Η Eurobank ζητά προσωπικό – Έως αύριο τα βιογραφικά Νέα, δυναμικά στελέχη για το Δίκτυο Καταστημάτων της στην περιοχή της Ρόδου αναζητά η Eurobank.

Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να αποστείλουν το βιογραφικό τους σημείωμα στην ηλεκτρονική διεύθυνση career@eurobank.gr, έως τις 7 Φεβρουαρίου.

Το νέο προσωπικό θα έχει ως βασικές αρμοδιότητες:

• Tην εξυπηρέτηση των πελατών, με έμφαση στην προβολή / προώθηση των προϊόντων και της εικόνας της Τράπεζας προς το ευρύ κοινό.

• Tην ανάπτυξη και διατήρηση του υπάρχοντος πελατολογίου, μέσω της προώθησης των χρηματοοικονομικών προϊόντων της Τράπεζας.

• Tη διαχείριση των καθημερινών τραπεζικών εργασιών / συναλλαγών.

• Tην παρακολούθηση των εξελίξεων της τοπικής αγοράς και του ανταγωνισμού. Οι κατάλληλοι υποψήφιοι θα πρέπει να διαθέτουν:

• Πτυχίο ανώτατου ή ανώτερου εκπαιδευτικού ιδρύματος, θετικής ή οικονομικής κατεύθυνσης.

• Προηγούμενη επαγγελματική εμπειρία μέχρι 2 έτη στην εξυπηρέτηση πελατείας θα εκτιμηθεί ως επιπλέον προσόν. • Ανεπτυγμένες ικανότητες επικοινωνίας και έντονος προσανατολισμός στην εξυπηρέτηση πελατών και στην επίτευξη αποτελεσμάτων.

• Αριστη γνώση χειρισμού Η/Υ (MS Office) και της αγγλικής γλώσσας.

• Εκπληρωμένες στρατιωτικές υποχρεώσεις (για τους άντρες συμμετέχοντες).

Τα κριτήρια Η εντοπιότητα και η γνώση της τοπικής αγοράς αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για τη διεκδίκηση μιας θέσης. Περισσότερες πληροφορίες παρέχει η Διεύθυνση Επιλογής και Ανάπτυξης Ανθρώπινου Δυναμικού στo τηλέφωνo 210 335 7172.

www.dikaiologitika.gr

«Πέμπτη δημοτικού. Τη θυμάμαι σαν τώρα. Στο σχολείο μας ήρθε ένας καινούριος μαθητής, ο Διονύσης. Η δασκάλα μάς τον παρουσίασε και μας είπε πως πρέπει να είμαστε φιλόξενοι. Να τον γνωρίσουμε στο διάλειμμα, να του δείξουμε το σχολείο και να τον εντάξουμε στην παρέα μας για να νιώθει κι εκείνος όμορφα στην τάξη μας.

Εμείς δεχθήκαμε αμέσως! Θα το κάναμε, βέβαια, αυτό ακόμα κι αν δεν μας το έλεγε η δασκάλα. Άλλωστε, το ίδιο είχαμε κάνει και πέρυσι, όταν ήρθε στην τάξη μας ο Θοδωρής! Αλλά τώρα, αφού μάς το ζήτησε κι η δασκάλα, νιώσαμε ότι είχαμε μεγαλύτερη ευθύνη!

Η δασκάλα με έβαλε να κάτσω μαζί του για να τον βοηθάω. Ήμουν άλλωστε από τα «καλά παιδιά» της τάξης κι έτσι, θα του έκανε καλό η παρέα μου. Δεν μου έδινε ωστόσο και ιδιαίτερη προσοχή. Όταν μάλιστα πήρα το μολύβι του για να του δείξω κάτι, εκείνος μου το άρπαξε από το χέρι φωνάζοντας! Άλλες φορές, όταν του μιλούσα με κοιτούσε και επαναλάμβανε τα λόγια μου! Ήταν σαν να με κοροϊδεύει!

Στο διάλειμμα, τον πλησιάσαμε όλοι μαζί και του κάναμε πολλές ερωτήσεις για να τον γνωρίσουμε! Μας φαινόταν όμως λιγάκι περίεργος. Δεν έδειχνε να του αρέσει η παρέα μας. Ακόμα περισσότερο, έδειξε να ενοχλείται κάποια στιγμή. Ίσως βέβαια να τον κουράσαμε κι εμείς με τις ερωτήσεις μας. Ίσως να τον «τρομάξαμε» δείχνοντας όλο μας το ενδιαφέρον.

