Μαριάννα Συμεωνίδη

Υπάρχουν λογιών-λογιών μάνες. Μάνες υπερπροστατευτικές, ασφυκτικές, πιεστικές και μάνες άνετες, που επιδιώκουν μια πιο φιλική σχέση με τα παιδιά τους. Μάνες που είναι εκεί για τα σπλάχνα τους σε κάθε σημαντική ή μη στιγμή της ζωής τους και μάνες που απουσιάζουν ολοκληρωτικά. Υπάρχουν βέβαια και οι μάνες που του δίνουν και καταλαβαίνει, που βγαίνουν, ξενυχτάνε και γυρίζουν σπίτι κάθε φορά και με κάποιον άλλον. Δεν είναι επιστημονική φαντασία, τέτοιες μάνες υπάρχουν και δεν είναι τόσο σπάνιο είδος.

Όταν μια γυναίκα φέρνει στον κόσμο ένα παιδί, γίνεται αυτόματα υπεύθυνη για αυτό. Υπεύθυνη να το φροντίζει, να το προσέχει, να το αγαπά χωρίς περιορισμούς. Θέλει να το βλέπει ευτυχισμένο κι εκείνη με τη σειρά της να αντλεί ευτυχία από εκείνο. Επιδιώκει να του δίνει την αμέριστη αγάπη της κι εκείνο σαν σφουγγάρι να την απορροφά, να κρατά λίγη για τον εαυτό του και με τη σειρά του να την μοιράζει στους γύρω του. Στην ουσία γίνεται πρότυπο γι’ αυτό και θέλει να της μοιάσει καθώς μεγαλώνει. Να το βλέπει να γίνεται μία εξελιγμένη έκδοσή της και με καμάρι να φωνάζει «Αυτός είναι ο γιος μου!» ή «Αυτή είναι η κόρη μου!».

Όταν όμως με τις πράξεις της θέτει το παιδί της υπεύθυνο για εκείνη, χωρίς να τη νοιάζει πώς νιώθει, χωρίς να σκέφτεται ότι το σημαδεύει ψυχολογικά, τι γίνεται τότε; Ξέρω ότι δεν υπάρχει κάποιος νόμος που να λέει ότι η μάνα πρέπει να είναι τύπος και υπογραμμός απέναντι στα παιδιά της. Όπως ξέρω κι ότι κανένας γονιός δεν υπογράφει κάποιο συμβόλαιο καλής και υποδειγματικής συμπεριφοράς με τη γέννησή τους. Όμως δεν είναι αυτονόητο;

Πώς μπορεί αυτή η μάνα να είναι τόσο εγωίστρια ώστε να μη την νοιάζει που η συμπεριφορά της φέρνει δάκρυα στα μάτια του επτάχρονου που μεγαλώνει μέσα στο σπίτι της; Και που αυτή η συμπεριφορά το στιγματίζει για μια ζωή; Δεν είναι έφηβη πλέον, έχει υποχρεώσεις απέναντι σε ένα μικρό ανθρωπάκι που τη φωνάζει «μαμά».

Μπορεί να πήρε διαζύγιο από έναν άντρα που την κρατούσε δέσμια σε τέσσερις τοίχους και να θέλει να βγει, να ξεσκάσει και να πανηγυρίσει για την ελευθερία της. Μπορεί απλά να της σάλεψε και να νιώθει ξανά είκοσι χρονών, έτοιμη για νέα μεθύσια που καταλήγουν σπίτι της με τον τύπο που τη φλέρταρε στο μπαρ. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάει  όμως είναι ότι απέναντι από το δωμάτιό της είναι το δωμάτιο του παιδιού της και ότι αυτό το παιδί την ακούει να αναστενάζει και να θέτει τον εαυτό της έρμαιο στα χέρια του κάθε αγνώστου.

