«Πέμπτη δημοτικού. Τη θυμάμαι σαν τώρα. Στο σχολείο μας ήρθε ένας καινούριος μαθητής, ο Διονύσης. Η δασκάλα μάς τον παρουσίασε και μας είπε πως πρέπει να είμαστε φιλόξενοι. Να τον γνωρίσουμε στο διάλειμμα, να του δείξουμε το σχολείο και να τον εντάξουμε στην παρέα μας για να νιώθει κι εκείνος όμορφα στην τάξη μας.
Εμείς δεχθήκαμε αμέσως! Θα το κάναμε, βέβαια, αυτό ακόμα κι αν δεν μας το έλεγε η δασκάλα. Άλλωστε, το ίδιο είχαμε κάνει και πέρυσι, όταν ήρθε στην τάξη μας ο Θοδωρής! Αλλά τώρα, αφού μάς το ζήτησε κι η δασκάλα, νιώσαμε ότι είχαμε μεγαλύτερη ευθύνη!
Η δασκάλα με έβαλε να κάτσω μαζί του για να τον βοηθάω. Ήμουν άλλωστε από τα «καλά παιδιά» της τάξης κι έτσι, θα του έκανε καλό η παρέα μου. Δεν μου έδινε ωστόσο και ιδιαίτερη προσοχή. Όταν μάλιστα πήρα το μολύβι του για να του δείξω κάτι, εκείνος μου το άρπαξε από το χέρι φωνάζοντας! Άλλες φορές, όταν του μιλούσα με κοιτούσε και επαναλάμβανε τα λόγια μου! Ήταν σαν να με κοροϊδεύει!
Στο διάλειμμα, τον πλησιάσαμε όλοι μαζί και του κάναμε πολλές ερωτήσεις για να τον γνωρίσουμε! Μας φαινόταν όμως λιγάκι περίεργος. Δεν έδειχνε να του αρέσει η παρέα μας. Ακόμα περισσότερο, έδειξε να ενοχλείται κάποια στιγμή. Ίσως βέβαια να τον κουράσαμε κι εμείς με τις ερωτήσεις μας. Ίσως να τον «τρομάξαμε» δείχνοντας όλο μας το ενδιαφέρον.
Έτσι, δεν είχαμε πολύ καλή αρχή. Αλλά και τις υπόλοιπες ημέρες φερόταν κάπως περίεργα. Προτιμούσε να παίζει μόνος του, αν και συχνά πηγαίναμε και τον καλούσαμε στο παιχνίδι μας. Κι εκείνος όλο αρνιόταν. Απέφευγε να μας κοιτάζει και να μας μιλάει. Μερικές φορές μιλούσε μόνος του. Όταν τον ρωτούσαμε τι είπε, για να πιάσουμε κουβέντα μαζί του, εκείνος μας αγνοούσε.
Μα και τις φορές που δεχόταν να έρθει μαζί μας, πάλι ήταν σαν να έπαιζε μόνος του. Δεν ακολουθούσε την ομάδα, δεν τον ενδιέφερε αν θα νικήσουμε ή όχι και από την άλλη οι κανόνες ήταν γι’ αυτόν άγνωστοι. Σαν να μην μπορούσε να τους καταλάβει. Κι όταν προσπαθούσαμε να του δείξουμε πώς παίζεται το παιχνίδι, εκείνος έβαζε τα κλάματα και έφευγε. Μια μέρα θέλαμε να παίξουμε ποδόσφαιρο. Μα εκείνος αντί να κλοτσάει την μπάλα και να προσπαθεί να βάλει γκολ, την έπιανε στα χέρια του, την πετούσε ψηλά και την δάγκωνε. Προσπαθούσαμε να του εξηγήσουμε ότι πρέπει να ακολουθεί τους κανόνες, αλλά εκείνος άρχισε να ουρλιάζει κι έφυγε τρέχοντας με την μπάλα στα χέρια του.
Εμείς πήγαμε στη δασκάλα να της πούμε τι συνέβη, αλλά και για να πάρουμε πίσω την μπάλα μας. Μερικοί συμμαθητές μου ήταν πολύ θυμωμένοι κι έτρεξαν να του πάρουν την μπάλα. Εκείνος όμως συνέχιζε να ουρλιάζει και να την κρατά. Η δασκάλα τον απομάκρυνε και τον πήρε στο γραφείο. Έπειτα, μας μάζεψε όλους για να μας μιλήσει. Τότε, ξεκίνησαν τα παιδιά να κατηγορούν τον Διονύση και να λένε πως δεν είναι καλό παιδί. Της έλεγαν ότι μιλάει μόνος του, ότι δεν συνεργάζεται στον παιχνίδι και όλα αυτά που είχαν παρατηρήσει. Εκείνη κούνησε το κεφάλι της και μας είπε ότι υπάρχουν άνθρωποι που φέρονται διαφορετικά από εμάς. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι κακοί. Μας είπε ότι θέλει λίγο χρόνο για να μας συνηθίσει κι εκείνος, αλλά κι εμείς και μας συμβούλεψε να μην παραξενευόμαστε με τη συμπεριφορά του, να μην τον πειράζουμε, αλλά και να κάνουμε υπομονή αν κάποια φορά μάς ενοχλήσει κάτι. «Μα πώς να τον ανεχτούμε; Μάς πήρε την μπάλα», είπε ένας άλλος συμμαθητής μου. Η δασκάλα απάντησε πως πρέπει να πηγαίνουμε σε εκείνη και θα το κανονίζει. Πρέπει να τον σεβόμαστε γιατί έχει «τη δική του προσωπικότητα», που μπορεί να μας φαίνεται περίεργη, όταν τον συνηθίσουμε όμως θα τον αγαπήσουμε πραγματικά!
