Είμαι μάνα και σε καταλαβαίνω

Ο πιο αβάσταχτος πόνος. Πόνος ανείπωτος που όμοιος του δεν υπάρχει. Και τα λόγια παρηγοριάς…απλά δεν υπάρχουν κι αυτά. Εκτός ίσως από μια μικρή προτασούλα που διάβασα σε αυτήν την προσωπική ιστορία της Denise Stirk στο popsugar και με συγκλόνισε… Και πάλι δεν είμαι σίγουρη.

Μερικές εβδομάδες πριν, μια από τις καλύτερες μου φίλες έχασε την 21 μηνών κόρη της για πάντα, όταν το μικρό κοριτσάκι πέθανε ξαφνικά. Η φίλη μου κι εγώ ζούμε στα δύο άκρα της χώρας, οπότε έκανα ένα ολόκληρο ταξίδι και την επισκέφτηκα το προηγούμενο σαββατοκύριακο. Παραδέχομαι πως ήμουν ράκος και δεν είχα ιδέα τι να πω σε αυτήν και τον σύζυγό της. Πώς να βρω λόγια παρηγοριάς; Πώς να αποφύγω να πω τα λάθος πράγματα; Ήθελα να βρω τις σωστές λέξεις και μια και είμαι συγγραφέας, οι λέξεις είναι ένα από τα λίγα μέσα που διαθέτω για να εκφράζομαι.

Μόνο που ήμουν τελείως χαμένη. Έχοντας δύο υγιή παιδιά στο σπίτι, ένιωθα πως δεν μπορούσα ούτε να διανοηθώ τον πόνο της, οπότε πώς στο καλό θα μπορούσα να την παρηγορήσω για μια κατάσταση την οποία δε μπορώ ούτε να φανταστώ; Εξοπλισμένη με μια ολόκληρη στοίβα από στίχους από τη Βίβλο και με λόγια που είχα προβάρει πολλές φορές, μπήκα στο σπίτι της. Οι λέξεις που ειπώθηκαν ήταν από εκείνες που έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη ζωή σου μια για πάντα. Μόνο που δεν βγήκαν από το δικό μου στόμα, αλλά από το δικό της.

Από εκείνην σε εμένα.

Καλά διάβασες. Η φίλη μου, που τελικά αποδείχτηκε ένας από τους πιο δυνατούς ανθρώπους που έχω συναντήσει στη ζωή μου, μου είπε κάτι την ώρα που θρηνούσε, το οποίο θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην καρδιά μου. Ήταν μια φράση τόσο απλή κι όμως άγγιξε ότι πιο ευαίσθητο έχω βαθιά μέσα μου. Καθώς περιέγραφε τα γεγονότα που οδήγησαν στο θάνατο της κόρης της, προσπαθούσε να μου εκφράσει την απόγνωση που ένιωθε εκείνα τα λεπτά, εκείνες τις ώρες που κρατούσε το παιδί της νεκρό στην αγκαλιά της. Περιγράφοντας τον χειρότερο εφιάλτη της, μου είπε με δάκρυα να κυλούν στα μάτια της.

«Είσαι μάνα και με καταλαβαίνεις.»

Είσαι μάνα και με καταλαβαίνεις.

Αυτή η μικρή πρόταση μου έκοψε την ανάσα. Και έχασα την ψυχραιμία που με τόσο κόπο είχα καταφέρει να κρατήσω μέχρι εκείνην τη στιγμή. Επειδή με εκείνην την μικρή πρόταση, άρχισα να καταλαβαίνω το μέγεθος της θλίψης της. Ναι, ήμουν συντετριμμένη με αυτό που είχε συμβεί στη φίλη μου, καθώς ο θάνατος είναι δύσκολος για όλους. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως δεν είχα καταλάβει πλήρως το ρόλο μου ως φίλη της και ως μάνα. Βλέπεις, έψαχνα απεγνωσμένα να βρω αυτά που έπρεπε να της πω, αλλά έψαχνα στο λάθος μέρος. Έπρεπε να είχα ψάξει σε αυτό που μας συνέδεε: στη μητρότητα. Και ενώ δεν έχω ζήσει τον πόνο του να χάνεις ένα παιδί, έχω βιώσει τη χαρά που ζεις όταν κρατάς το παιδί σου στην αγκαλιά σου. Να χάσεις αυτό το αίσθημα; Δεν υπάρχουν λόγια…

Εκτός ίσως από αυτήν την μικρή προτασούλα «Είμαι μάνα και σε καταλαβαίνω.»

Το να χάνεις το παιδί σου είναι ο χειρότερος εφιάλτης που μπορεί να έχει μια μάνα. Δεν έχει σημασία ποια είσαι και τι είδος μάνας έχεις επιλέξει να είσαι. Από εκείνη τη στιγμή και όποτε συναντάω και σχετίζομαι με μαμάδες σκέφτομαι συνέχεια αυτήν την μικρή προτασούλα. Σίγουρα η καθεμιά από εμάς έχει τον δικό της τρόπο να μεγαλώνει τα παιδιά της, αλλά όλες έχουμε ένα κοινό: η αγάπη μας για τα παιδιά μας είναι απέραντη. Αυτό κάνει το όλο θέμα της μάχης των μαμάδων να φαίνεται γελοίο.

Είσαι μάνα και καταλαβαίνεις.

