια υπόληψη θίγεται. Δεν πειράζει, εμείς να μαστε καλά.

Προβληματίστηκα, που λέτε. Όταν εγώ ήμουν δεκατρία είχα μόλις παραδώσει τις κούκλες μου, με πολύ βαριά καρδιά ομολογουμένως, φορούσα ακόμα σεταρισμένα ρούχα αν και ήταν οι τελευταίες μέρες τους και αγαπούσα έναν Δημήτρη που ζήτημα να είχαμε πει και τρία γεια.

Σχέση είχα με τους γονείς μου, τους φίλους μου και το παγωτό. Καλά για κινητό δε θα μιλήσω καν.

Αλλά πες εγώ ήμουν το άλλο άκρο, ελαφρώς υπερπροστατευμένη, με παρατεταμένη πέραν του κανονικού, παιδική ηλικία. Δε θα κρίνω αυτό, αν και πιστεύω πως δε με έβλαψε στο ελάχιστο το ότι διατηρήθηκε η αθωότητα όσο γινόταν περισσότερο.

Το πιστεύω πως ο έρωτας δεν έχει ηλικία, ούτε η αγάπη. Μάλιστα θεωρώ πως σε μικρές ηλικίες, έχει την πιο αγνή και ειλικρινή μορφή του, μιας και όποιας μορφής αρνητισμός, δεν έχει προλάβει να τρυπώσει σε καρδιές, φέρνοντας άμυνες και δισταγμούς.

Παρ’ όλα αυτά, η σχέση έχει.

Αρχικά, υποτίθεται ότι μια σχέση γίνεται η προτεραιότητά σου, πράγμα το οποίο αν σου συμβεί στα δεκατρία, γίνεσαι αυτό το σπαστικό μικρομέγαλο που νομίζει ότι βρήκε το άλλο του μισό και τον έρωτα της ζωής του. Ως επακόλουθο του παραπάνω, οι παρέες και οι φίλοι του ξαφνικά δεν είναι και τόσο ενδιαφέροντα όσο τα γλυκούλικα μηνύματα της αγαπουλίνας του.

Ποια αγαπουλίνα, μικρό μου σκατό; Που ακόμα δε βγήκες από το αυγό σου και θες σοβαρή σχέση. 

Αρχικά στην ηλικία των δεκα και κάτι, δεν αξίζει να θες τίποτα σοβαρό. Αυτή η βιασύνη να μπει κάποιος στον σοβαρό και ευυπόληπτο κόσμο των σχέσεων δηλώνει μια ανασφάλεια ως προς τη γυναικεία, συνήθως, φύση του ατόμου, μιας και είναι φαινόμενο που οι άντρες έχουν φροντίσει να αφήσουν στην άκρη.

Και πολύ καλά κάνουν. Βλέπεις στην εφηβεία επιβάλλεται να είσαι ανώριμος, επιβάλλεται να μην ζητάς τίποτα σοβαρό, τίποτα που να σε δεσμεύει και να σου στερεί την παιδικότητά σου.

Πόσο καιρό νομίζεις θα την έχεις, μικρέ ανόητε φίλε μου; Μια ζωή μεγάλος θα είσαι, μια ζωή θα τρέχεις πίσω από κάποιον ή κάποιος θα τρέχει πίσω σου, δε θα ξέρεις από ποιο δράμα και υποχρέωση να πρωτοξεφύγεις.

Κάθε πράμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο έλεγε η γιαγιά μου.

Το να προσπαθείς να χωρέσεις μια παιδική ψυχή σε μια ενήλικη συμπεριφορά είναι σαν να τρως το φιλέτο σου κατεψυγμένο.

Προφανώς και σημασία έχει το ότι θα το φας, μα αν δεν το περάσεις από τη φωτιά, δε θα αποκτήσει ποτέ τη γεύση που θες.

Και ξέρεις και κάτι άλλο; Μπορεί όντως τον έρωτα της ζωής σου να τον βρεις στα δεκατρία. Αλλά αν είναι όντως αυτός, θα είναι εκεί και όταν θα φτάσεις εικοσιτρία.

Άσε που έρωτας δε σημαίνει απαραίτητα σεξουαλική σχέση με ενήλικα στοιχεία. Κι αν είναι κάτι να φτιάξετε, φτιάξτε κάστρα στην άμμο και σπιτικές γρανίτες φράουλα.

Τα άλλα θα έρθουν όταν είναι να έρθουν από μόνα τους. Πάντα έρχονται. Και πάντα είναι μαγικά, αν ξέρεις να περιμένεις.

