Διαβάζω την είδηση. «Περίπου έξι χιλιάδες χρόνια κείτονταν αγκαλιασμένοι κάτω από τη γη ένας άνδρας και μια γυναίκα. Αυτή η σπανιότατη, διπλή, αδιατάρακτη ταφή ήρθε στο φως κατά την περσινή ανασκαφική περίοδο στη θέση Ξαγκουνάκι, που βρίσκεται στον περιβάλλοντα χώρο του σπηλαίου Αλεπότρυπα Διρού, προς τα βόρεια».

Κι ύστερα πέφτει το μάτι μου και σε μια δεύτερη : «ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Ελλήνων της Αυστραλίας πέθαναν ο ένας μετά τον άλλο με διαφορά λίγων μόλις λεπτών. Όταν η αγαπημένη σύζυγός του πέθανε, ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης βγήκε έξω για να καπνίσει ένα τσιγάρο προσπαθώντας… να συνειδητοποιήσει; Να το πιστέψει; Περίμενε λίγο, μέχρι να έρθει στο σπίτι ο μεγάλος τους γιός, και αμέσως μετά άφησε κι αυτός την τελευταία του πνοή, ακολουθώντας τη γυναίκα του στο θάνατο».

Μακάριοι όσοι αξιώθηκαν ένα μεγάλο έρωτα χωρίς στεγανά και απαγορεύσεις. Και εκείνοι μπορεί να μη γιόρτασαν ποτέ Βαλεντίνους με κάρτες και καρδούλες. Συνένοχοι στο ίδιο «έγκλημα» πορεύτηκαν μαζί στον ίδιο χωροχρόνο, με διαφωνίες, με αλήθειες, με ψέματα, με στραβά, με ίσια, με δυσκολίες, με όλα τα ανθρώπινα. Κι αναρωτιέμαι καμιά φορά αν όλοι εμείς που διατυμπανίζουμε την ελευθερία μας, που παλεύουμε σθεναρά για ανεξαρτησία, που γκρινιάζουμε για το λίγο χώρο που μπορεί να καταλάβει κάποιος στη ζωή μας, που αρνούμαστε να μοιραστούμε κομμάτια ζωής, που ξορκίζουμε κάθε συνέχεια και αναζητούμε μονάχα τη στιγμή, μήπως τελικά έτσι κρύβουμε την αδυναμία μας;

Ο έρωτας δε σου δίνει ραντεβού. Έρχεται απρόσκλητος επαναστάτης και σου ανατρέπει όλα τα κουτάκια. Δεν είναι τυπικός. Δεν μπαίνει σε καλούπια. Δε στριμώχνεται αλλά στριμώχνει. Δε γιορτάζει μια φορά το χρόνο, ούτε καν γιορτάζει. Δίνει μια και σου αλλάζει το χρόνο, το χώρο, την όψη, το μέσα σου, τα βήματα σου. Τινάζει από πάνω σου τα χρόνια, τα χιόνια, τις βροχές και φέρνει λιακάδες. Ολόφωτες μέρες και νύχτες αγρύπνιας.

Μην ξεγελιέσαι. Το πάντα δεν έχει θέση. Το ξέρω. Δεν έχει θέση όμως και το ποτέ. Ο έρωτας θα σε βρει όπου και να ‘σαι.  Και τότε μην προσποιηθείς ότι δεν τον είδες. Μην αφεθείς να καίγεσαι στην ηδονή του μόνου. Η ζωή αξίζει μόνο για κάτι τέτοια χτυποκάρδια. Για όλες εκείνες τις στιγμές που η πυξίδα θα πάψει να δείχνει το βορά. Για όλα εκείνα τα βράδια που οι δείκτες του ρολογιού θα έχουν κολλήσει στο παρά λίγο. Για τις αργόσυρτες μέρες που θα μαζεύεις τα κομμάτια σου και θα είσαι ζωντανός. Για τις θύμησες που θα ‘χεις κάποτε από εκείνη την εποχή της αναμονής με το αγκάθι να τσιμπάει την καρδιά.

Το πάντα δεν έχει θέση. Το ξέρω. Μπορεί όμως και να είσαι από εκείνους τους τυχερούς. Κι αν δεν τολμήσεις δε θα το μάθεις ποτέ. Μόνο που πρέπει να πας πρόσω ολοταχώς για το φως. Χωρίς πρέπει και προσδοκίες. Απλά να πας, να προχωρήσεις χωρίς το μονό σεντόνι που σε κάνει αόρατο, χωρίς το προσωπείο της παντοδυναμίας και του νικητή. Ο έρωτας δεν έχει νικητές. Έχει μόνο χαμένους. Κρυμμένους θησαυρούς μέσα στα μπαούλα της ψυχής των ανθρώπων…

Είπα να μη θυμώσει πάλι σήμερα με τις κόκκινες καρδούλες. Διάβασα δυο ειδήσεις ερωτευμένων. Αυτοί μπορεί να μη γιόρτασαν ποτέ τους Αγίους του έρωτα. Σίγουρα όμως μοιράστηκαν τη διάρκεια και όχι μονάχα τη στιγμή. Και ήταν για πάντα…