Έτσι, δεν είχαμε πολύ καλή αρχή. Αλλά και τις υπόλοιπες ημέρες φερόταν κάπως περίεργα. Προτιμούσε να παίζει μόνος του, αν και συχνά πηγαίναμε και τον καλούσαμε στο παιχνίδι μας. Κι εκείνος όλο αρνιόταν. Απέφευγε να μας κοιτάζει και να μας μιλάει. Μερικές φορές μιλούσε μόνος του. Όταν τον ρωτούσαμε τι είπε, για να πιάσουμε κουβέντα μαζί του, εκείνος μας αγνοούσε.

Μα και τις φορές που δεχόταν να έρθει μαζί μας, πάλι ήταν σαν να έπαιζε μόνος του. Δεν ακολουθούσε την ομάδα, δεν τον ενδιέφερε αν θα νικήσουμε ή όχι και από την άλλη οι κανόνες ήταν γι’ αυτόν άγνωστοι. Σαν να μην μπορούσε να τους καταλάβει. Κι όταν προσπαθούσαμε να του δείξουμε πώς παίζεται το παιχνίδι, εκείνος έβαζε τα κλάματα και έφευγε. Μια μέρα θέλαμε να παίξουμε ποδόσφαιρο. Μα εκείνος αντί να κλοτσάει την μπάλα και να προσπαθεί να βάλει γκολ, την έπιανε στα χέρια του, την πετούσε ψηλά και την δάγκωνε. Προσπαθούσαμε να του εξηγήσουμε ότι πρέπει να ακολουθεί τους κανόνες, αλλά εκείνος άρχισε να ουρλιάζει κι έφυγε τρέχοντας με την μπάλα στα χέρια του.

Εμείς πήγαμε στη δασκάλα να της πούμε τι συνέβη, αλλά και για να πάρουμε πίσω την μπάλα μας. Μερικοί συμμαθητές μου ήταν πολύ θυμωμένοι κι έτρεξαν να του πάρουν την μπάλα. Εκείνος όμως συνέχιζε να ουρλιάζει και να την κρατά. Η δασκάλα τον απομάκρυνε και τον πήρε στο γραφείο. Έπειτα, μας μάζεψε όλους για να μας μιλήσει. Τότε, ξεκίνησαν τα παιδιά να κατηγορούν τον Διονύση και να λένε πως δεν είναι καλό παιδί. Της έλεγαν ότι μιλάει μόνος του, ότι δεν συνεργάζεται στον παιχνίδι και όλα αυτά που είχαν παρατηρήσει. Εκείνη κούνησε το κεφάλι της και μας είπε ότι υπάρχουν άνθρωποι που φέρονται διαφορετικά από εμάς. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι κακοί. Μας είπε ότι θέλει λίγο χρόνο για να μας συνηθίσει κι εκείνος, αλλά κι εμείς και μας συμβούλεψε να μην παραξενευόμαστε με τη συμπεριφορά του, να μην τον πειράζουμε, αλλά και να κάνουμε υπομονή αν κάποια φορά μάς ενοχλήσει κάτι. «Μα πώς να τον ανεχτούμε; Μάς πήρε την μπάλα», είπε ένας άλλος συμμαθητής μου. Η δασκάλα απάντησε πως πρέπει να πηγαίνουμε σε εκείνη και θα το κανονίζει. Πρέπει να τον σεβόμαστε γιατί έχει «τη δική του προσωπικότητα», που μπορεί να μας φαίνεται περίεργη, όταν τον συνηθίσουμε όμως θα τον αγαπήσουμε πραγματικά!

Μας φαίνονταν τόσο περίεργα όλα αυτά που μάς έλεγε! Δεν ήθελα πια να κάθομαι μαζί του. Έκανε περίεργα πράγματα και τέλος πάντων δεν είχα κάποιον να συνεργάζομαι!