Αυτό δεν είναι απελευθέρωση, αλλά καθαρή ξεφτίλα. Είναι ξεφτίλα προς τον εαυτό της και κυρίως προς τον άλλο, μικρότερο εαυτό της που κάθεται όλη τη νύχτα πίσω από την πόρτα του και περιμένει πότε ο άγνωστος θα φύγει για να τακτοποιήσει το χάλι της. Το οποίο χάλι δε θα έπρεπε να ήταν καν εκεί. Θα έπρεπε να παραμείνει καλά φυλαγμένο στο πίσω μέρος του μυαλού της, τότε που ήταν ελεύθερη από έγνοιες κάθε είδους. Τώρα πλέον δεν επηρεάζει μόνο εκείνη, αλλά και το παιδί της.

Τέτοιου είδους εγωισμοί δε χωράνε στις οικογενειακές σχέσεις. Πόσο μάλλον στις σχέσεις που το μόνο γονικό πρότυπο είναι η μάνα. Το παιδί χάνει την αθωότητά του, μεγαλώνει απότομα και πολλές φορές η άσχημη παιδική του ηλικία επηρεάζει την μετέπειτα ζωή του και τις σχέσεις που αναπτύσσει. Μια μάνα που ο μόνος της στόχος είναι να σπάσει το ρεκόρ της σε σφηνάκια και one night stands είναι μια μάνα αχρείαστη, ανίκανη να μεγαλώσει σωστά το σπλάχνο της.

Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις παιδιών που μέσω τέτοιων καταστάσεων στο σπίτι, βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα, ωριμάζουν και αρνούνται να συμπεριφερθούν με αυτόν τον τρόπο στα δικά τους παιδιά. Αυτό δε σημαίνει ότι έχουν ξεπεράσει τα παιδικά τους τραύματα. Αυτό σημαίνει ότι επιλέγουν να μην αναπαράγουν τα λάθη που τα σημάδεψαν. Επιλέγουν να ζήσουν τη δικιά τους ζωή, κι όχι αυτή που οι μητέρες τους σχεδίασαν για εκείνα.

Πηγή: www.pillowfights.gr

Aπό Ασπασία Πρωτογέρου 

Το έχω δει να συμβαίνει πολλές φορές γύρω μου.

Σε γυναίκες ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης και μόρφωσης: μετά τη γέννηση του γιου τους παθαίνουν νεραϊδόκρουσμα. Πλήρη μετάλλαξη.

Σαν αυτό το παιδί να ήρθε ουρανοκατέβατο, σαν να μην υπήρξε προϊόν μιας ερωτικής σχέσης. Και δεν αναφέρομαι στο αναμενόμενο οιδιπόδειο, όπου μέχρι ενός σημείου είναι φυσιολογικό το αγόρι να έχει αδυναμία στη μάνα του και τούμπαλιν, όπως συμβαίνει και με τα κορίτσια και τους μπαμπάδες τους. Μιλάω για τις γυναίκες που, μόλις γέννησαν, αντικατέστησαν τον άντρα τους με το γιο τους.

Η ζωή τους ξαφνικά αποκτά επίκεντρο τον νέο τους αγαπημένο, ενώ ο σύζυγος αποκαθηλώνεται από το ρόλο του συντρόφου και εραστή και η σχέση περιορίζεται σε δύο συγκάτοικους με γονεϊκούς ρόλους. Και είναι εντυπωσιακό ότι αυτές οι γυναίκες, πριν έρθει στη ζωή τους ο περιούσιος γιος, φαίνονταν να είναι μια χαρά με τον άντρα τους.

Μάλλον η λέξη-κλειδί είναι το “φαίνονταν”.

Μέσα από τις λεπτομέρειες διαφαίνεται το σκουλήκι στο μήλο. Συχνά οι γυναίκες αυτές είναι “μιας κάποιας ηλικίας” κάτι που σημαίνει ότι η επιλογή συντρόφου έγινε υπό την πίεση του “Εγώ πότε θα γίνω μάνα”. Μπορεί αυτός ο άνθρωπος που συνείσφερε τα σπερματοζωάριά του να μην ήταν και ο άντρας της ζωής τους. Άλλωστε “ποιος μπορεί να πει ποιος είναι αυτός ή αν θα έρθει ποτέ”; Έτσι η επιλογή του μέλλοντα πατέρα γίνεται πολύ συχνά βάζοντας μπόλικο νερό ρεαλισμού στο κρασί της καρδιάς.

