Γεννιέται ένα μικρό κοριτσάκι και θαρρείς πως κάποιος του ψιθύρισε το μυστικό από νωρίς. Με το που σταθεί στα δυο του πόδια, ξεκινά να φορά τα ρούχα της μαμάς του και να προβάρει στον καθρέπτη τις κινήσεις ή τα λόγια της. Θαυμάζει τα μεγαλύτερα κορίτσια που πάνε στο σχολείο κι ανυπομονεί να φθάσει στην ηλικία τους.

Τα μεγαλύτερα κορίτσια απ’ την άλλη, βρίσκονται ήδη νοερά στην ηλικία που το σχολείο πια έχει τελειώσει, έχουν περάσει τα 18 και τώρα πια μπορούν εκείνα να πάρουν τις αποφάσεις για τη ζωή τους. Τη ζωή που φαντάστηκαν, που επιθυμήσανε, που θα ζήσουν. Που θα είναι μεγαλύτερες! Κι οι μεγαλύτερες γυναίκες από εκείνα, λένε συνεχώς στον εαυτό τους «Σε λίγα χρόνια θα είσαι καλύτερη σ’ αυτό» γιατί ξέρουν πως αυτή είναι η αλήθεια.

Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι! Και μεγαλώνοντας γίνεσαι όλο και καλύτερη. Όχι, όχι! Μη με αντικρούσει η σκέψη σου με ιστορίες για ρυτίδες, κιλά κι ανασφάλειες. Είναι μάχη άνιση. Ας μιλήσουμε για τον τρόπο  που αντιμετωπίζει τα πάντα μια γυναίκα μεγαλώνοντας (ακόμη κι αυτά που σκέφτηκες πριν). Κι αυτό να είσαι σίγουρος πως αλλάζει με τα χρόνια.

Η γυναίκα είναι σαν το παλιό καλό κρασί. Θέλει το χρόνο της για ν’ αναδειχθεί η γεύση της! Μια γεύση που μέρα με τη μέρα θ’ αποκτά όλο και περισσότερη αξία. Από στολίδι, θα γίνεται θησαυρός γιατί θα είναι πιο ώριμη, πιο ήρεμη, πιο καθαρά σκεπτόμενη.

Γιατί εκτός απ’ την εξωτερική της ομορφιά, θα καλλιεργεί και την ομορφιά του πνεύματος και της ψυχής, αφού θα ‘χει μάθει πια ποιος είναι ο ρόλος της σ’ αυτή τη ζωή. Να εμπνέει! Την ίδια και τους γύρω της. Κι άλλη η έμπνευση θ’ αποτελεί στα 20 της χρόνια, άλλη στα 30 της κι άλλη στα 50 της.

Στο δρόμο απ’ το ένα χρονικό σημείο στο άλλο, θ’ ανακαλύπτει συνεχώς νέα πράγματα για εκείνη. Θα μεγαλώνει και θ’ αφήνει πίσω της τα ανούσια, εκείνα που επέλεξε με επιπολαιότητα και που δεν ήξερε πως αργότερα θα τα χαρακτήριζε λάθη. Έτσι όμως έμαθε. Κάνοντας λάθη! Και θα κάνει κι άλλα, αλλά αυτή τη φορά θα είναι λιγότερα γιατί η ζωή θα της μάθει να μην ενθουσιάζεται εύκολα, να δίνει σημασία στη λεπτομέρεια, να μην πονά άδικα.

Θα δουλεύει πιο σκληρά γιατί η επιβίωση είναι πια καθαρά δική της υπόθεση κι όχι άλλων. Θα πλησιάζει όλο και πιο πολύ στο να ξέρει καλά τι είναι αυτό που θέλει και τι όχι, πότε πρέπει ν’ αδιαφορήσει και πότε να ενδιαφερθεί, για ποιους αξίζει να χαλιέται και για ποιους όχι.

