Αρχείο

All posts for the day 21 Φεβρουαρίου 2016

Οι άντρες (τελικά) προτιμούν τις αδύνατες

Published 21 Φεβρουαρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

fit

Οι άντρες (τελικά) προτιμούν τις αδύνατες

Οι άνδρες βρίσκουν πιο ελκυστικές τις λεπτές γυναίκες διότι ασυναίσθητα συσχετίζουν το σχήμα του σώματός τους με τη νιότη, τη γονιμότητα και τον μειωμένο κίνδυνο νοσήσεως.

Αυτό είναι το συμπέρασμα μίας νέας μελέτης που εξέτασε τον δυνητικό ρόλο της επονομαζόμενης εξελικτικής φυσικής κατάστασης στην επιλογή ερωτικής συντρόφου.

Όπως εξήγησε ο συντονιστής της μελέτης δρ Τζων Σπίκμπαν, καθηγητής στο Ινστιτούτο Βιολογικών & Περιβαλλοντικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Αμπερντήν, από εξελικτικής πλευράς η φυσική κατάσταση αποτελείται από δύο παραμέτρους: την ικανότητα επιβίωσης και την ικανότητα αναπαραγωγής.

Σκοπός της μελέτης ήταν να εξεταστεί κατά πόσον λαμβάνονται αυτά υποσυνείδητα υπ’ όψιν όταν επιλέγουμε ερωτικό σύντροφο.

Τα νέα ευρήματα αντικρούουν παλαιότερες θεωρίες, οι οποίες πρέσβευαν ότι οι άνδρες προτιμούν τις γυναίκες με περισσότερο σωματικό λίπος διότι αυτό υποδηλώνει περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης σε περίπτωση λιμού.

242789__romantic-couple-in-the-park_p

Τρεις φάσεις

Η νέα μελέτη, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «PeerJ», διεξήχθη σε τρεις φάσεις.

Στην πρώτη, οι επιστήμονες δημιούργησαν ένα μαθηματικό μοντέλο των συσχετίσεων ανάμεσα στο σωματικό βάρος, τη γονιμότητα και το προσδόκιμο επιβιώσεως, και το χρησιμοποίησαν για να προβλέψουν πιο επίπεδο Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) θα έπρεπε να θεωρείται πιο ελκυστικό.

Ο ΔΜΣ υπολογίζεται όταν διαιρεθεί το νυν βάρος (σε κιλά) με το τετράγωνο του ύψους (σε μέτρα).

Οι τιμές από 18,5 έως 24,99 σημαίνουν πως κάποιος έχει φυσιολογικό βάρος, ενώ κάτω από 18,5 σημαίνουν λιποβαρές άτομο.

Από 25 έως 29,99 σημαίνουν υπέρβαρο άτομο, από 30 και πάνω σηματοδοτούν την παχυσαρκία, ενώ από 40 και πάνω σημαίνουν κακοήθης (ή νοσογόνος) παχυσαρκία.

Το μαθηματικό μοντέλο προέβλεψε ότι πιο ελκυστικές θα εκλαμβάνονταν οι γυναίκες με ΔΜΣ μεταξύ 24 και 24,8, δηλαδή στα ανώτερα όρια του φυσιολογικού σωματικού βάρους

pos-na-fainomai-adynath

Εθελοντές από 10 χώρες

Στη δεύτερη φάση της μελέτης, οι επιστήμονες εξέτασαν κατά πόσον ίσχυε η πρόβλεψη αυτή, επιστρατεύοντας περισσότερους από 1.300 εθελοντές (άνδρες και γυναίκες) από συνολικά δέκα χώρες.

Οι εθελοντές εξέτασαν 21 εικόνες που έδειχναν φιγούρες γυναικείων σωμάτων με διάφορα επίπεδα λίπους και κλήθηκαν να τις βάλουν σε σειρά από την λιγότερο στην περισσότερο ελκυστική.

