Τις προάλλες, η μαμά έπαιξε ένα καινούργιο παιχνίδι με το τρίχρονο αγοράκι της. Δε φανταζόμουν σε καμιά περίπτωση την κατάληξη, αλλά νομίζω ότι είναι μια καλή αρχή για να καταλάβουμε κάποια πράγματα εμείς οι μπαμπάδες.

Κάθισαν λοιπόν στο πάτωμα,  πλάτη με πλάτη, η μαμά με το γιό της. Κατόπιν, άρχισε η μαμά να αναφέρει άσχετες λέξεις, χωρίς να τον κοιτάζει, και το παιδί απαντούσε μονολεκτικά και αυτόματα, ό,τι του έρχονταν στο μυαλό, πχ. Καλοκαίρι-Θάλασσα, Νύχτα-Φεγγάρι, Μήλο-Κόκκινο κλπ. Όταν όμως η μαμά ανέφερε τη λέξη «μπαμπάς», το αγοράκι απάντησε «αγκαλιά» και όταν είπε «μαμά», το αγοράκι απάντησε «αγάπη»… και εκεί, όπως καταλαβαίνετε, τελείωσε το παιχνίδι (για ευνόητους λόγους)!

Πιστεύω ότι αυτό το παιδάκι ανήκει στα ευτυχισμένα. Έχει όσα θέλει ένα παιδί. Έναν άνθρωπο που τον αισθάνεται και τον υπεραγαπάει και έναν έμπιστο άνθρωπο-λιμάνι να τον στηρίζει και να του παραστέκεται.

Είναι πολύ σπουδαίο για έναν μπαμπά, να ακούει από το ίδιο του το παιδί, ότι κατέχει τέτοια εξέχουσα θέση. Πολλοί, χαίρονται, εκτιμούν και πολλές φορές διασκεδάζουν αυτή τη σχέση μου με το παιδί μου και τους ευχαριστώ πολύ. Άλλοι πάλι, χαζογελάνε ειρωνικά και άλλοι κρυφο-ζηλεύουν, αν και σίγουρα δε θα έπρεπε.

Δυο σκέψεις θα μοιραστώ μαζί σας για τους τελευταίους:

Αγαπητοί μπαμπάδες που, στα αλήθεια αναζητείτε τρόπο να εκφράσετε τα συναισθήματά σας στο παιδί σας και ακόμα δεν τα καταφέρατε (αποκλείεται να υπάρχουν τέτοιοι μπαμπάδες).

Το κλειδί είστε εσείς οι ίδιοι. Βρείτε μόνοι σας το δρόμο που ήδη ξέρετε και βαριέστε να ακολουθήσετε. Δεν έχει σχέση ούτε με την κρίση, ούτε με χρήματα. Σίγουρα, αυτό που ψάχνουμε δεν έχει σχέση με την απουσία σας από το σπίτι. Αυτή η θεωρία του «λίγου, αλλά εποικοδομητικού χρόνου με το παιδί μου» μάλλον δεν επαρκεί.

Μη ψάχνετε να δικαιολογήσετε στον εαυτό σας τις παραλήψεις σας, απλά αναπληρώστε τες και περάστε χρόνο με το παιδί σας. Τα παραπανίσια δώρα και τα πολυκαταστήματα δεν επαρκούν.

