Της Έλλης Κοραή

 Η ιδανική σκηνή: Μια οικογένεια. Εγώ, ο Άλκης και η κόρη του. Κυριακή μεσημέρι, καθισμένοι γύρω από το τραπέζι να λέμε ανέκδοτα και να χαζογελάμε. Κι ύστερα η μικρή να κάθεται στα πόδια μου και να μ’ αγκαλιάζει. Και μετά να παίζουμε μ’ εκείνη την ξανθιά κούκλα με τα γαλάζια μάτια που της αγόρασα επειδή της μοιάζει. Και πιο αργά ν’ αποκοιμιέται σε μια αγκαλιά γεμάτη παραμύθια. Στην δική μου αγκαλιά…

Η πραγματική σκηνή: Ακολουθεί αμέσως παρακάτω σ΄ ένα «παραμύθι» φτυστό μ’ εκείνο της Σταχτοπούτας…

Όχι. Δεν είμαι η κακιά μητριά. Δεν έχω ούτε τουπέ της, ούτε το κορακίσιο της (σε μαλλί, δέρμα, μάτι και ψυχή), ούτε την ηλικία της. Είμαι μόλις 25 χρονών, κοντούλα, ξανθιά, τσαχπίνα και όπως λένε οι φίλοι μου «χαλί να με πατήσεις». Όχι. Δεν στράβωσα όταν ο Άλκης μου είπε ότι έχει μια κόρη από τον πρώτο του γάμο. Ούτε ζήλεψα, ούτε τρόμαξα, ούτε πνίγηκα σε κύματα ρίγους για το πώς και το εάν θα τα καταφέρω. Αντίθετα. Άρχισα να «γράφω» την ιστορία μου με την μικρή Αλίκη που παρότι δεν την γνώριζα την αγαπούσα επειδή απλά ήταν προέκταση του καλού μου. Μια ιστορία πραγματικής αγάπης, ανίκανη να καταλάβω πως αυτές οι ιστορίες μπορούν να λάβουν σάρκα και οστά μόνο όταν και οι δύο πρωταγωνιστές είναι «διαθέσιμοι» να αγαπήσουν…

Η συνάντηση

Κυριακή μεσημέρι στο σπίτι μου. Εν ώρα αναμονής της «μεγάλης» μας προσκεκλημένης. Της Αλίκης. Με μια ανθοδέσμη στα χέρια μου, μια κατσαρόλα με το «καλυτερότερό» της φαγητό στην κουζίνα μου, μια κούκλα στην αγκαλιά μου. Για εκείνη. Το κουδούνι χτυπάει. Τρέχω ν’ ανοίξω. Ο Άλκης στέκεται μόνος του, με ύφος «θλιμμενομπερδέματος» και βλέμμα στο κενό: «Η Αλίκη είναι κάτω στο αυτοκίνητο. Χρυσή την έκανα να ανέβει να σε γνωρίσει αλλά δεν θέλει. Μου είπε ότι η Κυριακή είναι η δική μας μέρα. Πως μέσα σ’ αυτήν και ανάμεσα σε εμάς δεν μπορεί να μπει κανείς ξένος. Σε παρακαλώ, κάνε μου την χάρη να πάμε να φάμε κάπου έξω». Ανοίγω τα χέρια μου και η ανθοδέσμη πέφτει στο πάτωμα. Κλείνω το μάτι της κουζίνας και κατεβαίνω κρατώντας την κούκλα όσο σφιχτότερα μπορώ στην αγκαλιά μου. Σαν μικρό κοριτσάκι.