Τις επόμενες ημέρες ακούσαμε μια λέξη για τον Διονύση από τα παιδιά της Έκτης: «αυτιστικός». Την είχα ακούσει κι άλλη φορά αυτή τη λέξη, μα δεν ήξερα τι σημαίνει. Ένας συμμαθητής μου μού είπε ότι η λέξη αυτή σημαίνει «χαζός», μα ο Διονύσης δεν ήταν χαζός! Ίσως λίγο περίεργος, μα όχι χαζός…

Τελικά, η δασκάλα μάς εξήγησε τον όρο. Βέβαια, δεν περιμέναμε να καταλάβουμε από «έναν όρο»! Είχαμε ήδη αρχίσει να συνηθίζουμε τη συμπεριφορά του και να καταλαβαίνουμε πώς πρέπει κι εμείς να του φερόμαστε.

Ξέρουμε πως δεν του αρέσει να τον ακουμπάμε, πως πολλές φορές θέλει να παίζει μόνος του, πως όταν δεν μας απαντάει, δεν είναι επειδή μας αγνοεί, μα επειδή… για κάποιο λόγο δεν μπορεί ή δεν γνωρίζει την απάντηση. Καταλαβαίνουμε επίσης ότι όταν επαναλαμβάνει αυτό που λέμε δεν το κάνει για να μας κοροϊδέψει, όπως νομίζαμε στην αρχή, αλλά για να κατανοήσει ίσως καλύτερα αυτό που λέμε. Και βέβαια, μάθαμε ότι δεν μπορούμε να του παίρνουμε τα πράγματα! Τουλάχιστον όχι χωρίς να τον ρωτήσουμε!

Ο τρόπος που παίζει είναι περίεργος! Μα, όπως λέει κι η δασκάλα μας, αυτό σημαίνει δημιουργικότητα!! Χρησιμοποιεί τα παιχνίδια με διαφορετικό τρόπο. Μια μέρα, έκανε την τσάντα του βάρκα και έκανε «βαρκάδα» στην τάξη! Κάναμε κι εμείς το ίδιο. Ακολουθούμε μερικές φορές τον τρόπο που παίζει και σε άλλα παιχνίδια. Έχει τρομερή φαντασία! Είναι εξίσου διασκεδαστικό με το «κανονικό» παιχνίδι. Και φαίνεται πως κι εκείνος πια το διασκεδάζει πολύ!

Μέχρι το τέλος της χρονιάς, τον συνήθισα κι εγώ δίπλα μου στο θρανίο. Μάλιστα, κάθισα μαζί του και στην επόμενη τάξη!

Η δασκάλα είχε δίκιο. Θέλαμε λίγο χρόνο για να τον συνηθίσουμε. Όπως κι εκείνος. Βέβαια, τώρα που είμαστε στο γυμνάσιο, ο Διονύσης άλλαξε σχολείο. Και πρέπει να παραδεχτούμε πως μας λείπει πολύ η παρουσία του.

Κάναμε καλή παρέα! Διαφορετική! Και μάθαμε πολλά εξαιτίας του. Το πιο σημαντικό είναι πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί, μα αυτό δεν είναι καθόλου κακό! Πρέπει να σεβόμαστε όλους τους ανθρώπους, ακόμα κι αν μας φαίνονται περίεργοι. Η αρχική εικόνα που έχουμε, δεν είναι πάντα σωστή! Τι σημασία έχει αν κάποιος δεν μοιάζει καθόλου με εμάς; Εξάλλου, αυτές οι διαφορές δίνουν την ομορφιά στη ζωή μας».

Ήταν τα λόγια ενός μαθητή μου, όταν τον συνάντησα λίγα χρόνια μετά… Η τάξη εκείνη, θα μου μείνει κι εμένα αξέχαστη! Η υπομονή, ο σεβασμός και η ωριμότητα που έδειξαν οι μαθητές μου με έκαναν να νιώσω περήφανη για αυτούς. Παρά τις δυσκολίες που είχε, ήταν από τις πιο όμορφες σχολικές χρονιές!

Πολλά συγχαρητήρια σε αυτά τα παιδιά, μα και στον Διονύση. Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ, καθώς μαζί με αυτά, διδάχθηκα κι εγώ πολλά πράγματα!