Πηγή:www.pillowfights.gr

Στέλλα Αστυρακάκη

Είναι στ’ αλήθεια εξωφρενικά ανατριχιαστικό, πόσες ομοιότητες  και πόσα γενετικά χαρακτηριστικά μπορείς να διακρίνεις πάνω σου, παρατηρώντας και αναλύοντας τις προσωπικότητες και τα χαρίσματα των γονιών σου. Συνειδητοποιείς ότι είσαι στην ουσία, κι όχι απλώς στα χαρτιά, ένα μοναδικά δικό τους «πάντρεμα», ένας ανεξήγητα παράλογος αλλά και συνάμα, ένας τόσο λογικός συνδυασμός, που σου αιτιολογεί και σου αποδεικνύει, σε καθημερινή βάση, πως είσαι «δικό» τους δημιούργημα.

Και πόσο πολύ καμαρώνουν, μόλις κάποιος φίλος ή γνωστός διαλέξει να επιβραβεύσει το «μεγαλούργημά» τους με φράσεις του τύπου «Πόσο πολύ σου έμοιασε αυτό το παιδί;». Στην εξυπνάδα θες, στην τσαχπινιά, στην ντομπροσύνη; Συμπλήρωσε εσύ τα δικά σου γονιδιακά χαρίσματα, η ουσία παραμένει η ίδια. Χαμογελάνε τα αυτάκια τους, πεταρίζει ο νους τους, ανοίγει η καρδιά τους, δυναμώνει το μέσα τους βρε παιδί μου.

Σε αντίθετη περίπτωση όμως, θέλω να μου πείτε τι ακριβώς συμβαίνει, όταν οι ίδιοι σου οι γονείς διακρίνουν αρνητικά χαρακτηριστικά επάνω σου, τα οποία αδιαμφισβήτητα και όλως τυχαίως ανήκουν γενετικά και αυτεπάγγελτα στο γονιό που δεν έχει προλάβει να σχολιάσει πρώτος με φράσεις του τύπου «Ίδιος η μάνα σου στο πείσμα σου βρε παιδάκι μου!» ή «Πόσο πολύ μου θυμίζεις τον πατέρα σου όταν θυμώνεις βρε χαρά μου;».

Την πρώτη φορά που σου συμβαίνει αυτό, σταματάς με ό,τι ασχολείσαι και τους κοιτάς αποχαυνωμένος και απορημένος, διερωτώμενος αν το πρόβλημα εξακολουθείς να είσαι εσύ την παρούσα στιγμή ή μήπως, επειδή δεν άκουγες με προσοχή τον ασταμάτητο μονόλογο, στον οποίο απαριθμούνται τα στραβά σου και τα «γιατί» τους, έχασες κάποιο κόμμα ή τελεία.

Το υπέρτατο momentum βέβαια, συμβαίνει στην περίπτωση που όλα τα παραπάνω διαδραματίζονται παρουσία και του «παραβάτη» γονέα. Κι ενώ μέχρι να συμβεί αυτό, νομίζεις ότι η καμπάνα θα χτυπήσει για τα δικά σου τερτίπια, τα ανυπέρβλητα καμώματά σου, τα λάθη σου, τα πάθη σου και όλα τα συναφή, ξαφνικά γίνεσαι θεατής μιας αιώνιας και φλογερής διαμάχης των δύο φύλων. Καταλήγεις, από πρωταγωνιστικό ρόλο σε υποσχόμενη ταινία με υποψηφιότητες Όσκαρ, σε θεατή που μασουλάει ανενόχλητα ποπ κορν σε μια άδεια αίθουσα του σινεμά.

Και πάνω που λες, «Φτηνά τη γλίτωσα αυτή τη φορά!», συνειδητοποιείς πως όλο το σκηνικό που έχεις παρακολουθήσει μόλις ήταν απλώς ναζάκια μεταξύ τους και μια μικρή αφορμή για να θυμηθούν τα νιάτα τους, να ξανανιώσουν, να ξαναερωτευθούν ή και να ξαναμισηθούν, με απώτερο σκοπό να σπάσουν την μονοτονία της ρουτίνας τους.

Δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις που κάνουν σαν ερωτευμένα πιτσουνάκια ή αν πρέπει να απορήσεις, για την τελική έκβαση της συγκεκριμένης διαφωνίας.