Και στους δέκα λαούς, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: οι φιγούρες των σωμάτων με ΔΜΣ γύρω στο 19 τοποθετούνταν τελευταίες στη σειρά, δηλαδή θεωρούνταν ως οι πιο ελκυστικές, ενώ όσο αυξανόταν ο ΔΜΣ τόσο λιγότερο ελκυστικές θεωρούνταν – και αυτό ίσχυε και στα δύο φύλα.

Το εύρημα αυτό αντέκρουσε την πρόβλεψη του μαθηματικού μοντέλου και οι ερευνητές ζήτησαν από τους εθελοντές να αιτιολογήσουν τη βαθμολογία τους.

Η απάντηση ήταν απλή: θεωρούσαν τις πιο εύσωμες φιγούρες ως μεγαλύτερης ηλικίας απ’ ό,τι οι πιο αδύνατες – και η ηλικία είναι όντως ένας ισχυρός προγνωστικός δείκτης της εξελικτικής φυσικής κατάστασης.

Ο ΔΜΣ των νεαρών γυναικών

Έτσι, οι ερευνητές πρόσθεσαν και την ηλικία στο μαθηματικό μοντέλο τους, με αποτέλεσμα να αλλάξει η πρόβλεψή του και να φέρει τον πιο ελκυστικό ΔΜΣ στο εύρος του 17 έως 20, δηλαδή εντός των ορίων που είχαν χαρακτηρίσει και οι εθελοντές ως πιο ελκυστικό.

Όπως γράφουν ο δρ Σπίκμαν και οι συνεργάτες του, ο ΔΜΣ μεταξύ 17 και 20 είθισται να παρατηρείται συχνότερα σε νεαρά κορίτσια (κυρίως στις ηλικίες 18 έως 20 ετών) στις οποίες η γονιμότητα είναι μέγιστη και ο κίνδυνος νοσήσεως ελάχιστος (επομένως υπάρχουν πολλές πιθανότητες μακροχρόνιας επιβίωσης).

Δεδομένου, λοιπόν, ότι η προτίμηση σε αυτόν τον ΔΜΣ παρατηρήθηκε σε Ευρωπαίους, Αφρικανούς και Ασιάτες εθελοντές, προφανώς σημαίνει ότι η εξελικτική φυσική κατάσταση είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας στην επιλογή ερωτικής συντρόφου.

Μάλιστα, είναι ένας παράγοντας ισχυρότερος από τον λιμό, η επιρροή του οποίου στο DNA μας προφανώς είναι πολύ μικρότερη, κατά τον δρα Σπίκμαν.

Πηγή : Web Only tanea.gr

Πηγή:www.newsitamea.gr

Ένας απολαυστικός «οδηγός επιβίωσης» για μελλοντικούς και νέους μπαμπάδες.

Published 21 Φεβρουαρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

apelpismenos_babas_590_b

Δυο μπαμπάδες, οι Κρίστοφερ Ναπολιτάνο και Στίβεν Ράνταλ, προειδοποιούν κάθε έντρα που πρόκειται να γίνει πατέρας (ή έγινε πρόσφατα) για όλα αυτά που θα τους μοιάζουν ακατανόητα, αλλά πρέπει να κάνουν (τουλάχιστον) ότι τα ξέρουν.

 

1. Από τη στιγμή που ανακοινώνεται η εγκυμοσύνη της, εκείνη θα είναι στο επίκεντρο της προσοχής –όχι εσύ. Συνήθισέ το.

 

2. Όταν έρθει το μωρό, θα είναι οι δυο τους στο επίκεντρο της προσοχής –όχι εσύ. Δεν χαίρεσαι που είχες εννέα μήνες να προσαρμοστείς στο να περνάς απαρατήρητος;

 

3. Το σπίτι σου είναι μικρό. Πάντα θα είναι μικρό και το να υποθέσεις το αντίθετο σημαίνει ότι και το μυαλό σου είναι μικρό.

 

4. Οι γονείς σου πρόκειται να γίνουν γιαγιά και παππούς για πρώτη φορά; Να είστε έτοιμοι να αντιμετωπίσετε μερικές αντιρκουόμενες αντιδράσεις. Είναι κάτι μοναδικό να αποκτάς εγγόνια.Θα χρειαστούν χρόνο να προσαρμοστούν στην ιδέα. 