Η δασκάλα τους

Πηγή:fylada.gr

Πηγή:www.as-milisoume.gr

Σαν σήμερα το 1982 καταργήθηκε η μπλε σχολική ποδιά, που χρόνια ολόκληρα στο παρελθόν, δήλωνε την ιδιότητα του μαθητή, υπηρετούσε την ομοιομορφία των μελών της μαθητικής κοινότητας, κατά ορισμένες απόψεις και την συνοχή της.

Πριν από 34 χρόνια, η συζήτηση για το ενδεχόμενο της κατάργησής της, «άναψε» για τα καλά προκαλώντας αντιθέσεις και διχασμούς σε… αρκετά σημαντικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας.

Σαν σήμερα, 34 χρόνια πριν, η σχολική ποδιά «πέρασε» στο παρελθόν. Το κυβερνητικό μέτρο χαιρετίσθηκε από μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, ως ένδειξη εκδημοκρατισμού, πλουραλισμού, ελευθερίας στην ανάπτυξη της προσωπικότητας.

Σύμφωνα με τους πολέμιους η σχολική ποδιά έκανε τα σχολεία να μοιάζουν με παιδικά στρατόπεδα, ενώ σύμφωνα με τους νοσταλγούς της τα σχολεία σήμερα μοιάζουν με παιδικές πασαρέλες.

Πάντως όσο υπήρχαν, στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς, όλοι οι μαθητές του δημοτικού, αγόρια και κορίτσια και τα κορίτσια του Γυμνασίου/Λυκείου, συνέρρεαν συνοδεία γονέων ή κηδεμόνων σε βιοτεχνίες αλλά και μεγάλα καταστήματα, όπως ήταν το ΜΙΝΙΟΝ ή ΑΦΟΙ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΙ, προκειμένου να αγοράσουν σχολική ποδιά. Το 1975 οι ποδιές έφτασαν τις 3.500 και 4.000 δραχμές όταν ήταν ακριβής μάρκας, ενώ τα τελευταία χρόνια πριν την κατάργηση, οι περίφημες σχολικές ποδιές «Tseklenis» κόστιζαν τα διπλά χρήματα και ομολογουμένως ήταν άριστης ποιότητας κι αισθητικής.

Η σχολική ποδιά έπαψε να είναι υποχρεωτική το 1982. Ήταν απόφαση της νέας τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του υπουργού παιδείας Λευτέρη Βερυβάκη. Πολλές μαθήτριες αλλά και πολλοί γονείς δέχτηκαν με χαρά την κατάργηση αυτή, υποστηρίζοντας πως η ποδιά περιόριζε την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας και καταπίεζε τους μαθητές που ασφυκτιούσαν μέσα στους γιακάδες. Ωστόσο, σήμερα πολλοί είναι αυτοί που αναπολούν με νοσταλγία τις «αθώες» εκείνες εποχές, που δεν αγωνιούσαν καθημερινά για την εντύπωση που θα προκαλέσει η εμφάνισή τους στους συμμαθητές τους.

chiourea.gr

Πηγή: e-mesara.gr

-«Μαμά, γιατί ο Γιάννης είναι πιο ψηλός;»
-«Τα άλλα παιδάκια λένε πως ο Νίκος είναι κακό παιδί»
-«Η Μαρία τελειώνει πάντα τελευταία την ορθογραφία»
-«Στη γυμναστική, με διαλέγουν τελευταίο στο ποδόσφαιρο»

Δε μπορεί, θα έχετε σίγουρα ακούσει το παιδάκι σας να λέει κάτι παρόμοιο γυρνώντας από το σχολείο. Μπορεί ακόμα και οι ίδιοι να έχετε σκεφτεί πως η άλλη δασκάλα είναι πιο όμορφη από αυτή του παιδιού σας, το άλλο παιδάκι μπορεί και μετράει πιο γρήγορα, η άλλη μαμά προλαβαίνει και μαγειρεύει με τέσσερα παιδιά, κτλ.

Έχουμε την τάση να νομίζουμε πως κάτι διαφορετικό συμβαίνει με/στους άλλους και ξεχνάμε πως κι εμείς οι ίδιοι διαφέρουμε. Το σχολείο, είναι η καλύτερη αφορμή να μιλήσουμε στα παιδάκια για τη διαφορετικότητα!