Μη προσπαθήσετε να παραστήσετε τη μαμά του, γιατί απλά, δεν είστε η μαμά του. Μη ντρέπεστε και αφήστε το παραπανίσιο αντριλίκι για την ώρα της δουλειάς και παίξτε μαζί του. Κοιτάξτε το παιδί σας σαν συμπαίκτη στο ίδιο παιχνίδι, όπως θα παίζατε μαζί του αν θα ήσασταν συνομήλικοί του. Δείξτε του το δρόμο για την αγκαλιά σας, αφήστε απ έξω τις άσκοπες φωνές, τις παράλογες απαιτήσεις. Δώστε λύσεις με σοβαρότητα, στα προβλήματα που νομίζει ότι αντιμετωπίζει. Πείτε του ιστορίες και παραμύθια, σαν αυτά που λέτε στους φίλους σας. Βγείτε οι δυο σας  μια βόλτα να τα πείτε περπατώντας. Απαντήστε σε όλες τις ερωτήσεις που θα ακούσετε. Δείξτε του ότι είστε εκεί γι αυτό και μόνο. Ότι είστε δεδομένο του. Αδειάστε το μυαλό σας από τα σκουπίδια της καθημερινότητας και γεμίστε το με το παιδί σας.

Να έχετε υπόψη σας ότι το κάθε παιδί είναι σαρωτικό και θα κάνει μόνο του τα υπόλοιπα…

Γράφει ο Ιωάννης Κουδούνης

Daddy’s Words (words in writing)

Πηγή: mamaword.com/products/daddy/

«Μαμά, φοβάμαι ν’ ανέβω στο δέντρο»

Ανώριμος γονιός:
«Μα είναι δυνατόν, τι φοβάσαι μεγάλο παιδί; Δεν υπάρχει κανένας λόγος. Έλα ν΄ ανέβεις λοιπόν στο δέντρο, κοίτα τα άλλα παιδάκια που το κάνουν!»
Ώριμος γονιός:
«Το καταλαβαίνω, πες μου πώς νιώθεις. Εγώ είμαι εδώ για να σε προστατεύω, αν θέλεις μπορώ να σε βοηθήσω, αλλά αν δε νιώθεις έτοιμος (π.χ. ν’ ανέβεις στο δέντρο) δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως κάνεις τόσα άλλα σπουδαία πράγματα.»
Ο ώριμος γονιόςδεν υποβαθμίζει το φόβο του παιδιού του, κατανοεί ότι ένα μικρό παιδί κάνει καινούργια πράγματα και λογικό είναι να φοβάται.Δεν το καταπιέζει να κάνει κάτι μόνο και μόνο για να τονωθεί ο ίδιος (ότι τα κατάφερε το παιδί του) ή δε νιώθει ότι κάτι περισσότερο σημαίνει αυτό. Φυσικά δεν κάνει συγκρίσεις με άλλα παιδάκια. Και πάνω απ’ όλα, το ρωτά πώς νιώθει για ν’ αναπτύξει μια σχέση εμπιστοσύνης.

«Μαμά, είδα φάντασμα»

Ανώριμος γονιός:
«Τι βλακείες είναι αυτές, δεν υπάρχουν φαντάσματα.»
Ώριμος γονιός:
«Ναι; για πες μου πώς ήταν; Νόμιζα κι εγώ όταν ήμουν μικρή ότι είχα δει αλλά μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι έκανα λάθος.»
Με την απάντησή του αυτή ένας ανώριμος γονιός προσπαθεί να κάνει το παιδί του να μην φοβάται.Δεν το κάνει δηλαδή για κακό (προφανώς). Έτσι όμως δεν πείθεται ένα μικρό παιδί. Επίσης το παιδί θέλει σημασία, χρόνο. Το καλύτερο λοιπόν είναι να το ρωτήσουμε περισσότερα γι’ αυτό που μας λέει, να μπούμε στη θέση του, να του πούμε πως κι εμείς κάποτε είμαστε σαν κι αυτό και μέσα από την κουβέντα μας να ηρεμήσει και να πεισθεί.

