Αρχείο

All posts for the month Ιανουαρίου 2016

Τρόποι που μπορείτε να αρνηθείτε στο παιδί σας χωρίς να του πείτε «όχι»!

Published 29 Ιανουαρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

101104

Το «όχι» είναι η λέξη που συχνά και με μεγάλη ευκολία λένε οι γονείς στα παιδιά τους. Ο φόρτος των πολλών ευθυνών, η ύπαρξη συνεχιζόμενων και άλυτων προβλημάτων ή απλά η κούραση της στιγμής ωθούν τους γονείς στο να αντιμετωπίζουν τα αιτήματα των παιδιών με μια απλή λέξη, η οποία όμως δεν επιτρέπει την συνέχιση του διαλόγου.

Ταυτόχρονα όταν ένα παιδί λαμβάνει συχνά μια αρνητική απάντηση διαπιστώνει ότι μπορεί να τραβήξει την προσοχή με δυσάρεστο τρόπο αυξάνοντας τις πιθανότητες να κάνει αυτό που του απαγορεύουν. Παρακάτω, σας προτείνουμε μερικούς εναλλακτικούς τρόπους τους οποίους μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να επικοινωνήσετε με τα παιδιά σας αποφεύγοντας το όχι:

«Έλα να σου δείξω κάτι που έχω για σένα». Στην περίπτωση που το παιδί σας πάρει στα χέρια του κάποιο αντικείμενο, το οποίο εσείς δεν θέλετε, η πιο αποτελεσματική μέθοδος είναι να αδιαφορήσετε ως προς το ίδιο το αντικείμενο και να προτείνεται να του δώσετε κάτι άλλο που είναι ενδιαφέρον για εκείνο. Αν δει ότι εσείς ταράζεστε ή θυμώνετε ή λέτε αμέσως «Όχι αυτό!» καταλαβαίνει ότι την επόμενη φορά που θα θέλει να ασχοληθείτε μαζί του θα πρέπει να αγγίξει ακριβώς αυτό. Επομένως, δώστε του κάτι άλλο που θα του αρέσει, ζητώντας να σας επιστρέψει αυτό που κρατάει.

«Αν πάς εκεί θα χτυπήσεις». Τις περισσότερες φορές τα παιδιά δεν έχουν την αίσθηση του κινδύνου. Ταυτόχρονα, με την συμπεριφορά τους σας προκαλούν για να διαπιστώσουν εάν θα τα προστατέψετε. Όταν πλησιάσει κάτι που μπορεί να είναι επικίνδυνο για το ίδιο, για παράδειγμα μια πρίζα, είναι καλύτερα να το προσεγγίσετε ήρεμα, να καθίσετε κάτω ώστε να είστε στο ύψος του και να του εξηγήσετε τι μπορεί να συμβεί εάν βάλει το χέρι του εκεί. Η συζήτηση με τα παιδιά συμβάλει στο να πάρουν το ενδιαφέρον που αναζητούν και να κατανοήσουν τι πρέπει να προσέχουν και τι όχι.

peismatarika_590_b

«Προσπάθησε να ηρεμήσεις για να μου εξηγήσεις τις ακριβώς θέλεις και να το συζητήσουμε.». Πολλές φορές τα παιδιά γίνονται πολύ επίμονα και απαιτητικά σε αυτό που ζητούν. Μπορεί να θέλουν να φάνε κάτι που δεν επιτρέπεται, να πάνε βόλτα κάποια στιγμή που δεν είναι εφικτό ή να θέλουν να τους αγοράσουμε κάτι που το ζήλεψαν και τους άρεσε. Προκειμένου να πετύχουν αυτό που θέλουν θα βάλουν όλες τους τις δυνάμεις! Θα θυμώσουν, θα φωνάξουν, θα ουρλιάξουν, θα βάλουν τα κλάματα και αυτά μπορεί να τα κάνουν είτε μπροστά σε άλλους ανθρώπους, για παράδειγμα μέσα στο κατάστημα, ή στο σπίτι. Όταν το παιδί ζητάει κάτι με αυτό τον τρόπο ή επιμένει, το να του απαντάμε «Όχι, δεν γίνεται» επιτείνει την συμπεριφορά του. Η καλύτερη λύση είναι να παραμείνουμε ψύχραιμοι, όσο δύσκολο και αν ακούγεται, λέγοντάς του ότι μόλις ηρεμίσει θα μπορέσουμε να συζητήσουμε. Αποφεύγουμε την κουβέντα με το παιδί όταν είναι αναστατωμένο. Μπορούμε να το πάρουμε μια αγκαλιά ή να το κρατάμε, τονίζοντάς του ότι μόνο όταν ησυχάσει θα κάνουμε διάλογο μαζί του.

«Δώσε μου λίγο χρόνο να το σκεφτώ και θα το συζητήσουμε». Συνήθως η απάντηση αυτή βοηθά τους γονείς να κερδίσουν χρόνο για τον εαυτό τους όταν συναισθηματικά δεν έχουν την ηρεμία να μιλήσουν με το παιδί για αυτό που θέλει ή όταν αιφνιδιάζονται ή εκνευρίζονται από αυτό που τους ζητάει. Παίρνοντας χρόνο έχουν την ευκαιρία να σκεφτούν και αυτό που αισθάνονται και αυτό που τους ζητάει το παιδί και στην συνέχεια να πάρουν την καλύτερη απόφαση. Είναι σημαντικό όταν κουβεντιάζουμε μαζί τους να έχουμε την κατάλληλη ψυχική διάθεση και να είμαστε αφοσιωμένοι μόνο σε εκείνα.

«Οι άλλοι πονούν και στεναχωριούνται όταν τους χτυπάς». Κάποιες φορές τα παιδιά μπορεί να χτυπήσουν το αδελφάκι τους. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο ο γονιός οφείλει να εξηγήσει στο παιδί τα συναισθήματα που προκαλεί στον αδελφό ή στην αδελφή του με αυτή την πράξη. Ακόμη, χρειάζεται να καταλάβει ποια είναι τα συναισθήματα του παιδιού που χτυπάει και τι το κάνει να συμπεριφέρεται έτσι. Μπορεί για παράδειγμα να νιώθει αδικημένο ή θυμωμένο. Πρέπει να εξηγήσουμε στο παιδί ότι όταν δεν νιώθουμε καλά το λέμε και δεν χτυπάμε. Τα παραπάνω, βέβαια δεν μπορούν να συμβούν όταν η απάντηση από την πλευρά του γονέα είναι «Όχι αυτό» ή «Μην το κάνεις αυτό!».

«Η ιδέα σου είναι πολύ ωραία αλλά δυστυχώς αυτή την στιγμή δεν μπορούμε να το κάνουμε». Δεν είναι λίγες οι φορές που τα παιδιά ζητούν κάτι που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στο συγκεκριμένο χρόνο, όπως για παράδειγμα το να τους αγοράσουμε ένα σκυλί. Αν δεν διατίθεται ο απαραίτητος χώρος για αυτό τότε μπορείτε να εξηγήσετε στα παιδιά ότι χρειάζεστε ένα μεγαλύτερο σπίτι για να έχετε τη δυνατότητα να πάρετε ένα σκυλάκι. Μπορείτε ακόμη τους πείτε ότι σας αρέσει πολύ η ιδέα τους, ώστε να τα ενισχύσετε για την πρωτοβουλία, και ότι στο μέλλον μπορεί να βρείτε κάποιον τρόπο για να το αγοράσετε.