Μπορεί να ακούγεται λίγο δύσκολη σαν έννοια, όμως μέσα στην τάξη τα παραδείγματα είναι πολλά και μπορούν εύκολα να γίνουν κατανοητά από ένα παιδί μικρής ηλικίας. Οι απλές διαφορές στην εξωτερική μας εμφάνιση μπορούν να αποτελέσουν την καλύτερη και πιο εύκολη αρχή διδασκαλίας της διαφορετικότητας:

– Ναι, η Γιωργίτσα είναι πιο ψηλή γιατί δε ψηλώνουν όλα τα παιδάκια το ίδιο, όπως και οι μεγάλοι.
– Ο Νίκος έχει γαλάζια μάτια γιατί δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο χρώμα ματιών.
– Η Μαίρη είναι παχουλή γιατί οι άνθρωποι μπορούν να φάνε περισσότερο ή λιγότερο και να κάνουν περισσότερη ή λιγότερη γυμναστική.

Μέχρι εδώ είναι όλα κατανοητά και εύκολα. Οι περισσότεροι θα σκέφτεστε πως ήδη μιλάτε γι’ αυτά στα παιδιά σας (και πολύ σωστά κάνετε). Ωστόσο, το πιο σύνηθες λάθος είναι πως ξεχνάμε τη διαφορετικότητα του ίδιου μας του παιδιού, του ίδιου μας του εαυτού. Μέσα από τα παραδείγματα, πρέπει να μιλήσουμε και για εμάς τους ίδιους! Δεν είναι μόνο οι άλλοι διαφορετικοί, ΟΛΟΙ είμαστε! Δεν είναι οι άλλοι ψηλοί, είμαστε κι εμείς κοντύτεροι. Δεν είναι οι άλλοι μόνο παχουλοί – να σαν κι εμάς – έχουμε κι εμείς τα κιλάκια μας!

Κάποιοι από εσάς μπορεί να αναρωτιέστε«γιατί τώρα, γιατί σε τόσο μικρή ηλικία ένα τόσο δύσκολο μάθημα;». Η απάντηση είναι απλή: Η διαφορετικότητα στη μάθηση και τις σχολικές επιδόσεις!

Μέσα σε μια τάξη, στο ίδιο σχολείο, με τον ίδιο δάσκαλο και την ίδια ύλη, δε μαθαίνουν όλα τα παιδάκια το ίδιο, όσοι έχετε περισσότερα από ένα παιδάκια το γνωρίζετε ήδη. Μπορεί η ειδική αγωγή να σημαίνει αυτό ακριβώς, δηλαδή το διαφορετικό τρόπο διδασκαλίας προσαρμοσμένο στον κάθε μαθητή. Δυστυχώς όμως, τις περισσότερες φορές αυτός ο τρόπος δεν εφαρμόζεται και μέσα στη σχολική τάξη. Έτσι, βλέπουμε τις διαφορές ανάμεσα στις επιδόσεις των παιδιών στην ανάγνωση, τη γραφή, τα μαθηματικά και τα υπόλοιπα σχολικά μαθήματα. Οι επιδόσεις, κάνουν τα παιδιά να συγκρίνονται μεταξύ τους και πολλές φορές να νιώθουν τα ίδια άσχημα γι’ αυτές. Κάποια από αυτά μπορεί να εμφανίσουν άρνηση για το σχολείο και το διάβασμα, ακόμα και επιθετική συμπεριφορά στο σπίτι ή στο σχολείο.

Στο άρθρο μας για τις μαθησιακές δυσκολίες περιγράφουμε παρόμοια συμπτώματα σε περιπτώσεις που κάποιος μαθητής παρουσιάζει δυσκολίες σε κάποιον τομέα μάθησης. Ωστόσο, σε αυτό το κείμενο δε θέλουμε να δώσουμε έμφαση σε εγγενείς και ορισμένες διαταραχές, αλλά στην απλή διάσταση της μάθησης, αυτή της διαφορετικότητας!