Θα είναι έτοιμη να κατακτηθεί, αλλά ακόμη πιο έτοιμη να κατακτήσει. Θα δείχνει πιο θηλυκή, πιο σίγουρη, πιο σέξι και τώρα πια θα ξέρει γιατί αυξάνεται όλο και περισσότερο ο αριθμός των ανδρών που ερωτεύονται μεγαλύτερες γυναίκες σε ηλικία απ’ τη δική τους.

Θα φλερτάρει, θα ερωτεύεται, θ’ αγωνίζεται, θα επιλέγει, αλλά θα το κάνει διαφορετικά. Γιατί θα μεγαλώνει και θα πλησιάζει όλο και περισσότερο στο νόημα της ζωής. Και θα το βρίσκει! Και θα υπάρχει πάντα η πιθανότητα να γνωρίσει τον λάθος άνθρωπο και να το ξαναχάσει και να επιστρέψει στη συμπεριφορά της εικοσάχρονης που άφησε πίσω της, αλλά θα ‘ναι για λίγο. Γιατί ακόμη κι οι κρίσεις, κρατάνε λιγότερο όσο ωριμάζεις.

Έχεις μάθει από χρόνια πριν πως το να κάνεις τον μαλάκα, «κιμπάρη» είναι αδύνατον. Και κάπως έτσι έμαθες να κατέχεις την ισχυρότερη αρετή. Αυτή που όσο ωριμάζεις θα χρησιμοποιείς όλο και περισσότερο. Να δέχεσαι, να συμβιβάζεσαι. Να δέχεσαι την αλήθεια, το διαφορετικό, τους άλλους και τα καπρίτσια τους.

Έγινες γυναίκα! Μια γυναίκα με προσωπικότητα που μεγαλώνει όμορφα κι οι χάρες της σβήνουν κάθε άσχημη ρυτίδα, κάθε παραπανίσιο κιλό και κάθε ανασφάλεια που τα χρόνια φέρνουν μαζί τους. Μια γυναίκα ξεχωριστή που απ’ τη στιγμή που χαμογέλασε στη ζωή σαν μωρό, μέχρι και τη στιγμή που θα λέει ιστορίες στα εγγόνια της, θα παίρνει συνεχώς νέα μαθήματα ζωής κι είναι στο χέρι της αν θα τα χρησιμοποιήσει για να γίνει ακόμη καλύτερη ή αν θα μείνει μετεξεταστέα στην ηλικία των 20 για μια ζωή…

Επιμέλεια Κειμένου Μαριάμ Πολυγένη: Πωλίνα Πανέρη

Πηγή:www.pillowfights.gr

Μήπως πεινάει; Μήπως κρυώνει; Μήπως αρρώστησε; Όχι, το μωρό μπορεί να κλαίει τη νύχτα μόνο και μόνο για να αποτρέψει τη γέννηση αδελφών, υποστηρίζει ένας εξελικτικός βιολόγος του Χάρβαρντ.

Σύμφωνα με τη νέα θεωρία του Ντέιβιντ Χέιγκ, η οποία παρουσιάζεται στην επιθεώρηση Evolution, Medicine and Public Health, τα μωρά προσπαθούν να αποτρέψουν μια νέα εγκυμοσύνη έτσι ώστε να μην χρειάζεται να μοιράζονται τον μπαμπά και τη μαμά.

Με την απαίτησή τους να θηλάζουν μέσα στη νύχτα, τα μωρά αφενός προκαλούν κούραση στους γονείς και αποθαρρύνουν το σεξ, αφετέρου καταστέλλουν τη γονιμότητα της μητέρας: ο τακτικός θηλασμός μπορεί να οδηγήσει σε ορμονικές αλλαγές που σταματούν την ωορρηξία, επισημαίνει ο Χέιγκ.

Από εξελικτική άποψη, η θεωρία δείχνει να έχει νόημα. Τα μωρά φυσικά δεν ξυπνούν σκοπίμως τη νύχτα, στην πορεία της εξέλιξης, όμως, τα βρέφη που ξυπνούσαν για να θηλάσουν το βράδυ θα είχαν αυξημένες πιθανότητες επιβίωσης.