Κάθεται στο πίσω κάθισμα με το πρόσωπό της κολλημένο στο παράθυρο του αυτοκινήτου. «Αλίκη μου, αυτή είναι η Έλλη», της λέει γλυκά ο Άλκης. Καμία απόκριση. Καμία αντίδραση. Προσωποποιημένο τίποτα. Σκληρό όταν το αντικρίζεις στα μάτια ενός παιδιού. «Αλίκη. Πες μία καλημέρα». Η μικρή ψιθυρίζει κάτι μέσα απ’ τα χείλη της χωρίς να μου ρίξει ούτε μία ματιά. Κι εγώ αρχίζω να ψυλλιάζομαι πως αυτή η μέρα δεν θα είναι τόσο καλή όσο την περίμενα. Παρκάρουμε μπροστά από ένα Ιταλικό restaurant. Τ’ αγαπημένο της. Και τότε ακούω για πρώτη φορά την φωνή της: «Μπαμπά, η μαμά μου έχει πει ότι είχατε γνωριστεί εδώ. Πως ήσουν με κάτι φίλους κι όταν την είδες στο απέναντι τραπέζι να τρώει με μία φίλη της, σηκώθηκες την πλησίασες και της είπες: «Δεν έχω δει ωραιότερη γυναίκα στην ζωή μου. Θέλεις να με παντρευτείς;». Βουρκώνω. Ο Άλκης με κοιτάζει με την άκρη του ματιού του και χωρίς να πει κουβέντα μου πιάνει το χέρι. Και τότε η μικρή μεταμορφώνεται στο κοριτσάκι του εξορκιστή φωνάζοντας με άναρθρες κραυγές: «Μην την χαϊδεύεις αυτή. Μην την χαϊδεύεις αυτή!». Τραβάω το χέρι μου με δύναμη και σφίγγω την κούκλα δυνατότερα στην αγκαλιά μου. Θέλω την μαμά μου. Την φίλη μου. Την θαλπωρή μιας αγκαλιάς έστω και ξένης. Δεν την έχω. Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο με την κούκλα πάντα στην αγκαλιά μου και κάθομαι σε ένα άδειο τραπέζι. Ένα τέταρτο μετά έρχεται και ο Άλκης με την Αλίκη. Και με την συμφωνία να μην μου μιλήσει, να μην της μιλήσω. Δύο εχθροί στο ίδιο τραπέζι. Με έναν άντρα ανάμεσα τους να χωρίσουν στα δύο. Ή να τον κερδίσει η πιο δυνατή. Άνισος πόλεμος. Χαμένη μάχη…

Τρώμε στα βουβά. Κατεβάζω το κρασί σαν νερό. Για να χαλαρώσω. Για να ξεχαστώ. Για να χαζογελάσω. Το καταφέρνω. Αρχίζω να μιλάω για παιδικά μου χρόνια. Για την μαμά μου. Πόσο μου λείπει, πόσο την αγαπάω, πόσο την χρειάζομαι. Πόσο καλύτερη είναι από όλες τις άλλες μαμάδες του κόσμου. Αρχίζει να μιλάει κι εκείνη για την δική της. Πόσο της λείπει, πόσο την αγαπάει. Πόσο την χρειάζεται. Πόσο καλύτερη είναι απ’ όλες τις άλλες μαμάδες του κόσμου. Συναίσθημα κοινό ισοδύναμο με κοινό τόπο. Που μπορείς να τον μοιραστείς. Ο αντίπαλος αρχίζει να γίνεται φίλος.

«Πάμε για παγωτό;» ρωτάω δειλά. «Πάμε, αλλά εσύ να μην φας πολύ γιατί έχεις μεγάλο ποπό», μου απαντάει και σηκώνεται από την θέση της. Θέλω να φωνάξω. Να διαμαρτυρηθώ. Να επιδείξω τα οπίσθιά μου σ’ όλο το μαγαζί για να μου πουν πως η μικρή κάνει λάθος. Για να με διαβεβαιώσουν ότι έχω τα «δυνατότερα» καπούλια σε ολόκληρη την Αθήνα. Δεν το κάνω. Κουνάω το κεφάλι μου για να συνέλθω. Το μυαλό μπαίνει στην θέση του και η λογική μου, μου υπαγορεύει ότι ποτέ δεν πρέπει να ξεσυνερίζεσαι ένα μικρό παιδί. Ειδικά όταν του μπαίνεις στον δρόμο διεκδικώντας ένα κομμάτι από ό,τι αγαπάει περισσότερο στον κόσμο: Τους γονείς του.