Έτσι όταν πήγα με τη δική μου μάνα, η οποία πρόσφατα διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος, στο γιατρό για την ακτινοθεραπεία της, είδα μια νεαρή μαμά με ένα μικρό αγόρι στην αίθουσα αναμονής. Ο μικρός ήταν σχεδόν 3 χρονών (παρόλο που δεν του φαινόταν γιατί ήταν μικροσκοπικός). Έδειχνε με περηφάνια μια πολύχρωμη στολή του Spiderman και τη νοσοκομειακή του μάσκα, ενώ καθόταν στην αγκαλιά της μαμάς του. Αυτή του ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει. Η μάνα μέσα μου πονούσε για εκείνην την μάνα. Και τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν, παρόλο που την έβλεπα για πρώτη φορά. Παρόλο που την είχα δει για μόλις 30 δευτερόλεπτα. Παρόλο που η ίδια μου η μάνα καθόταν δίπλα μου περιμένοντας να μπει να κάνει τη θεραπεία της. Αυτό είναι παράλογο, σκέφτηκα. Ούτε που την ξέρω αυτήν την γυναίκα.

Από την άλλη, είμαι μάνα και την καταλαβαίνω.

Και αργότερα έτρωγα σε ένα εστιατόριο και μια συνάδερφος ήταν στην τουαλέτα, μιλώντας στο τηλέφωνο. Προσπαθούσε εναγωνίως να βρει μια γυναίκα να της κρατήσει το παιδί γιατί έπρεπε να κάνει υπερωρίες. Ήταν έξαλλη. Ήταν αναστατωμένη. Η καρδιά μου χτύπησε πάλι και δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μου για ακόμη μια φορά.

Είμαι μάνα και καταλαβαίνω.

Όταν επέστρεψα από το σπίτι της φίλης μου και πήγα να δω τη μαμά μου, αυτή προσπαθούσε να με παρηγορήσει. Ρωτούσε αν είμαι καλά. Εγώ αν ήμουν καλά. Αυτή έκανε ακτινοθεραπεία και παρηγορούσε εμένα αντί να παρηγορώ εγώ αυτήν. Τότε κατάλαβα γιατί ανησυχούσε.

Είναι μάνα και καταλαβαίνει.

Και στο αεροπλάνο την ημέρα που επέστρεφα, ήταν μια μαμά με τον μικρό της γιο που στεκόταν όρθια για 4μιση ώρες καθόλη τη διάρκεια της πτήσης, γιατί αν επιχειρούσε να καθίσει ο γιος της θα τσίριζε. Φαινόταν εξουθενωμένη και απογοητευμένη. Κοιτούσε συνέχεια το ρολόι της, αλλά συνέχιζε να απασχολεί τον γιο της, ενώ του φιλούσε διαρκώς το κεφαλάκι του.

Είμαι μάνα και καταλαβαίνω.

Βλέπεις, αυτός είναι ο συνδετικός κρίκος που μας ενώνει όλες μας. Μαμάδες προστατευτικές. Μαμάδες υπέρμαχους της ανεξαρτησίας. Μαμάδες που θηλάζουν. Μαμάδες που δεν θηλάζουν. Μαμάδες πλούσιες. Μαμάδες φτωχές. Μαμάδες με άρρωστα παιδιά. Μαμάδες με υγιή παιδιά. Μαμάδες. Η απέραντη, ανεξάντλητη αγάπη που νιώθουμε για τα παιδιά μας, αυτή η αγάπη που μας κόβει την ανάσα και τη νιώθουμε όλες μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Και όταν το συνειδητοποιείς αυτό πονάς. Γι’ αυτό κλαίμε κάθε φορά που βλέπουμε μια συγκινητική διαφήμιση. Γι’ αυτό κλαίμε όταν τα παιδιά μας πάνε πρώτη μέρα στο σχολείο. Γι’ αυτό οι τροφικές αλλεργίες είναι τρομακτικές. Γι’ αυτό πονάει η ψυχή μας κάθε φορά που ακούμε πως μια μαμά απέβαλλε ή έχει πρόβλημα υπογονιμότητας. Γι’ αυτό ξενυχτάμε περιμένοντας τα παιδιά μας όταν αυτά μπουν στην εφηβεία. Γι’ αυτό μας τρομοκρατεί η σκέψη πως μια μέρα τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν και θα φύγουν από τη ζεστή φωλιά τους. Γι’ αυτό ο θάνατος ενός άλλου παιδιού, μιας άλλης μάνας μας συνθλίβει τόσο απόλυτα…

Γι’ αυτό όμως πρέπει να προσφέρουμε πάντα ένα χέρι βοήθειας στις άλλες μαμάδες. Όχι μόνο σε αυτές που ζούνε τον αφόρητο πόνο του θανάτου του παιδιού τους, αλλά και σε εκείνες που ζούνε πολλές δύσκολες στιγμές…ακόμα και σε αυτές που απλά ζούνε μια δύσκολη στιγμή. Αγκάλιασε αυτήν την μάνα και αν δυσκολεύεσαι να βρεις τις σωστές λέξεις, ίσως το μόνο που χρειάζεται να πεις είναι αυτή η μικρή προτασούλα «Είμαι μάνα και σε καταλαβαίνω.»

Μάλλον όμως το ξέρεις ήδη αυτό. Στο κάτω κάτω, είσαι μάνα.

Πηγή:www.e-mama.gr