Η θεωρία είναι ουσιαστικά αδύνατο να επιβεβαιωθεί ή να διαψευστεί, ωστόσο ο Χέιγκ παραθέτει μια σειρά από επιχειρήματα. Ένα βασικό στοιχείο είναι το γεγονός ότι τα μωρά αυξάνουν τις νυχτερινές τους απαιτήσεις στο δεύτερο εξάμηνο, την περίοδο που η μητέρα είναι πιθανότερο να ξαναμείνει έγκυος.

Ένα άλλο βασικό στοιχείο προκύπτει από τη μελέτη γενετικών συνδρόμων που χαρακτηρίζονται από συγκεκριμένες συμπεριφορές. Τα μωρά που κληρονομούν συγκεκριμένα γονίδια από τη μητέρα κοιμούνται περισσότερο τα βράδια, κάτι που εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας μητέρας που επιθυμεί περισσότερους απογόνους. Όταν όμως το μωρό κληρονομεί τα ίδια ακριβώς γονίδια από τον πατέρα, ξυπνάει πιο συχνά το βράδυ, καθυστερώντας την ωορρηξία της μητέρας. Αυτό, επισημαίνει ο Χέιγκ, φαίνεται λογικό από εξελικτική άποψη: οι άνδρες δεν έχουν καμία εγγύηση ότι το επόμενο παιδί της συντρόφου τους θα είναι δικό τους, οπότε οι ίδιοι οι άνδρες και τα παιδιά τους έχουν συμφέρον να αποτρέψουν μια νέα εγκυμοσύνη.

Παραμένει άγνωστο αν το φαινόμενο αυτό αφορά τους ανθρώπους γενικά ή αν περιορίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις γενετικών διαταραχών. Ο Χέιγκ, πάντως, πιστεύει ότι η ίδια λογική κατευθύνει τη συμπεριφορά και των υγιών βρεφών.

Αν ο ερευνητής έχει δίκιο, η θεωρία του αναδεικνύει μια σύγκρουση ανάμεσα στα συμφέροντα του παιδιού και τα συμφέροντα της μητέρας. «Οι μητέρες έχουν εξελιχθεί να μεγιστοποιούν τον αριθμό των απογόνων τους, αυτό όμως είναι διαφορετικό από τη μεγιστοποίηση της πιθανότητας επιβίωσης κάθε παιδιού ξεχωριστά» λέει ο ίδιος στο Science News.

Οι απόψεις του όμως δεν είναι ομόφωνα αποδεκτές. Σε σχόλιο που συνοδεύεται στην ίδια επιθεώρηση, ο ανθρωπολόγος Τζέιμς ΜακΚένα του Πανεπιστημίου της Νοτρ Νταμ επισημαίνει ότι μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για να κλαίει το μωρό: μπορεί να ζεσταίνεται, ή μπορεί απλώς να θέλει την παρέα της μαμάς. Επίσης, οι συχνές αφυπνίσεις ίσως εμποδίζουν το μωρό να πέσει σε επικίνδυνα βαθύ ύπνο.

Ο ΜακΚένα υποστηρίζει μάλιστα ότι το μωρό δεν φταίει πάντα για τις αφυπνίσεις της μαμάς. Σύμφωνα με προηγούμενη μελέτη της ομάδας του, το 40% των νυχτερινών αφυπνίσεων της μητέρας οφείλεται σε θορύβους που κάνει η ίδια η μητέρα κοντά στην κούνια του μωρού.

Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι ο Χέιγκ έχει δίκιο, και είναι πιθανό να μην το μάθουμε ποτέ. Ο ίδιος όμως επισημαίνει ότι τα βρέφη που δεν θηλάζουν τη νύχτα, όπως και τα βρέφη που τρέφονται με μπιμπερό, δεν ξυπνούν τόσο συχνά τη νύχτα, και αυτό δεν δείχνει να έχει παρενέργειες.

Αυτό, σύμφωνα με τον ερευνητή, δείχνει ότι ο νυχτερινός θηλασμός δεν είναι απαραίτητος, και οι μητέρες δεν πρέπει να έχουν ενοχές αν κάποια στιγμή παραλείψουν να ταΐσουν το βλαστάρι τους τη νύχτα.