Το συναισθηματικό έλλειμμα καλύπτεται από εκλογικεύσεις του τύπου: “είναι καλό παιδί”, “με αγαπάει πολύ”, “το βλέπει σοβαρά”, “είναι κατασταλαγμένος”, “είναι τακτοποιημένος”, “μαζί του νιώθω ασφάλεια”! Κι ας έχουν σοβαρούς ενδοιασμούς, πριν ριφθεί ο κύβος (του γάμου). Ξέρω προσωπικά δύο περιπτώσεις γυναικών που ήταν έτοιμες να χωρίσουν λόγω «χλιαρότητας» και σε μία βδομάδα διάλεγαν μπομπονιέρες.

Όταν, δε, η βιολογική ηλικία ή/και ο κοινωνικός περίγυρος πιέζουν, είναι ενδιαφέρον να βλέπει κανείς πώς αυτές οι γυναίκες μεταμορφώνονται σε “οδαλίσκες”, θεές του έρωτα, απαλλαγμένες από κάθε σεξουαλικό ταμπού. Μόλις, όμως, έρθουν “τα ευχάριστα” της πολυπόθητης εγκυμοσύνης κάτι αρχίζει να μην πηγαίνει καλά. Το σεξ κόβεται με το μαχαίρι για “ιατρικούς”, ψυχολογικούς, ψυχοσωματικούς -και βάλε- λόγους.

Ο πατέρας -πρώην εραστής- έρχεται αντιμέτωπος μ’ ένα καταιγισμό δικαιολογιών (απολύτως ρεαλιστικών επίσης) στις οποίες δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί. Πολλοί μπαμπάδες φαίνονται να νιώθουν και “υποχρεωμένοι” στη γυναίκα τους που τους χάρισε τον πολυπόθητο γιο. Και η ζωή τραβάει την ανηφόρα και για το -πρώην κι ας μην το παραδέχονται- ζευγάρι και για το έρμο το παιδί που, χωρίς να το έχει επιλέξει, αναγορεύτηκε χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Δυστυχώς, υπάρχουν πάρα πολλά κατ’ επίφασην ζευγάρια που έγιναν γονείς κι έχασαν και την επίφαση.

Απαιτείται σίγουρα πολλή γενναιότητα για ν’ αναγνωρίσεις ότι δεν ήθελες το παιδί του αγαπημένου σου αλλά απλά ένα παιδί. Ή ότι ήθελες να “αποκατασταθείς”. Επειδή, όμως, όλοι αξίζουμε μια ισότιμη αγαπητική σχέση και επειδή, έτσι κι αλλιώς, ως μάνα ενός παιδιού φέρεις ευθύνη για τη ζωή του, νομίζω ότι ποτέ δεν είναι αργά να στραφείς στη δική σου ζωή και να κοιτάξεις να συμπληρώσεις το έλλειμμα της καρδιάς σου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Κι αντί να κάνεις άλλον έναν ευνουχισμένο, χαλβά, μαμάκια Έλληνα, να αποκτήσεις ζωή.

Πηγή: www.themamagers.gr

Γιοβάννα Κοντονικολάου

Έχω σκεφτεί τρία πιθανά σενάρια εισαγωγής γι’ αυτό το κείμενο. Ούτε τεχνική έκθεση να ήταν.

Ο λόγος; Ετών δεκατρία και με μάτια γκρι, ο μικρός αδερφός μου. Ήρθε προχθές και με ύφος γεμάτο μυστικοπάθεια μου αποκάλυψε πως μια φίλη του έχει σχέση με κάποιον ελαφρώς εώς αρκετά μεγαλύτερό της και είναι όλη μέρα στο κινητό. «Σχέση» μου είπε. Γέλασα.

Ένα θέμα γεννήθηκε, μια υπόληψη θίγεται. Δεν πειράζει, εμείς να μαστε καλά.

Προβληματίστηκα, που λέτε. Όταν εγώ ήμουν δεκατρία είχα μόλις παραδώσει τις κούκλες μου, με πολύ βαριά καρδιά ομολογουμένως, φορούσα ακόμα σεταρισμένα ρούχα αν και ήταν οι τελευταίες μέρες τους και αγαπούσα έναν Δημήτρη που ζήτημα να είχαμε πει και τρία γεια.