Δε μπορεί όλοι οι μαθητές (αργότερα ενήλικοι εργαζόμενοι) να είναι το ίδιο καλοί σε όλα τα μαθήματα. Κάποια παιδιά έχουν εμφανή κλίση στα μαθηματικά, κάποια άλλα στο γραπτό λόγο, κάποια παιδιά παρουσιάζουν εξαιρετικές επιδόσεις στα αθλήματα, κάποια άλλα έχουν ταλέντο στη ζωγραφική, κ.ο.κ. Αυτό μπορούμε να το αντιληφθούμε εύκολα εμείς «οι μεγάλοι» από τον περίγυρό μας, τους συγγενείς, τους συναδέλφους μας και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Συνήθως όμως, η κλίση μας σε κάτι σημαίνει και την ταυτόχρονη δυσκολία μας σε κάτι άλλο, το οποίο εμείς οι ίδιοι σε αυτή την ηλικία πια το έχουμε εντοπίσει, παραδεχτεί και σε ορισμένες περιπτώσεις, έχουμε βρει και τρόπους να το «κρύβουμε καλά» ή και να το ξεπερνάμε. Στα παιδάκια, δεν συμβαίνει το ίδιο κι εδώ καλούμαστε εμείς να τα διδάξουμε τη διαφορετικότητα.

Ένας μαθητής δεν πρέπει να βιώνει ένα μέτριο ή κακό βαθμό ως αποτυχία και απόρριψη από το δάσκαλο και τους γονείς. Πρέπει να εξηγούμε στα παιδιά πως οι βαθμοί διαφέρουν σε κάθε δοκιμασία και πως αν δεν αποδώσουν με το μέγιστο βαθμό, ακόμα κι αν έχουν προετοιμαστεί καλά, υπάρχουν και άλλες εξηγήσεις πριν κατηγορήσουν τον εαυτό τους και πριν «ζηλέψουν» τους συμμαθητές τους. Πρέπει να επαινούμε τα παιδιά μας για τις πολύ καλές επιδόσεις τους, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε να επαινέσουμε την προσπάθειά τους ακόμα και σε περιπτώσεις που ο τελικός βαθμός δεν είναι τόσο καλός.

Πιο επιστημονικά, η διαφορετικότητα στη μάθηση εξηγείται με τις πολλαπλές νοημοσύνες (Gardner H.) οι οποίες παραθέτονται έξυπνα, απλά και κατανοητά στην παρακάτω εικόνα (κάντε κλικ για να μεγαλώσει). Αυτές οι πολλαπλές νοημοσύνες κάνουν τα συνήθη IQ τεστ να φαίνονται αστεία και ανακριβή και διαφοροποιούν τις δεξιότητες, επομένως τη μαθησιακή και αργότερα επαγγελματική πορεία του καθενός από εμάς.

Το γεγονός ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα δε βοηθά αυτήν τη διαφορετικότητα που μόλις εξηγήσαμε, δε σημαίνει πως δεν πρέπει εμείς να τη σεβαστούμε και να τη διδάξουμε στα παιδιά μας. Μπορεί ακόμα και σήμερα «ο καλός μαθητής» να έχει δεκάρια σε μαθηματικά και γλώσσα και να του βάζει δέκα και ο δάσκαλος της γυμναστικής, παρόλο που το παιδί είναι υπέρβαρο και δυσκολεύεται πολύ την ώρα των αθλημάτων. Ωστόσο, εμείς μπορούμε να εξηγήσουμε σε ένα παιδί με εξαιρετικό ταλέντο στη ζωγραφική ότι είναι λογικό να δυσκολεύεται λίγο στη γλώσσα και στο σκέφτομαι και γράφω.

Τέλος, να θυμόμαστε πως παιδιά που σέβονται τη διαφορετικότητα του άλλου και ταυτόχρονα αντιλαμβάνονται τη δική τους, γίνονται αργότερα άνθρωποι που σέβονται τη δυσκολία του συνανθρώπου τους, εμπνέονται από το ταλέντο του φίλου τους, συνεργάζονται και μοιράζονται καθήκοντα και υποχρεώσεις με τους συναδέλφους τους, συμβιώνουν αρμονικά σε οποιαδήποτε κοινωνία.

Φανή Βαγγελάτου
Λογοθεραπεύτρια – Ειδική Παιδαγωγός ΜΑ
Συντονίστρια Σχολών Γονέων
www.logotherapeia.com.gr

Πηγή:www.kidsgo.com.cy