Μαρίνα Μόσχα
Ψυχοθεραπεύτρια, Συνεργάτης του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας του Θάνου Ασκητή

Πηγή: www.mothersblog.gr

Όσα άλλαξε μέσα μου το παιδί μου…

Published 29 Ιανουαρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

50bb4572

Αυτό το πρώτο βλέμμα που μοιράζεσαι με το μωρό σου μόλις γεννηθεί, δεν το ξεχνάς με τίποτα στον κόσμο. 

Η διαδικασία της εγκυμοσύνης καμιά φορά μπορεί να μην είναι και ότι καλύτερο έχεις βιώσει στη ζωή σου, είναι όμως μοναδική και το σημαντικότερο, ξέρεις ότι θα την ζήσεις ελάχιστες φορές.

Εννιά μήνες κουβαλάς το μωρό σου μέσα στο σώμα σου. Το χαϊδεύεις, του μιλάς, αλλάζεις κάθε σου σκέψη, όλη την κοσμοθεωρία σου.

Αρχικά, δεν το πιστεύεις ότι θα γίνεις μητέρα… Αναρωτιέσαι εάν συμβαίνει στα αλήθεια..

Εάν είναι πραγματικότητα… Μέχρι που όταν μετά τις αναγούλες και την απίστευτη υπνηλία, νιώθεις την πρώτη κλωτσιά. Μοναδικό συναίσθημα. Σε ανύποπτο χρόνο, να αισθάνεσαι ότι το παιδί σου επικοινωνεί μαζί σου με αυτό τον τρόπο. Το αισθάνεσαι να κινείται μέσα σου… Τι παράξενο και όμορφο συναίσθημα μαζί.

Να μεγαλώνεις έναν άνθρωπο.

Η κάθε γυναίκα το βιώνει διαφορετικά αλλά σε κάθε περίπτωση είναι το ίδιο δυνατό αίσθημα, το ίδιο έντονο.

Χαρά, δάκρυα, ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία να θες να γελάς και από την άλλη να αισθάνεσαι δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπο σου. Και να μην μπορείς να το ελέγξεις. Να μην ξέρεις γιατί έγινες τόσο ευσυγκίνητη… Εσύ, που ποτέ δεν ήσουν έτσι…

 Η εγκυμοσύνη αλλάζει τη γυναίκα.

Είτε εύκολη, είτε δύσκολη, την αλλάζει…

Και τότε να φτάνει η ώρα του τοκετού. Μπορεί να βρίζεις, να φωνάζεις, να χαμογελάς, να έχεις υπομονή. Ποιος ξέρει… Η κάθε γυναίκα είναι διαφορετική….

 Και να φέρνεις στον κόσμο το παιδί σου. Μετά από αυτό, αισθάνεσαι τόση μεγάλη δύναμη που  νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα!

Να έχεις για πρώτη φορά στην αγκαλιά σου το παιδί σου. Και να ανταλλάζετε αυτό το βλέμμα που τα λέει όλα. Σε βλέπω για πρώτη φορά αλλά σε ξέρω όλη μου τη ζωή…. Σε γνωρίζω τώρα, αλλά σου ανήκω για πάντα. Μια σχέση τόσο δυνατή, αγάπη ανιδιοτελής.

Μεγαλώνοντας ένα παιδάκι, με όλες τις δυσκολίες, τα ξενύχτια, τις ανησυχίες (όλα βρίσκουν το δρόμο τους), συνειδητοποιείς δυνατά συναισθήματα που είχες μέσα σου και δεν τα γνώριζες. Και έπρεπε να έρθει αυτό το μικρό ανθρωπάκι για  να τα αισθανθείς. Και ήταν όμως πάντα τόσο έντονα… 

Της Μαρίνας Αβραάμ.

Πηγή:www.anapnoes.gr

Γιατί «δείχνω» ακόμα…έγκυος;

Published 29 Ιανουαρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

18702908_43ce87871e1a24933e8fcdb241d78e67.limghandler

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Ναι έχετε ήδη γεννήσει και όλα είναι υπέροχα. Αλλά γιατί νιώθετε ακόμη τόσο φουσκωμένη, σα να μη γεννήσατε; Η ώρα που θα επιστρέψετε στον «πριν την εγκυμοσύνη εαυτό σας», τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, αργεί κάπως περισσότερο απ’ όσο νομίζετε.

Πολλές γυναίκες –κυρίως εάν πρόκειται για το πρώτο παιδί τους– υποθέτουν ότι μόλις γεννήσουν η σιλουέτα τους θα αποκατασταθεί ταυτόχρονα με την έξοδο του πλακούντα. Όμως το σώμα μας διαθέτει ισχυρή μνήμη και δεν είναι τόσο εύκολο να «ξεχάσει» τις ταλαιπωρίες που περνούσε επί πολλές εβδομάδες. Η αποκατάστασή του θα πάρει χρόνο, γι’ αυτό και στη λεγόμενη περίοδο της λοχείας χρειάζεστε φροντίδα και εσείς –όχι μόνο το μωρό σας.

Η σιλουέτα σας
Πιθανότατα, τις μέρες μετά τη γέννηση του μωρού σας θα μοιάζετε σαν περίπου πέντε μηνών έγκυος. Αυτό οφείλεται στο ότι θα χρειαστεί να περάσει χρόνος μέχρι η μήτρα να συρρικνωθεί στο μέγεθος που είχε πριν μείνετε έγκυος. Από την άλλη, σε αυτή τη φάση το σώμα συγκεντρώνει αποθέματα λίπους για να εξασφαλίσει τις απαραίτητες θερμίδες που χρειάζονται για το θηλασμό. Πάντως, πρέπει να ξέρετε ότι εάν θηλάζετε το μέγεθος της μήτρας θα επανέλθει πιο σύντομα στα αρχικά του επίπεδα, ενώ εάν συνεχίσετε να δίνετε το γάλα σας στο μωρό για αρκετούς μήνες θα μπορέσετε να κάψετε γρήγορα το αποθηκευμένο λίπος. Με το θηλασμό καταναλώνετε περισσότερες από 400 έξτρα θερμίδες την ημέρα, οπότε δεν χρειάζεται να κάνετε δίαιτα για να χάσετε τα κιλά της εγκυμοσύνης –κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν συνιστάται, προκειμένου να εξασφαλίσετε όλα τα θρεπτικά στοιχεία για το μωρό σας. Άλλωστε, οι περισσότερες γυναίκες στην περίοδο της λοχείας νιώθουν να πεινούν και να διψούν αρκετά.

Το αίσθημα του πόνου
Καθώς η μήτρα συρρικνώνεται, είναι πιθανό να νιώθετε κράμπες στην περιοχή της κοιλιάς, μια αίσθηση που θα σας θυμίσει αρκετά τους πόνους της περιόδου. Συχνά, αυτές οι κράμπες κάνουν την εμφάνισή τους την ώρα του θηλασμού και είναι πιο έντονες όταν πρόκειται για το δεύτερο ή τρίτο παιδί σας και λιγότερο εάν γεννήσατε για πρώτη φορά. Αν ο πόνος είναι ενοχλητικός, μπορείτε να ανακουφιστείτε με τα γιατροσόφια που προτείνονται και στην περίοδο, όπως αν ακουμπήσετε μια θερμοφόρα στην περιοχή της κοιλιάς, αν πιείτε ένα ζεστό ρόφημα ή αν πάρετε παυσίπονο παρακεταμόλης.