Τρώμε παγωτό. Προτείνω να πάμε στο λούνα παρκ. Η μικρή δέχεται με το όρο να μπει σε όλα τα παιχνίδια με τον μπαμπά της. Δέχομαι. Κάνω ρόδα και ταψί αγκαλιά με την κούκλα. Και μπαίνω στο τραινάκι του τρένου με την αίσθηση πως η πρώτη κακιά μάγισσα θα μου κλείσει συνωμοτικά το μάτι. Κρατάω τα μάτια μου κλειστά μέχρι να βγω πάλι στο φως. Βραδιάζει. Η Αλίκη θέλει σινεμά και ο μπαμπάς δεν της χαλάει χατίρι. Κάθονται σφιχταγκαλιασμένοι στις δύο πρώτες κενές θέσεις του κινηματογράφου. Δεν υπάρχει τρίτη. Μόνο μία στην τελευταία σειρά του διαδρόμου. Για μένα και την κούκλα μου…

Το έργο τελειώνει. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο κι ο Άλκης με παρακαλάει να κάτσω μαζί της πίσω γιατί η μικρή ήδη λαγοκοιμάται. Κάθομαι μαζί της. Εκείνη για πρώτη φορά ρίχνει μια ματιά στην κούκλα: «Πως την λένε;» με ρωτάει δειλά. «Αλίκη» της απαντάω. «Γιατί Αλίκη;» μου ανταπαντάει. «Γιατί έχει τα ίδια ξανθά μαλλιά με σένα. Και τα ίδια γαλάζια μάτια για σένα. Γιατί απλά την αγόρασα για σένα». Μου χαμογελάει. Ναι. Αυτό το παιδί μπορεί και χαμογελάει. Ακόμη και στην «μεγάλη αντίπαλο». Έτσι όπως κάνουν όλα τα παιδιά όταν καταφέρεις να μιλήσεις στην καρδιά τους με κινήσεις απλές και ιδίως με λόγια απλά. Όμοια με τα δικά τους.

Χτυπάει το κινητό του Άλκη. Είναι η μητέρα της. Τον παρακαλάει να κρατήσει την Αλίκη για σήμερα το βράδυ. Της έτυχε κάτι έκτακτο και δεν μπορεί λέει να γυρίσει σπίτι σήμερα το βράδυ. Ανεβαίνουμε οι τρεις μας στο διαμέρισμά του. Μου ζητάει να της διαβάσω ένα παραμύθι για να κοιμηθεί: «Ο μπαμπάς διαβάζει γρήγορα και δεν μου αρέσει», μου λέει βάζοντας στα χέρια μου ένα βιβλίο με παραμύθια. Μαζί της γίνομαι πάλι παιδί. Ένα παιδί μόλις δέκα ετών, μια ενήλικη που ακόμη και σήμερα φοβάται τους κακούς δράκους και αναζητάει τον πρίγκιπα της. Η φωνή μου πλημμυρίζει συναίσθημα και η μικρή το πιάνει: «Διαβάζεις ωραία, αλλά είσαι έτοιμη να κλάψεις. Μην στεναχωριέσαι τόσο. Όλα αυτά είναι παραμύθια δεν συμβαίνουν στ’ αλήθεια…»

Με παίρνει ο ύπνος πλάι της. Με το βιβλίο ανοιχτό και την κούκλα ανάμεσά μας. Ξυπνάω απότομα με την πρώτη αχτίδα του ήλιου να μου γαργαλάει τα μάτια. Δίπλα μου, κόκκινα τριαντάφυλλα αφημένα από τον Άλκη που έχει ήδη φύγει για την δουλειά κι ένα σημείωμα με μια κόκκινη καρδιά. Πάνω μου, το χέρι της μικρής, σαν μια μικρή αγκαλιά. Κι ανάμεσά μας η Αλίκη. Σκέφτομαι πως ανάμεσα σε εμάς τις δύο πάντα θα υπάρχει κάποιος. Όχι για να χωρίσουμε αλλά για να αγαπήσουμε με έναν τρόπο διαφορετικό. Και μετά από πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια είμαι πλέον βέβαιη πως υπάρχουν φορές που όσο κι αν τις χλευάζεις μπορούν να σου αποδείξουν ότι σ’ αυτή την ζωή ακόμη και το πιο δυσοίωνο παραμύθι μπορεί να έχει happy end!