«Μαμά, ο Γιαννάκης με έδειρε»

Ανώριμος γονιός:
«Να τον δείρεις κι εσύ.»
Ώριμος γονιός:
«Πόνεσες; Είσαι καλά; Εγώ είμαι εδώ, για πες μου όμως τι συνέβη; Ποιος ξεκίνησε πρώτος; Μήπως την επόμενη φορά πρέπει να το πεις στη δασκάλα;»
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ωθήσουμε το παιδί να ανταποδώσει το χτύπημα. Έτσι ενισχύουμε επιθετικές συμπεριφορές.Πρέπει πρώτα να ρωτήσουμε πως είναι, πώς νιώθει, τι συνέβη, αφού μέσα από την κουβέντα μπορεί να φανεί πως το δικό μας παιδί προκάλεσε τον καυγά. Αν πρόκειται όμως για ένα παιδάκι που μονίμως έχει επιθετική συμπεριφορά πρέπει το δικό μας παιδί ν΄απευθυνθεί στη δασκάλα κι αν αυτό επαναληφθεί, θα μιλήσουμε πλέον εμείς στο σχολείο.

«Θέλω κι εμένα να μου πάρεις αυτό το παιχνίδι, η Μαρία το έχει»

Ανώριμος γονιός:
«Θα στο πάρω» ή «Όχι, δε με νοιάζει τι κάνει η Μαρία.»
Ωριμος γονιός:
«Η Μαρία είναι σε μια άλλη οικογένεια. Κι έχει κι άλλα πράγματα που εσύ δεν τα έχεις, όπως εσύ έχεις δεκάδες πράγματα που δεν έχει η Μαρία. Για να δούμε τι είναι αυτό το παιχνίδι, δεν έχεις κάτι ανάλογο; Μήπως να περιμένουμε τα γενέθλιά σου; Δεν γίνεται διαρκώς να αγοράζουμε παιχνίδια.»
Ο ώριμος γονιός όπως είπαμε και στην αρχή έχει αυτοπεποίθηση. Πιστεύει δηλαδή ότι είναι καλός γονιός, άρα δε νιώθει ενοχικά που δεν έχει το παιδί του αυτό το παιχνίδι, ούτε μπαίνει σε συγκρίσεις με άλλες οικογένειες.Ξέρει πως το παιδί του είναι ευτυχισμένο γιατί έχουν μεταξύ τους καλή σχέση. Αυτό είναι πολύ βασικό να το μάθει ένα παιδί γιατί πάντα στη ζωή θα υπάρχει κάποιος που θα έχει κάτι περισσότερο. Το θέμα είναι πως τα παιδιά επηρεάζονται φυσικά. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Και μπορούμε κάπου κάπου να κάνουμε πίσω. Όχι όμως διαρκώς, διότι έτσι θα δημιουργήσουμε ανασφάλεια στο παιδί, ότι δεν είμαστε σταθεροί σ΄ αυτά που λέμε και κάνουμε, ότι μπορεί να μας χειριστεί και στο τέλος δεν θα μπορεί να διαχειριστεί το ίδιο μεγαλώνοντας το “όχι”.

«Μαμά δεν θέλω να διαβάσω»

Ανώριμος γονιός:
«Δεν θα βγεις από το δωμάτιό σου αν δεν τελειώσεις τα μαθήματά σου.»
Ώριμος γονιός:
«Σε απασχολεί κάτι και δεν μπορείς να συγκεντρωθείς; Είσαι κουρασμένο; Έλα να το συζητήσουμε. Θέλεις να παίξεις για κανένα τεταρτάκι και μετά να πας να κάνεις τα μαθήματά σου; Πως θα νιώσεις αν αύριο σε ρωτήσει κάτι η δασκάλα και είσαι αδιάβαστος; Δυστυχώς δεν γίνεται να μη διαβάσεις. Είναι η μοναδική σου υποχρέωση. Πάρε λίγο χρόνο και πες μου όταν είσαι έτοιμος. Αν μάλιστα τελειώσεις γρήγορα θα πάμε και μια μικρή βόλτα.»
Κι εμείς κουραζόμαστε και βαριόμαστε πολλές φορές, απόλυτα το καταλαβαίνουμε. Αλλά έχουμε μάθει πως μερικά πράγματα είμαστε υποχρεωμένοι να τα κάνουμε.Γιατί διαφορετικά θα έχουμε επιπτώσεις. Το ίδιο πρέπει να μάθει κι ένα παιδί. Και η επίπτωση δεν είναι μια τιμωρία άσχετη όπως δεν θα φας παγωτό. Αλλά ότι αν είσαι αδιάβαστος θα εκτεθείς στην τάξη ή αν δεν τελειώσεις τα μαθήματά σου δεν θα πάμε βόλτα όχι γιατί είναι τιμωρία, γιατί δεν θα υπάρχει άλλος χρόνος. Τέλος πρέπει να μάθει πως η μοναδική υποχρέωση που έχει είναι το σχολείο και τα μαθήματά του.

