Και τελικά ήρθε ο καιρός ανάποδος. Έζησα κι εγώ τον πανικό, τον φόβο, την αγωνία της επόμενης μέρας κι όλα αυτά, όχι για τα χρήματα, ούτε για τον εαυτό μου, αλλά για το παιδί μου. Πρώτη φορά ένιωσα αυτή την απέραντη ευθύνη που έχω απέναντι σε αυτό το πλάσμα που με κοιτάει με δυο μάτια που όμοια δεν υπάρχουν σε ολόκληρο τον κόσμο …τότε πανικοβλήθηκα, αγχώθηκα, φοβήθηκα.

Για κανένα capital control, κανένα κόμμα, κανένα κανάλι. Μόνο για το μέλλον του παιδιού μου.

Πόσα αξημέρωτα βράδια να κοιτάζω τον ανεμιστήρα στο ταβάνι, να σφίγγω το νεογέννητο παιδί μου στην αγκαλιά και να προσπαθώ να κρατήσω τα δάκρυά μου. Μην κλάψεις, θα το καταλάβει το παιδί. Ηρέμησε. Ανάσες. Σκέψου χαρούμενα μέρη! Εισπνοή…το νησί μας. Εκπνοή… η μυστική παραλία. Εισπνοή… τα μεσημέρια στο ταβερνάκι του Σταύρου. Εκπνοή…. τα μακροβούτια απο τον πέρα δεξιά βράχο κάθε καλοκαίρι. Τρέχουν τα δάκρυα όλο και πιο πολύ.

Σκέψου κάτι άλλο. Γρήγορα. Σταμάτα να κλαις και σκέψου κάτι άλλο.

Ναι να σκεφτώ κάτι άλλο …ο αδερφός μου. Μεγάλωσε το παλικαράκι μου κι ούτε που το κατάλαβα … και τώρα έφυγε κι αυτός και δουλεύει στο εξωτερικό. Πόσο μου λείπει. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα γίνω μαμά και δεν θα είναι εδώ να κακομαθαίνει το ανιψάκι του. Λυγμός. Κι άλλος λυγμός. Τρέχουν τα δάκρυα ποτάμι. ΕΕΕΕΕΕΕ ΣΤΑΜΑΤΑ. Σταμάτα να κλαις ΤΩΡΑ!

Ναι, να σταματήσω. Πρέπει να σκεφτώ κάτι άλλο… ήρθε η μαμά μου σήμερα να δει το παιδί. Έγινε γιαγιά κι ακόμη να το συνειδητοποιήσει. Το κρατούσε αγκαλιά και τραγουδούσε, όσο εγώ έβλεπα ειδήσεις. «Τι θα γίνει βρε μαμά; Τι θα κάνουμε; … Που να ξέρω βρε κορίτσι μου; Εμένα δεν με νοιάζει, ας μου πάρουν ό,τι έχω, αλλά αν σας κάνουν να φύγετε… να, αυτό μόνο… που δεν θα δω το εγγόνι μου να μεγαλώνει…» .

Καμία τύχη. Ο λυγμός έχει γίνει κλάμα. Τραντάζονται οι ώμοι. Θα ξυπνήσω σίγουρα το παιδί.

Σηκώνομαι να ηρεμήσω.

Ξημέρωσε;

Να μείνω ή να φύγω;

Δεν ξημέρωσε ακόμη.

Να μείνω ή να φύγω;

Α, να τώρα ξημερώνει…

Παιδί μου;

Να μείνουμε;

Ξύπνησες;

Να φύγουμε;