Πηγή: www.letsfamily.gr

Οι έγκυοι που λαμβάνουν στη διάρκεια της κύησης ένα συγκεκριμένο συμπλήρωμα, διπλασιάζουν τις πιθανότητες δίδυμης κύησης.

Ερευνητές του Ινστιτούτου Tornblad στη Lund της Σουηδίας διεξήγαγαν μελέτη ανασκόπησης όλων των ιατρικών αρχείων του Σουηδικού Ληξιαρχείου, από το 1994 και μετά, στα οποία υπήρχαν πληροφορίες για όλα τα φάρμακα που λάμβαναν οι εγκυμονούσες.

Ανακάλυψαν ότι μεταξύ των 2.569 γυναικών που είχαν χρησιμοποιήσει συμπληρώματα φυλλικού οξέος για την αποφυγή πρόκλησης γενετικών ανωμαλιών στο έμβρυο, το ποσοστό δίδυμης κύησης ανερχόταν στο 2,8% σε σύγκριση με το 1,5% του γενικού πληθυσμού.

Οι λόγοι για τους οποίους το φυλλικό οξύ μπορεί να προκαλέσει δίδυμη κύηση είναι άγνωστοι. Ο Δρ. Κάλλεν, ένας από τους κύριους ερευνητές, υποστηρίζει ότι το συμπλήρωμα αυξάνει την πιθανότητα ωορρηξίας ή εμφύτευσης περισσότερων του ενός ωαρίων.

Όπως επισήμανε, εάν το 30% ανά 100.000 γυναίκες λάμβανε φυλλικό οξύ, οι δίδυμες κυήσεις θα αυξάνονταν κατά 225. Πάντως θεωρεί ότι οι βλάβες θα ήταν πολύ περισσότερες από τα οφέλη, καθώς πολλά από αυτά τα νεογνά θα ήταν πρόωρα, ελλιποβαρή και θα διέτρεχαν μεγάλο κίνδυνο εγκεφαλικής παράλυσης.

Η πρόσληψη φυλλικού οξέος συνιστάται από τους ιατρούς σε όλες τις επίδοξες μητέρες τόσο πριν από την εγκυμοσύνη όσο και κατά τη διάρκειά της, καθώς έχει βρεθεί ότι ελαττώνει τον κίνδυνο ανάπτυξης ανωμαλιών του νωτιαίου μυελού, όπως η δισχιδής ράχη.

Η ουσία, η οποία περιέχεται στα μη αποφλοιωμένα δημητριακά, στις ζωικές τροφές και στο μητρικό και αγελαδινό γάλα, συμμετέχει στη διαδικασία ωρίμανσης και πολλαπλασιασμού των κυττάρων.

Η ανεπάρκεια του φυλλικού οξέος προκαλεί μεγαλοβλαστική αναιμία, που συνοδεύεται από πυρετό, γαστρεντερικές διαταραχές, αύξηση του μεγέθους του ήπατος και του σπληνός και πιθανώς συγγενείς ανωμαλίες του νωτιαίου μυελού στο αναπτυσσόμενο έμβρυο

Πηγή: onmed

Σύμφωνα με ρωσικά ΜΜΕ, το πρωί αστυνομικοί στη Μόσχα εντόπισαν το ακέφαλο σώμα ενός παιδιού, ενώ προσπαθούσαν να σβήσουν μια φωτιά που είχε ξεσπάσει σε ένα διαμέρισμα στην πόλη

Συναγερμός σήμανε πριν από λίγη ώρα στο κέντρο της Μόσχας καθώς μια γυναίκα ντυμένη στα μαύρα απείλούσε να ανατιναχθεί έξω από έναν σταθμό του μετρό.

Η γυναίκα φώναζε «Αλλάχου Άκμπαρ», ωστόσο, το πιο σοκαριστικό στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι κρατούσε το κομμένο κεφάλι ενός μικρού παιδιού!