«Κλαίω γιατί τσακώθηκα με τον φίλο μου»

Ανώριμος γονιός:
“Μα είναι δυνατόν να κλαις για βλακείες; Κλαίνε οι άντρες; Άντε σταμάτα.”
Ώριμος γονιός:
«Έλα σ’ εμένα στην αγκαλιά μου να κλάψεις. Πες μου τι συνέβη; Πως νιώθεις;»
Όταν βλέπουμε ένα παιδί να κλαίει νιώθουμε άβολα (δεν θα πρεπε όμως). Έτσι προσπαθούμε να το σταματήσουμε. Αυτό όμως δεν το ενθαρρύνει να εκφράζει τα συναισθήματά του και τα κρατάει μέσα του.Δεν μπορεί να μας εμπιστευθεί ή την επόμενη φορά απλώς δεν θα κλάψει κοντά μας κι έτσι θα χάσουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του, να του μάθουμε να αναγνωρίζει και να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του. Του δείχνουμε λοιπόν ότι είμαστε εκεί, είμαστε δίπλα του και αποδεχόμαστε πλήρως αυτό που νιώθει.

«Μη φεύγεις, θα μου λείψεις»

Ανώριμος γονιός:
«Τι να κάνω παιδί μου, πρέπει να πάω στη δουλειά. Καλημέρα.»
Ώριμος γονιός:
«Κι εμένα θα μου λείψεις πολύ. Πρέπει όμως να πάω στη δουλειά αλλά θα κάνουμε μια συμφωνία. Θα κάτσεις εδώ να παίξεις με αυτό κι αυτό, θα μου ετοιμάσεις και μια ζωγραφιά, θα περάσει όμορφα και όταν θα έχεις παίξει, ζωγραφίσει και φάει εγώ θα έρθω, θα σε πάρω μια τεράστια αγκαλιά και θα παίξουμε ό,τι θέλεις εσύ. Μήπως θέλεις να πάμε και στην παιδική χαρά; Σε 5 ώρες θα είμαι πίσω.»
Το παιδί δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να πάμε στη δουλειά. Και η εξήγηση αλλάζει με βάση την ηλικία του παιδιού.Του δημιουργούμε λοιπόν τις συνθήκες για να περάσει καλά σπίτι και του υποσχόμαστε κάτι που θα κάνουμε μαζί όταν επιστρέψουμε. Είμαστε όμως υποχρεωμένες να το τηρήσουμε, ό,τι κι αν έχει συμβεί, γιατί αλλιώς θα χάσουμε την αξιοπιστία μας.

«Θέλω να κοιμηθώ στο κρεβάτι σας»

Ανώριμος (και κουρασμένος) γονιός:
«Άντε έλα.»
Ώριμος (ακόμη κι αν είναι κουρασμένος) γονιός:
«Αγάπη μου αυτό δεν γίνεται. Εδώ κοιμάται μόνο η μαμά με τον μπαμπά. Εσύ έχεις δικό σου κρεβάτι και δικό σου δωμάτιο όπου έχεις τα παιχνίδια σου κι όλα τα ωραία σου πράγματα. Όλοι μαζί δεν κοιμόμαστε καλά και όλοι έχουμε ανάγκη από ύπνο. Μπορώ όμως να έρθω στο κρεβάτι σου να σου διαβάσω ένα παραμύθι, να μιλήσουμε για πολλή ώρα μέχρι να νιώσεις πως είσαι έτοιμο να κοιμηθείς. Ποιο παραμύθι θέλεις να σου πω;»
Πρέπει εμείς λοιπόν που θέλουμε να είναι καλά και να γίνει υγιής συναισθηματικά ενήλικας να θέσουμε τα όρια και να είμαστε αυστηροί σε αυτό. Όχι στον τόνο της φωνής μας, αλλά σ΄ αυτό που λέμε!
govastileto

