Αγαπητες μαμαδες,

ειμαι η Σοφια και εχω 2 κορουλες 4ων ετων και 7 μηνων. Θα μπω κατευθειαν στο ψητο γιατι πραγματικα ειμαι σοκαρισμενη, τρομαγμενη, σκασμενη και πολλα αλλα.

Πριν λιγες μερες ειχαμε παει σε μια βαφτιση και ημασταν σε ενα κτημα. Πολλα παιχνιδια, πολλα παιδια και διαφορες ηλικιες… Η μεγαλη μου κορη επαιζε με τα παιδια και πηρα τη μικρη να την παω μια βολτα προς τα εκει και μου λεει η μεγαλη να παμε να τρεξει.

Οπως ετρεχε, ενα αγορακι 10 χρονων την πλησιαζε συνεχεια (κατι που δεν μου φανηκε φυσιολογικο γιατι ειχε παρα πολλα παιδια της ηλικιας του να παιξει και περιτριγυριζε ενα 4χρονο). Ηρθε κοντα μου η κορη μου και ηρθε και αυτο και της ειπε να τρεξουν μαζι.

Η μικρη συμφωνησε φυσικα. Μετα απο λιγο επεστρεψα στο τραπεζι μου και ειδα τον πιτσιρικα να την κραταει απο το χερι και εστειλα πολυ διακριτικα τον ανηψιο μου, 10 χρονων επισης, κοντα στην κορη μου ταχα να δει αν ειναι καλα και φυσικα τα παρακολουθουσα. Οταν πηγε ο ανηψιος μου και μιλησε στην κορη μου, το αλλο παιδι αρχισε να τον σπρωχνει και πιανει την μικρη παλι απο το χερι και την κατευθυνει σε ενα εκκλησακι που ειχε το κτημα με πολλα δεντρα γυρω γυρω αρα δεν ειχα ορατοτητα και φυσικα δεν ειχε καθολου φως.

Εκτιναχτηκα απο την καρεκλα μου για να παω απο πισω τους με μια καθυστερηση δυο λεπτων μεχρι να φτασω γιατι ηταν μακρια απο το τραπεζι μας. Ψαχνω να τα βρω, πουθενα τα παιδια! Με εχει λουσει κρυος ιδρωτας… Κανω τον γυρω της εκκλησιας και… τα ειδα οοοοολα. Ο μικρος ειχε γονατισει μπροστα στην κορη μου οπου εβλεπα την πλατη της και δυο χερια τυλιγμενα γυρω της και δεν ηξερα τι γινοταν απο μπροστα, τα εγκεφαλικα επεφταν απανωτα… Θες το ενστικτο, θες η συμπεριφορα του μικρου, ειχα κακο προαισθημα!

Αρχισα να φωναζω τη μικρη οσο ετρεχα για να τα φτασω και καποια στιγμη που με ακουσαν δινει ενα σαλτο ο μικρος και πηδαει απο ενα μαντρακι και η δικια μου ριχνει ενα τρεξιμο τρελο.

Τρεχω και εγω πισω της, την παιρνω αγκαλια (οπου κρυφτηκε αμεσως μεσα στον λαιμο μου) και αρχιζω να την ρωταω με οοοοση ψυχραιμια μπορουσα να εχω και ας ετρεμα ολοκληρη τι εγινε. Το παιδι ουτε με κοιταζε, ουτε μου μιλαγε… Τρελαθηκα!

Με τα χιλια ζορια την επεισα και μου ειπε τα εξης: με πηρε απο το χερακι και μου ειπε να παμε μια βολτα πισω απο τα δεντρα και μου ειπε οτι με αγαπαει και με ρωτησε αν τον αγαπαω και εγω, μετα με πηρε αγκαλια και με φιλησε. Αυτο ηταν κοριτσια…

Εχασα ολον τον κοσμο, ετρεμα, ιδρωνα, ειχα ταχυκαρδια, ειχε μουδιασει το κεφαλι μου… Μαζευω τα κομματια μου, παρακαλω την Παναγια να με φωτισει να της πω τις σωστες λεξεις και να της περασω το σωστο μηνυμα χωρις να την κανω να νιωσει οτι φταιει η οτι τι επαθα εγω τωρα και τετοια. Της λεω οτι δεν φταιει σε κατι, με διακοπτει με ενα βλεμα χαμενο και μου λεει «Μαμα ειναι παιδακι;» Επαθε συγχιση γιατι της εχω μιλησει φυσικα για το οτι δεν μιλαμε στους ξενους, δεν τους ακολουθουμε, τους κινδυνους ολους τους γνωστους, αλλα δεν μου ειχε περασει ποτε μα ποτε ομως απο το μυαλο οτι θα επρεπε να της μιλησω για τους κινδυνους που μπορει να εχει το (παιχνιδι) με ενα ΠΑΙΔΑΚΙ γιατι ηταν παιδακι, ηταν 10 χρονων, τον ρωτησε ο ανηψιος μου. Το παιδι μου ευτυχως το περασε πολυ επιφανειακα αλλα εγω ακομα δεν μπορω να συνελθω.

Η σκεψη και μονο οτι ενα πλασμα, δεν με νοιαζει αν ηταν παιδι, ακουμπουσε και φιλουσε την κορη μου οπως ενας ενηλικας με τρελαινει! Βλεπω το παιδι μου και νιωθω σαν να του βιασαν την αγνη του ψυχουλα, νιωθω σαν να εχασε την παιδικοτητα της τοσο γρηγορα, τοσο αναρμοστα, τοσο… αδικα! Δεν ξερω αν ειμαι υπερβολικη η πολυ… μαλλον ταραγμενη ακομα γιατι εχω εκατονταδες συναισθηματα αυτη τη στιγμη να σας πω. Δεν ξερω τι ειμαι, αλλα αυτο που ξερω σιγουρα ειναι πως μετα απο αυτο (δυστυχως και λεω δυστυχως γιατι δεν το ηθελα αυτο) εμαθα στο παιδι μου να βλεπει με αλλο ματι ακομα και τα παιδακια… Λυπαμαι και μονο που το λεω αλλα απο το να μου παθει τα χειροτερα καλυτερα να εχει στο μικρο της μυαλουδακι οτι ολοι μπορει να ειναι κακοι η πονηροι, ακομα και αν ειναι μικρα παιδακια!

Μιληστε στα παιδια σας για τα πονηρα παιχνιδια των αλλων παιδιων για να ειναι ενημερωμενα και να μπορουν να καταλαβουν οσο μικρα και αν ειναι γιατι δυστυχως υπαρχουν και τα μικρομεγαλα εκει εξω και καραδοκουν στην γωνια για μια αγνη ψυχουλα, για ενα μικρο παιδακι που ειναι ανημπορο να καταλαβει και να αντισταθει σε χυδαια πραγματα παντα βαση της ηλικιας του.

Και φυσικα σε γονεις οπως του αγοριου επειδη μπορει και να μην ξερουν τι κανει το παιδι τους, απλα ανοιξτε τα ματια σας, αυριο μπορει να ειναι το δικο σας παιδι. Θυτης η θυμα δεν εχει σημασια, γιατι οπως κ να εχει το προβλημα εχει να κανει και στις δυο περιπτωσεις!

Σας ευχαριστω για τον χρονο σας συγμωμη για τον χειμαρρο που βγηκε απο μεσα μου αλλα πραγματικα τρεμω ακομα περισσοτερο για το γνωστο σε ολους μας… ΜΑ ΣΕ ΤΙ ΚΟΣΜΟ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ…

Πηγή: www.eimaimama.gr