Μας φαίνονταν τόσο περίεργα όλα αυτά που μάς έλεγε! Δεν ήθελα πια να κάθομαι μαζί του. Έκανε περίεργα πράγματα και τέλος πάντων δεν είχα κάποιον να συνεργάζομαι!
Τις επόμενες ημέρες ακούσαμε μια λέξη για τον Διονύση από τα παιδιά της Έκτης: «αυτιστικός». Την είχα ακούσει κι άλλη φορά αυτή τη λέξη, μα δεν ήξερα τι σημαίνει. Ένας συμμαθητής μου μού είπε ότι η λέξη αυτή σημαίνει «χαζός», μα ο Διονύσης δεν ήταν χαζός! Ίσως λίγο περίεργος, μα όχι χαζός…
Τελικά, η δασκάλα μάς εξήγησε τον όρο. Βέβαια, δεν περιμέναμε να καταλάβουμε από «έναν όρο»! Είχαμε ήδη αρχίσει να συνηθίζουμε τη συμπεριφορά του και να καταλαβαίνουμε πώς πρέπει κι εμείς να του φερόμαστε.
Ξέρουμε πως δεν του αρέσει να τον ακουμπάμε, πως πολλές φορές θέλει να παίζει μόνος του, πως όταν δεν μας απαντάει, δεν είναι επειδή μας αγνοεί, μα επειδή… για κάποιο λόγο δεν μπορεί ή δεν γνωρίζει την απάντηση. Καταλαβαίνουμε επίσης ότι όταν επαναλαμβάνει αυτό που λέμε δεν το κάνει για να μας κοροϊδέψει, όπως νομίζαμε στην αρχή, αλλά για να κατανοήσει ίσως καλύτερα αυτό που λέμε. Και βέβαια, μάθαμε ότι δεν μπορούμε να του παίρνουμε τα πράγματα! Τουλάχιστον όχι χωρίς να τον ρωτήσουμε!
Ο τρόπος που παίζει είναι περίεργος! Μα, όπως λέει κι η δασκάλα μας, αυτό σημαίνει δημιουργικότητα!! Χρησιμοποιεί τα παιχνίδια με διαφορετικό τρόπο. Μια μέρα, έκανε την τσάντα του βάρκα και έκανε «βαρκάδα» στην τάξη! Κάναμε κι εμείς το ίδιο. Ακολουθούμε μερικές φορές τον τρόπο που παίζει και σε άλλα παιχνίδια. Έχει τρομερή φαντασία! Είναι εξίσου διασκεδαστικό με το «κανονικό» παιχνίδι. Και φαίνεται πως κι εκείνος πια το διασκεδάζει πολύ!
Μέχρι το τέλος της χρονιάς, τον συνήθισα κι εγώ δίπλα μου στο θρανίο. Μάλιστα, κάθισα μαζί του και στην επόμενη τάξη!
Η δασκάλα είχε δίκιο. Θέλαμε λίγο χρόνο για να τον συνηθίσουμε. Όπως κι εκείνος. Βέβαια, τώρα που είμαστε στο γυμνάσιο, ο Διονύσης άλλαξε σχολείο. Και πρέπει να παραδεχτούμε πως μας λείπει πολύ η παρουσία του.
Κάναμε καλή παρέα! Διαφορετική! Και μάθαμε πολλά εξαιτίας του. Το πιο σημαντικό είναι πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί, μα αυτό δεν είναι καθόλου κακό! Πρέπει να σεβόμαστε όλους τους ανθρώπους, ακόμα κι αν μας φαίνονται περίεργοι. Η αρχική εικόνα που έχουμε, δεν είναι πάντα σωστή! Τι σημασία έχει αν κάποιος δεν μοιάζει καθόλου με εμάς; Εξάλλου, αυτές οι διαφορές δίνουν την ομορφιά στη ζωή μας».
Ήταν τα λόγια ενός μαθητή μου, όταν τον συνάντησα λίγα χρόνια μετά… Η τάξη εκείνη, θα μου μείνει κι εμένα αξέχαστη! Η υπομονή, ο σεβασμός και η ωριμότητα που έδειξαν οι μαθητές μου με έκαναν να νιώσω περήφανη για αυτούς. Παρά τις δυσκολίες που είχε, ήταν από τις πιο όμορφες σχολικές χρονιές!
Πολλά συγχαρητήρια σε αυτά τα παιδιά, μα και στον Διονύση. Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ, καθώς μαζί με αυτά, διδάχθηκα κι εγώ πολλά πράγματα!
Η δασκάλα τους
SuperMomRocks 