 

5. Εκείνη θα θέλει να επισκεφθεί το μαιευτήριο. Να γνωρίσει τη μαία. Να δει το γιατρό της. Δεν θα θέλει επισκληρίδιο. Μετά, θα ουρλιάζει νε της κάνουν επισκληρίδιο.  Η καισαρική θα φαίνεται τη μία καλή επιλογή, την άλλη ό,τι χειρότερο μπορεί να της συμβεί. Πάντα να συμφωνείς μαζί της.  

 

6. Τα χρήματα δεν θα σου φτάνουν. Δεν θα αγοράσεις κανένα καινούριο ρούχο για σένα για ένα χρόνο. Θα σκεφτείς να κόψεις τα συνδρομητικά κανάλια. Δεν θα αποκτήσεις μεγαλύτερη τηλεόραση. Θα διαθέσεις όμως αρκετά για κούνια, τρία καθισματάκια αυτοκινήτου, δύο καρότσια και περισσότερα πλαστικά αντικείμενα σε φλούο χρώματα που έχεις φανταστεί ποτέ.

 

7. Άλλαξε λάστιχα στο αυτοκίνητο τώρα!

 

 8. Είναι όμορφο να περιμένεις το παιδί σου –τις πρώτες δύο εβδομάδες. Μετά την αμνιοπαρακέντηση, το Β΄ επιπέδου και κάποιες δεκάδες ιστορίες φρίκης που είναι σίγουρο ότι θα ακούσεις, θα γεμίσεις αγωνία και φόβο για την υπόλοιπη ζωή σου. Πάρε μια αγκαλιά τους γονείς σου.

 

9. Αν δεν θέλεις να είσαι μέσα στην αίθουσα τοκετού την ώρα που γεννάει, μην μπεις.

 

10. Τις πρώτες μέρες με το μωρό στο σπίτι θα μάθεις να τρως το ίδιο φαγητό και θα σου αρέσει.

 

11. Ναι. Κρατάς το μωρό λάθος. Κάντο όπως το κάνει εκείνη.

 

12. Πρόσεχε πότε χρησιμοποιείς α’ πληθυντικό. Π.χ. μην πεις «δεν μας πόνεσε καθόλου η αμνιοπαρακέντηση».

 

13. Θα έρθει κάποτε η μέρα που στα μάτια του παιδιού σου θα είσαι αληθινός ήρωας. Απόλαυσέ το –δεν θα κρατήσει πολύ.

 

14. Όταν η μητέρα σου σε στριμώξει και σου πει ότι ο θηλασμός κάνει το στήθος να πέφτει, ότι το μωρό πρέπει να τρώει κάθε τέσσερις ώρες κι ότι αν το παίρνετε αγκαλιά κάθε φορά που κλαίει θα κακομάθει, μην την πιστέψεις.

 

15. Θα εντυπωσιαστείς από το πόσα πολλά μπορείς να κάνεις με τόσο λίγες ώρες ύπνου.

 

16. Το μωρό θα προτιμάει κυρίως εκείνη. Θα έρθει κι η σειρά σου, αλλά αργεί ακόμα.

 

17. Είναι φυσιολογικό να κοιτάζεις ένα κοιμισμένο μωρό επί δύο ώρες. Είναι εξίσου φυσιολογικό να τραβήξεις δύο ώρες βίντεο με ένα μωρό που κοιμάται.

 

18. Όσο δύσκολη φάση κι αν περνάει το μωρό είναι βέβαιο ότι θα βρεις τη λύση να το αντιμετωπίσεις. Μόνο που μέχρι να τη βρεις, αυτό θα έχει περάσει σε μια άλλη, ακόμα πιο δύσκολη φάση.

 

19. Προσπάθησε να μη μιλάς συνέχεια για το μωρό στη δουλειά. Θα μιλήσεις όσο θέλεις όταν επιστρέψεις στο σπίτι.

 

20. Κάποια στιγμή, μερικές εβδομάδες μετά τον τοκετό, εσύ και η γυναίκα σου θα κανονίσετε να βγείτε οι δυο σας. Μέχρι τα μισά του δρόμου θα νιώσετε και οι δύο ότι σας λείπει το μωρό.