Η αιμορραγία
Ανεξάρτητα από το εάν ο τοκετός γίνει φυσιολογικά ή με καισαρική τομή, το ενδομήτριο χρειάζεται χρόνο για να θρέψει. Έτσι, για αρκετές μέρες θα έχετε αιματηρές εκκρίσεις –τα λόχεια– που δημιουργούνται από τον βλεννογόνο του εσωτερικού τοιχώματος της μήτρας και αρχικά έχουν κόκκινο χρώμα το οποίο σιγά σιγά γίνεται πιο ροζ-καφετί. Επίσης, η ποσότητά τους γίνεται όλο και μικρότερη, ενώ περίπου στις έξι εβδομάδες μετά τη γέννα θα πρέπει να έχουν σταματήσει εντελώς. Αν δεν σταματήσουν ή διαπιστώσετε ότι οι εκκρίσεις γίνουν ξαφνικά περισσότερες ή έχουν πιο έντονο κόκκινο χρώμα, πρέπει θα ενημερώσετε το γυναικολόγο σας.

Τα ράμματα
Εάν γεννήσετε με καισαρική τομή ή χρειαστεί να κάνετε περινεοτομή, θα έχετε ράμματα. Τις πρώτες μέρες η αίσθησή τους ίσως είναι λίγο περίεργη, όμως θρέφουν αρκετά γρήγορα. Ένα άλλο πρόβλημα που μπορεί να επιδεινώσει τον πόνο από τα ράμματα είναι η δυσκοιλιότητα. Παρουσιάζεται σε πολλές γυναίκες μετά τον τοκετό, ιδιαίτερα εάν παίρνουν παυσίπονα, εξαιτίας και του γεγονότος ότι εκ των πραγμάτων κινούνται λιγότερο και δεν ασκούνται. Βεβαιωθείτε ότι πίνετε αρκετά υγρά και ότι η διατροφή σας είναι πλούσια σε φυτικές ίνες.

Το πρησμένο στήθος
Ακόμα κι αν εσείς έχετε αποφασίσει να μη θηλάσετε, το σώμα σας δεν το ξέρει και προετοιμάζεται ήδη από τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης για το θηλασμό. Οι διογκωμένοι γαλακτοφόροι αδένες είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν θα καταφέρετε να κοιμηθείτε μπρούμυτα ούτε μετά τον τοκετό –τουλάχιστον τις πρώτες τρεις-τέσσερις μέρες. Φροντίστε ακόμα και στον ύπνο να φοράτε ένα καλό σουτιέν εγκυμοσύνης που να υποστηρίζει σωστά το στήθος χωρίς να σας πιέζει. Επίσης, εάν νιώθετε δυσφορία, θα νιώσετε ανακούφιση ακουμπώντας μια παγοκύστη στο στήθος σας. Τις πρώτες μέρες είναι καλύτερο να αποφύγετε τη χρήση θηλάστρου, γιατί πολύ απλά αυτό την επομένη θα οδηγήσει στην παραγωγή ακόμα μεγαλύτερης ποσότητας γάλακτος. Εάν όμως ο πόνος στο μαστό γίνει πολύ έντονος και παράλληλα σηκώσετε πυρετό, επικοινωνήστε με το γυναικολόγο σας, γιατί ίσως έχετε πάθει μαστίτιδα.

Η ψυχολογία σας
Η πλειοψηφία των γυναικών βρίσκεται τις πρώτες μέρες μετά τον τοκετό αντιμέτωπη με μια παλίρροια συναισθημάτων, όπου η υπέρτατη χαρά διαδέχεται τη χωρίς λόγο απελπισία και ούτω καθ’ εξής. Τόσο οι ορμονικές αλλαγές όσο και η συνειδητοποίηση της ευθύνης που συνεπάγεται η μητρότητα μπορεί να σας κάνουν να νιώθετε θλίψη και στενοχώρια. Αυτά τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά και τις περισσότερες φορές περνούν γρήγορα. Αν διαπιστώσετε ότι η ψυχολογία σας επιδεινώνεται αντί να καλυτερεύει καθώς οι μέρες περνούν ή ότι αυτή η θλίψη διαρκεί για περισσότερες από δυο-τρεις εβδομάδες, μιλήστε με το γυναικολόγο σας. Μην ανησυχείτε όμως. Ακόμα κι αν υποφέρετε από επιλόχεια κατάθλιψη, πρόκειται για κάτι που αντιμετωπίζεται, αρκεί να διαγνωστεί έγκαιρα. Επιπλέον, αν και πολλές γυναίκες αισθάνονται να «ερωτεύονται» το μωρό τους με την πρώτη ματιά, κάποιες χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να μπουν στον νέο τους ρόλο. Οι ορμόνες που εκκρίνονται κάθε φορά που το αγγίζετε, το παίρνετε αγκαλιά και ανταποκρίνεστε στο κλάμα του βοηθάνε να δεθείτε μαζί του.

Με τη συνεργασία του Ελευθέριου Μπίκου, γυναικολόγος

Πηγή:www.imommy.gr

Είμαι μάνα και σε καταλαβαίνω

Published 29 Ιανουαρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

b98a4e3b468442bd7249486bc5e4c1f2

Είμαι μάνα και σε καταλαβαίνω

Ο πιο αβάσταχτος πόνος. Πόνος ανείπωτος που όμοιος του δεν υπάρχει. Και τα λόγια παρηγοριάς…απλά δεν υπάρχουν κι αυτά. Εκτός ίσως από μια μικρή προτασούλα που διάβασα σε αυτήν την προσωπική ιστορία της Denise Stirk στο popsugar και με συγκλόνισε… Και πάλι δεν είμαι σίγουρη.

Μερικές εβδομάδες πριν, μια από τις καλύτερες μου φίλες έχασε την 21 μηνών κόρη της για πάντα, όταν το μικρό κοριτσάκι πέθανε ξαφνικά. Η φίλη μου κι εγώ ζούμε στα δύο άκρα της χώρας, οπότε έκανα ένα ολόκληρο ταξίδι και την επισκέφτηκα το προηγούμενο σαββατοκύριακο. Παραδέχομαι πως ήμουν ράκος και δεν είχα ιδέα τι να πω σε αυτήν και τον σύζυγό της. Πώς να βρω λόγια παρηγοριάς; Πώς να αποφύγω να πω τα λάθος πράγματα; Ήθελα να βρω τις σωστές λέξεις και μια και είμαι συγγραφέας, οι λέξεις είναι ένα από τα λίγα μέσα που διαθέτω για να εκφράζομαι.

Μόνο που ήμουν τελείως χαμένη. Έχοντας δύο υγιή παιδιά στο σπίτι, ένιωθα πως δεν μπορούσα ούτε να διανοηθώ τον πόνο της, οπότε πώς στο καλό θα μπορούσα να την παρηγορήσω για μια κατάσταση την οποία δε μπορώ ούτε να φανταστώ; Εξοπλισμένη με μια ολόκληρη στοίβα από στίχους από τη Βίβλο και με λόγια που είχα προβάρει πολλές φορές, μπήκα στο σπίτι της. Οι λέξεις που ειπώθηκαν ήταν από εκείνες που έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη ζωή σου μια για πάντα. Μόνο που δεν βγήκαν από το δικό μου στόμα, αλλά από το δικό της.

Από εκείνην σε εμένα.

Καλά διάβασες. Η φίλη μου, που τελικά αποδείχτηκε ένας από τους πιο δυνατούς ανθρώπους που έχω συναντήσει στη ζωή μου, μου είπε κάτι την ώρα που θρηνούσε, το οποίο θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην καρδιά μου. Ήταν μια φράση τόσο απλή κι όμως άγγιξε ότι πιο ευαίσθητο έχω βαθιά μέσα μου. Καθώς περιέγραφε τα γεγονότα που οδήγησαν στο θάνατο της κόρης της, προσπαθούσε να μου εκφράσει την απόγνωση που ένιωθε εκείνα τα λεπτά, εκείνες τις ώρες που κρατούσε το παιδί της νεκρό στην αγκαλιά της. Περιγράφοντας τον χειρότερο εφιάλτη της, μου είπε με δάκρυα να κυλούν στα μάτια της.