Σύμφωνα με ρωσικά ΜΜΕ, το πρωί αστυνομικοί στη Μόσχα εντόπισαν το ακέφαλο σώμα ενός παιδιού, ενώ προσπαθούσαν να σβήσουν μια φωτιά που είχε ξεσπάσει σε ένα διαμέρισμα στην πόλη.

Όπως όλα δείχνουν οι δύο υποθέσεις συνδέονται, ενώ το θύμα φέρεται να είναι ένα κοριτσάκι τριών ή τεσσάρων ετών.

Αστυνομικές πηγές αναφέρουν πως η γυναίκα πρέπει να σκότωσε το παιδί και μετά τον φόνο να πήγε κατευθείαν σε έναν σταθμό του μετρό, εκεί όπου την σταμάτησε τυχαία για έλεγχο ένας αστυνομικός. Τότε, εκείνη έβγαλε από την τσάντα της το κεφάλι του παιδιού και άρχισε να φωνάζει ότι το δολοφόνησε!

Η γυναίκα φώναζε επίσης «Αλλάχου Άκμπαρ» και απειλούσε να ανατιναχθεί, ωστόσο, τελικά αστυνομικοί κατάφεραν να την συλλάβουν και αυτή την ώρα κρατείται σε αστυνομικό τμήμα της Μόσχας.

Οι τελευταίες πληροφορίες, που μεταδίδει το ρωσικό πρακτορείο RIA Novosti -επικαλούμενο αστυνομική πηγή- λένε πως η γυναίκα που κρατείται είναι η νταντά του άτυχου παιδιού.

Προσοχή: Σκληρές Εικόνες

Πηγή:www.protothema.gr

Η δουλειά της νταντάς είναι πολύ δύσκολη.  Ακόμα και αν είσαι η Mary Poppins.

Πρέπει να σε συμπαθούν και οι δύο «αντίπαλες» ομάδες, γονείς και παιδιά, για τις οποίες η τέλεια νταντά σημαίνει δύο διαφορετικά πράγματα. Πάντα αγαπούσα τα παιδιά και είχα ένα έμφυτο χάρισμα να επικοινωνώ μαζί τους με ευκολία, ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας ή χαρακτήρα. Αλλά όταν είσαι νταντά, υπάρχουν και οι γονείς και μαζί με αυτούς έρχονται τα προβλήματα.

Όταν ξεκίνησα την δουλειά μου, μερικά χρόνια πριν, ήμουν 25 ετών.  Το να προσέχω παιδιά δεν αποτέλεσε ποτέ πάρεργο για μένα, ούτε ήταν έναν τρόπος για να κερδίσω χρήματα προσωρινά. Μου άρεσε σαν δουλειά  και είχα σκοπό να γίνω η τέλεια νταντά, και να βρω την τέλεια οικογένεια όπου θα ζήσουμε όλοι ευτυχισμένοι για πολλά χρόνια, ή μάλλον μέχρι να μην με χρειάζονται πια.

Η πρώτη οικογένεια που απάντησε στην αγγελία μου ήταν μονογονεϊκή και αποτελούταν από την Φανή που ήταν ιδιωτική υπάλληλος και τον 8χρονο γιο της Αλέξη. Η Φανή, όπως ο περισσότερες μητέρες που μένουν μόνες, είχε αναλάβει το ρόλο του πατέρα και γενικά είχε χάσει την γυναικεία της υπόσταση. Από μια γλυκιά γυναίκα που φαινόταν πως ήταν από τις λίγες αναλαμπές τρυφερότητας που είχε μέσα στην εβδομάδα, είχε μετατραπεί σε έναν σατράπη εγκλωβισμένο σε «μη», «πρέπει» και κανόνες. Ήταν τόσο αυστηρή που είχε τυπώσει σε ένα χαρτί κανόνες σχετικά με το πως ο Αλέξης πρέπει να τρώει και να παίζει, πόσες σελίδες ενός βιβλίου επιτρέπεται να διαβάσει πριν τον ύπνο και σχεδόν πότε να αναπνέει.  Ο Αλέξης σαν αντίδραση σε όλο αυτό το μαρτύριο έβρισκε καταφύγιο στα ψέματα προκειμένου να γλιτώσει τις τιμωρίες. Ανάμεσα σε όλες αυτές τις αντιθέσεις, βρισκόμουν εγώ εντελώς αβοήθητη. Είχα μετατραπεί κυριολεκτικά σε σάκο του μποξ με τη Φανή να με κατηγορεί ότι δεν είμαι αρκετά αυστηρή και τον μικρό να με παρακαλάει να μην πω εκείνο ή το άλλο στη μητέρα του. Όταν είδα ότι δεν μπορούσα να προσφέρω τίποτα σε αυτή την οικογένεια αναγκάστηκα να φύγω.