 

21. Οι φίλοι σου που δεν έχουν παιδιά θα σου δίνουν συνέχεια συμβουλές. Όσοι έχουν, θα λένε «καλά, θα περάσει».

 

22. Τώρα καταλαβαίνεις γιατί οι φίλοι σου δεν ήθελαν επισκέψεις όταν είχαν νεογέννητα. Εκτός, αν κάποιος μπορούσε να φέρει φαγητό.

 

23. Άλλο η νταντά, άλλο η σύμβουλος θηλασμού, άλλο η μαία, άλλο η νοσοκόμα, άλλο ο γυναικολόγος, άλλο ο παιδίατρος. Μάθε τι κάνει η καθένας, θα σου χρειαστεί.

 

24. Μια ετήσια συνδρομή στο γυμναστήριο δεν είναι καλή ιδέα για να κάνεις δώρο στη γυναίκα που γέννησε το παιδί σου. Κράτα την για τον εαυτό σου.

 

25. Οι ορμόνες θα την κάνουν να μοιάζει σαν να έχει πολλαπλές προσωπικότητες. Μάθε την καθεμία από αυτές και δείξε ευελιξία.Θα περάσει. 

 

26. Μετά από έξι μήνες, θα έρθει μια στιγμή που θα αρχίσεις να θυμάσαι περίπου πώς ήταν η σεξουαλική σας ζωή πριν το παιδί.

27. Ασφαλώς και όλα αλλάζουν όταν γίνεσαι μπαμπάς. Αυτός δεν είναι ο στόχος, άλλωστε; 

Από το site fitpregnancy.com

Αναδημοσίευση στο:www.mamamia.gr

H συμβουλή του Αϊνστάιν για την σωστή ανάπτυξη των παιδιών

Published 21 Φεβρουαρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

154835 (1)

Mια νεαρή μητέρα ρώτησε τον Αϊνστάιν τι θα μπορούσε να κάνει για να προετοιμάσει καλύτερα το πεντάχρονο παιδί της για το σχολείο και τη ζωή. Ήρεμος και χαμογελαστός, ο μεγάλος φυσικός της απάντησε: «Να του λέτε παραμύθια».

«Καλά τα παραμύθια, αλλά τι άλλο;» απόρησε η νέα μητέρα. «Πολλά παραμύθια», επέμεινε ο άνθρωπος που σφράγισε τη σύγχρονη επιστήμη. Και όταν η μητέρα ρώτησε τρίτη φορά, κάπως δύσπιστα:

«Καλά, εντάξει, αλλά και τι άλλο;», ο Αϊνστάιν είπε πως «δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Μονάχα κι άλλα παραμύθια. Πάρα πολλά παραμύθια».

Δεν έχουν όμως, πειστεί όλοι ότι τα παραμύθια είναι τόσο σημαντικά για τα παιδιά. Έρευνα που έγινε σε γονείς στη Βρετανία αναφέρει ότι το 25% δεν διαβάζουν παραμύθια σε παιδιά κάτω των 5 ετών, είτε επειδή θεωρούν ότι είναι πολύ τρομακτικά, είτε επειδή δεν συμφωνούν με το πρότυπο ζωής που δίνουν στα παιδιά (τι πρότυπο δίνει η Ωραία Κοιμωμένη που περιμένει τον ωραίο πρίγκιπα να τη φιλήσει για να ξυπνήσει;).

Κάνει τόσο λάθος ο Αϊνστάιν λοιπόν; Μάλλον όχι. Ας δούμε γιατί τα παραμύθια, είναι πολύτιμη πνευματική τροφή για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, ακόμη και τα πιο τρομακτικά.