«Είσαι μάνα και με καταλαβαίνεις.»

Screen-Shot-2014-11-14-at-15.31.19

Είσαι μάνα και με καταλαβαίνεις.

Αυτή η μικρή πρόταση μου έκοψε την ανάσα. Και έχασα την ψυχραιμία που με τόσο κόπο είχα καταφέρει να κρατήσω μέχρι εκείνην τη στιγμή. Επειδή με εκείνην την μικρή πρόταση, άρχισα να καταλαβαίνω το μέγεθος της θλίψης της. Ναι, ήμουν συντετριμμένη με αυτό που είχε συμβεί στη φίλη μου, καθώς ο θάνατος είναι δύσκολος για όλους. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως δεν είχα καταλάβει πλήρως το ρόλο μου ως φίλη της και ως μάνα. Βλέπεις, έψαχνα απεγνωσμένα να βρω αυτά που έπρεπε να της πω, αλλά έψαχνα στο λάθος μέρος. Έπρεπε να είχα ψάξει σε αυτό που μας συνέδεε: στη μητρότητα. Και ενώ δεν έχω ζήσει τον πόνο του να χάνεις ένα παιδί, έχω βιώσει τη χαρά που ζεις όταν κρατάς το παιδί σου στην αγκαλιά σου. Να χάσεις αυτό το αίσθημα; Δεν υπάρχουν λόγια…

Εκτός ίσως από αυτήν την μικρή προτασούλα «Είμαι μάνα και σε καταλαβαίνω.»

Το να χάνεις το παιδί σου είναι ο χειρότερος εφιάλτης που μπορεί να έχει μια μάνα. Δεν έχει σημασία ποια είσαι και τι είδος μάνας έχεις επιλέξει να είσαι. Από εκείνη τη στιγμή και όποτε συναντάω και σχετίζομαι με μαμάδες σκέφτομαι συνέχεια αυτήν την μικρή προτασούλα. Σίγουρα η καθεμιά από εμάς έχει τον δικό της τρόπο να μεγαλώνει τα παιδιά της, αλλά όλες έχουμε ένα κοινό: η αγάπη μας για τα παιδιά μας είναι απέραντη. Αυτό κάνει το όλο θέμα της μάχης των μαμάδων να φαίνεται γελοίο.

Είσαι μάνα και καταλαβαίνεις.

Έτσι όταν πήγα με τη δική μου μάνα, η οποία πρόσφατα διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος, στο γιατρό για την ακτινοθεραπεία της, είδα μια νεαρή μαμά με ένα μικρό αγόρι στην αίθουσα αναμονής. Ο μικρός ήταν σχεδόν 3 χρονών (παρόλο που δεν του φαινόταν γιατί ήταν μικροσκοπικός). Έδειχνε με περηφάνια μια πολύχρωμη στολή του Spiderman και τη νοσοκομειακή του μάσκα, ενώ καθόταν στην αγκαλιά της μαμάς του. Αυτή του ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει. Η μάνα μέσα μου πονούσε για εκείνην την μάνα. Και τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν, παρόλο που την έβλεπα για πρώτη φορά. Παρόλο που την είχα δει για μόλις 30 δευτερόλεπτα. Παρόλο που η ίδια μου η μάνα καθόταν δίπλα μου περιμένοντας να μπει να κάνει τη θεραπεία της. Αυτό είναι παράλογο, σκέφτηκα. Ούτε που την ξέρω αυτήν την γυναίκα.

Από την άλλη, είμαι μάνα και την καταλαβαίνω.

Και αργότερα έτρωγα σε ένα εστιατόριο και μια συνάδερφος ήταν στην τουαλέτα, μιλώντας στο τηλέφωνο. Προσπαθούσε εναγωνίως να βρει μια γυναίκα να της κρατήσει το παιδί γιατί έπρεπε να κάνει υπερωρίες. Ήταν έξαλλη. Ήταν αναστατωμένη. Η καρδιά μου χτύπησε πάλι και δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μου για ακόμη μια φορά.

Είμαι μάνα και καταλαβαίνω.

Όταν επέστρεψα από το σπίτι της φίλης μου και πήγα να δω τη μαμά μου, αυτή προσπαθούσε να με παρηγορήσει. Ρωτούσε αν είμαι καλά. Εγώ αν ήμουν καλά. Αυτή έκανε ακτινοθεραπεία και παρηγορούσε εμένα αντί να παρηγορώ εγώ αυτήν. Τότε κατάλαβα γιατί ανησυχούσε.

Είναι μάνα και καταλαβαίνει.

Και στο αεροπλάνο την ημέρα που επέστρεφα, ήταν μια μαμά με τον μικρό της γιο που στεκόταν όρθια για 4μιση ώρες καθόλη τη διάρκεια της πτήσης, γιατί αν επιχειρούσε να καθίσει ο γιος της θα τσίριζε. Φαινόταν εξουθενωμένη και απογοητευμένη. Κοιτούσε συνέχεια το ρολόι της, αλλά συνέχιζε να απασχολεί τον γιο της, ενώ του φιλούσε διαρκώς το κεφαλάκι του.

Είμαι μάνα και καταλαβαίνω.

Βλέπεις, αυτός είναι ο συνδετικός κρίκος που μας ενώνει όλες μας. Μαμάδες προστατευτικές. Μαμάδες υπέρμαχους της ανεξαρτησίας. Μαμάδες που θηλάζουν. Μαμάδες που δεν θηλάζουν. Μαμάδες πλούσιες. Μαμάδες φτωχές. Μαμάδες με άρρωστα παιδιά. Μαμάδες με υγιή παιδιά. Μαμάδες. Η απέραντη, ανεξάντλητη αγάπη που νιώθουμε για τα παιδιά μας, αυτή η αγάπη που μας κόβει την ανάσα και τη νιώθουμε όλες μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Και όταν το συνειδητοποιείς αυτό πονάς. Γι’ αυτό κλαίμε κάθε φορά που βλέπουμε μια συγκινητική διαφήμιση. Γι’ αυτό κλαίμε όταν τα παιδιά μας πάνε πρώτη μέρα στο σχολείο. Γι’ αυτό οι τροφικές αλλεργίες είναι τρομακτικές. Γι’ αυτό πονάει η ψυχή μας κάθε φορά που ακούμε πως μια μαμά απέβαλλε ή έχει πρόβλημα υπογονιμότητας. Γι’ αυτό ξενυχτάμε περιμένοντας τα παιδιά μας όταν αυτά μπουν στην εφηβεία. Γι’ αυτό μας τρομοκρατεί η σκέψη πως μια μέρα τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν και θα φύγουν από τη ζεστή φωλιά τους. Γι’ αυτό ο θάνατος ενός άλλου παιδιού, μιας άλλης μάνας μας συνθλίβει τόσο απόλυτα…

Γι’ αυτό όμως πρέπει να προσφέρουμε πάντα ένα χέρι βοήθειας στις άλλες μαμάδες. Όχι μόνο σε αυτές που ζούνε τον αφόρητο πόνο του θανάτου του παιδιού τους, αλλά και σε εκείνες που ζούνε πολλές δύσκολες στιγμές…ακόμα και σε αυτές που απλά ζούνε μια δύσκολη στιγμή. Αγκάλιασε αυτήν την μάνα και αν δυσκολεύεσαι να βρεις τις σωστές λέξεις, ίσως το μόνο που χρειάζεται να πεις είναι αυτή η μικρή προτασούλα «Είμαι μάνα και σε καταλαβαίνω.»

Μάλλον όμως το ξέρεις ήδη αυτό. Στο κάτω κάτω, είσαι μάνα.