Η επόμενη οικογένεια ήταν ένα ζευγάρι με 3 παιδιά. Εκείνη δούλευε σε μια χρηματιστηριακή εταιρία κι εκείνος ήταν παθολόγος. Και οι δύο δούλευαν ατελείωτες ώρες . Αγαπούσαν πολύ τα παιδιά τους, ωστόσο το πρόγραμμά τους ήταν πραγματικά φορτωμένο.  Το βασικό τους πρόβλημα ήταν πως είχαν τελείως διαφορετικές απόψεις για το μεγάλωμα των παιδιών. Εκείνη πίστευε ότι ο χρόνος των παιδιών πρέπει να αφιερώνεται αποκλειστικά στο διάβασμα σχολικών και εξωσχολικών βιβλίων ή στα εκπαιδευτικά παιχνίδια, ενώ εκείνος ήταν πιο χαλαρός και ήθελε απλά να διασκεδάζουμε όλοι μαζί και – γιατί όχι – να κάνουμε και καμία βλακεία. Προσπαθούσα να έχω και τους δυο ευχαριστημένους, πράγμα αδύνατον, εφόσον ήθελαν από μένα εντελώς διαφορετικά πράγματα. Άλλωστε το ζητούμενο δεν ήμουν εγώ, αλλά τα παιδιά που είχαν μπερδευτεί με τις δυο διαφορετικές παιδαγωγικές μεθόδους, οι οποίες μάλιστα ασκούνταν από ένα άτομο. Εμένα. Μετά από λίγο καιρό και όταν πια υπήρχε οικειότητα ανάμεσά μας, ο πατέρας έφτασε στο σημείο να μου ζητάει να αγνοώ τη γυναίκα του, καθώς, όπως μου εμπιστεύτηκε, και αυτός το ίδιο κάνει, και για αυτό η οικογένειά τους μένει ενωμένη.  Εκείνη από την πλευρά της ένιωθε διαρκώς ενοχές που ήταν συνεχώς απούσα και πολύ συχνά έκλαιγε με αναφιλητά στην αγκαλιά μου επειδή πίστευε ότι δεν ήταν καλή μητέρα. Μετά από λίγο καιρό είχα καταλήξει να είμαι η οικογενειακή ψυχολόγος και όχι η νταντά των παιδιών τους. Έτσι, δύο χρόνια μετά έφυγα και από αυτό το σπίτι.

Δεν υπάρχει λόγος να περιγράψω όλες τις εμπειρίες μου και τις μικρές μου περιπέτειες μέχρι να βρω το «ιδανικό» σπίτι. Άλλωστε είναι λάθος για μια οικογένεια να νομίζει ότι ψάχνει την ιδανική νταντά. Και οι νταντάδες ψάχνουν το ιδανικό, ή έστω, ένα ισορροπημένο σπίτι, γιατί διαφορετικά δεν μπορούν να λειτουργήσουν σωστά. Και αναφέρομαι στις νταντάδες που νοιάζονται και θέλουν να χαρίσουν όμορφες στιγμές σε ένα παιδί. Και είμαστε πολλές.

Συχνά οι φίλες μου, μου έλεγαν πως καλό θα ήταν να μην νοιάζομαι υπερβολικά και πως θα έπρεπε να το βλέπω απλά σαν μια δουλειά. Όμως όταν η δουλειά σου αφορά παιδικές ψυχές, δεν μπορείς να δεις τα πράγματα έτσι. Και όταν τελικά βρεις την οικογένεια που σου ταιριάζει  – όπως την βρήκα εγώ και έμεινα σε αυτή 10 ολόκληρα χρόνια – η μέρα που δεν είσαι πια απαραίτητη, είναι σαν ένας μικρός θάνατος.