Τα παραμύθια δείχνουν στα παιδιά πώς να λύνουν προβλήματα

Μικροί και μεγάλοι μαθαίνουν από τους πρωταγωνιστές μίας ιστορίας. Όπως συμβαίνει με μία διδακτική θεατρική παράσταση ή ένα καλό βιβλίο, έτσι ακριβώς τα παιδιά διδάσκονται από ένα κλασικό παραμύθι. Αυτές οι ιστορίες που συμβαίνουν «μια φορά κι έναν καιρό» βοηθούν τα παιδιά να αναπτύξουν την κριτική τους σκέψη. Να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό και να δουν ότι με τη φαντασία, το θάρρος και την υπομονή λύνονται τα προβλήματα. Όπως ακριβώς έγινε και με την «Ωραία Κοιμωμένη».

Τα παιδιά νικούν το φόβο

«Τα παραμύθια δεν λένε στα παιδιά ότι υπάρχουν δράκοι. Τα παιδιά ήδη γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν δράκοι.Τα παραμύθια λένε στα παιδιά ότι οι δράκοι μπορούν να ηττηθούν», είχε πει ο Βρετανός συγγραφέας G.K. Chesterton. Ο διάσημος συγγραφέας και παιδοψυχολόγος Bruno Bettelheim πίστευε ότι τα παραμύθια είναι σημαντικά για την ανάπτυξη των παιδιών, επειδή οι βασικοί χαρακτήρες – που είναι και οι ίδιοι παιδιά πολλές φορές– επιδεικνύουν θάρρος και νικούν σε έναν κόσμο γιγάντων και εχθρικών ενηλίκων.

Τα παραμύθια προετοιμάζουν τα παιδιά για τις δυσκολίες της ζωής

Μέσα από τα παραμύθια τα παιδιά συναντούν προκλήσεις με τις οποίες παλεύουν και οι ενήλικες: την προδοσία, τις ίντριγκες, τους τσακωμούς και τη ζήλια. Είναι οι άσχημες πλευρές της ζωής που δεν λείπουν από τους παραδοσιακούς μύθους και τα παραμύθια. «Τα παραμύθια επεξεργάζονται τόσες πολλές φοβίες, όχι μόνο προσωπικές, αλλά όλης της κοινωνίας, αλλά το κάνουν με έναν τρόπο ασφαλή, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν … μια φορά κι έναν καιρό», εξηγεί η Μαρία Τατάρ, καθηγήτρια στο Harvard College.

Όπως είχε πει και ο Τζον Λένον: «Πιστεύω σε οτιδήποτε μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Πιστεύω στις νεράιδες, στους δράκους, στα παραμύθια. Όλα υπάρχουν, ακόμα κι αν βρίσκονται στο μυαλό σας. Ποιος είπε ότι τα όνειρα και οι εφιάλτες δεν εκφράζουν την πραγματικότητα;»

Δίνουν ευκαιρία για διάλογο

Τέτοιες ιστορίες «ελεγχόμενου φόβου» δίνουν μία θαυμάσια ευκαιρία στους γονείς να συζητήσουν με τα παιδιά τους τις πιο βαθιές τους ανησυχίες και ανασφάλειες από τον πραγματικό κόσμο. Οι φανταστικοί χαρακτήρες συνεισφέρουν θετικά στο διάλογο. Δεν μπορεί να γίνει το ίδιο με μία ταινία, ούτε καν με το θέατρο.

Τα παραμύθια μιλούν μία παγκόσμια γλώσσα

«Γνωρίζουμε τα παραμύθια ως παιδιά, είτε μέσω της αφήγησης είτε ακόμη και μέσω της παντομίμας. Ζούμε με αυτά, αναπνέουμε με αυτά, ξέρουμε το τέλος τους», γράφει ο Neil Gaiman. Ορισμένα παραμύθια, όπως η Σταχτοπούτα, υπάρχουν σε πολλές κουλτούρες, αν και με μικρές διαφορετικές πινελιές σε κάθε χώρα. Όλες οι διαφορετικές εκδοχές όμως, μοιράζονται κάτι κοινό: μία σαγηνευτική ιστορία για την ανάγκη να νικήσει το καλό.