Πηγή:www.e-mama.gr

Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν

Published 28 Ιανουαρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

df4cd83a7afb42155e20ead9e0eed213_XL

H απεριόριστη υπακοή καταστρέφει την παιδική ψυχή… Το μέσο παιδί, κάνει τα πράγματα σωστά. Το παιδί χωρίς όρια, κάνει το σωστό πράγμα. Μην αναγκάζετε τετράγωνα παιδιά να περάσουν από στρογγυλές τρύπες (Γ. Κόρας).

Τι είναι αυτό που πραγματικά ζητούμε από τα παιδιά μας; Να υπακούουν τους γονείς τους για να είναι «καλά» παιδιά; Να «πετύχουν» στη ζωή τους; Να είναι ευτυχισμένα; Ένα πράγμα ξέρω. ‘Οτι πάνω από όλα, θέλω η κόρη μου να είναι ευτυχισμένη. Οτιδήποτε κάνει. Και έχω πει στον εαυτό μου ότι θα κάνω τα πάντα για να της δώσω τα φτερά που χρειάζεται για να πετύχει τα όνειρα της.

Αλλά αν δεν μου αρέσουν τα όνειρα της; Αν θεωρώ και κρίνω – βασιζόμενος στη δική μου εμπειρία – ότι αυτά που η ίδια βλέπει ως όνειρα μπορεί να μετατραπούν σε εφιάλτες; Θα κάτσω αμέτοχος; Διάβασα πρόσφατα ότι το να προσπαθούμε να ελέγχουμε το παιδί μας σχεδιάζοντας το δικό του μέλλον δεν αφήνει το παιδί να βρει το δρόμο του ως ενήλικας. Μ’ αυτόν τον τρόπο μάλιστα το μόνο που καταφέρνουμε είναι να το ακρωτηριάζουμε ψυχικά και να το περιορίζουμε.

Και ότι ως γονείς οφείλουμε να αφήσουμε τα παιδιά μας να κάνουν μόνα τους τις επιλογές τους, χωρίς να προβάλουμε επάνω τους τις δικές μας προσωπικές φιλοδοξίες και προσδοκίες. Γιατί τα παιδιά τελικά, δεν είναι κτήματα μας. Και αν θέλουμε πραγματικά να συνεισφέρουμε στη χαρά της δημιουργίας, μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να πάρουν τις ευθύνες για το μέλλον στα χέρια τους!

Μα εγώ σε καμία περίπτωση δεν θέλω να περιορίσω το παιδί μου, πόσο μάλλον να καταστρέψω την ψυχή της. Ούτε θέλω να σχεδιάσω εγώ το δικό της μέλλον. Ίσα ίσα θέλω να πάρει το μέλλον στα χέρια της. Όμως νιώθω και μια υποχρέωση ως πατέρας να τη νουθετήσω, να της υποδείξω τυχόν λάθη, να της δείξω το σωστό δρόμο.

Ποιος είναι όμως ο σωστός δρόμος; Ο δικός μου δρόμος σύμφωνα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά, τις δικές μου επιλογές, τα δικά μου λάθη; Μάλλον όχι… Ο μεγάλος ποιητής και φιλόσοφος Khalil Gibran λέει στον «Προφήτη»: Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά, είναι γιοι και κόρες που ίδια η ζωή χάρισε στον εαυτό της. Ήρθαν μέσω εσάς, αλλά όχι από εσάς.

Και παρά που είναι κοντά σας, δεν σας ανήκουν. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι και τις σκέψεις σας, Γιατί εκείνα έχουν τις δικές τους, προσωπικές σκέψεις. Μπορείτε να φιλοξενήσετε τις σάρκες τους, αλλά όχι και τις ψυχές τους.

Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο Το οποίο εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε Ούτε στα όνειρά σας. Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάζετε, Αλλά μην ζητάτε εκείνα να γίνουν σαν κι εσάς. Γιατί η ζωή δεν γυρίζει πίσω, ούτε παραμένει στο χθες…

Πηγή : superdad.gr

Thessaloniki Arts and Culture, http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Όχι,δεν είναι μέθοδος διαπαιδαγώγησης να ντροπιάζεις το παιδί σου δημόσια.Είναι απλά απαίσιο.

Published 28 Ιανουαρίου, 2016 by sofiaathanasiadou
Cant-Stand-child
Και έτσι λοιπόν έγινε.
Ήταν θέμα χρόνου για να γίνει. Είναι λυπηρό και οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν το πόσο απαίσιο είναι.
Πολλοί γονείς θεωρούν πως το να «ντροπιάσουν » δημόσια το παιδί τους θα τους βοηθήσει να το διαπαιδαγωγήσουν καλύτερα. Πόσο λάθος κάνουν. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, να ντροπιάσετε το παιδί σας δημόσια και μόνο κακό θα του κάνετε.
Όταν μαλώνετε και κρίνετε δημόσια το παιδί σας πρέπει να ξέρετε πως ντροπιάζετε πρώτα από όλα τον εαυτό σας. Όταν συμβαίνει αυτή η κατάσταση απλά παρουσιάζετε τον εαυτό σας στα χειρότερά του.Ο σκοπός δεν είναι να συμπεριφέρεται καλύτερα το παιδί σας; Πώς περιμένετε να γίνει αυτό αν και εσείς κάνετε το ίδιο;
Το ίδιο ισχύει και για το παιδί σας. Δείχνετε την χειρότερη εικόνα του χαρακτήρα του παιδιού σας ενώ μπορεί απλά να είναι μια δύσκολη στιγμή.Όλοι οι γονείς θέλουν να βλέπουν το παιδί τους στα καλύτερά του και όχι στα χειρότερά του.
Ναι, είναι και αυτό μια μορφή bullying. Το ξέρουμε πως το παιδί σας έκανε κάτι κακό και το κάνετε για να το διαπαιδαγωγήσετε αλλά δεν είναι σωστό.Εσείς είστε ο «τραμπούκος» της οικογένειας που κάνει ρεζίλι κάποιον μπροστά σε όλους.
Στην εποχή που ζούμε με τόσα smart phones και tablets αν είστε σε δημόσιο χώρο και ντροπιάζετε δημόσια το παιδί σας, όλο και κάποιος καλοθελητής θα υπάρχει που θα βιντεοσκοπήσει την στιγμή και θα την ανεβάσει στα social media. Θέλετε απλά μια κακή στιγμή να γίνει πολλά κλικ που θα υπάρχουν για πάντα στο διαδίκτυο; Και να διαγραφεί αργότερα δεν έχει κανένα νόημα καθώς  το κακό θα έχει γίνει.
Τέλος θυμηθείτε πως ότι και να έχει γίνει  δεν είναι και τόσο κακό. Ηρεμήστε λίγο και σκεφτείτε το πιο ώριμα. Συζητήστε το ήρεμα χωρίς την παρουσία τρίτων.
Υπάρχουν τόσοι άλλοι τρόποι να διαπαιδαγωγήσετε το παιδί σας και το να το κάνετε δημόσια δεν είναι και ο καλύτερος τρόπος.
babyradio.gr- Κατερίνα Π.
Πηγή:babyradio.gr

Επιστημονική έρευνα: Οι γυναίκες χρειάζονται περισσότερο ύπνο από τους άντρες

Published 28 Ιανουαρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

539321-sleeplessness

Εγώ δεν κοιμήθηκα καθόλου χθες βράδυ.

–          Ναι καλά, μιλάς και εσύ. Εγώ έχω να κοιμηθώ 2 χρόνια!!!