Αυτά τα παιδιά που πρέπει να αποχαιρετήσεις, είναι και δικά σου παιδιά. Και δεν το λέω με την έννοια της κτητικότητας. Εδώ μιλάει η καρδιά. Είναι παιδιά που τα έχεις μεγαλώσει, έχεις μείνει δίπλα τους στον πυρετό τους, έχεις κοιμηθεί με τα χεράκια τους τυλιγμένα γύρω σου, έχετε παίξει μαζί, έχετε διαβάσει, έχετε πει τραγούδια, έχεις ακούσει τα μυστικά τους, τα παράπονά τους, τα γέλια τους. Τελικά λέτε αντίο, και ανταλλάσσετε υποσχέσεις ότι θα τα λέτε συχνά. Και κανείς δεν λέει ψέματα εκείνη τη στιγμή.  Όλοι το εννοούμε, αλλά τελικά δεν γίνεται ποτέ. Όχι γιατί δεν θέλουμε αλλά γιατί όλα αυτά έχουν γίνει μια όμορφη ανάμνηση και η ζωή προχωρά.

Το ερώτημα λοιπόν για μένα παραμένει. Πρέπει μια νταντά να είναι αποστασιοποιημένη, να μην εμπλέκεται ποτέ συναισθηματικά και να κάνει απλά τη δουλειά της; Ναι έτσι πρέπει. Αλλά, αν νοιάζεσαι, δεν γίνεται.

Διηγείται η Βάλια

Πηγή: www.themamagers.gr

Ο Leonardo DiCaprio πήρε μαζί του στα Όσκαρ το μόνο άνθρωπο που έχει σταθεί όλη τη ζωή του δίπλα του, τη μαμά του Irmelin Indenbirken.

Ο 41χρονος ηθοποιός, ο οποίος εμφανίστηκε άκρως σικάτος στα φετινά Όσκαρ έφτασε στο κόκκινο χαλί, αποδεικνύοντας ότι είναι όντως ο απόλυτος εργένης, αφού η συνοδός του ήταν η μαμά του.

Εμείς να πούμε μπράβο στον Leo που θέλει τη μαμά του δίπλα του στις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας του. Και πώς είναι ίδιοι!

Πηγή: www.tilestwra.com

Το The Man Who Was Afraid of Falling (Ο άντρας που φοβόταν να πέσει) είναι ένα animation για τις φοβίες μας και την αρνητική τους επίδραση στη ζωή μας.

Φτάνει να πέσει μια γλάστρα από το παράθυρο της πολυκατοικίας και μια σειρά από παρανοϊκές αντιδράσεις κάνουν τη ζωή του Ivor να αλλάξει εντελώς!

Πηγή:www.palava.gr

Της Sofia Drosou

Βρίζει το παιδί σας και λέει κακόηχες λέξεις και «άσχημες» εκφράσεις; Μήπως θέλει με αυτό τον τρόπο, την προσοχή σας να τραβήξει; Μήπως προσπαθεί νʾ αποδείξει την ανεξαρτησία του;

Μητέρα  της μάθησης στα παιδιά είναι η μίμηση. Αυτό σημαίνει πως αν κάποια στιγμή ακούστηκαν βρισιές, το παιδί, χωρίς να ξέρει τι σημαίνουν, απλά επανέλαβε τις λέξεις που είχε ακούσει. Μετά διαισθάνθηκε τη συναισθηματική φόρτιση που προκλήθηκε απʾ τις λέξεις που είπε και απλά τις χρησιμοποιεί όταν θέλει σε αντίστοιχες συγκυρίες.