Διαβάστε περισσότερα: – iPaideia.gr

Τραγική ήταν η κατάληξη του θρίλερ με το ελικόπτερο Agusta Bell 212 του Πολεμικού Ναυτικού το στίγμα του οποίου χάθηκε από τα ραντάρ στις 2:45 τα ξημερώματα της Πέμπτης. Και οι τρεις αξιωματικοί που επέβαιναν σε αυτό (δύο υποπλοίαρχοι πιλότοι και ένας χειριστής ραντάρ) εντοπίστηκαν νεκροί.

Νωρίτερα άλλο ελικόπτερο που συμμετείχε στην επιχείρηση έρευνας και διάσωσης είχε εντοπίσει από αέρος τα συντρίμμια του μοιραίου Agusta Bell επάνω στη νησίδα Κίναρο.

Το ελικόπτερο είχε απονηωθεί από τη φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού «Νικηφόρος Φωκάς». Στο πλαίσιο της άσκησης ΑΣΤΡΑΠΗ που διεξαγόταν στην περιοχή το ελικόπτερο τύπου Agusta Bell 212 έκανε νυχτερινή πτήση επιφάνειας, που σημαίνει ότι πετούσε χαμηλά.

Η τελευταία φορά που το Agusta Bell έδωσε στίγμα ήταν όταν βρισκόταν στο ύψος της νησίδας Κινάρου, που βρίσκεται στον θαλάσσιο χώρο μεταξύ Κυκλάδων και Δωδεκανήσων, δυτικά της Καλύμνου και της Λέρου και ανατολικά της Αμοργού.

Στις έρευνες για τον εντοπισμό του συμμετείχαν πλοία του ΠΝ, ένα C-130 και ένα Σούπερ Πούμα καθώς κατά τη διάρκεια της νύχτας οι έρευνες με φωτοβολίδες απέβησαν άκαρπες.

Η ανακοίνωση από το Γενικο Επιτελείο Ναυτικού που εστάλη στις 6:28 το πρωί έχει ως εξής:

Από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού ανακοινώνεται ότι την Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016 στις 02:45, απωλέσθη το ίχνος ελικοπτέρου ΠΝ στην περιοχή της Κινάρου.  Το ελικόπτερο είχε απονηωθεί από φρεγάτα στο πλαίσιο τακτικού σεναρίου άσκησης ΑΣΤΡΑΠΗ 2/16.  Στο ελικόπτερο επιβαίνουν τρία άτομα.  Είναι σε εξέλιξη έρευνα στην περιοχή από πλοία της άσκησης, οργανικά ελικόπτερα πλοίων, ένα C-130 και ελικόπτερο SUPER PUMA της Πολεμικής Αεροπορίας.  

Εκτελούσαν άσκηση, όπως είχαν διαταχθεί πετούσαν χαμηλά αναζητώντας εχθρικά σκάφη. Έπεσαν με το ελικόπτερο την ώρα του καθήκοντος.

Χειριστές του ελικοπτέρου του Πολεμικού Ναυτικού που κατέπεσε στις 02:45 στη νήσο Κίναρο ήταν οι ανθυποπλοίαρχοι Τουλίτσης Αναστάσιος (κυβερνήτης) 37 ετών, Πανανάς Κωνσταντίνος (συγκυβερνήτης) 34 ετών, ενώ μηχανικός του ελικοπτέρου ήταν ο ανθυπασπιστής Ευαγγέλου Ελευθέριος 36 ετών.