Τα παραμύθια διδάσκουν στα παιδιά τα βασικά στοιχεία ενός διηγήματος, μίας ιστορίας

Τους διδάσκουν τη διαφορά ανάμεσα στη φαντασία και στην πραγματικότητα. Ότι οι ιστορίες μπορεί να εξελίσσονται σε άλλο περιβάλλον, σε άλλη χώρα και σε άλλο χρόνο. Ότι οι πρωταγωνιστές έχουν διαφορετικά γνωρίσματα και διαφορετικούς χαρακτήρες. Εάν το παιδί κατανοήσει αυτές τις διαφορές από πολύ μικρή ηλικία, τότε ενισχύεται η ικανότητά του να κατανοεί τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος και να προβλέπει το επόμενο βήμα.

Τα παραμύθια αναπτύσσουν την παιδική φαντασία

«Όταν εξετάζω τον εαυτό μου και τον τρόπο σκέψης μου, έρχομαι στο συμπέρασμα ότι το χάρισμα της φαντασίας σημαίνει περισσότερα για εμένα από οποιοδήποτε ταλέντο για αφηρημένη, θετική σκέψη. Το να ονειρεύεσαι για όλα τα σπουδαία πράγματα που μπορείς να καταφέρεις, είναι το κλειδί για μια ζωή γεμάτη με θετικότητα. Άφησε την φαντασία σου να καλπάσει ελεύθερη και δημιούργησε ένα κόσμο στον οποίο θα ήθελες να είσαι μέσα», είχε πει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν.

Ηθικά διδάγματα

Τα παραμύθια θέτουν το ηθικό πρόβλημα της συνύπαρξης του καλού και του κακού (που συμβολίζουν συνήθως οι δράκοι, οι γίγαντες και οι μάγισσες). Συνήθως το καλό υπερισχύει και ο κακός χάνει. Μέσω της ταύτισης με τον ήρωα, το παιδί παίρνει το ηθικό δίδαγμα.

Πηγή:www.govastileto.gr

«Ποιά είμαι εγώ που θα χαλάσω το γάμο του;» σκεφτόμουν. Κι ας τον ήθελα….

Published 21 Φεβρουαρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

n--2-thumb-large

Την γνώρισα στο εργασιακό μου περιβάλλον. Υπάλληλος εγώ, προιστάμενος εκείνος, μόλις 3 μήνες παντρεμένος. Τον πρώτο καιρό οι σχέσεις τυπικές μεταξύ μας «δώσε μου το κλασέρ» «πάρε τηλέφωνο τον τάδε» «στείλε μου εκείνο το email». Πολύ σύντομα η προαγωγή του στάθηκε αφορμή να βγάλει τον πραγματικό του εαυτό , δηλαδή τον χειρότερο. Παρατηρήσεις για άσχετα πράγματα. Επιπλήξεις για ό,τι έλεγα και έκανα. Προσβολές μπροστά σε όλους. Τσακωμοί επί τσακωμών και «έλα στο γραφείο μου» για να με ξεφτιλίσει. Οι φωνές μας ακούγονταν συχνά μέχρι έξω. Κλάματα και ψυχολογικός πόλεμος. Πίστευα ότι δεν με χώνευε, ότι ήθελε να με διώξει. Αλλά….

…αλλά δεν μπορούσα να μην προσέξω εκείνες τις κρυφές έντονες ματιές. Εκείνο το σκανάρισμα που μου έκανε από πάνω μέχρι κάτω. Εκείνα τα βλέμματα που μου έριχνε κάθε που πλανιόμουν στον χώρο. Εκείνο τον τρίτο άνθρωπο που επίσης το πρόσεξε και ήρθε και μου το είπε όταν εγώ πίστευα πως ήταν ιδέα μου…….τον ερωτεύτηκα….