Η αντίδρασή σας τη στιγμή που ακούτε μία άσχημη λέξη απʾ το παιδί σας είναι πολύ σημαντική. Μη θυμώνετε έντονα ή μαλώνετε δυνατά το παιδί ή ακόμη πείτε αντίστοιχη βρισιά. Επίσης μην απαγορεύετε κρυφογελώντας του τύπου: «Μη σε ξανακούσω να το λες αυτό, πονηρούλη». Το γέλιο σας θα θεωρηθεί επιβράβευση και θα ενθαρρύνει το παιδί να ξαναμιλήσει μʾ αυτόν τον τρόπο.

Γιʾ αρχή δοκιμάστε να αγνοήσετε παντελώς αυτό που ακούσατε. Η αντίδρασή σας αυτή μπορεί να το παραξενέψει και τελικά να χάσει το ενδιαφέρον του γι’ αυτή τη λέξη.

Προσέξτε πολύ τη γλώσσα που χρησιμοποιείτε μπροστά στο παιδί σας. Όποτε αισθάνεστε εκνευρισμένοι και θέλετε να ξεσπάσετε σε βρισιές, καλύτερα να πάτε σ’ ένα δωμάτιο του σπιτιού ή ακόμη καλύτερα σε εξωτερικό χώρο όπου θα είστε μόνοι σας.

Αποθαρρύνετε τους γύρω σας (συγγενείς και φίλους) απʾ το να επιβραβεύουν το παιδί σας όταν πει κάτι άσχημο με φράσεις του τύπου: «μπράβο, παιδί μου», «πες τα»  ή «για πες στο θείο μ…..κα», μόνο και μόνο επειδή τα λέει χαριτωμένα κλπ.

Προσπαθήστε να εξηγήσετε πως αυτές οι λέξεις είναι προσβλητικές και οι άνθρωποι γύρω του που τις ακούν, μπορεί να αισθάνονται άβολα και άσχημα. Μην του προκαλέσετε ενοχές, απλά διδάξτε του πως οι πράξεις του έχουν συνέπειες.

Για παράδειγμα, αν το παιδί σας ξεκινήσει να βρίζει σʾ ένα χώρο όπου βρίσκονται κι άλλα παιδιά, πάρτε το απʾ το χέρι και απομακρύνετέ το ήρεμα από εκεί, εξηγώντας πως τα υπόλοιπα παιδάκια προτιμούν να παίζουν ήσυχα χωρίς να ακούνε άσχημες λέξεις.

Πείτε: «Λυπάμαι που πρέπει να φύγουμε, αλλά εδώ δεν επιτρέπεται να μιλάμε μʾ αυτό τον τρόπο». Μην το κάνετε να φανεί ως τιμωρία, αλλά ως φυσική συνέπεια της πράξης του.

Οι  άσχημες συνέπειες όπως η απόσυρση των γύρω του, όταν γίνεται χρήση των άσχημων εκφράσεων, είναι μια ασφαλής τακτική. Τότε το παιδί, ίσως, συζητήσει, καταλάβει και ακυρώσει τη χρήση τέτοιων λέξεων στην ομιλία του.

Τέλος, δοκιμάστε να δώσετε στο παιδί σας εναλλακτικές επιλογές! Εξηγήστε πως καταλαβαίνετε πως όταν βρίζει, μάλλον, αισθάνεται θυμωμένο για να χρησιμοποιεί τέτοια λέξη. Έτσι, μπορείτε να προτείνετε να πει «είσαι ανόητος», αντί «άντε, βρε μ…».

Η επιβράβευση όποτε εκείνος που χρησιμοποιεί ήπιες εκφράσεις, είναι εξίσου αποτελεσματική.

Τα παιδιά μας, ειδικά στην παρούσα εποχή, όπου οι κοινωνικές ευκαιρίες είναι περιορισμένες, χρειάζονται εκπαίδευση για να μιλάνε σωστά. Αξίζει να προσπαθήσετε.

Σας υπενθυμίζω την έκφραση: «το παιδί είναι ο καθρέφτης της οικογένειας».  Ίσως απʾ τον τρόπο που μιλάει, κατανοήσετε και τον δικό σας τρόπο επικοινωνίας!

Πηγή: ilov.gr