Πάντως, οφείλουμε να παραδεχτούμε θέλοντας και μη, πως είμαστε δικά τους «αντίγραφα» με κάποια σημάδια εξέλιξης προς το καλύτερο ή και προς το χειρότερο κι αυτό είναι αρκετό για να πάρεις κι εσύ μια μικρή ιδέα, για το τι μέλλει γενέσθαι, όταν πλέον θα ‘ρθει και η δική σου σειρά και θα βρίσκεσαι εσύ στην ίδια ακριβώς θέση.

Και μεταξύ μας, γνωρίζουμε ακριβώς από ποιον απ’ τους δυο έχουμε πάρει το κάθε υπέροχο «κουσούρι» μας και προλαβαίνουμε ακόμα να βρούμε τον τρόπο για να διορθώσουμε ό,τι καθρεφτίζεται και αντανακλάται στα δικά μας μάτια.

Στη φράση «εγώ ποτε θα γίνω μάνα ή πατέρας», ο τόνος είναι δικός σας.

Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Αστυρακάκη: Σοφία Καλπαζίδου

Πηγή:www.pillowfights.gr

Μια μαμά είναι πάντα εκεί. Στα εύκολα και τα δύσκολα. Με το άγχος της να μην πάθει κάτι το παιδί της, με το γέλιο της σε κάθε του επίτευγμα, με τις φωνές της σε κάθε του σκανταλιά, με την υπομονή της σε κάθε νέα του προσπάθεια!

Η Νατάσα Γκρέιντ είναι μια νέα μαμά και blogger στη σελίδα της «Confessions of A Teenage Bride». Μόλις διαβάσαμε το κείμενό της που το αφιερώνει σε όλες τις μανούλες, σκεφτήκαμε πως πρέπει να το μοιραστούμε μαζί σας. Όπως θα διαπιστώσετε,  υπάρχουν κάποια πράγματα που μια μαμά ποτέ δεν θα πει στο παιδί της. Ακόμη και αν γεράσει.

1. Την έχετε κάνει να κλάψει πολύ…Έκλαψε όταν έμαθε ότι είναι έγκυος σε εσάς. Έκλαψε όταν σας γέννησε. Έκλαψε όταν σας κράτησε για πρώτη φορά στα χέρια της. Έκλαψε από ευτυχία. Έκλαψε από φόβο. Έκλαψε από την ανησυχία. Έκλαιγε γιατί ένιωθε τον πόνο και την ευτυχία σας και το μοιράστηκε μαζί σας, είτε το έχετε συνειδητοποιήσει είτε όχι.

2. Την τελευταία μπουκιά της την ήθελε.Αλλά όταν σας είδε να την κοιτάτε με αυτά τα μεγάλα μάτια και γλείφοντας το στόμα σας με τη μικροσκοπική σας γλώσσα, τότε δεν μπορούσε να τη φάει. Ήξερε ότι θα την έκανε περισσότερο ευτυχισμένη, να βλέπει εσάς να την τρώτε παρά εκείνη.

3. Πόνεσε.Όταν τραβούσατε τα μαλλιά της, πόναγε. Όταν την γρατζουνάγατε άθελά σας, πόναγε. Όταν την δαγκώνατε πίνοντας το γάλα από το στήθος της επίσης πόναγε. Και τον περισσότερο πόνο τον ένιωσε όταν προσπαθούσε να σας βγάλει στον έξω κόσμο.

4. Πάντα φοβόταν.Από τη στιγμή της σύλληψης, έβαλε τα δυνατά της για να σας προστατεύσει. Έγινε η μαμά αρκούδα σας. Ήταν η κυρία, που ήθελε να πει όχι, όταν το μικρό κορίτσι της διπλανής πόρτας της ζήτησε να σας κρατήσει, γιατί στο μυαλό της, κανείς δεν θα μπορούσε να σας κρατήσει με ασφάλεια όπως έκανε εκείνη. Καρδιοχτυπούσε με τα πρώτα σας βήματα. Έμενε πάντα ξύπνια μέχρι αργά για να βεβαιωθεί ότι φτάσατε με ασφάλεια σπίτι, και ήταν αυτή που ξυπνούσε πάντα νωρίς για να σας αποχαιρετήσει για το σχολείο. Με κάθε παραπάτημα ήταν κοντά και έτοιμη να σας αρπάξει, με κάθε κακό όνειρο ή με πυρετό το βράδυ ήταν εκεί για να βεβαιωθεί ότι ήσασταν εντάξει.