Πηγή: www.babyads.gr

«Άν θέλουμε τα παιδιά μας να πιστέψουν ότι αξίζουν, πρέπει ειλικρινά να τα δεχτούμε όπως είναι, με όλες τις ατέλειες τους. Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι , επιμένοντας να κατακρίνουν τις ατέλειες των παιδιών τους, θα τα βοηθήσουν να βελτιωθούν. Στην πραγματικότητα, αυτή η αντιμετώπιση φέρνει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Τα παιδιά αποθαρρύνονται.

Φανταστείτε πως θα νιώθατε αν σας θύμιζαν συνέχεια τα λάθη σας. Θα νιώθατε ότι αξίζετε; Φυσικά όλοι μας έχουμε περιθώρια για βελτίωση, αλλά δεν είναι αυτό που μας απασχολεί τώρα. Το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι δε μπορούν να βελτιωθούν αν δεν νιώσουν αρκετά καλά με τον εαυτό τους, ώστε να πιστέψουν οτι μπορούν να βελτιωθούν.

Φανταστείτε τώρα πως θα νιώθατε αν ενθαρρυνόσασταν συνέχεια και ξέρατε ότι μέσα στην οικογένεια σας  εκτιμούν.

Πιστεύουμε ότι εκτιμάμε τα παιδιά μας, και τους το λέμε με λόγια. Συχνά, όμως, οι πράξεις μας έρχονται σε αντίθεση με τα λόγια μας. Λέμε στα παιδιά μας ότι είναι υπέροχα και κατόπιν δείχνουμε δυσαρέσκεια όταν δεν ικανοποιούν τις δικές μας απαιτήσεις.

Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το έργο από αυτόν που το κάνει.

Τα παιδιά δεν ενεργούν πάντα όπως θέλουμε εμείς. Πρέπει να τους δώσουμε το μήνυμα ότι τα εκτιμάμε σαν ανθρώπους άσχετα από την επιτυχία τους.

Παράδειγμα: Σε ένα διαγώνισμα ορθογραφίας, η Μπεθ έκανε πέντε λάθη στις είκοσι λέξεις. Αντί ο γονιός να επιμείνει στα πέντε λάθη, θα μπορούσε να τονίσει τις δεκαπέντε λέξεις που έγραψε σωστά. Δίνοντας έμφαση στο θετικό, δίνουμε στη Μπεθ την αίσθηση ότι είναι εντάξει. Ξέρει καλά τα πέντε λάθη της. Δεν είναι ανάγκη να τα τονίσουμε. Όταν τη δεχτούμε όπως είναι, τη βοηθάμε να νιώσει ότι αξίζει σαν άνθρωπος και της δίνουμε το θάρρος να συνεχίσει την προσπάθεια της.

Ενεργείστε Θετικά

Αφού οι γονείς αναγνωρίσουν με ποιό τρόπο ορισμένες πεποιθήσεις και στάσεις τους εμποδίζουν τις προσπάθειες τους να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους, πρέπει και να συνειδητοποιήσουν ποιός τρόπος συμπεριφοράς συμβαδίζει με τις προθέσεις τους.

Πρώτα απ’όλα, ένας γονιός που ενθαρρύνει, παύει να κάνει στο παιδί αρνητικές παρατηρήσεις.