Σχέση είχα με τους γονείς μου, τους φίλους μου και το παγωτό. Καλά για κινητό δε θα μιλήσω καν.

Αλλά πες εγώ ήμουν το άλλο άκρο, ελαφρώς υπερπροστατευμένη, με παρατεταμένη πέραν του κανονικού, παιδική ηλικία. Δε θα κρίνω αυτό, αν και πιστεύω πως δε με έβλαψε στο ελάχιστο το ότι διατηρήθηκε η αθωότητα όσο γινόταν περισσότερο.

Το πιστεύω πως ο έρωτας δεν έχει ηλικία, ούτε η αγάπη. Μάλιστα θεωρώ πως σε μικρές ηλικίες, έχει την πιο αγνή και ειλικρινή μορφή του, μιας και όποιας μορφής αρνητισμός, δεν έχει προλάβει να τρυπώσει σε καρδιές, φέρνοντας άμυνες και δισταγμούς.

Παρ’ όλα αυτά, η σχέση έχει.

Αρχικά, υποτίθεται ότι μια σχέση γίνεται η προτεραιότητά σου, πράγμα το οποίο αν σου συμβεί στα δεκατρία, γίνεσαι αυτό το σπαστικό μικρομέγαλο που νομίζει ότι βρήκε το άλλο του μισό και τον έρωτα της ζωής του. Ως επακόλουθο του παραπάνω, οι παρέες και οι φίλοι του ξαφνικά δεν είναι και τόσο ενδιαφέροντα όσο τα γλυκούλικα μηνύματα της αγαπουλίνας του.

Ποια αγαπουλίνα, μικρό μου σκατό; Που ακόμα δε βγήκες από το αυγό σου και θες σοβαρή σχέση. 

Αρχικά στην ηλικία των δεκα και κάτι, δεν αξίζει να θες τίποτα σοβαρό. Αυτή η βιασύνη να μπει κάποιος στον σοβαρό και ευυπόληπτο κόσμο των σχέσεων δηλώνει μια ανασφάλεια ως προς τη γυναικεία, συνήθως, φύση του ατόμου, μιας και είναι φαινόμενο που οι άντρες έχουν φροντίσει να αφήσουν στην άκρη.

Και πολύ καλά κάνουν. Βλέπεις στην εφηβεία επιβάλλεται να είσαι ανώριμος, επιβάλλεται να μην ζητάς τίποτα σοβαρό, τίποτα που να σε δεσμεύει και να σου στερεί την παιδικότητά σου.

Πόσο καιρό νομίζεις θα την έχεις, μικρέ ανόητε φίλε μου; Μια ζωή μεγάλος θα είσαι, μια ζωή θα τρέχεις πίσω από κάποιον ή κάποιος θα τρέχει πίσω σου, δε θα ξέρεις από ποιο δράμα και υποχρέωση να πρωτοξεφύγεις.

Κάθε πράμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο έλεγε η γιαγιά μου.

Το να προσπαθείς να χωρέσεις μια παιδική ψυχή σε μια ενήλικη συμπεριφορά είναι σαν να τρως το φιλέτο σου κατεψυγμένο.

Προφανώς και σημασία έχει το ότι θα το φας, μα αν δεν το περάσεις από τη φωτιά, δε θα αποκτήσει ποτέ τη γεύση που θες.

Και ξέρεις και κάτι άλλο; Μπορεί όντως τον έρωτα της ζωής σου να τον βρεις στα δεκατρία. Αλλά αν είναι όντως αυτός, θα είναι εκεί και όταν θα φτάσεις εικοσιτρία.

Άσε που έρωτας δε σημαίνει απαραίτητα σεξουαλική σχέση με ενήλικα στοιχεία. Κι αν είναι κάτι να φτιάξετε, φτιάξτε κάστρα στην άμμο και σπιτικές γρανίτες φράουλα.

Τα άλλα θα έρθουν όταν είναι να έρθουν από μόνα τους. Πάντα έρχονται. Και πάντα είναι μαγικά, αν ξέρεις να περιμένεις.

Πηγή:www.pillowfights.gr