Το ελικόπτερο τύπου AB 212 ASW / EW είναι ανθυποβρυχιακό είχε απονηωθεί από τη φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς».

Οι τρεις χειριστές δεν πρόλαβαν καν να ενεργοποιήσουν το σύστημα εντοπισμού του ελικοπτέρου.

Και οι τρεις παντρεμένοι. Ο Πανανάς και ο Ευαγγέλου είχαν παιδιά, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες η γυναίκα του πρώτου είναι έγκυος στο δεύτερο παιδί του. Ο κυβερνήτης του μοιραίου ελικοπτέρου Αναστάσιος Τουλίτσης ήταν πολύ έμπειρος χειριστής με περισσότερες από 1300 ώρες πτήσεις στο ενεργητικό του.

Πηγή: www.hawkshellas.com

Ως θεατρικό έργο στις 30 και ως βιβλίο στις 31 Ιουλίου

Οι φανατικοί αναγνώστες του Χάρι Πότερ θα έχουν την ευκαιρία να πιάσουν στα χέρια τους ξανά ένα βιβλίο με τις περιπέτειες του θαρραλέου μάγου. Ο «Χάρι Πότερ και το Καταραμένο Παιδί» είναι ένα δίπρακτο θεατρικό έργο, το οποίο θα ανέβει σε σκηνή του Γουέστ Εντ του Λονδίνου στις 30 Ιουλίου και μία ημέρα μετά θα κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία το βιβλίο.

Η ιστοσελίδα των φανατικών του μάγου του Χόγκαρτς, η Pottermote ανακοίνωσε ότι θα αναλάβει την διαδικτυακή διάθεση του e-book. Η απόφαση για δημοσίευση του θεατρικού έργου ελήφθη μετά από τα χιλιάδες μηνύματα που έστειλαν οι αναγνώστες του Χάρι Πότερ που ήθελαν να έχουν και αυτό το έργο στην συλλογή τους.

υγγραφέας του έργου είναι ο Τζακ Θορν με τον οποίο συνεργάστηκε, η διάσημη συγγραφέας των άλλων βιβλίων του μικρού μάγου, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ.

Στο θεατρικό έργο συναντάμε τον Χάρι Πότερ και τους αχώριστους φίλους του, Ρον και Ερμιόνη, 19 χρόνια μετά το έβδομο βιβλίο που είχε τίτλο «Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου» του 2007.

Ο Χάρι Πότερ θα εμφανιστεί επί σκηνής ως σύζυγος, πατέρας τριών παιδιών και καταπονημένος υπάλληλος του Υπουργείου Μαγείας. Ο Χάρι θα κληθεί να αντιμετωπίσει το παρελθόν που αρνείται να μείνει πίσω, εκεί που ανήκει. Ο νεότερος γιος του Άλμπους αγωνίζεται με το βάρος μιας οικογενειακής κληρονομιάς, που ποτέ δεν ήθελε. Και καθώς το παρελθόν και το παρόν συνδέονται δυσοίωνα, τόσο ο πατέρας όσο και ο γιος θα μάθουν τη δυσάρεστη αλήθεια: μερικές φορές, το σκοτάδι έρχεται όταν δεν το περιμένεις.

Πηγή: www.athensvoice.gr

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Το «σε ποιον θα μοιάσει το μωρό», είναι μια κλασσική απορία που αντιμετωπίζουν όλοι οι γονείς, καθώς επίσης και οι παππούδες σε κάθε οικογένεια! Θα πάρει άραγε τα ωραία πόδια της μαμάς, θα γίνει ψηλό σαν τον μπαμπά, και θα έχει τα όμορφα μάτια της γιαγιάς του; Ποια χαρακτηριστικά μας όμως τελικά κληρονομούνται;

Πηγή:www.imommy.gr