Αποφύγετε τον πειρασμό να επέμβετε όταν το παιδί σας προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα ή να ολοκληρώσει ένα έργο. Η επέμβαση δίνει ένα μήνυμα μιας καλυμμένης κριτικής: ”Δεν μπορείς να το κάνεις σωστά”. Άν το παιδί ζητήσει την βοήθεια σας, περιορίστε τις παρατηρήσεις σας στη μορφή προτάσεων, όχι στη διατύπωση κανόνων. ”Τι νομίζεις ότι θα γινόταν αν…Σκέφθηκες να…Βρήκα ότι είναι πολύ βοηθητικό να…”

Άν τα παιδιά ζητούν τη βοήθεια σας, με σκοπό να επισύρουν την άτοπη προσοχή ή να αποφύγουν να σκεφτούν ή να εργαστούν ανεξάρτητα, πείτε τους ότι έχετε εμπιστοσύνη στην ικανότητα τους. ”Μπόρεσες να κάνει την προηγούμενη δουλειά…Άρα μπορείς να χειριστείς και αυτό το θέμα…”

Λίγα παιδιά θα μάθουν να πιστεύουν στον εαυτό τους, αν οι γονείς τους δεν πιστέψουν σ’αυτά.

Δώστε Ενθάρρυνση. Μην Επαινείτε

Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι όταν επαινούν τα παιδιά τους, τα ενθαρρύνουν. Δεν συνειδητοποιούν ότι ο έπαινος μπορεί να είναι αποθαρρυντικός. Με την πρώτη ματιά , ο έπαινος και η ενθάρρυνση μοιάζουν.

Ο έπαινος είναι ένα είδος ανταμοιβής. Καλλιεργεί ένα αίσθημα ανταγωνισμού. Δίνεται όταν κερδίζουμε, όταν είμαστε οι καλύτεροι. Στην πραγματικότητα, ο γονιός που επαινεί λέει ”Άν κάνεις κάτι που εγώ θεωρώ καλό, θα έχεις την ανταμοιβή σου: Θα πάρεις από εμένα  αναγνώριση και εκτίμηση.

Από την άλλη πλευρά, η ενθάρρυνση δίνεται για την προσπάθεια ή για τη βελτίωση, όσο μικρή κι αν είναι. Συγκεντρώνει την προσοχή στα θετικά σημεία του παιδιού, σαν ένα μέσο που διαθέτει το παιδί για να συνεισφέρει στο σύνολο. Ο γονιός που ενθαρρύνει, δεν ενδιαφέρεται να συγκρίνει το παιδί με άλλους. Αντίθετα, ενδιαφέρεται ώστε το παιδί να δεχτεί τον εαυτό του και να καλλιεργήσει το θάρρος ν’αντιμετωπίζει τις δυσκολίες. Η ενθάρρυνση αποβλέπει στο να βοηθήσει το παιδί να νιώσει ότι αξίζει.

Η Ειδική Διάλεκτος της Ενθάρρυνσης

Φράσεις που δείχνουν παραδοχή

-Μου αρέσει ο τρόπος που το χειρίσθηκες

-Μου αρέσει ο τρόπος που αντιμετωπίζεις αυτό το πρόβλημα

-Χαίρομαι που σου αρέσει η μελέτη

-Χαίρομαι που ευχαριστήθηκες μ’αυτό

-Εφόσον δεν είσαι ικανοποιημένος , τι νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις ώστε να ικανοποιηθείς αρκετά.

-Πώς νιώθεις γι’αυτό;

Φράσεις που δείχνουν Εμπιστοσύνη

-Επειδή σε ξέρω καλά, είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις

-Θα το ξεπεράσεις

-Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση σου

-Είναι δύσκολο, είμαι όμως σίγουρη ότι θα το ξεπεράσεις

-Θα βρεις μια λύση

Φράσεις που Αναγνωρίζουν την Προσπάθεια και τη Βελτίωση

-Φαίνεται ότι κατέβαλες μεγάλη προσπάθεια γι αυτό

-Φαίνεται ότι ξόδεψες πολύ ώρα να βρεις μια λύση

-Κοίταξε πόση πρόοδο έχεις κάνει

-Έχεις μεγάλη βελτίωση στο….

-Ίσως πιστεύεις οτι δεν έφτασες ακόμα το στόχο σου. Κοίτα όμως πόσο πολύ έχει προχωρήσει!