5. Ξέρει ότι δεν είναι τέλεια. Είναι ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού της. Ξέρει όλα τα ελαττώματά της και μερικές φορές μισεί τον εαυτό της. Μάλιστα είναι πιο σκληρή με τον εαυτό της, όταν πρόκειται για εσάς. Ήθελε να είναι η τέλεια μαμά και να μην κάνει τίποτα λάθος – αλλά επειδή όλα είναι ανθρώπινα- έκανε λάθη. Είναι πιθανόν να εξακολουθεί να προσπαθεί να συγχωρήσει τον εαυτό της. Σίγουρα εύχεται με όλη την καρδιά της να μπορούσε να πάει πίσω στο χρόνο για να κάνει κάποια πράγματα διαφορετικά, αλλά δεν μπορεί, για αυτό και μόνο θα πρέπει να είστε επιεικείς μαζί της. (Σας περιμένουμε και στην παρεούλα μας στο facebook “Δεν είμαι τέλεια μαμά” για να βγάλουμε από μέσα μας ότι μας βαραίνει και να κάνουμε μικρές και μεγάλες εξομολογήσεις!!! )

6. Πάντα σας παρακολουθούσε τη νύχτα. Υπήρχαν νύχτες που σας τραγουδούσε για να σας πάρει ο ύπνος. Πάντα έμενε ξάγρυπνη αν είχατε πυρετό κάνοντας τα πάντα για να γίνετε καλά. Πάντα ήταν εκεί να σας κρατά το χέρι, όταν «φοβόσασταν» τα φαντάσματα που θα ερχόντουσαν αν έφευγε. Και να θυμάστε πως πάντα κάθε φορά που πέρναγε από το δωμάτιο σας, έμπαινε μέσα να δει αν είστε σκεπασμένοι και σας έδινε ένα τρυφερό φιλί.

7.Σας κουβάλησε πολύ περισσότερο από εννέα μήνες. Το χρειαζόσασταν και έτσι έκανε. Σας κρατούσε αγκαλιά ενώ έτρωγε. Σας κρατούσε αγκαλιά ενώ καθάριζε. Σας κρατούσε αγκαλιά για να κοιμηθείτε. Ακόμη και ήταν κουρασμένη και της ζητούσατε αγκαλιά γιατί δεν μπορούσατε να περπατήσετε άλλο, το έκανε ακόμη και αν πόναγε η μέση της. Τι και αν πονούσαν τα χέρια της; Αυτή σας αγκάλιαζε με όλη την αγάπη της και την στοργή της γιατί γνώριζε ότι νιώθατε ασφάλεια και ευτυχία στα χέρια της!

 8. Η καρδιά της γινόταν χίλια κομμάτια με κάθε δάκρυ σας.Για αυτή δεν υπήρχε θέαμα τόσο φρικτό όσο τα δάκρυα σας. Έκανε τα πάντα για να τα κάνει να σταματήσουν και όταν δεν τα κατάφερνε, η ίδια γινόταν χίλια κομμάτια. Θεωρούσε τον εαυτό της ανίκανο που δεν μπορούσε να καταφέρει κάτι τόσο απλό.

 9. Σας βάζει πάνω από όλα.Έμενε νηστική, έμενε χωρίς ντους και χωρίς ύπνο. Έβαζε πάντα τις δικές σας ανάγκες πριν από τις δικές της. Πέρναγε όλη την ημέρα της για να ικανοποιήσει τα δικά σας «θέλω», χωρίς να της μένει καθόλου ενέργεια και χρόνος για τον εαυτό της. Δεν την ένοιαζε όμως, της αρκούσε εσείς να ήσασταν ευτυχισμένοι.

10. Θα τα έκανε όλα από την αρχή.Το να είσαι μαμά είναι μία από τις πιο δύσκολες «δουλειές» που μπορεί να κάνει κάποιος. Σκεφτείτε πόσα πράγματα έχει κάνει η μητέρα σας για εσάς. Πόσο κουράστηκε. Πόσο πόνεσε. Δεν περιμένει ευχαριστώ και ποτέ δεν θα το ζητήσει. Νιώθει όμορφα και μόνο που ξέρει ότι έχει κάνει τα πάντα για εσάς.

Το μόνο που μπορείτε να κάνετε, τώρα που ξέρετε τι έχει κάνει η μητέρα σας, για εσάς, είναι να της πείτε ένα απλό αλλά ουσιαστικό για εκείνη «Σε αγαπώ»!

Πηγή: www.e-mama.gr