Διαρκής και μόνιμη διαμάχη μεταξύ των ζευγαριών, ποιος κοιμάται λιγότερο σε αυτό το σπίτι επιτέλους; Ο άντρας ή η γυναίκα;

Τώρα, Αμερικανοί ερευνητές λένε ότι έχουν την απάντηση: οι εγκέφαλοι των γυναικών χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να ανακάμψουν, εξαιτίας των πολλαπλών καθηκόντων τους κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου Duke, στη Βόρεια Καρολίνα, έδειξαν ότι οι γυναίκες που στερούνται τον ύπνο, συχνά υποφέρουναπό κατάθλιψη και είναι πιο θυμωμένες. Υποφέρουν τόσο ψυχικά όσο και σωματικά εξαιτίας της αναγκαστικής αμέλειας του ύπνου.

Προηγούμενες μελέτες έχουν συνδέσει επίσης την έλλειψη ύπνου, με αυξημένο κίνδυνο καρδιακών παθήσεων, προβλήματα ψυχικής υγείας, εγκεφαλικά επεισόδια και φλεγμονή στο εσωτερικό του σώματος.

Ο Dr Michael Breus, ειδικός σε θέματα ύπνου, πιστεύει ότι μερική έλλειψη ύπνου των γυναικών μπορεί να αναπτύξει σοβαρή φλεγμονή στο σώμα τους και πραγματικά μόλις ξυπνήσουν μπορεί να υποφέρουν από σωματικό πόνο! Οι δείκτες φλεγμονής του σώματος συνδέονται άμεσα με τον πόνο.

Αντίθετα, τα ζητήματα αυτά δεν επηρεάζουν τους άνδρες που δεν κοιμούνται πολύ, σύμφωνα με το Science World Report. Η κατάσταση της υγείας τους δεν συνδέεται τόσο στενά με τον ύπνο όπως των γυναικών. Στη μελέτη, οι άνδρες δεν έδειξαν αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης παθήσεων που πλήττουν τις γυναίκες , όταν στερούνται τον ύπνο .

«Βρήκαμε ότι οι γυναίκες ήταν πιο καταθλιπτικές, πιο θυμωμένες , και πιο εχθρικές νωρίς το πρωί» είπε ο Dr Breus .

Αν αυτό σας ακούγεται γνωστό και οικείο, μη κατηγορήσετε τη γυναίκα σας αλλά την στέρηση ύπνου μιας και οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες στις επιδράσεις της έλλειψης.

help_i_cant_sleepb_pm-thumb-270x270Τι συμβουλεύει ο Dr Michael Breus;

Ο Δρ Breus λέει ότι οι γυναίκες μπορούν να αποφύγουν κάποια από τα προβλήματα που σχετίζονται με την έλλειψη ύπνου με μικρούς ύπνους. (αυτό που λέμε «θα πάρω έναν υπνάκο». Βέβαια γιατρέ μου αν δεν μπορείς να το καταφέρεις μέσα στη νύχτα, πώς να το καταφέρεις κατά τη διάρκεια της ημέρας, ρωτάω εγώ;)

Ωστόσο, ο ίδιος λέει ότι οι μικροί ύπνοι δεν πρέπει να ξεπερνούν τα 90 λεπτά, καθώς αυτό μπορεί να αυξήσει την υπνηλία.

«Μια από τις σημαντικότερες λειτουργίες του ύπνου, είναι να επιτρέψει τον εγκέφαλο να αναρρώσει και να επιδιορθώσει μόνος του το πρόβλημα,» είπε ο καθηγητής Jim Horne, διευθυντής του Κέντρου Έρευνας Ύπνου στο Πανεπιστήμιο του Loughborough.

«Κατά τη διάρκεια του βαθύ ύπνου, ο φλοιός – το τμήμα του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για τη σκέψη, τη μνήμη, τη γλώσσα και ούτω καθεξής – δημιουργεί απεμπλοκή  από τις αισθήσεις και εισέρχεται σε λειτουργία ανάκτησης.

«Όσο περισσότερο χρησιμοποιείται ο εγκέφαλος σας κατά τη διάρκεια της ημέρας, τόσο περισσότερη ανάρρωση χρειάζεται, ως εκ τούτου, τόσο περισσότερο ύπνο χρειάζεστε.»

Ο ίδιος πρόσθεσε ότι οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη ανάγκη ύπνου, καθώς χρησιμοποιούν περισσότερο το μυαλό τους από τους άνδρες, επειδή έχουν περισσότερα και πολλαπλά καθήκοντα την ημέρα. Μη ξεχνάμε ότι οι γυναίκες κάνουν πολλά και διαφορετικά πράγματα σε μια στιγμή, πράγμα που ίσως κάνουν πιο σπάνια οι άντρες.

Εξήγησε όμως, ότι ένας άνδρας με μια πολύ απαιτητική εργασία που απαιτεί πολύπλοκες λήψεις αποφάσεων και πολύπλευρη σκέψη, μπορεί επίσης να χρειάζεται περισσότερο ύπνο από τον μέσο άνδρα – ακόμα και έτσι όμως, μάλλον όχι τόσο πολύ όσο μια γυναίκα.

Για αυτό αγαπημένες μου γυναίκες και μάνες απαιτήστε τον ύπνο και προσπαθήστε να κοιμάστε λίγο περισσότερο για την υγεία σας. (και δείξτε αυτό το άρθρο στον άντρα σας για να έχετε ένα καλό σύμμαχο και να σας βοηθήσει σε αυτό)

Πηγή:www.e-mama.gr

Tα τζιζ θέματα

Published 28 Ιανουαρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

26jy0062rf

Η επιστροφή από τις διακοπές μου έπεσε βαριά. Βαριέμαι να μαγειρέψω, βαριέμαι να καθαρίσω, βαριέμαι να πλύνω. Και όλα αυτά τα κάνω αργά – αργά. Κι εκεί που τα κάνω, όλο σκέφτομαι τι θέλω να γράψω στο blog. Kαι ξεπηδάνε συνέχεια σκέψεις, αλλά είναι όλες από εκείνες τις τζιζ που αφορούν πράγματα που δε γράφονται συνήθως στα blogs. Για την ακρίβεια δε μου έρχεται ούτε ένα blog στο μυαλό που να έχει αναφερθεί σε μερικά από αυτά. Και εντάξει δε χρειάζεται να τα βγάζουμε όλα στη φόρα, ούτε μέσα από τα blogs έχουμε την υποχρέωση να δίνουμε λογαριασμό στον καθένα. Αλλά, είναι μερικές φορές που νιώθω πως επιμελώς δίνουμε μόνο όσα καταφέραμε να κάνουμε καλά, μόνο όσα δεν καταφέραμε αλλά προσπαθήσαμε και η προσπάθεια μετράει και μόνο εκείνα για τα οποία γενικά δεν ντρεπόμαστε.