Από το βιβλίο Σχολείο Για Γονείς, Δρ. Ντον Ντινκμέγιερ – Δρ. Γκάρι Μακ – Κέι

H Ελληνική Εταιρεία Παιδιατρικής Αιματολογίας – Ογκολογίας στέλνει μήνυμα ελπίδας, αισιοδοξίας αλλά και βεβαιότητας ότι οι περισσότερες μάχες ενάντια του καρκίνου μπορούν πλέον να κερδηθούν.

Η ιατρική έρευνα, που έχει ως στόχο τα παιδιά που νοσούν με καρκίνο να πετυχαίνουν ίαση, χωρίς απώτερες επιπλοκές και προβλήματα, φέρνει απτά αποτελέσματα, τα οποία ενισχύουν τον καθημερινό αγώνα που δίνουμε όλοι μας, γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, φυσιοθεραπευτές, διατροφολόγοι, ώστε οι μικροί ασθενείς να λαµβάνουν τη βέλτιστη θεραπεία μέσα στις καλύτερες συνθήκες περίθαλψης.

Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνει το Διοικητικό Συµβούλιο της Ελληνικής Εταιρείας Παιδιατρικής Αιµατολογίας – Ογκολογίας (ΕΕΠΑΟ), με την ευκαιρία της Παγκόσµιας Ηµέρας Παιδικού Καρκίνου (International Childhood Cancer Day), όπως έχει καθιερωθεί η 15η Φεβρουαρίου κάθε έτους. Και πρόκειται όχι απλώς για μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας αλλά για μήνυμα βεβαιότητας ότι οι περισσότερες μάχες που δίνουμε μπορούν πλέον να κερδηθούν.

‘’Η προσπάθεια αυτή δεν είναι, βέβαια, εύκολη και απαιτεί τη συμβολή όλων: ο καθένας μπορεί να συνεισφέρει στον αγώνα ζωής των µικρών ασθενών, με το να γίνει εθελοντής αιμοδότης και εθελοντής δότης µυελού των οστών και με το να στηρίξει τους συλλόγους και φορείς υποστήριξης των παιδιών και των οικογενειών τους, που είναι καθηµερινοί αρωγοί στο κλινικό µας έργο.
Στόχος μας είναι τα ιατρικά επιτεύγµατα που συντελούνται διεθνώς να βρίσκουν άµεση εφαρµογή στην κλινική πράξη και στη χώρα μας. Για το σκοπό αυτό, η ΕΕΠΑΟ συμμετέχει ενεργά σε διεθνείς πρωτοβουλίες και επιστημονικούς φορείς που προάγουν την ιατρική έρευνα και συμβάλλουν στη βελτίωση της κλινικής φροντίδας των μικρών ασθενών.

Στο πλαίσιο αυτό, και παρά την ιδιαίτερα δύσκολη συγκυρία για τη χώρα μας, το Σεπτέμβριο του 2015 φιλοξενήσαμε στην Αθήνα την 31η Ετήσια Συνάντηση της Διεθνούς Κοινότητας Ιστιοκύττωσης, σε συνεργασία με τον Σύλλογο Άρτεμις. Πρόκειται για μία σπάνια νόσο, που προσβάλλει κυρίως τα παιδιά (περίπου 200.000 κάθε χρόνο) και αντιμετωπίζεται στα ογκολογικά-αιματολογικά κέντρα παιδιατρικών νοσοκομείων.

Προς την ίδια κατεύθυνση θα κινηθούμε και το 2016, καθώς υπό την αιγίδα της ΕΕΠΑΟ θα πραγματοποιηθεί στις 23-24 Απριλίου 2016, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, η 27η Ετήσια Σύνοδος της Διεθνούς Ομάδας Μελετών BFM (I BFM Study Group, http://www.ibfm2016.org), που ασχολείται με την έρευνα και την κλινική φροντίδα παιδιών και εφήβων που πάσχουν από λευχαιμίες ή λεμφώματα, ενώ το διήμερο που ακολουθεί, στις 25-26 Απριλίου, και πάλι στο χώρο του Μεγάρου, θα πραγματοποιηθεί υπό την αιγίδα της ΕΕΠΑΟ το 10ο Διεθνές Συμπόσιο για τη Λευχαιμία στην Παιδική Ηλικία, όπου θα συζητηθούν όλες οι τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την αντιμετώπιση της ασθένειας, σε ανοιχτό Φόρουμ με τη συμμετοχή παιδιάτρων αιματολόγων και ογκολόγων από όλο τον κόσμο. Το Συμπόσιο πραγματοποιείται κάθε δύο χρόνια και οι εργασίες του συμπίπτουν με τη Σύνοδο του I BFM SG.