Προσπαθούσα να το κρύψω πάση θυσία. Ήταν παντρεμένος και δεν είχα το δικαίωμα. Μετά από ένα σωρό λάθος επιλογές, και ένα βασανιστικό διαζύγιο, το μόνο που είχα, ήταν υποχρέωση προς τον εαυτό μου και ειδικά προς τα παιδιά μου. Ερχόταν πίσω μου δήθεν για να ζητήσει κάτι κι έβαζε το πρόσωπό του στα μαλλιά μου, την ανάσα του σχεδόν στο αυτί μου. Του έδειχνα κάτι στον υπολογιστή και με άγγιζε δήθεν τυχαία. Κι εγώ παγωμένη, ασάλευτη για λίγο και πολύ γρήγορα τραβιόμουν, έκανα πέρα. Κάποια στιγμή που είχαμε πιάσει αντροκουβέντα με άλλες συναδέλφους, με ρώτησε τί τύπος άντρα μου αρέσει και ξαφνιάστηκα αλλά δεν απάντησα. Κάποια άλλη στιγμή που επέστρεψε από άδεια, του ξέφυγε ένα «Μου έλειψες» αλλά και πάλι δεν απάντησα. Όποτε συζητούσε με άλλους συναδέλφους για την γυναίκα του και τύχαινε να μπω να πάρω κάτι, έκοβε την συζήτηση. Η εμμονή του να μου «την λέει» για τα πιο ηλίθια πράγματα, ήταν ύποπτη σε σημείο να αναρωτιέμαι αν αλήθεια με μισούσε ή με «φοβόταν».

Με κάρφωνε μες στα μάτια κι έλιωνα. Κοιτούσε τα χείλη μου όταν μιλούσα κι έσβηνα. Παρακολουθούσε κάθε μου κίνηση κι όταν καταλάβαινε ότι τον βλέπω, έκανε πως κοίταζε αλλού. Τον σκεφτόμουν διαρκώς και μετά ζητούσα από τον εαυτό μου να τον ξεχάσει γιατί ήταν παντρεμένος. Ήθελα σαν τρελή να κάνω έρωτα μαζί του κι όταν το συναίσθημα με πλημμύριζε έλεγα στον εαυτό μου ξανά και ξανά «Εγώ δεν κλείνω σπίτια» «Εγώ δεν κλείνω σπίτια». Όμως όσο και αν κρατιόμουν θα έλεγα ψέματα πως δεν τον ήθελα. Χρόνια είχα να ποθήσω έναν άντρα τόσο πολύ. Τον έβλεπα στον ύπνο μου και ξυπνούσα πιο ερωτευμένη από ποτέ. Κι όταν το πρωί πήγαινα στη δουλειά και τον αντίκριζα πιο παντρεμένο από ποτέ, έβγαζα άμυνες. Έβλεπα τη βέρα του, τον φανταζόμουν γαμπρό δίπλα στη γυναίκα του και σκεφτόμουν «Ποιά είμαι εγώ που θα χαλάσω το γάμο του;».

Στην πορεία μου συνέβη κάτι που μοιραία και σε επαγγελματικό επίπεδο, έπρεπε να το μάθει. Το χειρίστηκε με τον χείριστο τρόπο και μια σειρά γεγονότων οδήγησε στην απόλυσή μου, στην οποία μέχρι και σήμερα πιστεύω πως έβαλε το χέρι του. Εκ των υστέρων έμαθα πως λίγο πριν απολυθώ, έμεινε έγκυος η γυναίκα του. Τί σύμπτωση! Ήταν προφανές ότι ήθελε να βγάλει τον πειρασμό από τη μέση και αντί να ζητήσει τουλάχιστον τη μετάθεση μου σε άλλο τμήμα, επέλεξε να χάσω τη δουλειά μου. Αυτή από την οποία ζούσαμε εγώ και τα παιδιά μου.

Δεν έχω μιλήσει ποτέ σε κανέναν γι” αυτό, φοβόμουν να το παραδεχτώ ακόμα και στον εαυτό μου. Ένα χρόνο μετά, σκέφτομαι πως τελικά καλύτερα που τα πράγματα ήρθαν έτσι γιατί έχω ήδη περάσει πολλά και μια τέτοια ιστορία, θα με κρατούσε δεμένη για άλλη μια φορά. Πρίν ένα μήνα τον είδα με τα παιδιά του (έκανε και δεύτερο) σε ένα εμπορικό κέντρο. Με γνώρισε και με κοίταξε όπως τότε. Σαν να πήγε να με χαιρετίσει. Άλλαξα πορεία και τον άφησα πίσω μου. Όπως τότε ένα χρόνο πρίν.

Αναγνώστρια

Πηγή: singleparent.gr