Ένα από εκείνα τα τζιζ θέματα που λείπουν από το διαδίκτυο είναι οι σχέσεις των ζευγαριών. Και κάτι θα ήθελα να πω για αυτές, αλλά δεν ξέρω τι. Και το ένα παράθυρο που καθάρισα δεν ήταν αρκετό για να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά. Θα αρκεστώ μόνο – προς το παρόν, γιατί μπορεί να επανέλθω – στο ότι με τον άνθρωπο που διάλεξες για να κάνεις οικογένεια ποτέ δε θα ταιριάζεις σε όλα. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι το κατά πόσο είσαι διατεθειμένος να βρεις έναν τρόπο που να δουλεύει. Σε κανέναν δε δουλεύει τέλεια και αυτό είναι δεδομένο. Έχω πολλές φίλες. Μερικές θέλουν να χωρίσουν. “Χώρισε, αν και στη θέση σου θα περίμενα.”, λέω. Φτάνουν στο να χωρίσουν και ξαφνικά δε θέλουν. Μετά τα ξαναβρίσκουν και μετά από καιρό πάλι θέλουν να χωρίσουν. “Δε σε είδα πολύ χαρούμενη την πρώτη φορά που πήγε να γίνει.”, λέω και το θυμούνται. Και για να μη βγάζω τον εαυτό μου απ΄έξω. Το “τέρμα χωρίζουμε” εγώ να δεις πόσες φορές το έχω πει. Και δεν το έχω πει άπειρες που να λες ότι το λέω έτσι σαν απειλή. Το έχω πει τόσες όσες πρέπει για να ξέρω ότι δεν κάνω πλάκα. Και το έχω ακούσει επίσης. Και τελικά εκεί που το είπα και είπε, εκεί κι έμεινε. Όλα για μενα είναι θέμα αποδοχής. Πόσο είσαι και είναι διατεθειμένος να τα βρείτε κάπως (σε εκείνα τα θέματα που είστε εκ διαμέτρου αντίθετοι). Όλα τα άλλα – αγάπες, γλύκες, είσαι το φως μου και η ζωή μου – δε λύνουν προβλήματα και δε βρίσκουν λύσεις. Αυτά έρχονται όταν δυο άνθρωποι αποφασίσουν πως θέλουν να τα πάνε καλά. Και αφού τα σκεφτούν όλα λογικά και κυρίως ψ ύ χ ρ α ι μ α.

Σκέφτομαι καμιά φορά πως γίνεται και ο φίλες μου δε με θεωρούν ποτέ απειλή. Εντάξει, δεν είμαι και η Barbie αλλά ξέρετε πως σε αυτά τα θέματα δε χρειάζεται πάντα να είναι η άλλη η απόλυτη θεά για να πέσει ο άλλος ανάποδα από έρωτα. Πιστεύω λοιπόν ότι οι φίλες μου δε με θεωρούν ποτέ απειλή και είναι άνετες στο να μιλάω ή και να κάνω παρέα με τους άντρες τους, γιατί πιστεύω στην ενότητα των ζευγαριών. Δε λέω ότι είναι κακό να χωρίζουν δυο άνθρωποι που το θέλουν, αλλά λέω ότι είναι κακό να χωρίζουν επειδή κάποιος από τους δύο (ή και οι δύο) πιστεύουν ότι κάπου αλλού θα βρουν το καλύτερο ή το τέλειο. Και δεν έχει να κάνει με το αν έχεις παιδιά ή δεν έχεις, αλλά με το κατά πόσο είσαι διατεθειμένος να τα πας καλά με κάποιον ή όχι. Αχ, και μη μου πείτε ότι τα περνάω όλα μέσα από τη σφαίρα του ορθολογισμού, γιατί έχω πέσει ξερή από έρωτα. Κι εδώ τον έχω ακόμη το λεγάμενο. Αλλά, αυτό είναι το 1/30, το 1/40, 1/20 ???….δεν ξέρω και δεν έχει και μεγάλη σημασία….της κοινής ζωής. Όλο το άλλο είναι διάθεση συνεργασίας και κυρίως προσωπικής αυτογνωσίας και απόφασης για το τι θες στη ζωή σου. Δε θες εντάσεις, θα το πετύχεις σε πολύ καλό βαθμό κι ας σκοτωνόσασταν πριν κάθε μέρα. Δε θες κάτι άλλο, πάλι θα το πετύχεις. Γιατί οι σχέσεις συνεχώς ωριμάζουν και εξελίσσονται, αρκεί να θέλεις να μείνεις εκεί να δεις και τη συνέχεια.

Μου λέει καμιά φορά ότι μάλλον εμείς δε θα χωρίσουμε. Και του λέω που το ξέρεις και μου απαντάει: “Γιατί εσύ μιλάς πολύ.” Με δεδομένο ότι είναι αντικειμενικά πολύ έξυπνος άνθρωπος, μήπως αυτό είναι τελικά το κλειδί? Σε μια ομάδα γονέων που πήγαινα ξεκινήσαμε όλοι ενθουσιασμένοι και καταλήξαμε να παρακολουθούμε τα 2/3 των αρχικών συμμετεχόντων. Στην αρχή νομίζαμε ότι θα είναι εύκολο και πως θα μας κάνουν κάτι σαν μάθημα. Τελικά έπρεπε να μιλάμε εμείς για όσα προβλήματα είχαμε μέσα στις οικογένειές μας. Μερικοί τη δεύτερη φορά που μας το ξεφούρνισε αυτό η “κυρία” μας, μας κοίταζαν κάπως υποτιμητικά όσοι βρήκαμε λίγο θάρρος και μιλήσαμε. Μια μαμά είπε: “Eγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα ούτε με τον άντρα μου, ούτε με τα παιδιά μου” και εγκατέλειψε. Οι υπόλοιποι που μείναμε, 1,5 χρόνο μετά που κρατήσαμε ακόμη επαφή ζούμε καλύτερα από τότε. Να στο πω απλά. Δε γίνεται να μην έχεις προβλήματα! Και ίσως τελικά ο μόνος τρόπος να τα λύνεις είναι το να μιλάς. Να μιλάς σε ανθρώπους που ξέρουν επιστημονικά τι να σου πουν, αλλά και σε άλλους που δεν ξέρουν αλλά έχουν οικογένειες και όπως και να το κάνουμε όλοι περίπου στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Αν αρχίσεις να μιλάς, είναι εκπληκτικό το πόσους ανθρώπους θα βρεις να ταυτιστείς και πόσες λύσεις θα βρεις μέσα από αυτό. Μη σκάτε! Μιλήστε και τίποτα δε μένει άλυτο. Κι αν δε λυθεί τελοσπάντων, θα ξέρεις ότι τουλάχιστον έμαθες πως να το προσπαθείς με τους άλλους.

 

Πηγή:koxilo.tumblr.com

Θέλω να είμαι διασκεδαστική μαμά, απλά δεν μπορώ.

Published 28 Ιανουαρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

lonely6

Λατρεύω τα παιδιά μου και προσπαθώ να  κάνω πολλά πράγματα μαζί τους το καλοκαίρι:

Παίρνουμε παγωτό , κοιμόμαστε λίγο πιο αργά , πάμε στην θάλασσα και προσπαθούμε να περνάμε ωραία. Όμως η αλήθεια είναι πως δεν είμαι διασκεδαστική μαμά.

Θέλω να είμαι η διασκεδαστική μαμά αλήθεια. Πολλές φορές φαντάζομαι πως θα ήταν να είμαι πιο αυθόρμητη και να αφήνω πιο ελεύθερο τον εαυτό μου.

Δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως να φταίει  η μικρή διαφορά που έχουν μεταξύ τους τα παιδιά μου και ακόμη τρέχω με το μωρό και δεν έχω χρόνο για τίποτα άλλο.

Έρχονται στιγμές που σκέφτομαι γιατί θα πρέπει να βάλω τα παιδιά μου για ύπνο την σωστή ώρα, να ταϊζω συνεχώς υγιεινά ενώ θα μπορούσα να τους πω πως δεν θα κοιμηθούμε αλλά θα παίξουμε μέχρι τελικής πτώσεως.

Όμως δεν έχω το κουράγιο να τρέξω και να παίξω μαζί τους γιατί είμαι τόσο κουρασμένη και μου λείπει ύπνος.

Ίσως να φταίει το γεγονός πως δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας. Δεν είναι του χαρακτήρα μου να κάνω νερομπαλονάκια για να διασκεδάσω τα παιδιά μου αλλά είμαι η μαμά που δεν θα ξεχάσει ποτέ να τους διαβάσει ένα βιβλίο την ώρα που πρέπει .