Επίσης, στις 26-28 Μαΐου, στη Ρόδο, θα διεξαχθεί υπό την αιγίδα της ΕΕΠΑΟ η 10η Συνάντηση της Ομάδας Εργασίας για τα Παιδιατρικά Νοσήματα της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Μεταμοσχεύσεων Αίματος και Μυελού των Οστών (European Society for Blood and Marrow Transplantation -Pediatric Diseases Working Party) και η 5η Συνάντηση των Νοσηλευτών Παίδων (Pediatric Diseases Nurses Group – PDNG), που πραγματοποιούνται ανά διετία και φέτος θα εστιάσουν στις εξελίξεις που αφορούν την αντιμετώπιση της λευχαιμίας σε παιδιά και εφήβους και ειδικότερα τη μεταμόσχευση μυελού των οστών και τις κυτταρικές θεραπείες, καθώς και τα νέα δεδομένα που αυτές δημιουργούν για τη φροντίδα των ασθενών.

Η άμεση και αποτελεσματική συνδρομή της Πολιτείας για την άρτια και σύγχρονη αντιµετώπιση των παιδιών µε καρκίνο στην Ελλάδα είναι απαραίτητη, για αυτό και κάθε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση θα μας βρει αρωγούς.
Σε κάθε περίπτωση, εµείς θα συνεχίσουµε να δίνουμε τη μάχη ενάντια στον καρκίνο της παιδικής και εφηβικής ηλικίας με την ίδια αποφασιστικότητα και με την ίδια πίστη ότι μπορούμε να φέρουμε το χαµόγελο και την ελπίδα στα παιδιά που αγωνίζονται καθηµερινά για τη ζωή τους!’’

Πηγή: www.iatronet.gr

Αν έχεις δει το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Κιούμπρικ κι έχεις ακούσεις και δυο-τρία πράγματα για πειράματα τύπου Μίλγκραμ, έχεις μια ιδέα για το τι πάει να πει κατακερματισμός της αυτοπεποίθησης.

Αν δε, κατάγεσαι και από την ένδοξη ελληνική επαρχία, τότε γνωρίζεις πως τα πρωτεία σε αυτό τον τομέα κατέχει η τυπική ελληνική οικογένεια, που κάνει κάθε είδους ψυχολογικά πειράματα να ωχριούν και τον Μαρκήσιο ντε Σαντ να κάθεται κλαμένος στη γωνίτσα του.

Πρώτος, μοναδικός και απαράβατος κανόνας. Οι επιλογές σου είναι πάντα οι χειρότερες και εσύ φταις, μόνο και μόνο επειδή είσαι γόνος της. Ο κοινωνικός σου περίγυρος πάντα τα καταφέρνει τέλεια, ζει σε μία αξιοζήλευτη κατάσταση, ενώ εσύ τα ‘χεις κάνει σκατά.

Δεν έχει σημασία που σπουδάζεις σε πολυτεχνική σχολή πενταετούς φοίτησης. «Ο Δημητράκης της Κυριακούλας από απέναντι τελείωσε σε τέσσερα χρόνια, εσύ τι κάνεις ακόμα άχρηστη;». Κανέναν δεν ενδιαφέρει ότι ο Δημητράκης σπούδαζε νηπιαγωγός και πως ο βαθμός δυσκολίας των μαθημάτων του ήταν μηδαμινός. Σοβαρολογούμε τώρα; Συγκρίνεται το καμάρι της Κυριακούλας για το βλαστάρι της με τη ντροπή της κακομοίρας της μάνας σου; Δε μας νοιάζει αν εσύ θα ξεσκιστείς στο διάβασμα για να πάρεις ένα πέντε στις «Διαφορικές Εξισώσεις», αφού ο Δημητράκης πήρε δέκα στη «Μουσική Ι» εξεταζόμενος στο αν παίζει αλάνθαστα το «Ήταν ένα μικρό καράβι» στο ξυλόφωνο. Νο offence για τα κρουστά.

Με τι μούτρα θα αντικρίσει η μάνα σου τη μακρινή ξαδέρφη Τούλα, όσο εσύ είσαι ακόμα 26 και ανύπαντρη, ενώ η κόρη της άνοιξε σπιτικό από τα 22; Αλλά βέβαια, εσύ θες μεταπτυχιακά, ενώ αυτή είναι κυρία στο σπίτι με τα παιδάκια της. Και πάλι, καμία σημασία δεν έχει που ο άντρας της την έχει κάνει τάρανδο, εκείνη δε χωράει να περάσει από την πόρτα σε ύψος και πλάτος και βρίζει τα μυξιάρικα ολημερίς κι ολονυχτίς. Εκείνη παντρεύτηκε, εσύ όχι. Να παντρευτείς τα πτυχία σου. Με αυτόν τον καημό θα πάει η μάνα σου.

Αν από την άλλη τολμήσεις και κάνεις σχέση, ζήτω που κάηκες κακόμοιρό μου πλάσμα! Που ντροπιάζεις την οικογένειά σου με τον αλήτη ή το πουτανάκι που έμπλεξες. Καμία καλή βλέψη δεν έχει για ‘σένα, μόνο να σε ξεφτιλίσει στα μάτια της γειτονιάς και των συγγενών. Όλα τα ξαδέρφια σου έχουν σχέσεις με παιδιά-μάλαμα, μόνο εσύ βρήκες το κατακάθι της κοινωνίας.

Δεν έχει σημασία που δεν έχουν γνωρίσει το έτερον σου ήμισυ για να κρίνουν. Μόνο και μόνο το ότι το διάλεξες εσύ αρκεί για να είναι κακή επιλογή. Άντε, που θες και σχέση ακόμα δε βγήκες απ’ το αυγό! Άλλο αν αυτό το αυγό έχει κάνει εικοσιπέντε και βάλε χρόνια να εκκολαφτεί.

Αν έχεις προσπαθήσει να βρεις μια ρεαλιστική εξήγηση σε αυτόν τον παραλογισμό της ελληνικής οικογένειας, μάλλον έχεις ήδη κουραστεί και τα παράτησες. Αν πάλι το παλεύεις ακόμα, χαρά στο κουράγιο σου.

Η ουσία έχει χαθεί κάπου ανάμεσα στη λανθασμένη έκφραση της υπερβολικής αγάπης και στα επαναλαμβανόμενα «θέλω το καλύτερο για ‘σένα». Μια ματαιοδοξία, η οποία τυφλώνει τα συγγενικά πρόσωπα σε σημείο που να αδυνατούν να εκτιμήσουν και να επαινέσουν οποιαδήποτε αξιόλογη σου προσπάθεια.

Μη νομίζεις όμως πως το κακό σταματάει εδώ. Υπάρχουν και οι αγιάτρευτες περιπτώσεις. Αν κάνεις το λάθος και πληρώσεις τα μέλη της σέχτας της τυπικής ελληνικής οικογένειας με το ίδιο νόμισμα, κατακρίνοντας τα για τις επιλογές τους σε συνάρτηση με το ρεύμα της υπόλοιπης κοινωνίας –όπου κοινωνία σημειώσατε γειτονιά και συγγενολόι–, η απάντηση που θα λάβεις είναι μία και μοναδική: «Α, εγώ δεν κάνω ό,τι κάνουν οι άλλοι, δε με ενδιαφέρουν οι αποφάσεις τους. Στο σπίτι τους και στο δικό μου.».

Μην το ψάχνεις παραπάνω, δεν υπάρχει σωτηρία, μόνο σουίτα στο Δρομοκαΐτειο

Πηγή: www.pillowfights.gr