Ίσως δεν είμαι ο τύπος της μαμάς που θα πάρει τα παιδιά της για κάμπινγκ αλλά θα προσπαθήσει να βάλει μια σκηνή στην αυλή ή απλά θα πω στον άντρα μου να το κάνει.

Δεν είμαι η μαμά που θα φτιάξει λαχταριστά σοκολατένια γλειφιτζούρια αλλά η μαμά που θα φτιάξει σπιτική γρανίτα επειδή είναι πιο υγιεινή. Δεν ξέρω γιατί τα κάνω όλα αυτά. Δεν ξέρω γιατί δεν είμαι πολύ διασκεδαστική αλλά κολλημένη στο πρόγραμμά μου.

Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να μην είμαι μια διασκεδαστική μαμά αλλά πιστεύω πως είμαι καλή μαμά.

babyradio.gr– Γεωργία Τ.

Πηγή: babyradio.gr

Κατάσκοποι ή όχι των παιδιών μας, στην εφηβεία;

Published 28 Ιανουαρίου, 2016 by sofiaathanasiadou

5ebc90f798abdf7c56cb3f54019008de_L

Γράφει στο efiveia.gr η Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος Αθανασία Κουτσούκου

Είναι πολύ σύνηθες στην εφηβεία οι γονείς να μεταμορφώνονται σε «πράκτορες» ή «κατασκόπους», αλλά μη έχοντας την κατάλληλη εκπαίδευση σε αυτό, τις περισσότερες φορές αποτυγχάνουν παταγωδώς. Έτσι λοιπόν, υπάρχουν γονείς που παραφυλάνε έξω από την επί ώρες κλειστή πόρτα του παιδιού τους, όταν εκείνο μιλάει στο τηλέφωνο ή είναι μέσα με τον/την κολλητή του, όπως κι εκείνοι που παίρνουν από πίσω το παιδί τους όταν βγαίνει με την παρέα του. Κι επειδή αν μπεις σε αυτόν τον ρόλο δεν σταματάς, συνεχίζουν με το να τηλεφωνούν στους φίλους τους και να τους ρωτούν πράγματα για το παιδί τους, βάζοντάς τους βέβαια να ορκιστούν πως δε θα αποκαλύψουν ποτέ την συνομιλία τους, εφόσον είναι για το καλό του παιδιού τους. Ενώ πολύ συχνό και αναμενόμενο από κάθε γονέα είναι το να ψάχνει τα πράγματα του παιδιού του, το κινητό του ή το λογαριασμό του στο facebook.

Κι εδώ έρχεται η ερώτηση που όλοι οι γονείς θέτουν στους ειδικούς: «Δηλαδή, είναι κακό να ψάχνω; Κι αν δεν είχα ψάξει, πώς θα είχα μάθει γι αυτό;».

Το ουσιαστικό ερώτημα όμως που πρέπει να απαντηθεί, δεν είναι το κατά πόσο είναι καλό ή κακό να ψάχνουμε τα πράγματα του άλλου, παραβιάζοντας την προσωπική του ζωή, γιατί εκεί πολύ απλά θα προκύψει το απλό ερώτημα «μα… «άλλος» είναι το παιδί μου;». Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι το «γιατί πρέπει να ψάξω τα πράγματα του παιδιού μου, από το να το ρωτήσω απλά για κάτι».

Κι εδώ φυσικά ανακύπτει το θέμα της εμπιστοσύνης.

Πόσο τελικά εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας; Και ποιο είναι το λάθος μας, έτσι ώστε να τα κάνουμε να μας λένε ψέματα…

Ναι, ο έφηβος έχει ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθεί, έχει ανάγκη να κρατήσει πράγματα για τον εαυτό του, να έχει τα μυστικά του. Για τους γονείς όμως κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο!!! Μυστικά, προσωπική ζωή, ανεξαρτητοποίηση είναι έννοιες που έρχονται πολύ απότομα στο προσκήνιο και ουσιαστικά δεν είναι προετοιμασμένοι ψυχολογικά να τις δεχτούν. Είναι αλήθεια πως η ορμή της εφηβείας είναι τέτοια, που όπως λέμε «το παιδί μας κοιμήθηκε το βράδυ παιδί και ξύπνησε το πρωί έφηβος». Έτσι, όταν ο γονιός βρεθεί αντιμέτωπος με ένα κλειδωμένο συρτάρι, ή όταν συνειδητοποιήσει πως δεν έχει πρόσβαση πλέον στο facebook του παιδιού του, καταλαβαίνει πως κάτι ύποπτο κρύβεται εκεί.

Η αλήθεια λοιπόν είναι πως τις περισσότερες φορές σε ένα κλειδωμένο συρτάρι μπορεί να κρύβεται η φωτογραφία του/της αγαπημένης του, σε ένα κλειδωμένο κινητό κρύβονται μηνύματα με φίλους για σχέσεις, πορνογραφικές εικόνες/ βίντεο ή συνομιλίες με τον/την αγαπημένη του. Όλα αυτά όμως είναι τα φυσιολογικά πράγματα που συμβαίνουν στην εφηβεία. Οι γονείς όμως, επειδή θέλουν να βρουν το κάτι πιο μεγάλο για να προλάβουν το κακό, δεν πείθονται με τίποτα.

Το πιο σωστό και ειλικρινές θα ήταν απλά να ρωτήσουμε. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα βρεθούμε μπροστά σε ένα κλειδωμένο συρτάρι, ή θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα σηκωθεί να φύγει από το σαλόνι, μπορούμε (αν είμαστε τόσο περίεργοι) να ρωτήσουμε τί συμβαίνει και να το μάθουμε. Αν δεν μας πει απλά δεν ήθελε… όμως… αυτό είναι το σωστό.

Πότε αρχίζουμε να ανησυχούμε;

  • Όταν οι ώρες που περνάει μιλώντας κρυφά είναι υπερβολικές,
  • όταν αρνείται να μιλάει μαζί μας ακόμη και για τα πιο απλά θέματα
  • όταν παρουσιάζεται πτώση στην απόδοσή του στο σχολείο
  • όταν είναι μονίμως θυμωμένος και έχει διάθεση μόνο για καβγά
  • όταν παραμελεί τον εαυτό του.

Τι κάνω τότε:

Σε αυτή την περίπτωση, μάλλον δεν χρειάζεται να κατασκοπεύσω για να βρω αποδεικτικά στοιχεία. Εκεί ακριβώς είναι που πατώντας στο γεγονός της αδιαμφισβήτητης εμπιστοσύνης που του έχουμε, εφόσον ποτέ δεν μπήκαμε στην διαδικασία να τον αμφισβητήσουμε, ψαχουλεύοντας τα πράγματά του, μπορούμε να απαιτήσουμε την ειλικρίνειά του.

Αν όμως έχουμε κάνει το λάθος να βρούμε «αποδεικτικά στοιχεία» καταπατώντας τον προσωπικό του χώρο, θα κολλήσει σε αυτό το γεγονός, που είναι το δικό μας λάθος, και θα παγιδευτούμε σε έναν φαύλο κύκλο, όπου δεν θα ξέρουμε ποιος υπήρξε ποιο ανέντιμος από τον άλλον: εκείνος που είπε ψέματα ή εμείς που δεν σεβαστήκαμε την ιδωτικότητά του.

Αυτό που είναι σαφές, είναι πως η σχέση που πρέπει να χτίσουμε με τον έφηβο ως γονείς, είναι μια σχέση εμπιστοσύνης!!! Και αυτό είναι κάτι που ξεκινάει από τον μεγαλύτερο!!! Ας εμπιστευθούμε τα παιδιά μας κι εκείνα είναι σίγουρο πως θα το επιστρέψουν πίσω.

 

Πηγή: efiveia.gr